Ο καλικάτζαρος που έφαγε έναν απο το είδος του

[month]

Μια φορά και έναν καιρό, πριν από πολλά πολλά χρόνια, ζούσε ένας καλικάτζαρος. Ο καλικάτζαρος αυτός, ήταν πολλή άσχημος και πολλή τρομακτικός, ακόμα και για τους άλλους καλικάτζαρους! Είχε μια μύτη μακριά και σουβλερή γεμάτη μπιμπίκια, πράσινο δέρμα, φαλακρό κεφάλι και δυο τεράστια γουρλωτά μάτια! Μέσα από το στόμα του, που ήταν και αυτό τεράστιο, ξεπρόβαλαν ένα ζευγάρι δόντια, σουβλερά και μυτερά σαν μαχαίρια! Όσο για το σώμα του! Μεγάλο και δυνατό, γεμάτο με μυώνες! Τόσο κακός ήτανε, που μια μέρα που πεινούσε πάρα πολλή, έφαγε έναν άλλο καλικάτζαρο! Οι υπόλοιποι καλικάτζαροι, όταν το έμαθαν αυτό, τρόμαξαν! Τι να κάνουμε είπανε σε κάποιον σαν και αυτών; Ένας γέρος καλικάτζαρος, που είχε επιζήσει πολλές επιδρομές στα χωριά τον ανθρώπων εκεί κοντά, τότε πήρε τον λόγω και μίλησε.

«Αφήστε τον να μείνει μόνος του! Αφού δεν θέλει κανέναν, τότε και εμείς θα φύγουμε, και θα τον αφήσουμε εδώ μόνο του!» Με το που το είπε αυτό, συμφώνησαν όλοι οι καλικάτζαροι, και μια και δυο φύγανε από την υπόγεια πόλη τους.

 

Κάποιος θα περίμενε, ότι ο καλικάτζαρός μας, θα λυπότανε που έμεινε μόνος του. Αντίθετα αυτός χάρηκε! «Τώρα που είμαι μόνος, θα τρώω όσο θέλω!» σκέφτηκε βλέποντας τις αποθήκες φίσκα με τρόφιμα. «Τώρα που είμαι μόνος, θα πίνω μέχρι σκασμού!» αναφώνησε βλέποντας τα κελάρια γεμάτα με κρασί και μπύρα. «Τώρα που είμαι μόνος θα κοιμάμαι όσο θέλω!» φώναξε γεμάτος χαρά βλέποντας τα αρχοντικά άδεια από τους ένοικούς τους. Γιατί πέραν όλων των άλλων, ήταν υπερβολικά τεμπέλης, ακόμα και για τα μέτρα των καλικάτζαρων. Άρχισε λοιπών την καινούργια του ζωή, τρώγοντας όλη την μέρα, και πίνοντας μέχρι σκασμού. Άρχισαν να περνάνε τα χρόνια, και ο καλικάτζαρός μας, άρχισε σιγά σιγά να αλλάζει, όπως και ο τόπος γύρω του. Αυτός έγινε πενταπλάσιος, σε σημείο να μην μπορεί να περάσει από τις πόρτες των σπιτιών. Αν και τα τελευταία σπίτια είχαν καταστραφεί από τα χέρια του καιρό πριν και τώρα ζούσε στους δρόμους. Η μπιμπικιάρικη μύτη του είχε κοκκινίσει από το συνεχές μεθύσι, και την περισσότερη ώρα δεν μπορούσε να κάνει τίποτα, παρά να κάθετε και να φωνάζει στον εαυτό του. Μια μέρα όμως, άνοιξε το βαρέλι για να πάρει ποτό, και το βρήκε άδειο. Άρχισε να φωνάζει και να γκρινιάζει στους άλλους καλικάτζαρους, να του φέρουνε ποτό. Ξέχασε πάνω στο μεθύσι του ότι τους είχε διώξει όλους. Σύρθηκε λοιπών μέχρι τις αποθήκες και τις βρήκε άδειες. «Μα που διάβολο έχουν χωθεί όλοι και δεν δουλεύουν;» αναρωτήθηκε ο καλικάτζαρός μας. Ξέχασε ξανά ότι τους είχε διώξει όλους.

 

Μετά από κάμποση ώρα γκρίνιας, κατάλαβε ότι με φωνές και βαριγκομιές, ούτε θα έτρωγε, ούτε θα μεθούσε. Αποφάσισε λοιπόν να πάει όπως άλλοτε να κάνει επιδρομή στα χωριά των ανθρώπων, που ζούσανε στην επιφάνεια. Άνοιξε την μυστική πόρτα που είχανε δημιουργήσει χρόνια πριν οι καλικάτζαροι, και βγήκε έξω. Αλλά τι να δει με το που βγήκε! Εξαφανισμένα ήταν τα ταπεινά χαμόσπιτα, που υπήρχαν κάποτε! Πουθενά δεν υπήρχαν τα χαλασμένα χτήματα με την φτωχική σοδειά! Τώρα έβλεπε μια πανέμορφη πολιτεία, με πολλά μεγάλα και πέτρινα σπίτια! Κάθε σπίτι είχε τον κήπο του, και όμορφα λουλούδια στόλιζαν όλοι την πόλη! Τα χτήματα ήταν όλα καλλιεργημένα, και άνδρες και γυναίκες με χαρά δούλευαν στον θερισμό! Αλλά αυτό που του έκανε τεράστια εντύπωση, ήταν τα παιδιά των ανθρώπων, που αμέριμνα παίζανε γύρω γύρω από ένα πηγάδι, ενώ μια γριά γυναίκα με καλόγνωμο πρόσωπο έλεγε ιστορίες στα μικρότερα.

«Όταν ήμουν νέα, πολλά χρόνια έχουν περάσει από τότε!, στην περιοχή αυτή ζούσανε καλικάτζαροι. Μέσα στην κακία τους, δεν μας αφήνανε να κάνουμε τίποτα. Χτίζαμε ένα γεφύρι και το γκρεμίζανε! Αγοράζαμε αγελάδες και τις κλέβανε! Αν μάλιστα βρίσκανε ένα παιδί μόνο του, το κλέβανε και το τρώγανε!» Τα παιδιά γύρω της πήρανε όλα μαζί μια βαθιά τρομοκρατημένη ανάσα.

«Και που είναι τώρα οι καλικάτζαροι τώρα γιαγιά;» ρώτησε ένα μικρό κοριτσάκι κοιτάζοντας με γουρλωμένα τα μάτια γύρω της ανήσυχα.

«Μην φοβάσαι παιδί μου, οι καλικάτζαροι φύγανε πριν από χρόνια. Κανείς δεν ξέρει γιατί φύγανε, παρά μόνο αυτοί οι καλικάτζαροι. Αρχίσαμε λοιπών να δουλεύουμε την γη με όρεξη και χωρίς ενοχλήσεις. Σύντομα ο βασιλιάς έμαθε για την ελεύθερη πια γη, και ήρθε να δει τον τόπο. Τόσο όμορφος είχε αρχίσει να γίνεται, που έφερε εδώ τους στρατιώτες του, τους ιππότες και τις δεσποσύνες του, και κήρυξε την περιοχή μέρος του βασιλείου του. Νέοι άντρες και γυναίκες ήρθανε από διάφορα μέρη του βασιλείου, καθώς και έμποροι. Σιγά σιγά, το φτωχό μας χωριό, έγινε αυτή η όμορφη πολιτεία.» Ο καλικάτζαρος, άκουγε, έβλεπε και δεν το χώραγε ο νους του! Θύμωσε τόσο πολλή που βγήκε στην επιφάνεια τόσο θυμωμένος, ώστε το συνήθως κακό πρόσωπο του, τώρα ήταν μια μάσκα απίστευτης σατανικότητας! Με τον που τον είδαν τα παιδιά, φύγανε τρέχοντας, και κρυφτήκανε. Η γριά όμως έμεινε στην θέση της ατάραχη. Κοίταξε τον καλικάτζαρο και χαμογέλασε. «Ξέρεις οι καλικάτζαροι όταν φεύγανε μιλούσανε για έναν όμοιό τους, που έφαγε έναν από αυτούς.» Ο καλικάτζαρος μας, κοντοστάθηκε μισώ λεπτό, και μετά με άφατη περηφάνια και τεράστια έπαρση, άρχισε να βροντοφωνάζει τα κατορθώματά του!

«Ναι! Εγώ είμαι ο καλικάτζαρος που έφαγε έναν από το είδος του! Εγώ έτρωγα τα παλιά χρόνια τα μυξιάρικα των ανθρώπων! Εγώ είμαι ο πιο δυνατός καλικάτζαρος που υπήρξε ποτέ!» και για να τονίσει τα λόγια του, πήγε να σηκώσει έναν μεγάλο βράχο, που στα νιάτα του σήκωνε με άνεση. Αλλά, τόσα χρόνια κραιπάλης είχανε πικρό αποτέλεσμα. Ο βράχος έμεινε ακλόνητος. Προσπάθησε ξανά, φύσηξε, ξεφύσηξε, αλλά ο βράχος έμεινε ακλόνητος. Είχε κουραστεί τόσο πολύ στην Τρίτη προσπάθεια που ξαπλώθηκε πάνω στον βράχο. Τα παιδιά, που είχαν κρυφτεί στις γωνίες των σπιτιών, βγήκανε και άρχισαν να τον κοροϊδεύουνε. Μπιμπικομύτη, βαρελοκοιλιά, γουρουνοδώντη, και άλλα πολλά παρόμοια του λέγανε, ενώ τρέχανε γύρω του. Ο καλικάτζαρος έκανε να σηκωθεί να τα κυνηγήσει νευριασμένος, αλλά μπουρδουκλώθηκε, σκόνταψε και κατέρρευσε ταυτόχρονα. Οι φωνές των παιδιών του τρυπάγανε τα αυτιά. Πήγε να φωνάξει τους άλλους καλικάτζαρους για να τον βοηθήσουνε, αλλά θυμήθηκε ότι τους είχε διώξει. Τέλος, πικραμένος, ρεζιλεμένος και αποκαμωμένος, προχώρησε στην τρύπα από την οποία είχε βγει, μπήκε μέσα, και δεν ξαναβγήκε ποτέ.

 

Και αυτό ήταν το τέλος του καλικάτζαρου που έφαγε έναν από το είδος του.

[heiron]

Αντε,παραπονιαρη...

2 η ωρα και διαβασα και σχολιαζω το διηγημα σου.Μα τι αλλο να θελει καποιος απο το θεο;!;

Μου αρεσε η ιστορια.Θυμισε οντως παιδικο παραμυθι με διδακτικες παραμετρους.

Καποια αρνητικα τωρα:

Ορθογραφικα λαθη τυπου "πολλή άσχημος".Το σωστο ειναι "πολύ άσχημος".Το ξερω γιατι εγω ο ιδιος ειμαι πολυ ασχημος..(Εχει κι αλλα ομως δεν ειμαι ο φιλολογος σου να σε διορθωνω)

Πολλα αχρηστα θαυμαστικα.Χτυπητο λαθος το "Όσο για το σώμα του! Μεγάλο...". Περιορισε τα η μη τα χρησιμοπεις καθολου.

Ενα μικροπροβληματακι με τις παραγραφους.Κι εγω μπερδευομαι καποιες φορες αλλα ας πουμε οταν μιλαει καποιος και βαζεις εισαγωγικα καλο ειναι να αποτελουν τα λογια ξεχωριστη παραγραφο.Επισης μπορεις να σπασεις τις παραγραφους οταν υπαρχει καποια αλλαγη-χρονικη,νοηματικη κτλ.

Οπως στο " σκασμού. Άρχισαν ".Στην τελεια μπορεις να τελειωσεις την παραγραφο και να αρχισεις αλλη.

Οπως και να'χει συμπαθησα τον χαμερπη καλικαντζαρο!

[RaspK]

Πολύ ωραία ιστορία, και το μόνο που έχω να σχολιάσω αρνητικά είναι το κλασικό σου πρόβλημα ορθογραφίας και στίξης· λάθη σύνταξης δεν υπάρχουν πολλά, αλλά έχεις κάνει κακή παραγραφοποίηση. Το ίδιο το κείμενο ίσως έχει μικροπροβληματάκια, αλλά θα τα δεις μόνος σου αν είναι σημαντικά.

[Arachnida]

Πάρα πολύ καλογραμμένη ιστορία,πραγματικό παραμύθι. Από την αρχή δημιουργεί ατμόσφαιρα και ο τίτλος είναι κάτι παραπάνω από όμορφος.

[Nienor]

month, αυτό είναι πανέμορφο. Πραγματικά. Είναι ένα πραγματικό παραμύθι, όχι μόνο για παιδιά, για όλους μας. Έχει ροή, ωραίες εικόνες ώριμη σκέψη και δίδαγμα. Είναι ειλικρινά κουκλί.

 

Κάνε λίγη δουλίτσα με τα ορθογραφικά και τις παραγράφους σου γιατί είναι κρίμα να το υποβιβάζουν και να του χαλάνε την εικόνα.

 

Μπράβο!

[tec-goblin]

" Τόσο όμορφος είχε αρχίσει να γίνεται, που έφερε εδώ τους στρατιώτες του, τους ιππότες και τις δεσποσύνες του, και κήρυξε την περιοχή μέρος του βασιλείου του."

Αν το είχα διαβάσει μικρός, θα προτιμούσα να μην το είχα διαβάσει ποτέ - "αχ, καλέ, τι ωραία, ήταν τόσο ωραία η περιοχή μας που ήρθε και μας κατάκτησε". Αλλά ταιριάζει με το όλο "ηθικοπλαστικό" ύφος του παραμυθιού πολύ καλά. Και οι καλικάντζαροι είναι κορυφή! Πάντα.

[month]

Αχχχχχχ. Πρέπει να διαβάσω κανένα βιβλίο για το πως γράφουν εκθέσεις. Αλλά βαριέμαι. Άσε που δεν θέλω να μπω σε φόρμα που μου λέει το βιβλίο. Θα βρώ τον δρόμο μου στο τέλος, έστω και αν είναι μέσω Λαμίας. Για τα λάθη παραμένω αδικαιολόγητος. Το ξέρω πως είμαι ανορθόγραφος, η μάνα μου ακόμα με κυνηγάει. Πάντως η μορφοποίηση του κειμένου θα διορθωθεί. Τα θαυμαστικά είναι επιβεβλημένα σε παραμύθι. Τονίζει πράγματα που θα τα προσέχανε τα παιδιά, αλλά όχι τόσο. Άσε που βοηθάει στην ανάγνωσή του προς τα παιδιά. Όσο για το καρφί για τον βασιλιά... Ε, τι να κάνουμε, το σχόλιο της γιαγιας ήταν ουδέτερο. Ο καθένας το μεταφράζει όπως θέλει.

Edited October 29, 2005 by month

[heiron]

E,δεν πειραζει και πολυ αυτο με το βασιλια.Η γιαγια ηταν απλα φιλοβασιλικη και της αρεσε που εγιναν προτεκτορατο.Ψωμι κι ελια και Κωτσο βασιλια(η καπως ετσι)...

Εξαλλου στα παραμυθια οι βασιλεις και οι πριγκηπες ειναι καλοι για τον κοσμο.Οι ιπποτες σιγουρα δεν χαλασαν τις κοπελιες της περιοχης ουτε οι δεσποσυνες τους αντρες...

"Πρέπει να διαβάσω κανένα βιβλίο για το πως γράφουν εκθέσεις. "

Ονειρευεσαι επιστροφη στα θρανια;Χι,χι!

Τα περισσοτερα ορθογραφικα διορθωνονται στο word.Εξαλλου δε βλεπω να εχεις και πολλα.

Παρεπιπτοντως να σου θυμισω οτι στο σφφ δεν εχουμε πολλα παιδια-μην κοιτας που οι περισσοτεροι απο μας φερονται σαν παιδια!

[Βάρδος]

Αχχχχχχ. Πρέπει να διαβάσω κανένα βιβλίο για το πως γράφουν εκθέσεις.

 

Ό,τι κι αν κάνεις, μη διαβάσεις ποτέ βιβλία που σου λένε πώς να γράφεις έκθεση. Η έκθεση δεν έχει καμία σχέση με τη διηγηματογραφία. Μα καμία απολύτως. Το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να διαβάζεις, πολύ' και να γράφεις, επίσης πολύ.

 

Το διήγημα δεν έχω καταφέρει ακόμα να το διαβάσω. Μόλις το διαβάσω, θα σχολιάσω και περισσότερο.

[Saulot]

Respect!!!!

Σελω συνέχεια.

[Oberon]

Πράγματι πολύ ωραίο παραμύθι. Αληθινό παραμύθι με όλα τα κατάλληλα συνθετικά στοιχεία. Γλώσσα, τρόπος διήγησης, ηθικό δίδαγμα, κάποια όμορφη νοσταλγική παιδικότητα, χιούμορ που λιγοστεύει τα τρομακτικά στοιχεία ώστε να γίνει πιο απολαυστική η ιστορία. Και βέβαια όμορφες εικόνες, αρκετά διαφορετικό σενάριο απο τα κλασσικά παραμύθια.

Μ'άρεσε πάρα πάρα πολύ! Μπράβο.

[brave]

Λοιπόν, εγώ φυσικά δε θα κάνω τεχνικά σχόλια για ορθογραφίες κτλ. (αφού κι εγώ είμαι υποστηρικτής της αναρχικής γραμματικής) ! ,

Το παραμύθι είναι γαμάτο, και μου αρέσει που το έγραψες με αυτό τον "απλοικό" τρόπο διήγησης.

Έφτιαξες ένα κανονικό παραμύθι.

[RaspK]

Το παραμύθι είναι γαμάτο, και μου αρέσει που το έγραψες με αυτό τον "απλοικό" τρόπο διήγησης.

Έφτιαξες ένα κανονικό παραμύθι.

Εκεί είναι και που πέτυχε...

[Nienna]

Είναι συμπαθητικούλι, γραμμένο απλά όπως θα έπρεπε για ένα παραμύθι, και με χρήσιμο δίδαγμα. Λίγη παραπάνω προσοχή σε συντακτικό και ορθογραφία μόνο. Δεν έχω διαβάσει άλλα δικά σου, θα τα κοιτάξω μιας και αυτό μου άρεσε.

[Bardoulas©]

Παρεπιπτοντως να σου θυμισω οτι στο σφφ δεν εχουμε πολλα παιδια-μην κοιτας που οι περισσοτεροι απο μας φερονται σαν παιδια!

 

Εγώ επειδή είμαι 12 (η ηλικία των 12 θεωρείται παιδική έτσι;) μπορώ να πω ότι είναι από τα ωραιότερα παραμύθια που έχω διαβάσει. Ο λόγοι απλοί:

 

Α) Το θυμάται εύκολα κανείς και το διηγείται με ευκολία

Β) Εκτός από το μήνυμα που περνάει, είναι και αστείο. Πολύ αστείο

 

 

Τα ορθογραφικά και συντακτικά και γραμματοοικονομικοπολιτικά λάθη μη σε απασχολούν. Διορθώνονται. Η κοκκινοσκουφίτσα μπορεί αρχικά να γραφόταν ως κωκοινωσκουφείτσα. So what;

 

Το μόνο που δε μου άρεσε ήταν η γρια στο τέλος. Εγώ όταν θα το λέω αυτό το παραμύθι θα χρησιμοποιώ γέρο. Με μακρύ μούσι και πίπα

Edited November 13, 2005 by Bardoulas©

[RaspK]

Εγώ επειδή είμαι 12 (η ηλικία των 12 θεωρείται παιδική έτσι;) μπορώ να πω ότι είναι από τα ωραιότερα παραμύθια που έχω διαβάσει. Ο λόγοι απλοί:

 

Α) Το θυμάται εύκολα κανείς και το διηγείται με ευκολία

Β) Εκτός από το μήνυμα που περνάει, είναι και αστείο. Πολύ αστείο

Τα ορθογραφικά και συντακτικά και γραμματοοικονομικοπολιτικά λάθη μη σε απασχολούν. Διορθώνονται. Η κοκκινοσκουφίτσα μπορεί αρχικά να γραφόταν ως κωκοινωσκουφείτσα. So what;

 

Το μόνο που δε μου άρεσε ήταν η γρια στο τέλος. Εγώ όταν θα το λέω αυτό το παραμύθι θα χρησιμοποιώ γέρο. Με μακρύ μούσι και πίπα

Πολύ σωστά σχόλια...

 

Όσον αφορά το γέρο, λογικό μου φαίνεται («Παππούς!» «Δε θα μου πάρεις τις πατάτες μου!» [κάπου εδώ κόβω το SPAM]), στοιχείο των παραμυθιών είναι ν' αλλάζει και ο τρόπος που λέγονται αν δεν αλλάζει η ιστορία. Ας πούμε, θα μπορούσε να έχει παππού η κοκκινοσκουφίτσα, αλλά η γιαγιά δε θα μπορούσε να έχει εγγονό (ειδικά όταν υπάρχουν χωριατοπουλοϋπονοούμενα στο πρωτότυπο, να μην πω ότι ούτε θέλω να σκέφτομαι «κοκκινοσκουφίτσους»)...

 

Υ.Γ.: Όχι τίποτ' άλλο, αλλά δε θέλω να ξέρω και τι θα σήμαινε κάτι τέτοιο...

[darky]

Πολύ ωραίο μεταμοντέρνο παραμύθι. Η σουρεαλιστική παιδικότητα στην αφήγηση είναι αυτό που με τράβηξε να το διαβασω(είμαι πολύ μεγάλος για παραμύθια). Σίγουρα θα το διάβαζα σε ενα παιδί για να μάθει τα αρνητικά της πλεωνεξίας και της βουλιμίας. Ο πλεονέκτης μοναχοφαγάς καταλήγει πάντα μόνος του. Μια μοίρα χειρότερη κι απ' το θάνατο. Μ' άρεσε και που στο τέλος ο καλικάντζαρος δεν πεθαίνει(το κλισέ των παραδοσιακών παραμυθιών είναι να πεθαίνει ο κακός) αλλά συνεχίζει να είναι μόνος του. Αυτό δίνει μια ενδιαφέρουσα παραλλαγή.

[month]

Η συγκεκριμένη ιστορία έφαγε διόρθωση. Οπότε δίνω την βελτιωμένη έκδωση. Μεγάλο ευχαριστώ στον Πατέρα μου, που βάφτισε τον ήρωα της ιστορίας αυτής.

 

 

 

Ο Άντζαρος Μάντζαρος, Ο Μαύρος Καλικάντζαρος

 

Μια φορά και έναν καιρό, πριν από πολλά πολλά χρόνια, κάτω από ένα μικρό χωριό, ζούσε ο Άντζαρος Μάντζαρος, ο μαύρος καλικάτζαρος. Ο καλικάτζαρος αυτός ξεχώριζε από τους άλλους του είδους του καθώς ήταν πολύ άσχημος και τρομακτικός, ακόμα και για τους υπόλοιπους καλικάτζαρους! Είχε μια μύτη μακριά και σουβλερή γεμάτη μπιμπίκια, δέρμα τόσο πράσινο που πλησίαζε το μαύρο, στο κεφάλι του δεν είχε ούτε μια τρίχα, και δυο τεράστια γουρλωτά μάτια! Μέσα από το στόμα του, που ήταν και αυτό τεράστιο, ξεπρόβαλαν ένα ζευγάρι δόντια, σουβλερά και μυτερά σαν μαχαίρια! Όσο για το σώμα του! Μεγάλο και δυνατό, γεμάτο μυώνες και τόσο βρόμικο που από πράσινο είχε γίνει μαύρο και γεμάτο με φολίδες σαν φιδιού! Τόσο κακός ήταν που μια μέρα από την πείνα του, έφαγε έναν άλλο καλικάτζαρο! Όταν έμαθαν οι υπόλοιποι καλικάτζαροι το τι είχε γίνει, τρόμαξαν, δεν ξέρανε τι να κάνουνε! Ο αρχηγός όλων των καλικατζάρων, ο Μανδρακούλος με το όνομα, συγκάλεσε συμβούλιο για να βρούνε λύση για το πρόβλημά τους. Αφού η συζήτηση είχε ανάψει για τα καλά, ένας γέρος καλικάτζαρος σηκώθηκε και φώναξε με την δυνατή φωνή του:

 

«Αφήστε τον να μείνει μόνος του! Αφού δεν θέλει κανέναν κοντά του, και αφού εμείς δεν μπορούμε να τον διώξουμε, ας φύγουμε, ας τον αφήσουμε εδώ μόνο του!» Η πρόταση αυτή έγινε δεκτή με μικρό ενθουσιασμό, μιας και κανείς δεν ήθελε να αφήσει την πόλη του και την βολή του. Αλλά τόσος ήταν ο φόβος και η απέχθειά τους για τον Μάντζαρο, που τελικά συμφώνησαν και φύγανε παίρνοντας μαζί τους ότι μπορούσαν να κουβαλήσουν.

 

Κάποιος θα περίμενε, ότι ο καλικάτζαρός μας, θα λυπότανε που έμεινε μόνος του. Τουναντίον μάλιστα ο Άντζαρος Μάντζαρος χάρηκε που επιτέλους θα έμενε μόνος του!

 

«Τώρα που είμαι μόνος, θα τρώω όσο θέλω!» σκέφτηκε βλέποντας τις αποθήκες φίσκα με τρόφιμα.

 

«Τώρα που είμαι μόνος, θα πίνω μέχρι σκασμού!» αναφώνησε βλέποντας τα κελάρια γεμάτα με κρασί και μπύρα.

 

«Τώρα που είμαι μόνος θα κοιμάμαι όσο όπου θέλω!» φώναξε γεμάτος χαρά βλέποντας τα αρχοντικά άδεια από τους ένοικούς τους. Γιατί πέραν όλων των άλλων, ήταν υπερβολικά τεμπέλης, ακόμα και για τα μέτρα των καλικάτζαρων. Άρχισε λοιπόν την καινούργια του ζωή, τρώγοντας όλη την μέρα, και πίνοντας μέχρι σκασμού.

 

Τα χρόνια πέρασαν, και με το πέρασμα τους η μορφή του Μάντζαρου άρχισε σιγά σιγά να αλλάζει όπως και η έρημη πια υπόγεια πολιτεία των καλικάντζαρων. Αυτός έγινε πενταπλάσιος, σε σημείο να μην μπορεί να περάσει από τις πόρτες των σπιτιών. Αν και όλα τα σπίτια είχαν καταστραφεί από τα χέρια του καιρό πριν και τώρα κοιμότανε στους δρόμους σαν τους άστεγους. Η μπιμπικιάρικη μύτη του είχε γίνει κόκκινη από το πολύ κρασί, και έμοιαζε πια με μεγάλη μελιτζάνα που είχε πάνω τις ζούφια. Δεν μπορούσε να κάνει τίποτα περισσότερο από το να κάθεται σε μια λίμνη από κρασί, και να φωνάζει ασυναρτησίες, να ζητάει παραπάνω κρασί και να καταριέται τους από καιρό εξαφανισμένους συμπατριώτες του.

 

Πέρασε και άλλος καιρός, και έφτασε τέλος η μέρα όπου άνοιξε το τελευταίο βαρέλι με κρασί για να πιει. Όμως συμφορά! Το κρασί είχε σωθεί, και δεν υπήρχε στάλα πλέον για να πιει. Άρχισε πάλι να φωνάζει και να καταριέται τους άλλους καλικάτζαρους που λησμόνησαν να φέρουν κρασί, και τόσο θυμωμένος ήτανε που ξέχασε ότι τους είχε διώξει. Έψαξε να βρει κάτι για να φάει, αλλά και πάλι δεν βρήκε κάτι που να μπορούσε να φάει. Άρχισε πάλι να γκρινιάζει για την αμέλεια και την ανοησία των υπόλοιπων καλικάντζαρων, που τον αφήνανε χωρίς φαγητό.

 

 

Μετά από κάμποση ώρα γκρίνιας, κατάλαβε ότι με φωνές και βαρυγκώμιες, ούτε θα έτρωγε, ούτε θα μεθούσε. Αποφάσισε λοιπόν να κάνει όπως και παλιότερα επιδρομή στα χωριά των ανθρώπων, που ζούσανε στην επιφάνεια. Άνοιξε την μυστική πύλη που με φροντίδα είχαν δημιουργήσει πριν από χρόνια πολλά οι καλικάτζαροι, και για πρώτη φορά εδώ και καιρό ο Μάντζαρος ανέπνευσε καθαρό αέρα. Αλλά στα χρόνια που είχεδ να βγει από τις υπόγειες στοές της πολιτείας, τα πράγματα είχανε αλλάξει. Εξαφανισμένα πλέον ήταν τα ταπεινά χαμόσπιτα, που σκόρπια και μισογκρεμισμένα στεκόντουσαν σε όλο τον κάμπο. Πουθενά δεν υπήρχαν τα ρημαγμένα χτήματα. Τώρα έβλεπε μια πανέμορφη πέτρινη πολιτεία, με σπίτια μεγάλα και φροντισμένα. Κάθε σπίτι είχε τον κήπο του και όμορφα λουλούδια στόλιζαν όλη τη πόλη δίνοντας της μια νότα χαράς και χρώμα. Τα χτήματα ήταν όλα καλλιεργημένα, και άνδρες και γυναίκες με χαρά δούλευαν σαν τα μερμήγκια. Αυτό που του έκανε τεράστια εντύπωση όμως ήταν τα παιδιά των ανθρώπων, που αμέριμνα παίζανε γύρω από ένα πηγάδι ενώ μια γριά γυναίκα με πρόσωπο καλόγνωμο και σκαμμένο από τα χρόνια έλεγε ιστορίες στα μικρότερα παιδιά.

 

«Όταν ήμουν νέα, πόσα χρόνια έχουν περάσει πια ούτε και εγώ θυμάμαι καλά, στην περιοχή αυτή ζούσανε καλικάτζαροι. Κάνανε σκανδαλιές και ζημιές πολλές, με τα μαγικά τους κάνανε μεγάλο σαματά και ταραχή. Αλλά ανάμεσά τους ήταν ένας που ήταν πραγματικά κακός. Δεν έπαιζε ή διασκέδαζε όπως οι άλλοι, αλλά κατέστρεφε ότι μπορούσε από απλή κακία. Τα χωράφια έμεναν αδούλευτα, ο ποταμός άλλαζε συνέχεια κοίτη και κανένα παιδί δεν τολμούσε να κυκλοφορήσει μόνο του για τι το έτρωγε, το έκανε μια μπουκιά!» Τα παιδιά γύρω της πήρανε όλα μαζί μια βαθιά τρομοκρατημένη ανάσα.

 

 

«Και που είναι τώρα οι καλικάτζαροι, γιαγιά;» ρώτησε ένα μικρό κοριτσάκι

 

κοιτάζοντας με γουρλωμένα τα μάτια γύρω της ανήσυχα.

«Μην φοβάσαι παιδί μου, οι καλικάτζαροι φύγανε πριν από χρόνια. Με το που φύγανε, στρωθήκαμε στην δουλειά. Οργώναμε την γη με όρεξη και χωρίς τις ενοχλήσεις από τον κακό καλικάντζαρο σύντομα το χωριό μας έγινε πλούσιο. Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, ο βασιλιάς έμαθε για την γη που ήταν πια ελεύθερη, και ήρθε να δει τον τόπο. Τόσο όμορφος είχε αρχίσει να γίνεται που έφερε εδώ τους στρατιώτες του, τους ιππότες και τις δεσποσύνες του, και κήρυξε την περιοχή μέρος του βασιλείου του. Νέοι άντρες και γυναίκες ήρθανε από διάφορα μέρη του βασιλείου, καθώς και έμποροι. Σιγά σιγά το φτωχό μας χωριό έγινε αυτή η όμορφη πολιτεία που βλέπετε γύρω σας.»

 

Ο καλικάτζαρος, άκουγε, έβλεπε και δεν το χώραγε ο νους του! Θύμωσε τόσο πολύ που όταν βγήκε στην επιφάνεια το πρόσωπο του είχε γίνει από μαύρο κόκκινο όλο, και η έκφρασή του ήταν μια μάσκα απίστευτης σατανικότητας! Με το που τον είδαν τα παιδιά, φύγανε τρέχοντας, και κρυφτήκανε. Η γριά όμως έμεινε στην θέση της ατάραχη. Κοίταξε τον καλικάτζαρο και χαμογέλασε.

 

«Ξέρεις οι καλικάτζαροι όταν φεύγανε μιλούσανε για έναν όμοιό τους, που έφαγε έναν από αυτούς.» Ο καλικάτζαρος μας κοντοστάθηκε και μετά με άφατη περηφάνια και τεράστια έπαρση, άρχισε να βροντοφωνάζει τα κατορθώματά του!

 

«Ναι! Εγώ είμαι ο καλικάτζαρος που έφαγε έναν από το είδος του! Εγώ έτρωγα τα παλιά χρόνια τα μυξιάρικα των ανθρώπων! Εγώ είμαι ο πιο δυνατός καλικάτζαρος που υπήρξε ποτέ!» και για να τονίσει τα λόγια του, πήγε να σηκώσει έναν μεγάλο βράχο, που στα νιάτα του σήκωνε με άνεση. Αλλά, τόσα χρόνια κραιπάλης είχανε πικρό αποτέλεσμα, για τον Μάντζαρο. Ο βράχος έμεινε ακλόνητος. Προσπάθησε ξανά, φύσηξε, ξεφύσηξε, αλλά ο βράχος δεν έλεγε να κουνηθεί. Τόσο πολύ είχε κουραστεί στην Τρίτη προσπάθεια που ξαπλώθηκε πάνω στον βράχο. Τα παιδιά, που είχαν κρυφτεί στις γωνίες των σπιτιών, τον περικύκλωσαν και άρχισαν να τον κοροϊδεύουνε. Μπιμπικομύτη, βαρελοκοιλιά, γουρουνοδώντη, και άλλα πολλά παρόμοια του λέγανε, ενώ τρέχανε γύρω του. Ο καλικάτζαρος έκανε να σηκωθεί να τα κυνηγήσει, αλλά μπουρδουκλώθηκε, σκόνταψε και κατέρρευσε ταυτόχρονα. Οι φωνές των παιδιών του τρυπάγανε τα αυτιά. Πήγε να φωνάξει τους άλλους καλικάτζαρους για να τον βοηθήσουνε, αλλά θυμήθηκε ότι τους είχε διώξει. Τέλος, πικραμένος, ρεζιλεμένος και αποκαμωμένος, προχώρησε στην τρύπα από την οποία είχε βγει, μπήκε μέσα, και δεν ξαναβγήκε ποτέ.

 

Και αυτό ήταν το τέλος του Άντζαρου Μάντζαρου του κακού και μαύρου καλικάτζαρου.

 

[Naroualis]

Τολμώ να πω ότι μόλις τώρα πήρα το θάρρος να το διαβάσω και το πρώτο και το δεύτερο γράψιμο. Έχω λοιπόν να κάνω την εξής παρατήρηση: Έχεις γίνει πολύ καλύτερος κι απέφυγες κομμάτια που πραγματικά έμοιαζαν παράταιρα με το υπόλοιπο κείμενο. Στο νέο σχέδιο έχεις πιο στρωτό ύφος, με τις σκηνές να δένουν καλύτερα. Στο αρχικό, ο θυμός του Μάντζαρου όταν δε βρίσκει άλλο πιοτό είναι κάκος άγαρμπος (μετά από τόσα χρόνια είχε ξεχάσει τη μοναξιά του; ) Στο δεύτερο όμως η 'προοικονομία' της φράσης Δεν μπορούσε να κάνει τίποτα περισσότερο από το να κάθεται σε μια λίμνη από κρασί, και να φωνάζει ασυναρτησίες, να ζητάει παραπάνω κρασί και να καταριέται τους από καιρό εξαφανισμένους συμπατριώτες του βοηθάει να ξεπεραστεί το πρόβλημα εξαιρετικά ομαλά.

 

Νομίζω ότι τα παραμύθια είναι το μεγάλο σου φόρτε. Δώστους να καταλάβουν, θα δεις ότι θα τους αρέσει!

[Oberon]

Πράγματι είναι το φόρτε του και τα παραμύθια και η κωμική φαντασία. Η δεύτερη version του Άντζαρου Μάντζαρου είναι καλύτερη από τις απόψεις που λέει η Ναρουάλις πιο πάνω, αλλά και τεχνικά σαν φόρματ κλπ.

Δεν είχα προσέξει το περί μοναξιάς, αλλά πράγματι φαίνεται λογικό και είναι ένα στοιχείο που καλυτέρευσε μια ήδη πολύ καλή ιστορία.

Edited September 6, 2007 by Dain

[DinoHajiyorgi]

Και αυτό ήταν το τέλος του Άντζαρου Μάντζαρου του κακού και μαύρου καλικάτζαρου.

Ήταν όμως; Ήταν; Ή έτσι νομίσανε όλοι;

 

Φίλε month, είχα διαβάσει και την πρώτη γραφή και αν είχε αδυναμίες δεν τις θυμάμαι. Θυμάμαι όμως πως μου είχε αφήσει θετικές εντυπώσεις. Τώρα διάβασα μόνο την διορθωμένη εκδοχή και φυσικά μου άρεσε πολύ. Είναι ένα έξοχο παραμύθι.

 

Για κάποιον λόγο όμως, η ανάγνωση με προδιάθεσε να περιμένω κάτι άλλο από το τέλος. Κάτι. Μια αυτοαναγνώριση του σφάλματος του. Να χύσει κάποιο μαύρο δάκρυ. (Περίμενα ίσως μια αλλαγή σαν τον Γίγαντα του Wilde.) Αλλά ακόμα κι αν αυτό δε λέει για σένα και...

 

Επειδή νομίζω η λέξη "καφρίλα" είναι ιερή για σένα, έστω και αμετανόητος...ο Άντζαρος Μάντζαρος έχει κάλλιστα την προοπτική μιας νέας "καριέρας". Έχει ψωμί ο τύπος. Τον γουστάρω φαγά και πότη, έναν μοναχικό, περιπλανόμενο, κάφρο καλικάντζαρο σε μια ξένη γι αυτόν, μοντέρνα εποχή.

[tetartos]

Ένα ωραίο παραμυθάκι! Αρχίζω να διαμορφώνω μια 'σταθερή' εικόνα για τα γραψίμα τα του month: είναι σπαρμένα με ορθογραφικο-συντακτικά αλλά έχουν μια παραμυθένια χροιά και συχνά το χιούμορ λειτουργικά ενταγμένο μέσα τους.

Και θα συμφωνήσω με τον Ντίνο. Αναμένω (προσδοκώ!) συνέχεια!