Sonya Posted October 28, 2005 Share Posted October 28, 2005 Ξύπνησε κουρασμένη, όπως κουρασμένη είχε πέσει για ύπνο. Εδώ και καιρό, ένιωθε πάντα κουρασμένη. Δεν υπήρχε στιγμή μέσα στη μέρα ή στη νύχτα που να έβρισκε ανάπαυση, να ξεκουραζόταν το σώμα ή το πνεύμα της. Η ίδια της η ψυχή ήταν κουρασμένη. Έξω είχε αρχίσει να σουρουπώνει. Σηκώθηκε να ρίξει λίγο νερό στο πρόσωπό της. Κάτω απ’ τη λάμπα φθορίου, τα μάτια που την κοίταξαν ήταν κατακόκκινα, με μαύρους κύκλους. Κάποτε χαμογελούσε στον καθρέφτη της. Τώρα ήταν πολύ κουρασμένη για να χαμογελάσει. Κοίταξε απλά το χλωμό της είδωλο, τα άτονα μάτια που κάποτε έλαμπαν και απέστρεψε το βλέμμα απ’ το φάντασμά της. Στην κουζίνα είχε έτοιμο καφέ. Έβαλε μια κούπα και πήγε στο σαλόνι. Τασάκι, τσιγάρα, ράδιο, μηχανικές κινήσεις. Κενές ώρες, κενές σκέψεις. Μια μελωδία την αποτράβηξε απ’ το κενό. So long, it was so long ago, but I still got the blues for you... Ένιωσε ένα δάκρυ να κυλά στο μάγουλό της και ξαφνιάστηκε, σαν να ξυπνούσε μόλις εκείνη τη στιγμή. Ένα ζευγάρι μάτια γαλανά να την κοιτούν γελαστά, μια κιθάρα να αγκαλιάζει τη σιωπή της νύχτας, η φωνή του να της τραγουδά... ‘‘Πού πήγε η ζωή μου;’’ άκουσε τη φωνή της να λέει. Μέσα της τον άκουσε να της το λέει κι εκείνος. Πού πήγε η ζωή σου, Νινέτα; Γιατί δε ζεις; Ένιωσε μια μικρή φλόγα ν’ ανάβει στο σώμα της. Δάκρυα, το ένα πίσω απ’ το άλλο έκαψαν τα μάγουλά της, έσταξαν στα δάχτυλά της, τα δάχτυλα που χρόνια είχαν να πιάσουν χοδρές και που τώρα έσφιγγαν την κούπα του καφέ, όλο και δυνατότερα. Άκουσε έναν απότομο ήχο κι ένιωσε έναν καυτό πόνο στο χέρι της. Κοίταξε και είδε τ’ απομεινάρια της κούπας, το καφέ και το κόκκινο κι η μικρή φλόγα έγινε πυρκαγιά. ‘‘Ζω...’’ ψιθύρισε. Και μετά το ξανάπε, πιο δυνατά και μετά πάλι, ακόμα δυνατότερα κι ύστερα το ούρλιαξε, πετώντας τ’ απομεινάρια της κούπας στον τοίχο. Κι όλα έγιναν φωτιά. Η μέρα που τον είχε γνωρίσει, οι στιγμές που μαζί είχαν ζήσει, η νύχτα η πρώτη που είχαν περάσει μαζί κι όλες οι υπόλοιπες που είχαν ακολουθήσει, τα σ’ αγαπώ που είχαν ειπωθεί με μάτια και χείλια, τα τραγούδια τους, ρομαντικοί χοροί και στιγμές σαν χολιγουντιανή ταινία, τα καυγαδάκια και τα σμιξίματα, τα γέλια και τα δάκρυα, το πάθος, ο έρωτας, η αγάπη... ‘‘Πού είναι η ζωή μου;’’ ούρλιαζε τώρα, διαλύοντας το σπίτι αυτό στο οποίο ζούσε μόνη, χωρίς αυτόν. Πήγε στο δωμάτιό της, άνοιξε της ντουλάπες και, πετώντας έξω τα περισσότερα πράγματα, ντύθηκε και βγήκε έξω, ξυπόλυτη και με το χέρι της ν’ αφήνει χνάρια από το αίμα της. Άρχισε να τρέχει, να τρέχει σαν τρελή μέσα στη νύχτα. Ήξερε πού να τον βρει και τον βρήκε. Αλλά δεν ήξερε τί να του πει. Απλά τον κοιτούσε, τα ίδια γαλάζια μάτια, παρά τα δέκα χρόνια που είχαν περάσει. Έκατσε και τον κοιτούσε, αμίλητη κι ακίνητη, αδάκρυτη κι εκείνος της ανταπέδιδε το βλέμμα, το αιώνιο χαμόγελο. Έκατσε και τον κοιτούσε, με το αίμα να τρέχει ποτάμι ακόμα απ’ το χέρι της. Η μέρα που ποτέ δεν ξημέρωσε τους βρήκε αγκαλιασμένους... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted October 28, 2005 Share Posted October 28, 2005 Όμορφο flash-άκι με έντονες εικόνες. Αυτό το "αδάκρυτη" δε μου αρέσει βέβαια, αλλά γούστα είναι αυτά. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Isis Posted October 29, 2005 Share Posted October 29, 2005 Ενδιαφέρον αν και οι εικόνες (έντονες όπως είπε ο Nihilio) είναι κλισέ σα να είναι παρμένες από ταινίες. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted October 29, 2005 Share Posted October 29, 2005 (edited) Πολύ όμορφο δεσποινίς μου. Θέλει λιγάκι χτένισμα ακόμη, να ξεκαθαρίσεις μερικές προτάσεις, αλλά δεν του φαίνεται με την πρώτη επειδή ακριβώς είναι πολύ όμορφο. Ρέει καλώς μέχρι το τέλος, οι εικόνες του είναι πολύ ζωντανές και αρκετά οικίες σε διάφορες περιπτώσεις. Νιώθεις ότι τις έζησες ή ότι τις είδες κάπου. Τις "ξέρεις". Συνέχισε να μας δίνεις ωραίες δουλειές. Τα ποστ με τις καινούργιες σου ιστορίες είναι πάντα χαρά για το μάτι. Edited October 29, 2005 by Nienor Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted October 29, 2005 Share Posted October 29, 2005 Πολύ έντονο Χριστίνα. Και έντονα θηλυκό θα έλεγα. Πολύ ωραίο τέλος επίσης... Αληθινό συναίσθημα, το μεταφέρεις ατόφιο. Έχει ρίζες κάπου μέσα σου, μου φαίνεται. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Arion_Mandrake Posted November 1, 2005 Share Posted November 1, 2005 Υπερβολικά τυποποιημένο για να μοιάζει πραγματικό. Σαν χολυγουντιανή ταινία όπως αναφέρεις, με πολυπαιγμένες σκηνές μέτριων ερμηνειών, ως εκ τούτου μη πραγματικό. Κάτι που προσωπικά μου δείχνει ότι το έγραψες απλά για να το γράψεις. Αναπόδραστα το κείμενο "ρέει καλώς", ξέρεις να γράφεις και δεν το αρνείται κανείς αυτό. Τι αξία έχει όμως το να γνωρίζει κάποιος μουσική όντας ανίκανος να παίξει χωρίς παρτιτούρα; Μπορείς και καλύτερα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
LordCeleborn Posted November 1, 2005 Share Posted November 1, 2005 Δυνατα συναισθηματα και σε ενα θεμα που παντα με μαγευει. Οι εικονες θυμιζουν πολυ κινηματογραφο αλλα θα διαφωνισω με τον αγαπητ Arion στην "χολιγουντωσυνη' του. Εμενα με κρατησαν αρκετα και μου φανηκαν πολυ καλες απο πολλες αποψεις. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted November 1, 2005 Share Posted November 1, 2005 Ωραίο, με δυνατά συναισθήματα, μάλλον ανθρώπινο στα λάθη που δείχνει, δε βλέπω τι το ιδιαίτερα θυληκό έχει (από την άλλη έβγαινα σχεδόν 50%-50% στο σχετικό «έλεγχο» ), εν γένει μου φαίνεται ότι ήθελε λίγες διορθώσεις, αφού κρατάει ροή αλλά μοιάζει με κάποιον που τρέχει σαν τον τρελό μέσα στη νύχτα (επιτιδευμένο, προφανώς, αλλά κάπου χάνει)· έχεις τα τέσσερ' αστεράκια μου, πάντως... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest Anime_Overlord Posted February 19, 2010 Share Posted February 19, 2010 Ώπα, σιγά! Από που ήρθε τόση αγανάκτηση ξαφνικά; Της ήρθε απότομα η κρίση μέσης ηλικίας; Πολύ αδιακαιολόγητη οργή από πλευράς του αναγνώστη, Μερικές προτάσεις που να περιγράφανε την ζωή της πριν το ξέσπασμα θα το έκανε πιο ανεκτό. Αλλά έτσι; ΜΠΑΜ! Από το πουθενά. ... και ύστερα σου λένε γιατί έχουμε τόσα διαζύγια πλέον. Πφ! Ούτε καν λόγο δεν έχουνε οι περισσότεροι και χωρίζουν. Απλά μπουχτήσανε να είναι μαζί και θέλουνε πίσω τα ξέγνοιαστα νιάτα τους. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
supermario Posted February 24, 2010 Share Posted February 24, 2010 Θα συμφωνήσω με κάποιους προλαλήσαντες στο ότι το διήγημα καταφεύγει στον εύκολο συναισθηματισμό και αφήνει μια χολυγουντιανή επίγευση.Η αρχή πάντως-μέχρι να ακούσει το τραγούδι είναι πολύ καλογραμμένη. Επίσης, δεν καταλαβαίνω, γιατί έπρεπε να αυτοκτονήσει με τόσο επιδεικτικό τρόπο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.