Sonya Posted November 1, 2005 Share Posted November 1, 2005 Τους είδε για άλλη μια φορά παρατεταγμένους αντικριστά με τον δικό του σχηματισμό, κι όπως πάντα το κεφάλι της ξεχώριζε αγέρωχο ανάμεσα σε αυτά των άλλων. Μισόκλεισε τα μάτια του, έσμιξε τα φρύδια και άφησε να του ξεφύγει ένας μακρόσυρτος αναστεναγμός που αντήχησε βαρύς μέσα στην πανοπλία του. “Πάλι Οθέλλο? Το σκέφτηκες καλά παιδί μου? Εδώ έχουμε πόλεμο!” τον ρώτησε ανήσυχος ο διπλανός του, ένας ηλικιωμένος, ασκητικός τύπος με χαρακτηριστικό βάδισμα… “Όλα επιτρέπονται στον πόλεμο Σεβασμιώτατε!” απάντησε εκείνος σίγουρος για τον εαυτό του, κλείνοντας την καλύπτρα της περικεφαλαίας του “Ούτως ή άλλως δεν υπάρχει κανένας άλλος τρόπος!” “Έστώ αδελφέ μου, πάντως να ξέρεις ότι το μυστικό σου είναι ασφαλές με μένα…” Πριν προλάβει να τελειώσει τα λόγια του οι αντίπαλοι είχαν ήδη κάνει την πρώτη τους κίνηση. Ο Οθέλλος χαιρέτησε με ένα νεύμα τον διπλανό του, έβγαλε το ξίφος με τη φιλντισένια λαβή από το θηκάρι του και για άλλη μια φορά όρμησε αλαλάζοντας στη μάχη… Έπειτα από αρκετή ώρα και με πολύ κόπο κατάφερε καρφώνοντας το ξίφος του στον λαιμό ενός ανυπεράσπιστου στρατιώτη, να καταλάβει ένα στρατηγικό σημείο στο κέντρο του πεδίου της μάχης και εκεί, ανάμεσα στη σκόνη και τη βουή της σύγκρουσης την είδε ανίκανη για οποιαδήποτε κίνηση, να στέκεται στριμωγμένη σε μια γωνία απέναντι του. Ψηλή, με το λασπωμένο πια λευκό της φόρεμα να ανεμίζει και τα μελιά της μάτια να τον κοιτάζουν ικετευτικά. Δεν έδωσε χρόνο στον εαυτό του να το ξανασκεφτεί… Άλλωστε στον πόλεμο, επιτρέπονται όλα... Έσφιξε τα δόντια του, σπιρούνιασε δυνατά στα πισίνα το κατάμαυρο άλογό του και κρατώντας γερά τα χαλινάρια ξεχύθηκε σαν αστραπή, με την αγκαθωτή σιδηρόμπαλα να σφυρίζει στον δυσώδη, γεμάτο σκόνη αέρα της μάχης. Με ένα σάλτο, όταν το άλογο βρέθηκε μπροστά της, εκείνος κάρφωσε με λύσσα τη σιδηρόμπαλα στο όμορφο κεφάλι της! Κι αυτή, πεσμένη πια στο έδαφος, μέσα στα αίματα και τις λάσπες, τον κοίταξε ενώ παράλληλα προσπαθούσε με το τρεμάμενο χέρι της να του αγγίξει την μπότα, κι όταν κατάφερε επιτέλους να την αγγίξει, το χέρι της έμεινε εκεί ακίνητο και τα μάτια της πάγωσαν καρφωμένα πάνω του. “La Reine est Morte” ούρλιαξε εκείνος ανασηκώνοντας την καλύπτρα της μαύρης περικεφαλαίας του, με μια φωνή που θα ’λεγε κανείς ότι δεν εκδήλωνε την υποτιθέμενη χαρά του σε όλο της το μέγεθος. Όμως πριν καλά καλά συνειδητοποιήσει το τι είχε κάνει, το σιδερένιο κοντάρι ενός αντίπαλου ιππότη διαπέρασε τα πλευρά του. Τα μάτια του θόλωσαν κι έχασε την ισορροπία του, το αίμα του χρωμάτισε πορφυρά χείλη και δόντια, καθώς άφριζε και γέμιζε το στόμα του ενώ εκείνος πάλευε με τον αφόρητο πόνο να πάρει την τελευταία του ανάσα. Έπεσε βαρύς από το άλογο του και ξεψύχησε… […] Όταν ξαναβρήκε τις αισθήσεις του, παραδόξως δεν πονούσε πια. Τρεμόπαιξε τα βλέφαρα του και άνοιξε τα μάτια απότομα, επιτρέποντας στο φως της ζωής να του ζεστάνει για άλλη μια φορά το σώμα. Στα δεξιά του, γονατιστή με τα χέρια στο στήθος, είδε όπως πάντα να κάθεται εκείνη και παραδίπλα ο υπασπιστής της, εκείνος ο άλλοτε ανυπεράσπιστος στρατιώτης που είχε λίγο πριν σκοτώσει. Δεν του φάνηκε διόλου περίεργο το γεγονός μιας κι ευθύς άνοιξε την αγκαλιά του κι εκείνη έπεσε μέσα της κλαίγοντας με έναν τρόπο, που δεν του επέτρεψε να συγκρατήσει τα δικά του δάκρυα. Την έσφιξε δυνατά με πόθο κι αφού έβγαλε το βαρύ σιδερένιο γάντι από το δεξί του χέρι τη χάιδεψε ελαφρά στο πρόσωπο κι έσπρωξε προς τα πίσω τα καστανά της μαλλιά. “Σε παρακαλώ Δυσδαιμόνα, μην κλαις…” της ψιθύρισε, φιλώντας τα σημεία που τα δάκρυα είχαν υγράνει τα μάγουλά της “Το ξέρεις ότι αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να συναντιόμαστε! Στο κάστρο ο άντρας σου σε έχει απομονώσει σε διαμερίσματα κρυφά που ακόμη και οι δικοί σου είναι δύσκολο να βρουν, πόσο μάλλον εγώ…” ‘Δεν αντέχω…Δεν αντέχω άλλο αυτήν την κατάσταση αγάπη μου…” είπε εκείνη με σπασμένη από το κλάμα φωνή. “Γιατί;” διέκοψε αυτός “μήπως νομίζεις ότι είναι εύκολο για μένα να αναγκάζομαι κάθε φορά να σκοτώνω εσένα και τον άμοιρο τον Υπασπιστή σου μόνο και μόνο για να περάσουμε λίγα λεπτά μαζί;” “Συγγνώμη Μεγαλειοτάτη, μα κάποιος έρχεται!” διέκοψε τη συζήτηση μιλώντας χαμηλόφωνα ο Υπασπιστής. Η Δυσδαιμόνα άφησε απότομα την αγκαλιά του Οθέλλου και κοίταξαν κι οι τρεις ψηλά. Τότε τον είδαν να πέφτει. Η μαύρη του πανοπλία βρόντηξε δυνατά καθώς χτύπησε το έδαφος. Έμεινε για λίγο ακίνητος κι έπειτα σηκώθηκε στηρίζοντας το βάρος του στην ποιμαντορική του ράβδο. Με πλάγια βήματα κατευθύνθηκε προς το ερωτευμένο ζευγάρι και προσπέρασε χαιρετώντας με ένα νεύμα τον Υπασπιστή. “Και πάλι δεν μπόρεσα να σε αφήσω μόνο σου Οθέλλο” είπε η γνώριμη μορφή στον ιππότη με ένα χαμόγελο που γλύκαινε τις ρυτίδες του προσώπου του. “Αυτή τη φορά κατάφερα δήθεν τυχαία να πέσω πάνω στο βέλος μιας βαλλίστρας και να ’μαι πάλι μαζί σας στον ουδέτερο χώρο…” “Σας είμαι αιώνια ευγνώμων Σεβασμιώτατε” του αποκρίθηκε συγκινημένος ο Οθέλλος. “Είθε ο Θεός να σας οδηγεί παιδιά μου” πρόσθεσε ο Ιερωμένος και από ευγένεια απομακρύνθηκε προς το μέρος του Υπασπιστή. Η Δυσδαιμόνα κούρνιασε και πάλι στην αγκαλιά του αγαπημένου της. Έχωσε τα χέρια της στις ιδρωμένες του παλάμες και έφερε τα υγρά της χείλη πάνω στα δικά του. Αφέθηκε στον γλυκό ίλιγγο που φέρνει το φιλί δυο ερωτευμένων με το σώμα της να μυρμηγκιάζει και εκείνος κοιτώντας για μια στιγμή στα μάτια της, ταξίδεψε μέχρι τα βάθη της ψυχής της και της μίλησε για χιλιάδες πράγματα, χωρίς καν το ίχνος οποιουδήποτε ήχου και τότε για άλλη μια φορά κατάλαβε ότι η ίδια του η ζωή καταναλώνονταν αναπόφευκτα στους ρυθμικούς χτύπους της καρδιάς της… Η μέθη που έφερε εκείνο το φιλί ήταν τέτοια που και οι δυο τους έχασαν κάθε επαφή με το περιβάλλον, με αποτέλεσμα οι απεγνωσμένες προσπάθειες του Ιερωμένου και του Υπασπιστή να τους ειδοποιήσουν ότι στον ουδέτερο χώρο κατέφθαναν και άλλοι, να αποβούν μάταιες. Δεν άκουσαν καν τον έντονο θόρυβο που έκαναν οι πανοπλίες τους σκάζοντας στο έδαφος. Πρώτος έφθασε ένας ψηλός γεροδεμένος τύπος που φορούσε μια πανοπλία από κάποιο ανοιχτόχρωμο, υποκίτρινο κράμα, με τα σημάδια από τις ακίδες της σιδηρόμπαλας που προφανώς τον χτύπησε, ακόμη έντονα στο πρόσωπο του. Όταν, λίγες στιγμές αργότερα, έφθασε και ο δεύτερος, ένας ιππότης που είχε ακριβώς την ίδια εμφάνιση με αυτή του Οθέλλου, τα σημάδια στο πρόσωπο του πρώτου είχαν εξαφανιστεί. Αυτός σηκώθηκε όρθιος με μιας και πέρασε δίπλα από τον ακόμη ξαπλωμένο μαύρο ιππότη κοιτάζοντας τον περιφρονητικά και φτύνοντας προς το μέρος του. Προχώρησε ευθεία προς το μέρος της γυναίκας με το πάλλευκο φόρεμα η οποία ήταν ακόμη παραδομένη στο φιλί του αγαπημένου της. Μουγκρίζοντας έντονα, εκτόπισε κυριολεκτικά τον Ιερωμένο και κοίταξε με φονικό βλέμμα τον Υπασπιστή που μάταια στεκόντουσαν μπροστά στο ζευγάρι και προσπαθούσαν να το κρύψουν. “Μεγαλειοτάτη!” ούρλιαξε με μια απόκοσμη, μπάσα φωνή γονατίζοντας ταυτόχρονα μπροστά της. Η εκνευριστική του φωνή έβγαλε από τον λήθαργο τους δυο ερωτευμένους και γύρισαν απορημένοι προς το μέρος του. “Μεγαλειότατη, τι γυρεύετε αγκαλιά με αυτό το κάθαρμα;”. Ο Οθέλλος και οι Δυσδαιμόνα κοιτάχτηκαν και σφίχτηκαν ακόμη περισσότερο ο ένας στην αγκαλιά του άλλου. Κι ενώ από ψηλά συνέχιζαν να πέφτουν κι άλλοι έκπτωτοι στον ουδέτερο χώρο κατέφθασε εκεί κι ο άλλος μαύρος Ιππότης που ήδη είχε σηκωθεί, “Οθέλλο; Για όνομα του Παντοδύναμου, τι στο καλό γυρεύεις εκεί αγκαλιά με τη λευκή Βασίλισσα;” φώναξε θυμωμένος στον συνάδελφό του. “Και εσείς Σεβασμιώτατε… Εσείς τον υποστηρίζετε; Το γνωρίζετε καλύτερα από όλους μας τι σοι άνδρες απαρτίζουν τον Λευκό στρατό. Όλοι τους ρουφιάνοι και διπρόσωποι! Κι αυτή η μέγαιρα που ο αδελφός μας αγκάλιαζε πριν λίγο, αυτή είναι η χειρότερη από όλους! Είναι η χειρότερη πόρνη…” Ο γονατισμένος με τη λευκή πανοπλία σήκωσε σαν πύργος το ανάστημα του και κραύγασε έξαλλος. “Η Βασίλισσα μας πόρνη και εμείς ρουφιάνοι και διπρόσωποι; Πως τολμάς να λες κάτι τέτοιο εσύ, ενώ όλη η οικουμένη γνωρίζει ότι ο Μαύρος Στράτος αποτελείται από δολοπλόκους κρετίνους που παίζουν τόσο βρώμικο παιχνίδι όσο βρωμάει και το ψωράλογό σου!” “Δεν βρωμάει ο Ροσινάντης μου, καθίκι” απάντησε δείχνοντας τα δόντια του ο μαύρος ιππότης και κόλλησε το πρόσωπο του πάνω σ’ αυτό του αντιπάλου του, “αυτό που βρωμάει είναι σίγουρα το χνώτο σου και η “λερωμένη” σου φωλιά!”… Οι δυο άνδρες πιάστηκαν στα χέρια μα γρήγορα ήρθαν οι υπόλοιποι έκπτωτοι και μάζεψαν ο καθένας τους δικούς του σε δυο αντιδιαμετρικές θέσεις στον ουδέτερο χώρο. Οι Λευκοί έστησαν πηγαδάκια κι έβριζαν τον προδότη Υπασπιστή ενώ παράλληλα σχολίαζαν αρνητικά τη συμπεριφορά της Βασίλισσας, ενώ εκείνη έκλαιγε σε μια γωνία και ο Υπασπιστής της προσπαθούσε να τη συνεφέρει. Ομοίως, οι Μαύροι στον απέναντι ουδέτερο χώρο, είχαν μαζευτεί σε έναν κύκλο όπου μέσα είχαν τον Οθέλλο και τον Μαύρο Επίσκοπο και τους κατέκριναν επειδή πρόδωσαν τους όρκους τους και συμμάχησαν με τον Λευκό στρατό. Σε μια στιγμή που ο Οθέλλος σηκώθηκε για να υπερασπιστεί τον εαυτό του, μια φωνή παραμορφωμένη και δυνατή σαν βροντή τον διέκοψε απότομα. «Roi» ακούστηκε η φωνή να λέει, «Roi Matte». Λευκοί και Μαύροι κοίταξαν με αγωνιά ψηλά, σαν να μην τους απασχολούσε τίποτε άλλο, σαν να μην είχε συμβεί οτιδήποτε είχε συμβεί, σαν το μόνο ενδιαφέρον πράγμα στον κόσμο να ήταν αυτό που θα έπεφτε εκείνη τη στιγμή από ψηλά στον ουδέτερο χώρο. Την ώρα που η σιλουέτα άγγιζε το έδαφος, ο Οθέλλος και η Δυσδαιμόνα αντάλλαξαν βλέμματα, κι ήσαν για μια στιγμή οι μόνοι που δεν κοιτούσαν ψηλά. Η πανοπλία του έκπτωτου, τυλιγμένη στην πορφυρή του μπέρτα τσακίστηκε με έναν βαρύ μεταλλικό θόρυβο, από το χέρι του κύλησε αργά μια σφαίρα μ’ ένα σταυρό, το σύμβολο του κύρους του. Όλοι την κοίταξαν με κομμένη την ανάσα… Ήταν λευκή! Και μετά σκοτάδι… […] Στάθηκε αγέρωχη, για ακόμα μια φορά, δίπλα στον βασιλιά της. Ήταν καιρός που δεν αντάλλαζαν ούτε λόγια, ούτε βλέμματα. Απλά υπήρχαν, σύμβολα κύρους και σθένους, σύμβολα ελπίδας και νίκης. Το φόρεμά της ήταν ακόμα πάλλευκο, τις τελευταίες στιγμές πριν τη μάχη. Τα άλογα χλιμίντριζαν ανυπόμονα, οι πανοπλίες κροτάλιζαν, μουρμουριτά σέρνονταν σα φίδια ανάμεσα στους λευκούς. Δεν άκουγε κανέναν. Το βλέμμα της διαπέρασε ιππείς και στρατιώτες, λευκούς και μαύρους και στάθηκε μόνο στο δικό του βλέμμα, διάβασε γι ακόμα μια φορά την ανάγκη, την απόγνωση. “Μεγαλειωτάτη, σας παρακαλώ, ξανασκεφτείτε το…” της ψιθύρισε ο πιστός της Υπασπιστής. “Ακόμα δεν έχουν ηρεμήσει τα βουητά απ’ την προηγούμενη μάχη και όσα συνέβησαν… έξω…” “Πιστέ μου φίλε… δεν καταλαβαίνεις πως δεν μπορώ να μην το κάνω; Δεν υπάρχει λύση, δεν υπάρχει τέλος, ούτε καλό ούτε κακό, δεν υπάρχει ελπίδα… υπάρχουν μόνο αυτές οι λίγες στιγμές ευτυχίας και οδύνης. Δεν μπορείς να μου ζητήσεις να μην το κάνω. Δεν έχω, στ’ αλήθεια, επιλογή.” Ο Υπασπιστής την κοίταξε, χαμήλωσε το κεφάλι και γύρισε να φύγει, αλλά κοντοστάθηκε. “Θα με αφήσετε να σας βοηθήσω;” “Δεν θα τολμούσα να στο ζητήζω, αλλά δεν τολμώ να το αρνηθώ. Σ’ ευχαριστώ.” Ο Υπασπιστής γύρισε στη θέση του κι η Δυσδαιμόνα έκλεισε τα μάτια και προετοίμασε την ψυχή της. Όταν ήρθε η ώρα, όταν είδε τον Οθέλλο να κάνει μανιασμένες κινήσεις μέσα στους λευκούς, έκανε νόημα στον Υπασπιστή της κι εκείνος, μ’ ένα πισώπλατο χτύπημα έστειλε στην προσωρινή λήθη τον μαύρο που στεκόταν πλάι στον Οθέλλο κι έμεινε εκείνος στη θέση του. “Είσαι τρελός!” φώναξε ο στρατιώτης. “Γιατί το κάνεις αυτό; Ξέρεις ότι πρέπει να σκοτώσω εσένα τώρα; Ξέρεις τι κάνεις;” “Κάνε ό,τι πρέπει να κάνεις, στρατιώτη. Εκτελώ τις οδηγίες της κυράς μου.” Ο Οθέλλος ένιωσε να ζαλίζεται, καθώς πέρασε απ’ το μυαλό του πως η Δυσδαιμόνα είχε κουραστεί ή βαρεθεί ή και τα δύο, ότι δεν τον αγαπούσε πια, ότι θα σταματούσαν οι μικρές πολύτιμες στιγμές τους. Με την καρδιά του να ματώνει, αλλά να μη φανερώνει τίποτα στο σκληροτράχηλο πρόσωπό του, σήκωσε την μεταλλική αγκαθωτή μπάλα και την κάρφωσε με δύναμη στο κεφάλι του Υπασπιστή της αγαπημένης του. Το βλέμμα του γύρισε για μια στιγμή προς τον Ιερωμένο, χαμένο, κι όταν τον είδε να γουρλώνει τα μάτια, ξανακοίταξε μπροστά. Εκείνη στεκόταν μπροστά του, στο βλέμμα της μια δύναμη που δεν είχε ξαναδεί, τα μελιά της μάτια να πετούν φλόγες, τα χέρια της σηκωμένα και το λερωμένο με αίμα και λάσπη φόρεμά της να ανεμίζει μαζί με τα μακριά, ατίθασα μαλλιά της. “Δυνάμεις του λευκού φωτός, καλώ σας να περάσετε μέσα απ’ αυτό το μαύρο σώμα και να το στείλετε στη Λήθη.” Ο Οθέλλο ένιωσε μια φωτιά ν’ ανάβει στα σωθικά του, μια φωτιά που μέσα σε λίγες στιγμές έλιωσε κι έκανε στάχτη ολόκληρη την ύπαρξή του. Έπεσε στα γόνατα ουρλιάζοντας, ενώ η ζωή έφευγε από μέσα του. Μπροστά του, η Δυσδαιμόνα χαμογελούσε. “Να με περιμένεις, αγαπημένε.” Και μετά η Λήθη. Η Δυσδαιμόνα στάθηκε πάνω απ’ το κενό, εκεί που λίγες στιγμές πριν στεκόταν ο Οθέλλο. Κοίταξε λοξά μπροστά της και είδε τον Ιερωμένο να την κοιτάζει. Του ένευσε με τα θλιμμένα κι όμως ελπιδοφόρα μάτια της κι ύστερα τα’ κλεισε και περίμενε το χτύπημα απ’ το ραβδί που θα της έπαιρνε τη ζωή. […] Την περίμενε, μαζί με τον Υπασπιστή της. Όταν την έφεραν, αιμόφυρτη, έγειρε πάνω της. “Δυσδαιμόνα;” Άνοιξε τα μάτια της και χαμογέλασε. “Καλά… είμαι καλά. Ω, πόσο μου έλειψες…” Πίσω απ’ την πλάτη του Υπασπιστή, χωρίς ελπίδα, με την βία που γεννά η ανάγκη κι η απόγνωση, οι δυό τους μαζί βυθίστηκαν γι ακόμα μια φορά στη δική τους, σύντομη και πολύτιμη λήθη. Στο φιλί τους, εκεί που έχαναν ο ένας τον εαυτό του μέσα στον άλλο, εκεί που δεν ήταν πια η λευκή βασίλλισα κι ο μαύρος στρατιώτης, αλλά μόνο αυτό που ήθελαν να είναι: ένας άντρας και μια γυναίκα, ερωτευμένοι και χαμένοι σ’ αυτόν τον έρωτα. Για λίγες στιγμές μέχρι τον επόμενο πόλεμο… Αφιερωμένο σε όλους εκείνους που ποθούν κάτι, μα δεν μπορούν να το έχουν ολοκληρωτικά δικό τους. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted November 1, 2005 Share Posted November 1, 2005 (edited) Δε φτάνει που η ιδέα είναι πανέξυπνη και που λατρεύω το σκάκι, μ' έκανες και να κλαίω! Σα δε ντρέπεσαι λέω 'γω...! Υ.Γ. Νομίζω πως αυτό εδώ το σημείο “Έστώ αδελφέ μου, πάντως να ξέρεις ότι το μυστικό σου είναι ασφαλές με μένα…” είναι αγγλισμός. Your secret is safe with me. Δεν το πολυλέμε στα ελληνικά. Συγγνώμη για την τεχνικούρα, την πρόσεξα τώρα που το ξαναδιάβασα. Την πρώτη φορά απλά "...". Edited November 1, 2005 by Nienna Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
month Posted November 1, 2005 Share Posted November 1, 2005 Υποκλίνομαι στην απλότητα της ιδέας, την καθαρότητα της εκτέλεσης και την ομωρφιά της ιστορίας. Δεσπυνής, υποβάλω τα σέβη μου. Τεχνικούρες και λοιπά θα τα ξεψιρήσουν άλλοι. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tec-goblin Posted November 2, 2005 Share Posted November 2, 2005 Καλά, η αφιέρωση μάλλον με ψιλοξενέρωσε. Δεν ξέρω εντελώς γιατί. Το υπόλοιπο πολύ καλό. Φαινόταν πού το πάει, και ίσως το τράβηξες λίγο περισσότερο απ' ότι έπρεπε, αλλά η ιδέα πάρα πολύ καλή και μου άρεσε τρομερά το σημείο του Ρουά. Έχεις παίξει το Alice? Αν όχι, κακώς. Θα σ'αρέσει. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted November 2, 2005 Share Posted November 2, 2005 Ωραία ιδέα, αν και η εκτέλεση είναι λίγο προβληματική: πλατειάζει και είναι μπερδεμένη. Χρειάζεται σίγουρα ένα δεύτερο χέρι κάποια στιγμή για να φτιάξει. Η ίδεα για το σκάκι ήταν έξυπνη, αν και έχει ξαναχρησιμοποιηθεί νομίζω το θέμα αυτό που έγραψες. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Saulot Posted November 2, 2005 Share Posted November 2, 2005 (edited) Αφιερωμένο σε όλους εκείνους που ποθούν κάτι, μα δεν μπορούν να το έχουν ολοκληρωτικά δικό τους. Μην ξύνεις πληγές ρε Sonya... Κατα τα άλλα: Να σου πω, αν συνεχίσεις να γράφεις πέστο μου, να μείνω κάτω γιατι πιάστικαν τα πόδια μου μετά απο τις 7 υποκλίσεις, 15 γονηκλίσεις και 48 χαιρετούρες... Edited November 2, 2005 by Saulot Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
brave Posted November 2, 2005 Share Posted November 2, 2005 (edited) έξυπνη και πρωτότυπη ιδέα. Η πλάκα είναι πως αν το καλοσκεφτείς, ανήκει όντως στο χώρο του φάντεσυ..... (ενώ τα περισσότερα στοιχεία της ιστορίας είναι μάλλον δανεισμένα απο την κλασική λογοτεχνία). πολύ καλό. Edited November 2, 2005 by brave Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Arion_Mandrake Posted November 2, 2005 Share Posted November 2, 2005 Θα σε δω στην επόμενη παρτίδα Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted November 2, 2005 Author Share Posted November 2, 2005 (edited) Και, για να γίνομαι σαφής και συγκεκριμένη, το έγραψα για σένα Edited November 2, 2005 by Sonya Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tec-goblin Posted November 3, 2005 Share Posted November 3, 2005 γούτσου γούτσου :love: Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted December 6, 2011 Share Posted December 6, 2011 (edited) Να 'μαι κι εγώ. Πρώτα απ' όλα ωραίος τίτλος, και γι' αυτό δεν το σκέφτηκα καν ποια θα διάβαζα από τις δύο που μου πρότεινες. Μεγάλο ατού για 'μένα το ότι επέλεξες ιππότες για να στήσεις το σκηνικό σου γιατί μου αρέσουν. Ποια σειρά άραγε που ακόμη γράφεται θα μου αρέσει πολύ; Υπέροχη η σκέψη να συναντιούνται οι δύο εραστές μονάχα κάτω από αυτές τις συνθήκες, αν και μία μικρή εξήγηση για το πως συμβαίνει αυτό (Με μάγια ίσως; Με μία συμφωνία για την οποία απαιτείται κάποιο τίμημα;) δεν θα έβλαπτε καθόλου. Πέτυχες έτσι αυτόν τον συνδυασμό λυπητερής και εύθυμης νότας που είναι πολύ ωραίος, δεν ξέρω αν είχες τους Ρωμαίο και Ιουλιέτα στο μυαλό σου όταν έγραφες. Μου άρεσε το ότι τους έκανες να προσγειώνονται από ψηλά, πολύ πετυχημένο αυτό. Το μόνο που δεν μου άρεσε ήταν το μικρό της μέγεθος, πόσο μάλλον από την στιγμή που δεν ήταν για κάποιο διαγωνισμό όπου και θα υπήρχε ο περιορισμός των λέξεων. Γενικά αν εξαιρέσω αυτές του Λόρδου Ντάνσανυ, ελάχιστες είναι οι ιστορίες μικρού μεγέθους που μου έχουν αρέσει. Αλλά από την άλλη όμως ίσως κάποιες από αυτές να είναι φτιαγμένες μονάχα για μικρά καλούπια, όπως π.χ. ''Η Μαύρη Ηρωίνη'' του northerain. Πολύ καλό αποτέλεσμα, μπράβο. Edited December 6, 2011 by Δημήτρης Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted December 6, 2011 Author Share Posted December 6, 2011 Βασικά, είναι πιόνια από σκάκι. Οπότε, οι συνθήκες είναι η κάθε παρτίδα κι έτσι. :Ρ 'nk you. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted December 6, 2011 Share Posted December 6, 2011 (edited) Ναι δεν το πιασα από την πρώτη στιγμή που το διάβασα και το κατάλαβα μετά από τα σχόλια που ακολούθησαν. Πρώτα σχολιάζω μία ιστορία, και μετά κοιτώ τα σχόλια των άλλων μελών. Καλά πότε πρόλαβες να απαντήσεις τόσο γρήγορα; Ετοιμαζόμουν να κάνω edit και να σε ρωτήσω τι σημαίνει η πρώτη πρόταση στα ξένα που έχεις. Edited December 6, 2011 by Δημήτρης Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted December 6, 2011 Author Share Posted December 6, 2011 (edited) “La Reine est morte” σημαίνει "η βασίλισσα είναι νεκρή". Για κάποιο λόγο, στο σκάκι η ορολογία "απειλής" είναι στα γαλλικά. Rois λες όταν απειλείς το βασιλιά και Reine (προεραιτικά) όταν απειλείς τη βασίλισσα. Οπότε, ο Οθέλλο, όταν σκοτώνει τη βασίλισσα το ανακοινώνει γαλλιστί. (είμαι γρήγορο πιστόλι :Ρ) Edited December 6, 2011 by Sonya Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted December 6, 2011 Share Posted December 6, 2011 “La Reine est morte” σημαίνει "η βασίλισσα είναι νεκρή". Για κάποιο λόγο, στο σκάκι οι ορολογία "απειλής" είναι στα γαλλικά. Rois λες όταν απειλείς το βασιλιά και Reine (προεραιτικά) όταν απειλείς τη βασίλισσα. Οπότε, ο Οθέλλο, όταν σκοτώνει τη βασίλισσα το ανακοινώνει γαλλιστί. (είμαι γρήγορο πιστόλι :Ρ) Α μάλιστα. Μονάχα το ρουά ματ κατέχω από σκάκι, αν ήξερα και τον άλλο όρο τότε θα είχα κάνει και τον συνειρμό. Και ναι, είσαι Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.