Πικρά Δώρα

[Rikochet]

Το ενα απο τα δυο ποιήματα που γράψαμε πριν μια-δυο ώρες με τον Χάρη, κατα κόσμον Θρώγκο.

 

---

 

Μετρήσεις διανυσμάτων

Με αποσπούν απο τους δρόμους της καρδιάς'

Δρόμους που διαρκώς περπατώ, τελευταία,

Δρόμους στους οποίους διαρκώς χάνομαι.

 

Χωρίς να το θέλω,

αλυσίδες που με δένουν με τα σύννεφα

θηλιές περασμένες σε όνειρα κρατώ'

πόθοι της καρδιάς.

 

Οι ψυχές θυμίζουν επικίνδυνα

Ελαττωματικές μηχανές

Ανδραποδισμένες φιλοδοξίες

Κλεμμένο - άνοο χρόνο.

 

Ψυχές μένουν αλύτρωτες,

κοιτούν πίσω στο μέλλον

με μάτια τυφλά - και πάλι πέφτουν

σε ίδια λάθη, ίδια πρότυπα.

 

Ίδια μάτια με κοιτούν όπου κι αν πάω'

Ίδια στόματα ξεστομίζουν ίδια λόγια (άδεια λόγια)'

Ίδια σώματα διαμελίζονται στους ίδιους πολέμους

Οι δρόμοι, ντυμένοι μαύρη πίσσα, θρηνούν -

 

μα δε μαθαίνουν! μια ταλάντωση στο μαύρο κενό.

Ζήσαμε μοιραία' πάντα ακολουθούσαμε'

δε χάσαμε ούτε κερδίσαμε

Γιατί να προχωρήσουμε;

 

Στο μέτριο, χρυσό τ'αυγερινού -

στολίδι νιο του ουρανού -

Εμπιστοσύνη στάζει, πίκρα,

Πικρά δώρα στους ανεπιθύμητους -

 

Ζωές που νόμιζαν πως χάνονται στο περιθώριο'

πιασμένες στο χείλος του γκρεμού

ενώ η χαράδρα ήταν

ανθισμένη με λουλούδια.

 

[1]Θέλω, κάτ'απ'τους ίσκιους

νεκρών κέδρων,

να κάνω εμετό δίπλ'απ'το λιόγερμα

Να θρέψω το χώμα

Με βάρος περιττό.

 

[2]Να μη σώσω ό,τι σώζεται

για μια φορά,

μια τελευταία, (το υπόσχομαι)

ν'αφήσω τα πάντα και να φύγω, -

με βήμα ταχύ, - προς το άγνωστο...

 

---

 

Background "music" (κοινώς, διάφορες τυχαίες κουβέντες της διπλανής κοριτσοπαρέας που, εν μέσω γέλιων, καταγράψαμε):

 

...ήταν ένα μανάρι! Ξυρισμένο κεφάλι και με μουσάκι, που λες, κατεβαίνει απ'το παπί...

 

...είναι και Χρυσαυγίτης, να φοράει...

...να βλέπεις κρέας...

 

...ενω το μεταξύ σκέφτομαι ότι πρέπει να δώσουμε ενα κομβικό σημείο κάτω απ'το σπίτι...

 

...και ο Νικολάκης, αυτό το παιδί που σου έλεγα, είναι άντρας, πώς να το κάνουμε, και έχει δύναμη...

[LordCeleborn]

Στο μέτριο, χρυσό τ'αυγερινού -

στολίδι νιο του ουρανού -

 

 

... Ισως απο τους καλυτερους στοιχους που εχω διαβασει τωρα τελευταια, μπραβο και στους δυο σας, παρα πολυ καλο, λιγο περιεργο theming αλλα πολυ καλο.

[Nienna]

Τι έχουμε εδώ; Συγχαρητήρια για τη συνεργασία, δεν θυμάμαι να έχετε ξανασυνεργαστεί, κάνω λάθος; Πάντως πάντα πίστευα πως μια συνεργασία σας θα ήταν ενδιαφέρουσα, και να που είναι.

 

Αν εξαιρέσεις λίγα μικροπροβληματάκια συνοχής, που είναι λογικό να έχει γιατί είναι συνεργασία, που μπορούν άνετα, αν το ξαναπιάσετε αργότερα όταν θα κρυώσει, να εξαλειφθούν, είναι πολύ καλό.

 

Το θέμα με αγγίζει, είναι κοντά στις σκέψεις που κάνω τον τελευταίο καιρό, αν και εγώ το βλέπω κάπως σαν επιστροφή το όλο θέμα... Βέβαια η επιστροφή είναι κάπου εκεί, κοντά στις δικές σας σκέψεις και στον τρόπο που γεννήθηκαν. Αν συγκρίνω τις πρώτες μου σκέψεις πάνω στο θέμα με τις δικές σας, τρομάζω - λιγάκι. Να προσέχετε. Βέβαια πάιζει και η εκδοχή να έχω επιλεκτική μνήμη.

 

 

Τεχνικούρες :

 

θηλιές περασμένες σε όνειρα κρατώ'

πόθοι της καρδιάς.

 

Γιατί όχι "πόθους"; Καλύτερα δεν είναι;

 

Ζωές που νόμιζαν πως χάνονται στο περιθώριο'

πιασμένες στο χείλος του γκρεμού

ενώ η χαράδρα ήταν

ανθισμένη με λουλούδια.

 

Προτείνω είτε οι ζωές να "χάνονταν", είτε η χαράδρα να "είναι", για να βρίσκονται και τα δύο στον ίδιο χρόνο. Ξέρω πως βγάζει νόημα κι έτσι, και πως υπάρχει χρονική στιγμή - το απόλυτο τώρα - στην οποία ισχύει ακριβώς αυτό. Όμως αυτό το απόλυτο τώρα δεν νομίζω πως το αγγίζει η στροφή, είναι δύσκολο να αγγίξεις το ελάχιστο μιας στιγμής, οπότε προτείνω ενοποίηση στο χρόνο. Η κάποτε στο παρελθόν, η τώρα, αλλά με διάρκεια.

 

Το [2] μ' αρέσει καλύτερα από το [1] γιατί δεν έχει εμετούς. Αλλά αυτό είναι η δική μου εμμονή με την... δική μου αισθητική.

Edited November 3, 2005 by Nienna