τα_σπαθιά_του_λόγου Posted November 3, 2005 Share Posted November 3, 2005 Φεγγάρι μοναχό, καράβι μόνο Για μας που μοιραζόμαστε τον ίδιο ουρανό, Για μας που κλαίμε το ίδιο δάκρυ, Για μας στέκει αμίλητο και σιωπηλό Το θλιμμένο, κόκκινο φεγγάρι. Κοιτάς κατάματα εμέ Και σκοτεινή η θύμηση του νου, Φέρνεις μες τα μάτια σου Τα ζύγια τ’ ουρανού. Θάλασσες ατάραχες το κορμί σου Κι εγώ καράβι μοναχό, Δώσε μες τη νύχτα μου το λευκό πρωί σου Να ειδώ τη στεριά που τόσο καρτερώ. Σαν κύμα μυστικό Στον ύπνο μου μ’ αγγίζεις, Ασάλευτες πληγές Πάνω μου στιγματίζεις. στην Αγγελική Λαγού Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted November 3, 2005 Share Posted November 3, 2005 Όμορφο ποιήμα. Δεν εντυπωσιάζει, αλλά έχει αρκετά ωραίες εικόνες και όμορφο ρυθμό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted November 4, 2005 Share Posted November 4, 2005 Αυτό εδώ είναι πανέμορφο. Και η φορεσιά του και το από μέσα του. Λεπτεπίλεπτο και δαντελένιο. Καλή δουλειά Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest silversoldier Posted November 4, 2005 Share Posted November 4, 2005 Φιλε μου, σπαθι του λόγου, αφού το έγραψες για τους λόγους σου το δικαιολογώ! Αλλά ποτέ μην ξαναγράψεις με τόση ελαφρότητα, γιατι παραδόξως το ποίημα χάνει το νόημα του. Ωραία μουσικότητα και λεξιλόγιο αλλά προσεχε πολύ Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tec-goblin Posted November 5, 2005 Share Posted November 5, 2005 Δεν ξέρω, μου φαινόταν σαν να έχω ξανακούσει τους μισούς στίχους. Σαν τα τραγούδια σε κάτι δραματικές σειρές στην τηλεόραση. Δεν είναι κακό, αλλά δεν είναι πρωτότυπο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.