Ποικιλια η "αυτοαντιγραφη";

[heiron]

Οπως εγραψα και στο μπλογκ μου-και μεταφερω εδω μετα απο προταση του Νιχιλιο(υ):

 

Ποικιλια η "αυτοαντιγραφη";

 

Πολλοι συγγραφεις-πετυχημενοι-εχουν ενα ειδος γραφης,μια θεματολογια,ανηκουν σε ενα genre βρε αδερφε και ειναι πιστοι σε αυτο.Δεν παρεκλινουν.Αντιθετα γραφουν πανω κατω τα ιδια πραγματα που τους εκαναν-ισως-πετυχημενους.Εσεις το κανετε αυτο;

Δειτε τι λεει σχετικα ο Μουρκοκ:

I DO write for the love of it, but I make the books increasingly ambitious because I don't want them to become boring. I work on the assumption if I'm bored then the reader will be too. This is a slightly erroneous assumption, as it happens, but I go on making it nonetheless. Many readers ask me for books like the simpler earlier Elric books, for instance, and find the later ones less enjoyable. My answer to that is that I CAN'T simply go on imitating myself the way some authors seem to be able to. I need to set myself harder tasks. Occasionally, as in a graphic novel or a short story, I'll let myself have a bit of fun (as with the new Elric comic) but that's because the form itself is not that of the novel. I'm rather puritanical about trying to give readers value for money. It would be very easy to crank out dozens of S&S tales all following the same lines of the first but I can't do it. That's also why I have done no new Corum books, in spite of many readers demanding them. I just don't have any new Corum stories in me and it would be dishonest, in my view, to do some just for the money. One day, maybe, I'll have an idea which will suit Corum, but until then I've drawn a line under his stories. I am fairly contemtuous of writers who just go on turning out the same story year after year for the 'market'

Αλλα και μια αποψη ενος τριτου για τον ιδιο τον Μουρκοκ:

When I look at Mike's output (who's pretty much the only fantasy author I read apart from T*lk*in) I see such diverse works as 'The Shores of Death' (SF), 'Stormbringer' (Fantasy), 'The Chinese Agent' (comedy), the Cornelius novels (political satire?), 'Gloriana' (romance), 'The War Lord of the Air' (steampunk?), 'The Dancers at the End of Time' (fin de siecle), the Pyat novels (historical), 'Mother London' (social)... The list of different 'genres' that Mike uses varies quite considerably. Which is what I expect from a 'proper author'. If I don't 'get' Mike's latest novel it doesn't matter because there'll be something different out next year that might be more to my tastes.

Λοιπον,τι προτιματε;Και τι εχετε να πειτε για τους συγγραφεις που μπαινουν σε ενα λουκι η για αυτους που προσπαθουν να κανουν και κατι αλλο;Εμενα πολλοι μου θυμιζουν ατομα απο το χωρο της μουσικης και της τηλεορασης που κανουν τα ιδια πραγματα αλλαζοντας τα λιγο και λανσαροντας τα ως καινουργια.

Προσφατο παραδειγμα αυτο των Ρεππα-Παπαθανασιου που αντεγραψαν ΔΙΚΟ τους επεισοδιο στο Safe Sex(ενα απο τις Τρεις Χαριτες).

Εγω προσπαθω στα λιγα διηγηματα που γραφω να εχω διαφορετικα θεματα και στυλ.

Διαολε,μολις τελειωσα το "Αρκτικος κυκλος" και ειδα τον Μπραουν να επαναλαμβανεται ξανα και ξανα!Και ειναι ισως ο πιο εμπορικος συγγραφεας μετα τη Ροουλινγκ!

 

(Αν νομιζετε οτι ειναι καλυτερα να παει στη συγγραφη,καντε τη μετακομιση)

[Nienor]

Θα προσπαθήσω να μην ασχοληθώ με το πχ σου ...

 

Αυτήν την αυτοαντιγραφή στους συγγραφείς που πουλάνε καλά, με έχει ενοχλήσει κι εμένα κατά καιρούς, αν και δε νομίζω πως οφείλεται μόνο στους ίδιους. Όταν δηλαδή έχεις κοινό και εταιρεία πίσω σου, το κοινό θέλει το όνομα σου να είναι εγγύηση και η εταιρεία να συνεχίσεις να πουλάς. Άρα το να αλλάζεις στυλ, συνεχώς και να είναι κάθε ένα από αυτά το ίδιο πετυχημένο με αυτό που πούλησε αρχικά, το βρίσκω από δύσκολο έως ακατόρθωτο. Καμιά φορά δε, ίσως πράγματα που τα θεώρησαν πολύ πετυχημένα και άρεσαν πολύ και στους ίδιους, να βρίσκουν ότι κολλάνε παντού. Δηλαδή, για ανθρώπους μιλάμε, όχι για μηχανές που θα μέσω ενός search θα βρουν που απλά μοιάζει το τωρινό με το προηγούμενο και που καθαρά αντιγράφει.

 

Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι, που κανονικά δε θα έπρεπε να τους αναφέρω καν εδώ, (πχ Σαλβατόρε, Ρέππας Παπαθανασίου, Βανδή -για να πιάσω το ευρύτερο φάσμα-), που αναμασάνε επίτηδες. Που είδαν τι έπιασε και βολεύτηκαν, που δεν τους ενδιαφέρει στην ουσία. Εκεί τα πράγματα είναι απλά ξεκάθαρα. Το περιμένεις, δεν ακούς δε βλέπεις δεν αγοράζεις. Είσαι καλυμμένος. Διαφορετικά δε φταίνε αυτοί που είναι βολεμένοι, φταις εσύ που τους εμπιστεύεσαι ενώ το ξέρεις.

 

Όσο για τις δικές μου ιστορίες, εγώ δεν έχω κοινό. Ούτε και εταιρεία που περιμένει από μένα να πουλήσω. Ούτε και στυλ ιδιαίτερο στην πραγματικότητα. Είναι κάτι που ακόμα το ψάχνω. Οπότε όπως είναι αναμενόμενο, αλλάζω συνεχώς. Από θέματα, μέχρι στυλ γραφής, από απόψεις μέχρι νοήματα.

 

 

 

 

Υ.Γ. Μια χαρά μου φαίνεται το θέμα εδώ εφόσον μιλάμε και για συγγραφείς εκτός από εμάς.

[Nihilio]

Κακά τα ψέματα, στην έμπνευση κάποια θέματα επαναλαμβάνονται συνέχεια. Είναι οι εμμονές του συγγραφέα, τα πράγματα που του αρέσουν να διαβάζει ή να γράφει, κάποια μοτίβα στη πλοκή, κάποιοι χαρακτήρες. Είναι απόλυτα φυσιολογικό δηλαδή να υπάρχουν ομοιότητες ανάμεσα στα βιβλία. Αυτό λέγεται ύφος του συγγραφέα

Όταν όμως κάθε βιβλίο που γράφει είναι καρμπόν το προηγούμενο, τότε καταλήγει λίγο (έως υπερβολικά) εκνευριστικό. Το αν το κάνει για να πουλήσει, για να αρέσει στους οπαδούς του ή απλά και μόνο γιατί δε μπορεί να γράψει κάτι άλλο είναι άλλο καπέλο. Το θέμα είναι ότι κάπου το αποτέλεσμα χάνει ως ανάγνωσμα.

 

Και για να μιλήσουμε για τα προσωπικά μου, ναι, έχω παρατηρήσει ότι υπάρχουν επαναλήψεις στις ιστορίες μου. Είναι όμως καθαρά θέμα έμπνευσης, δηλαδή τα μοτίβα πάνω στα οποία γράφω.

[Μελδόκιος]

Ναι, θα συμφωνίσω Nihilio, το έχω παρατηρήσει αυτό που λες. Αλλά από την άλλη, την επανάληψη τη βαριέται κι ο ίδιος ο συγγραφέας. Μπορεί να διαπραγματεύεται συχνά τις ίδιες ιδέες αλλά φυσικά η ιδέα δεν είνα απόι μόνη της μια ιστορία. Μπορείς να την παρουσιάσεις με διάφορους τρόπους, να την ντύσεις με διαφορετικά ενδύματα, να της αλλάξεις τη μορφή. Είναι μια βάση στην οποία μπορείς να πειραματιστείς. Και ναι, όταν η επανάληψη γίνεται σκόπιμα φένεται. Επίσης δε νομίζω ότι οι εμμονές και τα θέματα που μας ενδιαφέρουν μένουν για πολύ καιρό στάσιμα. Εξαρτάται βέβαια κι από το χαρακτήρα του καθενός και το πόσο σταθερός είναι.

[Βάρδος]

Το topic φαίνεται να έχει ενδιαφέρον, και μπορούμε να το κοιτάξουμε από πολλές μεριές, νομίζω.

 

Κατ'αρχήν, πιστεύω πως όλοι οι συγγραφείς έχουν αυτά τα σταθερά μοτίβα στο μυαλό τους, για τα οποία μίλησαν και ο Νιχίλιο και ο Μελδόκιος. Τα μοτίβα αυτά εξελίσσονται συν τω χρόνω και, συνήθως, αργά. Αυτό δε σημαίνει και απαραίτητα ότι οι ιστορίες πρέπει νάναι και ίδιες. Βασικά, όσο πιο πολλά πράγματα σε απασχολούν, τόσο πιο πολύμορφες θα είναι οι ιστορίες σου.

 

Για μένα είναι απαραίτητο ο συγγραφέας να δοκιμάζει να γράψει διάφορα πράγματα, και με διάφορους τρόπους. Όσοι έχουν μείνει σε κάτι έχουν χάσει. Και ο Feist, πχ, που έμεινε στη Midkemia δεν είναι όπως παλιά. Κάπου, σίγουρα, κι ο ίδιος θα το έχει βαρεθεί. Για Salvatore δε μιλάω καθόλου. :Ρ

 

Πάντως, το ύφος είναι άλλο θέμα. Όπως είχα πει και στο blog του heiron, το ύφος δεν το αλλάζεις όπως το πουκάμισο. Αν αλλάξει, θα αλλάξει μόνο του. Το βασικό είναι να βρεις το ύφος, γιατί δεν το έχεις απ'την αρχή: πρέπει να σκαλίσεις αρκετά στην άμμο, για να το ανακαλύψεις.