Sonya Posted November 7, 2005 Share Posted November 7, 2005 Por una cabeza Ήταν δύσκολη η μέρα της… Η Αμάντα ξεφύσηξε πάνω απ’ το διπλό μαρτίνι της κι έπαιξε τεμπέλικα με την οδοντογλυφίδα. Η ελιά, αιχμάλωτη του λεπτού ξύλου, κινήθηκε νωχελικά μέσα στο ποτήρι, αφήνοντας μικρές φυσαλίδες διαμαρτυρίας. Αναστέναξε κι ήπιε μια γουλιά, κουνώντας αφηρημένα το πόδι της στο ρυθμό της μουσικής. I love you baby and if it’s quite all right I need you baby…Οι μουσικοί ήταν πολύ καλοί, για ένα μαγαζάκι που σχεδόν κρυβόταν στα στενάκια του Πικαντίλλι. Το όλο κλίμα ήταν καλό, τη χαλάρωνε. Καλή μουσική, απαλός φωτισμός, λίγος κόσμος και, απαραίτητο για κάποια με τις δικές της συνήθειες, το κάπνισμα επιτρεπόταν. Άναψε τσιγάρο και παρακολούθησε τον καπνό να σχηματίζει σχέδια, κόκκινα, μπλε, παλι κόκκινα στον αέρα. Πόσο σκατά είμαι, για να κάθομαι να παρακολουθώ τα σχεδιάκια του καπνού; Ήμαρτον, Αμάντα, σύνελθε! Κατέβασε μια ακόμα γερή γουλιά κι είδε τη στάθμη του ποτού της να κατεβαίνει ανησυχητικά. Έπρεπε να ελαττώσει ταχύτητα, αν δεν ήθελε να γίνει πίττα. Ήταν το τρίτο της μαρτίνι κι όλα διπλά. Κι ακόμα δεν είχε συμπληρώσει μισάωρο στο μαγαζί. Δεν ήθελε να γίνει πίττα. Κατέβασε άλλη μια γερή γουλιά, αδειάζοντας το ποτήρι κι επανέλαβε στον εαυτό της πως δεν ήθελε να γίνει πίττα. Σήκωσε το χέρι της προς τον μπάρμαν. "Άλλο ένα." "Επιτρέψτε μου…" Γύρισε προς την εστία της φωνής. Τελικά, έχω γίνει πίττα. Αποκλείεται να βλέπω αυτό που βλέπω. Αυτό που έβλεπε, ήταν ένας άντρας, όχι πολύ μεγαλύτερος απ’ την ίδια, ψηλός, μελαχρινός, με διαπεραστικά, καταγάλανα μάτια κι ένα χαμόγελο που θα μπορούσε να λιώσει ένα ιγκλού σε δευτερόλεπτα. "Ορίστε;" "Σας παρακολουθώ απ’ τη στιγμή που πατήσατε μέσα στο μαγαζί. Για τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, έχετε πιει πάρα πολύ, που σημαίνει ότι κάτι σας απασχολεί." "Και;" Το ‘χω χάσει τελείως, μιλάω στην παραίσθηση του μαρτίνι. "Λοιπόν, το ποτό δεν βοηθάει τόσο, όσο η κουβέντα. Αλλά, ακόμα κι αν επιμένετε να μεθύσετε, είναι προτιμότερο να πίνει κανείς με παρέα, δε βρίσκετε;" Δεν πρόλαβε ν’ απαντήσει κι ήδη ο τύπος είχε κάνει νόημα στον μπάρμαν κι ένα ζευγάρι ποτά κατέφταναν προς το μέρος τους. "Στην υγειά μας." Η Αμάντα πείστηκε πλέον ότι δεν είχε παραισθήσεις. Ή, αν ειχε, ήταν τέτοιου μεγέθους που ακόμα και να την έκλειναν στο τρελάδικο για πάντα, αυτή θα νόμιζε ότι ήταν ακόμα σ’ αυτό το μπαρ, ακούγοντας το wild rose να παίζεται εξαιρετικά καλά από μια άγνωστη μπάντα. "Γεια μας." "Ντόμινικ Έλιοτ." "Αμάντα Ντάιμοντ." "Λοιπόν, κυρία Ντάιμοντ…" "Αμάντα. Σκέτο Αμάντα." Ο Ντόμινικ χαμογέλασε. Που να πάρει, ο τύπος έχει απλά τέλειο χαμόγελο. "Όμορφα. Τότε κι εσύ λέγε με σκέτο Ντόμινικ. Λοιπόν, Αμάντα, τι σου συμβαίνει;" "Πίστεψέ με, δε θες ν’ ακούσεις την ιστορία της ζωής μου…" "Ολόκληρη, πιστεύω ότι δεν προλαβαίνω, ούτως ή άλλως. Θα ήθελα, όμως, να μάθω τι κάνει τόσο θλιμμένα ένα ζευγάρι τόσο όμορφα μάτια." Η Αμάντα σήκωσε δύσπιστα το φρύδι της. Τόσο όμορφα μάτια; Με δουλεύεις, ρε κούκλε; Από πότε θεωρείται τόσο όμορφο το ανοιχτό σκατουλί; Γιατί γίνεσαι καμάκιας της κακιάς συμφοράς; Σαν να διάβαζε τις σκέψεις της, γέλασε. "Κλισέ, το παραδέχομαι… Αλλά λέω την αλήθεια. Τα μάτια σου είναι και πολύ όμορφα και πολύ θλιμμένα. Λοιπόν, θα μου πεις τι έχεις;" "Γιατί σε νοιάζει τόσο;" "Δε με νοιάζει, για να πω την αλήθεια. Ή μάλλον, δεν είναι δουλειά μου. Απλά, στενοχωρήθηκα που σε είδα έτσι. Θα ήθελα να βοηθήσω, αν μπορώ, έστω και με μια συμβουλή από κάποιον άσχετο." Δε γαμιέται, τι έχω να χάσω; Στην τελική, δεν θα τον ξαναδώ ποτέ. "Ο γάμος μου πάει κατά διαόλου. Ο άντρας μου είναι δημοσιογράφος, ανταποκριτής, για την ακρίβεια, και το μεγαλύτερο διάστημα λείπει. Είμαι σχεδόν πάντα μόνη και πρέπει να τα βγάζω πέρα με όλα, δουλειά, σπίτι, υποχρεώσεις… Επιπλέον, απαντά σπάνια στο τηλέφωνο, τηλεφωνεί ακόμα σπανιότερα και δεν έχει ιδέα για ό,τι μου συμβαίνει ή μπορεί να μου συμβεί. Θα μπορούσα να ψοφήσω και θα το μάθαινε τελευταίος. Είμαι μια παντρεμένη, χωρίς άντρα. Θέλω σεξ; Δεν το έχω. Θέλω συντροφιά; Δεν την έχω. Θέλω κάποιον για να κάνω μαζί του το οτιδήποτε; Δεν τον έχω. Δεν έχω άντρα. Γεια μας." Κατέβασε άλλη μια γουλιά, παράξενα ανακουφισμένη που τα’ χε πει κάπου. Η Αμάντα, γενικά, δεν μιλούσε για τα προσωπικά της. Τα άφηνε να συσσωρεύονται μέσα της, κομμάτι κομμάτι, σαν τζένγκα. Ποιός τράβηξε το γαμημένο κομμάτι απ' τον πάτοκαι κατάντησα να λέω τον πόνο μου σ’ έναν γκόμενο που, πριν δέκα χρόνια θα είχα βάλει όλη μου την τέχνη να αποπλανήσω; "Τόσο καλά… μου φαίνεται, όντως, ένας καλός λόγος για να πίνεις. Αλλά, έχω κάτι καλύτερο να σου προτείνω. Θα ήθελες να χορέψουμε;" "Είπα ότι ο γάμος μου δεν πάει καλά. Δεν είπα ούτε ότι θέλω να τον διαλύσω, ούτε ότι θέλω να απατήσω τον άντρα μου. Λυπάμαι, αν ακούστηκε έτσι." "Δεν ακούστηκε καθόλου έτσι. Δεν σου πρότεινα να σε πάω στο κρεβάτι, σου πρότεινα να χορέψουμε. Δεν ήξερα ότι θεωρείται κέρατο." Και έξυπνος… ή τουλάχιστον ετοιμόλογος… επικίνδυνο… και είσαι ήδη μισοντέφι, Αμάντα. Πρόσεχε! "Έχεις δίκιο, δε θεωρείται κέρατο. Αλλά δε βλέπω κάποιο νόημα στο να χορέψουμε. Δε βλέπω πώς θα μπορούσε να με βοηθήσει." "Ούτε η κουβέντα μαζί μου μπορεί να σε βοηθήσει. Αυτή είναι μια κουβέντα που πρέπει να κάνεις με τον άντρα σου και με κανέναν άλλο. Ο χορός, αν μη τι άλλο, θα σε χαλαρώσει." "Το πρόβλημα θα παραμείνει." "Ναι." "Τότε;" "Όταν είσαι τόσο αγχωμένη κι εκνευρισμένη, βλέπεις τα πράγματα χειρότερα ή τουλάχιστον σε αδιέξοδο. Αν χαλαρώσεις λίγο, θα τα δεις πιο αντικειμενικά." "Κι αν…" Ο Ντόμινικ σήκωσε το χέρι του για να τη σιγήσει. "Αρκετά! Αρνούμαι να κάνω αυτή την κουβέντα με ποτό και τσιγάρο. Θα την κάνω, αν θες, χορεύοντας." "Έναν χορό;" "Τρεις. Δώσε μου τρεις χορούς." Η Αμάντα γέλασε. "Είσαι κι απαιτητικός! Εγώ δεν έχω συμφωνήσει καν για έναν και ζητάς τρεις;" "Ζητώ έναν σήμερα, έναν αύριο κι έναν μεθαύριο." "Ζητάς και τρεις μέρες!" "Δε ζητώ τρεις μέρες, ζητώ τρεις νύχτες." Έχει και θράσσος! Αλλά έχει το πιο αφοπλιστικό χαμόγελο και το πιο ευθύ βλέμμα και τα χέρια του είναι τόσο… στοπ! Αμάντα, για όνομα του Θεού! Είσαι παντρεμένη και τα οιστρογόνα σου παρέα με το μαρτίνι κάνουν πάρτι στον οργανισμό σου! Κοίτα τον… κοίτα πως σε κοιτάει… Πότε ήταν η τελευταία φορά που ένιωσες ένα τέτοιο βλέμμα; Ένα βλέμμα που να… να μιλάει, παναθεμά το…Ένας χορός. Λάθος. Τρεις χοροί. Σήμερα, αύριο και μεθαύριο. Πόσο κακό μπορεί να είναι; Όχι! Όχι, όχι και πάλι όχι. Συνωμοτώντας εναντίον της, η μπάντα ανακοίνωσε ότι το επόμενο τραγούδι θα ήταν το black velvet. Η Αμάντα λάτρευε αυτό το τραγούδι. Ο Ντόμινικ την κοιτούσε κι εκείνη κατάλαβε ότι είχε μείνει σιωπηλή για αρκετή ώρα. Ωραία, τώρα έχει καταλάβει ότι θέλω και κολώνω. Μπράβο, Αμάντα, μπράβο. Για τιμωρία, θα σηκωθείς και θα φύγεις τώρα αμέσως και δεν θα ξαναπατήσεις σ’ αυτό το μέρος. Μπρος! Όρθια! Ούτε καληνύχτα δεν θα πεις. Ουστ! Σηκώθηκε απότομα και κόντεψε να ρίξει το ποτήρι της κάτω. Για την ακρίβεια, κόντεψε κι η ίδια να πέσει κάτω. Δεν έπεσε. Ένα ζευγάρι χέρια τη στήριξαν και την έστησαν στα πόδια της. Το κάθισμά της δεν είχε την ίδια τύχη… Πριν προλάβει να πει ή να κάνει το οτιδήποτε, οι πρώτες νότες του black velvet ακούστηκαν και, σχεδόν πέρα απ’ τη θέληση ή την κατανόησή της, βρέθηκε να έχει ήδη αρχίσει να χορεύει, καθοδηγούμενη απ’ τον Ντόμινικ. Mississippi in the middle of a dry spell… Το ένα του χέρι τυλιγμένο χαλαρά γύρω απ’ τη μέση της, το δικό της γύρω απ’ τον ώμο του. Απ’ την άλλη πλευρά, οι παλάμες τους σφιχτά ενωμένες. Μια δοκιμαστική στροφή. Αμάντα, ούτε στα πόδια σου δεν μπορείς να σταθείς, Παράτα το χορό και φύγε! Φύγε! Jimmy Rogers on the Victrola up high Φρούδες ελπίδες… μέχρι να ολοκληρώσει τη σκέψη της, μια δέυτερη στροφή τον έφερε να χορεύει κολλητά στην πλάτη της, με τα χέρια του να σφιχταγκαλιάζουν τα χέρια της που σφιχταγκάλιαζαν το κορμί της. Ένιωσε την ανάσα του στο λαιμό της, σαν καυτό άγγιγμα. Ανατρίχιασε, ένιωσε το σώμα της να χαλαρώνει και αφέθηκε. The boy could sing, knew how to move, everything Η επόμενη στροφή ήταν δική της, της ανήκε. Γύρισε απότομα, τον κοίταξε στα μάτια κι ένιωσε τις παλάμες του να σφίγγονται γύρω απ’ τη μέση της, το σώμα της να αιωρείται λίγα εκατοστά πάνω απ’ το έδαφος και το μαγαζί να στροβιλίζεται γύρω τους. Τον κάρφωσε μ’ ενα βλέμμα που είχε χρόνια να χαρίσει κι έγειρε πίσω το κεφάλι, απολαμβάνοντας τη φιγούρα. Black velvet and that little boy's smile Black velvet with that slow southern style Την ακούμπησε πάλι στο έδαφος. Το έχεις, Αμάντα, το έχεις. Πόσους χορούς έχεις χάσει; Πόσους χορούς έχεις ξεχάσει; Γιατί άφησες τον εαυτό σου έτσι, Αμάντα, γιατί κορίτσι μου; Δεν ήξερε αν της μιλούσε εκείνος, ή αν μιλούσε η ίδια στον εαυτό της. Δεν την ένοιαζε. Την ένοιαζε πως ήταν αλήθειες και πως την πονούσαν. Τον κοίταξε, καθώς ο χορός, με τα σώματά τους να κινούνται σαν ένα σώμα, συνεχιζόταν. Mama's baby's in the heart of every school girl "Love me tender" leaves 'em cryin' in the aisle "Χρόνια έχω να χορέψω" ψιθύρισε, ανάμεσα στις φιγούρες. "Είχα ξεχάσει πώς να το κάνω." "Αυτό, όμως, δεν ξέχασε εσένα. Ο χορός δεν σε ξέχασε, Αμάντα.’ "Μίλα μου…" "Τι;" Τον αγκάλιασε και κόλλησε το στόμα της στο αυτί του. Ο Χριστός κι η Παναγία, έχω χάσει κάθε αίσθηση ντροπής; "Μίλα μου" του ξανάπε. The way he moved, it was a sin, so sweet and true Always wanting more, he'd leave you longing for Την κοίταξε, κι αν ένιωθε έκπληξη, δεν το ‘δειξε. "Κάθε χορός είναι ένα ταξίδι, είναι ελευθερία. Είναι πόνος, έρωτας, πάθος κι οδύνη." "Τι άλλο;" "Είναι μοναξιά και συντροφικότητα μαζί, είναι ανάγκη." "Ανάγκη για τι;" "Δίψα και πείνα. Χορταίνεις το σώμα σου και την ψυχή σου." A new religion that'll bring ya to your knees Black velvet if you please "Με τι;" "Μ’ αυτό." Αυτό ήταν μια γρήγορη στροφή, μια κίνηση που της έκοψε την ανάσα, καθώς απογειώθηκε και προσγειώθηκε στο ένα πόδι και σε πλάγια θέση, με το χέρι του Ντόμινικ στο άλλο της πόδι και το πρόσωπό του επικίνδυνα κοντά στο δικό της. Απομακρύνσου! Φύγε, άνθρωπε, φύγε! Τα μάτια σου είναι το ταξίδι κι εγώ δεν έχω διαβατήριο μαζί μου! Το παρέδωσα μαζί με την ελευθερία μου να φέρομαι έτσι, τη μέρα που υπέγραψα το χαρτί του γάμου μου. Every word of every song that he sang was for you In a flash he was gone, it happened so soon, what could you do? Όρθια και πάλι, σε απόσταση ασφαλείας, με τις τελευταίες φιγούρες, το τελευταίο ρεφραίν, να περνάνε στη σιωπή. Το βλέμμα του ενός ήταν για τον άλλο φυλακή. Κάθε αίσθηση χώρου, χρόνου ή κίνησης είχε χαθεί. Το συγκρότημα σταμάτησε κι εκείνοι έμειναν για λίγα δευτερόλεπτα στην ίδια στάση, ακίνητοι, εκεί που είχαν τελειώσει τη φιγούρα τους. Η Αμάντα συνειδητοποίησε με έκπληξη πως το ένα της πόδι ήταν χαλαρά τυλιγμένο γύρω απ’ το γόνατό του και το σώμα της γερμένο ελαφρά προς τα πίσω. Πώς διάολο βρέθηκα έτσι; Γιατί δεν το θυμάμαι; Και γιατί φαίνεται τόσο φυσικό, ενώ είναι τόσο λάθος; Γιατί νομίζω ότι είμαι όρθια, ενώ γέρνω; Γιατί δεν κατάλαβα πως έγειρα; Και γιατί, γιατί δεν σηκώνομαι; Αυτή η τελευταία σκέψη έσπασε τους ιστούς της μαγείας για την Αμάντα. Σηκώθηκε απότομα, απομακρύνθηκε και γύρισε γρήγορα στο κάθισμά της. Κάποιος ευγενικός υπάλληλος είχε φροντίσει να το βάλει στη θέση του. Πήρε την τσάντα της, έβγαλε ένα εικοσάλιρο, το παράτησε στον πάγκο και γύρισε να φύγει, σχεδόν τρέχοντας. "Αμάντα…" Μπράβο, καλά να πάθεις, έτσι που τα κατάφερες. "Πρέπει να φύγω, έχω αργήσει" είπε, χωρίς να τον κοιτάξει. Τον άκουσε να γελά. "Καληνύχτα, τότε. Θα σε δω αύριο." "Ναι, αύριο." Χωρίς να τον κοιτάξει, έβαλε το παλτό της και κατευθύνθηκε προς την έξοδο. "Καληνύχτα" πεταξε. Κι αν με ξαναδείς, να μου γράψεις. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sabrathan Posted November 7, 2005 Share Posted November 7, 2005 (edited) Wow. Nice. Αυτή την φορά μπορώ να πω πως παρά το "Oh mon dieu, romantique" περιεχόμενο, με άγγιξε. Δεν είμαι σίγουρος για το πως, αλλά ξέρω σιγουρα ότι έγινε. Edited November 7, 2005 by Sabrathan Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
ymeο gamawa Posted November 7, 2005 Share Posted November 7, 2005 αισχος... τη δειλια ειναι αυτη? να αφησει το μαλακα της και να παει με τον αλλο που την καταλαβαινει! το κερατο μου! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted November 7, 2005 Share Posted November 7, 2005 gamawa, part 1. Να δεις που και την επόμενη μέρα θα του τρίβεται πάλι. Sonya όμορφη ιστοριούλα, όχι κάτι το συγκλονιστικό αλλά καλή. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted November 7, 2005 Share Posted November 7, 2005 Λέγεται αίσθηση καθήκοντος... Βέβαια, αυτό μου θυμίζει μια καταπληκτική ατάκα που είχα δει τις προάλλες: "Loyalty is a great virtue, but there is such a thing as misplaced loyalty." Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted November 8, 2005 Share Posted November 8, 2005 Είμαι με τον Έρικ! 'Ακους εκεί να γυρίσει στον άντρα της, που είναι και απών! Ουστ! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
ymeο gamawa Posted November 8, 2005 Share Posted November 8, 2005 αν δεν του κατσει (ρομαντικα και ομορφα βεβαιως βεβαιως) στο επομενο μερος.. θα παω εγω! θα της πω: "που πας μωρη ψοφια? το παλικαρι περιμενει να γυρισεις"... και θα την εσπρωχνα παλι στο σκοτεινο μπαρακι.. φροντιζοντας να της πιασω και λιγο το ποπακι!! γιατι ενταξει.. η φαντασια, φαντασια.. αλλα λιγο θα της τον επιανα! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Amandel Posted November 8, 2005 Share Posted November 8, 2005 Μας άγγιξες πάλι Psonya ..Εύγε τέκνον, πολύ καλό! Συμφωνώ επίσης με τον Gamawa και επαυξάνω "Να του κάτσει το κορίτσι"! Και για να μην ξεχνιόμαστε αφιερώνω το παρακάτω ασματάκι σε κάθε ενδιαφερόμενο! Έλα παμε, Μην κωλοκάτσει κανένας Έλα κι έχω το service pack το 2 μ'εχει πάρει απο κάτω που χεις γκόμενο βαρβάτο κι εμένανε με φτύνεις με delete πολλά με σβήνεις τον εβρήκες στα ιντερνέτια και θαρρείς πως έχει τέτοια πίκρες κάνω copy paste γιατί εσύ δεν έχεις taste αν μ'αγαπάς δεν ξέρω αν μ'αγαπάς δεν ξέρω βαράει η καρδιά μου τρελά run time erro. αν μ'αγαπάς δεν ξέρω αν μ'αγαπάς δεν ξέρω βαράει η καρδιά μου τρελά run time erro. αν μ'αγαπάς δεν ξέρω αν μ'αγαπάς δεν ξέρω βαράει η καρδιά μου τρελά run time erro. αν μ'αγαπάς δεν ξέρω αν μ'αγαπάς δεν ξέρω βαράει η καρδιά μου τρελά run time erro. έλα μανα μου μανα μου κι έχει πέσει το δικτυο και πως θα το σηκώσω σαν το dos αργά σε χάνω άπειρα format θα κάνω και θα βάλω τα windos μήπως και γυρίσεις μήπως μην ξεχνάς πως έχεις βέρα άσε τώρα τον ξενέρα έλα πίσω στον bill gates μην κολλήσεις κανα aids αν μ'αγαπάς δεν ξέρω αν μ'αγαπάς δεν ξέρω βαράει η καρδιά μου τρελά run time erro. αν μ'αγαπάς δεν ξέρω αν μ'αγαπάς δεν ξέρω βαράει η καρδιά μου τρελά run time erro. αχ γιατί μου το κανες αυτό αχ και δεν άντεχω τα φορμάτ αν μ'αγαπάς δεν ξέρω αν μ'αγαπάς δεν ξέρω βαράει η καρδιά μου τρελά run time erro. Amandel aus Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Throgos Posted November 8, 2005 Share Posted November 8, 2005 Όμορφα γραμμένη ιστοριούλα, αλλά το μόνο που μου έμεινε στο τέλος είναι ο τίτλος (τι θεϊκό κομμάτι) και η παρομοίωση Τα άφηνε να συσσωρεύονται μέσα της, κομμάτι κομμάτι, σαν τζένγκα/quote]ποποπο τι μου θύμισες... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.