Write off #18 (Isis vs month)

[Nihilio]

edit 7/1/09: Ένδειξη poll Isis 11 Month 5

 

 

Tα μηχανήματα βούιζαν σαν τρελά, κάνοντας το κεφάλι της να πονάει. Εκατομμύρια ηλεκτρονικοί ψίθυροι ανά δευτερόλεπτο την περιέβαλαν, μέχρι που δεν άντεχε πια. Απαυδισμένη βγήκε έξω από το δωμάτιο και ήπιε μια γουλιά νερό από το μπουκάλι που κουβαλούσε πάντα μαζί της. Με τα δάχτυλά της χάιδεψε απαλά το μέτωπό της, προσπαθώντας να διώξει τον πόνο. Έτρεμε και μόνο στην ιδέα ότι σύντομα θα έπρεπε να επιστρέψει στο σωρό από τα μηχανήματα που στοιβάζονταν στο δωματιάκι. Κι όμως έπρεπε να το κάνει.

Edited January 7, 2009 by Nienor

[month]

1101 λέξεις.

Σεξ: όχι ακριβώς

Βία: όχι ακριβώς

Βρισιές: σε κανονικά επίπεδα (2 βρισίδια σε όλη την ιστορία. Αλήθεια λέω!)

 

(Συνέχεια... En Guard Isis!!!)

 

 

Η δουλειά της δεν ήταν ούτε τρομακτικά δύσκολη, ούτε απαιτητική. Ήταν απλά κουραστική. Όλα αυτά τα μηχανήματα γύρω της… ποτέ δεν τα συνήθισε. Πάντα της φαινόντουσαν κρύα και εχθρικά. Λες και μέσα στα ηλεκτρονικά τους κυκλώματα, είχαν γραμμένο το μίσος τους για αυτήν, την άσχετη, την ανόητη, που δεν καταλάβαινε τίποτα. Υπήρχαν περιπτώσεις που θα ορκιζότανε ότι έβλεπε μάτια. Μάτια που την βλέπανε ψυχρά, υπολογιστικά. Λες και περιμένανε κάτι.

 

Για άλλη μια φορά ένα αίσθημα πανικού άρχισε να την καταλαμβάνει. Ένας κόμπος στον λαιμό, μια αίσθηση λιγοθυμίας. Ο χώρος έμοιαζε να κλείνει απειλητικά γύρω της. Ένα βάρος, βάρος ασήκωτο, είχε πέσει πάνω στο στήθος της. Η αναπνοή της έβγαινε γρήγορη και σφυριχτή. Έπρεπε να βγει έξω! Δεν άντεχε άλλο, θα ούρλιαζε, θα φώναζε μέχρι να ανοίξουν την πόρτα, μέχρι να την αφήσουν να φύγει, μέχρι…

 

Ένα ζευγάρι χέρια την έπιασαν από πίσω, και την αγκάλιασαν απαλά. Ένα σώμα κόλλησε στην πλάτη της. Από πίσω της άκουσε λόγια παρηγορητικά, λόγια που την ηρεμούσαν. Άκουγε την φωνή, λες και ήταν υπνωτισμένη. Το βάρος σταδιακά έφυγε από πάνω της. Ο χώρος μεγάλωσε, ο κόμπος λύθηκε. Ακόμα και εκείνη, η τάση εμετού που είχε και δεν το είχε καταλάβει, είχε φύγει εντελώς. Το μόνο που έμεινε ήταν ηρεμία, ησυχία και γαλήνη. Γύρισε και τον αγκάλιασε με δύναμη. Αυτός δεν έσφιξε πιο δυνατά για να μην την πονέσει. Έτσι όπως είχε το κεφάλι της στο στήθος του μπορούσε να ακούσει την καρδιά του να χτυπάει. Σταθερά και ήρεμα, σαν το απαλό παφλασμό των κυμάτων το καλοκαίρι. Ένιωθε τόση ανακούφιση και σιγουριά εκείνη την ώρα, που δεν την ένοιαζε τίποτα…

 

Ήταν βράδυ και είχε βγει με την παρέα της για ποτό. Αυτή, η Σόνια, η Κατερίνα και η Έλενα με τα αγόρια τους, είχαν πάει να τα πιούν και μάλιστα άγρια. Κάπου κατά τα μεσάνυχτα, αυτή και ο Παύλος, το αγόρι της, βγήκανε να πάνε μια βόλτα. Δεν κατάλαβε πώς, το ποτό την είχε ζαλίσει αρκετά άλλωστε, ο Παύλος την οδήγησε σε ένα γιαπί. Ήτανε κακοφωτισμένος ο δρόμος, και δεν υπήρχανε πολλά αυτοκίνητα εκεί γύρω. Με την συνειδητοποίηση αυτή, το αλκοόλ εξατμίστηκε γρήγορα από τον οργανισμό της. Ο Παύλος συνέχιζε να τις μιλάει με περίεργη φωνή.

- Και θα δεις μωρό μου, θα περάσουμε φίνα! Θα είναι και τα άλλα παιδιά παρέα, θα γουστάρεις τρελά. Θα μας δώσουν και μπόλικο stuff, αρκετό για να βγάλω τον μήνα. Ένα φιξάκι και θα γουστάρεις και εσύ τρελά, κούκλα μου.

- Τι εννοείς Παύλο;

- Έλα τώρα, μην μου το παίζεις και μυξοπαρθένα! Έχω πει στα παιδιά πόσο άγριο μωρό είσαι στο κρεβάτι, και γουστάρουν τρελά μια ξεπέτα μαζί σου!

- Είσαι… Φεύγω.

Την άρπαξε από τα μαλλιά και της έκλεισε το στόμα. Η φωνή του ήταν τώρα απειλητική, ενώ από το γιαπί βγήκαν κάμποσα άτομα.

- Άκου εδώ τσουλί! Αυτή την ευκαιρία δε τη χάνω. Θα κάνεις αυτό που σου λέω είτε σου αρέσει, είτε όχι.

Κάμποσα χέρια την άρπαξαν και άρχισαν να την τραβάνε προς το γιαπί. Πάλευε να τους ξεφύγει, αλλά μάταια. Άκουγε τις κοροϊδευτικές φωνές τους στα αυτιά της, αλλά δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Σχεδόν τα είχαν καταφέρει να την σύρουν μέσα, όταν ακουστήκανε τρεις καινούργιες φωνές, καθαρά.

- Πάμε!

- Θα μπλέξουμε.

- Καλιά να μπλέξω, παρά να το έχω βάρος στην συνείδησή μου, ότι δεν έκαμα τίποτα.

- Συμφωνώ με αυτό που λες, αλλά δεν θα ήτανε καλύτερο να το αφήσουμε στην αστυνομία;

- Θα την βάλουνε σε ένα αυτοκίνητο, και θα εξαφανιστούνε.

Οι άνδρες που την σέρνανε γυρίσανε να αντιμετωπίσουνε τους τρεις νέους. Μόνο ένας τη κράταγε με το χέρι του στο στόμα της.

- Ήντα κάμετε εκιά, μωρέ κοπέλια; Δεν αφήνετέ τηνε τη κοπελιά;

- Τι είπε;

- Κάτι να την αφήσουμε νομίζω. Δεν τα πάω καλά με τις ξένες γλώσσες.

- Άντε χάσου μη σε χαράξουμε, ρε καραγκιόζη!

- Θα πρότεινα να κάνετε αυτό που σας λέει.

- Άντε γαμήσου να’σπρίσεις μαλάκα!

Το τι ακολούθησε ποτέ δεν το κατάλαβε καλά. Κάποια στιγμή μόνο είδε τρεις φιγούρες να την πλησιάζουν και το άτομο που την κρατούσε να τη παρατά και να τρέχει να φύγει.

- Είσαι καλά;

Στο άκουσμα της φωνής ένιωσε ανακούφιση. Την είχε γλιτώσει.

 

Μετά από το συμβάν αυτό, πολλά άλλαξαν στον τρόπο ζωής της. Ξέκοψε από την παρέα της, και του «φίλους» της. Ο Παύλος αναπόσπαστο μέρος της παρέας εκείνης την ενόχλησε μόνο μια φορά. Μια κουβεντούλα με τους νέους της φίλους τον έπεισε να μη ξαναπλησιάσει κοντά της. Έπαψε τα μεθύσια. Προβλήματα που έμοιαζαν σοβαρά τώρα ποια ήταν γελοία. Σταμάτησε να βλέπει μόνο την εμφάνιση. Την ενδιέφερε ποια ο άνθρωπος, και το τι έβαζε και έδινε στους γύρω του. Η μάνα της έβλεπε την αλλαγή στην κόρη της και δεν το πίστευε. Αλλά δεν είπε τίποτα, την άφηνε να βρει τον δρόμο της, τώρα που είχε πια κάνει τα πρώτα σημαντικά βήματα. Το παιδί που την είχε σώσει, ο Γιώργος, ήταν πάντα δίπλα της. Αρχικά σαν φίλος, μετά κάτι παραπάνω. Όλα ήταν όμορφα και καλά μέχρι που τελείωσε τις σπουδές του. Έπρεπε πια να γυρίσει έλεγε στο σπίτι του. Της ζήτησε να τον ακολουθήσει. Αυτή φοβήθηκε και τον παρακάλεσε να μείνει μαζί της. Δεν μπορούσε, είχε και άλλες υποχρεώσεις. Τσακωθήκανε άσχημα και χώρισαν με αυτή τη πικρή γεύση θυμού. Ο Γιώργος τελικά έφυγε, και αυτή έμεινε μόνη να μετανιώνει. Έπεσε σε κατάθλιψη, οι τοίχοι γύρω της έμοιαζαν να προσπαθούν να την συντρίψουν. Περνούσε μέρες ολόκληρες σε εξωτερικούς χώρους. Τελικά την πήγανε σε ψυχολόγο. Πρώτη φορά άνοιγε την ψυχή της τελείως. Ο γιατρός αφού τα άκουσε όλα, χαμογέλασε καλοσυνάτα. Πήγε στο παράθυρο και το άνοιξε. Άφησε την μυρωδιά από τα δέντρα να μπει μέσα στο δωμάτιο.

- Ξέρω ένα γιατρικό. Είναι όμως ακριβό.

- Τι είναι γιατρέ.

- Να κάνεις αυτό που φοβήθηκες να κάνεις πριν από καιρό.

 

Η απάντηση την έβαλε σε σκέψεις. Ζύγισε την ζωή της για πρώτη φορά, έψαξε να βρει την απάντηση. Ο γιατρός είχε δίκιο. Τον ακολούθησε τελικά μετά από καιρό και έψαξε να τον βρει. Έπιασε δουλειά στην εταιρία που δούλευε και αυτός. Πίστευε ότι θα τον έβρισκε εύκολα, ότι ήταν σχετικά απλό το να τον βρει. Η πραγματικότητα την τσάκισε. Την βάλανε μέσα σε ένα δωμάτιο με μηχανήματα, μηχανές που βούιζαν και κάνανε ενοχλητικούς θορύβους. Πέρασε ένας μήνας που υπέφερε στωικά το μαρτύριο του δωματίου εκείνου. Την μέρα εκείνη τα μηχανήματα βούιζαν σα τρελά, κάνοντας το κεφάλι της να πονάει. Χιλιάδες ηλεκτρονικοί ψίθυροι ανά δευτερόλεπτο την περιέβαλαν μέχρι που δεν άντεχε πια. Ήταν έτοιμη να ουρλιάξει από τον πανικό που την καταλάμβανε γοργά, όταν ένα ζευγάρι χέρια την αγκάλιασαν από πίσω, σφιχτά και απαλά συνάμα. Γύρισε και τον αγκάλιασε και αυτή, ένα αίσθημα γαλήνης να απλώνετε μέσα της μετά από καιρό.

[Isis]

Λέξεις: 1372

Είδος: Διήγημα

Σεξ: Όχι

Βία: Όχι

 

Οι χειμώνες στο Κάρλοβυ Βάρυ

 

Τα μηχανήματα βούιζαν σαν τρελά, κάνοντας το κεφάλι της να πονάει. Εκατομμύρια ηλεκτρονικοί ψίθυροι ανά δευτερόλεπτο την περιέβαλαν, μέχρι που δεν άντεχε πια. Απηυδισμένη βγήκε έξω από το δωμάτιο και ήπιε μια γουλιά νερό από το μπουκάλι που κουβαλούσε πάντα μαζί της. Με τα δάχτυλά της χάιδεψε απαλά το μέτωπό της, προσπαθώντας να διώξει τον πόνο. Έτρεμε και μόνο στην ιδέα ότι σύντομα θα έπρεπε να επιστρέψει στο σωρό από τα μηχανήματα που στοιβάζονταν στο δωματιάκι. Κι όμως έπρεπε να το κάνει...

 

Η Ίρμα αναλογίστηκε πόσες φορές στη ζωή της αναγκάστηκε εκ των πραγμάτων να αναλωθεί σε πράγματα που της προκαλούσαν πόνο, φόβο ή απέχθεια. Θυμήθηκε πως όταν ήταν παιδί-ένα κοντόσωμο καχεκτικό και μονίμως χλωμό κορίτσι-αρρώσταινε συχνά με τα πρώτα κρύα του χειμώνα. Η μητέρα της της μαγείρευε πάντοτε μια συνταγή που-μάλλον αυθαίρετα-ονόμαζε σούπα κοτόπουλο: υφάλμυρο παρασκεύασμα με περισσό νερό, κομμάτια λάχανο και σχεδόν ανύπαρκτο κρέας. Από εκείνο το σημείο όλα τα παρελκόμενα συνέβαιναν αλυσιδωτά: η Ίρμα δεν ακουμπούσε τη «σούπα» και η τιμωρία της γι’ αυτή την επαναστατική αντιμετώπιση-το βέτο απέναντι στις μαγειρικές ικανότητες της μαμάς-ήταν μια γενναία κουταλιά από ένα πηχτό ακαθόριστου χρώματος σιρόπι για το βήχα που ο ξάδερφός της-μεγαλύτερος αυτός-κοροϊδευτικά αποκαλούσε «επεξεργασμένη σαύρα».

 

Ο Γιόχαν, ο ξάδερφος, τις μέρες που η Ίρμα ήταν στο κρεβάτι με γρίπη, την επισκεπτόταν κάθε μεσημέρι: όχι για να της φέρει μπισκότα βουτύρου-όπως η θεία της Ίρμα και μητέρα του-αλλά για να είναι παρών τη στιγμή της κατάποσης, αποκτώντας, ως αυτόπτης μάρτυρας, το δικαίωμα κοινωνικού σχολιασμού πάνω στο μορφασμό αηδίας που διαδεχόταν την «τιμωρίας της σαύρας». Όμως η ζωή, που δε λησμονεί-όπως έλεγε και η θεία-τα έφερε έτσι ώστε ένα χειμώνα ο γιατρός διέγνωσε στο Γιόχαν φαρυγγίτιδα κι απ’ όλα τα σιρόπια του κόσμου του συνέστησαν τη γνωστή θεραπεία του ερπετού και μάλιστα σε τριπλή δόση: πρωί, μεσημέρι και βράδυ. Έτσι άδοξα είχε λήξει τότε για το Γιόχαν η περίοδος χλευασμού και συμπτωματικά εκείνος ο χειμώνας ήταν και ο τελευταίος που η Ίρμα είχε αρρωστήσει...

 

Τώρα, σχεδόν τριάντα χρόνια μετά, μόνο η χλομάδα στο πρόσωπο έμενε να θυμίζει εκείνο το υποτονικό και λιγομίλητο ζουζούνι που αρρώσταινε στα μέσα Σεπτεμβρίου. Τριάντα χρόνια χαραγμένα στο πρόσωπό της, μία καμπύλη για κάθε Σεπτέμβριο. Όλα είχαν αλλάξει πια, είχε μεγαλώσει, είχε αφιερωθεί στο επάγγελμά της και μόνο μία αλήθεια παρέμενε: το μόνο απόλυτο στοιχείο της ζωής ήταν ο χρόνος...

 

Έτσι, απόλυτα και ανεπιστρεπτί, μόλις είχε τελειώσει και το διάλειμμα: έπρεπε να επιστρέψει στο δωμάτιο, να αποβάλλει τις κακές σκέψεις, να εργαστεί και να δημιουργήσει, να δημιουργηθεί κι εκείνη μέσα από τη δουλειά της και να καταπλήξει, να πουληθεί ακριβά και να αποδώσει ψίχουλα, να είναι όμως ένα έργο τέχνης που να μην περιέχει ίχνος φρίκης: να είναι συμμετρικά τέλειο και απόλυτα κομψό. Κι ακόμα κι αν θα είχε βγει από τα χέρια της, ποτέ δε θα της ανήκε: τι ειρωνεία...Ήπιε ακόμα μια γουλιά νερό: έχει πάντα απάνθρωπες θερμοκρασίες μέσα στα εργαστήρια.

 

Οι χειμώνες στο Κάρλοβυ Βάρυ διαδέχονταν τους χειμώνες. Τόσα χρόνια κλεισμένη, δουλεύοντας στο δωματιάκι τα σχέδιά της πάνω στη μηχανή, κι ο ήλιος σα να έμενε μόνιμα από απουσίες. Έτσι ήταν, όμως, και στο Μπρνό: σα να γεμίζει ο ουρανός με πάγο όταν βρίσκεσαι βόρεια απ’ τις Άλπεις. Ένα διαφορετικό πάγο, ένα παχύ στρώμα φτιαγμένο από πολλά «τίποτα» που μετατράπηκαν σε ένα φρικτό «κάτι» τόσο ασήμαντο και συνάμα αρκετό για να μη σπάει με κανένα ανθρώπινο μέσο.

 

Αυτό τον πάγο η Ίρμα τον σμίλευε κάθε μέρα με τη μηχανή της στο θορυβώδες δωματιάκι: άπειρα σχέδια, ευθείες, καμπύλες, βαθουλώματα, γεωμετρικά σχέδια, συμμετρικά κι ασύμμετρα. Ημιδιάφανα μοντέλα, το καθένα με τη δική του προσωπικότητα, που όλα μαζί κομμάτι-κομμάτι συμπλήρωναν το κινέζικο πορτρέτο της δημιουργού: Αν ήταν φύλλο, τι φύλλο θα ήταν; Φύλλο ελιάς! Αν ήταν λουλούδι, τι λουλούδι θα ήταν; Γαρδένια, γαζία, τριαντάφυλλο! Αν ήταν κρύσταλλο, τι κρύσταλλο θα ήταν;

 

Όταν η Ίρμα έβαζε τον τροχό σε λειτουργία, όριζε τις παραμέτρους του ηλεκτρονικού μεγεθυντή της και ξεκινούσε την αποτύπωση του σχεδίου που είχε λεπτομερώς αναπτύξει στο μυαλό της, γνώριζε πως δεν ήταν η μόνη επάνω στη γη με αυτή την ασχολία. Δίπλα της ο Στέφεν, απ’ το Ζλίν, δούλευε το δικό του κομμάτι ακούγοντας μουσική μέσα από ένα ζευγάρι ακουστικά. Απέναντί τους δύο ακόμα τροχοί, δύο ακόμα χειριστές, δύο ακόμα ανάγκες για έκφραση και δημιουργία, δύο ακόμα κακοπληρωμένοι υπάλληλοι, δύο ακόμα ειδικευμένοι τεχνίτες, δύο ακόμα καλλιτέχνες και πίσω από αυτούς-γιατί τα σημαντικά είναι συνήθως όσα δε φαίνονται με την πρώτη ματιά-δύο ακόμα οικογένειες που ζούσαν από αυτή τη σκληρή δουλειά που παράλληλα ήταν και τέχνη και που περίμεναν τη Χριστουγεννιάτικη κλήρωση των εργοδοτών μήπως κερδίσουν κανένα από τα πολύτιμα προϊόντα της επεξεργασίας.

 

Το απόγευμα άπλωνε καθημερινά την πάχνη του στα κρύα σοκάκια του Κάρλοβυ Βάρυ, η Ίρμα περπατούσε γοργά προς το σπίτι της, ένα υγρό ισόγειο κοντά στη δουλειά της-μην απομακρυνόμαστε πολύ κι από τον πάγο-σε μια υποβαθμισμένη μεριά της πόλης. Το άκουσμα του κλειδιού στην εξώπορτα έκανε ένα μικροκαμωμένο καχεκτικό αγγελούδι να τρέχει να την υποδεχθεί στην πόρτα. Η Ίρμα άνοιγε την αγκαλιά της και η μικρή ζεστή ανάσα χανόταν στο στέρνο της. Οι σκέψεις, ο πάγος, το πορτρέτο, τα σχέδια, όλα έχαναν τη σημασία τους όταν η Ίρμα έμπαινε στην κουζίνα του σπιτιού της για να μαγειρέψει τη ζεστή σούπα της ασθενικής Ζούλι: με πραγματικό κρέας, χωρίς λάχανο αυτή τη φορά.

 

Καμιά φορά η Ζούλι την κοιτούσε όταν μαγείρευε, παρατηρούσε με προσοχή τις κινήσεις της, αποτύπωνε στο μυαλό της τις αναρίθμητες αμυχές στις παλάμες και τα δάχτυλα της μητέρας της και συχνά τη ρωτούσε γιατί τα χέρια της έχουν τόσες πληγές. Η Ίρμα της έβαζε, τότε, να καθίσει στην καρέκλα της κουζίνας και, καθώς μαγείρευε, της αφηγούταν πώς πέρασε την ημέρα της στη δουλειά, τι σχέδια σμίλεψε και πόσα ακόμα σχέδια μένουν για να τελειώσει την κάθε παρτίδα. Το παραμύθι τελείωνε πάντα με μια μελαγχολική αναφορά στα περασμένα Χριστούγεννα, οπότε και η τύχη είχε χαμογελάσει για πρώτη φορά στην Ίρμα και την κόρη της, χαρίζοντάς τους στην κλήρωση των εργοδοτών ένα υπέροχα σκαλισμένο ποτήρι από κρύσταλλο Βοημίας που κοσμούσε το μισοσαπισμένο ντουλάπι της κουζίνας και έβλεπε το φως της ημέρας μοναχά της ώρα του δείπνου: όταν η Ίρμα το τοποθετούσε στη μέση του τραπεζιού για να φάει με την κόρη της τη ζεστή σούπα κοτόπουλο. Ένα ποτήρι που οι δυο τους είχαν ομόφωνα αποφασίσει να μην πουλήσουν παρ’ όλη την ανέχειά τους, για να τους θυμίζει εκείνα τα Χριστούγεννα του παρελθόντος και να τους δίνει ελπίδες για τις επόμενες γιορτές...

 

Οι επόμενες γιορτές βρήκαν το σπιτάκι της φτωχής γειτονιάς άδειο. Μια απρόσεκτη κίνηση στη μηχανή που σμιλεύει τα κρύσταλλα ήταν αρκετή για να καθηλώσει την Ίρμα για μήνες στο κέντρο υγείας. Τα θραύσματα του κρυστάλλου Βοημίας δε λυπήθηκαν ούτε τον κερατοειδή ούτε τους τένοντες: η μάχη με τον πάγο της στέρησε βίαια το σημαντικότερο κομμάτι της ζωής της, τη δημιουργία. Ακόμη κι αν δε μπορούσε να γκρεμίσει τον τοίχο της, να αποδράσει από τη μιζέρια και τη φτώχεια της, ακόμη κι αν δεν ήταν ανθρωπίνως δυνατό να σπάσει τα μούτρα του πατέρα της Ζούλι που τους παράτησε όταν ακόμα η Ίρμα ήταν έγκυος, η σκέψη και μόνο πως σμίλευε το κρύσταλλο, πως έδινε σχήμα στη φυλακή της δημιουργώντας τις δικές της εικόνες, ήταν αρκετή για να της δώσει τη δύναμη που χρειαζόταν για να σηκωθεί το πρωί από το κρεβάτι.

 

Η Ζούλι, μόλις ένα χρόνο μεγαλύτερη, έμενε όλη την ημέρα δίπλα στη μητέρα της στο νοσοκομείο μα δεν της μιλούσε, μόνο της χάιδευε το χέρι δακρυσμένη. Ένιωθε ενοχές: πίστευε πως εκείνη έφταιγε για την κατάσταση της, πως της στέρησε την τύχη της σπάζοντας εκείνο το πολύτιμο σα φυλακτό κρυστάλλινο ποτήρι την παραμονή των Χριστουγέννων. Ένα από εκείνα τα κρύα βράδια της Πολωνίας δεν άντεξε, της ψιθύρισε αποκαρδιωμένη:

 

– Μαμά μου...θα με συγχωρέσεις ποτέ που έσπασα το ποτήρι μας που ήταν τόσο όμορφο;

 

Σα να βγήκε από το λήθαργο της βασανιστικής σιωπής, κουρασμένη από την ξεκούραση που της επέβαλαν οι καταστάσεις, μέσα από την αιώνια νύχτα, η Ίρμα, η τεχνίτρια, η γλύπτρια, η ζωγράφος, η καλλιτέχνης, η εργαζόμενη στο εργοστάσιο παραγωγής κρυστάλλου Βοημίας, η μητέρα της Ζούλι, η γυναίκα χωρίς σύντροφο και το καχεκτικό κοριτσάκι που μεγάλωσε με λαχανόσουπα στο Μπρνό, βρήκαν όλες μαζί τη δύναμη, μετά από ώρα, να της απαντήσουν χαμογελώντας:

 

– Μη μου στενοχωριέσαι αγάπη μου, αύριο θα σου χαράξω εγώ ένα άλλο, πιο ωραίο ακόμα!

 

Κι οι χειμώνες στο Κάρλοβυ Βάρυ διαδέχονταν πάντα τους χειμώνες...

[Nienor]

Ίσις, δαγκωτό!

 

Month, είναι γλυκό, τρυφερούλι, και αρκετά καλογραμμένο σε σχέση με τα υπόλοιπα δικά σου που έχω διαβάσει. Συνέχισε έτσι.

Από την άλλη πλευρά, εκμεταλλέυεσαι τον πρόλογο μονάχα ως background και γράφεις μια ιστορία εντελώς μακριά του. Η υπόθεση δε μου λέει και πάρα πολλά, έχει και μερικά κενάκια που θα μπορούσες έυκολα να κλείσεις.

 

Ίσις, για σένα, μου φαίνεται πολύ πρόχειρο. Γενικά γράφεις πολύ πολύ καλύτερα από την άποψη των φράσεων-λεξιλογίου κτλ. Μου φαίνεται δηλαδή ότι το έγραψες γρήγορα γρήγορα για να το ανεβάσεις. Παραταύτα είναι υπέροχο (πέρα από τα διαδικαστικά), άκρως ανατριχιαστικό και αληθινό. Έχει μια ειλικρίνια μέσα του και μια δύναμη που νομίζω θα τη θυμάμαι.

[Βάρδος]

Αααργκχ!... Γιατί βάζετε παύλες στους διαλόγους; Μισώ.

 

Και τα δύο ήταν πολύ καλές προσπάθειες. Νομίζω, όμως, ότι του Month χρειαζόταν περισσότερη δουλειά ακόμα: περισσότερη ανάπτυξη για να φανεί πραγματικά η ιστορία.

 

Της Ίσιδας ήταν πιο ολοκληρωμένο, αν και από το ατύχημα και μετά θα μου άρεσε να δω περισσότερη ανάπτυξη' νομίζω ότι περνάμε πολύ γρήγορα από τα καθημερινά, στο ατύχημα, και στην ανάρρωση.

[northerain]

Mkay.

Για τον Μόνθ, θα πώ οτι η ιστορία του απογειώθηκε ελαφρώς απ τον ''διαγωνισμό'', καθώς η ιστορία δεν έχει καμία σχέση με την εισαγωγή. Κατα τα άλλα, μου άρεσε, αν και την βρήκα κάπως ''διδακτική''(δηλαδή ο τύπος αυτός είναι η σωτηρία της, την έβαλε στον ίσιο δρόμο κτλ) πράγμα που δεν μου πολυ αρέσει γιατί το βλέπω λίγο naive.

 

Isis

Μου άρεσε περισσότερο απ του Μόνθ, κυρίως γιατί είχε περισσότερο υπόβαθρο και οι χαρακτήρες ήταν πιστευτοί(ζωντανοί θα έλεγα), η ιστορία όμορφη και καλογράμμενη.

[month]

Δεν καταλαβαίνω. Γιατί πρέπει να είναι συνέχεια της εισαγωγής η ιστορία; Πουθενά δεν βλέπω κανένα κανόνα που να λέει ότι πρέπει να είναι λογική συνέχειά της. Ξεκινάς με κάτι και γράφεις ότι βγάλεις απο μέσα σου. Και να πω την αλήθεια, η εισαγωγή μου θύμισε αρχή απο sci fi ιστορία. Εγώ έκανα χρήση όπως πίστευα.

[northerain]

''kai stin synexeia na to synexisoun, dimiourgontas ena dihghma''

Αυτός είναι ο σκοπός του ''διαγωνισμού'', να συνεχιστεί η ιστορία απο την εισαγωγή.

[Balidor]

Την Ίσιδα.... Μου φάνηκε πιο ευαίσθητο και το σενάριο πιο βαθύ και με πολύ όμορφη ροή...

 

αν και με το που διάβασα την εισαγωγή περήμενα να δω κανα θριλεράκι.. τέσπα !!!

[Saulot]

Συγγνώμη ανιψούδι, (τελικά το αίμα νερό γίνεται) αλλα ειμαι με τον Month

 

To διήγημα του, το κατάλαβα σε αντιθεση με το δικό σου...

Μπορεί να είναι επειδή τον ξέρω περισσοτερο καιρό η απλά να ταιριάζουν τα χνώτα μας.

 

Τώρα, σε τεχνικά θέματα.

 

Month, Είναι ίσως το καλλίτερο σου, η ροή του που άρεσε και κατάλαβα το νόημα αλλα, μερικές φορές, γράφεις όπως μιλάς και αυτό φαίνεται τουλάχιστον απο αυτούς που σε γνωρίζουν.

 

Isis, Δέν μπορώ να πώ αν είναι καλό η κακό, γιατί απλά δεν με άγγιξε, δέν το κατάλαβα.

 

Τώρα όσον αφορά την αρχική παράγραφο, δέν κατάλαβα τις ενστάσεις σας παιδιά στον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιήθηκε, προσωπικα μου άρεσε.

Και κυρίως ζητάμε απο τους διαγωνιζόμενους να δημιουργήσουν και όχι απλά να συνεχίσουν κάτι που έγραψε άλλος.

Νομίζω

[heiron]

Δηλαδη,Σαυλοτ ο Μηνας μιλαει ετσι:

"Άκου εδώ τσουλί!"

Η ετσι:

"Ήντα κάμετε εκιά"???

Της Ισιδας ηταν σαφως πιο καλογραμμενο για λογους που ανεφεραν αλλα επειδη, οπως και ο Σαουλοτ, μπερδευτηκα θα ψηφισω Μονθ.Το κανω κρινοντας τις ιστοριες κυριως κι οχι τον τροπο που γραφτηκαν.Βεβαια, δεν ειδα και πολυ ΕΦ στου μονθ-ποσο μαλλον στην Ισιδα.Αν εκρινα το υφος,κτλ κτλ νομιζω οτι θα ηταν αδικο για μερικους...

Μετα απο σκεψη πολλων ημερων(σοβαρα!)...Μονθ!(στα πεναλτυ...)

[Μελδόκιος]

Ίσιδα, με διαφορά. Ήταν πολύ ατμοσφαιρικό και με πολύ καλή ανάπτυξη στον χαρακτήρα της πρωταγωνίστριας.

Όσο για τον month συμφωνώ ότι έχει ξεφύγει... Εντάξει η γραφή ήταν ok, αν και με αρκετές κλισέ εκφράσεις, αλλά το κείμενο δεν είχε συνοχή.

 

Και κυρίως ζητάμε απο τους διαγωνιζόμενους να δημιουργήσουν και όχι απλά να συνεχίσουν κάτι που έγραψε άλλος.

Νομίζω

Ε ενοείεται πως δημιουργούν. Βλέπεις στο κείμενο της Ίσιδος ας πούμε να λείπει η δημιουργηκότητα και η πρωτοτυπία; Απλά όλο το concept του write off είναι να δούμε πως αναπτύσει ο καθένας την ιστορία του ξεκινώντας από μια ιδέα ένα κοινό σημείο αναφοράς. Ο month ξέφυγε απ'αυτό, αλλά δε το 'κανε καν διακριτικά, κι έτσι φαίνεται πως το κείμενο δεν έχει "δέσει". Τα διάφορα μέρη του μοιάζουν παράταιρα.

Edited November 28, 2005 by Μελδόκιος

[Nienor]

Εγώ συμφωνώ με το Μελδόκιο, αλλά θα ήθελα να διευκρινίσω κάτι.

 

Όταν έλεγα:

Από την άλλη πλευρά, εκμεταλλέυεσαι τον πρόλογο μονάχα ως background και γράφεις μια ιστορία εντελώς μακριά του.

 

Εννοούσα βασικά ότι η αρχή είναι το ήμιση του παντώς. Και η αρχή εδώ είναι ο πρόλογος. Δε με πειράζει που δεν την έκανε ο month τίποτα αλλο πέρα από backround, απλώς βοηθάει την ψήφο μου που πήγε στην Ίσις.

 

Η διαφορά έγκειται στο εξής: Η Ίσις δημιουργεί ένα γιατί, προχωρώντας από τον πρόλογο, το οποίο ουσιαστικά λύνεται λίγο πριν από το τέλος. Ενώ στην άλλη ιστορία έχουμε μια απλή εισαγωγή. Είναι λίγο πιο πιασάρικο (δεν είναι η κατάλληλη λέξη, αλλά συγχωρήστε με, δεν έχω καλύτερη αυτή τη στιγμή) της Ίσις το ξεκίνημα, πέρα από την πιο έντεχνη εμφάνιση που έχει η ιστορία της για μένα. Όταν δηλαδή τελειώνεις, θυμάσαι την αρχή και λες "Ωπ!" ενώ στου month δεν συμβαίνει αυτό -ούτε και θεωρώ πως όφειλε να συμβαίνει- οπότε και χάνει λίγο και από αυτό.

 

 

 

 

Υ.Γ. Ελπίζω να βγαίνει νόημα ....

[Saulot]

Δηλαδη,Σαυλοτ ο Μηνας μιλαει ετσι:

"Άκου εδώ τσουλί!"

Η ετσι:

"Ήντα κάμετε εκιά"???

Θα εκπλαγείς...

[Βάρδος]

ΟΚ. Μην το κάνετε debate εδώ, παρακαλώ. Όπως έχουμε πει κι άλλες φορές, επάνω στα διηγήματα σεβόμαστε τις κριτικές/απόψεις των άλλων. Τα υπόλοιπα στο Ice Tea.

 

Δεν είπα ότι έγινε κάτι υπερβολικό μέχρι στιγμής. Όμως το υπενθυμίζω. ;)

[Nihilio]

Καμία από τις δύο ιστορίες δε μου άρεσε.

Του month ήταν ψιλοάσχετη με τον πρόλογο που είχα δώσει, όχι άσχημη, απλά όχι τόσο καλή. Της έλειπε λίγο η δομή και έπρεπε να ήταν ίσως λίγο πιο σφιχτοδεμένη, αλλά σε σχέση με προηγούμενες ιστορίες του έδειχνε βελτίωση.

Της Isis πάλι, αν και εκμεταλλευόταν σωστά τον πρόλογο (αν και νομίζω ότι άλλο 'ηλεκτρικός', άλλο 'ηλεκτρονικός') και είχε αρκετά καλή δομή και γραφή, με ξενέρωσε το ότι δεν υπήρχε Βασιλάκης Καϊλας πουθενά . Με απλά λόγια ήταν πολύ μελό για τα γούστα μου.

Επίσης κανείς από τους δύο δε δοκίμασε καν να εξερευνήσει τις υπόνοιες επιστημονικής φαντασίας που άφηνε ο πρόλογος, ούτε καν να προσθέσει κάποιο φανταστικό στοιχείο.

Ψηφίζω Ιsis γιατί η ιστορία της δε μου άρεσε για περισσότερο υποκειμενικούς λόγους.

[RaspK]

Το έργο της Στέλλας μου φαίνεται ότι πολυλογεί στην περιγραφή (μισή με μία ντουζίνα φράσεις για ν' αποδώσεις κάτι μοιάζει σίγουρα υπερβολικό)... Από την άλλη, το surreal στοιχείο βρίσκει το ανρθωποκεντρικό και ο προβληματισμός είναι πολύ ενδιαφέρων, αλλά σφάλει στην τεχνική εξιστόρηση.

 

Του Μηνά, πάλι, έχει το πρόβλημα ότι χάνει, κλασικά, στη συνοχή και συνέχειά του, αλλά μου αρέσει περισσότερο αυτό που έχει να πει, ακόμα κι αν το λέει λίγο λάθος (ούτως ή άλλως, άνθρωποι είμαστε, άνθρωπος δίνει τη συμβουλή, άνθρωπος την κρίνει, άνθρωπος είναι κι αυτός που κρίνει αν μπήκε στον ίσιο δρόμο). Η τεχνική της παλινδρομικής γραφής που βλέπουμε στον Ταραντίνο και στον Όμηρο είν' ενδιαφέρουσα, αλλά κακώς χρησιμοποιημένη.

 

Θα ψηφίσω του Μηνά, γιατί μου αρέσει περισσότερο η επίγευση. Το σώμα του έργου σου, Ίσιδα, γεμίζει το στόμα, αλλά η επίγευση μετράει ίσως περισσότερο.

[Oberon]

Περιέργως, ήταν ακριβώς αυτή η επίγευση, αυτό το κάπως εξωτικό στοιχείο που μου άρεσε περισσότερο στην ιστορία της Ίσιδας μαζί με το γεγονός πως χρησιμοποίησε τον πρόλογο καλά και δημιουργικά.

 

Του Month πάλι ήταν απολαυστική και αρκετά ρεαλιστική αλλά και λόγω των ήδη ειπωθέντων περί προλόγου και λόγω υποκειμενικών προτιμήσεων δεν μου άφησε την "σωστή" επίγευση.

Πάντως μπράβο και στους δυο, παρά το γεγονός πως όπως λέει ο Νιχίλιο δεν εκμεταλεύτηκαν τις εμφανείς υπόνοιες του προλόγου.

[RaspK]

Για να είμαι πιο σαφής στην άποψή μου, μου άρεσαν σχεδόν εξ ίσου. Αν έπρεπε να μη λαμβάνω υπόψη μου την πιθανότητα εξέλιξης του έργου που εγώ διακρίνω, θα ψήφιζα της Στέλλας, αλλά του Μηνά έχει ακριβώς αυτήν την αψάδα που ξέρω ότι, σε κείμενο που θα υπόκειτο σ' επανεξετάσεις και σχολιασμό, θα μπορούσε να γίνει μακράν καλύτερο της τωρινής του μορφής.

 

Αν συνεχίσω τους οινολογικούς συνειρμούς μου, της Ίσιδας είναι σαν ένα καλό απεριτίφ, ένα γλυκό, ίσως, κρασί αντ' αυτού, ευχάριστω στην εκτός γεύματος διάσταση της αλκοολοποσίας, ενώ του Μάινα (μη με σπάσεις στο ξύλο, πλάκα κάνω), έχει τη διάθεση να θυμίζει μπρούσκο κρασί, ταιριαστό μόνο του για το μερακλί και μαζί με φαγητό σινάμα, τραχύ και αψύ· μπορεί να γίνει και καλύτερο, αφού τώρα το έκανε ένας ανίδεος χωριάτης που δεν έχει ιδέα από οινοποιητικές διαδικασίες, αλλά όταν μάθει... ΠΛάΚΑ ΚάΝΩ, Μηνά! άσε κάτω το μπαλτά!

[month]

Μπαλτά; Γιατί να κάνω χρήση μπαλτά... Απλά ξέχνα το κεφάλι σου!!!!!

 

 

Σοβαρά τώρα. Αυτό που λές Σαουλοτ... Εμμμ, επίτηδες το έκανα ειδικά τον ιδιωματισμό. Αν δεν παινέψεις το σπίτι σου, θα πέσει να σε πλακώσει λένε. Δεν ντρέπομαι, ούτε έχω πρόβλημα.

 

Νιχιλιο, συγγνώμη, αλλά δεν είμαι καλός στην επιστημονική φαντασία. Ξέρω ότι ήθελες κάτι τέτοιο. Να σου πώ την αλήθεια, ήθελα να γράψω κάτι τελλείως διαφωρετικό. Είχα γράψει την πρώτη σελίδα, όταν το ξανάρχησα και μου βγήκε αυτό. Άλλη φορά θα γράψω ίσως κάτι που να έχει αυτό που θές.

 

Χειρον... Ηντα θες μωρε κοπέλι; Τραβάς κανα ζόρε; Ανε ερθω εκιά, θε να σου πω δυο με τρια λογάκια.

Έλυσα την απορία σου;

 

 

Πάντως ευχαριστώ αυτούς που με ψήφησαν. Στον επόμενο διαγωνισμό, ίσως τα πάω καλύτερα. Month χαιρετά.