Adicto Posted March 3, 2010 Share Posted March 3, 2010 Sorry, αλλα ο χαρακτηρας της "Βαβύλώνας" π.χ είναι χάρτινος;! Τέσπα, σε πολύ γενικές γραμμές: Tα μυθ. του Μπάρκερ είναι πολυ συχνά κουραστικά. Σε αυτό τον τομέα δεν θα πλησιάσει ποτέ τον Κίνγκ. Αλλά, τα Books of Blood και μόνο του δίνουν την πρωτοκαθεδρία στα short stories (χωρίς βεβαίως αυτό να σημαίνει ότι τα του Κινγκ ειναι άσχημα). Σαν ποιότητα γραφής, Κινγκ ασυζητητί! Σαν πρωτοτυπία και τόλμη, Μπάρκερ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
northerain Posted March 3, 2010 Share Posted March 3, 2010 Δεν είναι χάρτινος, αλλά ο Μπάρκερ χρειάζεται 300 σελίδες για να γράψει έναν χαρακτήρα με βάθος ενώ ο Κίνγκ το κάνει σε δέκα. Θα διαφωνήσω δε περί διηγημάτων. Ο Κίνγκ γράφει χαλαρά τα καλύτερα διηγήματα ακόμα και σε ποσοστά (ο Κίνγκ έχει γράψει περισσότερα από τον Μπαρκερ). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Adicto Posted March 3, 2010 Share Posted March 3, 2010 Καλά, σε τελική ανάλυση είναι και θέμα γούστου (για τα διηγήματα λέω). Αν και η ποσότητα τα τελευταία χρόνια έχει βαρύνει το ζύγι εις βάρος της ποιότητας όσον αφορά στον Κινγκ. Σίγουρα όμως έχει να κάνει με τις προτιμήσεις του καθενός. Στο άλλο που γράφεις συμφωνώ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted March 3, 2010 Share Posted March 3, 2010 O Barker δεν ξέρει να στήνει πλοκές. Έχει τις ιδέες και τη γραφή να σταθεί και χωρίς αυτές, αλλά οι πλοκές του δεν αντέχουν για πάνω από 50-100 σελίδες. Πχ πάρτε το Cabal (που είναι από τα πιο ευκολοδιάβαστά του): Κάθε 50 σελίδες αλλάζει το scope της ιστορίας. Ξεκινάει με τον ψυχασθενή πρωταγωνιστή που νομίζει ότι έχει κάνει φόνο και ψάχνει να βρει τη μυθική χώρα που ζούνε τα τέρατα τελικά τον έχει παγιεύσει ο ψυχιάτρός του που στήνει το θάνατό του. Αυτός σηκώνεται από τους νεκρούς και πάει στη Midian. Η κοπέλα του τον ψάχνει . Ο ψυχίατρος την κυνηγάει. Οργανώνει επιδρομή της αστυνομίας στην χώρα τον τεράτων κτλ Και οι αλλαγές γίνονται ακριβώς κάθε 50 σελίδες. Είναι σα συρραφή από μικρές ιστορίες που τις κολλάει μαζί. Στο Hellbound Heart πάλι, ξεκινάει με έναν τύπο που παίζει με έναν κύβο και καταλήγει θύμα σαδομαζοχιστών δαιμόνων (ιστορία 1). Μετά ο αδερφός του μετακομίζει στο σπίτι μαζί με τη γυναίκα του και, όταν κόψει το δακτυλό του το πνεύμα του αδερφού επιστρέφει σε ένα ξένο σώμα που θέλει αίμα για να ξαναδημιουργηθεί (ιστορία 2). Η γυναίκα του αδερφού, που είναι ερωτευμένη με τον Φρανκ, παρασύρρει άντρες στο σπίτι και τους σκοτώνει για να τραφεί το πλάσμα (ιστορία 3). Μια φίλη του άδερφού (και ερωτική αντίζηλος της γυναίκας του από ότι έχω καταλάβει) μαθαίνει τι έχει γίνει, ανοίγει τον κύβο και κάνει μια συμφωνία με τους δαίμονες προσπαθώντας να τον σώσει (ιστορία 3) Παρόμοια αλυσιδωτή πλοκή έχει και το "Καταραμένο παιχνίδι". Και στα τρία αυτά έργα παραδόξως οι χαρακτήρες και οι ιδέες είναι απλές και λειτουργικές. Στα επόμενα έργα του όμως αρχίζει να γίνεται πιο φιλόδοξος: τα βιβλία του μεγαλώνουν σε μέγεθος και κλίμακα, και έτσι τείνει: α) να προσθέτει συνεχώς κι άλλα στοιχεία και β) να κάνει κύκλους. Τραγικό παράδειγμα για το πρώτο είναι το "Μεγάλο και Μυστικό Θέαμα". Εκεί νομίζω ότι προσπαθεί να γράψει το δικό του Σάλεμς Λοτ, αλλά προσθέτει και προσθέτει και προσθέτει νέα πρόσωπα και νέες καταστάσεις στο μύθο που απλά το βιβλίο ξεχειλώνει. Δείτε αντίθετα πως ο King στήνει την πόλη στο Σάλεμς Λοτ, πως ανοίγει την πλοκή και πως, στη μέση ακριβώς, όλο αυτό το άνοιγμα αρχίζει να ξανακλείνει. Για το δεύτερο, μπορώ να σκεφτώ τον Υφαντόκοσμο (που ήταν καλύτερος από το Μεγάλο και Μυστικό Θέαμα αλλά και πάλι δε μου άρεσε) όπου οι ήρωες απλά μπαινοβγαίνουν στη φούγκα κάθε 100-κάτι σελίδες, οπότε, ότι ενδιαφέρον και να υπήρχε, κάπου στο τέλος δεν αντέχεται το όλο μπάχαλο. Η άποψή μου: ο Barker είναι πιο ταλαντούχος, ο King καλύτερος συγγραφέας. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Kafka Posted March 26, 2010 Share Posted March 26, 2010 Δυστυχώς οφείλω να πω- παρόλο που δεν έχω διαβάσει πολλά απο κανέναν απο αυτούς τους δύο- οτι κανείς τους δε μου αρέσει... Το "ο κλέφτης του πάντοτε" του Barker είχε κάποια στοιχεία που μου φάνηκαν ενδιαφέροντα, όμως τελικά συνολικά το έργο δε μου έκανε αληθινά καλή εντύπωση. Απο King έχω διαβάσει μόνο αποσπάσματα απο τα αγγλικά, και μου φάνηκε ακόμα χειρότερος. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
northerain Posted March 26, 2010 Share Posted March 26, 2010 Γενικά καλό είναι να διαβάσουμε κάτι παραπάνω απο αποσπάσματα πριν κρίνουμε αλλά...γούστα είναι αυτά. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
SFreud Posted March 26, 2010 Share Posted March 26, 2010 Δυστυχώς οφείλω να πω- παρόλο που δεν έχω διαβάσει πολλά απο κανέναν απο αυτούς τους δύο- οτι κανείς τους δε μου αρέσει... Το "ο κλέφτης του πάντοτε" του Barker είχε κάποια στοιχεία που μου φάνηκαν ενδιαφέροντα, όμως τελικά συνολικά το έργο δε μου έκανε αληθινά καλή εντύπωση. Απο King έχω διαβάσει μόνο αποσπάσματα απο τα αγγλικά, και μου φάνηκε ακόμα χειρότερος. Ο κλέφτης του πάντοτε δεν είναι και τίποτα το ιδιαίτερο,όντως.Και οι δύο,όμως, έχουν τεράστια βιβλιογραφία για να κολλάς σε αποσπάσματα.Δοκίμασε τα the shining,It,mizery.carrie απο King ή τα Damnation game και Hellbound heart του Barker.Δεν νομίζω να μη βρείς τίποτα το ενδιαφέρον,αν σου αρέσει ο τρόμος. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Adicto Posted April 7, 2010 Share Posted April 7, 2010 Μήπως θα ήταν πιο δόκιμη πλέον η σύγκριση Μπάρκερ-Γκευμαν; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
greenmist Posted April 7, 2010 Share Posted April 7, 2010 (edited) Αν ο Μπάρκερ ήταν ένας παγκοσμίως άγνωστος συγγραφέας, όπως εμείς εδώ, αλλα εξακολουθούσε να είναι ο Μπάρκερ, θα έπαιρνε πολύ άσχημα σχόλια στα διηγήματα του! Θα του λέγαμε, κάποιοι από εμάς, φοβερές ιδέες αλλά δεν συνδέεις καλά τα γεγονότα, μας μπλέκεις με τους χαρακτήρες και την απότομη είσοδό τους σε σημεία της ιστορίας, βιάζεσαι δεν ολοκληρώνεις σωστά την πλοκή, η γλώσσα σου θέλει προσοχή, οι εκφράσεις, οι χρόνοι κλπ! Αντίθετα, ο Κινγκ θα ήταν πολύ αγαπητός και αποδεκτός συγγραφικά, αλλά έχει και το πλεονέκτημα να είναι "διηγηματάκιας"! Ο Κινγκ θα ήταν πράγματι ο βασιλιάς των διαγωνισμών, των write off, των flash fiction και κάθε ιδέας που θα τον ερέθιζε να γράφει από 1.000 έως 15.000 λέξεις. Γενικά, μπορώ να πω ότι ο Κινγκ υπερέχει στις πλοκές και σαφώς στους χαρακτήρες, αλλά αυτό δεν φτάνει για μια ολοκληρωμένη σύγκριση. Αν κάποιος από εδώ μου έβαζε το πιστόλι στον κρόταφο για να διαλέξω οπωσδήποτε έναν από τους δύο, θα διάλεγα Κινγκ αλλά κάπου θα είχα καταφέρει να κρύψω και τον Υφαντόκοσμο του Μπαρκερ! Edited April 7, 2010 by greenmist Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Drake Ramore Posted April 7, 2010 Share Posted April 7, 2010 Αν ο Μπάρκερ ήταν ένας παγκοσμίως άγνωστος συγγραφέας, όπως εμείς εδώ, αλλα εξακολουθούσε να είναι ο Μπάρκερ, θα έπαιρνε πολύ άσχημα σχόλια στα διηγήματα του! Θα του λέγαμε, κάποιοι από εμάς, φοβερές ιδέες αλλά δεν συνδέεις καλά τα γεγονότα, μας μπλέκεις με τους χαρακτήρες και την απότομη είσοδό τους σε σημεία της ιστορίας, βιάζεσαι δεν ολοκληρώνεις σωστά την πλοκή, η γλώσσα σου θέλει προσοχή, οι εκφράσεις, οι χρόνοι κλπ! Πόσο δίκιο έχεις! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted April 7, 2010 Share Posted April 7, 2010 Αν ο Μπάρκερ ήταν ένας παγκοσμίως άγνωστος συγγραφέας, όπως εμείς εδώ, αλλα εξακολουθούσε να είναι ο Μπάρκερ, θα έπαιρνε πολύ άσχημα σχόλια στα διηγήματα του! Θα του λέγαμε, κάποιοι από εμάς, φοβερές ιδέες αλλά δεν συνδέεις καλά τα γεγονότα, μας μπλέκεις με τους χαρακτήρες και την απότομη είσοδό τους σε σημεία της ιστορίας, βιάζεσαι δεν ολοκληρώνεις σωστά την πλοκή, η γλώσσα σου θέλει προσοχή, οι εκφράσεις, οι χρόνοι κλπ! Αντίθετα, ο Κινγκ θα ήταν πολύ αγαπητός και αποδεκτός συγγραφικά, αλλά έχει και το πλεονέκτημα να είναι "διηγηματάκιας"! Ο Κινγκ θα ήταν πράγματι ο βασιλιάς των διαγωνισμών, των write off, των flash fiction και κάθε ιδέας που θα τον ερέθιζε να γράφει από 1.000 έως 15.000 λέξεις. Γενικά, μπορώ να πω ότι ο Κινγκ υπερέχει στις πλοκές και σαφώς στους χαρακτήρες, αλλά αυτό δεν φτάνει για μια ολοκληρωμένη σύγκριση. Αν κάποιος από εδώ μου έβαζε το πιστόλι στον κρόταφο για να διαλέξω οπωσδήποτε έναν από τους δύο, θα διάλεγα Κινγκ αλλά κάπου θα είχα καταφέρει να κρύψω και τον Υφαντόκοσμο του Μπαρκερ! Ο Μπάρκερ ήταν σπουδαίος για την εποχή του. Όταν όλοι έγραφαν σαν τον Κινγκ, αυτός έγραφε εντελώς διαφορετικά. Όταν όλοι έβγαζαν κλώνους του Freddy και του Jason αυτός σκηνοθέτησε το Hellraiser. Όταν όλοι αντέγραφαν το στυλ των βιβλίων του αίματος αυτός έγραφε τον Υφαντόκοσμο. 25 χρόνια μετά και έχοντας διαβάσει το πού κατέληξε το splatterpunk κίνημα λογικό να μην εντυποσιαζόμαστε πια. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
greenmist Posted April 8, 2010 Share Posted April 8, 2010 Ο Μπάρκερ ήταν σπουδαίος για την εποχή του. Όταν όλοι έγραφαν σαν τον Κινγκ, αυτός έγραφε εντελώς διαφορετικά. Όταν όλοι έβγαζαν κλώνους του Freddy και του Jason αυτός σκηνοθέτησε το Hellraiser. Όταν όλοι αντέγραφαν το στυλ των βιβλίων του αίματος αυτός έγραφε τον Υφαντόκοσμο. 25 χρόνια μετά και έχοντας διαβάσει το πού κατέληξε το splatterpunk κίνημα λογικό να μην εντυποσιαζόμαστε πια. Δεν ήταν λογικό, όμως, όλοι να θέλουν να μοιάσουν στον καλύτερο, στον Κινγκ δηλαδή όπως λες; Εννοώ ότι για να θέλουν όλοι να γράφουν σαν τον Κινγκ, σημαίνει ότι η συντριπτική πλειοψηφεία τον αναγνώριζε ως τον καλύτερο συγγραφέα του είδους. Εγώ πιστεύω ότι η υπερβολική δόση σάρκας, αίματος, σωθικών και γλειώδους ουσίας δεν κάνει έναν συγγραφέα τρόμου καλύτερο. Γι' αυτό ίσως κατέληξε εκεί που κατέληξε το κίνημα που αναφέρεις. Το ότι ο Μπάρκερ σαφώς ξεχωρίζει είναι αλήθεια. Όμως, ο Κινγκ έχει αρκετά σημεία υπεροχής και κυρίως διαχείρισης μίας πλοκής που μπορεί να είναι τρομακτική ακόμα και χωρίς να ανοίξει μύτη! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted April 8, 2010 Share Posted April 8, 2010 Ο King πέρα από καλός συγγραφέας τρόμου είναι, πάνω από όλα καλός συγγραφέας. Τείνω να τον προτιμάω στα πιο συμβατικά του (The Body, Green mile) γιατί ξέρει να γράφει πολύ πετυχημένα χαρακτήρες. Genre-wise πιστέυω ο Barker ξεκίνησε πολύ δυνατά αλλά κάπου έχασε το δρόμο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
iliosporos Posted September 25, 2010 Share Posted September 25, 2010 Διαβάζω τις Ιστορίες του Λυκόφωτος του Κινγκ, και για ακόμα μία φορά παραδέχομαι ότι είναι πολύ μεγάλος συγγραφέας. Τα διηγήματά του απέχουν πολύ από τα παλιά που είχε γράψει σε Νυχτερινή Βάρδια, Εφιάλτες και Ονειρότοπους, υστερούν σαν ιστορίες, σαν ιδέες ίσως, αλλά οι χαρακτήρες του είναι πάντα εκεί, και πάντα σε γαντζώνουν να τους ακολουθήσεις μέσα στις σελίδες μερικών μέτριων και άλλων όμως καλύτερων ιστοριών Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
OxAp0d0 Posted October 28, 2010 Share Posted October 28, 2010 Δυστυχώς οφείλω να πω- παρόλο που δεν έχω διαβάσει πολλά απο κανέναν απο αυτούς τους δύο- οτι κανείς τους δε μου αρέσει... Το "ο κλέφτης του πάντοτε" του Barker είχε κάποια στοιχεία που μου φάνηκαν ενδιαφέροντα, όμως τελικά συνολικά το έργο δε μου έκανε αληθινά καλή εντύπωση. Απο King έχω διαβάσει μόνο αποσπάσματα απο τα αγγλικά, και μου φάνηκε ακόμα χειρότερος. O κλέφτης του πάντοτε είναι κλεμμένη ιδέα από το Πινόκιο. Είναι η ιστορία του καρναβαλιού, απλά με πιο gory και σκοτεινούς τόνους. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Bonanza Jellybean Posted November 28, 2010 Share Posted November 28, 2010 Εγώ έχω διαβάσει όλα τα βιβλία και του King και του Barker και αυτό που έχω να πω είναι να μη συγκρίνουμε ανόμοια πράγματα. Ο καθένας έχει το προσωπικό του στυλ, είναι τελείως διαφορετικοί ο ένας από τον άλλο και μπορούν να διαβαστούν με την ίδια απόλαυση. Προσωπικά είναι και οι δύο αγαπημένοι μου και δε μπορώ να διαλλέξω. Ο Barker μου αρέσει γιατι είναι καλλιτέχνης σε όλα του. O King είναι ο King. Τέλος!! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ugh Posted November 16, 2012 Share Posted November 16, 2012 ψηφιζω μπαρκερ σε σχεση με τον κινγκ μου αρεσουν περισσοτερο οι ιδεες του (μερικες ειναι οντως πρωτοτυπες) και ενω και οι δυο εχουν σημεια που πλατιαζουν, ο κινγκ καμμια φορα με κανει να βαριεμαι, ο μπαρκερ οχι... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted November 30, 2012 Share Posted November 30, 2012 (edited) Ασφαλώς βέβαια ξεχωρίζω τους Barker και King, αν και αδικούνται αρκετά από το ελληνικό κοινό που επιλέγει να διαβάζει μεταφρασμένο τρόμο και κατ΄επέκταση έρχεται αντιμέτωπο διαρκώς με έργα αυτών των δυο, τα οποία εκδίδονται με το κιλό. Είμαι της άποψης ότι η ουσία του λογοτεχνικού τρόμου βρίσκεται σε έργα λιγότερο γνωστών σύγχρονων συγγραφέων. Θα προτιμούσα να υπήρχαν περισσότερα μεταφρασμένα έργα από περισσότερους ξένους συγγραφείς τρόμου στην Ελλάδα, παρά τα ΑΠΑΝΤΑ του Μπάρκερ και του Κινγκ. Γι αυτό θεωρώ ότι ο King στην Ελλάδα είναι "καθεστώς". Συνήθως ο Ελληνας γνωρίζει τον τρόμο μέσω αυτού του συγγραφέα και αφού διαβάσει 5-6 από τα βιβλία-τούβλα του, αρχίζει να τον θεωρεί λίγο κατεστημένο. Η αληθεια όμως είναι ότι ο King εισήγαγε την ευρηματικότητα των concepts στον τρόμο. Τα concepts (δηλαδή οι πρωτότυπες ιδέες) ως τότε περιορίζονταν στην επιστημονική φαντασία. Με λίγα λόγια ο King πειραματιστηκε με την "έξυπνη ιδέα που δεν την σκέφτηκε ή δεν την τόλμησε κανείς" σε πολλές από τις ιστορίες του. Επίσης δημιούργησε τρισδιάστατους ήρωες, οι οποίοι υπεραναλύονται (σε βαθμό μάλιστα που να ξεχνιέται η ατμόσφαιρα) και το αποτέλεσμα ήταν να εγκαινιαστεί μια εποχή με μυθηστορήματα τρόμου που υπερβαίνουν τις 500 σελίδες, πράγμα που ως τότε δεν ίσχυε (οι ιστορίες τρόμου ήταν νουβέλες ή διηγήματα). Τώρα θα αναφέρω αυτά που θεωρώ ως αρνητικά του. Καταρχήν ο Στεφεν Κινγκ επέλεξε να παίζει μπάλα σαν συμπληρωματικός ή έξτρα στην λογοτεχνία του τρόμου. Σε καμία περίπτωση το έργο του δεν πρέπει να εκλαμβάνεται ως στοιχείο του βασικού κορμού του τρόμου. Αυτό στην πράξη σημαίνει ότι αν έχουμε κάποιον αναγνώστη που δεν έχει ασχοληθεί καθόλου με τη λογοτεχνία τρόμου και που θέλει να ασχοληθεί, τότε μπορούμε να του προτείνουμε καμιά 10ρια συγγραφείς αρχικά και ΜΕΤΑ να ασχοληθεί με τον Κινγκ. Ο Κινγκ εστίασε (και εισήγαγε) την πρωτότυπη ιδέα ή την ιδέα που δεν τόλμησε να διαπραγματευτεί κανείς. Ελα όμως που ο τρόμος βασίζεται στο κλισέ και επομένως πολλές από τις πρωτότυπες ιδέες του Κινγκ μπορεί να επικροτηθούν ως πρωτότυπες, όμως ουδεμία σχέση έχουν με την σκοτεινιά που χαρακτηρίζει την λογοτεχνία του τρόμου. Παράδειγμα: Είμαι πεπεισμένος ότι υπήρξαν πολλοί συγγραφείς που σκέφτηκαν την ιδέα να είναι ενα αυτοκίνητο ζωντανό και να σκοτώνει κόσμο. Δεν είναι δα δύσκολο να το σκεφτεί κάποιος αυτό. Είμαι όμως επίσης πεπεισμένος ότι δεν το έπραξαν διότι δεν ακούγεται καθόλου σκοτεινό και τρομαχτικό. Ο Κινγκ ναι μεν το τόλμησε, αλλά ακριβώς μόνο αυτό πούλησε: Την τόλμη του. Διότι όσο και να προσπαθεί κανείς, ένα αυτοκίνητο που σκοτώνει κόσμο, ΔΕΝ είναι τρομαχτικό. Επομένως η πρωτοτυπία του Κινγκ, βαίνει εις βάρος του τρόμου. Ένα άλλο στοιχείο που εισήγαγε ο Κινγκ και που βαίνει εις βάρος του τρόμου, είναι τα βιβλία-τούβλα. Είμαι της άποψης ότι μια ιστορία τρόμου, οφείλει να είναι κατά κανόνα μικρή (όπως αυτές των κλασσικών του τρόμου). Σε μια μικρή ιστορία, μπορείς να συμπυκνώσεις τις τρομακτικές σκηνές έτσι ώστε να είναι αυτές που ορίζουν την πλοκή. Αντίθετα στην καινοτομία που εισήγαγε ο Κινγκ (και που την ακολούθησαν πολλοί) με τις πολυσέλιδες ιστορίες, βλέπουμε ότι οι τρομακτικές σκηνές είναι τόσο αραιά τοποθετημένες μεταξύ τους, που χάνουν την σκοτεινιά και την μαγεία τους. Αυτό δεν ισχύει μόνο για τον Κινγκ, αλλά για όλους τους νεότερους λογοτέχνες του τρόμου που γράφουν 500σέλιδες ιστορίες τρόμου. Οι ιστορίες τους κατατάσσονται στη λογοτεχνία τρόμου, μόνο και μόνο γιατί δεν μπορούν να καταταχθούν αλλού. Ομως το ζητούμενο δεν νομίζω ότι είναι απλώς να κατατάσσονται. Το τελευταίο, είναι το σπουδαιότερο. Η συμβατική αφήγηση, που είναι εντελώς διεκπεραιωτική και που είναι πλήρως απαλλαγμένη από φιλολογία και λεξηθηρία. Ο Κινγκ και οι σύγχρονοι συγγραφείς, δεν στολίζουν τον λόγο τους και δεν φιλολογούν, σε αντίθεση με τους κλασσικούς που η γοτθική τους αφήγιση στόλιζε τον λόγο. Ο τρόπος αφήγισης του Κινγκ θεωρείται σύγχρονος και νεοτεριστικός. Καμία αντίρρηση. Ζούμε όμως στην εποχή που ο κόσμος απομακρύνεται από τα βιβλία διότι μπορεί να απολαμβάνει τις ιστορίες με πολύ πιο άμεση μορφή. Ως ταινίες για παράδειγμα, ή ως video games. Χαζός είναι ο άλλος να στραφεί στο βιβλίο ενώ μπορεί να δει μια ταινία; Τι παραπάνω μπορεί να του προσφέρει ένα βιβλίο; Η απάντηση είναι η ατμόσφαιρα. Ο τρόπος αφήγισης. Επομένως αυτό που απαιτείται κατά την γνώμη μου, είναι η επιστροφή στον γοτθικό και πιο φιλολογικό τρόπο αφήγισης των κλασικών. Σε μία εξελιγμένη τεχνολογικά εποχή, το να πεις "ξερά" μια ιστορία, δεν βοηθάει πλέον. "Ξερά" την βλέπει ο άλλος και σε ταινία άμα λάχει. Χρειάζεται επιστροφή στην ατμόσφαιρα, όπως αυτή συντίθεται μέσα από λέξεις και μανιέρες. Ναι, μανιέρες, γιατί όχι; Τώρα βέβαια θα πει κάποιος, μα οι σύχρονοι οπαδοί του Κινγκ και των νέων συγγραφέων αυτό ακριβώς είναι που εκτιμούν στον Κινγκ. Το γεγονός δηλαδή ότι δεν λέει τις ιστορίες με στολισμένο και διανθησμένο λόγο αλλά "άμεσα". Η απάντησή μου είναι ότι αυτοί οι αναγνώστες είναι ΗΔΗ βιβλιοφάγοι και διαβάζουν ΗΔΗ πολλά βιβλία. Τι γίνεται όμως με εκείνους που μη βρίσκοντας καποια γοητεία στην συμβατική αφήγιση εγκαταλείπουν τη λογοτεχνία; Μηπως αυτοί αν γνώριζαν το βιβλίο με έναν πιο περίτεχνο λόγο, αυτό θα τους τραβούσε περισσότερο και θα τους κινούσε το ενδιαφέρον; Αυτή είναι η αρνητική μου άποψη για τον Κινγκ (που κατά τ' άλλα τον σέβομαι και τον τιμώ) αλλά και για όλους τους σύγχρονους συγγραφείς τρόμου. Για τον Barker πιστεύω ότι είναι πολύ καλός, αν και κατ' εμέ δεν είναι "αμιγής" συγγραφέας τρόμου. Για την ακρίβεια, τα Fantasy χοντρα μυθηστορήματά του όπως ο Υφαντόκοσμος, το μεγάλο μυστικό θέαμα, η αείπολη, το αρχαίο μυστήριο και η Ιματζικα είναι τόσο αριστουργηματικά, που τον θεωρώ πολύ καλύτερο ως fantasy συγγραφέα, παρά ως horror συγγραφέα. Στην παρούσα δημοσκόπηση, θα μπορούσα άνετα να μην ψηφίσω κανέναν διότι ακριβώς θεωρώ το έργο του Κινγκ ως "συμπληρωματικό" ή επικουρικό στη λογοτεχνία τρόμου (αλλού εντοπίζω την ουσία της λογοτεχνίας τρόμου και όχι στα έργα του Κινγκ) ενώ τον Μπάρκερ δεν το θεωρώ αμιγή συγγραφέα τρόμου. Επιλέγω όμως τον Μπάρκερ, διότι στα βιβλία του αίματος ασχολήθηκε με θεματολογία που εγώ προσωπικά θεωρώ ότι αγγίζει αυτό που εγώ ορίζω ως κυρίως περιεχόμενο του τρόμου, περισσότερο από ότι ασχολούνται τα έργα του Κινγκ. Edited November 30, 2012 by alien666 4 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
northerain Posted March 2, 2013 Share Posted March 2, 2013 Έγραψες πολλά και ήρθε η ώρα να συγκρουστούμε για την τιμή του Κινγκ! Γι αυτό θεωρώ ότι ο King στην Ελλάδα είναι "καθεστώς". Συνήθως ο Ελληνας γνωρίζει τον τρόμο μέσω αυτού του συγγραφέα και αφού διαβάσει 5-6 από τα βιβλία-τούβλα του, αρχίζει να τον θεωρεί λίγο κατεστημένο. Η αληθεια όμως είναι ότι ο King εισήγαγε την ευρηματικότητα των concepts στον τρόμο. Τα concepts (δηλαδή οι πρωτότυπες ιδέες) ως τότε περιορίζονταν στην επιστημονική φαντασία. Με λίγα λόγια ο King πειραματιστηκε με την "έξυπνη ιδέα που δεν την σκέφτηκε ή δεν την τόλμησε κανείς" σε πολλές από τις ιστορίες του. Επίσης δημιούργησε τρισδιάστατους ήρωες, οι οποίοι υπεραναλύονται (σε βαθμό μάλιστα που να ξεχνιέται η ατμόσφαιρα) και το αποτέλεσμα ήταν να εγκαινιαστεί μια εποχή με μυθηστορήματα τρόμου που υπερβαίνουν τις 500 σελίδες, πράγμα που ως τότε δεν ίσχυε (οι ιστορίες τρόμου ήταν νουβέλες ή διηγήματα). Είναι κάτι που λέω χρόνια, σε παιδάκια που διαβάσανε 2 βιβλία του Κινγκ, προχωρήσανε στο Books of Blood του Barker, που ειναι πιο ΚΟΥΛ ΓΙΕΑΗ ΜΠΛΑΝΤ ΜΑΔΑΦΑΚΑ και μετά γυρνάνε και σνομπάρουνε τον Κινγκ ως ντεμοντέ και τελειωμένο και παππού. Μόνο που πριν τον Κινγκ, τα βιβλία τρόμου λαμβάνανε χώρα στα 1850 σε κάτι πύργους και κάτι γριές με λευκά νυχτικά κυνηγάγανε κλώνους του Σερλοκ Χολμς. Ο Κίνγκ έχει γράψει τόσα πολλά βιβλία, που οι περισσότεροι ξεχνάνε ότι όσο βαρετά ή πεζά και να είναι κάποια από αυτά, αν διαλέξεις το 10% του έργου του και πάλι διαλύει οποιονδήποτε άλλον συγγραφέα τρόμου. Συν το γεγονός ότι οι ιδέες που τώρα θεωρείς κλισέ επειδή τις έχεις δει σε φτηνές ταινίες τρόμου και δευτεροκλασάτους συγγραφείς, είναι κλισέ επειδή ο Κινγκ τις σκέφτηκε και τις έγραψε. Καταρχήν ο Στεφεν Κινγκ επέλεξε να παίζει μπάλα σαν συμπληρωματικός ή έξτρα στην λογοτεχνία του τρόμου. Σε καμία περίπτωση το έργο του δεν πρέπει να εκλαμβάνεται ως στοιχείο του βασικού κορμού του τρόμου. Αυτό στην πράξη σημαίνει ότι αν έχουμε κάποιον αναγνώστη που δεν έχει ασχοληθεί καθόλου με τη λογοτεχνία τρόμου και που θέλει να ασχοληθεί, τότε μπορούμε να του προτείνουμε καμιά 10ρια συγγραφείς αρχικά και ΜΕΤΑ να ασχοληθεί με τον Κινγκ. Αυτό δεν το πολυκαταλαβαίνω. Γιατί είναι συμπληρωματικός? Αν μην τι άλλο, πιστεύω το αντίθετο. Ότι είναι ο βασικός συγγραφέας τρόμου της γενιάς μας. Δηλαδή πρώτα θα του δώσεις να διαβάσει Barker & Poppy Z Britte και μετά King? Ο Κινγκ εστίασε (και εισήγαγε) την πρωτότυπη ιδέα ή την ιδέα που δεν τόλμησε να διαπραγματευτεί κανείς. Ελα όμως που ο τρόμος βασίζεται στο κλισέ και επομένως πολλές από τις πρωτότυπες ιδέες του Κινγκ μπορεί να επικροτηθούν ως πρωτότυπες, όμως ουδεμία σχέση έχουν με την σκοτεινιά που χαρακτηρίζει την λογοτεχνία του τρόμου. Εδώ θα διαφωνήσουμε χοντρά. Ο τρόμος δεν βασίζεται και ποτέ δεν βασιζόταν στο κλισέ. Ο Πόε δεν έγραφε πάνω σε κλισέ, ούτε ο Λαβκραφτ, ούτε ο Μαθεσον, ούτε στο κάτω κάτω η Shelley. Δεν ξέρω πως θεωρείς χαρακτηριστικό του τρόμου το κλισέ, την στιγμή που ο τρόμος είναι ένα από τα λίγα είδη που συνέχεια συστήνουν νέες ιδέες στην λογοτεχνία. Παράδειγμα: Είμαι πεπεισμένος ότι υπήρξαν πολλοί συγγραφείς που σκέφτηκαν την ιδέα να είναι ενα αυτοκίνητο ζωντανό και να σκοτώνει κόσμο. Δεν είναι δα δύσκολο να το σκεφτεί κάποιος αυτό. Είμαι όμως επίσης πεπεισμένος ότι δεν το έπραξαν διότι δεν ακούγεται καθόλου σκοτεινό και τρομαχτικό. Ο Κινγκ ναι μεν το τόλμησε, αλλά ακριβώς μόνο αυτό πούλησε: Την τόλμη του. Διότι όσο και να προσπαθεί κανείς, ένα αυτοκίνητο που σκοτώνει κόσμο, ΔΕΝ είναι τρομαχτικό. Επομένως η πρωτοτυπία του Κινγκ, βαίνει εις βάρος του τρόμου. Ναι αλλά η λογοτεχνία τρόμου δεν έχει πάντα να κάνει με κάτι που πραγματικά σε τρομάζει. Δηλαδή αμφιβάλω αν τρόμαξες στο Frankenstein ή στο The Black Cat. Άλλωστε δεν μπορεί όλο το είδος του τρόμου να έχει να κάνει με φαντάσματα και πύργους και έχει πάψει εδώ και πολύ καιρό να είναι έτσι. Ένα άλλο στοιχείο που εισήγαγε ο Κινγκ και που βαίνει εις βάρος του τρόμου, είναι τα βιβλία-τούβλα. Είμαι της άποψης ότι μια ιστορία τρόμου, οφείλει να είναι κατά κανόνα μικρή (όπως αυτές των κλασσικών του τρόμου). Σε μια μικρή ιστορία, μπορείς να συμπυκνώσεις τις τρομακτικές σκηνές έτσι ώστε να είναι αυτές που ορίζουν την πλοκή. Αντίθετα στην καινοτομία που εισήγαγε ο Κινγκ (και που την ακολούθησαν πολλοί) με τις πολυσέλιδες ιστορίες, βλέπουμε ότι οι τρομακτικές σκηνές είναι τόσο αραιά τοποθετημένες μεταξύ τους, που χάνουν την σκοτεινιά και την μαγεία τους. Αυτό δεν ισχύει μόνο για τον Κινγκ, αλλά για όλους τους νεότερους λογοτέχνες του τρόμου που γράφουν 500σέλιδες ιστορίες τρόμου. Οι ιστορίες τους κατατάσσονται στη λογοτεχνία τρόμου, μόνο και μόνο γιατί δεν μπορούν να καταταχθούν αλλού. Ομως το ζητούμενο δεν νομίζω ότι είναι απλώς να κατατάσσονται. Εδώ υποψιάζομαι ότι εκφέρεις μια προσωπική άποψη και έτσι δεν θα εναντιωθώ. Προσωπικά διαφωνώ φυσικά. Το τελευταίο, είναι το σπουδαιότερο. Η συμβατική αφήγηση, που είναι εντελώς διεκπεραιωτική και που είναι πλήρως απαλλαγμένη από φιλολογία και λεξηθηρία. Ο Κινγκ και οι σύγχρονοι συγγραφείς, δεν στολίζουν τον λόγο τους και δεν φιλολογούν, σε αντίθεση με τους κλασσικούς που η γοτθική τους αφήγιση στόλιζε τον λόγο. Ο τρόπος αφήγισης του Κινγκ θεωρείται σύγχρονος και νεοτεριστικός. Καμία αντίρρηση. Ζούμε όμως στην εποχή που ο κόσμος απομακρύνεται από τα βιβλία διότι μπορεί να απολαμβάνει τις ιστορίες με πολύ πιο άμεση μορφή. Ως ταινίες για παράδειγμα, ή ως video games. Χαζός είναι ο άλλος να στραφεί στο βιβλίο ενώ μπορεί να δει μια ταινία; Τι παραπάνω μπορεί να του προσφέρει ένα βιβλίο; Η απάντηση είναι η ατμόσφαιρα. Ο τρόπος αφήγησης. Επομένως αυτό που απαιτείται κατά την γνώμη μου, είναι η επιστροφή στον γοτθικό και πιο φιλολογικό τρόπο αφήγισης των κλασικών. Σε μία εξελιγμένη τεχνολογικά εποχή, το να πεις "ξερά" μια ιστορία, δεν βοηθάει πλέον. "Ξερά" την βλέπει ο άλλος και σε ταινία άμα λάχει. Χρειάζεται επιστροφή στην ατμόσφαιρα, όπως αυτή συντίθεται μέσα από λέξεις και μανιέρες. Ναι, μανιέρες, γιατί όχι; Δεν νομίζω ότι ισχύει αυτό. Καταρχήν ο Κινγκ, έμαθε το μάθημα του από τον Μαθεσον: Ο τρόμος πρέπει να έρθει στην σύγχρονη εποχή, μέρα μεσημέρι, στο σπίτι σου. Δεν μπορεί πια να λαμβάνει χώρα στους βάλτους και στις ερειπωμένες επαύλεις, σε ντετέκτιβ και κυνηγούς φαντασμάτων. Και ούτε μπορεί να είναι αυτά που μας τρομάζουν φαντασματάκια και τερατάκια που με 2 σφαίρες και έναν εξορκισμό ξεμπερδεύεις. Για τα υπόλοιπα, πάλι διαφωνώ. Αν μην τι άλλο το κοινό που έχει συνηθίσει με blockbuster δεν έχει όρεξη να διαβάζει βικτωριανή λογοτεχνία, θα προτιμούσε κάτι που είναι γραμμένο ''απλά''. Έπειτα η σύνθετη γραφή είναι καθαρά θέμα γούστου και με κανέναν τρόπο δεν αποτελεί θέμα ''ποιότητας''. Όποιες υπερβολές του κειμένου αποτελούν χιούμορ και προσωπικό στυλ γραφής, Mods πουτ δε γκλομπς νταουν σλοουλι. 9 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted March 2, 2013 Share Posted March 2, 2013 (edited) Ναι, μην τρελαθουμε. Υπήρχαν ένα σωρό συγγραφείς πριν τον Κινγκ που δεν έγραφαν μόνο ιστορίες για στοιχειωμένους πύργους. Μπορώ να αναφέρω ένα σωρό ονόματα... Είναι εμφανές πάντως ότι σύμφωνα με αυτά που είπα, δεν είμαι καθόλου φαν του Κινγκ. Εκτιμώ τις καινοτομίες του και την προσφορά του, αλλά δεν είναι καθόλου του γούστου μου. Δεν μπορώ να αντιληφθώ την ατμόσφαιρα με τον τρόπο που την αντιλαμβάνεται ο Κινγκ. Και διευκρινίζω ότι δεν θα συνιστούσα σε έναν νέο αναγνωστη να ξεκινήσει από Κινγκ, διότι αν το κάνει, θα ψάχνει να βρει μέσα στις ιστορίες των επόμενων συγγραφέων που θα διαβάσει, character development, κοινωνικό σαπούνι, γλυκανάλατη οικογενειακή ατμόσφαιρα και ένα σωρό άλλα στοιχεία που δεν είναι το κυρίως ζητούμενο -κατ' εμέ- της λογοτεχνίας τρόμου. PS: Αυτό που λέω ότι ο τρόμος βασίζεται στο κλισέ είναι μεγάλη συζήτηση που μπορούμε να την κάνουμε κάποια στιγμή. Ασφαλώς υπάρχει τεράστια πρωτοτυπία σε πολλές ιστορίες τρόμου. Ομως δεν παύει η πρωτοτυπία να αποτελεί κάτι το δύσκολο στον τρόμο. Διότι στα άλλα είδη υπάρχει η δυνατότητα να δημιουργηθεί ένα πρωτότυπο setting, το οποίο συνισφέρει στην πρωτοτυπία κατά πολύ. Επίσης χρησιμοποιώ το "κλισέ" ως μια πολύ ευρεία έννοια στο εν λόγω επιχείρημα. Ας πούμε η απειλή που κυνηγάει ένα θύμα, είναι κλισέ. Ομως τόσο η φύση της απειλής όσο και ο χαρακτήρας του θυματος μπορούν να τροποποιηθούν τόσο, ώστε η ιστορία να είναι πρωτότυπη. Η ρίζα της όμως είναι κλισέ (έστω και με την ευρεία έννοια). Ο Μπάρκερ είχε πει ότι όλες οι ιστορίες έχουν πια ειπωθεί και αυτές που γράφονται πλέον είναι ριμέικ των παλιότερων. Αυτό εννοούσε. Και συμπληρώνω ότι αυτό ισχύει περισσότερο στη λογοτεχνία τρόμου από τα άλλα είδη. Εννοείται ότι ο ίδιος προσπαθούσε όσο μπορεί να καταρρίψει αυτή την άποψη με τις δικές του ιστορίες. Γενικότερα όσοι έχουν αυτή την άποψη, πασχίζουν διαρκώς να την καταρρίψουν. Και έτσι έχουμε τις πρωτότυπες ιστορίες. Edited March 2, 2013 by alien666 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
northerain Posted March 2, 2013 Share Posted March 2, 2013 Ναι, μην τρελαθουμε. Υπήρχαν ένα σωρό συγγραφείς πριν τον Κινγκ που δεν έγραφαν μόνο ιστορίες για στοιχειωμένους πύργους. Μπορώ να αναφέρω ένα σωρό ονόματα... Please do. Τι έχεις διαβάσει από Κινγκ? Όχι για να σου πω ''α δεν διάβασες τα σωστά'', αλλά για να σου προτείνω κάποια βιβλία που μπορεί να σου αλλάξουν γνώμη. Ναι, ο Κινγκ έχει ένα στυλ που το μισό βιβλίο είναι set up οικογενειακής γαλήνης και μετά έρχεται ο τρόμος. Το θέμα είναι ότι το προτιμώ αυτό, παρά π.χ το Damnation Game ή το Great and Secret Show του Barker με τους μάγους και τους μπράβους και δεν ξέρω-γω τι. Βέβαια δεν ξέρω ποιους θεωρείς καλούς συγγραφείς τρόμου (σύγχρονους πάντα). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted March 2, 2013 Share Posted March 2, 2013 (edited) Machen, Lovecraft, Chambers, Bloch, Leiber, Blackwood, Poe αυτοί έγραφαν ιστορίες ΜΟΝΟ με στοιχειωμένους πύργους;;; Δεν νομίζω. Και για να σου δώσω να καταλάβεις, από τους σύγχρονους, παρόλο που τους διαβάζω ΔΕΝ ξεχωρίζω κάποιον ιδιαίτερα σε σχέση με τους κλασικούς. Ισως λίγο τον Λιγκότι. Από Κινγκ έχω διαβάσει πολλά βιβλία: Λάμψη, Σαλεμς Λοτ, Χρησιμα αντικείμενα, Κούτζο, το αυτο, Nightmares and landscapes, το καλοκαιρι της διαφθοράς, Το πρόσωπο του φόβου, Κάρυ, νυχτερινή βάρδια, σάκος με κόκαλα (νομίζω και άλλα) Δεν μου έκαναν τόση εντύπωση όση τους καταλογίζουν οι φαν. Αφού σκέψου ότι όταν διάβασα την Λάμψη είχα ήδη δει την ταινία του Κιουμπρικ και ενώ η ταινία μου φάνηκε καταπληκτική και άκρως ανατριχιαστική, το βιβλίο με ξενέρωσε με τη γλυκανάλατη ατμόσφαιρά του. Ασφαλώς τα περισσότερα βιβλία που διάβασα από Κινγκ μου άρεσαν. ΔΕΝ είναι όμως αυτό που θεωρώ ότι ορίζει τη λογοτεχνία τρόμου. Ούτε και με ενθουσίασαν τόσο όσο τους φαν. Σίγουρα πάντως στον τομέα του character development ο Κινγκ είναι μαέστρος. Edited March 2, 2013 by alien666 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
northerain Posted March 2, 2013 Share Posted March 2, 2013 Μα οι περισσότεροι απ΄αυτούς σίγουρα έγραφαν γοτθικά. Έπειτα μιλάμε για συγγραφείς που έγραψαν πριν από 100 χρόνια, δεν έχει νόημα να τους συγκρίνεις με τον Κινγκ. Θέλω να πω, ο τρόμος δεν μπορεί να μείνει στα 1920, κάποια στιγμή θα πρέπει να μπορείς να διαβάσεις και κάτι μοντέρνο. Δεν διαφωνούμε δηλαδή, αν και δεν θα έβαζα όλους αυτούς πάνω από τον Κινγκ, παρά μόνο μερικούς. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted March 2, 2013 Share Posted March 2, 2013 (edited) Ναι, εμένα μου αρέσουν τα γοτθικά. Και σίγουρα μπορεί κάποιος ακόμη και σε μια ιστορία που τοποθετείται στην σύγχρονη εποχή να δημιουργήσει μια γοτθική, ζοφερή ατμόσφαιρα. Αυτό που λες ας πουμε ότι η απειλή μπορεί να έρθει ΜΕΡΑ ΜΕΣΗΜΕΡΙ στο σπίτι κάποιου, εμένα δεν με εντυπωσιάζει καθόλου. Εγώ θέλω σκοτάδι και ατμόσφαιρα (ακόμη και στη σύγχρονη εποχή). Το να πάει κάποιος να κάνει την ανάγκη του στη τουαλέτα και να βγει το τέρας από τη λεκάνη, εγώ το θεωρώ γελοίο. Ειναι θέμα προσωπικού γούστου. Edited March 2, 2013 by alien666 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
katakalwn Posted March 2, 2013 Share Posted March 2, 2013 Προτιμώ Barker. Δίνει περισσότερη έμφαση στην περιπέτεια και τη φρίκη καθώς και στο πλάσιμο του κόσμου και η φαντασία του είναι από φευγάτη έως αρρωστημένη. Ό,τι πρέπει δηλαδή. Ο King είναι φοβερός στην ανάλυση χαρακτήρων και καταστάσεων, σχέσεων κτλ αλλά πολλές φορές με κουράζει. Επίσης ο Barker στο Αρχαίο Μυστήριο απέδειξε ότι αν θέλει μπορεί να αναπτύξει και χαρακτήρες και διαπροσωπικές σχέσεις. Απλά τις περισσότερες φορές δεν τον ενδιαφέρει αυτό και επικεντρώνεται αλλού. Και κατά τη γνώμη μου καλά κάνει. Κάτι άλλο που με χαλάει στον King είναι ότι πολλές φορές οι χαρακτήρες του παραγίνονται κλάψες. Βέβαια όταν όλοι γύρω σου πεθαίνουν, είναι λογικό να πέφτεις σε κατάθλιψη, αλλά παρακολλάει σε αυτό το πράγμα και με κάνει να βαριέμαι. Πάντως είναι και οι δύο εκπληκτικοί και αξίζουν και οι δύο την προσοχή μας και το χρόνο μας. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.