Εσωτερικές αναζητήσεις

[Nihilio]

Πολύ συχνά βλέπουμε εσωτερικές σκηνές, όπου οι χαρακτήρες σκέφτονται/ ζουν μια εσωτερική αναζήτηση με εικόνες, σύμβολα, οράματα κτλ. Η τακτική αυτή εφαρμόζεται πολύ σε κόμικ και τον κινηματογράφο.

Εσείς χρησιμοποιείτε τέτοιες σκηνές ή όχι και γιατί. Και αν ναι πως το κάνετε;

[Βάρδος]

Ενδιαφέρον θέμα, πυρόβιε Nihilio!

 

 

Βασικά, στον κινηματογράφο δε νομίζω ότι υπάρχουν εσωτερικές αναζητήσεις. Εκείνο που μπορεί να υπάρχει σε κάποιες, συνήθως καλές, ταινίες είναι μια αναδρομή στο παρελθόν (flashback). Στα comic επίσης δεν πολυγίνεται (κυρίως κι εκεί υπάρχει το flashback), αν και θα μπορούσαν. Αλλά κάποιος που διαβάζει κόμικ δεν το διαβάζει για τις ατελείωτες λέξεις, αλλά για συνδυασμό εικόνας-λέξεων.

 

Τέσ'πα'. Σχετικά με το θέμα: Για τις εσωτερικές αναζητήσεις γράφω με εσωτερικό μονόλογο κάποιου χαρακτήρα ή με πλάγιες σκέψεις. Ωστόσο, λαμβάνω και υπόψη μου το περιβάλλον του χαρακτήτα, καθώς και πώς αυτός αλληλεπιδρά με το περιβάλλον και, έτσι, φτάνει σε κάποια συμπεράσματα για τον εαυτό του και για τα πράγματα που τον απασχολούν. Προσπαθώ να μην μπλέκω εμένα με τον χαρακτήρα για τον οποίο γράφω (αν και, αναπόφευκτα, κάθε χαρακτήρας είναι κομμάτι του συγγραφέα), αλλά να επικεντρώνομαι στη δική του προσωπικότητα και στα δικά του προβλήματα.

 

Απο κεί και πέρα, μια εσωτερική αναζήτηση πιστεύω είναι συνισταμένη δύο πραγμάτων: εσωτερικού κόσμου (του χαρακτήρα) και εξωτερικού κόσμου (περιβάλλον, άλλοι χαρακτήρες και καταστάσεις). Η εσωτερική αναζήτηση αρχίζει από τον εσωτερικό κόσμο αφού θα έχει υπάρξει κάποια αφορμή από τον εξωτερικό κόσμο, συνεχίζεται στον εσωτερικό κόσμο με κάποιες επιρροές από τον εξωτερικό κόσμο, κα τελειώνει στον εσωτερικό κόσμο και στην "ειρήνη" που αποφασίζει να κάνει ο χαρακτήρας με τον εαυτό του.

 

 

 

(Τύφλα νάχει ο πούστης ο Φρόιντ...! )

 

 

Υ.Γ.: Οι πιο περίπλοκες (για μένα τουλάχιστον) εσωτερικές αναζητήσεις που έχω γράψει είναι νομίζω στην Κόρη της Φλόγας --ένα μυθιστόρημα γραμμένο σε 1ο πρόσωπο το οποίο πραγματικά μου έβγαλε την πίστη (πρώτη φορά έχει συμβεί κάτι να με κουράσει τόσο πολύ).

[Tourin]

Ενδιαφέρον πολύ ενδιαφέρον... Θα έλεγα ότι ίσως πρόκειται για ένα σπουδαίο εργαλείο στην ανάπτυξη του έργου. Η αλήθεια είναι πως στα ερασιτεχνικά μου έργα δεν το έχω δουλέψει και πολύ... Ίσως γιατί θεωρούσα ότι είναι σαν να δίνεις μασημένη τροφή στον αναγνώστη. Αυτό το άτιμο "δείχνε το, μην το λες", πολλές φορές με μπερδεύει.

Ίσως στη διόρθωση παλαιότερων κειμένων να προσπαθήσω να την εφαρμόσω... Στα νεότερα σίγουρα ναι! 

[Estel]

Αυτό που λες εσωτερικές σκηνές, που στην λογοτεχνία θα το λέγαμε εσωτερικό μονόλογο, σκέψεις, παρατηρήσεις κλπ., όχι μόνο το χρησιμοποιώ αλλά πιστεύω και πως είναι απαραίτητο για μια ισορροπημένη αφήγηση. Αν το παρακάνουμε με το "show don't tell", τη δράση, τις εξωτερικές περιγραφές, κινδυνεύουμε να βγάλουμε κείμενα ρηχά, χωρίς συναισθηματική δύναμη.