Σκοτάδι

[darky]

Αριθμός Λέξεων: 1730

 

 

 

.Σκοτάδι.

>Το Δωμάτιο:
Τη μικρή γκαρσονιέρα του ημιυπόγειου φώτιζε το πορτοκαλί φως μιας λάμπας πετρελαίου με μαυρισμένο γυαλί. Τα παράθυρα ήταν κλειστά -δε υπήρχε και τίποτα άλλο να δεις εκτός από τα πόδια των περαστικών στο πεζοδρόμιο. Το φως της λάμπας είχε περίτεχνα καλυφθεί ώστε να γίνεται ελάχιστα αντιληπτό από τις χαραμάδες της πόρτας. Κανείς δε θα χαιρόταν να μάθει ότι στη μικρή γκαρσονιέρα του ημιυπόγειου της πολυκατοικίας υπήρχε μια λάμπα πετρελαίου που έκαιγε τις περισσότερες ώρες της ημέρας. Πέρα από τον κίνδυνο της πυρκαγιάς η καπνιά μαύριζε τους τοίχους. Πάντως ένας αρκετά μεθοδικός άνθρωπος θα μπορούσε να καθυστερήσει το φαινόμενο καθαρίζοντας συνέχεια. Ήταν πολύ νωρίς για μια ακόμα έξωση.
  Η διακόσμηση του δωματίου ήταν λιτή, τα πάντα είχαν μια χρηστική αξία και δεν υπήρχε ίχνος διακόσμησης. Πάντως τα σβηστά παχιά κεριά που βρίσκονταν σε διάφορα σημεία έδιναν κάποιο αισθητικό αποτέλεσμα. Πέρα από αυτά υπήρχε ένα στρώμα, χωρίς κρεβάτι, που χώριζε από τα άσπρα πλακάκια του πατώματος με μερικές σειρές χαλιά και κουβέρτες που το έφερναν ψηλότερα. Ήταν στρωμένο με επιμέλεια και ακρίβεια που θα ζήλευε και ο πιο καλός πρόσκοπος. Το μαξιλάρι τετραγωνισμένο και το δίπλωμα του σκεπάσματος ισόφαρδο σε κάθε σημείο. Δεν υπήρχε ίχνος τσαλακώματος.
  Πάνω στο γραφείο υπήρχε μια μικρή μαύρη οθόνη υπολογιστή και ένα σβηστό φωτιστικό. Στα ράφια από πάνω ήταν ταξινομημένα, κατά χρώμα μάλλον παρά κατά είδος, κάμποσα βιβλία. Αν και τα είδη των βιβλίων ποίκιλαν, η θεματολογία τους ήταν πολύ περιορισμένη. Είχαν όλα να κάνουν με το θάνατο. Μια έκδοση του "Τάφου" του Παλαμά, ήταν δίπλα σε ένα ιατρικό βιβλίο για τη νεκροτομεία και αυτό δίπλα σε ένα άλλο που ασχολιόταν με αποκρυφιστικά νεκρικά έθιμα κάποιου λαού της Μεσοποταμίας πέντε χιλιάδες χρόνια προ χριστού. Γενικά υπήρχε η τάση να μπλέκονται τα λογοτεχνικά με τα επιστημονικά και τα παραεπιστημονικά.
  Πιο δίπλα στον τοίχο απέναντι από το στρώμα βρισκόταν ο νεροχύτης. Στα ντουλάπια από κάτω μερικά ποτήρια ήταν ταξινομημένα κατά μέγεθος. Ίσως μια καλύτερη λέξη να ήταν ράφια γιατί οι πόρτες από τα ντουλάπια είχαν αφαιρεθεί ώστε να φαίνεται το εσωτερικό. Ομοίως τα φύλλα της ιματιοθήκης έλειπαν. Τέλος η πόρτα του μικρού λουτρού ήταν ανοιχτή, κάτι που μάλλον δεν ήταν αποτέλεσμα της βιασύνης, αλλά έμενε μόνιμα έτσι.

Ο Ηλίας:
Ο νεαρός άντρας ταλαντεύτηκε στη θέση του από την επιβράδυνση του λεωφορείου στα φανάρια. Σα να συνήλθε από κάποιο λήθαργο κοίταξε γύρω του στο φωτισμένο εσωτερικό της καμπίνας τους υπόλοιπους επιβάτες με τα απλανή βλέμματα. Ύστερα η ματιά του περιπλανήθηκε στα μαύρα, γεμάτα σταγόνες τζάμια και το ρολόι στον καρπό του. Η βαριά συννεφιά είχε κλέψει λίγο από τη μέρα και η πρώιμη νύχτα του χειμώνα είχε καλύψει τα πάντα. Ήξερε ότι αυτή ήταν απλά μια ψευδαίσθηση του τζαμιού που οφειλόταν στο υπερβολικό φως του εσωτερικού. Στις πολυσύχναστες λεωφόρους της πόλης ποτέ δεν υπήρχε πραγματικό σκοτάδι. Το φως από τα μαγαζιά και τις κολόνες του ηλεκτρισμού σπάνια άφηναν σκιερά σημεία. Το σπάνια όμως δεν ήταν ποτέ. Στην τσέπη του είχε πάντα ένα φακό με καινούριες μπαταρίες και ακόμα έναν στο κινητό του. 
  Σηκώθηκε όρθιος και στάθηκε δίπλα στη μεσαία έξοδο πατώντας το κουμπί της στάσης. Όταν το λεωφορείο ακινητοποιήθηκε και άνοιξαν οι πόρτες βγήκε έξω. Κοντοστάθηκε κάτω απ' το ψιλόβροχο για να σφίξει την τσάντα με τα ρούχα της δουλειάς στην πλάτη του και ύστερα ξεκίνησε να περπατά πάνω στο πεζοδρόμιο. Σπάνια θυμάσαι τις όψεις των περαστικών που προσπέρασες, αλλά αν έβλεπες τη ματιά του Ηλία θα τη θυμόσουν. Η συνολική του εμφάνιση δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο και βλέπεις τόσους πολλούς ανθρώπους, τόσων φυλών, τόσων ηλικιών, τόσο πολύ διαφορετικούς που στο τέλος όλοι είναι ίδιοι. Αλλά κανείς δεν είχε τη ματιά του Ηλία Φωτόπουλου. Ένας άνθρωπος αποφασισμένος να επιζήσει. Είναι τόσο λίγα τα πράγματα που απειλούν άμεσα τη ζωή μας που είναι σπάνιο και απίθανο να συναντήσεις ένα τέτοιο βλέμμα.
  Για τον Ηλία κάθε βήμα μετά το σούρουπο ήταν μια προσεκτική κίνηση ζωτικής σημασίας. Μια λάμπα μπορούσε να καεί ξαφνικά ενώ περνούσε από κάτω της. Ο αέρας μπορεί να έκανε το φύλλωμα ενός δέντρου να απλώσει τη σκιά του προς το μέρος του. Ένα φορτηγό με υψηλό κουβούκλιο μπορεί να έκρυβε το φως και να τον βύθιζε στις σκιές. Τέτοια πράγματα του συνέβαιναν πολύ συχνά και κάθε άλλο παρά τυχαία ήταν. Και σαν να μην έφταναν αυτά, οι σκιές απλώνονταν προς το μέρος του. Τεντώνονταν στα όρια του ρεαλιστικού με σκοπό να τον αγγίξουν. Ήταν πολύ ύπουλα πράγματα αυτές οι σκιές. Στους άλλους μπορεί να μην έκαναν κακό αλλά μόνο γιατί δεν το ήθελαν. Ενώ λαχταρούσαν να αγγίξουν τον Ηλία. 
  Οι σκιές έπαιζαν διάφορα παιχνίδια. Από το παλλόμενο σκοτάδια σαν ζωντανή καρδιά στο βάθος ενός στενοσόκακου μέχρι το λίκνισμα των σκοτεινών κορυφών των κτιρίων όπου το φως που σκόπευε το δρόμο δεν τις έφτανε. Για κάποιον που ήξερε πού να κοιτάξει πάντα υπήρχε μια καινούρια αποκάλυψη. Και μπορεί οι σκιές των πραγμάτων να ήταν πονηρές αλλά ακόμα χειρότερες ήταν οι σκιές των ανθρώπων. Ο Ηλίας απέφευγε να μπει στη σκιά κάποιου άλλου τη νύχτα. Άλλαζε αμέσως πορεία όταν εμφανιζόταν το ενδεχόμενο. Δεν ήταν κάτι εύκολο αφού οι άνθρωποι είτε σέρνονταν είτε σπρώχνονταν από τις σκιές τους για να πέσουν πάνω του. Ακόμα χειρότερα ήταν όταν οι σκιές έπεφταν πάνω στα πρόσωπα και τα άλλαζαν. Και από το πρόσωπο μπορούσαν εύκολα να βρουν το δρόμο τους για τις σκέψεις.

Το Φως:
Άνοιξε την πόρτα του Δωματίου, με την μπόχα του καμένου πετρελαίου και τη θέρμη του αναμμένου καλοριφέρ να εισβάλει στα ρουθούνια του, και άπλωσε το χέρι του στο διακόπτη. Το φως του ηλεκτρισμού σχεδόν μηδένισε αυτό του φωτιστικού πετρελαίου. Πάντως το δεύτερο ήταν σίγουρα πιο αξιόπιστο. Πιο αξιόπιστο από την υπηρεσία ηλεκτρισμού και ακόμα περισσότερο από μια λεπτή πυρακτωμένη αντίσταση που πάντα υπήρχε το ενδεχόμενο να καεί. Και ο Ηλίας το είχε συνηθίσει στο σκοτάδι των πιθανοτήτων όλα να είναι εναντίον του.
  Άφησε την τσάντα του κάτω και έκλεισε την πόρτα πίσω του. Με τον πόνο στο πόδι του αρκετά έντονο έβγαλε τον αναπτήρα του και άναψε ένα ένα τα κεριά. Δεν ήταν τυχαία βαλμένα τελικά.  Μία φωτεινή πηγή ήταν αδύνατο να μη δημιουργήσει σκιά σε ένα επιπλωμένο δωμάτιο. Αν είχες όμως μερικές ακόμα μπορούσες να πετύχεις το επιθυμητό αποτέλεσμα να φωτίσεις πλήρως ένα χώρο. 
  Τώρα έπρεπε να ασχοληθεί με το πόδι του. Ξεκούμπωσε το τζιν παντελόνι του και το κατέβασε μέχρι το γόνατο. Υπήρχε μια λεπτή μακριά τομή στο μηρό σα χαραγμένη από ξυράφι. Αν και δεν είχε τρέξει αίμα, τώρα άρχισε ξαφνικά να αιμορραγεί. Ο Ηλίας πήγε περπατώντας με δυσκολία λόγω του μισοκατεβασμένου παντελονιού μέχρι το μπάνιο όπου πήρε βιαστικά -χωρίς να τύχει να κοιτάξει στον καθρέφτη- ένα κουτί με αυτοκόλλητα τραυμαπλάστ. Τελικά χρειάστηκαν τρία για να καλύψουν την πληγή. 
  Κάθισε στο πάτωμα προβληματισμένος. Πρώτη φορά οι σκιές είχαν υπάρξει τόσο τολμηρές. Αυτό είχε γίνει στη διαδρομή. Η σκιά ενός άντρα που περπατούσε μπροστά του ξαφνικά γύρισε προς το φως, πήρε ένα τερατώδες σχήμα και κάλυψε τον Ηλία από τη μέση και κάτω. Τότε συνέβη και το κόψιμο. Ο τραυματισμός ήταν αμελητέος και είχαν υπάρξει πολύ χειρότεροι, αλλά πρώτη φορά μια σκιά είχε στραφεί προς το φως. Ο Ηλίας μέχρι τότε το θεωρούσε αδύνατο κάτι τέτοιο.
  Η ανακάλυψη ήταν ολότελα αποκαρδιωτική. Τι ελπίδες είχε αν οι σκιές μπορούσαν να το κάνουν και αυτό. Έβγαλε τα ρούχα του και τα δίπλωσε με επιμέλεια. Κατόπιν φόρεσε τα ρούχα του ύπνου και έβαλε ένα μπρίκι με νερό να βράζει πάνω στο γκάζι. 
  Ήδη τα πράγματα δεν ήταν καθόλου καλά. Δεν ήταν ζωή αυτή που ζούσε. Η κοινωνική του ζωή ήταν ουσιαστικά ανύπαρκτη. Η κατάστασή του δεν του επέτρεπε να είναι έξω τη νύχτα, όπως και δεν μπορούσε να βρεθεί σε σκοτεινά μέρη τη μέρα. Το δεύτερο πάντως δεν ήταν τόσο πρόβλημα όσο το πρώτο. Και οι σκιές συνεχώς ξεθάρρευαν, με αποκορύφωμα το αποψινό. 
  Άδειασε το ζεστό νερό σε ένα φλιτζάνι και έβαλε μέσα ένα φακελάκι για στιγμιαίο τσάι. Κάθισε στο γραφείο και άνοιξε τον υπολογιστή. Αν ήξερε τουλάχιστον τι του συνέβαινε. Ή τι θα του συνέβαινε. Θα πέθαινε; Κάτι χειρότερο; Άξιζε να το πολεμά;
  Ο υπολογιστής έκανε τους χαρακτηριστικούς ήχους και συνδέθηκε στο δίκτυο.
  Το μόνο άτομο που θα ήξερε να του πει τι του συνέβαινε ήταν η γιαγιά του. Όμως λίγα πράγματα θυμόταν από εκείνη. Συγκεκριμένα θυμόταν τον εαυτό του να κοιμάται πάντα στη φλοκάτη μπροστά στο πέτρινο τζάκι τα βράδια. Ήταν μικρός αφού τα θυμόταν όλα τεράστια, αλλά δε θυμόταν ακριβώς πόσο χρονών ήταν.
  "Μην αφήσεις τη φωτιά να σβήσει", τον ξυπνούσε η γιαγιά με τη στριγκή φωνή της, και εκείνος έπαιρνε ένα μικρό κούτσουρο από το ξύλινο κουτί δίπλα στο τζάκι και το έριχνε στη φωτιά.
  "Άμα σε αγγίξει σε κόβει, αν σε σκεπάσει είσαι δικός του", του μουρμούραγε μετά συνέχεια για να τον νανουρίσει.
  Πάλι μιλούσε με -ή καλύτερα έγραφε σε- αγνώστους στο δίκτυο. Μάταια όμως έψαχνε συντροφιά σε εκείνους, αφού ήταν όλοι τους άνθρωποι μέσα σε σκοτεινά δωμάτια. Πληκτρολογούσε τετριμμένες ερωτήσεις ή απαντήσεις μηχανικά. Δεν χρειαζόταν καν να σκέφτεται για να το κάνει αυτό.
  Αυτό που τον παραξένευε πάντα όταν σκεφτόταν τη γιαγιά του ήταν ότι ποτέ δεν μπορούσε να θυμηθεί πώς έμοιαζε. Πάντα τη θυμόταν να κάθεται μακριά του στην κουνιστή της πολυθρόνα, πίσω στο σκοτάδι της γωνίας της μεγάλης σάλας και να λικνίζεται και να λικνίζεται ατέλειωτα μοιρολογώντας τα ίδια και τα ίδια λόγια με το ελαφρύ τρίξιμο της παλιάς πολυθρόνας να συνοδεύει τα λόγια της.

Το Σκοτάδι:
Η συνομιλία στο δίκτυο αν και όχι ευχάριστη ήταν μια ασχολία που έκανε το χρόνο να περνά και το μυαλό να κουράζεται. Μπορεί να είχε περάσει άπειρα βράδια αλλά ακόμα αντιμετώπιζε με δέος την ώρα που θα έκλεινε τα μάτια. Μια διαδικασία που θα συνέχιζε να απαιτεί αρκετό θάρρος και αρκετή κούραση. Έκλεισε τον υπολογιστή και το ηλεκτρικό φως και ξάπλωσε στο στρώμα μετακινώντας προσεκτικά τα σκεπάσματα ώστε να μην ζαρώσουν. Ανάσανε βαθιά και μισόκλεισε τα μάτια νοιώθοντας το γλυκό πόνο του κουρασμένου του κορμιού να τον ευγνωμονεί. Το κίτρινο φως των κεριών και της λάμπας πετρελαίου άφηνε μια υπνωτική επίδραση.
  Τα λεπτά περνούσαν και σιγά σιγά βυθιζόταν. Ο ήχος των αυτοκινήτων από μακριά, το τικ τακ του ρολογιού, το απαλό βουητό στις σωλήνες του καλοριφέρ, το ελαφρύ τρίξιμο της πολυθρόνας, όλα χάνονταν καθώς βυθιζόταν στο σκοτάδι του ύπνου. 
  Το τρίξιμο της πολυθρόνας; Η συνειδητοποίηση τον χτύπησε σαν ηλεκτρικό ρεύμα λίγο πριν παραδοθεί στο λήθαργο. Άνοιξε τα μάτια κοιτώντας το ταβάνι, αλλά δεν τολμούσε να γυρίσει το κεφάλι στο πλάι. Παρά μόνο με την άκρη του ματιού του έπιανε μέρος από το μαύρο όγκο να ταλαντεύεται στη μέση του δωματίου.
  "Άμα σε αγγίξω σε κόβω, αν σε σκεπάσω είσαι δικός μου", το άκουσε να μουρμουρά ξανά και ξανά. 
  Είχε δακρύσει από την προσπάθεια να πιέσει τον εαυτό του να σηκωθεί καθώς ένα ένα τα κεριά άρχισαν να σβήνουν. Το τελευταίο ίχνος από το θάρρος του το έχασε όταν έσβησε η λάμπα. Παραδομένος στον πανικό τινάχτηκε και πίεσε το διακόπτη για το ηλεκτρικό φώς. Ο γλόμπος τριζοβόλησε αρκετά για να ρίξει ο Ηλίας μια καλή ματιά στο πράγμα πάνω στην ξύλινη κουνιστή πολυθρόνα. Είχε ανθρώπινη μορφή και ήταν φτιαγμένο θα' λεγες από συμπυκνωμένο σκοτάδι, εκτός από τα μάτια. Τα μάτια ήταν ανθρώπινα και έμοιαζαν γνώριμα. Ύστερα το φως χάθηκε με ένα γυάλινο ήχο καθώς ο γλόμπος κάηκε. Ουρλιάζοντας ο Ηλίας έτρεξε προς το μπάνιο, άνοιξε το φώς και κλείστηκε μέσα κλειδώνοντας την πόρτα. 
  Με το χέρι πάνω στο πόμολο ανάσαινε γρήγορα και είχε τεντώσει τα αφτιά, αλλά χωρίς να θέλει πραγματικά να ακούει το πράγμα που σερνόταν από την άλλη πλευρά. Τότε ήταν που κοίταξε για πρώτη φορά στον καθρέφτη, αναζητώντας ίσως την παρηγοριά στο απελπισμένο είδωλό του. Κοίταξε βαθιά στα δικά του μάτια, αλλά όσο κι αν έψαξε, το σκοτάδι που είχε αντικαταστήσει τα μάτια του δεν είχε τέλος. 
  Τότε μια φωνή ακούστηκε μέσα στο κεφάλι του. Ήταν στην πραγματικότητα χιλιάδες φωνές που συνέθεταν μια στριγκή παραφωνία : "Άφησες τη φωτιά να σβήσει", τον μάλωσαν.
  Ο γλόμπος του μπάνιου έσκασε γεμίζοντας το πρόσωπό του σπασμένα γυαλιά.
  "Όπως την αφήσαμε κι εμείς", είπαν οι φωνές με περισσότερη συμπόνια αυτή τη φορά.

[Bardoulas©]

Άψογος! Καταπληκτικός! Με καθήλωσες μέχρις εσχάτων! Ειλικρινά στην τελευταία παράγραφο γούρλωσα τα μάτια και κοίταζα την οθόνη του υπολογιστή έκπληκτος. Αν αυτό ήθελες να προκαλέσεις, τα κατάφερες! Ένα μικροψεγάδι βρήκα μόνο:

 

Η διακόσμηση του δωματίου ήταν λιτή, τα πάντα είχαν μια χρηστική αξία και δεν υπήρχε ίχνος διακόσμησης

 

Μήπως καλύτερα «Η διαρρύθμιση του δωματίου ήταν λιτή, τα πάντα είχαν μια χρηστική αξία και δεν υπήρχε ίχνος διακόσμησης

 

Η διακόσμηση ήταν […] δεν υπήρχε διακόσμηση. Δε λέει και πολύ

[Μελδόκιος]

Χα! Διάβολι! Είναι καταπλίκτικ. Έχεις πολλές σούπερ ιδέες και η πλοκή δένει γαμάτα (ναί ρε, κάνει και *κλικ*). Τεχνικά σχόλια δεν έχω, εκτός απ' το ότι παρατήρησα και γω αυτό που είπε ο βάρδουλας με τη διακόσμιση και μου φάνηκε λίγο πέριεργ. Άι, συνέχισε να μας τρομάζεις.

[Nienna]

Πάρα πολύ καλή ιδέα. Στο τέλος όντως ανατρίχιασα, ήταν τρομακτικό. Όλη αυτή η σχολαστικότητα με κράτησε σε ένταση μέχρι το τέλος, για να δωθεί εκεί, στην τελευταία παράγραφο η χαριστική βολή. Πραγματικά πετυχημένο. Η περιγραφή του δωματίου πολύ ρεαλιστική, σχεδόν το είδα μπροστά μου, η έκφραση στα μάτια του Ηλία είναι κάτι που μέσα στο κλιμα που φτιάχνεις μπορεί κανείς άνετα να μαντέψει...

 

Συνεχισε έτσι!

 

Τα μόνα λαθάκια που είδα ήταν κάτι εκφραστικά, δεν νομίζω πως χρειάζεται να σου τα αναφέρω, είναι μικροπράγματα σαν αυτό με τη διακόσμηση που ανέφεραν και τα παιδιά. Αν το διαβάσεις μια φορά σαν να ήταν ξένο, κατά προτίμηση ακούγοντας το, κυριολεκτικά ή και νοητά, μέσα στο κεφάλι σου, θα τα βρεις όλα.

Edited November 19, 2005 by Nienna