Nienna Posted November 19, 2005 Share Posted November 19, 2005 (edited) Ασημόχαρτο Σαν κάθε άλλον άνθρωπο κι εγώ βαφτίζω τον πόνο που νοιώθω πιο αιχμηρό απ’ τους άλλους, στρέφω το βλέμμα στον ουρανό σιωπηλά κι η πίκρα που έχει στρογγυλοκαθίσει θαρρείς στα χείλη μου απευθύνει στα σύννεφα τη μάταιη, γνωστή ερώτηση. Εκείνα δεν απαντούν, πώς θα μπορούσαν άλλωστε; Τ’ είναι ο άνεμος και το νερό για μένα να νοιαστούν, και για τις κόκκινες - σαν κάθε άλλη πληγή - πληγές μου; Τρέχουν τα σύννεφα, ο ήλιος με θαμπώνει, ξαναγυρνούν, ανάσα μετά την ανάσα - ησυχία. Θα έπρεπε ν’ αρχίσω να πληγώνω το χαρτί με τάχα σοφίες, με συμπεράσματα βαμμένα κόκκινα - σαν τις πληγές - τέκνα μιας ζωής τάχα διαφορετικής από άλλες - μα όχι, όχι. Ποιον θα ωφελήσει, και γιατί, τούτη η γνώση η γνωστή, τα δάκρυα τα δακρυσμένα, οι αραδιασμένες μου αράδες; Σαν κάθε άλλον άνθρωπο κι εγώ μοιάζω λιγάκι μ’ ένα ασημόχαρτο που χορεύει φρενιτικά στον αέρα, ένα γυαλιστερό σκουπίδι που ξεγλιστρά απ’ τη σκούπα του οδοκαθαριστή άλλοτε για να προσγειωθεί στις λάσπες κι άλλοτε πάλι για να γίνει λουλούδι ή καράβι, στιγμές να γίνει, - κι έπειτα να ξεχαστεί - μέσα σε παιδικά, αεικίνητα χέρια. ----- Σημερινό. Edited June 22, 2006 by Nienna Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted November 19, 2005 Share Posted November 19, 2005 Αρκετά διαφορετικό από άλλα που έχεις γράψει, αν όχι ακριβώς στην "αίσθηση" ή τη "θεματολογία", σίγουρα στο μέτρο, τον τρόπο γραφής, τη γλώσσα. Σουρεαλιστικό σε κάποια σημεία, avant-garde σε άλλα. Με μπέρδεψε λίγο, αλλά με μάλλον καλό τρόπο γιατί με υποχρέωσε να σκεφτώ, ή να βιώσω αν θες (όπως στα αγαπημένα μου haiku) λέξεις και φράσεις που φαινομενικά ακούγονται παράταιρες, όπως π.χ. "δάκρυα δακρισμένα", να ψάξω για το νόημά τους δηλαδή (όχι διανοητικά βέβαια, μάλλον αισθαντικά θα έλεγα). Ένα "πείραμα", κατ'εμέ, πετυχημένο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted November 20, 2005 Share Posted November 20, 2005 Υπέροχο μικρή μου. Μου θυμίζεις αρκετά Πολυδούρη εδώ. Ο μικρός άνθρωπος και τα μεγάλα του βάσανα, μέσα στον απέραντο κόσμο. Όλα αυτά που χάνονται στις στροβιλιζόμενες μικρές στιγμούλες για να μεταλαχτούν. Το ασημόχαρτο στα χέρια ενός παιδιού και το ερώτημα: "Ποιον θα ωφελήσεις?" Όλους σε πληροφορώ. Ό,τι βγαίνει από σένα και βγαίνει με αγάπη, ωφελεί τον κόσμο που το μοιράζεσαι μαζί του. Του δίνει δύναμη και τον βοηθά να συνεχίσει. Εδώ μάλιστα, του λες πως δε νιώθει μόνο εκείνος έτσι, αλλά κι εσύ -και όλοι μας θα μπορούσα να πω. Μακάρι να μας χαρίζεις πάντα τις ομορφιές που γεννούν οι δημιουργικές σου στιγμές! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
LordCeleborn Posted November 21, 2005 Share Posted November 21, 2005 Ναι, αρκετα διαφορετικο. Μα αλλαζουν τα πραγματα γυρω σου, και μερικες φορες και η στασιμοτητα σε κανει να βλεπεις αυτα που κανονικα θα ειχες προσπερασει .. ειναι λιγο πριν σε πατησει το τρενο που ερχεται. Δεν εισαι τοσο μεγαλη, σταματα να το πιστευεις και αρχισε να ελπιζεις. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Deodonus Posted November 21, 2005 Share Posted November 21, 2005 Είναι ένα αρκετά "ευγενικό" ποίημα, χωρίς βαρύγδουπες και πομπώδεις εκφράσεις και νοήματα, αλλά με μια κάπως μινιμαλιστική απλότητα (μια απελπισία, ίσως?), που μεταφέρει τα νοήματα και τον προβληματισμό απλά και στρωτά, άμα όμως κάτσεις και το ξαναδιαβάσεις. Αρκετά καλό, με όμορφες εικόνες. Ένα ευχάριστο διάλημμα για μένα από τα υπόλοιπα ποιήματά σου, με τον έντονο λυρισμό και γενικά ρομαντισμό. Αυτά... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted November 21, 2005 Author Share Posted November 21, 2005 Φταίει η πολλή παρέα με ανθρώπους που όταν πονούν/απελπίζονται, παγώνουν. Μάλλον... Σ'ευχαριστώ για το σχόλιό σου Θοδωρή. ----- Δημήτρη, Κιάρα και Διονύση σας χιλιοευχαριστώ κι εσάς. Με συγκινεί το ότι διαβάζετε κάθε φορά αυτά που γράφω, το ότι κοιτάτε βαθύτερα απ' τις λέξεις. Μου αρέσει τρομερά το ότι είστε διαφορετικοί άνθρωπο και βλέπετε ο καθε ένας το ποίημα από άλλη οπτική γωνία, αν κανείς συνδυάσει τα σχόλιά σας βγάζει ό,τι ακριβώς έχω να πω κι εγώ γι αυτό το ποίημα. Υ.Γ. Κιάρα δεν έχω διαβάσει Πολυδούρη. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted November 21, 2005 Share Posted November 21, 2005 Τώρα μου δημιούργησες ψυχολογικά τραύματα! Και για να μην τρέχω στους ψυχιάτρους, λέω να σου πάρω δώρο για τα Χριστ. τα άπαντα, δεσποινίς μου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Eldikinquel Posted November 23, 2005 Share Posted November 23, 2005 Πολύ όμορφο πράγματι. Το διάβαζα και μου δημιουργούσε έναν κόμπο στο λαιμό. Είδα ένα άτομο που περνάει μοναχικά τις δυσκολίες του, που πιστεύει ότι δεν βρίσκει κάποιον να καταλάβει τον πόνο του, αλλά και που δεν σκέφτεται ότι υπάρχουν και χειρότερα. Μια στιγμή αδυναμίας όπου το άτομο αφήνει τον πόνο να το καταβάλλει. Και αντίθετα με τον ποιητικό κόσμο όπου ο ποιητής (συνήθως) βρίσκει παρηγοριά στη φύση, αυτό το άτομο δεν βρίσκει. Κοιτάζει γύρω του με ελπίδα αλλά δεν βρίσκει παρηγοριά. Πολύ δυνατό, με άγγιξε. Well done! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
lexis Posted November 23, 2005 Share Posted November 23, 2005 Τούτο το ποίημα θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω ως έν' απο τα καλύτερα σου.Έχει στοίχεια από μοντέρνα ποίηση` μου θύμισε κάτι απο αμερικάνους ποιητές και πιο πολύ Γκίνσμπεργκ.Μού αρέσει η έντονη εικονοποιία και περιγαφικότητα που χαρακτηρίζει το ποίημα σου...Μπράβο Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Balidor Posted November 23, 2005 Share Posted November 23, 2005 Το χαρηκα πολύ σαν ποίημα, βγάζει μια απίστευτη αλήθεια απο μέσα του, ώς γνωστον νιώθω άβολα και κάπως noob να εκφέρω κάποια πιο "ειδική" γνώμη... Τέσπα.... υπέροχο (και κλασσικά) Γουέλ Ντάν !!!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Throgos Posted November 24, 2005 Share Posted November 24, 2005 Είχα μια ιμπρεσσιονιστική εντύπωση (αυτό είναι λογοπαίφνιο ) πως το είχα σχολιάσει. Περιττό να μιλήσω νομίζω για την ποίησή σου. Ο λόγος ρέει κυματιστά, απαλά, και οι λέξεις είναι πολύ καλά τοποθετημένες ώστε να αναδεικνύουν το νόημα και να επιτρέπουν τον νου του αναγνώστη να ταξιδεύει, κάνοντας συνειρμούς και ανακαλύπτοντας κρυμμένα νοήματα πίσω από αυτές. Αυτό το λατρεύω στην ποίησή σου. Το νόημα...το ποίημα σου είναι ένα ποίημα γεμάτο αναπάντητα ερωτήματα. Γιατί υπάρχουμε; Γιατί γράφουμε; Γιατί ζούμε έτσι όπως ζούμε; Δεν απαντάς όμως, γιατί ξέρεις πως αυτά τα ερωτήματα είναι αναπάντητα, απλά τα θέτεις γλυκά και μελαγχολικά και βάζεις τον καημένο αναγνώστη σε σκέψεις που νομίζει ότι τις έχει ξεχάσει. Άτιμη Νιέννα...έτσι με σπρώχνεις να γράψω ένα ακόμα ποίημα για τη ματαιότητα... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted November 25, 2005 Author Share Posted November 25, 2005 (edited) Σας ευχαριστώ όλους. Ξέρω πως σε μερικούς φαίνεται ηλίθιο που απαντάω - εδώ σε μέλη του forum φαίνονται ηλίθια και τα ίδια τα ποιήματα, οι απαντήσεις δεν θα φανούν; Όμως μου φαίνεται σημαντικό να απαντάω, και θα συνεχίσω να το κάνω. Κιάρα, αν μου πάρεις δωράκι θα το αγαπώ πολύ πολύ. Το ξέρεις ήδη εξ' άλλου... Eldikinquel θα έλεγα πως δεν κατάλαβες ακριβώς το δικό μου νόημα, αλλά η ποίηση είναι για να βρίσκει κανείς κάτι δικό του σε κάθε τι που διαβάζει, αφού βρήκες κάτι και συγκινήθηκες, εγώ είμαι χαρούμενη. Το δικό μου νόημα δεν ήταν μια στιγμή αδυναμίας... Ήταν μια στιγμή δύναμης, αντί να κλάψω, αντί να γράψω για τον πόνο, έγραψα ένα ποίημα που έλεγε ακριβώς αυτό, πως δεν θα γράψω πάλι για τον πόνο. Είναι ένα ποίημα παραδοχής. Lexis δεν έχω διαβάσει Γκίνσμπεργκ. Θα τον κοιτάξω μόλις βρω χρόνο. Ξέρεις ήδη πως λόγω της ποιότητας αυτών που γράφεις, όταν σχολιάζεις τα όσα γράφω καλά, χαζοχαίρομαι. Balidor σ' ευχαριστώ - έχεις να πεις πάντα κάτι καλό. Αν κάποτε θελήσεις να μου πεις κάτι παραπάνω, τι ακριβώς βλέπεις μέσα σε κάθε ποίημα, για να καταλάβω κι εγώ τι σου κάνει κάθε φορά τόση εντύπωση, PM me. Θρώγκε βλέπεις αυτά που βλέπω κι εγώ συνήθως, απλά από λίιιιιγο διαφορετική οπτική γωνία. Το χαίρομαι αυτό, μπορείς να φανταστείς πόσο. Το να σε σπρώχνω να γράψεις ένα ακόμα οτιδήποτε ποίημα είναι απλά υπέροχο. Έτσι, έτσι. Χαίρομαι που για κάποιους είμαι η ενοχλητική μύγα που τους ξεκουνάει από τη θέση τους και τους σπρώχνει προς τα κάπου χωρίς να χρειάζεται να τους εκνευρίζω άσχημα, να τους βρίζω ή να γράφω κατ' ανάγκην υβριστικά, χυδαία και σκληρά. Η σκληρότητα εξ' άλλου είναι στα νοήματα, όχι στη μορφή κατ' εμέ. Edited November 25, 2005 by Nienna Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted November 26, 2005 Share Posted November 26, 2005 Καλή μου, αυτό σου το ποίημα είναι διαφορετικό. Διαφορετικό απ' όσα έχω διαβάσει μέχρι τώρα και διαφορετικό απ' την Αταλάντη που ξέρω. Πέραν των συναισθημάτων που μου γεννά, μου δίνει την εντύπωση ότι μεγαλώνεις, όχι στο σώμα, αλλά στο πνεύμα, ωριμάζεις. Μου βγάζει μια μικρή δόση απελπισίας, παραδοχής και μοναξιάς, αλλά και σοφίας, της απλής κατανόησης του απλού γεγονότος ότι το τόοοοοοοσο το δικό μας είναι τελικά ένα μικρό τόσο, αν το δεις από μια μεγαλύτερη οπτική γωνία. Αυτό δε σημαίνει, όμως, ότι είναι μικρά τα συναισθήματα, οι πληγές ή τα προβλήματά μας, οι χαρές μας ή οι λύπες μας. Οι καρδιές μας δεν είναι το σύμπαν, δε χωρούν το σύμπαν. Χωρούν μόνο όσα οι μικρές μας ζωές τους προσφέρουν κι αυτό είναι το μεγαλείο τους. Ότι μπορούν να βιώσουν ένα δάκρυ ή ένα γέλιο (όχι απαραίτητα δικό μας) σαν το ίδιο το νόημα της ζωής. Τα σύννεφα πραγματικά δεν πρόκειται ν' ασχοληθούν με τα δάκρυα και τις πληγές σου, η δουλειά τους είναι να στέλνουν στη γη τα δικά τους δάκρυα και να επουλώνουν τις δικές της πληγές. Θ' ασχοληθούν όμως οι υπόλοιποι, δικοί σου, εξίσου μικροί άνθρωποι. Μην το ξεχνάς αυτό... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted November 26, 2005 Author Share Posted November 26, 2005 Δεν αμφέβαλλα πως θα το καταλάβεις το ποίημα γλυκιά Luthien. Σ'ευχαριστώ για τον σχολιασμό και την συμπαράσταση. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
laas7 Posted August 25, 2011 Share Posted August 25, 2011 (edited) Βαρυ. Κατι που δεν εχω συνηθισει απο την νιεννα. Σιγουρα εχει να κανει με καποια δυσκολη στιγμη. Μου αρεσει που ξορκιζεις το κακο γραφοντας-ειναι που κανω και εγω το ιδιο. Εχει συναισθημα. Αν κατι δεν μου πολυαρεσε, ειναι πως σε καποιες στιχους ενιωσα πως πλατιαζεις λιγο. π.χ.σαν τις κοκκινες σαν καθε αλλη πληγη πληγες μου Το βρισκω λιγο ασκοπο το "σαν καθε αλλη πληγη" ειναι δεδομενο ολες οι πληγες ειναι ουτως η αλλως κοκκινες. Ασε που νομιζω πως χωρις αυτο κυλαει πιο ομορφα ο στιχος. Το τριτο πενταστιχο ειναι πολυ καλο (ολο απελπισια) αλλα εδω με κουρασαν λιγο οι επαναληψεις "η γνωση η γνωστη, τα δακρυα τα δακρυσμενα, οι αραδιασμενες μου αραδες". Καταλαβαινω το λογοπαιγνιο αλλα...τα δακρυα τα δακρυσμενα? Δακρυσμενα ειναι τα ματια που κλαινε. Τα δακρυα θα ειναι κατι αλλο, καποιο αλλο επιθετο νομιζω θα ηταν καλυτερο και "οι αραδιασμενες αραδες" δεν μου αρεσε καθολου. Γιατι ισα ισα βλεπω ενα πολυ προσεγμενο ποιημα και στιχους σωστα τοποθετημενους. Μου κανει λαικη εκφραση που δεν μου ταιριαζει σε εσενα. Ο τιτλος ειναι εξυπνος, γιατι εγω τουλαχιστον αναρωτιομουν που κολαει καθως διαβαζα και περιμενα να βρω το σημειο επαφης. Η σονυα εχει δικιο φαινεται, μοιαζεις να ωριμαζεις. Σαν ενα καλο κρασι. Edited August 25, 2011 by laas7 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.