Η πιο όμορφη μάσκα

[Sonya]

Όνομα συγγραφέα: Χριστίνα Μαλαπέτσα

Είδος: έλα ντε;

Βία: όχι

Σεξ: όχι ακόμα

Αριθμός λέξεων: 1.215

Αυτοτελής: όχι, 1ο μέρος

 

Η ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΗ ΜΑΣΚΑ

 

Το χτύπημα στην πόρτα ήταν δυνατό κι επίμονο, τόσο επίμονο που μέχρι κι εκείνος, ο βαρώνος Τρίσταν Χολτσμπάουερ, φημισμένος για τον βαρύ του ύπνο, κατάφερε να ξυπνήσει. Περισσότερο ανήσυχος παρά ενοχλημένος, έριξε πάνω του κάτι που θα τον προστάτευε απ’ το τσουχτερό κρύο, κατέβηκε κάτω κι άνοιξε την πόρτα. Μέσα στη νύχτα, η μορφή της, κουκουλωμένη με την κάπα της, στεφανωνόταν από πυκνό χιόνι.

"Μπεάτα; Πόση ώρα είσαι εδώ;"

"Πολλή, μέχρι να αποφασίσεις να ξυπνήσεις…"

"Πέρνα, πέρνα μέσα, θα ‘χεις ξυλιάσει…"

Μπήκε μέσα χωρίς άλλη κουβέντα κι ο Τρίσταν, αφού έριξε μια γρήγορη ματιά έξω, έκλεισε την πόρτα.

"Πού είναι η άμαξά σου; Το άλογό σου;"

"Ήρθα με τα πόδια" απάντησε η Μπεάτα, βγάζοντας την κάπα της και πηγαίνοντας γρήγορα δίπλα στο τζάκι να ζεστάνει τα ξυλιασμένα της δάχτυλα στ’ απομεινάρια της φωτιάς. Με το που έβγαλε την κάπα, τα κατάξανθα μαλλιά της ξεχύθηκαν σαν καταρράκτης στην πλάτη της. Ο Τρίσταν παραξενεύτηκε. Στα τόσα χρόνια που τη γνώριζε, ποτέ δεν είχε βγει έξω χωρίς να τα έχει μαζέψει σε κάποιο περίτεχνο κότσο. Ποτέ δεν έβγαινε χωρίς άμαξα. Για όνομα του Θεού, ήταν κόμισσα και ήξερε το βάρος του τίτλου της. Κι όμως, τώρα καθόταν δίπλα στο τζάκι τουρτουρίζοντας, με το φόρεμά της βρεγμένο και τα παπούτσια της λασπωμένα. Ευχαρίστησε το Θεό που δεν είχε ξυπνήσει κάποιος υπηρέτης αντί γι αυτόν και κινήθηκε γρήγορα προς το μέρος της.

"Εδώ δεν είναι μέρος να συζητήσουμε, Μπεάτα. Πάμε στο δωμάτιο, πριν σε δει κάποιος που δεν θα ‘θελες."

"Δε με νοιάζει."

"Θα σε νοιάζει αύριο. Πάμε."

Την έπιασε με το ένα χέρι, έπιασε την κάπα της με το άλλο και την οδήγησε στο δωμάτιό του. Εκεί, αφού κλείδωσε την πόρτα, ξανάναψε τη μισοσβησμένη φωτιά στο τζάκι και την υποχρέωσε να βγάλει τα βρεγμένα της ρούχα και να βάλει κάτι στεγνό. Η Μπεάτα διαμαρτυρήθηκε, αλλά τελικά έκανε ό,τι της είπε. Όταν επιτέλους της έβαλε κι ένα ποτήρι δυνατό κονιάκ (κι ένα στον εαυτό του), έκατσε δίπλα της.

"Και τώρα πες μου τι έγινε κι ήρθες έτσι μέσα στη μαύρη νύχτα και μ’ αυτή την παγωνιά;"

"Εσύ… εσύ ξέρεις για μένα και τον Εμάνουελ."

Ο Εμάνουελ Άσσε ήταν μουσικός, με κάποια φήμη, αλλά χωρίς τον τίτλο ή τα εισοδήματα που θα απαιτούνταν για να σηκώσει επίσημα τα μάτια του στην κόρη του κόμη φον Ένγκελ. Εν τούτοις, ο άσημος μουσικός κι η κοντεσσίνα φον Ένγκελ (τότε), κόμισσα Άμπενμπαχ (πλέον) είχαν δεσμό εδώ και τέσσερα χρόνια, κάτι που δεν γνώριζε κανείς πέραν του Τρίσταν και της κόμισσας Ζίλκε Άλμπρεχτσμπεργκερ, των πιο αγαπημένων φίλων της Μπεάτα.

"Τι έγινε με τον Εμάνουελ;"

"Δεν έγινε με τον Εμάνουελ! Με μένα έγινε."

"Τι έγινε, Μπεάτα; Με τρομάζεις."

Η εικοσιδυάχρονη κόμισσα ξέσπασε σε κλάμματα και για λίγη ώρα ήταν ανίκανη να μιλήσει. Σε κάποια στιγμή ηρέμησε απότομα και σκούπισε τα δάκρυά της. Σήκωσε τα καταγάλανα μάτια της και κοίταξε τον Τρίσταν.

"Ο κόμης Άμπενμπαχ έχει αλλάξει τρεις συζύγους και όλη η Βιέννη ξέρει ότι είναι τζούφιος σαν κούφιο καρύδι, αλλά εγώ είμαι έγκυος. Καταλαβαίνεις, Τρίσταν; Έγκυος!"

Ο Τρίσταν χλώμιασε. Η Βιέννη έβριθε από μάγισσες που έναντι κάποιας αμοιβής θα μπορούσαν να προμηθεύσουν τη φίλη του με τα κατάλληλα βότανα που θα έλυναν μια και καλή το πρόβλημά της, αλλά κάτι μέσα του τού έλεγε ότι η Μπεάτα δε θα δεχόταν κάτι τέτοιο για κανένα λόγο.

"Τι θα κάνετε;"

"Τι θα κάνω, θες να πεις."

"Μπεάτα, το παιδί είναι και του Εμάνουελ. Του το έχεις πει;"

Η κόμισσα ξανάκρυψε το πρόσωπό της στη ρόμπα που φορούσε κι οι λυγμοί τράνταξαν τους λεπτούς της ώμους. Ο Τρίσταν αναστέναξε και χάιδεψε παρηγορητικά την πλάτη της, μέχρι να ηρεμήσει. Όπως και πριν, έτσι και τώρα, ξαφνικά έδειξε να αυτοκυριαρχείται, σήκωσε το κεφάλι, αλλά όχι τα μάτια και πήρε μια βαθειά ανάσα.

"Του το είπα. Η απάντησή του ήταν πως τον άλλο μήνα παντρεύεται την Ίνγκεμποργκ Ζάλτστε. Του είπα να τα παρατήσουμε όλα και να φύγουμε οι δυο μας και μου είπε ότι δεν μπορεί ν’ αφήσει την καριέρα του και τη φήμη του για ένα καπρίτσιο. Μου είπε να πείσω τον άντρα μου ότι το παιδί είναι δικό του."

Ο Τρίσταν ένοιωσε να εξοργίζεται, αλλά δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή να περάσει ένα τέτοιο συναίσθημα στη Μπεάτα.

"Πόσο δύσκολο είναι αυτό;"

"Καθόλου. Ο Γιόζεφ είναι σίγουρος ότι δε φταίει εκείνος που δεν έκανε παιδιά στους προηγούμενους γάμους του κι αν του πω ότι είμαι έγκυος θα το πανηγυρίσει σ’ όλη τη Βιέννη. Μέχρι τον αυτοκράτορα θα φτάσει η χάρη του."

"Τότε ποιο είναι το πρόβλημα;"

"Δύο είναι τα προβλήματα: το πρώτο είναι πως εκτός απ’ τον Γιόζεφ, κανείς άλλος δεν πρόκειται να πιστέψει ότι το παιδί είναι δικό του και θα ρεζιλευτεί σ’ όλη τη Βιέννη, παρασύροντας κι εμένα στο ρεζιλίκι και το δεύτερο ότι απλά δεν είναι δικό του. Δεν τον αγαπώ, αλλά τον σέβομαι αρκετά, ώστε να μην μπορώ να του το κάνω αυτό."

"Όχι όμως τόσο, ώστε να μην έχεις εραστή."

"Θα το περίμενα απ’ οποιονδήποτε άλλο αυτό, Τρίσταν, όχι όμως από σένα. Ξέρεις ότι αγαπούσα τον Εμάνουελ πολύ πριν με παντρέψουν με τον Γιόζεφ. Ξέρεις ότι δεν είχα επιλογή σ’ αυτό το γάμο. Και ήμουν αρκετά διακριτική ώστε να μην γίνω βούκινο στην πόλη και ξεφτιλίσω τον σύζυγό μου. Αλλά δεν μπορούσα, απλά δεν μπορούσα να μην το κάνω. Ο Εμάνουελ ήταν η μόνη μου ευτυχία, η μόνη μου ελπίδα για ευτυχία."

"Και τώρα σ’ άφησε να τα βγάλεις πέρα μόνη σου. Και τι θα κάνεις, μου λες;"

"Δεν ξέρω. Θα περιμένω, μέχρι να μην κρύβεται άλλο. Μετά, δεν ξέρω. Θα δω."

"Με τον Εμάνουελ τι θα κάνεις;"

Η Μπεάτα σηκώθηκε πάνω κι άρχισε να βηματίζει νευρικά.

"Δεν ξέρω. Σίγουρα, δεν θα τον ξαναδώ. Δεν θέλω να τον ξαναδώ. Τον καταλαβαίνω, αλλά δεν μπορώ να τον συγχωρέσω. Απλά, δεν μπορώ. Τόσα χρόνια, τόσα χρόνια μου έλεγε πως μ’ αγαπούσε, πως ήμουν για κείνον τα πάντα κι εγώ… θα τα παράταγα όλα γι αυτόν, όλα, αλήθεια, αν μου το είχε ζητήσει. Ακόμα και πριν παντρευτώ τον είχα ρωτήσει, αν θέλει να το σκάσουμε μαζί, να πάμε σ’ αλλη χώρα και να ζήσουμε οι δυο μας. Αλλά είχε πει πως δεν μπορεί να μου το κάνει αυτό, να εκθέσει έτσι και μένα και την οικογένειά μου… κι εγώ τον είχα πιστέψει… τι ανόητη… τον εαυτό του, μόνο τον εαυτό του προστάτευε και κανέναν άλλο."

Ο Τρίσταν έμεινε σιωπηλός. Ήθελε, καιρό τώρα, να πει στην Μπεάτα να χωρίσει απ’ τον Εμάνουελ, ήθελε να της πει πως απ΄οσο τον είχε γνωρίσει, δεν άξιζε την αγάπη της και τις θυσίες που έκανε (ή θα έκανε) γι αυτόν, αλλά έβλεπε πόσο ευτυχισμένη ήταν όταν ήταν μαζί του και δεν άντεχε να την πληγώσει έτσι. Το μεγάλο εκκρεμές ακούστηκε απ’ το σαλόνι να σημαίνει την πέμπτη πρωινή.

"Μπεάτα, καλή μου, πρέπει να φύγεις, να γυρίσεις σπίτι σου. Πού υποτίθεται ότι είσαι;"

"Στη Ζίλκε. Υποτίθεται ότι θα γύριζα νωρίς. Τί ώρα είναι;"

"Εμ… πέντε."

"Θεέ μου! Γρήγορα, Τρίσταν, το φουστάνι μου! Πρέπει να τρέξω, πριν με δει κανείς δικός σου! Έχω αφήσει το άλογό μου στο σπίτι της Ζίλκε, πρέπει να πάω να το πάρω."

Ο Τρίσταν της έδωσε το φόρεμά της και την άφησε να ντυθεί. Μετά από λίγη ώρα, κρατώντας τσίλιες για ανεπιθύμητα βλέμματα, την ξεπροβόδισε, την είδε να χάνεται μέσα στο πυκνό σκοτάδι και το ακόμα πυκνότερο χιόνι και γύρισε στο δωμάτιό του, για ένα τελευταίο ποτήρι κονιάκ παρέα με πολλές πολλές σκέψεις.

[Arion_Mandrake]

Κατάφερα να ξεπεράσω την προκατάληψή μου για οποιοδήποτε σύγγραμμα "Εποχής" και νομίζω ότι το διάβασα με αντικειμενική σκοπιά.. Μάλιστα μου άρεσε κιόλας σαν intro.. Μάλλον φταίει η το αλκοόλ, η ψύχρα και η αυπνία αλλά αναμένω τη συνέχεια.. Της δικής μου φαντασίας αρχικά και τι θα βγεί εν τέλει από τη δική σου.

 

Το μόνο που με παραξενεύει είναι ότι το νοιώθω σαν δημιούργημα της πνευματικής σου δίψας για γράψιμο, όχι αποτέλεσμα της συναισθηματικής σου ανάγκης να ξεσπάσεις ως συνήθως. Από τη μια φαντάζει ελαφρώς άψυχο, βαμμένο με λιγότερο συναίσθημα απ'ότι συνήθως, από την άλλη είναι ανακουφιστικό

 

Μη βάζεις άλλα ηλίθια ονόματα σε παρακαλώ.. Άμπρεχτσμπεργκερ; :Ρ

 

Edited November 24, 2005 by Arion_Mandrake

[Throgos]

Πολλά υποσχόμενη εισαγωγή, (τα ονόματα είναι λίγο υπερβολικά, αλλά έτσι είναι οι Γερμανοί - τεράστιες λέξεις), και σου ανοίγει την όρεξη. Αν και το θέμα με το οποίο καταπιάστηκες είναι χιλιοειπωμένο, ας ελπίσουμε πως θα το χειριστείς πρωτότυπα. Στην εισαγωγή δε δείχνεις πάντως κάποιο ίχνος πρωτοτυπίας, αλλά μπορεί να μη σε άφηνε η μικρή του έκταση.

 

(Όταν διαβάζω ένα κείμενο το θεωρώ δεδομένο πως είναι καλό, και ψάχνω στοιχεία που θα το καταρρίψουν αυτό )

 

Ανάπτυξε αν θες λίγο περισσότερο τον Τρίσταν, γιατί εγώ δεν κατάλαβα πολύ καλά τον χαρακτήρα, και η εικόνα του είναι λίγο θολή στο μυαλό μου (δεν αναφέρεις προσωπικά χαρακτηριστικά, εμφάνιση κλπ).

 

Βελ νταν, κήπ ιτ άπ.

[Isis]

Έχει δίκιο ο Throgos, είναι πολυφορεμένο το θέμα! Θα ήθελα κι εγώ να δω μια πιο ευφάνταστη συνέχεια...αναμένω στο ακουστικό μου...

[Nienna]

Εμένα πάλι μου αρέσει κάθε τι εποχής. Ακριβώς το αντίθετο από αυτό που είπε ο Arion δηλαδή. Μου άρεσε επειδή είναι εποχής, είναι ένας παράγοντας που του δίνει πόντους.

Το θέμα είναι όντως γνωστό, αλλά δεν είμαι υπέρμαχος της ιδέας "όλα για την πρωτοτυπία". Πολλές φορές μια κλασσική ιδέα επεξεργασμένη με τον κατάλληλο τρόπο, μπορεί να είναι αριστούργημα. Βλέπε Shakespeare. Δεν νομίζω πως οι ιδέες ήταν τρομερά πρωτότυπες, με τίποτα. Πιστεύω όμως πως η ανάπτυξή τους έκανε θαύματα, τρομερά θαύματα. Παίζει μεγάλη σημασία η γραφή, το πώς χειρίζεται κανείς το λόγο. Σε εμπιστεύομαι, κάποιον τρόπο θα βρεις να μας συγκινήσεις...