Of Sins and Sinners

[Rikochet]

Όνομα Συγγραφέα: Γιάννης Γαλιάτσος

Είδος: Ψυχολογικού τρόμου;

Βία: Λίγη.

Σεξ: Καθόλου.

Αριθμός Λέξεων: 581

Σχόλια: Εμπνευσμένο απο μια υπογραφή που είχα διαβάσει κάποτε σε ξένο φόρουμ.

 

---

 

“Forgive me Father, for I have sinned.”

 

His words came out quick like snakes.

 

“How many times?” I asked, trying to make my voice as soothing as possible.

 

In-between his sobs, he answered: “M-many than you c-care to count…”

 

We stood in silence for a while. I took my time staring at his shadowy outline on the wall behind him, letting him take a few deep breaths.

 

“Speak to me, son. Tell me of these sins of yours.”

 

Another two or three minutes passed in silence, before he talked:

 

“Don’t tempt me, Father.”

 

“Then why have you come here, if not for confessing?”

 

He didn’t reply directly:

 

“Y-yesterday I saved a woman from a raper. Then… Then I raped her myself. Well, not her body. I pierced her senses. Slew her soul. When I turned into that bloody alley, she was a woman, fully grown with breasts the size of ripe melons. When I walked away… She was a husk. A bloody empty husk.”

He started crying again.

 

“And why did you do that, son?”

 

“I… I think I saved her, Father. Before she died – no, she did not die, she just… withered – before she withered, she smiled, and that moment I knew I had sent her to Heaven.”

 

“I see. And have you… sent many people to Heaven, before her?”

 

“Huh-hundreds. Y’know, I’m just a lawyer, and not a successful one in that, and I just serve the Nation – but, Father, I always wanted to serve Him – do his will and all o’that.”

 

“And if, as you say, you act according to his will, why did you come to me?”

 

“I can’t bear that burden anymore. I want to meet him. I think I deserve that – going to the place I’ve sent so many men and women and children bef-“

 

I interrupted him, a tone of anger in my voice:

 

“You’ve said… children?”

 

“Yes, Father. They longed for His touch. They’ve longed for Heavens.”

 

“You’ve spoken of sins, with your arrival. Yet I think you don’t view yourself as a sinner.”

 

“Oh, but I am, Father. I have failed myself, failed Him – there’s something I kinda forgot to tell you. I’ve let one live. I couldn’t stand his crying and his whining, so I let him go – and go he did, but he will find neither Him, nor His place.”

 

“But yet-“

 

“As I said, this burden is too hard to bear.”

 

“And you’ve come here to be relieved of it.”

 

“Ruh-right.”

 

“How do you think I can help you? I’m just a confessor.”

 

“I’m a sinner, Father, but not a dumb one. I’ve watched the people come in here and never getting out. I know that you take their burdens, and you send them to Heaven. I want to go, Father. I want a one-way ticket.”

 

Without speaking, I led him to a long corridor, and told him that the opposite end symbolizes the door to Heaven.

 

“But the passage – this, you’ll have to walk alone.”

 

“Condemn me, Father, lest I sin again.” He walked down the corridor in a fast, resolved pace.

 

I could see his longing, feel his agony, smell his sweat.

 

I drew my handgun and shot one single bullet. It pierced the back of his head and found exit between the eyes.

 

Crouching above the corpse, I formed on his forehead the Holy Cross with my fingers, and closed his eyes. He was smiling before he died. He must be in Heaven now.

 

“Amen.”

Edited November 24, 2005 by Rikochet

[Sabrathan]

Πρόσεξε λίγο το "M-many than you c-care to count"

 

Γενικά, μου άρεσε το concept. Παρατηρώ όμως ότι έχεις πολλά νοηματικά λάθη (που μπορώ ίσως να σου εξηγήσω περιφραστικά αλλά σίγουρα όχι με λεπτομέριες απο εδώ). Το θέμα είναι πόσο εύηχο και 'σωστό' ακούγεται. Αν αφήσουμε στην άκρη το ότι ο sinner μιλάει μία σε "επική" γλώσσα που θυμίζει και πολύ "British", και μία σε αρκετά low-register "Αμερικανικά", πάλι δεν βγάζουν νόημα κάποιες εκφράσεις που χρησιμοποιείς. Πρέπει να το ξαναδιαβάσεις μόνος σου από την αρχή. Θα καταλάβεις τι εννοώ.

Edited November 24, 2005 by Sabrathan

[Isis]

Εμένα αυτή η εναλλαγή στον τρόπο ομιλίας του που αναφέρει ο Sab μου φαίνεται έντεχνα χρησιμοποιημένη και τονίζει ακόμα περισσότερο τη διαστροφή του χαρακτήρα.

 

Ένα μικρό διαμάντι...Μην αλλάξεις τίποτα...

[Sabrathan]

Μπορείς να το θεωρήσεις υποκειμενικό αλλά δεν παύουν να υπάρχουν άλλα λάθη. Εγώ έχω υποχρέωση να κάνω όσο πιο σωστή κριτική μπορώ στην τεχνική, η οποία αν δεν αλλάξει καθόλου, παραμένει "αδούλευτη" και φανερά αδύναμη. Δεν έχει να κάνει με προσωπικό στυλ.

Edited November 24, 2005 by Sabrathan

[Nihilio]

Είναι ένα πραγματικό διαμαντάκι: έχει κάποια αξία, αλλά θέλει καθάρισμα, κόψιμο, επεξεργασία, γιατί είναι σα να το έχεις βγάλει κατευθείαν από το ορυχείο.

Τι εννοώ; Είναι κακογραμμένο, σε σημεία βγάζει νόημα μόνο για Έλληνα αναγνώστη, πολλά λεκτικά σχήματα είναι άστοχα, η γλώσσα δεν έχει συνοχή, υπάρχουν λάθη που βγάζουν μάτι (ειδικά αυτό το M-many than...).

Στο περιεχόμενο τώρα, υπάρχει η πρώτη ύλη για ένα διαμάντι, αλλά στο αποτέλεσμα άνθρακας ο θησαυρός: Πολύ σύντομο κείμενο, ρηχό, με απλά αξιοπρεπές characterisation. Με την παρεμβολή περιγραφών του χώρου και των χαρακτήρων κάτι θα γινόταν, αλλά τώρα δίνεις μόνο ένα ομιχλώδες περιβάλλον και δύο χαρακτήρες που δε μου επιτρέπουν καν να ενδιαφερθώ για αυτούς, σε ένα σενάριο που έχω ξαναδεί κάμποσες φορές και κάποιες από αυτές καλύτερα υλοποιημένο.

Εδώ υπάρχει μόνο ένα παρολίγον στυλ που ίσως είχε ολοκληρωθεί αν είχες κάνει τον κόπο να περάσεις την ιστορία ένα δεύτερο χέρι.

Με απλά λόγια: θέλει, αν όχι ξαναγράψιμο, τουλάχιστον μια γερή διόρθωση.

[Orpheus]

Η αλήθεια είναι ότι το τέλος δε με σόκαρε πολύ... Δεν είμαι σίγουρος για το impact, αλλά έχει ένα ιδιαίτερο στυλ impact [όχι το σύνηθές σου;] - αυτό που τελειώνει σε σχετικά χαμηλή ένταση (κι ο πυροβολισμός είναι πνιγμένος μέσα στη σιωπή) και το fade to white, όπως στον Κύβο, σε αφήνει να σκεφτείς... Εμένα τουλάχιστον αυτή την εικόνα μου έδωσε.

 

Στην αρχή, δεν αλλάζει μόνο ο τρόπος ομιλίας:

> “Forgive me Father, for I have sinned.”

>

> His words came out quick like snakes.

contra

> In-between his sobs, he answered: “M-many than you c-care to count…”

...αλλάζει εξ ολοκλήρου ο τρόπος παρουσίασης του χαρακτήρα, η σκηνή της αφήγησης[*] - κάνει το σκηνικό περίεργο και διεστραμένο, πράγμα που ταιριάζει στον 'ψυχολογικό τρόμο'

 

[* ακούω το Bάρδο να καταριέται ]

 

 

Οι Μούσες μαζί σου,

-Ορφέας

[Nienna]

Λοιιιπόν. Συμφωνώ και διαφωνώ με όλους τους προλαλήσαντες.

Μου άρεσε πολύ σαν ιδέα. Δεν την βρήκα χιλιοειπωμένη, αν είναι, τι να πω, δεν θα έχω διαβάσει τα συγκεκριμένα βιβλία και δεν θα έχω δει τις συγκεκριμένες ταινίες. Μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα. Συμφωνώ στο θέμα της γλώσσας. Μερικά πράγματα με ξένισαν. Αν θέλεις να έχεις αντίθεση μεταξύ παλιάς και νέας γλώσσας - κάτι σαν... χμμ... steam punk εφαρμοσμένο μόνο στη γλώσσα ίσως; - τότε χρειάζεσαι ακόμα περισσότερη αντίθεση και παράδοξο. Αν θέλεις να πάς για νέο ή παλιό feeling, πρέπει να εξαλείψεις τις μεν ή τις δε επιρροές. Το ομιχλώδες των περιγραφών - η έλλειψή τους - μου αρέσει πολύ. Φλασάκι είναι... αυτή είναι η γοητεία των φλασακίων.

Δεν με τρόμαξε. Δεν νομίζω να ήθελες να μου κάνει "ΜΠΟΥ!". Μου άφησε μια αίσθηση περίεργη, αυτό το Sin City feeling που έχουν πολλές από τις δουλειές σου, αλλά περασμένο από τα δικά σου φίλτρα. Το θέμα μου φαίνεται ενδιαφέρον - καθαρά υποκειμενικά, μου αρέσει, με φτιάχνει σαν αναγνώστη, πώς το λένε.

[Oberon]

Όμως τα φλασάκια είναι ολοκληρωμένα συνήθως, ολοκληρωμένες "στιγμές", δεν είναι συνόψεις. Το διηγηματάκι του Ρίκο, μου έδωσε την αίσθηση μιας σύνοψης περισσότερο, κάτι που γράφτηκε στα πολύ γρήγορα για να περικλείσει μερικές καλές ιδέες, ώστε να γραφτεί κάτι καλύτερο στο μέλλον.

Χωρίς να είναι κακό και έτσι(εκτός από κάμποσα λάθη, πράγμα απαράδεκτο ξέροντας πόσο καλά χειρίζεται την Αγγλική γλώσσα ο Ρίκοσετ), μου έδωσε την εντύπωση μιας "γεύσης" από κάτι που θα ήθελα να ήταν "ολόκληρη μερίδα".