Πρόλογοι βιβλίων

[heiron]

Εμενα μου αρεσουν οι προλογοι γενικα!Ισως λιγο παραπανω οι μεγαλοι των μεταφραστων που σχολιαζουν κι αλλα βιβλια.Παντα τους διαβαζω.Συχνα πανω απο μια φορα!

[Βάρδος]

Μπα, δε μ'αρέσουν. Ειδικά αυτούς που γράφουν βιογραφικά και τέτοια τους σιχαίνομαι. Και, για να είμαι ειλικρινής, δεν μπορώ να καταλάβω σε τι χρειάζονται όλα αυτά. Αν θέλω να διαβάσω τη βιογραφία του συγγραφέα, αλλού θα την αναζητήσω. Όταν παίρνω μυθιστόρημα, θέλω να διαβάσω μυθιστόρημα. Αν έπαιρνα βιογραφία, τότε θα ήθελα να διαβάσω βιογραφία. Ποτέ δε μου άρεσε αυτή η μανία που υπάρχει στην Ελλάδα να κάνουν όλοι τεράστιους φιλολογικούς προλόγους. Μου φαντάζει σαν επιδειξιομανία.

 

Βέβαια, πρέπει να διαχωρίσουμε αυτούς τους προλόγους από τους λογοτεχνικούς προλόγους ενός μυθιστορήματος, γιατί είναι τελείως άλλο πράγμα. Οι λογοτεχνικοί πρόλογοι δε με πειράζουν καθόλου μα καθόλου.

[heiron]

Μπα...αφου μπορεις να τους παρακαμψεις ανετα τυς προλογους του μεταφραστη. Ειναι λιγο επιδειξιομανια(σου λεει,κοιτα τι γαματος μεταφραστης και ειδικος στο θεμα ειμαι: Ξερω τα παντα για τον συγγραφεα και εχω διαβασει ολα τα εργα του) αλλα γιατι να παω να παρω μια βιογραφια του συγγραφεα που θα ειναι ολοκληρο βιβλιο και συνεπως βαρετη οταν χωρις ουσιαστικη αυξηση της τιμης μπορω να διαβασω καμια δεκαρια σελιδες με τα πιο σημαντικα και ζουμερα.

Στο εξωτερικο συνηθιζουν να γραφουν προλογους σε δοκιμια κυριως.Ειτε διακεκριμενοι συναδερφοι ειτε οι συγγραφεις.

 

Οι λογοτεχνικοι προλογοι-αυτοι που γραφονται απο τον συγγραφεα και αποτελουν μερος του εργου-ειναι ας πουμε εισαγωγες . Και ναι ειναι εντελως διαφορετικο ειδος απλα τους ανεφερα για να μην κανουμε χιλια δυο τοπικ με περεμφερη θεματα. Ωραιοι ειναι αν και προσωπικα δεν με τρελαινουν.

[Nihilio]

Αν και βρίσκω ενδιαφέρον το ο μεταφραστής να γράφει κάποια στοιχεία για το συγγραφέα και το βιβλίο που διαβάζω, συχνά το παρακάνουν, γεμίζοντας την εισαγωγή με spoilers. Προτιμώ να διαβάζω σύντομες σημειώσεις του συγγραφέα για το έργο του.

[laas7]

Χμμμ...εμένα και μου αρέσουν και όχι... εξαρτάται απο τον πρόλογο... αλλά γενικά θέλω να ξέρω τι περίπου είναι το βιβλίο που θέλω να αγοράσω για να έχω μια ιδέα... με ιντριγκάρει πάντως ένας καλός πρόλογος που με κάνει να θέλω να καταβροχθίσω το βιβλίο για να ικανοποιήσω την περιέργεια μου!

Συνήθως πάντως προτιμώ τα σχόλια του ίδιου του συγγραφέα απο αυτά τρίτων...

[Eldikinquel]

Δεν με πειράζουν οι πρόλογοι αρκεί να μην είναι πολύ μεγάλοι και βαρετοί. Έχω αφήσει πολλές φορές ωραία (και συνήθως πιο "κλασσικά") βιβλία επειδή κουράστηκα από τους προλόγους. Καταλαβαίνω ότι βοηθάει να μπεις στο πνεύμα αλλά δεν χρειάζεται να είναι 15+ σελίδες. Λίγα λόγια και καλά. Μερικές κριτικές από διακεκριμένα άτομα και μια σύντομη βιογραφία του συγγραφέα. Μπορείς βέβαια να προσπεράσεις τον πρόλογο αλλά πολλές φορές σου δίνει στοιχεία που βοηθούν στην κατανόηση. Και γενικά δεν μου αρέσει να τελειώνω ένα βιβλίο και να μην το έχω διαβάσει όλο.

[Nienor]

"Λατρευω προλογους τριτων. Σπουδαιων ατομων που ειπαν να γραψουν τιμης ενεκεν."

"Μου αρεσουν οι προλογοι των μεταφραστων αλλα θελω να ειναι συντομοι."

 

Παλάτζάρω ανάμεσα σε αυτά τα δύο. Το πρώτο έβαλα τελικά, αλλά δε με απασχολεί και τόσο το πρόσωπο να είναι "σπουδαίο". Πάντως δε μαρέσουν καθόλου οι πρόλογοι του ίδιου του συγγραφέα. Μου τη σπάει το να νιώθουν την ανάγκη να προλογήσουν την δική τους ιστορία. Θεωρώ πως νομίζουν ότι η ιστορία τους δε "μιλά" από μόνη της και με προδιαθέτει αρνητικά αυτό. Εξάλλου ο συγγραφέας είναι και ο πρώτος αναγνώστης ταυτόχρονα.

Edited November 25, 2005 by Nienor

[Darkchilde]

Επειδή η δική μου άποψη διαφέρει από τις επιλογές του poll έβαλα το τελευταίο.

 

Μου αρέσουν γενικά οι πρόλογοι. Αλλά δεν θέλω να είναι πολύ μεγάλοι. Εαν είναι μέχρι και 10 σελίδες όλοι μαζί θα τους διαβάσω. Εαν είναι παραπάνω από 10 σελίδες όλοι οι πρόλογοι δεν πρόκειται να κάτσω να ασχοληθώ εκτός και εάν κάποιος μου πεί ότι είναι πολύ καλός. Μερικές φορές όταν είναι πολύ μεγάλοι, θα διαβάσω κάποιους από τους προλόγους όπως του συγγραφέα ή/και κάποιου σημαντικού προσώπου και θα αφήσω μεταφραστές κ.τ.λ. στην άκρη.

[Βάρδος]

Εγώ, συνήθως, πηδάω τον φιλολογικό πρόλογο και διαβάζω το μυθιστόρημα. Και, αν το μυθιστόρημα με ενδιαφέρει, τότε διαβάζω και τον πρόλογο. Πρέπει κάτι να μου κινήσει την περιέργεια, για να θέλω να μάθω περισσότερα για τον συγγραφέα ή για τον τρόπο που μεταφράστηκε το έργο.

 

Πάντως δε μαρέσουν καθόλου οι πρόλογοι του ίδιου του συγγραφέα. Μου τη σπάει το να νιώθουν την ανάγκη να προλογήσουν την δική τους ιστορία. Θεωρώ πως νομίζουν ότι η ιστορία τους δε "μιλά" από μόνη της και με προδιαθέτει αρνητικά αυτό. Εξάλλου ο συγγραφέας είναι και ο πρώτος αναγνώστης ταυτόχρονα.

 

Συμφωνώ. Αυτό είναι το χειρότερο, ο συγγραφέας να γράφει φιλολογικό πρόλογο. Μπρρρρ. Φυσικά και το έργο πρέπει να μιλάει από μόνο του. Αν πρέπει να δώσεις "εξηγήσεις" 10 σελίδων στον αναγνώστη, fuck it...

 

Οι λογοτεχνικοι προλογοι-αυτοι που γραφονται απο τον συγγραφεα και αποτελουν μερος του εργου-ειναι ας πουμε εισαγωγες . Και ναι ειναι εντελως διαφορετικο ειδος απλα τους ανεφερα για να μην κανουμε χιλια δυο τοπικ με περεμφερη θεματα. Ωραιοι ειναι αν και προσωπικα δεν με τρελαινουν.

 

Οι λογοτεχνικοί πρόλογοι δεν είναι απαραίτητα εισαγωγές. Θα μπορούσαν, κάλιστα, να είναι και το πρώτο κεφάλαιο, πολλές φορές.

 

Σε έναν τέτοιο πρόλογο, συνήθως, ο συγγραφέας κάνει ένα από τα τρία πράγματα:

 

1. Μιλάει γενικά για το θέμα του βιβλίου ή για το σκηνικό, ώστε να ξέρεις περίπου τι γίνεται και να μην πέσεις αλεξιπτωτιστής.

 

2. Παρουσιάζει ένα μυστήριο (οτιδήποτε δεν εξηγείται πλήρως, αλλά θα εξηγηθεί μετά μέσα στο βιβλίο), για να σου τραβήξει την προσοχή.

 

3. Εισάγει κάποιον χαρακτήρα.

[trillian]

Εγώ, συνήθως, πηδάω τον φιλολογικό πρόλογο και διαβάζω το μυθιστόρημα. Και, αν το μυθιστόρημα με ενδιαφέρει, τότε διαβάζω και τον πρόλογο. Πρέπει κάτι να μου κινήσει την περιέργεια, για να θέλω να μάθω περισσότερα για τον συγγραφέα ή για τον τρόπο που μεταφράστηκε το έργο.

 

Ακριβώς αυτό κάνω κι εγώ. Σπάνια να διαβάσω τον πρόλογο ή την εισαγωγή-ό,τι είδους και να ναι-πριν το βιβλίο. Αν μου αρέσει το βιβλίο τη διαβάζω μετα. Εκτός αν είναι ειλικρινά σύντομη, ας πουμε μια σελίδα, οπότε πέφτει το μάτι μου απο μόνο του.

 

Οσο για τι ειδους προτιμω...χμ καλή ερώτηση...Ας πούμε μ άρεσαν σε διάφορα βιβλια της Λε γκεν ή του Χαινλάιν, ή του Μπραντμπερυ, που είχε πρόλογο των εκδοτών και έδινε πολλές πληροφορίες για το συνολικό έργο τους και τις μεταφράσεις (αν και τέτοιου είδους εισαγωγές κατά τη γνώμη μου θα πρεπε να πάνε στο τέλος)

 

Άλλες φορές μ αρέσουν οι εισαγωγές φίλων των συγγραφέων, που δίνουν την ανθρώπινη πλευρά τους και περνάνε κάποιο συναίσθημα (ας πούμε αγαπημένος πρόλογος είναι του Nicholas Wroe στο Salmon of doudt, που εκδόθηκε μετά το θάνατο του Νταγκλας Άνταμς. )

 

Όσο για τους προλόγους συγραφέων...εξαρτάται τι λενε υποθέτω. Κυμαίνεται απο το αδιάφορο (αν ειναι του στυλ "i would like to thank the academy and so on" ) μέχρι και το ενδιαφέρον, αν προσφέρει κάποιο insight στην ιστορια (αλλά αφου την έχω διαβάσει).

 

Μ αρέσουν επίσης ένα άλλος είδος "εισαγωγης" που το κάνουν αρκετοί, που παραθέτουν στην αρχή ένα ποίημα ή ενα απόσπασμα, κι απο κεί καταλαβαίνεις καποια πράγματα για την ιστορία και μπαίνεις στο κλίμα.

 

Γενικά όμως προτιμώ ό,τι και να ναι, να ναι στο τέλος του βιβλίου.

Edited November 25, 2005 by trillian

[northerain]

Υπάρχουν και άλλοι πρόλογοι βασικά, που μου αρέσει να διαβάζω. Για παράδειγμα ο πρόλογος στο ''Νυχτερινή Βάρδια'' του Κίνγκ είναι ουσιαστικά ένα δοκίμιο πάνω στην συγγραφή τρόμου και τον τρόμο γενικότερα. Έπειτα, στον επίλογο, λέει και δυο λόγια για κάθε διήγημα, πως το εμπνεύστηκε κτλ.

Τωρα κατα τα άλλα, έτσι κι έτσι...αν έχουν κάτι ενδιαφέρον να πούν...

[Mort13]

Καλοί είναι οι πρόλογοι. Κι ας μην ξεχνάμε ότι γεννήθηκαν σε μια διαφορετική εποχή. Σε μια εποχή που δεν υπήρχε το internet, σε μια εποχή που δεν μπορούσες να βρεις μέσα σε 10 δευτερόλεπτα την βιογραφία ή ακόμα πιο σημαντικό, την βιβλιογραφία ενός συγγραφέα. Ειδικά για το είδος της φαντασίας που ήταν περιθωριοποιημένο, οι πρόλογοι ήταν συνήθως ο μόνος τρόπος επέκτασης του ορίζοντά μας. Για έναν κλασσικό συγγραφέα σαν τον Χεμινγουέι μπορούσες να διαβάσεις σε μια εγκυκλοπαίδεια ή σε ένα περιοδικό ή να ακούσεις για αυτόν στο σχολείο ή να δεις ένα ντοκυμαντέρ στην ΕΡΤ. Πως όμως αλλιώς μπορούσες να μάθεις για τον Ζελάζνυ, τον Ντικ ή ακόμα και τον Κλάρκ ή τον Ασίμωφ; Μόνο μέσω των προλόγων.

[Nienna]

Η αλήθεια είναι πως κατά βάσην αδιαφορώ, αν δεν θέλω να διαβάσω προλόγους και τέτοια, δεν τα διαβάζω απλά, προσπερνάω τις σελίδες και πάω στο ζουμί. Αν θέλω να διαβάσω πολλά πράγματα, σάλτσες, βιογραφικά, αναλύσεις, και δεν τα έχει το βιβλίο, τα βρίσκω αλλού. Γενικά είναι θέμα διάθεσης μάλλον. Αυτή τη στιγμή μου φαίνεται πως θέλω λίγα λογάκια του συγγραφέα, και τίποτε άλλο, γι αυτό ψηφίζω αυτό. Αύριο μπορεί αυτό να έχει αλλάξει. Βιβλιογραφία συνήθως θέλω να υπάρχει, όπως και δυο λόγια για τον συγγραφέα, αν γίνεται, για να μην τρέχω στο internet. Άλλες φορές πάλι δεν θέλω... Αν πιάσω κανένα βιβλίο στα χέρια μου που δεν έχει καμμία πληροφορία πέραν της ίδιας της ιστορίας και του ονόματος αυτού που το έγραψε, νοιώθω περιέργεια, το βιβλίο γίνεται ξαφνικά μυστήριο... Είμαι κυκλοθυμική, σας το εχω πει ε;

Edited November 25, 2005 by Nienna

[Oberon]

Oι πρόλογοι των μεταφραστών με εκνευρίζουν αφόρητα. Μου θυμίζουν προλογισμούς ταινιών. Δεν χρειάζομαι κανέναν "ιερέα" να μου ¨ερμηνεύσει" τι περιέχει η "αγία γραφή" του βιβλίου που αγοράζω! Και δεν δέχομαι το μεταφραστή σε ρόλο ερμηνευτή και μεσάζοντα πέρα από τη συγκεκριμένη δουλειά της μετάφρασης. Xωρίς βεβαια αυτό να σημαίνει πως δεν εκτιμώ την σημαντικότατη δουλειά του μεταφραστή, ειδικά όταν δείχνει πως αγαπά το αντικείμενο της δουλειάς του. Κάποιες σημείωσεις ενός μεταφραστή όμως, που αφορούν αποκλειστικά στη μετάφραση τις διαβάζω ευχάριστα.

Αντίθετα οι πρόλογοι των ίδιων των συγγραφέων (και ίσως μερικά βιογραφικά στοιχεία) μου αρέσουν πολύ. Ο συγγραφέας έχει κάθε δικαίωμα να επεξηγήσει ό,τι θέλει για το βιβλίο του.

Edited February 23, 2007 by Dain

[RaspK]

Μου αρέσουν οι πρόλογοι επειδή, εν αντιθέσει με ότι πιστεύει ο πολύς κόσμος για τους προλόγους αυτούς, είναι πολύ ενδιαφέροντες επίλογοι...

[Pixie]

Πριν αρχίσω ένα βιβλίο διαβάζω σχεδόν παντα το βιογραφικό του συγγραφέα.

Προλόγους και εισαγωγές τα αφήνω για το τέλος καθώς συνήθως έχουν spoilers και γιατί τις περισσότερες φορές σου αναλύουν γεγονότα που δεν έχεις διαβάσει ακόμα.

 

Σιχαίνομαι όταν τα βιβλία έχουν και Πρόλογο του συγγραφέα στην πρώτη έκδοση, και Πρόλογο του συγγραφέα στην ανατύπωση, και Εισαγωγή του εκδότη και λίγα λόγια από το μεταφραστή και πάει λέγοντας.

 

Αγαπάω πολύ τα quotes, τις ρήσεις και τις αφιερώσεις.

 

Πρέπει να πω ότι αγόρασα το Guards!Guards! του Τέρι Πράτσετ μόνο και μόνο γιατί μου άρεσε η αφιέρωση. Μετά μου άρεσε και το βιβλίο και έτσι έπιασα και τα υπόλοιπα με τη night watch.

[brave]

Σχεδόν πάντα διαβάζω τους λογοτεχνικούς προλόγους, και σχεδόν ποτέ τη βιογραφία του συγγραφέα.

Μου αρέσει να υπάρχει πρόλογος του μεταφραστη, καθώς και κομμάτια άρθρων που αφορούν το έργο.

Έχει τύχει φυσικά να διαβάσω ένα πρόλογο, να αγοράσω το βιβλίο λόγο οτι μου άρεσε ο πρόλογος, και στη συνέχεια να δω πως είναι πατάτα...

[Naroualis]

Παλιότερα απέυφευγα τους προλόγους μετα βδελυγμίας, αλλά πλέον τους διαβάζω ευχάριστα. Προτιμώ να είναι του μεταφραστή και να με βάζουν στο κλίμα τη ςεποχής μου γράφτηκε ο κείμενο.

 

Άυτό όμως που πραγματικά σιχαίνομαι είναι το "εγώ". Να γράφει ο μεταφραστής (όπως, π.χ., ο κ. Λάλας για το "άρωμα του ονείρου" του Ρόμπινς) κι αντί να μιλλάει για τον συγγραφέα, να μιλάει για τον εαυτό του. "Θυμάμαι τότε που του πήρα συνέντευξη" και "μ' αρέσει να τον διαβάζω κοιτώντας από το μπαλκόνι του ατελιέ μου στο Κολωνάκι" και τέτοια φαιδρά. Απλά Εξοργίζομαι. Ο πρόλογος πρέπει να μιλάει γι' αυτό που θα επακολουθήσει. Κι όχι ο κάθε τυχαίος μεταφραστής, σαν την ψώρα, να εκμεταλλεύεται τον κόπο ενός άλλου για να μας πει πόσο μεγάλο νοίκι (μπορεί να) πληρώνει.

[Oberon]

Ακριβώς αυτό Ναρουάλις, μαζί με την συνήθως επιβεβλημμένη προσωπική ερμηνεία του κάθε μεταφραστή σύμφωνα με τη δική του κοινωνική και μερικές φορές και πολιτική άποψη, είναι που με εκνευρίζει σε πολλούς προλόγους μεταφραστών οι οποίοι αλλοιώνουν συχνά αυτή καθαυτή τη σημασία του βιβλίου όπως το έγραψε ο συγγραφέας του.

Σαν να σε υποχρεώνουν να διαβάσεις το Χ βιβλίο μέσα από ένα εκ των προτέρων καθορισμένο πρίσμα, αυτό του μεταφραστή, ο οποίος τότε γίνεται και "κριτικός" του βιβλίου, όπως κάνουν συχνά οι κριτικοί ταινιών που "γίνονται" ο σκηνοθέτης του, ο σεναριογράφος και οι ηθοποιοί μιας ταινίας ερμηνεύοντας την στις κριτικές τους και πάλι μέσα από ένα προσωπικό, και συχνά όπως στο παράδειγμα που ανέφερες, απροκάλυπτα υποκειμενικό πρίσμα.

Edited February 26, 2007 by Dain

[Naroualis]

Άλλο πρόβλημα κι αυτό, η στρατευμένη προλογιακή λογοτεχνία. Λες και δεν υπάρχει αλλού χώρος να πει κανείς τη γνώμη του για το ρατσισμό, κι όλοι προσπαθούν να μας πείσουν πόσο ρατσίστας ήταν ο Ε.Ρ. Μπάρροους, μόνο και μόνο επειδή ο Ταρζάν και γενικά οι ήρωές του είναι λευκοί και αριστοκράτες. Στην ουσία απαξιούν το μέρος απ' όπου τρώνε το ψωμάκι τους (ή το παντεσπάνι τους, whatever.) Και μένεις εσύ, κακόμοιρε αναγνώστη, με τρικυμία εν κρανίω, να έχεις τύψεις που σου αρέσει ο Ταρζάν ("λές να 'μαι κι εγώ ρατσιστής; Γιατί μου αρέσει ο Ταρζάν αν δεν είμαι ρατσιστής; ε; ε;")

 

(Συγγνώμη για τη συγκεκριμενοποίηση, αλλά κάποιες φορές βρίσκω δύσκολο να μιλήσω με επιχειρήματα και με βοηθούν τα παραδείγματα.)

[BunnyDee]

Να κανω nominate τον Harlan Ellison ως βασιλια των προλογων...

 

Απο κει και περα, ειναι εντελως 'αναλογα τον προλογο/τη φαση' το θεμα για μενα. Δε μπορω να βγαλω καν κανονα για τις διαφορες περιπτωσεις...

[D'Ailleurs]

Άλλο πρόβλημα κι αυτό, η στρατευμένη προλογιακή λογοτεχνία. Λες και δεν υπάρχει αλλού χώρος να πει κανείς τη γνώμη του για το ρατσισμό, κι όλοι προσπαθούν να μας πείσουν πόσο ρατσίστας ήταν ο Ε.Ρ. Μπάρροους, μόνο και μόνο επειδή ο Ταρζάν και γενικά οι ήρωές του είναι λευκοί και αριστοκράτες.

 

Αυτα τα άτομα είναι γνωστό οτι έχουν πρόβλημα στύσης. Εχεις δίκιο εδώ. Γενικά μου αρέσουν οι πρόλογοι οταν δίνουν κυρίως στοιχεία για την ζωή και το έργο του συγγραφέα ή πληροφορίες για το βιβλίο που ίσως θα πρέπει να ξέρει ο αναγνώστης. Κατα 'τάλα δέν θα κάτσω να διαβάσω την μπούρδα του καθενός.

[RaspK]

Δεν ξέρω αν κατάλαβε κανείς αυτό που είπα περί επιλόγων - το είπα ακριβώς γι' αυτό που προαναφέρθηκε.

 

Τελειώνεις το βιβλίο και τότε, φρέσκο ακόμα στο μυαλό σου, βλέπεις πώς το ορμήνεψε κάποιος άλλος.

[heiron]

Εσείς που ψηφίζετε τελευταία, μπορείτε να πειτε και δυο λογάκια;

[Cassandra Gotha]

Εγώ ψήφισα "κατευθείαν στο ζουμί" "ο συγγραφέας να έχει γράψει δυο λόγια".

Συνήθως οι πρόλογοι δεν είναι τίποτα περισσότερο/καλύτερο από αποσπάσματα του βιβλίου που πρόκειται να διαβάσουμε, διανθισμένα με σχόλια του μεταφραστή, όπως "θαυμάστε τη λυρικότητα της πρότασης" ή ακόμα χειρότερα "ο αναγνώστης μένει εμβρόντητος όταν, στο τελευταίο μέρος του βιβλίου ανακαλύπτει την απάτη".

 

Χθες ξεκίνησα ένα βιβλίο και έκανα το λάθος να διαβάσω τον πρόλογο. Όταν είδα "η κοπέλα πεθαίνει σε κάποια φάση..." σταμάτησα. Ευχαριστώ κύριε μεταφραστή, μου καταστρέψατε την ανάγνωση, πάμε στο κυρίως κείμενο τώρα (να δούμε τι αφήσατε στον συγγραφέα). Δεν το ξανακάνω. Θα κάνω όπως παλιά: οι πρόλογοι θα γίνονται επίλογοι, θα τους διαβάζω στο τέλος, αν θέλω σώνει και καλά να τους διαβάσω.

 

Δεν μου αρέσουν οι αναλύσεις-επεξηγήσεις-οδηγίες πώς να διαβάσουμε το βιβλίο (μην και δεν το καταλάβουμε).

Μου αρέσουν όμως οι πρόλογοι που δίνουν βιογραφικά στοιχεία του συγγραφέα και, αν βοηθάει, της εποχής που γράφτηκε το βιβλίο ειδικότερα.

 

edit: Άλλαξα την ψήφο μου, αφού αυτά που γράφουν οι συγγραφείς των βιβλίων σχεδόν πάντα τα διαβάζω.

Edited October 24, 2013 by Cassandra Gotha