Η πιο όμορφη μάσκα

[Sonya]

Όνομα συγγραφέα: Χριστίνα Μαλαπέτσα

Είδος: έλα ντε;

Βία: όχι

Σεξ: όχι ακόμα

Αριθμός λέξεων: 923

Αυτοτελής: όχι, 2ο μέρος

 

 

Το χτύπημα στην πόρτα ήταν έντονο, τόσο έντονο που, για ακόμα μια φορά, μπόρεσε ν’ αποτραβήξει τον Τρίσταν απ’ τον ύπνο που χρειαζόταν και στερούνταν για δεύτερη νύχτα στη σειρά. Σηκώθηκε πάνω βλαστημώντας.

"Μα δεν κοιμούνται ποτέ αυτοί οι άνθρωποι;"

Όταν άνοιξε την πόρτα του δωματίου του, ο υπηρέτης του, με το νυχτικό και την παρούκα βαλμένη όπως όπως, στεκόταν στο διάδρομο, μ’ ένα κερί στο ένα χέρι κι έναν φάκελο στο άλλο.

"Με συγχωρείτε, βαρώνε, που σας ενοχλώ, μα ήρθε ένας υπηρέτης απ’ τον οίκο του κομη Άμπενμπαχ και έφερε αυτό. Είπε πως είναι επείγον."

Ο Τρίσταν, περιμένοντας τα χειρότερα, άνοιξε το φάκελο. Είχε δίκιο και άδικο. Ναι μεν δεν έγραφε "φεύγω", "έφυγα", "το ‘σκασα με τον Εμάνουελ" ή κάτι παρόμοιο, για την ακρίβεια δεν ήταν καν γραμμένο απ’ το χέρι της Μπεάτα, αλλά στην ανάγνωσή του, ο Τρίσταν ένιωσε το αίμα του να παγώνει.

 

Αγαπητέ βαρώνε Χολτσμπάουερ,

γνωρίζοντας τη βαθειά φιλία σας με την κόμισσα Άμπενμπαχ, θεωρώ χρέος μου να σας ενημερώσω πως είναι βαριά ασθενής και η κατάστασή της επιδεινώνεται σταθερά. Παίρνω το θάρρος να σας ζητήσω να έρθετε στο πλευρό της το συντομότερο δυνατό. Πέραν της πρακτικής και ηθικής βοήθειας που μπορεί να παρέχει η παρουσία σας, χρειάζεται να διευθετηθούν και κάποια πολύ λεπτά ζητήματα. Σας ευχαριστώ για την κατανόηση και αναμένω την άφιξή σας,

κόμισσα Ζίλκε Άλμπρεχτσμπεργκερ.

 

Ο Τρίσταν γύρισε ατάραχος στον υπηρέτη του.

"Πες να ετοιμάσουν το άλογό μου άμεσα. Όχι την άμαξα, το άλογο."

"Μάλιστα, βαρώνε."

"Και πες στον υπηρέτη του κόμη Άμπενμπαχ να ενημερώσει ότι πηγαίνω αμέσως."

"Μάλιστα, βαρώνε."

Η ομιλία του ήταν ήρεμη, η ψυχραιμία του παραδειγματική. Μόνο όταν έκλεισε πολύ απαλά την πόρτα, του ‘ρθε να την χτυπήσει και να φωνάξει.

 

Πονούσε. Όχι, δεν πονούσε απλώς. Ένιωθε πυρωμένες βελόνες να καρφώνονται μέσα της, ένιωθε αρπαχτικά να ξεσκίζουν τα σωθικά της, να τα τραβούν έξω απ’ το σώμα της.

"Ζίλκε… Ζίλκε!" ήθελε να ουρλιάξει, αλλά δεν είχε τη δύναμη. Άπλωσε το χέρι στον αέρα και τα δάχτυλα της Ζίλκε το έπιασαν και το κράτησαν σφιχτά.

"Ησύχασε, καλή μου…"

"Με κατασπαράζουν, Ζίλκε! Το τρώνε, το τρώνε ζωντανό! Σκίζουν την ψυχή μου! Μου την παίρνουν! Κλαίει, δεν τ’ ακούς; Κλαίει, Ζίλκε!"

Η Ζίλκε είχε τρομοκρατηθεί απ’ τον πυρετό και το παραλλήρημα της Μπεάτα. Τα μάτια της ήταν ορθάνοιχτα, αλλά θολά, δεν εστίαζαν πουθενά. Έκανε σπασμωδικές κινήσεις και μιλούσε ασυνάρτητα. Η Ζίλκε είχε ενημερωθεί νωρίτερα απ’ τη φίλη της για την εγκυμοσύνη και ξαφνικά συνειδητοποίησε ότι δεν ήταν μόνες στο δωμάτιο. Υπηρέτριες μπαινόβγαιναν διαρκώςκαι κάλλιστα θα μπορούσαν να βγάλουν συμπεράσματα.

"Επιτέλους, περάστε έξω" είπε ήρεμα. "Κλείστε την πόρτα και μην αφήσετε κανέναν να μπει μέσα. Όλη αυτή η φασαρία δεν βοηθάει την κόμισσα."

"Μα ο κόμης…"

"Πρέπει να το επαναλάβω;" η φωνή έγινε ελάχιστα δυνατότερη και αυστηρότερη, αλλά τα τρία κορίτσια που ήταν μέσα εκείνη τη στιγμή χλώμιασαν και, με μια βιαστική υπόκλιση, εξαφανίστηκαν κλείνοντας την πόρτα.

Νύχια και δόντια την ξέσκιζαν, της ξερίζωναν τη μήτρα. Ένιωθε τις κραυγές του παιδιού της κι εκείνη δεν μπορούσε να το βοηθήσει. Το ένιωθε να προσπαθεί να γραπωθεί από μέσα της και να μην τα καταφέρνει. Ο πόνος ξεπερνούσε τον πόνο κάθε στιγμή. Ούρλιαξε.

"Ζίλκε! Το μωρό μου, Ζίλκε!"

Προσπάθησε να ανασηκωθεί, να βάλει τα χέρια της στην κοιλιά της, να το προστατέψει, αλλά οι δυνάμεις της την εγκατέλειψαν και το μόνο που μπόρεσε να κάνει ήταν να διπλωθεί βίαια και να γυρίσει στο πλάι. Μ’ αυτή την κίνηση, τα σκεπάσματα τραβήχτηκαν από πάνω της κι η Ζίλκε είδε τα πόδια της, το νυχτικό και τα σεντόνια βουτηγμένα στο αίμα. Πετάχτηκε πάνω έντρομη.

"Χριστέ και Παναγιά! Το γιατρό!"

Άνοιξε την πόρτα κι οι υπηρέτριες, που στέκονταν από πίσω κρυφακούγοντας, κόντεψαν να πέσουν.

"Το γιατρό! Γρήγορα το γιατρό! Εξαφανιστείτε, ζωντόβολα!"

Η Μπεάτα ούρλιαζε και σφάδαζε πάνω στο κρεβάτι. Η Ζίλκε έκλεισε την πόρτα και γύρισε στη φίλη της.

"Εμάνουελ! Πού είσαι, Εμάνουελ; Το μωρό, το μωρό μας…"

"Σσσς! Για όνομα του Θεού, ησύχασε, σώπασε, σώπα Μπεάτα, σώπα καλή μου."

Άκουσε φασαρία απ’ έξω κι αναγνώρισε τη φωνή του Τρίσταν. Άνοιξε την πόρτα, την ώρα που μια υπηρέτρια διαμαρτυρόταν πως είχαν εντολές να μην μπει κανείς.

"Φύγε, ηλίθια! Εγώ κάλεσα τον βαρώνο. Περάστε, περάστε, παρακαλώ."

Ο Τρίσταν μπήκε μέσα μουρμουρίζοντας κια η πόρτα έκλεισε πίσω του. Βλέποντας τη Μπεάτα, χλώμιασε ακόμα περισσότερο κι έτρεξε δίπλα της.

"Μπεάτα; Καλή μου; Κόμισσα, τι συνέβη;"

"Ο κόμης έπρεπε να φύγει για επείγουσες δουλειές το πρωί και λίγο αργότερα με κάλεσαν να έρθω. Είχε λίγο πυρετό, αλλά πλήρη συνείδηση. Δε μ’ άφησε να καλέσω γιατρό. Μου είπε για χθες. Το απόγευμα χειροτέρεψε και πριν από καμιά ώρα άρχισε να παραλληρεί. Δεν ήξερα τί να κάνω κι έστειλα να σας ειδοποιήσουν. Και τώρα… αυτό."

"Γιατρό καλέσατε τελικά, κόμισσα;"

"Πριν από λίγο, αλλά φοβάμαι πως είναι αργά, τουλάχιστον για το παιδί."

Η Μπεάτα είχε χάσει κάθε επαφή με το περιβάλλον της. Τα μάτια της είχαν κλείσει και μουρμούριζε ακατάληπτα. Κατά καιρούς το πρόσωπό της έπαιρνε εκφράσεις πόνου κι έσφιγγε τα χέρια της γύρω της, αλλά δεν αντιδρούσε στην παρουσία της Ζίλκε και του Τρίσταν. Εκείνος είχε γίνει κάτασπρος.

"Εγώ φοβάμαι μήπως είναι αργά και για την ίδια…"

"Μη λέτε τέτοια πράγματα, βαρώνε! Να, ακούω βήματα, θα ‘ρθε ο γιατρός, όλα θα πάνε καλά."

Ο γιατρός πιστοποίησε την αποβολή και διέγνωσε πνευμονία και νευρική διαταραχή. Έδωσε θεραπευτική αγωγή, αλλά όχι πολλές ελπίδες για ανάρρωση και πληρώθηκε αδρά για να ανακοινώσει μόνο πνευμονία στους περίεργους.

Η Ζίλκε κι ο Τρίσταν, με την κατάσταση να τους απογυμνώνει από πληθυντικούς, τίτλους και τυπικότητες, έκατσαν στο πλάι της Μπεάτα, βουβοί εκτός από περιστασιακές κουβέντες και περίμεναν μουδιασμένοι το θαύμα ή το τέλος.

Edited November 25, 2005 by Sonya

[Nienna]

Χμμ... ανατρέπονται κάπως τα πράγματα. Αναμένω συνέχεια. Αλήθεια, ηρωίδες που να παθιάζονται αλλά να τους βγαίνει σε καλό δεν έχεις; Μόνο σε κακό βγάζει το πάθος in your book;

[Arion_Mandrake]

Όχι η Sonya δεν πιστεύει ότι υπάρχει "καλό" σ'αυτόν τον κόσμο. Σίγουρα η Μπεάτα στο τελευταίο κομμάτι θα πεθαίνει ως πόρνη από αφροδίσιο νόσημα, σε γειτονική χώρα, έχοντας θάψει τρεις συζύγους και σκοτώνοντας κατά λάθος το φίλο της Τρίσταν με το φτυάρι, στην προσπάθειά της να θάψει το δεύτερο άντρα της.

 

Πίσω στο κείμενο τώρα.. Διασκεδαστικό. Μ'αρέσει που στην πλειοψηφία των έργων "εποχής" μαθαίνουμε για τα πάθη των κακόμοιρων γαλαζοαίματων :Ρ Θυμήθηκα την αντιπάθειά μου για τέτοιου είδους διηγήματα και θα δυσκολευτώ να το δω αντικειμενικά αυτή τη φορά. Συνοπτικά θα σου πω απλά ότι μου δημιούργησες εικόνες και συναισθήματα. Φοβάμαι όμως ότι προτιμώ τα συγγράμματα που μπλέκονται και με τις πέντε μου αισθήσεις;) Το σενάριο προχωράει και ενδιαφέρομαι πάντως..

 

Πάμε για το τρίτο

[Nienna]

No offence, αλλά μιας και την ξέρω αρκετά χρονάκια, προτιμάω να μου απαντήσει η ίδια στο σχόλιο. Αν το πάρεις στραβά θα σε κοπανήσω στο κεφάλι με πλαστικό άδειο μπουκάλι νερού. Δεν πονάει, αλλά ικανοποιεί αυτόν που σε κοπανάει.

 

Πώς ακριβώς μπλέκονται διάφορα κείμενα με τις πέντε σου αισθήσεις; Και μένα μου συμβαίνει αυτό με κάποια βιβλία/ιστορίες/ποιήματα, και θέλω να δω τι εννοείς, σε σχέση πάντα με αυτό το κείμενο για να μη βγαίνουμε εκτός θέματος. Ποιες αισθήσεις του λείπουν, γιατί; Έχω περιέργεια.

[Arion_Mandrake]

Δεν πρόκειται να το πάρω στραβά, αστειεύτηκα ;)2 Αλλά σιγά μην παραδεχτεί ότι είναι απαισιόδοξη

 

Για να μη βγούμε off topic όπως σωστά προειδοποίησες, θεωρώ πλήρες και άκρως ρεαλιστικό ένα διήγημα που περιγράφει τον κόσμο του με τις πέντε ανθρώπινες αισθήσεις. Να αντιμετωπίζω ό,τι αντιμετωπίζουν και οι χαρακτήρες, όχι μόνο συναισθηματικά. Ένα παγωμένο δωμάτιο που διαγράφονται οι ανάσες στον αέρα, η μυρωδιά του αίματος μπλεγμένη με τον ιδρώτα της ταλαιπωρημένης Μπεάτα.. Η αλμύρα των δακρύων της. Ένα παγωμένο χάδι στο φλογισμένο απ'τον πυρετό σώμα της.

 

Δε μ'αρέσει να τα βλέπω μέσα από τη δική μου φαντασία αλλά από τη φαντασία του συγγραφέα. Νοιώθω ότι αν προσπαθήσω να συμπληρώσω κομμάτια που λείπουν από ένα διήγημα, κομμάτια που νομίζω ότι λείπουν τουλάχιστον, το διήγημα λανθάνει.. Δε θέλω ένα συγκεκριμένο τρόπο συγγραφής, θέλω απλά μια ολοκληρωμένη άποψη

[Nienna]

Ωραία, καλά είχα καταλάβει. Ήθελα να ακούσω τη γνώμη σου γιατί τελευταία σκεφτόμουν πάνω στο θέμα, και μιας και βλέπω πως κάνεις αρκετά σκληρές αλλά χρήσιμες κριτικές. Εγώ πάλι προτιμώ κάτι ανάμεσα... Αν ο συγγραφέας περιγράφει τα πάντα, τσατίζομαι. Αν δεν περιγράφει τίποτε, τσατίζομαι πάλι... Δεν θέλω να με παίρνει απ' το χέρι και να μου δείχνει τι κρύβεται σε σκοτεινές γωνίες. Θέλω να παραμένουν σκοτεινές. Δεν θέλω όμως να αγνοεί πράγματα που βρίσκονται στο φως. Θέλω να νοιώθω μέσα από τους χαρακτήρες. Αν δεν το αντιλαμβάνονται, δεν θέλω να το αντιληφθώ, συνήθως. Φυσικά υπάρχουν και εξαιρέσεις, και διαφορετικές γωνίες αφήγησης κτλ. Γενικά ο συγγραφέας-θεός-παντογνώστης τις περισσότερες φορές κάπου με χαλάει. Κι αυτό γιατί δεν πετυχαίνει να είναι θεός, να βλέπει από παντού, αν το πετύχαινε θα το λάτρευα (ξέρεις πόσος κόσμος θέλει να δει απ' τα μάτια ενός θεού; ). Ενώ αν δεν είναι παντογνώστης, και ξέρει μόνο όσα ξέρουν οι χαρακτήρες ανα πάσα στιγμή, μου δίνει μια αμεσότητα, μια φοβερή αίσθηση. Χμμ...

[Sonya]

Ουφ, ωραία, τώρα απαντάω στις απαντήσεις... I hate that, προτιμώ να μιλάνε τα κείμενά μου κι όχι εγώ.

 

Αταλάντη, όχι, το πάθος ΔΕΝ βγαίνει πάντα σε κακό in my book. Αλλά σε όλους, τουλάχιστον για μια φορά στη ζωή τους, βγαίνει. Τυχαίνει απλά, αυτές οι φορές να χαράζονται εντονότερα στη μνήμη και ενίοτε να λαμβάνουν μεγαλύτερη αξία απ' αυτό που πραγματικά αξίζουν. Οι ιστορίες μου, όπως θα έχεις καταλάβει, έχουν την τάση να οδηγούν τους χαρακτήρες σε καλύτερη γνώση του εαυτού τους, στην "αλήθεια" τους, μέσα απ' αυτά που τους συμβαίνουν. Καλώς ή κακώς, in my book and in my life, αυτό συμβαίνει μέσα από τα συναισθήματα, τα πάθη και τον βασικό διαχωρισμό αυτών των δύο. Δεν θα συμφωνήσουμε ποτέ πάνω σ' αυτό, ακόμα κι αν περάσουμε 3 χρόνια συζητώντας, εσύ με ονειροπουρμπουλήθρες κι εγώ με λογικά επιχειρήματα, ακριβώς γιατί εσύ αντιλαμβάνεσαι ονειρομπουρμπουλήθρες κι εγώ τις αναλύω σε αίτιο και αιτιατό.

 

Επίσης, δεν πρόκειται να παραδεχτώ ποτέ εις τον αιώνα τον άπαντα ότι είμαι απαισιόδοξη, γιατί απλά δεν είμαι κι αυτό αποδεικνύεται όχι απ' τα κείμενά μου, αλλά απ' τη ζωή μου και τον τρόπο που έχω επιλέξει να τη ζήσω.

 

Νίκο, περιγράφω όπου θέλω να δώσω μια εικόνα, μια μυρωδιά ή μια αίσθηση. Περιγράφω αυτό στο οποίο θέλω να συγκεντρωθεί ο αναγνώστης. Προς το παρόν, δε μ' έχει απασχολήσει ο χώρος, αλλά οι άνθρωποι και πιο συγκεκριμένα το εσωτερικό τους. Θα μπορούσε να είναι ένα οποιοδήποτε δωμάτιο μ' ένα κρεβάτι, δυο καρέκλες κι ένα παράθυρο. Οι περιγραφές θα έρθουν στην ώρα τους. Πάντως, σ' ευχαριστώ για την παρατήρηση, καθώς ενίοτε, επειδή ακριβώς επικεντρώνομαι στα γεγονότα, έχω την τάση να ξεχνάω και τις χρήσιμες/απαραίτητες περιγραφές. Θα το δουλέψω, πάντως, και θα περιμένω τα όχι νηφάλια σχόλιά σου... Ελπίζω το αποτέλεσμα να σ' αρέσει.

[Nienna]

Έλα τώρα, μπορείς καλύτερα απ' αυτό.

Σαφώς και ξέρεις πως κι εγώ αναλύω τις "ονειρομπουρμπουλήθρες" σε άιτιο-αιτιατό, αν θέλω. Απλώς δεν πιστεύω πως υπάρχει ξεχωριστό συναίσθημα και ξεχωριστή λογική. Όλα μέσα στον εγκέφαλό μας είναι, όλα ηλεκτροχημικά είναι, όλα εμείς. Δεν υπάρχει κάποια διαχωριστική γραμμή, και δεν μπορεί να σκεφτεί κανείς χωρίς συναίσθημα. Είναι παράδοξο, δεν υπάρχει. Ούτε να αισθανθεί κανείς μπορεί χωρίς σκέψη. Είναι το ένα και το αυτό - τα υπόλοιπα είναι απλά διαφορές στον χαρακτήρα, στις πράξεις, στις μνήμες...

Είναι σαν να μου λες "ε, άλλο ύλη, άλλο ενέργεια!". Δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα.