Η πιο όμορφη μάσκα

[Sonya]

Όνομα συγγραφέα: Χριστίνα Μαλαπέτσα

Είδος: έλα ντε;

Βία: όχι

Σεξ: όχι ακόμα

Αριθμός λέξεων: 1.254

Αυτοτελής: όχι, 3ο μέρος

 

Ο Τρίσταν στεκόταν στο παράθυρο, μ’ ένα ποτήρι κονιάκ στο χέρι. Τα μαύρα του μαλλιά είχαν αφεθεί ελεύθερα να χαϊδεύουν τους ώμους του, καθώς τα γκρίζα του μάτια πλανούνταν απ’ τη θέα έξω απ’ το παράθυρο στον αντικατοπτρισμό του κρεβατιού στο τζάμι. Πότε πότε γυρνούσε το κεφάλι και κοιτούσε μέσα στο δωμάτιο, το κρεβάτι, με την Μπεάτα να χαροπαλεύει για δεύτερη βδομάδα χωρίς κανένα σημάδι βελτίωσης πέρα απ’ το ότι δεν είχε πεθάνει ακόμα και στο πλευρό της πάντα τη Ζίλκε.

 

Παρατήρησε την κόμισσα, την πιο αγαπημένη φιλενάδα της Μπεάτα. Μέχρι πριν από μερικές μέρες την ήξερε τυπικά, από φήμες κι απ’ τα λόγια της Μπεάτα: κόρη του μη τιτλούχου, απλού κυρίου Φόμπερτ, βιβλιοπώλη, είχε κερδίσει ολοκληρωτικά την καρδιά του κόμη Σεμπάστιαν Άλμπρεχτσμπεργκερ, τόσο που εκείνος αψήφισε τους πάντες και τα πάντα για να την παντρευτεί. Ένας γάμος από έρωτα στη Βιέννη είχε προκαλέσει σκάνδαλο. Κάποιοι έλεγαν ότι ο έρωτας ήταν μονομερής, αλλά ο Τρίσταν ήξερε τόσο απ’ τη Μπεάτα όσο κι απ’ την ίδια τη Ζίλκε τις τελευταίες μέρες ότι λάτρευε τον άντρα της. Ήταν μόλις δεκαπέντε ετών όταν παντρεύτηκε και σε λιγότερο από ένα χρόνο είχε μεταμορφωθεί σε μια πραγματική κυρία, αξιοσέβαστη ακόμα και στα πιο καχύποπτα στόματα. Είχε κάνει δύο γέννες, αλλά κανένα απ’ τα παιδιά της δεν είχε καταφέρει να ζήσει δύο χειμώνες. Πριν από δύο χρόνια κι ενώ περίμενε το τρίτο της παιδί, ο Σεμπάστιαν σκοτώθηκε πέφτοντας απ’ το άλογό του. Σε μια κατάσταση παρόμοια με της Μπεάτα τη στιγμή αυτή, είχε χάσει κάθε ελπίδα να γίνει μητέρα. Χήρα στα εικοσιτέσσερα χρόνια της, είχε αφοσιωθεί στη μνήμη του και στη φίλη της που την είχε τόσο στηρίξει τις δύσκολες εκείνες μέρες.

 

Η Ζίλκε αντιλήφθηκε το βλέμμα του και σήκωσε το βλέμμα της πάνω του. Οι φήμες για τις λατινικές της ρίζες έβρισκαν πάτημα σ’ αυτό το ζεστό, καστανό βλέμμα και την εξίσου καστανή κώμη, όμως ο Τρίσταν ήξερε ότι η κόμισσα ήταν καθαρή Αυστριακή. Της χαμογέλασε και του το ανταπέδωσε, αν και με παραξενεμένη καθυστέρηση. Εκείνος πλησίασε και βολεύτηκε σε μια καρέκλα.

"Πώς πάει;"

"Δεν ξέρω, Τρίσταν… Μπορεί να φαντάζομαι σημάδια βελτίωσης απ’ τη λαχτάρα μου να τα δω…"

Ο Τρίσταν άπλωσε το χέρι του και της χάιδεψε τα μαλλιά. Η Ζίλκε ήξερε απ’ τη Μπεάτα ότι ο βαρώνος ήταν φειδωλός σε λόγια, αλλά γενναιόδωρος σε πράξεις τρυφερότητας. Ανύπαντρος στα εικοσιεννιά του, είχε δημιουργήσει, άθελά του, ένα μύθο γύρω απ’ τ’ όνομά του. Το όνομά του, αν και φιγουράριζε πρώτο πρώτο στη λίστα επιθυμητών γαμπρών, τόσο λόγω του τίτλου του όσο και της ήρεμης ομορφιάς του, δεν είχε συνδεθεί με κανένα απολύτως σκάνδαλο. Δεν είχε ερωμένη, δεν έπαιζε χαρτιά, δεν έπινε, δεν είχε καμιά απαγορευτική συνήθεια, πέραν του ότι απέφευγε όταν και όσο μπορούσε τις μεγάλες εκδηλώσεις και προτιμούσε πιο σπιτικές καταστάσεις. Αν και οι τρόποι του ήταν άψογοι, η Μπεάτα είχε εκμυστηρευτεί στη φίλη της ότι ο Τρίσταν θα προτιμούσε να κυκλοφορεί με τη ρόμπα του και να κάθεται με τα πόδια πάνω στο τραπέζι. Τότε της είχε κάνει εντύπωση. Είχε δει τον βαρώνο σε μια δεξίωση της Μπεάτα, πρότυπο τρόπων και καλής συμπεριφοράς, να δίνει όλη του την προσοχή στη γηραιά δούκισσα Ντοτς, η οποία επέμενε να τον προξενέψει στη μικρή της εγγονή, να την πειράζει λέγοντας ότι η καρδιά του ανήκε μόνο στην ίδια και δεν μπορούσε να παντρευτεί την εγγονή της, είχε καταλάβει γιατί η μισή αριστοκρατία της Βιέννης ήταν ερωτευμένη μαζί του, είχε δει έναν κύριο ο οποίος έμοιαζε να έχει γεννηθεί γι αυτό το περιβάλλον. Τώρα δεν της έκανε πια εντύπωση. Σ’ αυτές τις δυο βδομάδες, με τον επικείμενο θάνατο της Μπεάτα να δημιουργεί δεσμούς χρόνων μέσα σε λίγες μέρες, τον είχε δει να βγάζει εκνευρισμένος την περούκα και το στενό του σακάκι και να λύνει ανυπόμονα κοδρέλες και κουμπιά απ’ το πουκάμισό του (μέχρι που το έσκισε λίγο κιόλας) προκειμένου να μπορέσει να σκύψει και να σηκώσει τη Μπεάτα στα χέρια για να μπορέσει η Ζίλκε ν’ αλλάξει τα ματωμένα σεντόνια. Τον είχε δει αδιάφορο για το αίμα στα ρούχα του να κάθεται, όχι σε κάποια πολυθρόνα, μα στο περβάζι του παραθύρου, ν’ ακουμπά το μέτωπό του στο κρύο γυαλί και της φάνηκε σαν να προσευχόταν. Είχε δει τον Τρίσταν όπως ήταν χωρίς τον τίτλο του βαρώνου, τον είχε δει να μοιάζει με την ίδια, όχι την κόμισσα Άλμπρεχτσμπεργκερ, σεβαστή χήρα και ισχυρό πρόσωπο της αριστοκρατίας, αλλά την Ζίλκε Φόμπερτ, που ‘χε μεγαλώσει σε μια απ’ τις φτωχογειτονιές της Βιέννης κι έπαιζε με τις λάσπες όταν ήταν κοριτσάκι. Τη Ζίλκε που έτρεχε κι αγκάλιαζε τον σκονισμένο μπαμπά που μύριζε βιβλίο, χωρίς να τη νοιάζει για τα ρούχα της ή τους τρόπους της, τη Ζίλκε που φρόντισε τη μητέρα της όταν πέθαινε και που ανέλαβε ολόκληρο το σπίτι στα δώδεκα χρόνια της, κάνοντας τις δουλειές που τώρα έπρεπε να επιβάλλει σε άλλους και να μη διανοείται καν να βοηθά ή να συμμετάσχει στα αστεία και στα γέλια τους.

 

Και που τώρα ξαναγινόταν η δωδεκάχρονη που φρόντιζε την ετοιμοθάνατη μητέρα της. Δυο βδομάδες τώρα, κανείς, πέραν της Ζίλκε, του Τρίσταν και του γιατρού δεν έμπαινε στο δωμάτιο της Μπεάτα. Κανείς άλλος δεν τη φρόντιζε. Η Ζίλκε έδινε εντολές στους υπηρέτες για τη διαχείριση του σπιτιού κι ο Τρίσταν προσπαθούσε να βρει τον Γιόζεφ και να τον ενημερώσει για την κατάσταση της συζύγου του. Κι ούτε ίχνος απ’ τον Εμάνουελ, παρά το γεγονός ότι ολόκληρη η Βιέννη βούιζε για τον επικείμενο θάνατο της κόμισσας Άμπενμπαχ. Για την ακρίβεια, λεγόταν ότι είχε κιόλας πεθάνει και περίμεναν την επιστροφή του κόμη για να το δημοσιοποιήσουν και να την κηδέψουν. Η Ζίλκε σκοτείνιασε.

"Τι σκέφτεσαι;"

"Σκέφτομαι ότι θα πεθάνει κι αυτό το κάθαρμα δεν έρχεται να τη δει γιατί της γράφει το requiem. Αυτή θα έχει πεθάνει εξαιτίας του κι αυτός θα γίνει διάσημος."

"Ζίλκε, δεν μπορεί να έρθει να τη δει. Καλύτερα, αν θες τη γνώμη μου."

"Γιατί;"

"Γιατί θα τον σκότωνα με τα χέρια μου αν τολμούσε να εμφανιστεί εδώ."

"Κι εγώ, αλλά θα τον εκτιμούσα πρώτα, αν για μία φορά έδειχνε ότι την αγαπούσε τόσο, ώστε να το ρισκάρει, αν έδειχνε ότι νοιάζεται."

"Μα… δεν… νοιάζεται…"

Η φωνή ίσα που ακούστηκε, αλλά και οι δύο γύρισαν ταυτόχρονα. Η Μπεάτα είχε ανοίξει λίγο τα μάτια και τους κοιτούσε. Κι οι δύο είχαν μείνει άφωνοι, μην πιστεύοντας αυτό που έβλεπαν.

"Το… μόνο… requiem… που θα… γραφτεί, θα… είναι για… την αγάπη. Αυτή μόνο… πέθανε, κανείς… άλλος."

Η Ζίλκε έπεσε πάνω στη Μπεάτα κλαίγοντας ασυγκράτητα, ξεσπώντας τόσες αδάκρυτες μέρες αγωνίας. Ο Τρίσταν της έπιασε το χέρι και το κράτησε, με την ανακούφιση και τον πόνο να διαδέχονται το ένα το άλλο στο βλέμμα του και τόλμησε να δοκιμάσει την αντοχή της.

"Πέθανε και το μωρό σου, καλή μου…"

Τα μάτια της, κατακόκκινα και λαμπερά απ’ τον πυρετό, έδειξαν να υποφέρουν και μαζί να σκληραίνουν.

"Αυτό ήταν η… αγάπη που… πέθανε… αυτό."

Κι ο Τρίσταν έκλαψε εκείνη τη στιγμή, φιλώντας τα καυτά δάχτυλα, γονατίζοντας στο πάτωμα. Αυτή την εικόνα αντίκρυσε ο κόμης Άμπενμπαχ, όταν χίμηξε σαν ανεμοστρόβιλος μέσα στο δωμάτιο, μετά από τέσσερις μέρες αδιάκοπου καλπασμού, περιμένοντας να βρει το κόσμημα του σπιτιού του, τη γυναίκα που είχε καταλάβει πως τελικά αγαπούσε, όταν διάβασε στο γράμμα του Τρίσταν πως πέθαινε, τον μικρό του άγγελο νεκρό, συντροφιά με τους άλλους αγγέλους και χαμένο απ’ αυτόν για πάντα. Έτρεξε κι εκείνος στο κρεβάτι, έπεσε στα πόδια της, τα αγκάλιασε αφήνοντας τον εαυτό του να κλάψει, όσο δεν είχε κλάψει ποτέ πριν στη ζωή του.

 

Η Μπεάτα, με παγωμένη την ψυχή της και καυτό το σώμα της, είδε τους φίλους της και τον άντρα της να κλαίνε, χωρίς να μπορεί να καταλάβει γιατί, χωρίς να μπορεί να νοιώσει τον πόνο ή τα δάκρυά τους, ευχήθηκε να ήταν μόνη της, έστω και νεκρή, έκλεισε τα μάτια της κι αποκοιμήθηκε.

[tec-goblin]

Έχεις κάτι τεράστιες περιόδους χωρίς καλά συνδετικά (βλέπε τη δεύτερη)

 

Δεν κατάλαβα την Μπεάτα... Γιατί δεν χάρηκε στο τέλος... Πυρετός;

 

Αλλά έχω απορία. Ωραίες περιγραφές. Μου βγάζει όμως λίγο προς μεταγλωττισμένο στην τηλεόραση

[Nienna]

Μια πρόταση δεν είναι μεγάλη αν δεν φτάνει να πιάνει μισή παράγραφο, μια χαρά είναι οι προτάσεις.

Μήπως να άρχιζες να βάζεις μερικά μέρη μαζί σε ένα .doc αρχείο για να έχουμε να διαβάζουμε; Το σπας σε μικρά μικρά κομματάκια, σε διαφορετικά posts, κι αν είναι τόσο μεγάλο όσο φαντάζομαι είναι κρίμα να σπάει έτσι.

 

Βλέπω πως αν και προσπαθείς να ξεφύγεις από αυτό το μοτίβο έχεις πάλι ίχνη της όχι-και-τόσο-παθιασμένης σχέσης που δικαιώνεται, έστω και λιγάκι, μέσω του άνδρα της που καταλαβαίνει πως την αγαπά... Επίσης όπως είπα και στο άλλο μέρος, έχεις σίγουρα στοιχεία του καταδικασμένου παθιασμένου έρωτα. Ο Εμάνουελ μου θυμίζει κάτι... Αλλά ευτυχώς μόνο απειροελάχιστα μικροσκοπικά κομμάτάκια από κάτι. Πάλι καλά.

[Arion_Mandrake]

Ωραία, το διήγημα συνεχίζεται ικανοποιητικά. Τώρα φτάσαμε και στο σημείο "Αυτοί οι καλοί κύριοι με τα λεφτά και τους τίτλους είναι κατά βάθος ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Τι τραβάνε κι αυτοί, ας κλάψουμε". Το αποφάσισα, τα υπόλοιπα δεν θα τα διαβάσω νηφάλιος, για να τα κρίνω όσο αντικειμενικά έκρινα το πρώτο

 

Το καλύτερο κομμάτι προς το παρόν. Αυτό που δε μ'αρέσει είναι αυτό που και η Nienna παρατηρεί, ο Εμάνουελ μου θυμίζει κάτι.. Ο Τρίσταν μου θυμίζει κάτι. Η Ζίλκε μου θυμίζει κάτι.. Δυστυχώς μόνο αν σκοτώσεις τη Μπεάτα θα με εκπλήξεις και θα λάβω σοβαρότερα υπόψιν το διηγηματάκι. Προς το παρόν περιμένω το super-φανταστικό-gosu χαρακτήρα που θα βγάλει τη Μπεάτα από το βούρκο της θλίψης και θα την κάνει ευτυχισμένη μέχρι να τον σκοτώσει στον ύπνο του. Και αυτό θα είναι το τελευταίο κομμάτι..