Βάρδος Posted November 26, 2005 Share Posted November 26, 2005 Αυτό το post της Nienna μού έδωσε την έμπνευση για τούτο το θέμα. Πολλές φορές, λέει κάποιος "Το τάδε με άγγιξε", "Το τάδε είχε συναίσθημα", "Το τάδε δεν είχε συναίσθημα" κτλ κτλ. Εγώ, για να είμαι ειλικρινής, ποτέ δεν έχω παρατηρήσει τέτοια πράγματα. Υπάρχουν, απλά, καλογραμμένα και κακογραμμένα κείμενα, αυτό είναι όλο. Πιστεύω ότι το "συναίσθημα" είναι σε μεγάλο βαθμό υποκειμενικό. Θα αναλύσω και περισσότερο, στη συνέχεια. Για την ώρα, συζητήστε ελεύθερα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
trillian Posted November 26, 2005 Share Posted November 26, 2005 Κοιτα, μπορει ενα κειμενο να βγαζει συναισθημα κι ενα αλλο με την ιδια σκηνη να μη βγαζει. Δηλαδη είναι και θέμα λεξιλογίου και σύνταξης, υπάρχουν κάποιοι τρόποι που βγάζουν περισσότερο συναίσθημα στον αναγνώστη, πέρα απο το υποκειμενικό του θέματος, που όντως υπάρχει. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted November 26, 2005 Share Posted November 26, 2005 Έχει νομίζω να κάνει με το πόσο σε αγγίζει το θέμα. Κοινώς μπορεί κάτι να είναι καλογραμμένο και να μην έχει συναίσθημα, να είναι ψυχρό, ξένο προς τα εσένα (επειδή αυτός ήταν ο σκοπός του). Όταν λέμε έχει συναίσθημα εννοούμε ότι άγγιξε ευαίσθητες χορδές σου, σε συγκίνησε, μίλησε στον ψυχικό σου κόσμο (ήταν γκαίη σε απλά σουφουφίτικα ) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted November 26, 2005 Author Share Posted November 26, 2005 Φέρτε μου ένα παράδειγμα που θεωρείτε, προσωπικά, "συναισθηματικό". Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Μελδόκιος Posted November 26, 2005 Share Posted November 26, 2005 Ένα κείμενο που βγάζει συναίσθημα, είναι ακριβώς αυτό. Βγάζει συναίσθημα. Αν σε τρομάζει, σε συγκινεί, σε χαροποιεί, σε προβληματίζει σε στρουμφίζει, βγάζει συναίσθημα, και είναι πιθανώς επιτιχυμένο. Το συναίσθημα πηγάζει από τις εικόνες, τις καταστάσεις που βιώνουν οι χαρακτήρες, τις συναισθηματικά φορτισμένες λέξεις σε κατάληλα σημεία κτλ κτλ... Επίσης παρατήρησα ότι τα κείμενα που μιλάνε για συναίσθημα, τις περισσότερες φορές δεν καταφέρνουν να προκαλέσουν συναίσθημα. Είναι αναίσθητα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted November 26, 2005 Share Posted November 26, 2005 (edited) Θα σου δώσω παράδειγμα με δύο δικές μου ιστορίες: Το "άρωμα ελπίδας" και το "61" Το πρώτο θα το χαρακτήριζα άνετα ως έχον συναίσθημα, το δεύτερο όμως σε καμία περίπτωση. edit: Η απάντηση του Μελδόκιου, ή έστω απόσπασμά της αξίζει θέση στην υπογραφή μου. Edited November 26, 2005 by Nihilio Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
heiron Posted November 26, 2005 Share Posted November 26, 2005 Μπορω να σου φερω αντιπαραδειγματα...Τα δικα μου κειμενα!Νεχ... "Εγώ, για να είμαι ειλικρινής, ποτέ δεν έχω παρατηρήσει τέτοια πράγματα." Μεταξυ μας...ουτε εγω!!!Αλλα βεβαια για μενα κυκλοφορει η φημη οτι ειμαι αναισθητος...(Ειναι λογικο αφου ειμαι μισος ζωον...) Κοιτα αφου λες οτι υπαρχουν καλογραμμενα και κακογραμμενα:Οταν θες να περασεις ενα συναισθημα αλλα αυτο δεν περναει ειναι κακογραμμενο ενω αν περναει ειναι-απο την αισθηματικη αποψη-καλογραμμενο.Οπως μια ιστορια τρομου.Μπορει να σε τρομαξει,μπορει και οχι.Μια κακογραμμενη ομως,μπορει; Να επισημανω οτι προσωπικα οι αισθηματικουρες δεν μου πολυ αρεσουν.Αν μου αρεζαν δε θα διαβαζα Μουρκοκ αλλα Καλλη Καρατζα.(χε,χε) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
trillian Posted November 26, 2005 Share Posted November 26, 2005 Επίσης παρατήρησα ότι τα κείμενα που μιλάνε για συναίσθημα, τις περισσότερες φορές δεν καταφέρνουν να προκαλέσουν συναίσθημα. Είναι αναίσθητα. ¨Οντως! Πολλές φορές οι μεγάλες λέξεις και οι αυτουσιες περιγραφές συνασθημάτων δε μου προκαλούν κατι. Θα πρέπει το συναίσθημα να βγαινει απο την κατάσταση, κι οχι απο τα λογια τοσο, για μενα δηλαδη. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted November 27, 2005 Share Posted November 27, 2005 (edited) Συναίσθημα βγάζουν τα κείμενα που αναφέρει ο Μελδόκιος. Επίσης έχει δίκιο στο ότι είναι δύσκολο να μιλάς για συναίσθημα και να βγάζεις συναίσθημα, ειδικά σε πεζό λόγο. Πολύ δύσκολο. Η περιγραφή ενός συναισθήματος δεν μπορεί να γίνει άμεσα, συνήθως οδηγεί σε αποτυχίες. Μπορείς να δώσεις ένα συναίσθημα μέσα από εικόνες, σύμβολα, πράγματα που θα έχουν την ευκαιρία να δημιουργήσουν συνειρμούς στον αναγνώστη σου. Ας μην ξεχνάμε πως ο αναγνώστης δεν νοιώθει ποτέ το δικό σου συναίσθημα, νοιώθει το δικό του, ταυτίζεται με κάτι που διαβάζει γιατί το φέρνει κοντά στον ίδιο, έτσι συμβαίνει να "τον αγγίζει". Πρέπει να ξέρεις να πατάς διάφορα κουμπάκια, να αγγίζεις διάφορες χορδές. Μερικά πράγματα είναι κοινά για όλους τους ανθρώπους, υπάρχουν εμμονές, σύμβολα, ιδέες, με τα οποία είτε διαφωνείς είτε συμφωνείς πάντα κάτι σου θυμίζουν... Υπάρχει και η λύση της αλληγορίας, έτσι ενθαρρύνεις τον αναγνώστη να κάνει προσωπικούς συνειρμούς μη δεσμεύοντάς τον σε φόρμες, σε απλή αφήγηση. Από την άλλη αν μιλάμε για απλή αφήγηση το συναίσθημα - για μένα τουλάχιστον - θα περάσει μέσω καλοφτιαγμένων, αληθινών χαρακτήρων - εκεί θα υπάρξη και η ταύτιση, ή η συμπάθεια, εκεί θα νοιώσει κάτι ο αναγνώστης. Όλα αυτά χρειάζονται προσοχή στο λόγο, χρειάζονται όμως και μεράκι, αγάπη γι αυτό που κάνεις. Όπως είπα και κάπου αλλού αν δεν έχει λίγο από σένα, από τα μέσα σου, πώς να το πω, το έργο σου... τότε είναι άδειο. Ο αναγνώστης δεν είναι βλάκας, καταλαβαίνει - συνήθως. Καταλαβαίνει αν τον δουλεύουν ή όχι, και αν μένει κάπου όπου συνεχίζουν να τον δουλεύουν, το κάνει οικειοθελώς. Και όχι, δεν χρειάζεται να μιλάει κάτι για γνώριμες συναισθηματικές καταστάσεις και ιστορίες για να αγγίξει κάποιον. Ίσα ίσα, αν παραείναι γνώριμες κάπου ξενίζουν, παραδόξως. Πρέπει όλα να κάνουν το μαγικό κλικ. Για να λέμε την αλήθεια πρέπει να έχει ταλέντο κανείς για να αγγίξει τους άλλους Πείτε το και μεράκι αν θέλετε, ή και Αγία Πόρωση. Είναι όπως και σε άλλου είδους τέχνες, πιο εξωστρεφείς από το γράψιμο. Όταν ακούς κάποιον να τραγουδά δεν καταλαβαίνεις μόνο τεχνικά πράγματα - εγώ τουλάχιστον δεν καταλαβαίνω μόνο αυτό. Κάπως διαφαίνεται και το αν νοιώθει αυτός που τραγουδά τις λέξεις, αν τις εννοεί. Τα ίδια και για τους ηθοποιούς. Δεν χρειάζεται να είναι δικό σου το συναίσθημα, να το ενοιωσες χθες, προχθές, για να το εννοείς. Ελπίζω να βγαίνει νόημα απ' αυτά που λέω. Edited November 27, 2005 by Nienna Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted November 27, 2005 Author Share Posted November 27, 2005 Κοιτα αφου λες οτι υπαρχουν καλογραμμενα και κακογραμμενα:Οταν θες να περασεις ενα συναισθημα αλλα αυτο δεν περναει ειναι κακογραμμενο ενω αν περναει ειναι-απο την αισθηματικη αποψη-καλογραμμενο.Οπως μια ιστορια τρομου.Μπορει να σε τρομαξει,μπορει και οχι.Μια κακογραμμενη ομως,μπορει; Ποτέ δε μ'έχει τρομάξει πραγματικά μια ιστορία τρόμου. Τώρα, αυτό που λες για το κακογραμμένο/καλογραμμένο... Ναι, σε έναν τέλειο κόσμο, θα ίσχυε. Στον δικό μας, δε νομίζω ότι ισχύει. Μπορεί να είναι απίστευτα καλογραμμένο, κι όμως, να μη σε συγκινεί για προσωπικούς λόγους, ή να είναι απίστευτα κακογραμμένο και να σε συγκινεί, για προσωπικούς λόγους επίσης. ¨Οντως! Πολλές φορές οι μεγάλες λέξεις και οι αυτουσιες περιγραφές συνασθημάτων δε μου προκαλούν κατι. Θα πρέπει το συναίσθημα να βγαινει απο την κατάσταση, κι οχι απο τα λογια τοσο, για μενα δηλαδη. Για μένα, εξαρτάται από το πόσο έχω δεθεί με τους χαρακτήρες. Αν έχω δεθεί, τότε θα λυπηθώ αν πάθει κάτι κακό, ας πούμε, ή θα χαρώ αν του συμβεί κάτι καλό. Αλλά για να δεθώ με ένα χαρακτήρα, πρέπει να ξέρω πολλά πράγματα γι'αυτόν και να τον έχω συμπονέσει κιόλας. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
heiron Posted November 27, 2005 Share Posted November 27, 2005 Κι εγω μια απο τα ιδια με τις ιστοριες τρομου.Παντως ειπα "καλογραμμενη απο αισθηματικη αποψη"-οχι γενικα. Ναι,οταν σκεφτεσαι οτι ΠΡΕΠΕΙ να βγαλεις συναισθημα συνηθως δε βγαζεις οσο καλα κι αν γραψεις,οσο κι αν το περιγραψεις.Το καλυτερο ειναι νομιζω να γραψεις καλα αυτα μου συμβαινουν και το συναισθημα θα βγει αναλογως με τον αναγνωστη. Αληθεια,ποια σκηνη σας εχει συγκινησει πολυ στη λογοτεχνια; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted November 27, 2005 Author Share Posted November 27, 2005 Κι εγω μια απο τα ιδια με τις ιστοριες τρομου.Παντως ειπα "καλογραμμενη απο αισθηματικη αποψη"-οχι γενικα.Ναι,οταν σκεφτεσαι οτι ΠΡΕΠΕΙ να βγαλεις συναισθημα συνηθως δε βγαζεις οσο καλα κι αν γραψεις,οσο κι αν το περιγραψεις. Εγώ, όταν θέλω να βγάλω συναίσθημα, κάθομαι κάτω, στρώνομαι, και το γράφω. Δεν μπορείς να περιμένεις να σε κυνηγήσουν τίγρεις μέσα στη ζούγκλα, για να το περιγράψεις. Αλλά, όταν η ιστορία σου το ζητάει, πρέπει να μπεις στη θέση του χαρακτήρα και πρέπει να το περιγράψεις. Όχι απαραίτητα "ένιωθε πολύ φοβισμένος", αλλά δείξτο μας. Show don't tell, anyone? Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
northerain Posted November 27, 2005 Share Posted November 27, 2005 Ναι αυτό το τελευταίο που λέει ο Βάρδος στέκει...Αν σκεφτέις οτι συναίσθημα δεν λέμε μόνο την λύπη και την χαρά, πιστεύω οτι κάθε κείμενο βγάζει συναίσθημα(αγωνία π.χ. τα περισσότερα κείμενα έχουν τουλάχιστον αυτό). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
heiron Posted November 27, 2005 Share Posted November 27, 2005 Xμ...δεν ξερω.Μιλαω περισσοτερο ως αναγνωστης.Κατι σκηνες που ξερω οτι θα επρεπε να νιωσω κατι με αφηνουν σχεδον παντα αδιαφορο!Απο τις λιγες σκηνες που με αγγιξαν ειναι ας πουμε το τελος του "Ονειρικη αναζητηση της αγνωστης Κανταθ".Αν και περισσοτερο για προσωπικους λογους(οχι, δεν εχω καμια σχεση με Προβιντενς,Βοστονη κτλ). Για πιο "ελαφρια"(Αν και οχι κατωτερα βεβαια) συναισθηματα συμφωνω.Και βεβαια αν ειναι καλοφτιαγμενος ο ηρωας και ταυτιζεσαι με αυτον,συμπασχεις. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
The Blackcloak Posted November 27, 2005 Share Posted November 27, 2005 (edited) Συνήθως τα βιβλία που καταφέρνουν να μου βγάλουν κάποιο συναίσθημα επικεντρώνονται σχεδόν ολοκληρωτικά στον κεντρικό χαρακτήρα και αυτός είναι που αναλύεται περισσότερο από όλους. Επιπλέον τις περισσότερες φορές τυχαίνει να έχει κάποια δικά μου χαρακτηριστικά μόνο μεγεθυνμένα και αναπτυγμένα ως τα άκρα(κυρίως αρνητικά αλλά ίσως και κάποια θετικά). Συνήθως δεν είναι φάνταζυ βιβλία πάντως αυτά που με αγγίζουν περισσότερο, όχι πως δε βρίσκω και κάποια κοινά με φανταστικούς ήρωες, απλά νοιώθω ότι τα μέσα που πιθανόν έχουν στη διάθεσή τους και αρκετές καταστάσεις στις οποίες βρίσκονται δεν έχουν κάποιο αντίστοιχο στη δική μου ζωή. Αυτό δε σημαίνει πως δε μπορώ να εκτιμήσω μια καλή φάνταζυ ιστορία ή να μου αρέσει σε αυτή πιο πολύ ένας χαρακτήρας από άλλους. Θα έλεγα πως το αγαπημένο μου είδος ιστορίας μπορεί να περιέχει "υπερφυσικά στοιχεία"/σύμβολα, τα οποία θα μπορούσαν να υπάρχουν, θα μπορούσαν να είναι και απλό αποκύημα της φαντασίας των χαρακτήρων(βλ. Δόκτωρ Φάουστους του Μαν). Συχνά αντιστοιχούν σε πραγματικές καταστάσεις διαστρεβλωμένες από τη φαντασία των ηρώων ή από πνευματικές τους ασθένειες/άλλου είδους παραισθήσεις(ιστορίες του Μελδόκιου π.χ.). Edited November 27, 2005 by The Blackcloak Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Διγέλαδος Posted November 27, 2005 Share Posted November 27, 2005 Τα κείμενα που σου γεννούν συναισθήματα είναι αυτά που σίγουρα θα γίνουν επιτυχίες. Είναι αυτό που θα σε κάνει να γελάσεις. Να κλάψεις. Να ξανασκεφτείς πολλά πράγματα για τη ζωή σου και για τον κόσμο.. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
laas7 Posted November 27, 2005 Share Posted November 27, 2005 Θεωρώ πως το συναίσθημα είναι καθαρά προσωπικό και γι αυτό εγώ τουλάχιστον συντονίζομαι με κάτι ή κάποιον που θεωρώ πως ίσως μου μοιάζει ή με κάτι που νιώθει ο ήρωας και ξέρω πως είναι γιατί το έχω νιώσει και εγώ πιθανότατα στο παρελθόν. Είναι δύσκολο να ξέρεις πως είναι αν δεν το έχεις νιώσει και εσύ, και αυτός είναι ο πιο άμεσος τρόπος για να νιώσεις κάποιο συναίσθημα. Να βρείς ομοιότητες σου με κάτι ή κάποιον χαρακτήρα του βιβλίου. Αλλά βέβαια υπάρχουν και εξαιρέσεις... ας πούμε όλοι μπορεί να λυπηθούμε ή στενοχωρηθούμε ίσως ακόμα και κλάψουμε με έναν χαρακτήρα ανάπηρο ή που έχει υποφέρει πολλά στην ζωή του, ακόμα και αν εμείς δεν είμαστε κάτι τέτοιο. Και αυτό είναι πρόκληση πολύ έντονου συναισθήματος αλλά υποδηλώνει να είναι ήδη το άτομο ευαίσθητο για να το νιώσει. Αρα θεωρώ πως όλα ξεκινάνε απο εμάς σαν αναγνώστες... αν το έχουμε μέσα μας έστω και λίγο και διαβάσουμε κάτι συνήθως καλογραμμένο (γιατι συνήθως στο κακογραμμένο σου χτυπάνε όλα τα λάθη και σου κακοφαίνεται) μπορείς να νιώσεις το ανάλογο συναίσθημα. Επίσης αυτό είναι κατα την γνώμη μου η επαφή με τον δημιουργό, γιατί και αυτός που το έγραψε το είχε μέσα του και το εξέφρασε καλά. Τώρα αν ρωτάτε αν υπάρχει πραγματικό συναίσθημα στην ζωή... αυτό είναι άλλο θέμα... και γι αυτό το γράφω χωριστά... για τα πραγματικά συναισθήματα στην ζωή είναι κατα την γνώμη μου σπάνια γι διαφόρους λόγους που αλλοτριώνουν τους ανθρώπους π.χ. μην το πω και με κοροιδέψουν, δεν θα με καταλάβουν, δεν θέλω να ξέρουν ή για λόγους υποκρισιάς συμφέροντος κτλ Αν και όταν τύχει να βρείς πλούσια συναισθήματα σε κάποιον (και αυτό συμβαίνει σε βαθιά γνωρίμια) είναι υπέροχο και μεγάλη τύχη! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.