Η πιο όμορφη μάσκα

[Sonya]

Όνομα συγγραφέα: Χριστίνα Μαλαπέτσα

Είδος: έλα ντε;

Βία: όχι

Σεξ: όχι ακόμα

Αριθμός λέξεων: 1.297

Αυτοτελής: όχι, 4ο μέρος

 

Το δωμάτιο ήταν λουσμένο στο φως. Απ’ το μισάνοιχτο παράθυρο έμπαινε ο δροσερός, φλεβαριάτικος αέρας και το φως του ήλιου που έκανε το χιόνι στους δρόμους και στις στέγες των σπιτιών ν’ αντανακλά παντού ένα κρυστάλλινο φως. Οι βαρειές, σκούρες κόκκινες κουρτίνες, που τόσο αγαπούσε η Μπεάτα, είχαν αντικατασταθεί από ελαφριές, ανοιχτόχρωμες, σχεδόν διάφανες γαλάζιες και πράσινες με εντολή του Γιόζεφ που έβρισκε τις προηγούμενες καταθλιπτικές, χωρίς να γνωρίζει την ιδιαίτερη προτίμηση της συζύγου του στο κόκκινο βελούδο. Εκείνη δεν είχε διαμαρτυρηθεί, είχε αποδεχτεί την αλλαγή μ’ ένα αδιάφορο ανασήκωμα των ώμων της. Παντού, στο δρύινο τραπέζι, στα μικρά κομοδίνα, ακόμα και στο πάτωμα με τ’ ακριβά χαλιά, υπήρχαν βάζα με πολύχρωμα λουλούδια.

Όταν η Ζίλκε κι ο Τρίσταν χτύπησαν διακριτικά την πόρτα και μπήκαν μέσα, η πρώτη σκέψη τους ήταν πως είχαν μπει σε λάθος δωμάτιο. Η δεύτερη πως η φωτεινότητα του δωματίου τόνιζε ακόμα περισσότερο τη σκοτεινιά στα γαλάζια μάτια της Μπεάτα. Στο πλάι του κρεβατιού, καθισμένος άνετα σε μια πολυθρόνα, βρισκοταν ο Γιόζεφ, που όλη τη βδομάδα δεν είχε φύγει σχεδόν καθόλου απ’ το πλευρό της γυναίκας του. Της διάβαζε ένα βιβλίο. Εκείνη δε φαινόταν ούτε καν να τον ακούει. Το κεφάλι της ήταν στραμένο απ’ την άλλη πλευρά, προς το ανοιχτό παράθυρο, αλλά δεν κοιτούσε έξω. Η Ζίλκε, γνωρίζοντας καλά τη φίλη της, στάθηκε μια στιγμή κι αφουγκράστηκε. Αχνά, αλλά καθαρά, οι καμπάνες της εκκλησίας του Αγίου Στεφάνου ακούγονταν χαρμόσυνες. Ο Τρίσταν, κάνοντας την ίδια σκέψη, γύρισε προς το ζευγάρι με μια ελαφριά υπόκλιση.

"Καλημέρα κόμη, κόμισσα. Πώς είναι η ασθενής μας σήμερα;"

"Καλημέρα, αγαπητέ μου βαρώνε Χολτσμπάουερ. Πριν από λίγο έφυγε ο γιατρός. Τη βρήκε καλύτερα, αλλά συνέστησε ηρεμία και ανάπαυση."

"Αγαπητέ Άμπενμπαχ" επενέβη η Ζίλκε "χαίρομαι ιδιαιτέρως, αλλά ανησυχώ, μήπως ο κρύος αέρας χειροτερέψει την κατάσταση. Θα μου επιτρέψετε να κλείσω το παράθυρο;" και κινήθηκε προς τα κει.

"Όχι, άστο" μίλησε η Μπεάτα, χωρίς να γυρίσει το βλέμμα της να κοιτάξει τους φίλους της. "Θέλω ν’ ακούω τις… καμπάνες."

"Καλή μου, θα ‘χετε όλες τις ευκαιρίες του κόσμου ν’ απολαύσετε τις καμπάνες του Αγίου Στεφάνου όταν αναρρώσετε. Προς το παρόν, σημασία έχει να γίνετε καλά κι ο αέρας δεν βοηθά."

Η Μπεάτα δε διαμαρτυρήθηκε, ούτε γύρισε το κεφάλι της. Η Ζίλκε γύρισε στον Τρίσταν και τον κοίταξε με νόημα. Εκείνος γύρισε πάλι προς τον κόμη.

"Κόμη, θα μπορούσα να σας μιλήσω ιδιαιτέρως; Γνωρίζω πως δεν θέλετε ν’ αφήσετε το πλευρό της συζύγου σας, αλλά πρόκειται για κάποιες ενδιαφέρουσες ειδήσεις που έμαθα απ’ τον ταγματάρχη Σουλτς."

"Βεβαίως, βεβαίως, πάμε στο γραφείο μου, βαρώνε. Ας αφήσουμε τις κυρίες να ανταλλάξουν κοσμικά κουτσομπολιά."

Ο Γιόζεφ έπιασε τον Τρίσταν απ’ το μπράτσο.

"Με την άδειά σας, κυρίες μου."

Τον έβγαλε απ’ το δωμάτιο και του ψιθύρισε, κλείνοντας την πόρτα:

"Χολτσμπάουερ, η κόμισσα δεν είναι καλά. Γνωρίζω πως είστε φίλος της, όπως κι η κόμμισα Άλμπρεχτσμπεργκερ."

"Κόμη, παρεξηγείτε…"

"Όχι, δεν το εννοώ έτσι. Γνωρίζω πως η σύζυγός μου είναι υπόδειγμα ηθικής και αρετής και δεν αμφισβητώ την αγνότητα της μακρόχρονης φιλίας σας. Θα θέλατε να μου πείτε τί της συνέβη;"

"Πνευμονία, κόμη. Θα πρέπει να κρύωσε τότε που πήγε τελευταία φορά στην κόμισσα Άλμπρεχτσμπεργκερ."

Ο Γιόζεφ τον κοίταξε έντονα κι ο Τρίσταν κατάλαβε πως ο κόμης δεν ήταν ελαφρόμυαλος, ούτε θα ξεγελιόταν εύκολα. Απ’ την άλλη, η γυναίκα του είχε εραστή καθ’ όλη τη διάρκεια του γάμου τους κι αυτός δεν είχε καταλάβει τίποτα, αλλά ο Τρίσταν υποψιαζόταν ότι απλά δεν είχε δώσει ποτέ προσοχή για να το καταλάβει.

"Καταλαβαίνω. Εν τούτοις πράξατε ορθώς που θελήσατε να απομακρυνθούμε απ’ το δωμάτιο. Ίσως η κόμισσα να την κάνει να αιστανθεί πιο άνετα. Μήπως θα θέλατε να περάσετε κι εσείς μέσα ή επιμένετε να μιλήσουμε για ανύπαρκτα στρατιωτικά ζητήματα;"

Ο Τρίσταν γέλασε.

"Σας συμπαθώ πραγματικά, Άμπενμπαχ, είστε εξαιρετικός άνθρωπος. Ας αφήσουμε, όμως, τις κυρίες μόνες, έστω για λίγο, κι ας πάμε να σχολιάσουμε τις ανύπαρκτες ειδήσεις του ταγματάρχη Σουλτς."

 

Η Ζίλκε, αφού έκλεισε το παράθυρο, έκατσε στο κρεβάτι χαμογελώντας και χάιδεψε το μέτωπο και τα μάγουλα της Μπεάτα.

"Πώς είσαι σήμερα, γλυκιά μου;"

"Παντρεύτηκε;"

"Πώς;"

Η Μπεάτα γύρισε και την κοίταξε για πρώτη φορά από τη στιγμή που είχε μπει στο δωμάτιο. Η Ζίλκε δεν την είχε ξαναδεί έτσι, με τόση πίκρα και οργή και απόγνωση και λαχτάρα να κρατηθεί από ένα ψέμα..

"Ο Εμάνουελ, Ζίλκε. Παντρευόταν σήμερα. Παντρεύτηκε;"

"Μα γιατί…"

"Για όνομα του Θεού, Ζίλκε! Ένα ‘ναι’ ή ένα ‘όχι’ θέλω. Τόσο δύσκολο είναι να το καταλάβεις;"

"Απλά, δε θέλω…"

"Δε μ’ απασχολεί τι θες! Σου έκανα μια ερώτηση: παντρεύτηκε ή όχι;"

Η Ζίλκε δίαστασε. Απ’ τη μια δεν ήθελε να της πει την αλήθεια, απ’ την άλλη δεν έπρεπε να την εκνευρίζει ή να την αναστατώνει.

"Ζίλκε, σκοπεύεις να μου απαντήσεις ή θα πρέπει να σηκωθώ και να πάω μόνη μου στον Άγιο Στέφανο να δω;" κι έκανε μια κίνηση να πετάξει τα σκεπάσματα.

"Όχι, όχι! Μπεάτα, κάτσε εκεί που είσαι! Αμάν, το πείσμα σου! Ξεροκέφαλη!"

Η Μπεάτα την αγριοκοίταξε.

"Συνεχίζεις να μην μου απαντάς."

"Ναι. Ναι, λοιπόν, παντρεύτηκε. Ικανοποιήθηκες τώρα; Μήπως περίμενες το αντίθετο;"

Η κοπέλα ξάπλωσε πίσω κι απέστρεψε το βλέμμα της κι απ’ τη φίλη της κι απ’ το παράθυρο. Η Ζίλκε φοβήθηκε πως θα έκλαιγε και μετάνοιωσε που της το είπε έτσι, αλλά τελικά δεν είδε δάκρυα να μαζεύονται στα μάτια της. Αμήχανη όσο ήρεμη έδειχνε η Μπεάτα, κοίταξε ολόγυρα με προσποιητό ενθουσιασμό κι έτριψε ζωηρά τις παλάμες της μεταξύ τους.

"Τι όμορφο που έγινε το δωμάτιο! Πολύ χαίρομαι που αποφάσισες ν’ αλλάξεις χρώματα. Μοιάζει πολύ πιο ζωντανό."

"Ο Γιόζεφ τ’ άλλαξε."

"Σ’ αρέσει;"

Η Μπεάτα ανασήκωσε αδιάφορα τους ώμους, χωρίς να γυρίσει ούτε για μια στιγμή το βλέμμα της.

"Χαίρομαι που ο Γιόζεφ σε φροντίζει τόσο. Είδες πόσο πολύ σ’ αγαπάει ο άντρας σου; Καιρός είναι πια ν’ ασχοληθείς ουσιαστικά με τον γάμο σου."

Και πάλι, η μόνη αντίδραση ήταν ένα σήκωμα των ώμων, ακόμα πιο αδιάφορο.

"Έλεγα τον άλλο μήνα, εάν έχεις αναρρώσει πλήρως, να παρακολουθήσουμε λίγο θέατρο και όπερα. Έχουμε πολύ καιρό να πάμε."

"Ήταν όμορφος;"

"Ποιος"

"Ο γάμος, Ζίλκε. Είχε κόσμο; Ο Εμάνουελ πώς ήταν; Κι η γυναίκα του; Δεν την έχω δει ποτέ. Είναι όμορφη;"

"Μα εγώ δεν…"

"Μη μου λες ψέματα, ξέρω ότι πήγατε κι εσύ κι ο Τρίσταν. Λοιπόν, πώς ήταν;"

Το είπε αδιάφορα, χωρίς θυμό, σαν ένα απλό σχόλιο. Ούτε που γύρισε το κεφάλι. Η Ζίλκε πήρε βαθειά ανάσα.

"Ο γάμος ήταν όμορφος, τον είχε οργανώσει η δούκισσα Ντοτς, που ευνοεί τον Εμάνουελ στην Αυλή. Ήταν αρκετοί κοσμικοί, περισσότεροι απ’ όσους περίμενα. Ο Εμάνουελ ήταν πολύ κομψός και γενικά εύθυμος. Η Ίνγκε δεν είναι όμορφη, αλλά ούτε άσχημη. Δεν την συμπάθησα, αν κι έκανε τα πάντα για να γίνει συμπαθής."

"Του μίλησες;"

"Του ευχήθηκα και του μετέφερα και τις δικές σου ευχές και απολογίες που δεν μπόρεσες να παρευρεθείς. Χλώμιασε, αλλά δεν έχασε την ψυχραιμία του. Είπε να σ’ ευχαριστήσω και να σου ευχηθώ εκ μέρους του καλή και γρήγορη ανάρρωση."

"Αυτό μόνο;"

"Αυτό. Ο Τρίσταν θέλησε να πετάξει κάποιο πικρόχολο υποννοούμενο, αλλά δεν τον άφησα. Λοιπόν, ο Εμάνουελ παντρεύτηκε. Άφησε πίσω του τη σχέση σας. Καιρός να κάνεις κι εσύ το ίδιο."

"Άφησέ με μόνη μου."

"Μπεάτα…"

"Φύγε, κλείσε την πόρτα και πες ότι θέλω να κοιμηθώ και να μη μ’ ενοχλήσει κανείς."

"Θα προτιμούσα…"

"Ζίλκε, θεωρείς απαραίτητο να γίνεται πάντα αυτό; Οι προτιμήσεις σου μ’ αφήνουν αδιάφορη αυτή τη στιγμή. Σου ζήτησα να μ’ αφήσεις μόνη μου. Μπορείς να το σεβαστείς αυτό;"

Δεν ύψωσε την φωνή της, το είπε κι αυτό στον ίδιο τόνο και με την ίδια αδιαφορία. Η Ζίλκε σηκώθηκε, τη φίλησε στο μέτωπο, νοιώθοντας μέσα της όλο τον πόνο που δεν έβλεπε να δείχνει η Μπεάτα. Βγήκε κι έκλεισε την πόρτα, ενώ η φίλη της παρέμενε ακομα ακίνητη κι ανέκφραστη, στην ίδια ακριβώς στάση. Ακούμπησε την πλάτη της στην κλειστή πόρτα και προσπάθησε, χωρίς επιτυχία, να ελέγξει τα δάκρυα που, αυτόβουλα, είχαν αρχίσει να δραπετεύουν απ’ τα μάτια της.

Edited November 29, 2005 by Sonya

[Arion_Mandrake]

Συνέχισε έτσι..

[Nienna]

Σε διαβάζουμε και περιμένουμε τη συνέχεια. Νομίζω πως μιας και τραβάει πολύ καλόν είναι να το ποστάρεις όλο μαζί σε ένα .doc file. Καλά πάει.

[Isis]

Φανερά βελτιωμένο! Πιο ζουμερός ο διάλογος, πιο ανθρώπινοι και πραγματικοί οι χαρακτήρες. Καλύτερο από κάθε άποψη!