Η πιο όμορφη μάσκα

[Sonya]

Όνομα συγγραφέα: Χριστίνα Μαλαπέτσα

Είδος: έλα ντε;

Βία: όχι

Σεξ: όχι ακόμα

Αριθμός λέξεων: 2.123

Αυτοτελής: όχι, 5ο μέρος

 

Ο Τρίσταν άνοιξε την πόρτα της άμαξάς του, βγήκε και έτεινε το χέρι του στη γυναίκα που συνόδευε να βγει κι εκείνη. Ένα ολομέταξο, μπλε γάντι, χρυσοποίκιλτο και με λεπτή, λευκή δαντέλα εμφανίστηκε. Το ακολούθησε ένα λευκό γοβάκι κάτω από ένα επίσης ολομέταξο μπλε φόρεμα, κεντημένο με χρυσό και λευκή δαντέλα. Όλο το σύνολο καλυπτόταν από μία κατάλευκη κάπα, με χρυσαφί μπορντούρα. Οι ευγενείς που κατέφταναν εκείνη την ώρα στην όπερα της Βιέννης, στάθηκαν περίεργοι να δουν ποιά γυναίκα θα έβγαινε απ’ την άμαξα του βαρώνου Χολτσμπάουερ, του πιο περιζήτητου εργένη της πόλης. Η ενδυμασία είχε ήδη αρχίσει να προκαλεί ένα μουρμουρητό. Όταν αποκαλύφθηκε το κεφάλι της κόμισσας Άμπενμπαχ, με τα κατάξανθα μαλλιά της πιασμένα κότσο με μια τιάρα από λευκόχρυσο με γαλάζιους λίθος, το μουρμουρητό έγινε βούισμα από μελίσσι.

Ήταν η πρώτη επίσημη έξοδος της Μπεάτα μετά την ανάρρωσή της και έλαμπε μέσα στο ολοκαίνουργιο φόρεμα και την τιάρα που της είχε κάνει δώρο ο Γιόζεφ. Ο ίδιος δεν είχε καταφέρει να τη συνοδέψει, η Ζίλκε έλειπε κι ο Τρίσταν, αν και απρόθυμα, είχε δεχτεί να την πάει στην πρεμιέρα της νέας όπερας του Εμάνουελ Άσσε. Όταν του το είχε ζητήσει είχε αρνηθεί κατηγορηματικά, λέγοντάς της ότι δεν χρειαζόταν να πάει. Η απάντησή της ήταν αφοπλιστική: Εδώ και τέσσερα χρόνια δεν έχω χάσει πρεμιέρα του Εμάνουελ. Δε βλέπω κάποιο λόγο γιατί θα έπρεπε να χάσω αυτή. Πρέπει να πάω, Τρίσταν, πρέπει να του δείξω ότι μπορώ να το κάνω.

Κι έτσι, τώρα, δυο μήνες από τότε που είχε αρρωστήσει, δυο μήνες από τότε που τον είχε δει για τελευταία φορά, περπατούσε στο πλάι του Τρίσταν, αγέρωχη, πανέμορφη και παγερά λαμπερή, χάριζε ευγενικά χαμόγελα και χαιρετισμούς, χωρίς να υπάρχει ίχνος ζεστασιάς στο βλέμμα της, μόνο μια έντονη αποφασιστικότητα.

Ο Τρίσταν την παρακολουθούσε καθ’ όλη τη διάρκεια της όπερας, που θεματολογία είχε ένα παράνομο ζευγάρι εραστών που το σκάνε για να ζήσουν τον έρωτά τους, να έχει καρφωμένα και ακίνητα τα μάτια στη σκηνή, χωρίς τίποτα, εκτός απ’ το χέρι της που κατά καιρούς έσφιγγε ασφυκτικά το μπράτσο της καρέκλας, να προδίδει πώς αισθανόταν.

Κάποτε η παράσταση τελείωσε κι όλο το θέατρο σηκώθηκε όρθιο χαρίζοντας, με δυνατό χειροκρότημα έναν ακόμα θρίαμβο στον Εμάνουελ Άσσε, τον προτεζέ της δούκισσας Ντοτς. Ο ίδιος βγήκε μπροστά απ’ την ορχήστρα και υποκλίθηκε πολλές φορές κατευτυχισμένος,

"Αγαπητέ μου Άσσε, ήσασταν θαυμάσιος! Υπέροχο, υπέροχο έργο. Bravissimo!" η δούκισσα Ντοτς πλησίασε περήφανη και τον άφησε να σκύψει και να φιλήσει το πλαδαρό της χέρι. Έτυχε εκείνη τη στιγμή να περνάνε από μπροστά ο Τρίσταν κι η Μπεάτα.

"Κόμισσα Άμπενμπαχ, αγαπητή μου, πόσο χαίρομαι που σας βλέπω υγιή και όμορφη όπως πάντα! Είδατε, Άσσε, μέχρι κι η κούκλα της Βιέννης ήρθε να σας δει."

Ο Τρίσταν χλώμιασε κι έσφιξε θυμωμένος τις γροθιές του, έτοιμος μέχρι και να τις χρησιμοποιήσει, αν ο Εμάνουελ έλεγε ή έκανε κάτι που θα έφερνε σε δύσκολη θέση τη Μπεάτα. Όμως εκείνη, ατάραχη φαινομενικά, με αδιαπέραστο βλέμμα, χαμογελούσε ειρωνικά στον συνθέτη που είχε επίσης χάσει το χρώμα του και του έτεινε το χέρι της για να το φιλήσει.

"Αγαπητή δούκισσα, δε νομίζω πως ο τίτλος που μου δώσατε είναι αληθής, όσο κολακευτικός κι αν ακούγεται. Τα συγχαρητήριά μου, κύριε Άσσε. Ξεπεράσατε τον εαυτό σας."

Ο Εμάνουελ, μη έχοντας επιλογή, φίλησε το χέρι της και, από συνήθεια, το έσφιξε λίγο παραπάνω. Η Μπεάτα το τράβηξε αρκετά απότομα, ώστε να του υπενθυμίσει την υπάρχουσα κατάσταση, αλλά όχι τόσο ώστε να φανεί παράξενο. Δε σταμάτησε να χαμογελάει. Εκείνος κοκκίνισε.

"Σας ευχαριστώ, κόμισσα Άμπενμπαχ. Είναι τιμή μου που αφιερώσατε την πρώτη σας έξοδο στην πρεμιέρα της όπεράς μου."

"Μη λέτε ανοησίες, Άσσε. Δεν έχω χάσει ποτέ πρεμιέρα σας. Επιπλέον, βρήκα το θέμα αρκετά ενδιαφέρον. Δύο εραστές που το σκάνε για την αγάπη. Σκανδαλώδες, δε βρίσκετε;"

Πριν του δώσει την ευκαιρία να απαντήσει, γύρισε, χαμογελώντας ακόμα, στη γηραιά δούκισσα.

"Αγαπητή μου, να υποθέσω ότι θα λάβει χώρα απόψε και η γιορτή σπίτι σας προς τιμήν του συνθέτη;"

"Όπως πάντα, όπως πάντα… Θα μας τιμήσετε με την παρουσία σας, να ελπίζω; Εκτός κι αν η υγεία σας δεν το επιτρέπει."

"Η υγεία μου είναι περίφημη, δούκισσα. Θα είναι τιμή μου να έρθω."

"Αγαπητέ βαρώνε, θα έρθετε κι εσείς;"

Ο Τρίσταν, άφωνος από την αυτοκυριαρχία της φίλης του, χρειάστηκε μια στιγμή για να θυμηθεί τον τίτλο του και να υποκλιθεί, φιλώντας το χέρι της δούκισσας.

"Δεν μπορώ ν’ αφήσω την κόμισσα ασυνόδευτη! Ο κόμης Άμπενμπαχ την άφησε στις φροντίδες μου απόψε και σκοπεύω να εκμεταλλευτώ την τύχη μου" είπε χαμογελώντας πειραχτικά. Η Ντοτς γέλασε εγκάρδια.

"Βαρώνε, πάντα ο ίδιος κόλακας! Δε μου είπατε, όμως, απολαύσατε την παράσταση;"

"Ο κύριος Άσσε ήταν αριστουργηματικός, όμως δυστυχώς, το αυτί μου δεν είναι τόσο ευαίσθητο στη μουσική, όπως το δικό σας, ωραία μου κυρία. Δεν θα τολμούσα να εκφέρω πιο συγκεκριμένη άποψη. Πηγαίνουμε, κόμισσα;"

Η Μπεάτα κι ο Τρίσταν υποκλίθηκαν και, αφού έλαβαν τις αντίστοιχες υποκλίσεις απ’ τον συνθέτη και την προστάτιδά του, γύρισαν στην άμαξα και κατευθύνθηκαν προς το μέγαρο της δούκισσας.

Στην άμαξα, ο Τρίσταν παρακολουθούσε κάθε βλέμμα και κάθε κίνηση της Μπεάτα. Απογοητεύτηκε, όμως, μη βλέποντας τίποτα πίσω απ’ την αδιαπέραστη μάσκα που έμοιαζε να φορά.

"Μπεάτα, νοιώθεις καλά; Είσαι σίγουρη πως θες να πάμε;"

"Μα φυσικά! Οι γιορτές στο σπίτι της δούκισσας είναι πάντα αξιόλογες."

"Καλή μου, γιατί το κάνεις αυτό στον εαυτό σου; Δε χρειάζεται ν’ αποδείξεις τίποτα και σε κανέναν" είπε τρυφερά, πιάνοντας το γαντοφορεμένο της χεράκι.

"Δεν καταλαβαίνεις, Τρίσταν, δεν μπορείς να καταλάβεις. Με τσάκισε, σκότωσε τα πιο όμορφα πράγματα που είχα μέσα μου. Δεν θα τον αφήσω να σκοτώσει και την υπερηφάνεια μου. Θα πάω και θα τον αντιμετωπίσω. Δεν θα τον αφήσω να δει ότι πόνεσα, ότι μου ξερίζωσε την καρδιά. Θα είμαι καλά."

"Κάνεις κακό στον εαυτό σου, χωρίς λόγο. Τα πιέζεις όλα μέσα σου και κάποια στιγμή θα σπάσεις. Δεν είσαι από ατσάλι, Μπεάτα, είσαι από σάρκα κι αίμα. Δεν πειράζει κι αν λυγίσεις, αν παραδεχτείς ότι πονάς."

"Ποτέ! Αυτό ποτέ! Και δεν θα σπάσω. Θα τα καταφέρω, πρέπει να τα καταφέρω" τα μάτια της δε σήκωναν αντίρρηση. Ο Τρίσταν δε συνέχισε.

Στη γιορτή ήταν μαζεμένη όλη η αριστοκρατία της Βιέννης για να συγχαρεί τον Εμάνουελ που, με τη γυναίκα του κρεμασμένη σαν αξεσουάρ απ’ το μπράτσο του, ευχαριστούσε τον κόσμο για τα καλά τους λόγια. Το βλέμμα του, όμως, ακολουθούσε κάθε κίνηση της Μπεάτα που, πιασμένη απ’ το μπράτσο του Τρίσταν, μιλούσε άνετα με όλους, γελούσε κι άστραφτε. Ούτε για μια στιγμή δεν γυρνούσε να τον κοιτάξει, λες και δεν υπήρχε. Η δούκισσα Ντοτς παρατήρησε το βλέμμα του.

"Σας φαίνεται παράξενο, Άσσε;"

"Ποιό, αγαπητή μου δούκισσα;"

"Η κοινή εμφάνιση της κόμισσας Άμπενμπαχ και του βαρώνου Χολτσμπάουερ."

"Απ’ όσο γνωρίζω, είναι φίλοι εδώ και χρόνια. Συχνά εμφανίζονται μαζί."

Η γηραιά κυρία γέλασε.

"Μην είστε αφελής, αγαπητέ μου. Έμαθα πως το πρώτο άτομο που κλήθηκε στο σπίτι της απ’ την ίδια της τη φιλενάδα, την κόμισσα Άλμπρεχτσμπέργκερ, όταν αρρώστησε, ήταν ο βαρώνος. Μάλιστα, μέχρι να επιστρέψει ο κόμης, δεν έφυγε απ’ το σπίτι της. Για να μην αναφέρω ότι τόσα χρόνια δεν έχει επιθυμήσει να πάρει μια γυναίκα για σύζυγό του."

"Τι υπαινίσσεστε;"

"Ω, τίποτα! Απλά, ο κόμης Άμπενμπαχ θα ‘πρεπε να προσέχει σε ποιόν εμπιστεύεται τη σύζυγό του, όταν λείπει."

"Αγάπη μου, μου λες για ποιους μιλάτε;"

"Ω, γλυκιά μου κυρία Άσσε," πρόλαβε η δούκισσα, "δεν έχετε γνωρίσει, λοιπόν, την κόμισσα Άμπενμπαχ; Μα όχι, φυσικά όχι, ήταν άρρωστη όταν παντρευτήκατε… Ελάτε, λοιπόν, μη χάνουμε καιρό. Θα σας την συστήσω. Θα την αγαπήσετε πολύ. Ευνοεί ιδιαιτέρως τις τέχνες και έχει εξαιρετικό αυτί για τη μουσική. Η κρίση της είναι αψεγάδιαστη."

Η Ίνγκεμποργκ δεν είχε καμιά ιδιαίτερη αγάπη για τη μουσική ή τις τέχνες, είχε όμως για την αριστοκρατία και τα λεφτά. Δεν έφερε καμία αντίρρηση όταν η δούκισσα πήρε εκείνη με το ένα χέρι και τον άντρα της με το άλλο και τους πήγε εκεί που στέκονταν ο Τρίσταν κι η Μπεάτα.

"Κυρία Άσσε, να σας γνωρίσω την κόμισσα Μπεατρίς Άμπενμπαχ. Δεν είχατε τη χαρά να τη γνωρίσετε στο γάμο σας. Κόμισσα, η Ίνγκεμποργκ Άσσε, η σύζυγος του Εμάνουελ."

Η Μπεάτα γύρισε το κεφάλι κι είδε για πρώτη φορά την Ίνγκε. Ήταν σχετικά παχουλή, με ζωηρά κόκκινα μαλλιά και φακίδες. Ήταν ντυμένη στα κόκκινα, πιο ακριβά απ’ όσο ήξερε ότι επέτρεπαν τα οικονομικά του Εμάνουελ. Τα μάτια της ήταν σκούρα και εξερευνητικά. Δεν ήταν άσχημη, αλλά… θυμήθηκε τι της είχε πει η Ζίλκε: Δεν την συμπάθησα, αν κι έκανε τα πάντα για να γίνει συμπαθής. Καταλάβαινε, χωρίς να μπορεί να το εξηγήσει.

"Κυρία Άσσε, χαίρομαι που σας γνωρίζω" είπε χαμογελώντας και υποκλίθηκε ελαφρά. Η Ίνγκε τη μιμήθηκε αμέσως.

"Λυπάμαι που δεν είχα την ευκαιρία να παραστώ στο γάμο σας. Ελπίζω η κόμισσα Άλμπρεχτσμπεργκερ να σας μετέφερε τις ευχές μου."

"Βεβαίως, τις μετέφερε στον Εμάνουελ. Η χαρά είναι δική μου κόμισσα. Πώς είστε βαρώνε Χολτσμπάουερ;"

Ο Τρίσταν υποκλίθηκε, αλλά περιορίστηκε σ’ έναν τυπικό χαιρετισμό. Όση ώρα οι κυρίες αντάλλαζαν τυπικές φιλοφρονήσεις, εκείνος παρακολουθούσε τον Εμάνουελ που παρακολουθούσε τη Μπεάτα. Σε άλλες περιπτώσεις, τώρα θα προσπαθούσε να βρει ένα τρόπο να τους απομονώσει σ’ ένα χώρο και να τους εξασφαλίσει λίγη ώρα χαράς. Τώρα προσπαθούσε να βρει έναν τρόπο να τον απομακρύνει απ’ τη φίλη του, μαζί με τη γυναίκα του. Άκουγε με θαυμασμό την απόλυτα ελεγχόμενη φωνή της Μπεάτα και προσπαθούσε να καταλάβει τί ένοιωθε μέσα της. Ήθελε να την πάρει από κει, να σταματήσει αυτό το μαρτύριο, αλλά δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Σε κάποια στιγμή δεν άντεξε.

"Κόμισσα! Μήπως δεν αισθάνεστε καλά; Δεν έχετε κουραστεί; Μήπως θα ήταν καλύτερο να σας πάω σπίτι;"

Η Μπεάτα γύρισε και τον κοίταξε έκπληκτη.

"Νοιώθω περίφημα, βαρώνε. Δεν έχω κουραστεί καθόλου. Αλλά φοβάμαι πως αποστερούμε τον συνθέτη μας απ’ τους θαυμαστές του. Σας έχουμε μονοπωλήσει, Άσσε."

Ο Εμάνουελ κοίταξε το ειρωνικό χαμόγελο της Μπεάτα, την άνεσή της και οι λέξεις σκάλωσαν στο λαιμό του. Η ομιλητικότατη οικοδέσποινα τον έβγαλε απ’ τη δύσκολη θέση.

"Ω, έχετε δίκιο, κόμισσα. Όλοι εδώ θέλουν να τον συγχαρούν. Εμπρός, Άσσε, ας πάμε να σας συγχαρούν κι οι υπόλοιποι καλεσμένοι."

Όταν η δούκισσα πήρε το ζεύγος κι απομακρύνθηκε, ο Τρίσταν γύρισε στη Μπεάτα.

"Καλή μου, είσαι σίγουρα καλά;"

"Ναι, αλλά θα ήθελα να πάω για λίγο κάπου ήσυχα. Θα με πας στο μικρό σαλόνι;"

Ο Εμάνουελ τους παρακολούθησε να βγαίνουν ήσυχα απ’ την αίθουσα και ένιωσε τη σαρκοβόρα ζήλεια να τον τρώει. Όταν μετά από δέκα λεπτά δεν είχαν γυρίσει, προφασίστηκε μια δικαιολογία και βγήκε με τη σειρά του απ’ τη σάλα.

Το μικρό σαλόνι θα μπορούσε να στεγάζει μια δεκαμελή οικογένεια. Σκοτεινό, όσο φωτεινή ήταν η σάλα, ήταν διακοσμημένο με ακριβούς καναπέδες και ανάκλιντρα, βαρειές κουρτίνες, χρυσά κηροπήγια παντού, μια αρκετά μεγάλη -και φανερά αχρησιμοποίητη- βιβλιοθήκη κι ένα τσέμπαλο μ’ ένα βιολοντσέλο στο πλάι του. Ο Εμάνουελ γνώριζε καλά αυτό το δωμάτιο, ήταν πολλές οι φορές που η δούκισσα αρεσκόταν ν’ απολαμβάνει εκεί τη μουσική του. Η ματιά του πήγε κατευθείαν στο ανάκλιντρο, μα ήταν άδειο. Η Μπεάτα καθόταν μόνη της στο τσέμπαλο κι έπαιζε τεμπέλικα. Όταν ακούστηκε το κλείσιμο της πόρτας, σήκωσε τα μάτια κι είδε τον Εμάνουελ. Σηκώθηκε αμέσως και χρησιμοποίησε όλη της τη θέληση για να αυτοκυριαρχηθεί.

"Κύριε Άσσε! Τι κάνετε εσείς εδώ;" είπε όσο πιο ψυχρά μπορούσε.

"Κύριε Άσσε; Μήπως πρέπει να σε λέω κι εγώ κόμισσα Άμπενμπαχ, Μπεάτα;"

"Θα ήταν πρέπον."

"Άκου…"

"Φύγετε, σας παρακαλώ, Άσσε. Δε θυμάμαι να ζήτησα τη συντροφιά σας."

Τα μάτια του, που είχαν ανακουφιστεί όταν είδε πως ήταν μόνη, έδειξαν να οργίζονται.

"Βέβαια, έχεις άλλη συντροφιά."

"Δεν σου επιτρέπω!"

Ο Εμάνουελ την πλησίασε. Η Μπεάτα ένιωσε τα γόνατά της να τρέμουν μπροστά στα γατίσια, πράσινα μάτια του και στη θύμηση των βλεμμάτων που της είχαν χαρίσει και χρειάστηκε να πιαστεί απ’ το θυμό της για να μην πέσει.

"Μπεάτα, εγώ… εγώ δεν μπορώ χωρίς εσένα… κάτι παθαίνω όταν είμαι κοντά σου."

"Σταμάτα! Μη λες άλλα λόγια. Δεν έχουν αξία τα λόγια. Έκανες τις επιλογές σου κι εγώ τις δικές μου."

"Τι επιλογές; Άλλη συντροφιά; Καλύτερη;"

Ο Τρίσταν μπήκε μέσα εκείνη τη στιγμή και είδε τη σκηνή. Δεν έμεινε ν’ ακούσει τίποτα, αλλά μπήκε αμέσως μέσα.

"Τι θες εσύ εδώ; Φύγε!"

"Προφανώς, δεν επιθυμώ να μπαίνω ανάμεσα σε εραστές."

Η Μπεάτα δεν αποκρίθηκε, αλλά το στήθος της ανεβοκατέβαινε ανεξέλεγκτα.

"Προφανώς όχι, μόνο ανάμεσα σε παντρεμένους."

Οι δύο άντρες κοιτάχτηκαν έντονα, μα ήρεμα. Ο Εμάνουελ χαμογέλασε.

"Λυπήθηκα για την… απώλειά σας, βαρώνε Χολτσμπάουερ. Είχα βεβαίως λυπηθεί περισσότερο, όταν νόμιζα πως ήταν δική μου."

Πριν προλάβει να συνέλθει απ’ το σοκ ο Τρίσταν, ο Εμάνουελ είχε κιόλας φύγει. Έμεινε για μια στιγμή να κοιτάει την κλειστή πόρτα κι ύστερα γύρισε στη Μπεάτα που είχε γίνει κάτασπρη κι έτρεμε ολόκληρη.

"Μπεάτα; Είσαι καλά;"

"Πάρε με… από δω…" κατάφερε να ψιθυρίσει.

"Μπορείς να περπατήσεις;"

Είδε στο βλέμμα της το θυμό, το πείσμα να νικάει τον πόνο και να διώχνει κάποια δάκρυα που προσπαθούσαν να την προδώσουν.

"Θα μπορέσω… πρέπει να μπορέσω. Να φύγω από δω με το κεφάλι ψηλά. Μετά, ό,τι θέλει ας γίνει."

Edited December 1, 2005 by Sonya

[Nienna]

Η γραφή σου βελτιώνεται καθώς προχωράει αυτό το διήγημα. Το θέμα συνεχίζει να μου θυμίζει τα δικά σου μοτίβα έντονα. Ερωτευμένη με μεγαλύτερη αυτοεκτίμηση (ή εγωισμό) από έρωτα, και κακός ανασφαλής κύριος. Περιμένω να δω το τέλος, υποθέτω πως θα εκπλαγούμε...

Edited December 2, 2005 by Nienna

[Anadeleth]

Γενικά είναι πολύ ωραίο,θέλω να δω που θα κολήσει η μάσκα (δηλαδή αν μιλάς για τα κοινώνικα προσωπεία ή οντώς θα υπάρξει κάποια μάσκα .Παρατηρήσεις για κάποιες λεπτομέρειες :

Σπάσαν τα νερά της ηρωίδας ανάμεσα στο ένα σπίτι και στο άλλο?

Δηλάδη είχε προχωρημένη εγκυμοσύνη .Πώς την έκρυβε?

Επίσης : ""Κόμη, θα μπορούσα να σας μιλήσω ιδιαιτέρως; Γνωρίζω πως δεν θέλετε ν’ αφήσετε το πλευρό της συζύγου σας, αλλά πρόκειται για κάποιες ενδιαφέρουσες ειδήσεις που έμαθα απ’ τον ταγματάρχη Σουλτς."

"Βεβαίως, βεβαίως, πάμε στο γραφείο μου, βαρώνε. Ας αφήσουμε τις κυρίες να ανταλλάξουν κοσμικά κουτσομπολιά." "

Έπίσης ένας κόμης δεν νομίζω ένας κόμης να χρησιμοποιούσε την φράση "κοσμικά κουτσομπολιά" ,ιδιαίτερα σε έναν άλλο ευγενή .Κοινωνικός σχολιάσμος , ή να μιλήσουν για τις εξελίξεις στην αυλή ή κάτι παρομοίο

Κατά τα άλλα nice work .περιμένω την συνέχεια ...

[Sonya]

Γενικά είναι πολύ ωραίο,θέλω να δω που θα κολήσει η μάσκα (δηλαδή αν μιλάς για τα κοινώνικα προσωπεία ή οντώς θα υπάρξει κάποια μάσκα.

 

Αυτό θα φανεί στο τέλος. Θες spoilers;

 

Σπάσαν τα νερά της ηρωίδας ανάμεσα στο ένα σπίτι και στο άλλο?

Δηλάδη είχε προχωρημένη εγκυμοσύνη .Πώς την έκρυβε?

 

Δεν είχε προχωρμένη εγκυμοσύνη, απλά απέβαλε η κοπέλα...

 

Επίσης : ""Κόμη, θα μπορούσα να σας μιλήσω ιδιαιτέρως; Γνωρίζω πως δεν θέλετε ν’ αφήσετε το πλευρό της συζύγου σας, αλλά πρόκειται για κάποιες ενδιαφέρουσες ειδήσεις που έμαθα απ’ τον ταγματάρχη Σουλτς."

"Βεβαίως, βεβαίως, πάμε στο γραφείο μου, βαρώνε. Ας αφήσουμε τις κυρίες να ανταλλάξουν κοσμικά κουτσομπολιά." "

Έπίσης ένας κόμης δεν νομίζω ένας κόμης να χρησιμοποιούσε την φράση "κοσμικά κουτσομπολιά" ,ιδιαίτερα σε έναν άλλο ευγενή .Κοινωνικός σχολιάσμος , ή να μιλήσουν για τις εξελίξεις στην αυλή ή κάτι παρομοίο :

 

Κι όμως, για τους άντρες, ό,τι και να έλεγαν οι γυναίκες ήταν κοσμικά κουτσομπολιά κι έτσι τα έλεγαν, κυρίως όταν ο κύκλος ήταν πιο κλειστός. Οι ίδιοι, βέβαια, συζητούσαν πάντα σοβαρά ζητήματα...

 

Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια, η συνέχεια asap.

[Anadeleth]

Αυτό θα φανεί στο τέλος. Θες spoilers; tongue.gif

Nope

 

Δεν είχε προχωρμένη εγκυμοσύνη, απλά απέβαλε η κοπέλα...

Oh misunderstanding

 

κυρίως όταν ο κύκλος ήταν πιο κλειστός.

Aυτό ακριβώς δεν μου φάνηκαν να είναι κλειστός κύκλος

[Sonya]

Ήταν στον ίδιο χώρο με τους δύο καλύτερους φίλους της γυναίκας του. Ούτε άνγωστοι μπροστά, ούτε υπηρέτες. Επίσης, βλέπει ότι εκείνη δεν είναι καλά. Ακόμα κι αν δεν ένοιωθε άνετη την ατμόσφαιρα, μία, έστω και εν μέρει προσποιητή, οικειότητα, ήταν απαραίτητη, για να την κάνει να νοιώσει η ίδια πιο άνετα, μια οικογένεια είμαστε κλπ κλπ κλπ.

[Anadeleth]

Anyway your tale