Nienna Posted December 5, 2005 Share Posted December 5, 2005 (edited) Άρνηση Κάνεις να μ’ αγκαλιάσεις ξανά κι εγώ θα σε δεχτώ, ποιος είπε όχι, θα σε δεχτώ κι ας κοιτάς μακρυά, μακρυά, ενώ εγώ κλείνω σφιχτά τα μάτια. Η ελπίδα μου βγάζει τη γλώσσα, με κοιτά αυθάδικα, περιπαιχτικά· το φημισμένο δώρο της ανθρωπότητας, ο καλογυαλισμένος τροχός της αμάξης μας… Δεν είμαι πια δεκάξι μικρέ να βάψω τα μαλλιά μου μωβ, να ράψω την άρνηση στο μπλουζάκι μου, να κατεβώ στην κακόφημη πλατεία… Κι αν ήμουν δεκάξι μικρέ θα κάπνιζα, μόνο για να φυσώ τον καπνό μακρυά, θα διάλεγα τον πιο φανταχτερό της πιο φανταχτερής παρέας και θα του φόρτωνα την άδεια ματιά σου για μια νύχτα. Δεν θα είχε παράπονο μικρέ, θα ήξερε κι αυτός πως με τον ξέφρενο χορό φεύγουν όλα όσα δε φεύγουν αν κλείσεις για λίγο τα μάτια· ναι, εσύ, μόνον εσύ δεν μπορείς να χορέψεις… ----- Σημερινό, φρέσκο και θυμωμένο. Μετά μου πέρασε. Edited August 13, 2006 by Nienna Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Throgos Posted December 5, 2005 Share Posted December 5, 2005 Πολύ όμορφο ποίημα, και βλέπω πως κι εσύ μπλέκεις τους casual στίχους με πιο θεωρητικές λέξεις. Π.χ. η 2η με την 3η στροφή κάνουν μεγάλη αντίθεση. Εμένα μ' αρέσει αρκετά αυτό, αν και είναι σαν στις δύο περιπτώσεις να μιλάς σε δύο διαφορετικά άτομα, ενώ νομίζω πως αυτό δε συμβαίνει στην πραγματικότητα. Απ' την άλλη, βλέπω κάτι περίεργο: το να κοιτά κανείς "μακρυά, μακρυά" για μένα είναι ένα προτέρημα, ενώ να "κλείνει σφιχτά τα μάτια" ένα ελάττωμα. Ουσιαστικά συνδέεις την εφηβεία με το να κοιτά κανείς μακρυά και την ωριμότητα με το να κλείνει τα μάτια. Είναι αυτός ο σκοπός σου; Δλδ θεωρείς την εφηβεία πιο "ξύπνια" περίοδο από την ωριμότητα; Δεν είμαι πια δεκάξι μικρένα βάψω τα μαλλιά μου μωβ, να ράψω την άρνηση στο μπλουζάκι μου, να κατεβώ στην κακόφημη πλατεία… τι όμορφος και απλός τρόπος να παρουσιάσεις την εφηβεία... σε τέσσερις στίχους μόλις. ναι, εσύ, μόνον εσύ δεν μπορείς να χορέψεις… Γιατί; Δε μου βγάζει νόημα. Ίσως ακόμα μια στροφή . Βέβαια δεν χρειάζεται να εξηγήσεις τίποτα, απλά είναι μια δικιά μου απορία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted December 5, 2005 Author Share Posted December 5, 2005 (edited) Μάλλον επειδή δεν ξέρεις γιατί μιλάει συμβαίνουν όλα αυτά, και γιατί το πήρες πολύ κυριολεκτικά... Υπέθεσα πως οι άνθρωποι που δεν ξέρουν γιατί ακριβώς μιλάει θα το έπαιρναν πιο αφηρημένα, θα έπιαναν την αίσθηση. Έκανα λάθος. Δεν ξέρω αν θα το βελτιώσω/ξανακοιτάξω όμως... Βγήκε με τη μία, δεν τα αγγίζω αυτά, αγγίζω σπάνια, μόνο αυτά της εξάσκησης... Facts: Κοιτάει μακρυά ενώ μ' αγκαλιάζει, εκείνη τη φορά εννοείται, κοιτάει π.χ. τον τοίχο από πίσω, το κενό, το υπερπέραν. Όταν σε αγκαλιάζει κανείς είναι καλό να κλείνει τα μάτια αν δεν κοιτά εσένα. Νομίζω. Αλλιώς είναι ψυχρό. Αίσθηση: Η γενική αίσθηση του "κλείνω τα μάτια" όταν μιλάμε για κάτι ερωτικό είναι το να αφήνεσαι... δεν είναι; Ο τελευταίος στίχος είναι αυτό που είναι. Μια κακία, σε συνδυασμό με τους άλλους στίχους της στροφής, γι αυτόν που δεν μπορεί να χορέψει, δεν χορεύει, δες το έτσι, κι έτσι δεν μπορεί να διώξει τα "όλα αυτά" από πάνω του. (Βάρος, στενοχώρια κτλ.) Μεταφορικά βέβαια. Αλλά ξεκινάει από πραγματική βάση. Ένα μείγμα. Απευθύνεται σε ένα άτομο όντως, όχι σε δύο. Στην τελευταία στροφή το κλείσιμο των ματιών συνεχίζει να είναι η μάταιη τάση μου να αφήνομαι. Μιας και είναι θυμωμένο το ποίημα όλα είναι μάταια, άρνηση. Α, και νομίζω πως η αλλαγή στη γλώσσα στο ποίημα αυτό εξυπηρετεί κάτι... και δεν ακούγομαι σαν τις ειδήσεις ή κάτι τέτοιο. Απλά κάπου υπάρχει λυρισμός, και κάπου δίνω μια σφαλιάρα στον λυρισμό. Εξ' άλλου το ποίημα αν έχεις παίξει Mage, είναι η σφαλιάρα του Paradox. Edited December 5, 2005 by Nienna Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Throgos Posted December 5, 2005 Share Posted December 5, 2005 Ναι, η αλήθεια είναι πως το κατάλαβα εντελώς αντίθετα. Εγώ σκέφτηκα τον έφηβο ως ονειροπόλο και τον/την αφηγητή ως άνθρωπο που κλείνει τα μάτια του μπροστά στα όνειρα. Facts: Κοιτάει μακρυά ενώ μ' αγκαλιάζει, εκείνη τη φορά εννοείται, κοιτάει π.χ. τον τοίχο από πίσω, το κενό, το υπερπέραν. Όταν σε αγκαλιάζει κανείς είναι καλό να κλείνει τα μάτια αν δεν κοιτά εσένα. tongue.gif Νομίζω. Αλλιώς είναι ψυχρό. το πρόβλημά μου είναι ότι δεν έχω και ιδιαίτερη πείρα στο αγκάλιασμα...ΛΟλ, αλλά πραγματικότητα Το άλλο πρόβλημα είναι ότι βλέπω το ποίημα από ακριβώς αντίθετη θέση απ' τη δικιά σου. Αυτό δε διορθώνεται όμως Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted December 5, 2005 Author Share Posted December 5, 2005 (edited) Έλα, δεν χρειάζεται πείρα. Φαντάσου μια αγκαλιά, ένα φιλί. Τα κλειστά μάτια είναι ένδειξη συναισθήματος/"χασίματος" αν και αυτό δεν είναι απόλυτο βέβαια. Υπάρχουν άνθρωποι κι άνθρωποι. Επίσης μην ξεχνάς πως και ο "μεγάλος" και ο έφηβος είμαι εγώ. Εγώ έφηβη, εγώ τώρα. Το πρόσωπο στο οποίο απευθυνομαι δεν αντιμετωπίζεται ως έφηβος στο ποίημα, το "μικρέ" είναι προσφώνηση, απλή προσφώνηση... Δεν έχει τα χαρακτηριστικά του εφήβου, εμένα περιγράφω από τα παλιά, σ' αυτόν χρεώνω μόνο το ότι δεν έκλεισε τα μάτια, ότι δεν αφέθηκε, είναι ένα θυμωμένο γενικά ποίημα. Μετά μου πέρασε. Edited December 5, 2005 by Nienna Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Balidor Posted December 6, 2005 Share Posted December 6, 2005 Πολύ όμορφο "ταξίδι" .... Κάπως έτσι νιώσαμε όλοι την εφηβεία... και πραγματικά όταν κλείνουμε τα μάτια είναι επειδή αφήνουμε την φαντασία μας να καθοδηγείται απο την αφή .... έτσι το "παραμύθι" γίνεται πιο όμορφο... Γουέλ Ντάν γι ακόμη μία φορά !!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted December 7, 2005 Author Share Posted December 7, 2005 Δεν ξέρω τι ακριβώς κατάλαβες, αμφιβάλλω αν ήταν αυτό που έγραψα, είναι μάλλον θέμα εμπειρών τελικά, αλλά χαίρομαι που έβγαλες κάτι και που σου άρεσε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted December 7, 2005 Share Posted December 7, 2005 Ο λόγος σου εδώ είναι αυθάδικος και περιπεκτικός σαν τον μικρό εαυτό. Του πάει πολύ και το "γεμίζει" και το κάνει να δείχνει δεμένο, αν και σκυθρωπό. Από τη μία δηλαδή, αναφέρεσαι σε μια αλήθεια του παρελθόντος σου (?) από την άλλη, είναι περίεργη η αλήθεια αυτή. Δηλαδή, αυτά που αντιπροσωπεύει ο μικρός θα έπρεπε να τα αντιπροσωπεύει ο μέγάλος και αντίστροφα. Η κενότητα, μου φαίνεται, πάει με την ενηλικίωση, ενώ η εφηβεία οφείλει και συνηθίζει να είναι οργισμένη και να αισθάνεται έντονα. Και εκείνος ο "άλλος", όχι δε θα τον νοιάξει, και όχι δεν ξέρει ακόμη να χορεύει, μα το άδιασμα που θα ήθελε ο μεγάλος να του προσφέρει (ή να τον εκμεταλλευτεί) δεν είναι άδιασμα στην πραγματικότητα, είναι κενότητα, απουσία συναισθημάτων. Κι αν έκλεινε τα μάτια του σε αυτό, θα προσέφερε συνέχεια. Με έχεις μπερδέψει αρκετά (νομίζω είναι εμφανές ) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted December 7, 2005 Author Share Posted December 7, 2005 Μην ανησυχείς, μάλλον το ποίημα φταίει, μόνο όσοι με ξέρουν από μικρή και ο άνθρωπος στον οποίο αναφέρεται το ποίημα το κατάλαβαν. Γιατί ταυτίζετε την προσφώνηση "μικρέ" με τα στοιχεία της δικής μου εφηβείας; Η προσφώνηση δείχνει τρυφερότητα ανάμικτη με θυμό... Η δική μου εφηβεία δεν έχει να κάνει με τον άνθρωπο στον οποίον απευθύνομαι, εικάζω μάλιστα πως δεν υπήρξε ποτέ έφηβος "της πλατείας και των μωβ μαλλιών". Ξανα: Κλείνω τα μάτια = αφήνομαι, απολαμβάνω, νοιώθω. Κοιτάζεις μακρυά, μακρυά = δεν είμαι εκεί, είμαι αλλού, δεν αφήνομαι, δε νοιώθω. (Όλα αυτά μόνο στο συγκεκριμένο ποίημα, δεν είναι συμβολισμοί πάγιοι για μένα) Δεν ξέρεις να χορεύεις = κυριολεξία ανάμικτη με θυμό, "καλά να πάθεις, δε θα τα βγάλεις να ξαλαφρώσεις, εγώ θα βάλω μουσική στο τέρμα και θα ξεσπάσω" ύφος - ο θυμός όταν είναι κανείς ερωτευμένος ξέρεις πως είναι, "θα σου πω αυτό, θα σε πληγώσω". ----- Όσο για το αν είναι αλήθεια του παρελθόντος ή όχι, μιλάω για αληθινά πράγματα, πάντα μιλάω για αληθινά πράγματα. Τώρα... αν θα "φόρτωνα στον πιο φανταχτερό της πιο φανταχτερής παρέας" το θυμό μου για το ότι κάποιος που θα ήθελα να αφήνεται σε μένα, είναι αλλού... δεν νομίζω. Τώρα με τίποτα. Χαμένος χρόνος, έχω αρκετές εμπειρίες για να μη με νοιάζει πια η συλλογή... Τότε ίσως και να το έκανα. Ειδικά στην περίοδο που αναφέρω. Ήταν μικρή πάντως, ήταν ένα μικρό σχετικά κομμάτι της εφηβείας μου. ----- "Άρνηση" το λένε... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted September 3, 2012 Share Posted September 3, 2012 Αυτή η ειρωνία που διατρέχει όλο το ποίημα μου άρεσε πάρα πολύ. Ο θυμός, που λες κι εσύ, γίνεται αντιληπτός αλλά χωρίς να με βαραίνει. Το εκτιμώ ιδιαίτερα αυτό σε ένα ποίημα. Δεν είμαι πια δεκάξι μικρένα βάψω τα μαλλιά μου μωβ, να ράψω την άρνηση στο μπλουζάκι μου, να κατεβώ στην κακόφημη πλατεία… Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
laas7 Posted September 15, 2012 Share Posted September 15, 2012 Εδω και παλι δεν συγκλονιζομαι. Ισως ειναι το θεμα που δεν με τραβαει. Ο οποιος θυμος και η ξεπερασμενη εφηβεια με αφηνουν αδιαφορη-δεν βρισκω κατι αξιο λογου. Θεωρω πως ειναι απο αυτα τα ποιηματα που πρεπει να κραταμε για τον εαυτο μας, με την εννοια πως περιγραφει κατι προσωπικο της στιγμης που σου περναει αμεσως, δεν το θυμασαι το επομενο λεπτο. Νομιζω πως η Νιενα ηθελε απλα να το βγαλει απο μεσα της και καλα εκανε, αλλα μεχρι εκει. Τι και αν δεν ειμαι πια δεκαεξι; Αν θελω και τα μαλλια μου θα βαψω μωβ και θα κατεβω στην κακοφημη πλατεια... μην σου πω πως τωρα κανω περισσοτερα απο οσα εκανα στην εφηβεια μου... αλλα δεν ειμαι η μεση φυσιολογικη περιπτωση... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.