Aeneas Posted December 18, 2005 Share Posted December 18, 2005 Βρηκα σε καποιο απο τα φορθμσ του sff μια πατρομοια περιπτωση διηγηματος εμπνευσμενου απο κομματι που παρεπιπτοντως ηταν πολυ καλο παραθετω ενα διηγημα που χραφτηκε το καλοκαιρι. Θα παρακαλεσω τις απανταχου φεμινιστριες να μην με λυντσαρουν. Αφιερωμενο σε οσους κατανοησπυν τον χαρακτηρα Είδος: τρομου νομιζω Βία;λιγακι Σεξ; οχι Αριθμός Λέξεων:- Αυτοτελής; ναι Σχόλια: Πρέπει να περπατούσα γύρω στην μίση ώρα στην βροχή. Δεν μπορούσα με τίποτα να βρω την καταραμένη οδό. Η καμπαρτίνα μου είχε γίνει μούσκεμα και έβλεπα τις σταγόνες να πέφτουν απ το γείσο του καπέλου μου. Θυμήθηκα το τραγούδι των Doors “Riders on the storm” Α! Επιτέλους να το μπάσταρδο. Τίναξα την καμπαρτίνα μου και άνοιξα την πόρτα Café – ένα από τα διασημότερα κακόφημα μπαρ, oλα θύμιζαν δεκαετία του 50, οι σερβιτόροι, η διακόσμηση, η τζαζ μουσική. «Τι μπούρδα!» αναφώνησα, κατά βάθος μου άρεσε. Κάθισα σε ένα καναπεδάκι κοντά στην τζαμαρία. Τίναξα το καπέλο μου κ είπα στο γκαρσόν να μου φέρει ένα καφέ Έβγαλα το μεταλλικό φλασκί μου για να γευτώ λίγο κονιάκ. Το αλκοόλ διέτρεξε το σώμα μου και απόλαυσα την στιγμιαία ηδονή. Έριξα μερικές σταγόνες στον καφέ μου και περίμενα. Φάνηκε η φιγούρα του από την άκρη του δρόμου. Μπήκε φουριόζος και έκατσε απέναντι μου. «Που στο διάολο είσαι; κοντεύω να πάθω πνευμονία.» του είπα. «Και εγώ χαίρομαι που σε βλέπω φίλε μου!» απάντησε χαμογελώντας. Ξοδέψαμε λίγο χρόνο μιλώντας περί ανεμών και υδάτων μήπως τυχόν κάποιος παρακολουθούσε τις κινήσεις μας. Αφού βεβαιωθήκαμε έπεσε μια μικρή σιγή. «Λοιπόν τι έχουμε;» του είπα βγάζοντας τα τσιγάρα μου. «Σκατά, είχαμε μάρτυρα» «Ποιος ανέλαβε την δουλειά» «ήταν ο Αλφρεντ» «Τον μπάσταρδο και τώρα θέλετε να τον ξεκάνω;» «όχι τον Αλφρεντ τον μάρτυρα» «Δεν θα είχα πρόβλημα και για τους δυο» «Είναι μια νεαρή κοπέλα, το ξέρω άθλιο, αλλά έτσι πρέπει να γίνει φίλε» «Μέχρι τώρα σκοτώναμε πολιτικούς, στρατιωτικούς και παίρναμε δυο τρεις πολίτες μαζί, τα ξέχασες;» «Αυτή είναι η δουλειά φίλε, λοιπόν μέσα;» «Μέσα.» είπα με μισή καρδιά «O.k. Εδώ είναι το όνομα και η διεύθυνση, καλή τύχη» «Μπάσταρδε…» μουρμούρισα Άνοιξα τον φάκελο, κοίταξα τα χαρτιά. Τα άφησα στο τραπέζι και έβγαλα το κονιάκ μου. «Σκατά…» αναφώνησα, τα πήρα όλα, πλήρωσα και βγήκα απ το μαγαζί. Η διαδρομή μέχρι εκεί ήταν μεγάλη, ακόμα έβρεχε. Ξαναέβαλα το καπέλο και έστριψα στην γωνία […] Ήταν ήδη δέκα. Σκούπισα πρόχειρα την καμπαρτίνα Χτύπησα το κουδούνι και έβγαλα το καπέλο μου Η πόρτα άνοιξε, το πρόσωπο της φάνηκε στο σκοτάδι Με κοίταξε συνοφρυωμένη. Έδειξε να αναγνωρίζει τα χαρακτηριστικά μου. «Πέρασε…» είπε ανήμπορη από την έκπληξη «Τι κάνεις τέτοια ώρα εδώ;….συγχώρεσε με απλά ξαφνιάστηκα, κάτσε... βγάλε την καμπαρτίνα σου είναι μούσκεμα» «όχι, ευχαριστώ» μουρμούρισα και κάθισα στον καναπέ «Αυτό και αν είναι περίεργο…τι κάνεις;» είπε «Μια χαρά εσύ» απάντησα υποτονικά «Όπως τα ήξερες…τι να σου φέρω;» «Ένα ουίσκι, ευχαριστώ» «Λοιπόν τι σε φέρνει από εδώ, αλήθεια πως βρήκες το καινούργιο μου σπίτι;» «Πάντα βρίσκω την άκρη» «Πάνε τέσσερα χρόνια που χωρίσαμε και δεν έχουμε ξαναϊδωθεί, τι νέα έχεις, δουλεύεις;» Δεν απάντησα Με αποκάλεσε με το χαϊδευτικό παρατσούκλι που έλεγε όταν ήμασταν μαζί, το οποίο δεν θα αναφέρω γιατί ακόμα και τώρα μου προκαλεί φρίκη. Ήταν απέναντι μου με το χαρακτηριστικό της χαμόγελο. Ακούγοντας την, ένιωσα πολλά να ξυπνούν μέσα μου. Ήταν μικρή, δυναμικός και αξιολάτρευτος χαρακτήρας. Θυμάμαι…της είχα αδυναμία. Πάντα την εμπιστευόμουν δυο λέξεις μπορούσαν να με κάνουν ότι θέλουν. Δεν υπήρχαν αντιστάσεις μέσα μου για αυτήν. Θυμάμαι… τα βράδια που δεν ξεκόλλαγε από την αγκαλιά μου, τις ατελείωτες ώρες που χάιδευα το σώμα της. Εκείνες τις στιγμές που νόμιζα ότι είχα βρει την αγάπη, ένιωθα πως είχα κλείσει ένα κύκλο, πως επιτέλους είχα βρει το μέρος από πού θα αντλούσα συναισθήματα. Πάντα ήμασταν υπέροχα όταν ήμασταν μαζί. Και μετά. Θυμάμαι, πως όλα πέθαναν μέσα μου όταν έφυγε Πως ξαφνικά έπαψα να νιώθω, ενηλικιώθηκα, λένε μερικοί Πέθανα, λέω εγώ «…πληρωμένος δολοφόνος» «τι;» «με ρώτησες την δουλεία μου.» Το χαμόγελο της έσβησε από τα χείλια της, κ μάλλον το γυναικείο ένστικτο έκανε την εμφάνιση του. «Θυμάσαι αγάπη μου;» είπα κρύβοντας το πρόσωπο μου πίσω από ένα μικρό σύννεφο καπνού «Θυμάμαι» είπε με την περιέργεια ζωγραφισμένη στα μάτια της «Ήταν όμορφες μέρες» Δεν απάντησε. Το ήξερα. Σηκώθηκα Έμεινε ακίνητη, ούτε μια ένδειξη φόβου, έτσι ήταν πάντα Δεν πίστευα ότι θ αλλάξει ούτε και το ηθελα. Πάντα αγέρωχη, αδάμαστη… ήταν τόσο μικρή κ όμως ενέπνεε τόσο σεβασμό. Ο περίεργα όμορφος ήχος της βροχής και η μαγεία της καθώς κυλούσε από τα τζαμιά των παραθύρων, μέσα απ το θολό πορτοκαλί φως του δρόμου, γέμιζε το δωμάτιο. Έκλεισα το φως. Έμεινε ακίνητη Έβλεπα μόνο την εικόνα της βροχής και τα μάτια της που ξεχώριζαν στο σκοτάδι, σαν αυτά της γάτας με κοιτούσαν με απάθεια και θάρρος. Πλησίασα από πίσω της στον καναπέ που καθόταν. Το βλέμμα της δεν με ακολούθησε κοιτούσε μπροστά Ακούμπησα την κάνη του όπλου μου στο πίσω μέρος του κεφαλιού της. Παρέμεινε όπως ήταν ούτε που γύρισε να με αντικρίσει. Ακουγόταν μόνο η βροχή. Riders on the storm There s a killer on the road His brain is squirmin like a toad Take a long holiday Let your children play Killer on the road… Girl you got to love your man Girl you got to love your man Take him by the hand Make him understand The world on you depends Our life never end Riders on the storm… Σιγοτραγουδούσα. Ο σιγαστήρας δεν άφησε τον κρότο να ακουστεί Δεν μόρφασε. Το πρόσωπο της ήταν ήρεμο. Την άφησα εκεί καθισμένη. Φόρεσα το καπέλο μου κ έκανα μερικά βήματα προς την πόρτα, δίστασα, γύρισα το κεφάλι μου κ την κοίταξα. Βγήκα και έκλεισα την πόρτα πίσω μου. 26/09/05 Αινείας Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted December 18, 2005 Share Posted December 18, 2005 Με αποκάλεσε με το χαϊδευτικό παρατσούκλι που έλεγε όταν ήμασταν μαζί, το οποίο δεν θα αναφέρω γιατί ακόμα και τώρα μου προκαλεί φρίκη. Λίγο υπερβολικό το βρήκα αυτό εδώ το σημείο. Η ιστορία πάντως είναι αρκετά καλή, έχεις άνεση με το γράψιμο. Μου άρεσαν πολύ οι κοφτοί διάλογοι, η ατμόσφαιρα που φτιάχνεις. Γράφε κι άλλο, τα πας καλά. Α, επίσης ένα καλό τρυκ είναι να δίνεις λίγους λίγους τους στίχους, περιγράφοντας ενδιάμεσα και τις πράξεις των χαρακτήρων της ιστορίας, δίνεις ρυθμό, ειδικά αν παραλληλίζεις τις πράξεις με το νόημα των στίχων. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tetartos Posted August 21, 2008 Share Posted August 21, 2008 Χμμμ... Το τραγούδι αυτό το αγαπώ τόσο πολύ (και με τρομάζει αρκούντως) ώστε το "κόλπο" που περιγράφει ο Nihilio πιο πάνω θα έπιανε πολύ με μένα! Το στυλ με τις παραγράφους δουλεύει πολύ στην ιστοσελίδα αλλά δεν ξέρω αν θα ταίριαζε τυπωμένο. Κατά τα άλλα, ατμοσφαιρική η διήγηση αλλά θα μπορούσες να έχεις και ένα twist βρε παιδί μου! Υ.Γ. Την χτύπησε εξ επαφής στο κεφάλι; Δε νομίζω ότι θα έκανε τέτοιο λάθος αρχαρίου ένας επαγγελματίας! Για δοκίμασε να το κάνεις αυτό! Πίστεψέ με, θα σε κάνει χάλια... Βάλε ένα μαξιλάρι μπροστά, βρε παιδί μου, άκουσε με εμένα, ξέρω... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted December 21, 2012 Share Posted December 21, 2012 Τώρα, το ξέρω ότι είναι κάπως χλωμό να ανοίγεις ακόμα καμιά φορά το φόρουμ, αλλά έχω να σου πω ότι μέσα σε τόσο λίγες γραμμές κατάφερες να με μπάσεις σε μια ατμόσφαιρα πολύ δυνατή, έτσι που σελίδες και σελίδες βιβλίων σπανίως το καταφέρνουν. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.