Snow_n_grafity

[Bardoulas©]

Όνομα Συγγραφέα: Ποιός άραγε;

Είδος: Μάλλον φαντασίας. Αν και διαφωνώ

Βία; Όχι

Σεξ; Όχι (Με τον Ice ρε; Πλάκα κάνετε;)

Αριθμός Λέξεων: 1.340

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: Υπάρχει....δεν υπάρχει.....

 

 

 

 

Κοιτάζω από το παράθυρο του λεωφορείου και βλέπω χιόνι και γκράφιτι! Ξεθωριασμένες τοιχογραφίες από καλλιτέχνες που ήθελαν κάτι να πουν! Τους σέβομαι γιατί ποτέ δεν πουλήθηκαν για να εμποροποιήσουν την τέχνη τους, καταδιώχτηκαν από τις αρχές όπως κάποιοι προκάτοχοί τους επειδή είναι προοδευτικοί και κυρίως γιατί κάνουν τα, άθλια τσιμεντένια τέρατα να μοιάζουν όμορφα.

 

 

Ένα όμως γκράφιτι που μόλις το είδα με προβλημάτισε, ήταν ένα που απεικόνιζε τον Άη-Βασίλη Θορ (στη σκανδιναβική μυθολογία, είναι ο Θεός του κεραυνού), να έχει δείρει έναν αστυνομικό, και από κάτω με καλλιγραφικά γράμματα «Άγιε μου, άγιε μου καλέ Βασίλη». Τι θέλει να πει ο ποιητής; Ότι μισεί τους μπάτσους; Ότι τις γιορτές των Χριστουγέννων πραγματοποιούνται οι πιο τρελές σου ευχές; Ότι είχε πιει πριν ξεκινήσει να ζωγραφίζει; Όπως και να έχει, τα χρώματα φώτιζαν την περιοχή, ο κόσμος χάζευε το καταπληκτικό σχέδιο, και ο δημιουργός σίγουρα θα καμάρωνε για το επίτευγμά του. Εγώ όμως μελαγχόλησα. Για μια ακόμη φορά, όπως κάθε χρόνο τέτοια εποχή, γιατί διαπιστώνω πως έχω μεγαλώσει υπερβολικά για να πιστεύω ακόμα πως υπάρχει. Πως κάπου εκεί ψηλά μας κοιτάζει όλους, καταγράφει στο τεφτέρι του ποιοι είναι οι καλοί και ποιοι οι κακοί. Πως θα εμφανιστεί ντυμένος στα κίτρινα (όπως προστάζει η θρησκεία) ή στα κόκκινα (όπως προστάζει η Coca-cola) και θα επιβραβεύσει όλα τα παιδιά που ήταν φρόνιμα καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου. Θα πω κάτι κλισέ αλλά…Σκατά!

 

 

Τίποτα από αυτά δεν γίνεται. Ακόμα και να γίνει, είμαι πια είκοσι-βάλε για να μπει από την καμινάδα ο χοντρός και να μου δώσει το καταραμένο τραινάκι που απεγνωσμένα του ζητάω από το δημοτικό. Έχω φτάσει στην πόρτα του σπιτιού και τυχαία πέφτει το μάτι μου στο παρατημένο βανάκι απέναντι: έχει με μονοκοντυλιά γραμμένο «Happy X-mas». Καλλιτεχνικές ευαισθησίες. Αυτό το τερατούργημα που του λείπουν οι ρόδες και που δεν έχει μαζέψει ακόμα ο Δήμος, μόλις μου ευχήθηκε! Το σκοτάδι μου κάνει τη ζωή δύσκολη και η καμένη λάμπα της εισόδου δε βοηθά καθόλου. Τελικά βρίσκω τη σχισμή, και ανοίγω την πόρτα. Τότε πάγωσα! Κάποιος είχε μπει σπίτι, εκτός και αν οι κατσαρίδες έμαθαν επιτέλους να ανοίγουν το ψυγείο. Το φως ερχόταν από την κουζίνα και το μοναδικό άτομο που έχει κλειδιά για το σπίτι είμαι εγώ. Άρπαξα την ομπρέλα από την είσοδο και μπήκα απότομα στην κουζίνα. Το θέαμα περίμενα να είναι τρομακτικό αλλά αυτό που αντίκρισα μου προξένησε μάλλον συμπόνια: ένας γεράκος, με μια μπύρα στο χέρι (την τελευταία μπύρα μου στο χέρι του) να κάθεται και να χαζεύει την τηλεόραση. «Τα σαγόνια του Καρχαρία! Γιατί δεν παίζουν τίποτα πιο ευχάριστο τις γιορτές;». Απόρησα! Όντως γιατί δεν παίζουν τίποτα πιο ευχάριστο αυτές τις μέρες. Συνέρχομαι όμως γρήγορα, και φωνάζω: «Θα φωνάξω την Αστυνομία καρ…», αλλά δε μου βγήκε. Συνήθως λέω κάποιον καριόλη χωρίς ενδοιασμούς. Όμως τώρα σα να μούδιασε η γλώσσα μου. Ο τάρανδος που ήταν αραχτός δίπλα του βοήθησε στο να μείνω παγωτό.

«Λοιπόν κάποτε δε θεωρούσα φρόνιμα τα παιδιά που έλεγαν άσχημες λέξεις. Τώρα όμως κάνω λίγο τα στραβά μάτια. Έχουν αλλάξει τόσο οι καιροί βλέπεις» μου είπε, αλλά εκείνη τη στιγμή το μόνο που κατάφερα να ξεστομίσω ήταν ένα απλό «Ποιος είσαι;». Σα να απόλαυσε την ερώτηση που του έκανα την ερώτηση, ήπιε μια γερή γουλιά και χαμογελώντας μου απάντησε: «Ξέρεις ποιος είμαι». Δε θα μπορούσε να ήταν αλήθεια αυτό που συνέβαινε. Καθόταν μπροστά μου, μαζί με τον πιστό του τάρανδο, έπινε μπύρα και μελαγχολούσε για την εποχή που ζούμε. Στην κουζίνα μου! «Δεν είναι αλήθεια, δεν είναι αλήθεια, δεν είναι αλήθεια..» άρχισα να φωνάζω γρήγορα, έχοντας κλείσει τα μάτια μου με τα χέρια. «Άνοιξε το ψυγείο» μου είπε, προσπαθώντας να με ηρεμήσει. Μόλις ξεκόλλησα τα χέρια μου από το πρόσωπο και άνοιξα την πόρτα, πείστηκα. Όλες μου οι αμφιβολίες (οι δικαιολογημένες εδώ που τα λέμε αμφιβολίες μου) εξανεμίστηκαν. Είχα πλέον σιγουρευτεί, με μια ματιά στο ψυγείο, ότι αυτός που είχα μπροστά μου ήταν αυτός που νόμιζα εξ’ αρχής: το ψυγείο στο εσωτερικό του ήταν γεμάτο μπύρες. Μόνο ένας άγιος θα μπορούσε να γεμίσει το ψυγείο ενός ξένου με μπύρα.

 

 

Καθίσαμε και συζητήσαμε. Μου είπε πως η πίστη των ανθρώπων, μέρα με τη μέρα εξαλείφεται, πως ο ίδιος έχει τις ικανότητες να προσφέρει, αλλά δεν υπάρχουν αποδέκτες. Πως ντύθηκε σύμφωνα με τις προσταγές των καιρών, πήρε έναν τάρανδο για να συμβαδίζει με το μύθο και πως παρ’ όλες τις αλλαγές του, ο κόσμος εξακολουθεί να τον θεωρεί σα πλάσμα μυθικό. Και εκεί μου πέταξε την καμπάνα: «Ξέρεις, στηρίζομαι πάνω σου. Είσαι από τους λίγους που πιστεύουν σε μένα. Που πραγματικά πιστεύεις στο πνεύμα των γιορτών. Που είσαι σίγουρος ότι τα θαύματα δεν είναι δύσκολο να συμβούν». Απόρησα, γιατί δεν ήξερα ότι το κόλλημά μου ήταν τόσο μεγάλο. «Ευχαρίστως να σε βοηθήσω Bill» είπα και κατάλαβα τη μαλακία μου. Ακούς εκεί Bill. «Θέλω να ευχηθείς για ένα δώρο και εγώ θα το πραγματοποιήσω». Ωπα μεγάλε, κάτι δεν πάει καλά. Δηλαδή ό,τι κι αν ευχόμουν θα πραγματοποιούταν; «Δηλαδή, αν ευχηθώ να χαρίσεις στον κόσμο παγκόσμια ειρήνη, θα το κάνεις;». Ψάρωσε ο παππούς για λίγο, αλλά είχε την απάντηση έτοιμη: «Κοίτα, μπορώ να το πραγματοποιήσω, αλλά σε τρία με τέσσερα δευτερόλεπτα, κάποιος καινούριος πόλεμος θα ανάψει. Οι πόλεμοι αυτή τη στιγμή, κρατούν την παγκόσμια ισορροπία. Καλώς ή κακώς! Αν όμως σταματήσουν όλοι οι πόλεμοι, η ισορροπία αυτή θα καταστραφεί. Και θα ξεκινήσουν πόλεμοι πιο φοβεροί. Κάποιος ευχήθηκε για να σταματήσει ο Α’ παγκόσμιος. Είδες τι έγινε…». Ε; Ο Α’ παγκ…. Τι λέει το παλικάρι; «Μα δεν τέλειωσε πρωτοχρονιά ο πόλεμος! Και δεν ξεκίνησε σε λίγα δευτερόλεπτα ο Β!».

 

 

Η φάτσα του άρχιζε να με εκνευρίζει, γιατί φαινόταν πως ήξερε ότι θα έκανα αυτήν την ερώτηση. «Ναι, αλήθεια. Τότε υπήρχαν περισσότεροι αθώοι, περισσότεροι που πίστευαν σε μένα. Και τότε η αλήθεια είναι πως έτρεχα και δεν έφτανα. Μου πήρε λίγο χρόνο. Και όσο για τα λίγα δευτερόλεπτα, τότε οι αλυσίδες ήταν πιο απλοϊκές. Δεν υπήρχαν τόσοι πολλοί που να επωφελούνταν από τον πόλεμο. Τώρα οι αλυσίδες είναι τόσο περίπλοκες, που η ταχύτητα των εξελίξεων είναι αστρονομική». Αυτό ήταν, ξενέρωσα. Θα ήθελα να του ζητήσω ένα λουκουμά και να τον στείλω σπίτι του, αλλά είχα μια τελευταία ερώτηση: «Ποια ήταν η πιο καλή ευχή που πραγματοποίησες;». Χα! Απόρησε! Δεν είχε έτοιμη την απάντηση. Τον έπιασα αδιάβαστο. Άντε γεια παππού! Χρειάστηκε λίγα δευτερόλεπτα για να πει: «Ήταν ένας αμερικάνος, που ήθελε να γίνει πρόεδρος. Μου το ζήτησε και τον έκανα. Είναι ακόμα ξέρεις…». Πλάκα μας κάνεις; Δε γίνονται αυτά τα πράγματα! «Μα αυτός, ήταν τόσο καλό παιδί; Ο γενοκτόνος;». Μαζεύτηκε. Σα να ντρεπόταν για την πράξη του. Πήγε να μαζέψει τα αδικαιολόγητα: «Ε, να ξέρεις… όπως είπα δεν είναι πολλοί που να πιστεύουν σε μένα. Και όταν βρίσκεται κάποιος, τον επισκέπτομαι και του πραγματοποιώ την επιθυμία του, ακόμα και αν δεν ήταν φρόνιμος όλη τη χρονιά. Εσύ για παράδειγμα: Έχεις βρίσει πάρα πολλές φορές. Στις 24 Φεβρουαρίου έσπρωξες απειλητικά έναν τύπο στο μπαρ ‘Εύσημον’ και είχες σκοπό να χειροδικήσεις αν…» αλλά δεν τον άφησα να ολοκληρώσει. «ΠΑΣ ΚΑΛΑ; Μιλάμε για το δολοφόνο του αιώνα. Τι πας να συγκρίνεις;». Η ταραχή μου ήταν εμφανής. Το ίδιο και η ντροπή του γέρου. Τα μερικά δευτερόλεπτα σιωπής έγιναν αιώνες μέχρι να του πω την τελική μου απόφαση.

 

 

«Λοιπόν, άκου προσεκτικά, έχω μόνο μια ευχή: Εύχομαι να πάψω να πιστεύω σε σένα!». Λυπήθηκε η αλήθεια είναι. Απογοητεύτηκε με τον εαυτό του. Ποιος ξέρει τι άλλες ευχές θα πραγματοποίησε. Μόνο και μόνο για να κορέσει τη δίψα του για αναγνώριση. Οι μάγισσες τουλάχιστον εξαφανίστηκαν αξιοπρεπώς. Έγιναν μύθος και πηγές έμπνευσης για ταινίες και επιτραπέζια παιχνίδια. Το τέρας του Λοχ Νες εξαφανίστηκε, μιας και όλοι πίστεψαν ότι ήταν μια καλή φάρσα. Αυτός όμως όχι. Θέλησε εκεί, σώνει και καλά να υπάρξει στις πιο τρελές φαντασιώσεις μερικών ονειροπόλων. Ανασκεύασε τους κανόνες για να μην πάψουν να πιστεύουν σε αυτόν. Καβάλησε το έλκηθρο, που ήταν παρκαρισμένο έξω στο μπαλκόνι, σφύριξε στον τάρανδο, και εξαφανίστηκε. Η λάμψη που άφησε πίσω ήταν σχεδόν μαγική.

 

 

-Δεν πας καλά φίλε μου.

-Ε ναι. Εγώ στο ‘λεγα να μην φάμε γαλοπούλα για βράδυ.

-Τέλος πάντων. Καμιά μπύρα έχει στο ψυγείο, ή τις ήπιες όλες;

-Παίζει να ‘χει μείνει μια. Για τσέκαρε…

-Ρε μαλάκα, το ψυγείο είναι γεμάτο!

Edited December 19, 2005 by Bardoulas©

[Throgos]

Ωχ!!! Καλό! Αν και έχει ένα μικροπροβληματάκι στην αρχή με τους χρόνους, εκείς που έχεις ενεστώτα το γυρίζεις στον αόριστο... Ή προσπάθησε να κάνεις πιο ομαλή τη μετάβαση από τον ένα χρόνο στον άλλον, ή απλά γράψ' το όλο στον αόριστο ή όλο στον ενεστώτα. Εδώ που τα λέμε είναι πιο εύκολο στον αόριστο.

[Bardoulas©]

Σωστός Θρώγκε! Θα πέσει διόρθωση τα επόμενα Χριστούγεννα. Θενξ πάντως