Σκιές

[Bardoulas©]

Όνομα Συγγραφέα: Ο εικονιζόμενος

Είδος: Δεν παίζει να είναι κάποιο συγκεκριμένο είδος

Βία; Όχι

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων: 1269

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: Δεν ξέρω αν κολλάει στη βιβλιοθήκη ή στη φιλοσοφία, οπότε ρίχνοντας ζάρι, το έπαιξα μονά-ζυγά. Και ιδού!

 

 

 

 

 

 

Σκατά! Τι διάολο; Κοιτάω την ώρα και είναι 1:82! Δεν είμαστε σοβαροί μου φαίνεται… Τρίβω τα μάτια μου, που μάλλον από την κούραση βλέπουν ό,τι θέλουν, αλλά το ρολόι του υπολογιστή δείχνει 1:82.

 

«Δε θα τρελαθώ απόψε», λέω στον εαυτό μου, και κοιτάζω το ρολόι χειρός. Αυτό τουλάχιστον, μπορεί να πηγαίνει 5’ μπροστά, αλλά τα τελευταία 8 χρόνια είναι αξιόπιστο. Όχι πως το ρολόι του υπολογιστή δεν είναι αξιόπιστο. Ο ίδιος ο υπολογιστής δεν είναι. Κοιτάζω το ρολόι λοιπόν: 1:87. Ε, εντάξει, κάποιος μου κάνει πλάκα. Μία παρά… δεν ξέρω πόσο το βράδυ.

 

«Οιωνός!» αναφωνώ με μια μάλλον αδερφίστικη φωνή. Κάτι πήγε στραβά σήμερα και πρέπει να διορθωθεί. Ή μάλλον να εντοπιστεί, γιατί είναι αδύνατο να διορθωθεί. Το είχε πει ο Ηράκλειτος· όχι ακριβώς έτσι, αλλά το νόημα είναι το ίδιο: ποτέ δεν μπορεί κάτι στη ζωή να συμβεί δυο φορές. Γιατί η ζωή είναι ποτάμι. Τα νερά δεν είναι ποτέ τα ίδια σε ένα ποτάμι, γιατί αυτό κυλάει. Τα νερά φουσκώνουν, τα νερά κυματίζουν, ποτέ το ίδιο νερό δε θα είναι στην ίδια θέση. Κάτι τέτοιες στιγμές μου τη σπάει η αεναότητα (αν υπάρχει τέτοια λέξη) του χρόνου. Δεν μπορείς ποτέ να διορθώσεις κάποια πράξη του παρελθόντος, αυτή καθ’ εαυτή. Μόνο να την εντοπίσεις μπορείς.

 

Όμως τώρα πρέπει να καταλάβω τι πήγε στραβά και να μάθω από το λάθος αυτό. Να γίνω έστω και για λίγο σοφός. Γιατί όποιος δε μαθαίνει από τα λάθη του, ή ξεροκέφαλος είναι ή ηλίθιος. Δυστυχώς εγώ είμαι και τα δυο. Σήμερα το πρόγραμμα είχε σχολή από τις 15:00 μέχρι τις 17:00. Γαμημένο ρολόι, εκεί ήξερες να πεις την ώρα σωστά ε; Μετά στο σπίτι, άραγμα μέχρι το βράδυ και μετά για καφέ. Και τι κάναμε στην καφετέρια; Έγκλημα! Παίζαμε αγωνία! Όποιος πανέξυπνος θέλησε να μου στείλει οιωνό στα μαύρα μεσάνυχτα, δε βοηθά καθόλου.

 

Τυπική καφετέρια. Συμπαθητικά χαζοτράγουδα, όμορφη σερβιτόρα, παρέες που μιλάνε. Τι λένε ένας Θεός ξέρει. Κλεφτές ματιές από γυναικοπαρέες σε αντροπαρέες και τανάπαλιν. Αυτό είναι! Μα βέβαια, αυτό παλιά με ενοχλούσε, σήμερα όμως συμβιβάστηκα. Όχι μόνο σήμερα, αλλά εδώ και πολύ καιρό. Πότε μεγάλωσα άραγε; Εγώ πάντα ήμουν ένα ενοχλητικό δεκαπεντάχρονο και χαιρόμουν την κάθε στιγμή.

 

Σκιές λοιπόν! Δεν έβλεπα ανθρώπους ζωντανούς, έβλεπα σκιές. Όχι τις σκιές τους, έβλεπα τους ίδιους να έχουν γίνει σκιές. Ανθρώπους παραδομένους στη ρουτίνα, που το μόνο που ξέρουν να κάνουν για να μην πεθάνουν είναι να αναπνέουν. Λες και άμα ψοφήσει το πνεύμα δεν είσαι νεκρός. Παλιά ήμασταν αλλιώς. Δεν υπήρχαν ξένοι. Υπήρχαν μόνο άγνωστοι. Και αυτοί για πέντε λεπτά και αν. Μετά γίνονταν φίλοι και γνωστοί. Γιατί τότε δεν ξέραμε τι θα πει φόβος. Αν κάποιος ερχόταν στον τόπο μας, εκεί που μαζευόμασταν και αλητεύαμε, ήταν και αυτός το ίδιος αλήτης με εμάς. Άρα άνηκε στη οικογένειά μας.

 

Σκούντηξα έναν καθώς πήγαινα στην τουαλέτα και δεν είχα την ευγένεια να πω ούτε ένα «Σόρυ φίλε!». Κοίταζα όλη την ώρα τη σερβιτόρα και δεν άφησα ούτε μισό σεντ παραπάνω, αντίτιμο για τη λαμπερή της παρουσία (που, παρά τη την κωλοδουλειά, ήταν με το χαμόγελο στα χείλη). Στο τέλος ήπιαμε ένα γύρω τεκίλες και δεν είχα την ευγένεια ούτε να της προτείνω να πιει μαζί μας. Αν και το πιο πιθανό θα ήταν να μην έβλεπε τις αγνές, δεκαπεντάχρονες διαθέσεις μου. Το πιο πιθανό θα ήταν να ακούσω από το στόμα της «Συγγνώμη, αλλά δεν πίνω όταν δουλεύω». Ακόμα κι έτσι, θα ήταν μια ευγενική άρνηση.

 

Σκατά! Έγινα σκιά. Έγινα αυτό που δεν ήθελα να γίνω ποτέ: κομμάτι μιας ρουτίνας, ένας τυπικός καφεπότης που πιάνει χώρο σε ένα μαγαζί για λίγη ώρα. Παλιά ήμουν ζωντανός και μαζί μου ζωντάνευε όλος ο κόσμος γύρω μου. Δεν υπήρχαν ποτέ για μένα ξένοι: μόνο άγνωστοι. Και τώρα έγινα εγώ ο ίδιος ξένος. Ξένος στον εαυτό μου. Κι αν απορείς για αυτά που γράφω, αν οι συνειρμοί μου σε μπερδεύουν, ευχαρίστως να σου εξηγήσω. Αλλά μάλλον θα τρομάξεις αν σου πω πως είσαι κι εσύ μια σκιά.

 

Τι σε κρατάει ζωντανό; Το νερό, η τροφή και το οξυγόνο; Είσαι νεκρός τότε! Να υποθέσω σε ενοχλούν οι φωνές μέσα στο λεωφορείο από τα «κωλόπαιδα» που μόλις σχόλασαν, γιατί έχεις πονοκέφαλο από τη δουλειά. Να υποθέσω σε ενοχλεί το καμάκι του τύπου που κάθεται στο διπλανό τραπέζι, γιατί δεν έχεις όρεξη (αν είσαι κοπέλα, ειδάλλως το καταλαβαίνω). Να υποθέσω στην πρώτη ψιχάλα τρέχεις κάτω από υπόστεγο ή ανοίγεις την ομπρέλα και δεν κάθεσαι να σε δροσίσουν για λίγο μερικές σταγόνες.

 

Ε ναι τότε, είσαι νεκρός. Είσαι μέρος μιας μηχανής που δε θέλει να σταματήσει να λειτουργεί. Μηχανή είναι ένα όργανο που μετατρέπει ένα είδος ενέργειας σε ένα άλλο. Και τη δική σου ενέργεια· την τροφή, το νερό και το οξυγόνο τα μετατρέπεις σε μια ρουτίνα. Αντί να χαρείς που υπάρχουν παιδιά που αρνούνται να χάσουν την αθωότητά τους και που συγκινούνται με πράγματα πιο μικρά και από το τίποτα (τον όρο «πιο μικρό και από το τίποτα» τον δανείστηκα, γιατί ταιριάζει πιστεύω με την περίσταση). Αντί να χαίρεσαι που υπάρχουν άνθρωποι που έχουν θάρρος να σε κοιτάξουν στα μάτια και να σου μιλήσουν, πρόθυμοι να πάψουν να είναι ξένοι. Αντί να χαρείς που δε σταματά ούτε μια στιγμή η φύση να μας υπενθυμίζει πως υπάρχει ελπίδα. Γιατί μετά τη βροχή, βγαίνει το ουράνιο τόξο.

 

Γίνεσαι σκιά! Θέλεις να κλειστείς στον εαυτό σου, στους λίγους φίλους σου και να μην δεις παραπέρα. Έχεις βολευτεί με ένα τρόπο ζωής και δε θες να τον αλλάξεις. Δεν κοίταξες να δεις αν είναι αυτός που πραγματικά θες, αλλά επειδή σε βολεύει δεν τον αλλάζεις. Νεκρώνεις τους γύρω σου, τους κάνεις και αυτούς σκιά και μετά εξαπλώνεσαι. Χωρίς να το καταλαβαίνεις. Το κάνεις κάθε φορά που φωνάζεις στα παιδιά να το βουλώσουν μεσημεριάτικο. Το κάνεις κάθε φορά που διαολοστέλνεις τον τύπο δίπλα σου. Το κάνεις κάθε φορά που με την ομπρέλα σου παίρνεις σβάρνα όποιον βρεθεί δίπλα σου και δε ζητάς συγγνώμη, μόνο και μόνο για να μη βραχείς.

 

Από την άλλη βέβαια, ίσως να πρέπει να υπάρχεις. Ίσως οι λίγοι που έμειναν, να θέλουν μια σκιά, για να τους θυμίζει πόσο σκοτεινοί μπορούν να γίνουν. Γιατί η λήθη είναι αιτία για πολλά άσχημα πράγματα. Όταν ξεχνάς κάτι κακό, μπορεί ανά πάσα στιγμή να το δεις για καλό.

 

Εγώ πάντως δε θέλω να είμαι σκιά. Θέλω να αρχίσω να διασκεδάζω με όλους αυτούς τους δήθεν σοβαρούς που μου κάνουν παρατήρηση, γιατί μου θυμίζουν πως συγκινούμαι με πράγματα μικρά. Θέλω να ευχαριστώ όλες τις γυναίκες που με διαολοστέλνουν, γιατί είμαι ξεροκέφαλος και με πεισμώνουν ακόμα περισσότερο (το γεγονός ότι το απολαμβάνουν, είναι μάλλον βίτσιο). Θέλω να βρέχομαι στην πρώτη στάλα, για να δείχνω στον κόσμο πως η φλόγα που έχω δε σβήνει εύκολα. Και αν είναι να σβήσει, θα το πω εγώ.

 

Ξανακοιτάω το ρολόι: 1:38. Τώρα μάλιστα. Έφαγα χαστούκι και συνήλθα. Μπορώ να κρατήσω την αναπνοή μου και να μην πεθάνω, γιατί ξέρω πως άλλα πράγματα με κρατούν ζωντανό. Ακόμα και το ρολόι μου με κρατά ζωντανό (τα μικρά πράγματα που έλεγα πριν).

 

Νομίζεις πως είμαι τρελός; Ναι, είμαι! Νομίζεις πως μερικές φορές γίνομαι ανώριμος; Και πάλι μέσα έπεσες! Από μικρό και από τρελό όμως μαθαίνεις την αλήθεια. Οπότε την επόμενη φορά που θα δεις κάποιον, προσπάθησε να καταλάβεις αν βλέπεις σκιά ή άνθρωπο. Αν είσαι σίγουρος πως, με τα κριτήρια που περιγράφω τους ανθρώπους και τις σκιές, αυτό που βλέπεις μπροστά σου είναι άνθρωπος, χαιρέτα τον. Αν δεν είμαι εγώ· που δεν είναι και τόσο απίθανο γιατί στις μέρες μας οι σκιές είναι οι περισσότερες, μη μασάς! Θα είναι κάποιος που θα ανταποδώσει το χαιρετισμό. Ευχαριστώ που διάβασες τις σκέψεις μου. Θα χαρώ να διαβάσω τις δικές σου.

[Throgos]

Συγνώμη που δεν μπορώ να πω κάτι πιο επικοιδομητικό, αλλά ΓΑΜΑΤΟ!

Πες τα ρε Βάρδουλα!

[heiron]

Ωραιος...(αν και η φωτο σε αδικει-χα,χα!)

Αλλα που στο διαολο κολλαει η λαθος ωρα?Αλλα περιμενα χτες βραδυ...

Το καλο ειναι οτι ο ηρωας-εσυ-ο καθενας μας δεν μυξοκλαιγεται τοσο οτι ο κοσμος εχει χαλασει ενω αυτος ειναι τοσο καλος.Γιατι στην τελικη ολοι παραμυθιαζομαστε οτι εμεις ειμαστε καλοι κι αγαθοι αλλα οι γυρω μας δεν ειναι.

Αυτο με τα κωλοπαιδα μου θυμισε εμενα και τους μαθητες μου.Τα βλαμενα δε διαβαζουν ουτε κανουν τις ασκησεις!Αλλα τι να πω...κι εγω τα ιδια εκανα..(παντως διαβαζα περισσοτερο απο αυτους).

[Βάρδος]

Πέτρο: υπεργαμάτο, φίλε.

 

Και ολίγον (έως πολύ) αυτοβιογραφικό, να υποθέσω; Όπως και νάχει, μη γίνεσαι σκιά. Δε λέει. Κάποτε, θυμάμαι να έχω φτάσει εκεί: να με ενοχλούν μικρά κι ανούσια πράγματα, να έχω γίνει γελοίος στον εαυτό μου, να έχω προδώσει τον εαυτό μου. Είναι μαλακία.

 

Επίσης, το γράψιμό σου έχει βελτιωθεί πολύ, νομίζω, Συνέχισε έτσι!

[Bardoulas©]

Ντάνκε! (ξέρω, καθαρό σπαμ, αλλά τι να κάνω...)

[Nienor]

Τώρα εγώ δεν είμαι σίγουρη πως όταν λες σκιά δεν εννοείς κάθαρμα, κι απλά δε θέλεις να βρίσεις

 

Είναι όντως καλογραμμένο και περνάει το νόημα που θέλεις, ένα χαστούκι που όλοι, πάνω κάτω, καταλαβαίνουμε (κι αν όχι, αργότερα, υπάρχει καιρός).

 

Η τοποθέτηση σε διάστημα δέκα λεπτών, μου φαίνεται λιγάκι μπόλικη, αν και όντως το ρολόι είναι λιγάκι άσχετο (αυτό εννοώ, υπάρχει καιρός) ή μάλλον όχι άσχετο, απλά, σαν σύμβολο, ήθελε λίγη προσοχή παραπάνω για να φανεί η έννοια που δίνεις εσύ στο χρόνο. Να μη μαντεύουμε το δεύτερο επίπεδο σου, να είμαστε σίγουροι.

 

Τώρα, για την ίδια τη "σκιά", πέρα από το κείμενο, η αντιμετώπιση είναι λιγάκι φτωχή. Πέρα, δηλαδή, από τα ελαττώματα, πρέπει να ξέρεις να ξεχωρίζεις και τα προτερήματα. Να τα σέβεσαι και να τα αγαπάς, γιατί κανένας άνθρωπος δεν είναι μονάχα σκιά-κάθαρμα όπως και κανείς δεν είναι απόλυτα καλός. Δεν μπορεί να υπάρξει η τελειότητα και είναι εξίσου κακό, με το να γίνεσαι σκιά, το να αφιερώσεις όλο το λιγοστό χρόνο μιας ζωής, στο να μη γίνεις. Θα έχει τα ίδια αποτελέσματα, φαντάζομαι. Άκρα, υπερβολή. Υπάρχει ισορροπία κι όσο πιο νωρίς τη βρει κανείς, τόσο το καλύτερο, τόσος λιγότερος χαμένος χρόνος.