Χαρακτήρες

[Βάρδος]

Ας συζητήσουμε για τους χαρακτήρες στις ιστορίες σας. Καιρό δεν είχαμε, εξάλλου; Και είναι και τόσα νέα μέλη εδώ, από τότε που ξανασυζητήσαμε για χαρακτήρες (οι οποίοι είναι και από τα αγαπημένα μου θέματα). ;)

 

Δύο ερωτήσεις, λοιπόν.

 

Πρώτη: Έχετε ποτέ νιώσει ότι κάποιος χαρακτήρας παύει να σας "υπακούει", πλέον, και αρχίζει να δρα μόνος του, οδηγώντας εκείνος την ιστορία, παίρνοντας τα γκέμια και πηγαίνοντας την άμαξα προς τα κει όπου θέλει;

 

Δεύτερη: Πόσο υπόβαθρο θεωρείτε ότι χρειάζεται; Πρέπει να ξέρουμε όλο το σόι του χαρακτήρα; Πρέπει να ξέρουμε ποιος είναι ο πατέρας, ποια η μάνα του, αν έχει αδέλφια ή θείους, και τι νιώθει για όλους αυτούς; Πόσα από αυτά πρέπει να περνάνε στην ιστορία; Όλα; Μερικά; Κανένα; Εξαρτάται από την περίσταση; Κι αν ναι, τι είναι αυτή η "περίσταση"; Το είδος της ιστορίας που θέλουμε να αφηγηθούμε; Ποιο "είδος";

[brave]

Έχετε ποτέ νιώσει ότι κάποιος χαρακτήρας παύει να σας "υπακούει", πλέον, και αρχίζει να δρα μόνος του, οδηγώντας εκείνος την ιστορία, παίρνοντας τα γκέμια και πηγαίνοντας την άμαξα προς τα κει όπου θέλει;

 

Χαχα αυτό ακριβώς μου συμβαίνει απο τότε που πήρα στα σοβαρά την Κλεοπάτρα, εκείνο το "απαίσιο κωλομηχάνημα" άν θυμάσαι... τελευταία όχι μόνο γράφω μόνο για αυτή, αλλα την έχω ερωτευτεί τόσο που την αφήνω να κατευθείνει αυτή τις ιστορίες χμμμ μου /της...(?)

 

 

Δεύτερη: Πόσο υπόβαθρο θεωρείτε ότι χρειάζεται; Πρέπει να ξέρουμε όλο το σόι του χαρακτήρα; Πρέπει να ξέρουμε ποιος είναι ο πατέρας, ποια η μάνα του, αν έχει αδέλφια ή θείους, και τι νιώθει για όλους αυτούς; Πόσα από αυτά πρέπει να περνάνε στην ιστορία; Όλα; Μερικά; Κανένα; Εξαρτάται από την περίσταση; Κι αν ναι, τι είναι αυτή η "περίσταση"; Το είδος της ιστορίας που θέλουμε να αφηγηθούμε; Ποιο "είδος";

 

 

Ε, ναί ... σε μια μικρή ιστορία (διήγημα) όλα αυτά είναι μάλλον πολυτέλειες , αλλα άν φτιάχνουμε "κόσμο" ή τελος πάντων κάτι μεγαλούτσικο τότε μάλλον είναι απαραίτητο το να έχουν οι ήρωές μας κάποιο παρελθόν

ακόμα κι αν δεν εμπλέκεται άμεσα στο "τώρα" της ιστορίας... Ενα καλό τρυκ (σωτήριο ίσως) είναι η χρηση στερεώτυπων δεδομένων για την περιγραφή ενός ήρωα (πχ ο εγκληματίας ήταν ένα παιδί απο δυαλυμένη οικογένοια με πατέρα μέθυσο και μανα πρεζόνι)

Edited December 20, 2005 by brave

[King_Volsung]

 

ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ! (Καταλαβαίνω το δράμα που περνάς, αλλά μην τραβάς το topic με τέτοια βία, και με τόσα "Α". :Ρ --Βαρδ)

 

ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟ REFRESH! ΜΙΑ ΩΡΑ ΚΑΘΟΜΑΙ ΚΑΙ ΓΡΑΦΩ ΚΑΙ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΙΚΑΝ ΟΛΑ ΜΕ ΕΝΑ Κ***ΚΟΥΜΠΙ!!!!!!

 

 

 

σκατά ρε... τέλος πάντων, πάμε πάλι από την αρχή...

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

Πρώτη: Έχετε ποτέ νιώσει ότι κάποιος χαρακτήρας παύει να σας "υπακούει", πλέον, και αρχίζει να δρα μόνος του, οδηγώντας εκείνος την ιστορία, παίρνοντας τα γκέμια και πηγαίνοντας την άμαξα προς τα κει όπου θέλει;

Όπως έχω πει και σε ένα άλλο τόπικ (δε θυμάμαι ποιο), από τη στιγμή που ο συγγραφέας συλλαμβάνει την αρχική ιδέα του χαρακτήρα και αρχίζει να τον πλάθει, ο χαρακτήρας αποκτάει δική του ζωή, δική του σκέψη, δική του θέληση και συνεπώς οδηγάει την ιστορία εκεί που θέλει. Ο ρόλος του συγγραφέα είναι να δημιουργήσει αυτόν τον χαρακτήρα και μετά απλώς να καταγράψει αυτά που γίνονται μέσα στο κεφάλι του.

Παραδείγματα από δικές μου ιστορίες: Όταν ξεκίνησα να γράφω τη Λαέρλια, το μόνο που ήξερα ήταν πως:

ο Μαύρος Ιππότης θα περνούσε μέσα από την πόλη και κάτι θα έβρισκε στο τέλος. Δεν ήξερα τίποτα άλλο. Καθώς συνέχιζα να γράφω, το παρελθόν του ξετυλλιγόταν μπροστά μου και όταν έφτασα στο τέλος, δεν μπορούσε να γίνει κάτι διαφορετικό. Η μοίρα του ήταν καθορισμένη, ήταν μονόδρομος. Θα πέθαινε -ήθελε να πεθάνει- γιατί μόνο έτσι θα έβρισκε λύτρωση και εγώ δεν μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο από το να "παρακολουθώ" και να γράφω.

 

Επίσης σε κάτι που γράφω αυτές τις μέρες... έχω δύο κομμάτια, δύο μικρά κειμενάκια (θα ταίριαζαν για πρόλογο σε write-off) και ήθελα να τα ενώσω κάπως... έλα όμως που δε μου βγήκε! Ο χαρακτήρας ήταν επίμονος. Δύσκολα τα πράγματα θα έπαιρναν διαφορετική τροπή από αυτή που τελικά πήραν.

Και γενικά, και από άλλες ιστορίες που έχω γράψει, αυτήν την εντύπωση έχω.

 

Νομίζω έτσι δημιουργείται μια αμοιβαία σχέση συγγραφέα-χαρακτήρα. Ο συγγραφέας φτιάχνει τον χαρακτήρα, του δίνει ζωή και ένα μέρος για σπίτι (το κεφάλι μας είναι αυτό, και πιο συγκεκριμένα η φαντασία μας) και αυτός σε αντάλλαγμα του προσφέρει εμπειρίες και συναισθήματα μέσα από αυτά που τραβάει στην ιστορία.... ίσως και έναν έπαινο από τους άλλους αν η ιστορία βγει καλή. ;) Γιατί, όπως όταν διαβάζεις ένα βιβλίο ή βλέπεις μια ταινία που σε μαγεύει τελείως, αποκτάς εμπειρίες ("παθητικές" εμπειρίες) επειδή κατά κάποιο τρόπο, έζησες αυτά που διάβασες/είδες. Έτσι και με τους χαρακτήρες μέσα στα κεφάλια μας. Έχω παρατηρήσει πως σε όποιες ιστορίες μου θεωρώ καλές και είμαι περήφανος γι' αυτές, έχω δεθεί πολύ με τους χαρακτήρες κατά τη διάρκεια της συγγραφής. Λυπόμουν και χαιρόμουν μαζί τους και στεναχωριόμουν αν έπρεπε να τους "σκοτώσω". Μάλιστα, μια φορά από τη συγκίνηση είχα ανατριχιάσει, τα χέρια μου έτρεμαν και δεν μπορούσα να γράψω καλά καλά στο τετράδιο* (ψιλοσπόιλερ: για τον Μαύρο Ιππότη στην Λαέρλια μιλάω, όταν έγραφα για το τέλος του). Πιστεύω αυτός είναι και ο λόγος που βγήκαν καλές οι ιστορίες...

 

[*αυτό είναι η Αγία Πόρωσης που αναφέρει κάπου αλλού ο Μελδόκιος ]

 

 

Δεύτερη: Πόσο υπόβαθρο θεωρείτε ότι χρειάζεται; Πρέπει να ξέρουμε όλο το σόι του χαρακτήρα; Πρέπει να ξέρουμε ποιος είναι ο πατέρας, ποια η μάνα του, αν έχει αδέλφια ή θείους, και τι νιώθει για όλους αυτούς; Πόσα από αυτά πρέπει να περνάνε στην ιστορία; Όλα; Μερικά; Κανένα; Εξαρτάται από την περίσταση; Κι αν ναι, τι είναι αυτή η "περίσταση"; Το είδος της ιστορίας που θέλουμε να αφηγηθούμε; Ποιο "είδος";

Μπα δεν υπάρχει "πρέπει"... Ένας μυστήριος τύπος που δεν ξέρουμε και πολλά γι αυτόν μπορεί να είναι το ίδιο ενδιαφέρον χαρακτήρας με έναν που ξέρουμε ακόμα και τι χρώμα σώβρακο φορούσε η προ-γιαγιά του θείου του μπατζανάκη της αδερφής της νονάς του ξαδέρφου του παππού του αδερφού του πατέρα του ( ανατριχιαστικές λεπτομέρειες ). Το θέμα είναι τι ζητάει η ιστορία -ανάλογα με το στυλ της-, τι ζητάει ο αναγνώστης και τέλος, πόσα θέλει να φανερώσει ο χαρακτήρας (αφού είπαμε, είναι ζωντνανός!).

 

Το βασικότερο για μένα είναι το τελευταίο. Αν θέλει, ο Μίτσος θα σου πει για τον πατέρα του τον Κίτσο που δούλευε στα καράβια και χάθηκε σε μια φουρτούνα, και τότε θα είναι σίγουρα κάτι "χρήσιμο" για το διήγημα. Αν είναι περιττό δε θα σου το πει καν.

Αναφέρομαι στην Λαέρλια και πάλι (αν δεν ευλογήσεις τα μούσια σου.... :mf_popeanime: ). Δεν ξέρω το ενδιάμεσο της ιστορίας του Μαύρου Ιππότη και δεν με ενδιαφέρει να σας πω την αλήθεια. Ούτε τον χαρακτήρα τον ενδιέφερε να μάθω τι πέρασε. Μου είπε μόνο την αρχή του (τέλους του) και το τέλος του, όλα τα άλλα ήταν περιττά. Το μήνυμα που ήθελε να μου περάσει ο χαρακτήρας μου, οι εμπειρίες και τα συναισθήματα που ήθελε να ζήσω, ήταν αυτά που μου φανέρωσε --τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Trust me, οι χαρακτήρες ξέρουν ;) Καμιά φορά τους παρακούμε όμως και είτε γράφουμε περισσότερα από αυτά που μας λένε, είτε λιγότερα για χάρην της "αισθητικής" που θέλουμε να έχει η ιστορία μας.

 

 

Αλλά όλα αυτά τα λέω για του χαρακτήρες που έχουν αρχικά πλαστεί καλά από τον συγγραφέα. Έχω φτιάξει και χαρακτήρες που ήταν απλώς μαριονέτες, πιόνα της πλοκής. Δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό, απλά είναι κάτι διαφορετικό. Δεν δένεσαι με τον χαρακτήρα' δεν έχει καθόλου προσωπική θέληση και κάνει ό,τι θέλω εγώ κλπ κλπ. Με αυτόν τον τρόπο ξέρεις πως η πλοκή δεν πρόκειται να σου ξεφύγει, γιατί προσαρμόζεις τον χαρακτήρα σε αυτήν, πετυχαίνεις πιο... ακριβή αποτελέσματα. Επίσης δεν έχεις να στενοχωριέσαι και πολύ για την ανάλυση/ανάπτυξη του χαρακτήρα στο χαρτί, μια που δεν έχει και ιδιαίτερη προσωπικότητα...

Έχει τα καλά του, έχει και τα κακά του. Προσωπικά, δεν προιτμώ κανένα από τα δύο... όλα ωραία είναι αρκεί να πετυχαίνεις αυτό που έχεις αρχικά στο νου σου και να μην "μπάζουν νερά" τα σχέδιά σου.

 

 

-------------

 

ουφ.. και πάλι, για να μην ξεχνιόμαστε:

ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟ REFRESH!!

Edited December 21, 2005 by Bardos

[Nihilio]

1) Μπα, δε νομίζω, εγώ του λέω τι να κάνει ή το πολύ πολύ να το διαπραγματευτούμε μαζί το θέμα. Συνήθως έχω μια ιδέα του τι θα γίνει στην πορεία και δεν μπορεί ο χαρακτήρας να κάνει αλλιώς.

 

2) Ανάλογα την ιστορία. Εγώ θα φροντίσω να ξέρω το υπόβαθρο του κάθε χαρακτήρα, απλά δε θα κάτσω να τα μαρτυρήσω όλα στον αναγνώστη, παρά μόνο τα όσα χρειάζονται.

[Βάρδος]

Έχετε ποτέ νιώσει ότι κάποιος χαρακτήρας παύει να σας "υπακούει", πλέον, και αρχίζει να δρα μόνος του, οδηγώντας εκείνος την ιστορία, παίρνοντας τα γκέμια και πηγαίνοντας την άμαξα προς τα κει όπου θέλει;

 

Για μένα, η σωστή ερώτηση είναι: Μα είναι ποτέ δυνατόν οι χαρακτήρες να μην με οδηγούν, αλλά εγώ να οδηγώ αυτούς;

Δεν προσπαθώ οπωσδήποτε να σπρώξω έναν χαρακτήρα μέσα σε μια ιστορία. Δεν τον βάζω μέσα αν δεν ταιριάζει πραγματικά. Πρώτα, σκέφτομαι την γενικότερη κατάσταση της ιστορίες, και μετά, αναρωτιέμαι: Ποιοι θα μπλέκονταν φυσιολογικά σε αυτή την κατάσταση; Ποιοι θα είχαν λόγο να μπλεχτούν; Ποιοι θα μπλέκονταν θέλοντας και μη; Απαντώντας σ'αυτά τα ερώτηματα, έχω βρει τους χαρακτήρες μου. Έπειτα, τους αφήνω να με οδηγήσουν. Και είμαι σίγουρος ότι θα με οδηγήσουν σε ένα τέλος. Εξάλλου, όντας μπλεγμένοι κάπου, προσπαθούν να ξεμπλέξουν. Ε, από αυτό το μπάχαλο πάντα κάτι θα βγει: η ιστορία θα ξετυλιχτεί από μόνη της.

 

Πόσο υπόβαθρο θεωρείτε ότι χρειάζεται; Πρέπει να ξέρουμε όλο το σόι του χαρακτήρα; Πρέπει να ξέρουμε ποιος είναι ο πατέρας, ποια η μάνα του, αν έχει αδέλφια ή θείους, και τι νιώθει για όλους αυτούς; Πόσα από αυτά πρέπει να περνάνε στην ιστορία; Όλα; Μερικά; Κανένα; Εξαρτάται από την περίσταση; Κι αν ναι, τι είναι αυτή η "περίσταση"; Το είδος της ιστορίας που θέλουμε να αφηγηθούμε; Ποιο "είδος";

 

Ανάλογα με το είδος της ιστορίας που θέλω να πω, αλλά, σε γενικές γραμμές, δίνω τόσες πληροφορίες όσες χρειάζομαι για να "νιώσω" τον χαρακτήρα και για να συνεχίσω την ιστορία. Και βλέποντας και κάνοντας. Υπάρχουν χαρακτήρες που ζητάνε να πεις τα πάντα γι'αυτούς, και υπάρχουν χαρακτήρας που προτιμούν το παρελθόν τους να είναι σκιερό ή, απλά, μη-σημαντικό.

 

Πάντως, νομίζω, είναι καλό να θυμάται κανείς ότι οι άνθρωποι δεν φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια. Έχουν οικογένεια' κι αν συμβεί κάτι, δεν πρέπει η οικογένεια να αγνοείται σαν να μην είχε υπάρξει. Προσωπικά, με τσαντίζουν οι χαρακτήρες που μοιάζουν να μην έχουν καμία οικογένεια, και όταν, πχ, εξαφανιστούν, κανένας δεν τους αναζητεί. Ειδικά σε σύγχρονο σκηνικό, αυτό μου φαίνεται τρελό, γιατί λογικά οι δικοί τους θα έψαχναν γι αυτούς αν έλειπαν για πολύ καιρό και δεν είχαν καμία επαφή. Σε αρχαϊκού/μεσαιωνικού/αναγεννησιακού τύπου σκηνικό, πάει κι έρχεται, γιατί εκεί έφευγε ο κόσμος, πχ, ως μισθοφόρος για να πολεμήσει αλλού και η οικογένειά του έχανε τα ίχνη του. Αλλά σε σύγχρονη εποχή;... Πχ, στο Cabal, που διάβασα πρόσφατα, αν και μου άρεσε, δεν μπόρεσα παρά να αναρωτηθώ: Τι διάολο; Κανένας δεν έχει οικογένεια εδώ μέσα; Μάνα, πατέρα, αδέλφια, ξαδέλφια, θείους; Τίποτα; Όπως και στο Imajica τα ίδια.

[month]

Κοίτα, στην αρχή τον οδηγείς και του λες τι να κάνει. Το πρόβλημα είναι όταν έχει αναπτύξει τον χαρακτήρα του, τότε τι γίνεται; την έχεις κάτσει! Γιατί τότε κάνει ότι θέλει. Και όπως έχει πει και ένας μάγος, ο κος Frank Miller (Sin City, Batman Year One κα.):

Ήθελα αυτη η ιστορία να τελειώσει σε 50 σελίδες, μέχρι που ο Μαρβ, αυτός ο ηλίθιος πήθικος, άρχισε να μου δίνει εντολές, για το πως να γράψω.

[darky]

βασικά αυτά που έγραψε ο month γράφω παρακάτω -με περισσότερο κέτσαπ.

 

Πρώτη: Έχετε ποτέ νιώσει ότι κάποιος χαρακτήρας παύει να σας "υπακούει", πλέον, και αρχίζει να δρα μόνος του, οδηγώντας εκείνος την ιστορία, παίρνοντας τα γκέμια και πηγαίνοντας την άμαξα προς τα κει όπου θέλει;

 

Στην αρχή(όταν ένα χαρακτήρας εμφανίζεται πρώτη φορά) τον ρίχνω σε μια κατάσταση και ξέρω ακριβώς τι θα κάνει. Γιατί ο χαρακτήρας είναι άγραφος(κυριολεκτικά) και μπορώ ακόμα να τον κάνω όπως θέλω για να ταιριάξει στην πλοκή που έχω σκεφτεί. Είναι προφανές ότι όσο προχωράω ο χαρακτήρας ορίζεται καλύτερα. Και μετά από πάρα πολύ γράψιμο στο συγκεκριμένο χαρακτήρα έχει αποκτήσει δκή του ζωή και θέληση. Τον έχω ρίξει σε κάθε λογής καταστάσεις και ο τρόπος αντίδρασής του τον έχει χαρακτηρίσει. Όταν γράψω πολύ ένα χαρακτήρα τέρμα τα παπατζιλίκια. Δεν μπορώ να τον γράφω στ' αρχίδια μου και να τον ρίχνω σε ότι πλοκή θέλω. Σε ένα μεγάλο βαθμό οι πάλιουρες χαρακτήρες φτιάχνουν την πλοκή(αν και προσπαθώ να προβλέπω τα περισσότερα πράγματα γιατί μισώ τις αλλαγές στην πλοκή καθώς γράφω.)

 

Δεύτερη: Πόσο υπόβαθρο θεωρείτε ότι χρειάζεται; Πρέπει να ξέρουμε όλο το σόι του χαρακτήρα; Πρέπει να ξέρουμε ποιος είναι ο πατέρας, ποια η μάνα του, αν έχει αδέλφια ή θείους, και τι νιώθει για όλους αυτούς; Πόσα από αυτά πρέπει να περνάνε στην ιστορία; Όλα; Μερικά; Κανένα; Εξαρτάται από την περίσταση; Κι αν ναι, τι είναι αυτή η "περίσταση"; Το είδος της ιστορίας που θέλουμε να αφηγηθούμε; Ποιο "είδος";

 

Και πάλι είναι συνάρτηση του πόσο έχω γράψει ένα χαρακτήρα. Όπως και από ποιού/ών την οπτική γωνία γράφω την ιστορία(καμία σχέση με Μάρτιν, δε θα έγραφα ποτέ έτσι τις ΟΓ). Αλλά εδώ παίζουν κι άλλα και δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Π.χ. το υπόβαθρο ενός νιούφη χαρακτήρα μπορεί να είναι σημαντικό για να εξηγήσει κάποια πράγματα στην πλοκή, οπότε το γράφω κι ας μην ασχοληθώ ποτέ με αυτόν τον χαρακτήρα(αν και αυτός δεν είναι ο κανόνας γιατί συνήθως ασχολούμαι πολύ με τους χαρακτήρες που τους φτιάχνω υπόβαθρο).

Edited January 31, 2006 by darky

[Nienor]

darky, μου άρεσε πάρα πολύ ο διαχωρισμός σου, σε "παλιούς" και "νέους" χαρακτήρες, οπότε θα απαντήω κι εγώ με αυτόν το διαχωρισμό

 

Πρώτη: Έχετε ποτέ νιώσει ότι κάποιος χαρακτήρας παύει να σας "υπακούει", πλέον, και αρχίζει να δρα μόνος του, οδηγώντας εκείνος την ιστορία, παίρνοντας τα γκέμια και πηγαίνοντας την άμαξα προς τα κει όπου θέλει;

 

Υπάρχουν κάποιοι χαρακτήρες, που δεν δρουν απλά μόνοι τους, γεννάνε και ιστορίες καμιά φορά, εξαρχής. Άμα ένας χαρακτήρας συμεριφερθεί μια φορά έτσι, φτιάξει μια ιστορία δηλαδή που δε θα μπορούσε να τη ζήσει στο κεφάλι μου κανένας άλλος χαρακτήρας, ο χαρακτήρας αυτός γίνεται αυτόματα παλιός. Την επόμενη φορά που θα τον ανασύρω από κάπου για να τον βάλω σε μια συγκεκριμένη ιστορία, θα μπει για να κάνει ένα πολύ συγκεκριμένο πράγμα, να παίξει ένα και μοναδικό ρόλο. Οπότε, από κει και μετά, τον κινώ εγώ, δεν πάει όπου θέλει.

 

 

Δεύτερη: Πόσο υπόβαθρο θεωρείτε ότι χρειάζεται; Πρέπει να ξέρουμε όλο το σόι του χαρακτήρα; Πρέπει να ξέρουμε ποιος είναι ο πατέρας, ποια η μάνα του, αν έχει αδέλφια ή θείους, και τι νιώθει για όλους αυτούς; Πόσα από αυτά πρέπει να περνάνε στην ιστορία; Όλα; Μερικά; Κανένα; Εξαρτάται από την περίσταση; Κι αν ναι, τι είναι αυτή η "περίσταση"; Το είδος της ιστορίας που θέλουμε να αφηγηθούμε; Ποιο "είδος";

 

Βασικά όλα αυτά θέλω να τα ξέρω εγώ που γράφω την ιστορία ή να νιώθω πως τα ήξερε ο άνθρωπος που έγραψε την ιστορία που διαβάζω.

 

Από την περίσταση, ειδικά σε μια μεγαλύτερη ιστορία, εξαρτάται το τι θα χρησιμοποιήσω από αυτά που ξέρω. Αν το παρελθόν του ήρωα μου είναι απαραίτητο για να εξηγήσω μια νέα κίνηση του, κάτι που κάνει και δεν γίνεται αποδεκτό μόνο από τα συμφραζόμενα, θα την ανασύρω και θα την χρησιμοποιήσω. Υπάρχουν κι άλλες περιστάσεις φυσικά, αλλά μόνο αυτό μου έρχεται τώρα.

 

Τώρα "ποιο είδος?" .... υποθέτω πως αν κάνεις μια προσωπογραφία, μια ηθογραφία ή ένα ψυχόδραμα ή κάτι τέτοιο, είναι αδύνατο να το κάνεις χωρίς να έχεις γράψει το βιογραφικό του χαρακτήρα προηγούμενως ή έστω να το έχεις σκεφτεί και να το ξέρεις πολύ καλά.

 

Εγώ συνήθως γράφω πλήρες βιογραφικό για τους ήρωες, στις ιστορίες που θέλω να πω κάτι συγκεκριμένο και που αυτό το κάτι μου είναι δύσκολο/ξένο, οπότε θέλω να ξέρω τα πάντα για τη δράση και τους ήρωες πριν να ξεκινήσω να γράφω.

 

Από την άλλη, όταν παίζω με μυρουδιές και πιο συναισθηματικές καταστάσεις (δεν έννοώ απαραίτητα ερωτικές/συναισθηματικές) οι ήρωες ξεπηδούν μέσα από την ιστορία. Διαμορφώνονται μέσα από αυτήν και η ιστορία είναι που μου τους συστήνει τελικά κι όχι εγώ σε αυτήν. Οι χαρακτήρες αυτοί, κατά κανόνα, μου βγαίνουν πιο κοντά σε μένα, τους συμπαθώ περισσότερο.

[Sonya]

Απ' τη στιγμή που ένας χαρακτήρας μου αποκτήσει όνομα, αποκτά αυτόματα και δική του ταυτότητα και απεξαρτητοποιείται από μένα και με χρησιμοποιεί στεγνά για να γράψω την ιστορία του. Δεν τον ελέγχω, με ελέγχει. Αν πάω να γράψω κάτι δικό μου που να μην το γουστάρει, κάνει dominate στο χέρι μου και μ' εμποδίζει. Ότι μου λέει για το παρελθόν του, για τους άλλους ή για τα σχέδιά του, αυτά γρα΄φω. Αν μου πει εμπιστευτικά κάτι, θα τον δώσω μέσα απ' τις σκέψεις του. Γενικά, όταν δημιουργώ έναν χαρακτήρα, τον βλέπω σαν έναν άνθρωπο που μόλις γνώρισα και τον γνωρίζω σιγά σιγά ή ραδγαία ή όπως μπορούν να γνωριστούν δυο άνθρωποι, πάντως όχι σαν κάτι φανταστικό ή κτήμα μου. Είναι τρομακτικό, τώρα που το σκέφτομαι...

Edited February 1, 2006 by Sonya

[Bardoulas©]

Ερώτηση 1η: Λειτουργώ περισσότερο βασιζόμενος στην ιστορία και όχι βασιζόμενος στον ήρωα. Φτιάχνω στο μυαλό μου δηλαδή το σενάριο, και απο 'κει βάζω πιόνια μέσα. Σε μια ιστορία μου, έχω κάνει έναν τυπά πολύ phreak, και όσο προχωράει η ιστορία γίνεται περισσότερο "τυπάκι". Πρέπει κάποια στιγμή να πεθάνει όμως. Δε θα τον σώσω επειδή μου αρέσει σαν χαρακτήρας. Θα πάει στην πυρά! Έτσι πιστεύω αποφεύγονται και τα κλισέ. Βέβαια το Sin City μόνο κλισέ δεν ήταν. Ίσως ο πίθηκος ο Μαρβ να είχε ταλέντο στο γράψιμο τελικά.

 

 

Γενικά οι χαρακτήρες, κατά την άποψή μου, πρέπει να είναι κομμάτια του σεναρίου και όχι το σενάριο κομμάτι του ήρωα (μάλλον καλά το 'πα, αν δεν κατάλαβε κανείς, να δώσω επεξήγηση).

 

 

Για τη 2η ερώτηση: Μερικές φορές καλό είναι να μην ξέρουμε Χριστό για τους ήρωες. Σε δυο ταινίες που μου έρχονται στο μυαλό (L4er Cake και Ο Χαμένος τα παίρνει όλα) δεν ξέρουμε τίποτα για τους πρωταγωνιστές. Δεν μαθαίνουμε καν τα ονόματά τους. Κι αυτό επειδή βοηθά στην προώθηση του μύθου. Από την άλλη σκέφτομαι το Σιλμαρίλιον χωρίς τα γεννεολογικά δέντρα...χάος!

[heiron]

Τους χαρακτηρες τους πλαθω γενικα απο την αρχη στο μυαλο μου αλλα απο εκει και περα μπορει να κανουν διαφορες παρασπονδιες.Παω να γραψω οτι θα κανει αυτο αλλα παει και κανει κατι αλλο.Χμ...μερικες φορες δε συμφωνω,ειναι εντελως κουλο κι ο χαρακτηρας κανει πραγματα που δεν ηθελα να κανει.Αλλα αφου ετσι συμβαινει,τον αφηνω.Ακομη κι αν χαλαει την αισθητικη της ιστοριας.Στο κατω κατω αυτο που κανω ειναι να γραφω μια ιστορια που συμβαινει σε ενα φανταστικο κοσμο του μυαλου μου μεν,συμβαινει πραγματικα δε.Οποτε,οποιαδηποτε αλλαγη ειναι παραποιηση της "αληθειας της ιστοριας".

 

Μου εχει τυχει ενας ηρωας να παρει τη θεση καποιου που ειχα αρχικα στο νου μου με το ετσι θελω.Πχ η Πατρισια στο "Ενας ανθρωπος υψηλης εντροπιας".

 

Το υποβαθρο εξαρταται απο το συγγραφεα βεβαια.Ο ηρωας εχει το "πραγματικο" του υποβαθρο αλλα το ποσο χρειαζεται να αποκαλυφθει στην ιστορια εξαρταται απο τον αφηγητη.Δυσκολο να αποφασισω συνηθως.

 

Απο τη μια ενα πλουσιο υποβαθρο κανει πιο ρεαλιστικο τον ηραωα.Απο την αλλη αν γινει υπερβολικο κουραζει τον αναγνωστη-ειναι ασχετο με την ιστορια μας.

[BunnyDee]

1. Αυτος ειναι ο σκοπος. Να υπαρχει ο χαρακτηρας, να "βγαζει νοημα" το οτι του συμβαινουν οσα του συμβαινουν και οτι κανει αυτα που κανει, λεει αυτα που λεει και ειναι αυτα που ειναι.

 

Πολυ συχνα νοιωθω απλα να καταγραφω τις κινησεις των χαρακτηρων, την εξελιξη της ιστοριας με βαση καποια premises που εχω θεσει στην αρχη (τους χαρακτηρες και τα plot points). Τι ιστορια θες να πεις; Στη ζωη ποιων; Ξερεις τι γινεται; Το πως βγαινει μονο του.

Τους ξερεις τους χαρακτηρες καλυτερα απ τον κολλητο σου; Ε, ετσι φερονται σ αυτην την περισταση, δε γινεται αλλιως, και αυτα τους συμβαινουν κατα συνεπεια. Κινουνται μονοι τους γιατι ειναι τοσο αληθινοι που δε θα μπορουσαν να κανουν κατι αλλο... Αυτες θα ηταν οι αντιδρασεις αυτου του τυπα σ αυτην την περιπτωση, δεδομενου του ποιος ειναι και του τι συμβαινει και πως, και αρα αυτες ειναι οι αντιδρασεις του.

 

 

2. Αναλογα τι σε βολευει για να τους "καταλαβεις" και να τους "νοιωσεις". Αναλογα τι ρολο παιζουν στην ιστορια. Αναλογα: εναν φιλο σου πχ, καποιον που ξερεις απο πριν, προτου τον δεις να αντιδρα, πως θα αντιδρουσε σε μια περιπτωση, μπορει να ξερεις πως λενε τη μητερα του, το σκυλο του, ποιο ειναι το αγαπημενο του χρωμα, μπορει και οχι, κι απλα να τον εχεις δει πως αντιδρα και να μην ετυχε ποτε να τον ρωτησεις τα παραπανω. Το ιδιο και με τους χαρακτηρες που δημιουργεις - αν σου λειτουργουν χωρις να χρειαζεται καποια συγκεκριμενη πληροφορια, εισαι μια χαρα με τις υπολοιπες.

 

Απλα καμμια φορα βοηθαει να εχεις εναν τροπο, αν δε σου ερθει απο μονο του, αν δε τους ξερεις ηδη σαν imaginary friends, να εχεις μια διαδικασια "στημενη" για να τους γνωριζεις καλυτερα - καμμια εικοσαρια ερωτησεις ξερωγω για το παρελθον η για τον χαρακτηρα τους, απλα για να μπεις στη διαδικασια να ρωτησεις τον εαυτο σου και να απαντησεις / επιλεξεις πως θα ειναι ο τυπος αυτος. Ετσι τον σκεφτεσαι περισσοτερο, τον βαζεις σε διαφορετικες καταστασεις και contexts, και τον γνωριζεις.

 

Αλλα καμμια φορα δεν ειναι απαραιτητο, απλα "τον ξερεις" και ειναι μοναδικος στο συμπαν, δεν ειναι ενα στερεοτυπο, δεν ειναι ενα μειγμα απλα απο πραγματα που σ αρεσουν, ειναι ενας ξεχωριστος χαρακτηρας απο μονος του και ξερεις οτι αν "τον ρωτουσες" τις ερωτησεις αυτες θα "σου απαντουσε" χωρις δευτερη σκεψη... Μονο μια απαντηση θα εβγαζε νοημα, γιατι μονο μια απαντηση υπαρχει, οπως αν εκανες τις ιδιες ερωτησεις στον καθενα μας εδωμεσα. Σ αυτην την περιπτωση, ε οκ, ειναι αχρηστο να μπεις στον κοπο και να ξοδεψεις ενα σωρο χαρτια. Εχεις κανει την ιδια δουλεια, μες το κεφαλι σου, ηδη.

 

Ο,τι βολευει σε καθε περισταση κοινως, φτανει ο χαρακτηρας να ειναι "αληθινος ανθρωπος" την ωρα που καθεσαι να μας πεις την ιστορια του η την ιστορια που περιλαμβανει κι αυτον. Κι αμα το καλοσκεφτεις, ολοι οι αληθινοι ανθρωποι εχουν το ενδιαφερον τους, καθενας με τον δικο του ξεχωριστο τροπο. Κι ολοι εχουν ενα σωρο βαθυτερα πραγματα, ενα σωρο πληροφοριες, που αν μας πεις μια ιστορια γι αυτους, δε θα αναφερθουν ποτε, αλλα ξερεις οτι υπαρχουν.

[Celestial]

Χμμμμ.... δύσκολη ερώτηση θα έλεγα

 

1. Οι χαρακτήρες νομίζω πρέπει δημιουργούνται με το τρόπο που σκέπτονται και αντιδράν με το κόσμο, μετά τους πετάς όλους μαζί μέσα στον κόσμο, και η ιστορία δημιουργείται μονή της λίγο πολύ, αν προσπαθήσεις να την "οδηγήσεις" κάπου που δεν θα πήγαινε ξαφνικά οι χαρακτήρες φαίνονται "ψεύτικοι"....

 

2. Το μονό που ίσως πρέπει να ξέρεις για ένα χαρακτήρα είναι τι τον έκανε αυτό που είναι, γιατί αυτό ορίζει τη συμπεριφορά και τη «ψυχή» του, άντε ίσως και Κανά flashback που ίσως κολάι με την ιστορία.

[BunnyDee]

Καλο ειναι να ξερεις και κατι παραπανω μωρε... "ξεπηδαει" το βαθος απο την ιστορια, το μυριζεται ο αναγνωστης, αλλιως ειναι flat... Ριχνεις υπονοιες θες δε θες οτι ο χαρακτηρας εχει βαθος αν οντως εχει. Δε χρειαζεται, η ιστορια ειναι η ιστορια ετσι κι αλλιως, αλλα ειναι μια απλη, αδιαφορη και ανοστη ιστορια αμα οι χαρακτηρες δε δινουν hint απο μονοι τους οτι εχουν ολοκληρη ζωη ο καθενας απο πισω τους.

[Johnny]

1) Η ελευθερία που δίνεται στον ήρωα μέσα σε μια ιστορία εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, όπως από τον ρόλο που του δίνεις, από το κατά πόσο έχεις σχεδιάσει την ιστορία στο μυαλό σου, από το κίνητρο που σε ωθεί να γράψεις την ιστορία, από το ποσοστό που δίνεις στον ήρωα δικά σου στοιχεία κτλ...

Όσο περισσότερο αφήνεις την ιστορία να εξελιχθεί μόνη της (για να δεις πού θα σε οδηγήσει), τόσες περισσότερες ελευθερίες δίνεις στον ήρωα. Έτσι λειτουργώ εγώ τουλάχιστον...

 

2) Ανάλογα το τί θέλεις να πεις στην ιστορία σου, της δίνεις και το απαραίτητο βάθος. Ο Tolkien ας πούμε, έφτιαξε ολόκληρη μυθολογία, άρα είναι κατανοητό το ότι δίνει πάρα πολλές λεπτομέρειες για τις φυλές (και το γενεαλογικό τους δέντρο) που διαπραγματεύεται. Αν όμως έχεις άλλους στόχους στην ιστορία, παραβλέπεις να δώσεις πολλή έμφαση στα πρόσωπα που συνοδεύουν τον ήρωα και δίνεις περισσότερη έμφαση στη δράση, ή σε ότι άλλο θέλεις να περάσεις... Φυσικά, εξαρτάται και από το μήκος που θέλεις να έχει η ιστορία, αλλά σε λιγότερο ποσοστό...

[RaspK]

Έχετε ποτέ νιώσει ότι κάποιος χαρακτήρας παύει να σας "υπακούει", πλέον, και αρχίζει να δρα μόνος του, οδηγώντας εκείνος την ιστορία, παίρνοντας τα γκέμια και πηγαίνοντας την άμαξα προς τα κει όπου θέλει;

Νομίζω ότι είναι ουσιώδες να καταλάβουμε κάτι: μπορούμε μόνο να οδηγήσουμε μέχρις ενός σημείου την ιστορία πρωτού καταλήξει ν' ακολουθεί μια εκνευριστικά καθορισμένη πλοκή. Όταν οι χαρακτήρες, όμως, και η πλοκή αρχίζουν να ξετυλίγονται από μόνα τους, με βάση χαλαρές σκέψεις και πράγματα που φανταζόμαστε, αλλά δε σκεφτόμαστε, τότε παίρνει πραγματική πνοή!

 

Πόσο υπόβαθρο θεωρείτε ότι χρειάζεται; Πρέπει να ξέρουμε όλο το σόι του χαρακτήρα; Πρέπει να ξέρουμε ποιος είναι ο πατέρας, ποια η μάνα του, αν έχει αδέλφια ή θείους, και τι νιώθει για όλους αυτούς; Πόσα από αυτά πρέπει να περνάνε στην ιστορία; Όλα; Μερικά; Κανένα; Εξαρτάται από την περίσταση; Κι αν ναι, τι είναι αυτή η "περίσταση"; Το είδος της ιστορίας που θέλουμε να αφηγηθούμε; Ποιο "είδος";

Αυτό εξαρτάται. Μόνοι κανόνες είναι η ισορροπία των πληροφοριών (να μη δίνεται μόνο τ' όνομα του χαρακτήρα σ' ένα κεφάλαιο και μετά ακόμα και το μήκος των τριχών του μεγάλου δαχτύλου του αριστερού ποδιού), η εσωτερική συνοχή (να είναι πάνταν μελαχρινός, μη γίνει καστανός την επόμενη) και η συνάφεια (υπάρχει νόημα ν' αρχίσω να μιλάω εδώ για τον πατέρα του, ή το λέω για να υπάρχει, δηλαδή).