Erling Bjorson Posted December 22, 2005 Share Posted December 22, 2005 Η ερώτηση που θέλω να κάνω (μιας και είμαι καινούριος και στο site καινούριος και στη συγγραφή) είναι αν είστε "αλλού" όταν γράφετε. Έγω γράφω μόνο ποιηματά(μόνο και μόνο με την τυπική έννοια της λέξης, αν με ρώταγε κάποιος θα του έλεγα πως είναι σκόρπιες σκέψεις...). Παρ'όλ'αυτά γράφω αυτές τις σκόρπιες σκέψεις όποτε βρίσκομαι σε μια άγρια περίεργη κατάσταση, όπου ο χρόνος κινείται όπως του κατέβει, και εγώ βρίσκομαι εκτός σώματος... Θεική φάση, πολύ εξωπραγματική. Μόνο που κάθε φορά που μου συμβαίνει αυτό ξεχνάω πως μου έχει συμβεί, και συνήθως χάνω το χαρτί που έχω γράψει, και το βρίσκω μετά από καιρό.... Συμβαίνει και σε άλλους ετσι;;; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
brave Posted December 22, 2005 Share Posted December 22, 2005 Χα.... όταν δημιουργώ έτσι είναι, όταν όμως πρέπει να επεξεργαστώ αυτό που έγραψα, είτε βρίσκομαι στον πραγματικό κόσμο, είτε ξενερώνω και δεν το κάνω ποτέ (ή συνήθως το κάνω ψιλοαρπαχτά). Κι εγώ βρίσκω υπέροχο το να γράφεις τις σκέψεις σου, όμως βρίσκω "απαίσια χαμαλοδουλιά" το να υποχρεωθείς μετά να τις εντάξεις σε "νόμιμα λογοτεχνικά πλαίσια". Τώρα τελευταία που έχω πάρει αρκετά στα σοβαρά μια ιστορία που γράφω, έχω αρχίσει και λειτουργώ ταυτόχρονα όμως όταν κάτσω να γράψω δε γράφω πάνω απο καμια εξακοσαριά λέξεις, και με το αρνητικότερο ρεκόρ πρίν 2-3 βδομάδες, 5 -6 ώρες/200 λέξεις ! (και ακόμα χειρότερα 1-2 ώρες/λευκή σελίδα)! ενώ στο ελεύθερο στύλ -χωρίς καμία προσοχή, διορθώσεις κτλ- είμαι συνήθως πολυβόλο. Πάντως μπορώ να πώ πως το να νοιώθεις υπεύθυνος για την ιστορία σου, και το να προσπαθείς να γράφεις σωστά, σου αφήνει μεγαλύτερη ικανοποίηση απο το να αμολάς απλώς τις σκέψεις σου, απλά στην αρχή αν δοκιμάσεις θα σου τη σπάνε αρκετά πράγματα... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
distaros Posted December 23, 2005 Share Posted December 23, 2005 Έχω "χαθεί" στον κόσμο που γράφω δυο-τρεις φορές,με ρεκόρ 3 συνεχόμενες μέρες που ετοίμαζα ένα βιβλιοπαιχνίδι...Ομολογώ πως είναι υπέροχη αίσθηση.Αν μπορούσε κάποιος να πάρει το feeling και να το κάνει χαπάκι(σήμερον ημέρα τα πάντα μπορούν να γίνουν χαπάκια),θα είχε ανακαλύψει το ναρκωτικό του αιώνα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted December 23, 2005 Share Posted December 23, 2005 Κατά τη δική μου γνώμη, το καλύτερα είναι να γράφεις πρώτα όπως σου έρχεται, γιατί τότε έχεις μέσα σου όλη εκείνη την --ας την πούμε-- δημιουργική δύναμη (a.k.a. Ιερά Πώρωσις, κατά Μελδόκιο). Μετά, μπορείς να στρώσεις όσο θέλεις αυτά που έχεις γράψει. Βέβαια, όσο γράφεις, κάποια πράγματα αρχίζουν να σου γίνονται δευτέρα φύση. Οπότε, σιγά-σιγά, μειώνεται και το στρώσιμο που πρέπει να κάνεις. Προσωπικά, σκέφτομαι με σημεία στίξης και παραγράφους. Δε χρειάζεται, πια, να γράψω πρώτα στο χύμα και, ύστερα, να τα στρώσω. Βέβαια, πάντα κάνω κάποιες διορθώσεις μετά. Αλλά δεν είναι τόσο τραγικά τα πράγματα που διορθώνω. Πχ, οι παράγραφοι σπάνια αλλάζουν' στο 99% των περιπτώσεων είναι χωρισμένες ακριβώς όπως τις ήθελα εξαρχής, γιατί σκέφτομαι με παραγράφους. Όταν γράφω κάτι, είμαι χαμένος στον κόσμο μου. Δε γίνεται αλλιώς. Δεν αξίζει αλλιώς. Όπως λέει κι ο Χάρος: Έχω "χαθεί" στον κόσμο που γράφω δυο-τρεις φορές,με ρεκόρ 3 συνεχόμενες μέρες που ετοίμαζα ένα βιβλιοπαιχνίδι...Ομολογώ πως είναι υπέροχη αίσθηση.Αν μπορούσε κάποιος να πάρει το feeling και να το κάνει χαπάκι(σήμερον ημέρα τα πάντα μπορούν να γίνουν χαπάκια),θα είχε ανακαλύψει το ναρκωτικό του αιώνα. Και όπως έχω ξαναπεί: το να γράφεις είναι καλύτερο από το να παίρνεις ναρκωτικά, και με λιγότερες συνέπειες. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Μελδόκιος Posted December 23, 2005 Share Posted December 23, 2005 (edited) Και όπως έχω ξαναπεί: το να γράφεις είναι καλύτερο από το να παίρνεις ναρκωτικά, και με λιγότερες συνέπειες. Ναι, κι όμως εξακολουθεί να έχει συνέπειες... Ειδικά αν γράφεις λίγο πριν κοιμηθείς, που σου καταστρέφει τον ύπνο Γυρνάνε όλα αυτά που σκεφτόσουνα μέσα στο κεφάλι σου και δε μπορείς να σταματήσεις να σκέφτεσαι για να σε πάρει ο ύπνος... Βέβαια αυτό βοηθάει πολύ την ιστορία. Γενικά ναι, το να γράφεις αλλά και το να διαβάζεις, σε πάει αλλού. Το να γράφεις βέβαια είναι πιο σκληρό ναρκωτικό, χάνεις την επαφή με τον κόσμο σε μεγαλύτερο βαθμό, το μυαλό υπερλειτουργεί και εκστασιάζεται. ΝE! Ίσως γι'αυτό το φοβάμαι τόσο και το αποφεύγω (Α, και βάρδε δεν είναι Ιερά Πόρωσις, αλλά Αγία Πόρωσις ) Edited December 23, 2005 by Μελδόκιος Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted February 15, 2006 Share Posted February 15, 2006 Μπα, δεν χάνομαι, απλά επικεντρώνομαι σε αυτό και σκέφτομαι τα όσα γράφω. Διατηρώ όμως επαφή με το περιβάλλον (στο 90% των περιπτώσεων τουλάχιστον) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted February 16, 2006 Share Posted February 16, 2006 Όταν γράφω, γράφω. Συγκεντρώνομαι πραγματικά, οπότε δεν πολυκαταλαβαίνω τι γίνεται γύρω μου, πόση ώρα περνάει, αν μου μιλάνε κτλ. Μπορεί να απαντήσω αν με φωνάξουν, αλλά όχι με την πρώτη, σίγουρα όχι με την πρώτη. Συμβαίνει γενικά όταν συγκεντρώνομαι σε ένα μόνο πράγμα. :tongue: Δεν είναι ιδιαίτερα πρακτικό βέβαια, ας πούμε χτες έχασα τη στάση μου στο λεοφορείο γιατί έγραφα, κι αναγκάστηκα να περιμένω να με φέρουν καθώς το λεοφορείο γύριζε πίσω [από την απέναντι πλευρά του δρόμου δηλαδή], γιατί όταν το κατάλαβα ήμασταν χιλιόμετρα μακρυά. Έφτασα σπίτι μια ώρα αργότερα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Atrelegis Posted February 16, 2006 Share Posted February 16, 2006 Μάλλον παθαίνω αυτό που μου είπε και ο Μιχάλης. ¨οταν γράφω είναι σαν να έχω οργασμό. Τα δίνω όλα και μετά είμαι κουρασμένος... Αυτό εξηγεί και τα λάθη στα κείμενα... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Isis Posted February 16, 2006 Share Posted February 16, 2006 Ναι, κι όμως εξακολουθεί να έχει συνέπειες... Ειδικά αν γράφεις λίγο πριν κοιμηθείς, που σου καταστρέφει τον ύπνο Γυρνάνε όλα αυτά που σκεφτόσουνα μέσα στο κεφάλι σου και δε μπορείς να σταματήσεις να σκέφτεσαι για να σε πάρει ο ύπνος... Βέβαια αυτό βοηθάει πολύ την ιστορία. Ένας από τους βασικούς λόγους που δυσκολεύομαι να γράψω μεγάλα κείμενα: όταν συγκεντρωθώ και ξεκινήσω να γράφω δε μπορώ να σταματήσω και είμαι διαρκώς χαμένη στην υπερδιέγερση της δημιουργίας. Όταν γράφω είμαι αλλού, συνήθως είναι βράδυ για να είναι και οι άλλοι κάπου αλλού και να μη με διακόψει κανείς και απολαμβάνω το ταξίδι σχεδόν με μια μελαγχολία εώς ότου τελειώσει! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Atrelegis Posted February 16, 2006 Share Posted February 16, 2006 Δεν ξέρω για σας, αλλά σας έχει τύχει ποτέ να θες ΤΟΣΟ πολύ να γράψεις που να μη μπορείς να κάνεις κάτι άλλο; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted February 16, 2006 Share Posted February 16, 2006 Μάλλον παθαίνω αυτό που μου είπε και ο Μιχάλης. ¨οταν γράφω είναι σαν να έχω οργασμό. Τα δίνω όλα και μετά είμαι κουρασμένος... Αυτό εξηγεί και τα λάθη στα κείμενα... Μα είπα το ακριβώς αντίθετο! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Atrelegis Posted February 16, 2006 Share Posted February 16, 2006 Εννοώ χρησιμοποίησα την ατάκα που χρησιμοποιείς για μένα... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted February 16, 2006 Share Posted February 16, 2006 A ok. Είπα μήπως έγραφα πιο πάνω στο topic ότι όταν γράφω έχω και χαρτομάντηλα παραδίπλα για να μη λερώνω... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted February 16, 2006 Share Posted February 16, 2006 Δεν ξέρω για σας, αλλά σας έχει τύχει ποτέ να θες ΤΟΣΟ πολύ να γράψεις που να μη μπορείς να κάνεις κάτι άλλο; Θες να πεις αυτό που μου συμβαίνει συνέχεια; Σοβαρά τώρα: μου συμβαίνει πολύ συχνά. Κι αν εκείνη την ώρα που με "ψήνει" κάτι να το γράψω, δεν μπορώ για τον οποιοδήποτε λόγο να το γράψω, παίζει να μελαγχολίσω κιόλας και να μην μπορώ να κάνω τίποτα γενικώς. Και ειδικά όταν έχω μια ιστορία στη μέση (πράγμα που, πάλι, ισχύει συνέχεια :Ρ), αυτό μπορεί νάναι πολύ έντονο: να θέλω οπωσδήποτε να γράψω την παρακάτω σκηνή, ή να θέλω απλά να μη χάσω επαφή με την ιστορία. (Το θεωρώ πολύ σημαντικό να μη χάνεις επαφή με την ιστορία που γράφεις. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι τα μυθιστορήματα γράφονται σε μια περίοδο ετών. Πιστεύω ότι μια ιστορία πρέπει να γράφετε όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, όσο ακόμα σε ψήνει, όσο είναι έντονη μέσα στο κεφάλι σου.) Εντάξει, μη νομίσετε ότι είμαι και κλινική περίπτωση. Μου έχει τύχει και τρεις ολόκληρες ημέρες να μη γράψω λέξη. Σοκαριστικό δεν ακούγεται; :Ρ A ok. Είπα μήπως έγραφα πιο πάνω στο topic ότι όταν γράφω έχω και χαρτομάντηλα παραδίπλα για να μη λερώνω... Α να χαθείς, σιχαμένε! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Atrelegis Posted February 17, 2006 Share Posted February 17, 2006 Ναι ρε, αλλά δεν είναι το ΚΑΛΥΤΕΡΟ όταν ξαφνικά κοιτάς ότι έχεις γράψει είκοσι σελίδες στο καπάκι μετά από μια τέτοια κατάσταση; Δεν είναι ανάγκη να γράφεις συνέχεια, αρκεί να το νιώθεις! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted February 17, 2006 Share Posted February 17, 2006 Ναι ρε, αλλά δεν είναι το ΚΑΛΥΤΕΡΟ όταν ξαφνικά κοιτάς ότι έχεις γράψει είκοσι σελίδες στο καπάκι μετά από μια τέτοια κατάσταση; Δεν είναι ανάγκη να γράφεις συνέχεια, αρκεί να το νιώθεις! Μα, αυτό σου λέω, ότι το νιώθω. Αν δεν το ένιωθα, δε θα το έκανα. Αλλά γιατί δεν είναι καλό να γράψεις 20 σελίδες μετά από μια τέτοια φάση; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Atrelegis Posted February 17, 2006 Share Posted February 17, 2006 Όχι σου είπα: είναι το καλύτερο! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted February 17, 2006 Share Posted February 17, 2006 ΟΚ. My mistake. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Isis Posted February 17, 2006 Share Posted February 17, 2006 (edited) Δεν ξέρω για σας, αλλά σας έχει τύχει ποτέ να θες ΤΟΣΟ πολύ να γράψεις που να μη μπορείς να κάνεις κάτι άλλο; Αυτό το εκπληκτικό (ίσως και ανησυχητικό σε μεγάλες δόσεις) φαινόμενο, πέρα από "ενδοφορουμίζοντες μεγάλους συγγραφείς" (όπως ο Βάρδος και ο Atrelegis) συνέβαινε και στον πασίγνωστο Ονορέ ντε Μπαλζάκ ο οποίος στη σύλληψη και μόνο της εκάστοτε συγγραφικής ιδέας διέκοπτε οτιδήποτε έκανε (και εννοώ οτιδήποτε) και κλεινόταν στο δωμάτιό - του τις περισσότερες φορές για μέρες - από όπου και έβγαινε μόνο εφ' όσον είχε καταγράψει την ιδέα του.* Διαβάστε κάποια στιγμή τη βιογραφία του, παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον γιατί συνδυάζει και αναλύει μια εξαίχουσα συγγραφική προσωπικότητα και έναν πλήρως αλαφροΐσκιωτο νου! * Ε όχι, αυτό το φαινόμενο δε μου έχει συμβεί ακόμα. Γαμώτο... θα ήταν ωραίο να μπορώ να ξεχαστώ τόσο πολύ. --Βάρδος. Edited February 17, 2006 by Bardos Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted February 18, 2006 Share Posted February 18, 2006 Αυτό με τον Μπαλζάκ το είχα διαβάσει. Κι εγώ, όταν γράφω, χάνω πάσα επαφή με το περιβάλλον μου, εκτός όταν είμαι υποχρεωμένη να έχω μια λεπτή κλωστή που να με συνδέει, πχ όταν μου 'ρχεται έμπνευση στη δουλειά. Γενικά, όταν αρχίσω να γράφω, καίγομαι όπως αυτοί που παίζουν wow. Μπορεί να ξεχάσω να φάω, να κοιμηθώ κλπ. Μπαίνω ολοκληρωτικά στον κόσμο μου και μερικές φορές, όταν "επιστρέφω", βρίσκω παράξενο το περιβάλλον γύρω μου και αναρωτιέμαι πού βρίσκομαι, πράγμα που μπορεί να διαρκέσει από λίγα λεπτά, μέχρι μερικές μέρες. Όταν γράφω κάτι έντονα (σε βαθμό που να πονάνε τα χέρια μου μετά) και το ολοκληρώσω, ναι, παραδέχομαι ότι νοιώθω σαν να τελείωσα μαραθώνιο σεξ: κουρασμένη κι ευτυχισμένη. Ενίοτε, όταν γράφω μια προσωπική εμπειρία, με καταπονεί τόσο που, όταν τελειώσω, αρρωσταίνω... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.