Μνήμη...

[Sonya]

Στης σκέψης μονοπάτια πλανιέσαι...

σκοτάδι γύρω σου,

σκιές σε κυνηγούν.

Φοβάσαι...

 

Νοιώθω τους φόβους σου,

σέρνονται ύπουλα σα φίδια να σ' αρπάξουν.

Η μοναξιά, σαν πάγος μουδιάζει την ψυχή σου.

Νοιώθω τα δάκρυα που δεν κλαις,

τις κραυγές που δεν φωνάζεις,

πονώ μαζί σου, πονώ για σένα...

όπως πονάς κι εσύ για μένα.

 

Παλεύεις, πολεμάς και υποφέρεις...

εχθρός σου ο εαυτός σου,

όπλο σου εσύ.

 

Οι μνήμες σου ξυπνούν...

όσα ποτέ δεν ένιωσες σε τρώνε,

όσα νοιώθεις τώρα σε πονούν.

 

Ξυπνά απ' τη λήθη η καρδιά σου,

μαθαίνει πάλι να χτυπά.

Κάθε παλμός σαν κεραυνός καίει

το άμαθό σου σώμα.

 

Νοιώθω να με καλείς, να με φωνάζεις

να σου απαντήσω προσπαθώ,

φωνάζω να μ' ακούσεις.

 

Στη μάχη δεν μπορώ να σε βοηθήσω,

να υπομένω μόνο μπορώ,

να περιμένω.

Να θεραπεύσω τις πληγές σου.

 

Κι αν τώρα πονάς

κι αν νοιώθεις μόνος,

κι αν δεν μπορώ ασπίδα ή όπλο σου να γίνω,

θα είμαι εδώ.

Πάντα εδώ...

[Nienna]

Μου θυμίζει εκπληκτικά τον Γιώργο, μια αδερλή ψυχή. Είναι σαν να το έγραψε εκείνος πολύ μικρότερος. Η όλη ιδέα περί πολέμου-ασπίδας-όπλου του μοιάζει.

Μου αρέσει, το νοιώθω πως είναι ειλικρινές. Τεχνικά δεν μου αρέσουν κάποια σημεία, κάποια ρήματα που έχουν ε στο τέλος χωρίς να είναι απαραίτητο κι αυτό τα ασχημαίνει (όπως το "τρώνε"), οι πολλές τελείες... (Να τέτοιες ).

Κατά τα άλλα, το καταλαβαίνω, δεν μπορώ να μείνω ασυγκίνητη. Όμορφο.

[Oberon]

Μου άφησε ένα όμορφο συναίσθημα το ποίημα. Γλυκόπικρο από κάποιες απόψεις. Σαν τη φωνή ενός συμπαραστάτη εσωτερικού, "soulvoice". Που λυπάται επειδή δεν μπορεί να κάνει περισσότερη, αλλά αυτό το "συμπάσχειν" είναι από μόνο του μια ασπίδα, μια πηγή δύναμης. Πράγματι όμορφο.