Ο ρατσισμός στον Άρχοντα των δακτυλιδιών

[The Blackcloak]

Βασικά τα ιφρίτ δεν ειναι πάντα κακά, σε αντίθεση με τους δαίμονες είναι απλά πνεύματα που δε δέχτηκαν τον Αλλάχ (διάβαζε: παλιότεροι θεοί της φύσης) και μπορεί να είναι αγαθοποιά ή κακοποιά ανάλογα με τη διάθεσή τους και τη μαγειά που τα κυβερνά/τα καλεί. Επίσης το να λές κάποιον νέγρο αναφέρεται στο χρώμα του δέρματός του μόνο ενώ η λέξη όρκ περιλαμβάνει κι ένα ολόκληρο αυτοματοποιημένο πακέτο συμπεριφοράς και σκέψης...

Οι αναφορές στο μπάλρογκ και σε δαίμονες είναι κάπως άκυρες αφού δε πρόκειται ακριβώς για όντα με παρόμοιες ανάγκες και παρόμοιας "τάξης" με τον άνθρωπο. Παρ' ολ' αυτά ακόμα κι αυτά δεν εμφανίζονται τελείως μοχθηρά παντού βλ. ο Μεφιστοφελής και οι τένγκου της ιαπωνικής μυθολογίας που διδάσκουν τους πολεμιστές.

Οι θρησκείες αυτές που αναφέρεις έχουν μανιχαϊστικά στοιχεία που μπορούν υπό ορισμένες προϋποθέσεις να εξελιχθούν σε θρησκευτικό ρατσισμό, ακόμα και σε καιρούς ειρήνης.

Οι θεοί της ελληνικής μυθολογίας είχαν αδυναμίες αλλά υπάκουαν σε νόμους όπως και οι νορβηγικοί κι αν μου επιτρέπεις και οι θεοί του Τόλκιν. Σκέψου τον Όσσε και τον Άουλε που δεν ήταν πάντα καλά και ήρεμα παιδιά πλήρως υποταγμένα στον Έρου. Ο Ηρακλής δεν ήταν καθόλου ούγκ όπως φαίνεται από πολλούς άθλους του στους οποίους επιδεικνύει ευφυία παρόμοια με του Οδυσσέα. Ο Άρης ήταν κατά βάθος μια μάλλον κωμική φιγούρα κι ας χαιρόταν με τις σφαγές κτλ. οπότε είναι λογικό να παρουσιάζεται ως ούγκ. Που τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι υπάρχουν κοσμοθεωρίες στις οποίες δεν είναι μισοί φαύλοι κι οι άλλοι μισοί για τον παράδεισο κτλ κτλ. αλλά ΟΛΟΙ έχουν κάποια (σημαντικά) ελαττώματα που συχνά τους οδηγούν σε πράξης σκληρότητας ή και απερισκεψίας(Νιόβη, υπόσχεση του Όντιν σε γίγαντες).

Όσο για τον απώτερο σκοπό του πολέμου ο Τόλκιν προφανώς δεν αρκούνταν στο ότι έπρεπε να νικήσουν τους Γερμανούς για να μην τους κατακτήσουν και βρεθούν στο έλεός τους;

[RaspK]

Γι' άλλη μια φορά, όμως, θα σας επικεντρώσω την προσοχή στο κύριο επιχείρημά μου (αφού, μάλιστα, βρήκατε μία από τις αναφορές που ήθελα να βρείτε, την αντιστοίχηση μεταξύ Ελλήνων/Νορβηγών θεών με τους Valar), στην αντιστοίχηση των πλασμάτων με τα fae και fey που προανέφερα: βρείτε μου μία ιστορία με duergar που να είναι καλός, ή κάτι παρόμοιο· από την άλλη, η sidhe ήταν συχνά φαύλοι!

[The Blackcloak]

Τα duergar είναι fae που ανήκουν στο unseelie court δηλαδή κατά βάση πνεύματα...

[RaspK]

Τα duergar είναι fae που ανήκουν στο unseelie court δηλαδή κατά βάση πνεύματα...

Και η λέξη orc σημαίνει τελώνειο ή δαίμων (cacodaemon, κι όχι daemon, δηλαδή fiend) στην παλαιοαγγλική, οπότε δεν έχει νόημα να συνεχίσουμε τη συζήτηση, αφού διαφωνούμε άρδην στη σημασία των εκφραζομένων.

 

Have a nice year...

[Βάρδος]

Ο Μαυροκούκουλος με καλύπτει, και ειδικά με αυτό:

 

Επίσης το να λές κάποιον νέγρο αναφέρεται στο χρώμα του δέρματός του μόνο ενώ η λέξη όρκ περιλαμβάνει κι ένα ολόκληρο αυτοματοποιημένο πακέτο συμπεριφοράς και σκέψης...

 

Αν θεωρείς ότι ΟΛΟΙ οι μαύροι είναι κακοί, αυτό ΕΙΝΑΙ ρατσισμός. Παρομοίως, αν φτιάχνεις μια φυλή που ΟΛΑ της τα μέλη είναι κακά γιατί έτσι είναι, αυτό δείχνει ρατσιστικές τάσεις. Δε λέμε ότι απαραίτητα ο Τόλκιν είναι ρατσιστής, αλλά υπάρχουν ρατσιστικά νοήματα μέσα στον ΑτΔ.

[RaspK]

Αν θεωρείς ότι ΟΛΟΙ οι μαύροι είναι κακοί, αυτό ΕΙΝΑΙ ρατσισμός. Παρομοίως, αν φτιάχνεις μια φυλή που ΟΛΑ της τα μέλη είναι κακά γιατί έτσι είναι, αυτό δείχνει ρατσιστικές τάσεις. Δε λέμε ότι απαραίτητα ο Τόλκιν είναι ρατσιστής, αλλά υπάρχουν ρατσιστικά νοήματα μέσα στον ΑτΔ.

Πρώτον, όπως προείπα, ο ρατσισμός είναι η προκατάληψη απέναντι σε μία ή περισσότερες φυλές· αν υποθέσουμε ότι μία φυλή είναι κακή, για οποιονδήποτε λόγο, εξ ορισμού, δεν έχουμε περίπτωση ρατσισμού. Όσο για τα αν είπατε ότι ο Τόλκιν είναι ρατσιστής, σου προτείνω να ξαναδιαβάσεις κάποια πράγματα που έγραψες:

Δηλαδή, πρέπει να διαβάσουμε 12 τόμους για να καταλάβουμε πως, τελικά, το παλικάρι δεν υπονοούσε τίποτα το ρατσιστικό και ήταν καλό, κατά βάθος; :Ρ Ένας συγγραφέας που χρειάζεται 12 επιπλέον επεξηγηματικούς τόμους για να δείξει ότι δεν είναι ρατσιστής μάλλον δε θα ήταν και πολύ καλός συγγραφέας...

Τέλος, το «νέγρος,» με όλη τη σημασία της λέξης, αναφέρεται σε συγκεκριμένο υποείδος ανθρώπων, κι όχι στο μαύρο χρώμα δέρματος.

 

 

ΥΓ: Για όσους ΔΕΝ το ξέρουν, τα orc είναι η δημιουργία πλασμάτων από ξωτικά, κατ' αρχήν, από το Morgoth, κι από ανθρώπους, κατά δεύτερον, από το Sauron, τα οποία είχαν χάσει κάθε καλή υπόσταση και τους ήταν αδύνατο να παρελκύσουν από αυτήν την κατάσταση, το ίδιο και οι απόγονοί τους - και, ναι, αναπαράγωνταν.

Edited January 3, 2006 by RaspK FOG

[Βάρδος]

Κι εγώ σου είπα ότι αυτό που λες δεν στηρίζεται για δύο λόγους:

 

α) Όταν ΕΣΥ φτιάχνεις τον κόσμο, είναι πολύ απλό να κάνεις μια φυλή απόλυτα κακή. Αυτό από μόνο του είναι ρατσιστικό, αφού, εμμέσως πλην σαφώς, υποστηρίζεις μια κοσμοθεωρία απολυτότητας, αντί να υποστηρίζεις ότι η φυλή δεν έχει καμία σχέση με απόλυτες αξίας, όπως το καλό και το κακό.

 

β) Σε ρώτησα ΓΙΑΤΙ θεωρείς πως δεν τα λέω καλά σχετικά με τους 12 τόμους. Αλλά δεν απάντησες...

[RaspK]

1. Θες να μου πεις, λοιπόν, πως το γεγονός ότι η φυλή δεν είχε επιλογή εξ αρχής και το γεγονός πως υπάρχει Καλό και Κακό γίνεται ρατσιστικό από μόνο του; Ξανασκέψου το, ρε Κώστα! Κάπου δεν ευσταθεί σαν επιχείρημα, ειδικά από τη στιγμή που δεν αντικρούς αυτό που λέω... Μπορούμε να πούμε πως όλα τα πράγμα είναι σωβινιστικά, αν πρόκειται να κάνουμε τέτοιο διαχωρισμό!
   
2. Γιατί αν καθόταν να γράψει ο Τόλκιν τα πάντα που τελικά δεν κάθησε να γράψει σε νουβέλες ή ό,τι άλλο επειδή πέθανε, σίγουρα δε θα ήταν μια εγκυκλοπαίδεια 12 τόμων, αλλά κάτι ολότελα διαφορετικό. Άσε που δε χρειάζονταν και οι 12 τόμοι γι' αυτό. Τέλος, ναι, εκεί τον αναφέρεις σα ρατσιστή. Συγγνώμη που δεν απάντησα, αλλά προσπέρασα καταλάθος την ερώτηση...
   

[RaspK]

V LITERARY QUALITIES

 

At the beginning of The Fellowship of the Ring, Tolkien deliberately links the trilogy to its predecessor, The Hobbit. He describes the return of Bilbo, Gandalf, and the Ring and, in the prologue, he expands the nature of hobbits and summarizes the story of Bilbo and Gollum. The narrative at first continues the light spoken tone of the earlier novel, but as it develops, this tone recedes, only occasionally bursting forth in the words and actions of the irrepressible hobbits.

 

The author creates two major challenges for himself in structuring the three volumes: deepening the story's historical dimensions and uniting the many narrative strands. To make Frodo's quest part of a more cosmic struggle, Tolkien continues evolving the history of Middle-earth, using Gandalf and Elrond to relate the ancient history of Sauron, the Lord of the Rings, and supplying many glimpses of the mythological and legendary past through songs, allusions, and tales told by elves, dwarves, ents, and mortals. Tolkien allows information to seep through gradually. The Black Riders, for example, appear several times, each time causing deeper dread in the hobbits, before they are identified as the Ringwraiths. Aragorn's nobility also impresses itself on the reader in stages, not only through his historical deeds but also through revelations about his descent from legendary heroes. The destruction of the Ring and the crowning of Aragorn complete a chain of events stretching back from the end of the third age to the creation of elves and men in the first age. The compact history of Middle-earth in the appendix provides a broader explanation for many of the allusions within the trilogy itself; several sections of the appendix also extend into the future.

 

While Tolkien is deepening the overall dimensions of the War of the Ring, he also interlaces separate narrative threads to tell of the great deeds of the Fellowship. In the first volume the action moves forward smoothly and quickly, adventures following one another chronologically, and flashbacks deepening his story without blurring the time sequence. After the breakup of the fellowship, however, Tolkien links the activities of the separated fellows by a more intricate system of flashbacks, foreshadowings, retellings, and allusions to what is happening simultaneously at other places.

 

After the death of Boromir Tolkien traces two groups of six fellows; later (in book five) the narrative becomes even more complex because the fellows have re-formed into three groups. Isengard and Minas Tirith provide not only meeting places where the six fellows can explain recent events to one another (and to the reader), but also dramatic events to which the story of Frodo and Sam can be linked.

 

At the end of the final volume, The Return of the King, Tolkien completes the cycle with the hobbits' return to the Shire after Aragorn's coronation and wedding. In the account of the journey home, the reader learns what has happened to several characters from the earlier stages of the quest. Tolkien leaves no loose ends in his narrative. Saruman, for example, is removed from Middle-earth; Sam's friend Bill, the pony, reappears to bring revenge on his old master and joy to Sam; Lobelia Sackville-Baggins proves that goodness can assume many guises. When the narrator finally reveals who has the Ring of Fire, the source of Gandalf's pervasive fire-creating power becomes clear.

 

Throughout the trilogy Tolkien exemplifies his views of true fantasy. He produces an inner consistency within the secondary world so that what happens there follows consistent principles. Although some of the inhabitants of Middle-earth remain foreign to the "real" world, they fit convincingly within the Tolkien cosmos. Those who appear repeatedly act according to their natures each time. Orcs, for example, are cruel, crude, ugly, and quarrelsome; they love darkness and hate sunlight. When the orcs do not shrink from the sun, Aragorn sees their actions as a sign of Saruman's greater control over them. Ents are consistent in their hatred of orcs and in their longing to see the lost entwives again. Their legends, their treelike distinctions in personality, and the fitting traits of their leader Fangorn add a touch of humor and a sense of the role of nature in the history of the world. The strangeness of talking trees is explained by their relationship with elves, who befriended ents in the past and taught them to speak. Whenever elves appear, they are beautiful and good; they love starlight and water and trees. The mythic significance of their "Star Queen," Elbereth, permeates the trilogy, as does the concept of the movement of the elves over the sea to the west. The final sailing of the elves with Gandalf and the two ring-bearers provides an ending in accord with elven traditions and with the cyclic narrative.

© 1993-2003 Microsoft Corporation. All rights reserved.

 

 

 

 

VI SOCIAL SENSITIVITY

 

In his preface to the trilogy, Tolkien distinguishes between allegory and applicability in literature. While he disclaims having imposed any allegorical significance on his story, he asserts the right of readers to apply the story as they see fit. In light of this disclaimer, it seems contrary to his intention to interpret The Lord of the Rings as political or social allegory, as some critics have done. On the other hand, readers in all generations can apply to their own age some of the overall principles embodied in the trilogy. The fact, for example, that elves, dwarves, hobbits, and human beings can set aside "racial" differences to work together for the welfare of Middle-earth can be extended to a hope that modern human races can set aside their differences, no more deeply embedded than the distrust between dwarves and elves.

 

 

Many battles take place in Middle-earth—often violent and bloody ones. The heroes fight bravely, sometimes against terrible odds, but nowhere do the "good" characters rejoice in fighting, except perhaps when Fangorn and the ents delight in overthrowing the tree destroyers, Saruman and his orcs, or when Legolas and Gimli compete in the number of orcs slain. Before the Battle of Bywater, after the return to the Shire, Frodo directs his companions to avoid killing their enemies if possible. Even Saruman would have been spared if his own cruelty had not provoked the enslaved Grima to turn against him.

 

 

Evil is readily recognizable by its ugliness and by its fruits. Goodness is equally recognizable, and its fruits are more lasting. The author does not preach, but his good characters exemplify in action the virtues of mercy, perseverance, generosity, and friendship. Sauron, Saruman, and the Ringwraiths all embody the vices of hatred, greed, and the thirst for power. The influence of Sauron on those who once were normal men demonstrates the pervasiveness of evil, as does the ugliness of Sauron's land, Mordor. While the destruction of Sauron and the Ringwraiths suggests that evil can be overcome, it does not imply that the destruction of a major source of evil eliminates all evil. The Southrons continue to fight after Sauron's power collapses, Saruman's petty destroyers of good continue their work in the Shire, and Aragorn finds it necessary to establish guardians for his borders. Middle-earth after Sauron is no utopia, but it is a world very much like ours, one worth cultivating to bring forth beauty and goodness. In Gondor and in the Shire hope lives on.

© 1993-2003 Microsoft Corporation. All rights reserved.

Edited January 3, 2006 by RaspK FOG

[Βάρδος]

Θες να μου πεις, λοιπόν, πως το γεγονός ότι η φυλή δεν είχε επιλογή εξ αρχής και το γεγονός πως υπάρχει Καλό και Κακό γίνεται ρατσιστικό από μόνο του; Ξανασκέψου το, ρε Κώστα! Κάπου δεν ευσταθεί σαν επιχείρημα, ειδικά από τη στιγμή που δεν αντικρούς αυτό που λέω... Μπορούμε να πούμε πως όλα τα πράγμα είναι σωβινιστικά, αν πρόκειται να κάνουμε τέτοιο διαχωρισμό!

 

Εκείνο που σου λέω είναι: αν αποδέχεσαι ως κοσμθεωρία σου ότι είναι δυνατόν να υπάρξει μια φύλη απόλυτα κακή, αυτό είναι από μόνο του ρατσιστικό, διότι δεν έχει καμία βάση στην πραγματικότητα και εμπεριέχει ρατσιστικό μήνυμα.

 

Και έστω ότι διαφωνείς με αυτό (για λόγο που εγώ δεν μπορώ να κατανοήσω), τι όμως δεν καταλαβαίνεις από την παραπάνω παράγραφο;

 

Γιατί αν καθόταν να γράψει ο Τόλκιν τα πάντα που τελικά δεν κάθησε να γράψει σε νουβέλες ή ό,τι άλλο επειδή πέθανε, σίγουρα δε θα ήταν μια εγκυκλοπαίδεια 12 τόμων, αλλά κάτι ολότελα διαφορετικό. Άσε που δε χρειάζονταν και οι 12 τόμοι γι' αυτό.

 

Ωραία, κι επειδή αυτός δε γούσταρε να κάτσει να γράψει Χ βιβλία παραπάνω, αυτό αποδεικνύει ότι στον ΑτΔ δεν υπάρχουν ρατσιστικά νοήματα;

 

Τέλος, ναι, εκεί τον αναφέρεις σα ρατσιστή. Συγγνώμη που δεν απάντησα, αλλά προσπέρασα καταλάθος την ερώτηση...

 

Όχι, δεν τον αναφέρω σαν ρατσιστή. Λέω: Δηλαδή, πρέπει να διαβάσουμε 12 τόμους για να καταλάβουμε πως, τελικά, το παλικάρι δεν υπονοούσε τίποτα το ρατσιστικό και ήταν καλό, κατά βάθος; :Ρ Πού βλέπεις να γράφω "Είναι ρατσιστής";

 

Κι επιπλέον, σε επόμενη καταχώρηση λέω: Δε λέμε ότι απαραίτητα ο Τόλκιν είναι ρατσιστής, αλλά υπάρχουν ρατσιστικά νοήματα μέσα στον ΑτΔ.

 

Μια διευκρίνηση, απλώς.

[Sabrathan]

"α) Όταν ΕΣΥ φτιάχνεις τον κόσμο, είναι πολύ απλό να κάνεις μια φυλή απόλυτα κακή. Αυτό από μόνο του είναι ρατσιστικό, αφού, εμμέσως πλην σαφώς, υποστηρίζεις μια κοσμοθεωρία απολυτότητας, αντί να υποστηρίζεις ότι η φυλή δεν έχει καμία σχέση με απόλυτες αξίας, όπως το καλό και το κακό."

 

Θα συμφωνήσω ξεκάθαρα με τον Ρασπ εδώ. Έχει εξηγήσει διεξοδικά γιατί αυτή ακριβώς η κατάσταση, δηλαδή το ότι τα Ορκ είναι τελείως σατανικά, τελεία και παύλα, δεν είναι ρατσιστικό.

 

Ήταν ΌΛΑ έτσι. Μα όλα. Κάθε γκομπλινοειδές πλάσμα, κάθε "τέρας", ήταν έτσι. Ήταν γονίδια συμπεριφοράς; Έμφυτη μαγία, που το προκαλούσε; Ή ίσως, ακολουθώντας την πιο 'αληθινή' θεωρία, ήταν απλά η κουλτούρα των ορκ και γενικά της Mordor;

 

Να σας πω την αλήθεια, δεν έχει και μεγάλη σημασία, διότι: ΠΟΤΕ, μα ΠΟΤΕ δεν θα άφηνε κανένας άνθρωπος ορκ που θα έβρισκε σε καλάθι στο ποτάμι (που λέει ο λόγος) ζωντανό. Και ας πούμε οτι το έκανε. Υπάρχει περίπτωση να ΜΗΝ το σκοτώσουν κατευθείαν ο οποιοσδήποτε άνθρωπος/elf/hobbit κλπ.; Μάλλον όχι. Θα το δεχόταν ποτέ η κοινωνία;

 

Εδώ μιλάμε για ξεκάθαρα και πολύ "ζωντανά" αίτια αιώνιας, αντιδιαμετρικής μάχης. Δεν είναι τα drow του Salvatore που αν και οι περισσότεροι τα μισούν, ΔΕΝ έχουν υποτίθεται δει κάποιο ποτέ στην ζωή τους (και άρα δεν ξέρουν αν είναι τρομαχτικά, ίσως τους δώσουν μια ευκαιρία να κερδίσουν τον σεβασμό τους κλπ. κλπ.)

 

Ναι, ΙΣΩΣ, αν υπήρχε κάποια χώρα ανθρώπων απομακρυσμένη από την μάχη Sauron vs. men of the West να συνυπήρχε αρμονικά με τα Ορκ.

 

ΟΜΩΣ. Ο Τόλκιν απλά δεν ασχολήθηκε με αυτό. Το παραμύθι που έγραψε είχε κάτι ως δεδομένο: ΟΛΟΙ οι κακοί που βλέπουμε εμείς στα βιβλία αυτά ήταν για οποιονδήποτε λόγο ΕΝΤΕΛΩΣ, ΑΘΕΡΑΠΕΥΤΑ ΚΑΚΟΙ. Ήξεραν ποιον υπηρετούσαν και γενικά δεν υπήρχε κανένα μέλος τους με επαναστατικές ιδέες και αντίθετα μυαλά. Άλλωστε όπως πολύ σωστά είπε ο Ρασπ, ΟΛΟ το κακό τελικά στον ΑτΔ είναι μια ΠΑΡΑΦΩΝΙΑ. Τα Ορκ είναι διεφθαρμένα ξωτικά, τα balrogs είναι διεφθαρμένα Μάιαρ, τα Ring wraiths είναι διεφθαρμένοι Numenoreans, ακόμα και το Γκόλουμ είναι διεφθαρμένο χόμπιτ. Άρα, ξεκάθαρα, είναι η Σκιά.

 

Εδώ όμως θα πω κάτι που φαινομενικά αποτελεί αναίρεση όλων όσα έχουν ειπωθεί από τον Ρασπ και εμένα: Ξεχνάτε μου φαίνεται οι περισσότεροι πως ΔΕΝ ήταν μόνο τα Ορκ που υπηρετούσαν τον Sauron: Τους Χαράντριμ και τους Ντουνέντλινγκς. Ήταν βιολογικά πλήρως ανθρώπινες φυλές. Απλά οι μεν ήταν Άραβες, οι δε.. Σκοτζέζοι. Α, και τους Μαύρους Κουρσάρους μην ξεχάσω. Λεπτομέριες στον τρόπο ζωής αυτών ως πολιτισμοί δεν υπάρχουν πολλές, αλλα ειδικά στο Middle Earth Role Playing game, υπήρχαν κάποιες. Φαίνεται προφανώς σε αυτές πως -δεν- ήταν όλοι αιμοδιψή ζώα, αλλά γενικα και ουσιαστικά είχαν ταχθεί υπέρ του Sauron. Υπονοείται σε αρκετά σημεία πως διάφορες φατρίες απλά απείχαν απ'όλα αυτά.

 

Αυτοί όμως ήταν περισσότερο σύμμαχοι της Σκιάς παρά η ίδια η ουσία της, και άνθρωποι που ο Τόλκιν χρησιμοποίησε ακριβώς για να ΜΗΝ φανεί, πιστεύω, ρατσιστής. "Δες εδώ, ΚΑΝΕΝΑΣ δεν είναι ανέγγιχτος από την Σκιά, από το Κακό". Και ας μην ξεχνάμε ΤΟΣΟΥΣ και ΤΟΣΟΥΣ καλούς που έπεσαν. Δηλαδή, για όνομα του Θεού, ο μισός ΑτΔ είναι βασισμένος στην διαφθορά, στο βάρος της Δύναμης, της απληστίας και της αδυναμίας που προκαλούν αυτά ακόμα και στους πιο ευγενικούς ήρωες και είναι η ρίζα του κακού. ΑΚΟΜΑ και μέσα στην "καρδιά" των καλών βασιλείων, απλοί άνθρωποι, από την συμπεριφορά τους και μόνο φαίνεται πως υπηρετούν το κακό, έμμεσα ή άμεσα.

 

Που ακριβώς λοιπόν βρίσκεται το ρατσιστικό μήνυμα στο σύνολο του έργου του αλλά και στις λεπτομέριες; Παντού υπάρχουν "κακοί". Αλλά στο άλλο στρατόπεδο δεν υπάρχει το καλό, σωστά; Αυτό ίσως να ήταν ρατσιστικό αλλά για μένα δεν ισχύει κάτι τέτοιο, απλά δεν συνδέονται αυτά τα δύο. Άλλωστε, το ΓΚΟΛΟΥΜ παλεύει συνεχώς και ειλικρινά μεταξύ του καλού και του κακού. Τα Χόμπιτς, τουλάχιστον ο ένας, πιστεύει στον Smeagol και τον εμπιστεύεται. Ο Smeagol όμως, έστω και αποτυχημένα, έκανε πρώτα μια προσπάθεια να κάνει το καλό. Να επανορθώσει για την αδυναμία του. Και μέχρι ένα σημείο, τα κατάφερε.

 

Για τον Τολκιν το Καλό και το Κακό δεν ήταν 2 πλευρές του ίδιου νομίσματος. Το καθένα έχει τα μοναδικά του χαρακτηριστικά, και ειδικά το Κακό καταφέρνει να διειδύσει παντού, επειδή είναι πανούργο και πολλά υποσχόμενο. Το Καλό είναι ξεκάθαρο και ειλικρινές, και προφανώς δεν μπορεί να λειτουργήσει με τον ίδιο τρόπο, δηλαδή να κερδίσει κατά κάποιο τρόπο εύκολα ορκς και δαίμονες από την άλλη παράταξη, αφού "δούνε το φως". Έτσι δεν είναι; Ακόμα και το μίσος, ακόμα και η οργή του Καλού ενάντια στο Κακό μετριάζεται από την ίδια του τη φύση και δεν πέφτει στο ίδιο χαμηλό επίπεδο -ο,τι- και αν συμβεί.

 

Ακόμα και όταν ψάχνω συνειδητά για κάποιο ρατσιστικό νόημα σε όλο του το έργο αδυνατώ να βρω έστω κάτι που να μοιάζει. Δεν βρήκα πουθενά να βασανίζουν κάποιοι ένα ορκ, και ειδικά έναν "σκοτεινό" άνθρωπο από τις φυλές που προανέφερα. Δεν είδα πουθενά να δείχνουν ρατσισμό. Είδα μόνο όσους ήταν ΚΑΛΟΙ να πολεμάνε όσους ήταν ΚΑΚΟΙ. ΑΝ και λέω ΑΝ μια μεγάλη ομάδα ορκς πήγαινε προς τους ανθρώπους, παραδινόταν και έκανε τα ΠΑΝΤΑ δυνατά για να αποδείξουν πως θέλουν να βοηθήσουν στον αγώνα εναντίων του Sauron, κάτι μου λέει πως μια χαρά θα τους δινόταν η ευκαιρία. Άλλωστε βλέπουμε τους ήρωες να είναι ανοιχτοί ακόμα και σε διαπραγματεύσεις με τους εχθρούς (τον Black Numenorean στις πύλες της Άνγκμπαντ). Δεν το -έκανε- όμως αυτό ο Τόλκιν γιατί είτε δεν είχε σχέση και ιδιαίτερη σημασία με την κύρια ιστορία, ή απλά πίστεψε πως "ρεαλιστικά", σύμφωνα με τις καταστάσεις που επικρατούσαν στον κόσμο που ο ίδιος δημιούργησε, δεν θα συνέβαινε κάτι τέτοιο.

 

Μάλλον το αντίθετο βλέπουμε, από τον τρόπο που μια φυλή μικροσκοπική, χωρίς σωματική δύναμη ούτε ιδιαίτερη ικανότητα στην μάχη, καταφέρνει να παίξει ίσο, αν όχι πιο σημαντικό ρόλο από τους ανθρώπους στην διάσωση της Μέσης Γης.

 

(Δεν θα ήταν καλό να διασπαστεί το topic σε νέο thread;)

Edited January 3, 2006 by Sabrathan

[The Blackcloak]

Ρασπ προσπαθώ να σου πώ ότι τα όρκ(από τις φάλαινες όρκα = ο διάβολος από την κόλαση) στον Τόλκιν είναι όντα με σάρκα και αίμα που τρών πίνουν αναπαράγονται και έχουν περίπου τις ίδιες ανάγκες όπως ένας άνθρωπος. Το παράλογο στην όλη υπόθεση είναι ότι αυτά τα όντα αντί να ακολουθήσουν κάποιο στοιχειώδες ένστικτο επιβίωσης και να δρούν με τρόπο που να τα συμφέρει (άλλοτε φιλικά προς τους ανθρώπους, άλλοτε όχι κτλ κτλ) δρούν με μόνο ένα τρόπο στον κόσμο αυτό και δε σκέφτονται ποτέ να κάνουν κάτι για τους αφέντες τους που τα βάζουν να ζούν απλά σαν αναλώσιμα πιόνια, ενώ είναι ξεκάθαρο πως δε σκέφτονται ώς τέτοια από τις λίγες ματιές που έχουμε στη συμπεριφορά τους(δεν έχουν τέλεια πειθαρχία, έχουν κάποιο εγωισμό, έχουν τη δυνατότητα να δράσουν κατά των συμφερόντων των αφεντάδων τους, αγαπούν τη ζωή)... Είναι περίεργο πως τόσα χρόνια δε κάθησαν να σκεφτούν ότι όσο πανίσχυρος και να είναι ο Σκοτεινός Άρχοντας, αν όλα μαζί εξεγερθούν εναντίον του, τελικά θα τον ανατρέψουν, αφού, όπως ξεκάθαρα φαίνεται, τα χρειάζεται για στρατιώτες, δηλαδή δεν είναι αρκετά δυνατός ώστε να νικήσει τους πάντες μόνος του.

Τα duergar είναι αθάνατα πλάσματα που δεν έχουν ανάγκη όλα τα παραπάνω και απλά δρούν ανάλογα με τη διάθεσή τους καθώς όμως δεν έχουμε και πολλές ιστορίες σχετικά με αυτά δε μπορούμε να ξέρουμε πως συμπεριφέρονται μεταξύ τους ...

Το θέμα με τα όρκ είναι ότι το "τέρας" γι αυτά είναι κάτι σαν template, εκ φύσεως, το οποίο είναι παράλογο, γιατί αυτή η συμπεριφορά δε τα βοηθά να επιβιώσουν...

Μα ακριβώς η ιδέα το ΚΑΚΟ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΑΡΑΦΩΝΙΑ είναι μάλλον ύποπτη, αφού οι συμπεριφορές που ονομάζουμε κακές απλά είναι μέθοδοι για την επίλυση προβλημάτων όταν άλλες έχουν αποτύχει, και σίγουρα όχι οι περισσότερο προτιμητέες αφού περιέχουν μεγαλύτερο ρίσκο από άλλες.

 

Κι όσο αφορά συγκεκριμένο ρατσιστικό νόημα τελείως άσχετο με τα όρκ θα ξαναποστάρω (για τρίτη φορά) αυτό :

"Με το πέρασμα των χρόνων το αίμα των Νουμενόριαν ανακατεύτηκε με το αίμα κατώτερων ανθρώπων και γι αυτό η ακοίμητη φρουρά της Μίνας Τίριθ κοιμή8ηκε...".

 

Όσο για τα χόμπιτ, να θυμήσω ότι δεν κερδίζονται όλοι οι πόλεμοι με παραδοσιακές μάχες...

Τελικά γιατί πειράζει τόσο πολύ να έχει κάποια ρατσιστικά μηνύματα ο άρχοντας; Μήπως αυτό κατά την άποψή σας μειώνει τη λογοτεχνική του αξία και άλλα θετικά που προσφέρει(προβληματισμούς για τον έλεγχο της δύναμης και την ελεύθερη βούληση);

Edited January 3, 2006 by The Blackcloak

[Sabrathan]

Μα ήταν κατώτεροι! Έτσι ήταν επειδή βιολογικά και χρονολογικά , ΚΑΙ πολιτισμικά ήταν πιο κοντά στην ΜΙΑ και ΑΠΟΛΥΤΑ Ανώτατη φυλή, τα ξωτικά. Τι το ρατσιστικό έχει να λες την αλήθεια;

 

Ο Τόλκιν έτσι έκανε τον κόσμο του. Τα ξωτικά ήταν για τους ανθρώπους, ότι είναι οι γονείς σε παιδάκια (και όχι απαραίτητα τα δικά τους, σημαντικό αυτό). Ήταν ρατσιστές τα ξωτικά; Ίσως, αν είσαι απόλυτος (και βαριέσαι να ανοίξεις λεξικό) και θεωρείς τον ρατσισμό ως την "τάση αισθήματος ανωτερότητας μεταξύ διαφορετικών πραγμάτων" κάποια ήταν, ειδικά απο τους Νόλντορ. Αν το πάρεις με την ουσιαστική του έννοια, όχι.

 

Τα Ξωτικά ΉΤΑΝ ανώτερα ως φυλή, γιατί ήταν πιο αρχαία και πιο κοντά στους θεούς. Δεν συνειδητοποιείτε μου φαίνεται πως σε αντίθεση με την Γη του τώρα, ο συγγραφέας είχε κάθε δικαίωμα να το κάνει αυτό στο έργο του και έτσι έγινε. Τα ξωτικά δεν ήταν απλά ένα "υποείδος" του γενικότερου είδους "άνθρωπος". Ήταν άλλα πλάσματα. Ήταν -μαγικά πλάσματα-. Ήταν -Ξωτικά-. Ήταν βιολογικά και διανοητικά ανώτερα. Μόνο στην ωμή δύναμη υπερείχαν οι άνθρωποι στην 1η και 2η εποχή, και αυτό ακόμα δεν έπαιξε κανέναν ρόλο επειδή η μαεστρία των ξωτικών ήταν απείρως μεγαλύτερη.

 

Είμαι ρατσιστής αν φέρομαι στον μπαμπουίνο μου σαν ζώο στα περισσότερα θέματα που αφορούν ανθρώπους; Διότι λυπάμαι αν πληγώνει ή εξοργίζει κάποιον αυτό που θα πω αλλα οι άνθρωποι ήταν ακριβώς αυτό στην αρχή για τα ξωτικά: ΜΠΑΜΠΟΥΙΝΟΙ. Ναι, στην συνέχεια εξελίχτηκαν και απέδειξαν την αξία τους, όμως ακόμα και στο τέλος της 3ης εποχής τα ξωτικά συνεχίζουν να είναι πιο "τέλεια" όντα. Έτσι πήγε εξελιχτικά το πράγμα, τι να -κάνουμε-;

 

Όχι λοιπόν, τα ξωτικά δεν συμβολίζουν κάποια χώρα της Ευρώπης ούτε κάποια συγκεκριμένη πολιτική ομάδα. Όχι, οι ανθρώποι δεν συμβολίζουν τους Αμερικανούς στον 2ο Π.Π. Όχι, ο Τόλκιν δεν ήθελε να διαβάσει κανείς το έργο του και να πει "όπως τα ξωτικά και εγω θα φέρομαι στους άλλους χάλια επειδή είμαι ανώτερος". Αν κάτι από αυτά ισχύει, υποθετικά, τότε μόνο στο αρρωστημένο μυαλό του κυρίου Τόλκιν μπορεί να βρεθεί η επιβεβαίωση. Και δεν μας ενδιαφέρει παρολ'αυτά διότι κανένας συμβολισμός δεν γίνεται προς τους αναγνώστες. Επειδή..... καλώς ή κακώς, δεν υπάρχουν ξωτικά και είμαστε ΟΛΟΙ άνθρωποι. Αυτό είναι το αντιρατσιστικό μήνυμα του αιώνα μας. Είμαστε όλοι το ίδιο. Αν έρθουν εξωγήινοι σε κάποια φάση και πρέπει να ζήσουμε μαζί αρμονικά θα επέλθουν νέα δεδομένα. Ας παραμείνουμε στην πραγματικότητα μας, αφού αυτή θέλετε να εξετάσουμε σε σχέση με την Μέση Γη.

 

(Και εγώ τα μισώ τα βλαμμένα, ειδικά στο RPG που παίζαμε και είχαν bonuses 100 φορές μεγαλύτερα από τον Νουμενόριαν μου, extra skills, μαγεία και γενικά ήταν πολύ πιο δυνατά. Το θέμα είναι πως σέβομαι την πραγματικότητα που επέλεξε ο Τόλκιν να ισχύει στον κόσμο του. Γι'αυτό ακριβώς ο κόσμος του είναι πρωτότυπος Νομίζω πως καλό θα ήταν να μην παραλογιζόμαστε και να ψάχνουμε τα άσχετα εκεί που απλά δεν υπάρχουν).

Edited January 3, 2006 by Sabrathan

[heiron]

Ο τιτλος τα λεει ολα.Συνεχιστε την ενδιαφερουσα συζητηση απο το σπαμ φορουμ.Καποιος καλος μοδερατορας να φερει τα σοβαρα ποστ εδω,τηρωντας μια σειρα ωστε να βγαζουν νοημα.

[The Blackcloak]

ΔΕΝ ήταν κοντά στα ξωτικά αφού προήλθαν από τον Έλρος που είχε γίνει (καθαρά ) άνθρωπος, έστω και πολύ πιο δυνατός, σοφός και μακρόβιος άνθρωπος πριν γίνει ο πατριάρχης τους.

Βασικά οι Νουμενόριαν την εποχή που μιλάμε κανονικά ήταν το ίδιο με τους άλλους ανθρώπους αν εξαιρέσεις τις γνώσεις τους, τη μακροζωία και την παράδοσή τους.

Τα ξωτικά δεν ήταν ανώτερα από τους ανθρώπους ήταν απλά πιο δυνατά και εξελιγμένα σε πολλούς τομείς και πιο ανθεκτικά. Όμως λίγα ξωτικά έκαναν ό,τι ο Μπέρεν ο Χούριν ή ο Τούριν... Και δε νομίζω ότι αυτά οφείλονταν μόνο στα μπράτσα των τελευταίων. Για να μην πω για τον Τούορ που δεν τον άκουγε κανένα (ανώτερο) ξωτικό κι ας τα είχε προειδοποιήσει ο Ούλμο. Επίσης έπρεπε να είναι μάλλον κουτά για να μήν περιμένουν τους Βάλαρ να δείρουν τον Μόργκοθ αντί να σκοτώνονται τα ίδια προσπαθώντας να πάρουν τα Σίλμαριλ. Θα τους είχε γλυτώσει μερικούς αιώνες. Κι αν ήθελαν να σφάζονται μόνο και μόνο για να γραφτούν γι αυτό ωραίες ιστορίες (όπως λέει ο Ιλούβαταρ στην αρχή) τότε σίγουρα κάτι λάθος είχε γίνει στο μυαλό του Ιλούβαταρ όταν τα έγραφε αυτά ;p. Επιπλέον οι άνθρωποι είχαν γλώσσα και μπορούσαν να μάθουν τη γλώσσα των ξωτικών ενώ στρατηγικά ήταν κι αυτοί σχεδόν το ίδιο ικανοί. Αν ζούσαν λίγότερο αυτό δε σημαίνει πως ήταν χειρότεροι. Τα ξωτικά δεν τα ήξεραν όλα κι ας είχαν την ευκαιρία να τα μάθουν, ενώ αρκετοί άνθρωποι με το που άκουσαν ξωτικές ιστορίες αποφάσισαν να στηριχθούν στους Βάλαρ, που τα γαμάτα και πανέξυπνα ξωτικά είχαν απορρίψει... Προόραση μήπως;

Είπα εγώ πουθενά ότι τα ξωτικά ταυτίζονται με κόμματα και λαούς;

[Orpheus]

Σε σχέση με αυτά που λες, Βάρδε, περί ρατσισμού, είναι σημαντικό να λάβει κανείς υπ'όψιν του (α) ότι τα orcs δεν είναι μία ανεξάρτητη φυλή που είναι κακή επειδή είναι κακή (αν θυμάμαι καλά είναι fallen elves) και (β) ότι το κακό ουσιαστικά κατά κύριο λόγο έχει ρίζες σε θεούς και όχι ανθρώπους (οι τελευταίοι συνήθως διαφθείρονται από ανώτερες δυνάμεις). Κατά τα άλλα, συμφωνώ γενικά με ό,τι είπε ο Raist.

[heiron]

"Τα ξωτικά δεν ήταν ανώτερα από τους ανθρώπους ήταν απλά πιο δυνατά και εξελιγμένα σε πολλούς τομείς και πιο ανθεκτικά"

Και επισης ηταν αθανατα,ηταν πανεμορφα,ειχαν τρομερη εφεση στις τεχνες,αγαπουσαν τη φυση και την σεβοταν,ειχαν πολυ πιο ανεπτυγμενες τις αισθησεις,....

Ε,ολα αυτα δεν τα κανουν ανωτερα;Δηλαδη εσυ πως εννοεις την ανωτεροτητα;

 

Τελικα παιδες θα μεταφερθουμε στο http://community.sff.gr/index.php?showtop...t=0entry45942 ;

Η θα συνεχισουμε να συζηταμε σοβαρα στο σπαμ φορουμ;

[Sabrathan]

Oι Ντούνεντεϊν ήταν επίσης σωματικά πιο "εξευγενισμένοι". Η μακροβιότητα πάει πακέτο με τα υπόλοιπα χαρακτηρηστικά "ανωτερότητας" στον Τόλκιν.

 

Σίγουρα ήταν "άνθρωποι", αλλά δεν ήταν το ίδιο με τους άλλους ανθρώπους. Αν θες την γνώμη μου, ενώ εδώ θα -έπρεπε- να θεωρούν τους εαυτούς τους κάτι πολύ περισσότερο από ανθρώπους (που, ερμ.. εδώ που τα λέμε -ήταν- πολύ "καλύτεροι" από τους υπόλοιπους), και γενικά δεν το έκαναν.

 

Δεν είπες εσύ κάτι για συμβολισμούς, αλλα πολλοί γενικά τα λένε σε αυτό το θέμα. Είναι από τα αγαπημένα κάποιων. Επίσης δεν απαντάω μόνο σε σένα, αν παρατήρησες, κάνω ολόκληρη ανάλυση του θέματος.

 

"Τα ξωτικά δεν ήταν ανώτερα από τους ανθρώπους ήταν απλά πιο δυνατά και εξελιγμένα σε πολλούς τομείς και πιο ανθεκτικά. "

 

Πεσ' το όπως θες. Σου έδωσα την λογική μου. Για μένα αυτό σημαίνει ανωτερότητα. Ήταν εξελιγμένα, δυνατά, είχαν ΟΛΕΣ τις αισθήσεις υπεραναπτγμένες, ζούσαν ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ, είχαν ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ προορισμό όταν πεθαίναν (λόγω βίας), είχαν εντελώς διαφορετική/ανώτερη σχέση με την μαγεία απ'ότι οι ανθρώποι και 1002 άλλα. Όμως επειδή μπορεί κάποιος να είναι της άποψης πως τα δώρα των ανθρώπων ισορροπούσαν τελικά όλα αυτά (και εγώ το πιστεύω αυτό αλλά ειναι κάτι πολύ λιγότερο χειροπιαστό), δεν είναι ανάγκη να πούμε ποιος ήταν καλύτερος...... αλλά -ήταν- διαφορετικά -είδη-. Όχι απλά φυλές.

 

Και από τις φυλές των ξωτικών ακόμα, οι Βάνυαρ ήταν σαφώς περισσότερο προικισμένοι από τους Σίνταρ στα περισσότερα πράγματα.

Ρατσισμό ή ρατσιστικό μήνυμα όμως δεν βλέπω σε όλα αυτά.

 

Τελικά δεν σου λέω πως τα ξωτικά ηταν γενικά πιο "αποτελεσματικά" από τους ανθρώπους. Οι άνθρωποι είχαν 2 δώρα. Το ένα ήταν το γνωστό μυστήριο του θανάτου, και το άλλο... αυτός ο πολύ συγκεκριμένος ηρωισμός και η ανδρεία που έδειχναν σε κάποιες καταστάσεις. Αλλά όπως είπες και εσύ ήταν θέμα εξέλιξης επίσης. Μέχρι και το τέλος της 3ης εποχής τα ξωτικά υπερτερούν. Ότι και να πεις προσωπικά πάνω σε αυτό, ο Τόλκιν το έχει ξεκαθαρίσει.

 

Αν θες όμως, ας μην μπαίνουμε πια τόσο βαθιά στο δάσος γιατί θα χάσουμε το δέντρο μετά. Έδωσα πάμπολλα αντεπιχειρήματα σε ότι ειπώθηκε περί ρατσιστικού μηνύματος στο έργο του Τόλκιν. Τίποτα πάνω σε αυτά;

 

(Heiron, νομίζω πως καλύτερα είναι να συνεχίσουμε εδώ και όταν το δει Μοντ να το μεταφέρει παρά να μπερδευτούμε και να μπερδέψουμε και άλλους με μισά threads αυτή την στιγμή)

Edited January 3, 2006 by Sabrathan

[RaspK]

Εκείνο που σου λέω είναι: αν αποδέχεσαι ως κοσμθεωρία σου ότι είναι δυνατόν να υπάρξει μια φύλη απόλυτα κακή, αυτό είναι από μόνο του ρατσιστικό, διότι δεν έχει καμία βάση στην πραγματικότητα και εμπεριέχει ρατσιστικό μήνυμα.

 

Και έστω ότι διαφωνείς με αυτό (για λόγο που εγώ δεν μπορώ να κατανοήσω), τι όμως δεν καταλαβαίνεις από την παραπάνω παράγραφο;

Το οποίο και μόνο σαν πρόταση αγνοεί και αδιαφορεί για όσα προείπα... Ξαναδιάβασέ τα, ειδικά την παράθεσή μου από την Encarta, και μου απαντάς. Αν υπήρχε ρατσιστικό μήνυμα, θα προαπαιτούσε την ύπαρξη όχι μόνο προκατάληψης, αλλά και αλληγορίας στο έργο του Τόλκιν. Συμπάθα με, αλλά δε θεωρώ τον εαυτό μου, ούτε και τον περισσότερο κόσμο, ικανό ν' αντικρούσει επιστήμονες στον τομέα τους που συμφωνούν με το συγγραφέα στο φαινόμενο "allegory versus applicability."

 

Ωραία, κι επειδή αυτός δε γούσταρε να κάτσει να γράψει Χ βιβλία παραπάνω, αυτό αποδεικνύει ότι στον ΑτΔ δεν υπάρχουν ρατσιστικά νοήματα;

Τουλάχιστον μνημειώδης η ατάκα: «[...] δε γούσταρε να κάτσει να γράψει Χ βιβλία παραπάνω, [...]» και το ξέρεις. Ο άνθρωπος πέθανε, τί περιμένεις, να σηκωθεί πρόσχαρα από τον τάφο του να ολοκληρώσει το έργο του που ακόμα το συνθέτουν από τα κομμάτια που είχε σημειώσει;! Έλεος, δηλαδή, μην υποβιβάζουμε τους ανθρώπους για να βγάλουμε άκρη, άσε που είχε και οικογένεια και δουλειά!

 

Όχι, δεν τον αναφέρω σαν ρατσιστή. Λέω: Δηλαδή, πρέπει να διαβάσουμε 12 τόμους για να καταλάβουμε πως, τελικά, το παλικάρι δεν υπονοούσε τίποτα το ρατσιστικό και ήταν καλό, κατά βάθος; :Ρ Πού βλέπεις να γράφω "Είναι ρατσιστής";

 

Κι επιπλέον, σε επόμενη καταχώρηση λέω: Δε λέμε ότι απαραίτητα ο Τόλκιν είναι ρατσιστής, αλλά υπάρχουν ρατσιστικά νοήματα μέσα στον ΑτΔ.

 

Μια διευκρίνηση, απλώς.

Αυτά αποκαλούνται αντιφάσεις, αφού πρώτα βγάζεις το συμπέρασμα ότιQ «Ένας συγγραφέας που χρειάζεται 12 επιπλέον επεξηγηματικούς τόμους για να δείξει ότι δεν είναι ρατσιστής μάλλον δε θα ήταν και πολύ καλός συγγραφέας...» που πρακτικά κατηγορεί τον Τόλκιν για ρατσισμό που κάμπτεται μόνο από την ύπαρξη 12 τόμων - τ' οποίο κι αντέκρουσα, αλλά δε μου απάντησες αναλόγως.

 

 

Με το πέρασμα των χρόνων το αίμα των Νουμενόριαν ανακατεύτηκε με το αίμα κατώτερων ανθρώπων και γι αυτό η ακοίμητη φρουρά της Μίνας Τίριθ κοιμή8ηκε...

Σου έχω ήδη απαντήσει: το έργο εμπεριέχει σε μεγάλο βαθμό το μοτίβο του περασμένου μεγαλείου· καταλαβαίνεις τί εννοώ;

 

 

 

Επειδή, όμως, έχω κουραστεί ν' απαντάω χωρίς αντίκρισμα στο επίπεδο που θέτω, αλλά βλέπετε τα πάντα υπό το πρίσμα που, πραγματικά, βολεύει περισσότερο τα επιχειρήματά σας, σας αφήνω να διαβάσετε τα παρακάτω και θα επανέλθω μόνο αν δείξετε διάθεση να τα διαβάσετε:

 

 

 

The Lord of the Rings

 

Published 1954-1955

 

ABOUT THE AUTHOR

 

 

John Ronald Reuel Tolkien was born January 3, 1892, in Bloemfontein, South Africa, where his father was a bank manager. After his father's death, four-year-old Ronald, his younger brother, and mother settled in Sarehole, a village in the West Midlands of England. Tolkien retained an idealized image of the Sarehole Mill, the old mill pool with its overhanging willow tree, a nearby tempting mushroom patch, and clusters of cottages—all of which later figured in his picture of Hobbiton. At this time young Ronald was already discovering two interests that were to shape his life: languages and stories about imaginative places. When his mother moved the family to Birmingham, the trains and factories created a much more forbidding atmosphere, one from which he later encouraged people to "escape" through imaginative literature.

 

 

During his years at King Edward's school in Birmingham and later at Oxford, Tolkien concentrated on philology, moving from more traditional languages such as Latin, Greek, German, and French, to Old and Middle English, Gothic, Old Norse, Welsh, and Finnish. During his childhood Tolkien had started "making up" languages, and as an undergraduate at Oxford he continued this practice, evolving from Finnish and Welsh what eventually became the languages of his elves in Middle-earth. His work with the signal corps of the British army from 1916 to 1918 stretched his linguistic talents in a different direction.

 

 

After the war Tolkien worked briefly with the staff of the Oxford English Dictionary, a pleasant occupation for one so interested in language, but he soon moved into the profession in which he was to spend the rest of his life: teaching. He was first invited to join the English department at Leeds University; five years later he became a professor of Anglo-Saxon at Oxford, a position he held for thirty-four years. At Oxford he did much to demonstrate the strong bonds between what had been two rival fields: language and literature. Among his scholarly productions medievalists have consistently praised his translations of the Middle English poetic romance Sir Gawain and the Green Knight and the posthumously published translations of Pearl and Sir Orfeo. It is significant that the most prominent of his many studies in Anglo-Saxon literature should be his published lecture on "Beowulf: The Monsters and the Critics" (1936). As a child Tolkien had loved dragon stories, and the anonymous Anglo-Saxon Beowulf-poet created one of the greatest dragons of literature, a model for Tolkien's treasure-loving dragons in The Hobbit and Farmer Giles of Ham, as well as his masterpiece of malice and terror, Glaurung of The Silmarillion.

 

 

Throughout his life, Tolkien was drawn to the challenge of creating an imagined world and mythology. In the 1920s, while he was busy with his teaching career, he was also playfully creating "fairy-stories" to entertain his children. It was for them that The Hobbit evolved, episode by episode. When they outgrew listening to stories, Tolkien's motivation to create them stopped, and so did Bilbo's quest. Not until 1937 did Tolkien complete the novel. The overwhelming popularity of The Hobbit led his publisher to request another book about hobbits. Tolkien began a sequel almost immediately, but The Fellowship of the Ring, the first part of The Lord of the Rings trilogy, did not see print until 1954, seventeen years after he had written the first chapter.

 

 

The world of Middle-earth came to full form in The Lord of the Rings trilogy, but its underlying mythology continued to grow throughout Tolkien's life. After his retirement from Oxford in 1959 he concentrated on preparing for publication manuscripts that went back as far as his schoolboy song about Earendil (1914). Shortly before his death on September 2, 1973, he was still revising—and rerevising—the manuscripts which were finally edited and published by his son Christopher in The Silmarillion (1977). Tolkien's own absorption in these myths is reflected by the inscriptions on his and his wife's gravestones: "Beren" and "Luthien," the names of the human-elven couple from whom the great lines of Middle-earth descend. The Tolkien cult of the 1950s and 1960s has never died out, but the works of this modern myth-maker have themselves begun to find places not only among lists of "popular" novels, but also among the great classics of literature.

 

OVERVIEW

 

 

In The Lord of the Rings Tolkien has demonstrated the evolution of a literary world. In The Hobbit, often considered a prologue to the trilogy, he created a fascinating kind of being with no parallel in literature; in the trilogy he expands his single hobbit hero into four hobbit companions and an interesting assortment of helpers and enemies. Readers who were captivated by Bilbo in The Hobbit will encounter him again in The Fellowship of the Ring, the first volume of the trilogy. Bilbo's nephew Frodo is a more developed character than Bilbo and therefore even more absorbing to watch in action. The trilogy exemplifies Tolkien's power to sustain a central adventure through three volumes, each divided into two books. Each of the six books builds up to its own climactic ending, but an intricate system of interlacing allows the reader to move easily with the characters as the author fills in more details about the geography of Middle-earth, the history of its inhabitants, and the progress of the quest.

 

 

The expansive background against which the central action takes place conveys a sense of the universality of the conflict between good and evil. In this world everyone needs the support of others in overcoming obstacles and in doing good. Many of the background sections treat the nature of evil as a distortion of what could have been good. Basic to the history of the One Ring is the thirst for power in its creator, Sauron. In the central volume of the trilogy, The Two Towers, the desire for the power inherent in the Ring has also corrupted the wizard Saruman. Tolkien's analysis of the corrupting nature of power explains why three of his strongest forces for good—Gandalf, Galadriel, and Aragorn—refuse to take the Ring and why Bilbo is unable to resist its control. As the story develops, one major source of Frodo's internal conflict lies in the pull of the ring itself. The success of Frodo's quest flows from mercy, friendship, endurance, and the courage to risk life and happiness for the good of others.

 

SETTING

 

 

Physically Middle-earth resembles modern Earth. It is the inhabitants that add the touch of unreality that a reader expects in what Tolkien calls a "secondary" world. In making a world for his hobbits, elves, wizards, dwarves, ents, orcs, ringwraiths, and other unusual beings, Tolkien assumes the creative rights which he says in his essay "On Fairy-stories" belong to the storymaker: the right to be free with nature; to use the world as a basis to make something new, while giving this new world its principles of inner consistency. Much of this mythology and history of Middle-earth comes through songs that pervade the narrative, but a more organized "history," complete with dates for the four ages of Middle-earth and genealogies of major families of elves, dwarves, hobbits, and human beings, is included as an appendix to the third volume.

 

THEMES AND CHARACTERS

 

 

The enduring conflict between good and evil is the underlying theme of the trilogy, but Tolkien develops others in connection with it. He explores the positive and negative sides of power, the nature of heroism, and the role of friendship. To Frodo Baggins, favorite nephew of the ring-finder Bilbo Baggins, is entrusted the task of saving Middle-earth from the control of the master of evil, Sauron. Frodo's task reverses the basic quest pattern: instead of finding a treasure, Frodo is sent to destroy what Sauron values above all—the One Ring. Sauron had poured much of his power into the One Ring to strengthen his control over the nineteen Rings of Power. Of these nineteen rings, only the Three made by the elves for themselves have never been touched by Sauron and his evil. The Seven, originally distributed to dwarf leaders, have been destroyed and do not affect events in the trilogy. The major concentration of evil confronted by Frodo comes from the Ringwraiths, or Nazgul, who are men enslaved by Sauron through the Nine Rings.

 

 

Sauron, having learned from Gollum the whereabouts of the One Ring, sends the Nazgul to recover it. Since the defeat in which the Ring was cut from his hand, Sauron himself can no longer assume a physical form. He can, however, act through those who have submitted their minds and wills to his service. The nature of the Rings of Power and of the Ringwraiths is made clear to Frodo before he accepts the responsibility for destroying the Ring. The wizard Gandalf and Elrond, great leader of the elves of Middle-earth, determine who will accompany Frodo on his quest. Since there are nine enslaved Nazgul, they include nine individuals in the Fellowship of the Ring, representing the people of Middle-earth: four hobbits (Frodo, his servant Sam, and two young friends, Pippin and Merry); the elf Legolas; the dwarf Gimli; two men, Aragorn and Boromir; and Gandalf himself.

 

 

The fellows all demonstrate some aspect of heroism. Gandalf has about him an aura of supernatural power. He risks his life and his power when he is pitted against other supernatural forces: his fellow wizard Saruman, turned evil by desire for the Ring; the Balrog of Moria, who leads him to at least a symbolic death; and the Lord of the Nazgul, who is reinforced by the great strength of Sauron. Although Gandalf is clearly a hero, his heroism is beyond human imitation.

 

 

Human heroes abound in the trilogy: Aragorn, Boromir, his brother Faramir, the aged Theoden, Eowyn and Eomer (Theoden's niece and nephew), and the many warriors of Rohan and Gondor. Boromir at one point yields to the power of the Ring, trying to take it from Frodo, but, he recognizes his weakness almost immediately and dies defending the younger hobbits, Pippin and Merry. Aragorn, descended from two great marriages of elves and mortals, has a grace and power beyond that of mere human leaders. With this heritage he seems like one of the great epic heroes of the past, just as Tolkien's trilogy itself at time echoes the heroic epic world. Aragorn plans, leads, encourages, and heals; he is always ready to risk his life for the salvation of others. When the royal line of the great kings of the West is "returned" to power by him, the free peoples of Middle-earth can again find justice and the age of men can begin.

 

 

The most "human" heroes are the four hobbits. Although at first they do not fully understand the dangers of the quest, their commitment grows in proportion to their knowledge of the nature of their enemies. Frodo undergoes the greatest testing because the forces of Sauron concentrate their attacks on him. He is also tested by the Ring, by Gollum whom a lesser hero might have killed for his own safety, and by physical strain. Although Frodo at the last moment yields to the evil pull of the ring, he is saved by his own virtue: the pity which had spared Gollum. Frodo carries a sword, but, except when he futilely strikes at the Lord of Nazgul, he rarely uses it; his heroism lies more in endurance than in battle.

 

 

Sam, like his master, endures, but he is called to fight against Gollum, Shelob, and the orcs. He delights in hearing the orcs misidentify him as a great elven warrior. Sam's major role in the trilogy is that of loyal friend. But he is also the voice of normalcy, longing for the beauties of home, his family and friends in the Shire, his garden, and his pots and pans. Like Sam, Pippin and Merry exemplify friendship and heroism on a more attainable level. They are too small to fight the orcs who capture them, but they outwit them, and travel with Fangorn and the ents to overcome Saruman. Back in the Shire after the destruction of the ring, Sam, Pippin, and Merry all share in the battle against more "normal" enemies: mere men.

 

 

Neither Elrond nor Galadriel participates in the quest, but they do contribute to its outcome. Elrond's power rescues Frodo from the Nazgul attack and his wound; and it is at Elrond's home that the fellowship is formed. Galadriel's gifts, especially Frodo's phial of light and the seeds of new life in Sam's box, symbolize the life-giving nature of the elves. When Galadriel later tells Frodo that the destruction of the One Ring will probably destroy the power of the Three Rings, it becomes clear how much the elves are sacrificing for the success of the quest. The nineteen Rings of Power made by elves of old had originally been formed as objects of goodness and beauty; it was Sauron who turned the rings he touched into sources of evil. Tolkien demonstrates how goodness can be perverted into something evil, but even more clearly he shows that evil in turn can be overcome.

 

LITERARY QUALITIES

 

 

At the beginning of The Fellowship of the Ring, Tolkien deliberately links the trilogy to its predecessor, The Hobbit. He describes the return of Bilbo, Gandalf, and the Ring and, in the prologue, he expands the nature of hobbits and summarizes the story of Bilbo and Gollum. The narrative at first continues the light spoken tone of the earlier novel, but as it develops, this tone recedes, only occasionally bursting forth in the words and actions of the irrepressible hobbits.

 

 

The author creates two major challenges for himself in structuring the three volumes: deepening the story's historical dimensions and uniting the many narrative strands. To make Frodo's quest part of a more cosmic struggle, Tolkien continues evolving the history of Middle-earth, using Gandalf and Elrond to relate the ancient history of Sauron, the Lord of the Rings, and supplying many glimpses of the mythological and legendary past through songs, allusions, and tales told by elves, dwarves, ents, and mortals. Tolkien allows information to seep through gradually. The Black Riders, for example, appear several times, each time causing deeper dread in the hobbits, before they are identified as the Ringwraiths. Aragorn's nobility also impresses itself on the reader in stages, not only through his historical deeds but also through revelations about his descent from legendary heroes. The destruction of the Ring and the crowning of Aragorn complete a chain of events stretching back from the end of the third age to the creation of elves and men in the first age. The compact history of Middle-earth in the appendix provides a broader explanation for many of the allusions within the trilogy itself; several sections of the appendix also extend into the future.

 

 

While Tolkien is deepening the overall dimensions of the War of the Ring, he also interlaces separate narrative threads to tell of the great deeds of the Fellowship. In the first volume the action moves forward smoothly and quickly, adventures following one another chronologically, and flashbacks deepening his story without blurring the time sequence. After the breakup of the fellowship, however, Tolkien links the activities of the separated fellows by a more intricate system of flashbacks, foreshadowings, retellings, and allusions to what is happening simultaneously at other places.

 

 

After the death of Boromir Tolkien traces two groups of six fellows; later (in book five) the narrative becomes even more complex because the fellows have re-formed into three groups. Isengard and Minas Tirith provide not only meeting places where the six fellows can explain recent events to one another (and to the reader), but also dramatic events to which the story of Frodo and Sam can be linked.

 

 

At the end of the final volume, The Return of the King, Tolkien completes the cycle with the hobbits' return to the Shire after Aragorn's coronation and wedding. In the account of the journey home, the reader learns what has happened to several characters from the earlier stages of the quest. Tolkien leaves no loose ends in his narrative. Saruman, for example, is removed from Middle-earth; Sam's friend Bill, the pony, reappears to bring revenge on his old master and joy to Sam; Lobelia Sackville-Baggins proves that goodness can assume many guises. When the narrator finally reveals who has the Ring of Fire, the source of Gandalf's pervasive fire-creating power becomes clear.

 

 

Throughout the trilogy Tolkien exemplifies his views of true fantasy. He produces an inner consistency within the secondary world so that what happens there follows consistent principles. Although some of the inhabitants of Middle-earth remain foreign to the "real" world, they fit convincingly within the Tolkien cosmos. Those who appear repeatedly act according to their natures each time. Orcs, for example, are cruel, crude, ugly, and quarrelsome; they love darkness and hate sunlight. When the orcs do not shrink from the sun, Aragorn sees their actions as a sign of Saruman's greater control over them. Ents are consistent in their hatred of orcs and in their longing to see the lost entwives again. Their legends, their treelike distinctions in personality, and the fitting traits of their leader Fangorn add a touch of humor and a sense of the role of nature in the history of the world. The strangeness of talking trees is explained by their relationship with elves, who befriended ents in the past and taught them to speak. Whenever elves appear, they are beautiful and good; they love starlight and water and trees. The mythic significance of their "Star Queen," Elbereth, permeates the trilogy, as does the concept of the movement of the elves over the sea to the west. The final sailing of the elves with Gandalf and the two ring-bearers provides an ending in accord with elven traditions and with the cyclic narrative.

 

SOCIAL SENSITIVITY

 

 

In his preface to the trilogy, Tolkien distinguishes between allegory and applicability in literature. While he disclaims having imposed any allegorical significance on his story, he asserts the right of readers to apply the story as they see fit. In light of this disclaimer, it seems contrary to his intention to interpret The Lord of the Rings as political or social allegory, as some critics have done. On the other hand, readers in all generations can apply to their own age some of the overall principles embodied in the trilogy. The fact, for example, that elves, dwarves, hobbits, and human beings can set aside "racial" differences to work together for the welfare of Middle-earth can be extended to a hope that modern human races can set aside their differences, no more deeply embedded than the distrust between dwarves and elves.

 

 

Many battles take place in Middle-earth—often violent and bloody ones. The heroes fight bravely, sometimes against terrible odds, but nowhere do the "good" characters rejoice in fighting, except perhaps when Fangorn and the ents delight in overthrowing the tree destroyers, Saruman and his orcs, or when Legolas and Gimli compete in the number of orcs slain. Before the Battle of Bywater, after the return to the Shire, Frodo directs his companions to avoid killing their enemies if possible. Even Saruman would have been spared if his own cruelty had not provoked the enslaved Grima to turn against him.

 

 

Evil is readily recognizable by its ugliness and by its fruits. Goodness is equally recognizable, and its fruits are more lasting. The author does not preach, but his good characters exemplify in action the virtues of mercy, perseverance, generosity, and friendship. Sauron, Saruman, and the Ringwraiths all embody the vices of hatred, greed, and the thirst for power. The influence of Sauron on those who once were normal men demonstrates the pervasiveness of evil, as does the ugliness of Sauron's land, Mordor. While the destruction of Sauron and the Ringwraiths suggests that evil can be overcome, it does not imply that the destruction of a major source of evil eliminates all evil. The Southrons continue to fight after Sauron's power collapses, Saruman's petty destroyers of good continue their work in the Shire, and Aragorn finds it necessary to establish guardians for his borders. Middle-earth after Sauron is no utopia, but it is a world very much like ours, one worth cultivating to bring forth beauty and goodness. In Gondor and in the Shire hope lives on.

 

TOPICS FOR DISCUSSION

 

 

1. How does Tolkien develop the nature of the Black Riders so that their identity as Ringwraiths does not come as a surprise?

 

 

2. Many characters convey pieces of information at the Council of Elrond—information about the history of the Ring, about events that have happened more recently, or about their own presence at the Council. What information is new to the reader?

 

 

3. What shows that the Ring has no effect on Tom Bombadil? What is later given as an explanation for this? Why is Gandalf unwilling to entrust the Ring to Tom?

 

 

4. When Frodo offers his Ring to Galadriel, she refuses it, as had Gandalf and Aragorn. Why does she refuse it? How do the three elven Rings, one of which she wears, differ from the other Rings of Power?

 

 

5. Pippin, Aragorn, and Denethor all use one of the palantiri. What happens in each case? What accounts for the different effects that the palantiri have on Denethor and Aragorn?

 

 

6. In the trilogy many characters and objects have powers beyond the "natural." Such supernatural powers are part of the inner consistency of Middle-earth. The most pervasive of these elements are the Rings of Power, the palantiri, and Gandalf. Select three or four other supernatural objects or characters and show how they fit into Tolkien's concepts of Middle-earth.

 

 

7. Tolkien often shows how evil can unintentionally work for good. How is this demonstrated by Grishnakh? By Grima?

 

 

8. After the Battle of Minas Tirith, Gandalf tells Pippin that if Elrond had not allowed Merry and him to come along "then far more grievous would the evils of this day have been." What are the contributions of Merry and Pippin?

 

 

9. Although Galadriel and the other elves of Lorien are not part of the fellowship, they contribute to the success of the quest. Discuss their major contributions to the work and well-being of the fellows.

 

 

10. According to Tolkien's essay "On Fairy-stories," evil should be recognizable because of its ugliness. How does this principle reinforce Tolkien's portrayal of the orcs as evil characters?

 

 

11. Aragorn's claim to kingship is indicated in many ways. What are the actions or circumstances which prepare the people of Gondor for Aragorn's eventual coronation? Why are they significant?

 

IDEAS FOR REPORTS AND PAPERS

 

 

1. Throughout the trilogy Tolkien uses foreshadowing and flashbacks to draw the scattered events of his narrative together. Select at least eight scenes and events in the trilogy (drawing from all three volumes) and show how Tolkien uses these techniques effectively.

 

 

2. Songs and verses play a major part in the trilogy, both artistically and structurally. Referring to sections from all three volumes, identify several different types of songs and verses and explain their relevance to the overall narrative and their function in the creation of settings and characters.

 

 

3. Even though Frodo, Aragorn, and Gandalf are the "heroes" of the trilogy, Samwise Gamgee is in many ways more "real." Analyze the development of Sam's character. How does Tolkien make him such an appealing character? How does Sam change during the quest?

 

 

4. Tolkien stated his preference for "history, true or feigned" as a subject for his writing. Among the "historical" devices incorporated into the trilogy is the set of appendices at the end of The Return of the King. How does "The Numenorean Kings" in the first appendix throw light on situations in the trilogy?

 

 

5. Select one of the places in Middle-earth (e.g., Mordor, Lorien, the Shire) and explain some of the laws or principles that operate there. Compare it with our world. What are the abilities which animate and inanimate beings have there, and what customs or situations are taken as a matter of course?

 

RELATED TITLES AND ADAPTATIONS

 

 

The Lord of the Rings continues the story of the ring of invisibility found by Bilbo Baggins in The Hobbit; it also draws on material published later in Tolkien's mythology of Middle-earth, The Silmarillion. The Hobbit in tone and characterization resembles an extended fairy tale which children as well as adults can enjoy and understand. In this narrative Tolkien lays the groundwork for the ring motif in the trilogy, but as far as Bilbo and the reader are concerned the ring at this stage conveys no power other than that of invisibility. By what seems an accident Bilbo finds the ring and is able to use it to help his thirteen dwarf friends reclaim their ancestral treasure from the dragon Smaug. The previous owner of the ring, Gollum, and its creator, Sauron, try to recover the ring throughout the trilogy. The Silmarillion provides a more cosmic introduction to the trilogy, but it can probably be better appreciated by one who is already familiar with The Lord of The Rings.

 

 

In The Silmarillion Tolkien presents the myths and legends underlying the creation of Middle-earth and its inhabitants, especially the elves. Much of The Silmarillion is summarized in the appendix to the trilogy and in the many songs about the elves and about the ancestors of Elrond and Aragorn. The third volume of the trilogy, The Return of the King, tells of the reforging of bonds between the elven and human lines whose stories form the basis of The Silmarillion.

 

 

A video version of The Lord of The Rings (Thorn EMI Video, 1978) presents part of the story in animated cartoon. The film emphasizes the violence of battles, omitting the elements of the trilogy that make it significant as a work of literature, but it may help some students to follow Tolkien's intricate plot. Directed by Ralph Bakshi and featuring the voices of Christopher Guard as Frodo, William Squire as Gandalf, Michael Scholes as Sam, John Hurt as Aragorn, and Peter Woodthorpe as Gollum, the film disappoints many readers of the novels because it ends with only the second volume of the trilogy.

 

 

Contributed by: Marie Michelle Walsh, College of Notre Dame of Maryland

 

 

Source: Beacham’s Guide to Literature for Young Adults. Copyright by Gale Group, Inc. Reprinted by permission.

 

 

Microsoft ® Encarta ® Reference Library 2004. © 1993-2003 Microsoft Corporation. All rights reserved.

 

 

 

Tolkien, J(ohn) R(onald) R(euel)

Tolkien, J(ohn) R(onald) R(euel) (1892-1973), South African-born British university professor, medieval scholar, philologist, and writer of fantasies. Tolkien is best known for his fantasy novels The Hobbit (1937) and The Lord of the Rings (1954-1955).

 

Tolkien set his works in an imaginary realm called Middle-earth, peopling it with different “races”: hobbits, elves, dwarves, wizards, orcs (goblins), and humans. Each of these races has distinct physical and moral traits. For instance, hobbits are short in stature and love a life of simple comforts. They represent the side of Tolkien’s nature that loved tobacco, beer, and companionship. Elves are tall and slim, and with their melodious language and their beauty they represent Tolkien’s religious and aesthetic ideals. Dwarves are a race of miners, small but powerfully built, who prize the gold and gems they dig from the earth. Often gruff and sometimes greedy, dwarves are also fiercely loyal to their friends and kinfolk. Wizards are gaunt and possess great magical powers; some are good and others are evil. Orcs are hideous monsters who represent pure evil. Men are the youngest race in Middle-earth, and they embody the potential for courage and cowardice, friendship and betrayal, generosity and selfishness—in short, the complexities of good and ill that Tolkien saw in modern people.

 

Tolkien modeled the central hobbit characters, Bilbo Baggins and his nephew Frodo, after British enlisted men he had known in World War I (1914-1918). Baggins and Frodo loathe danger and discomfort, but find themselves called to high heroic action: Bilbo in the destruction of a dragon, and Frodo in battling Sauron, the demonic being who desires control of all Middle-earth.

 

The Hobbit, Tolkien’s first successful work of fiction, developed from stories told to Tolkien’s children. It is notable for the completeness (both linguistically and geographically) of its setting. The story centers on the small and timid Bilbo Baggins, who is lured into a treasure-hunting adventure and finds a ring that makes its wearer invisible. The ring later passes to his nephew Frodo and becomes the central symbol in Tolkien’s masterpiece, The Lord of the Rings, a work of fantasy intended primarily for adults. This work, which describes the quest of Frodo to destroy the evil ring of power, was published in three parts: The Fellowship of the Ring, The Two Towers, and The Return of the King. The Lord of the Rings most fully expresses Tolkien’s ideals of self-sacrifice and love of both the land and artistic creation. With these works Tolkien established himself as a master of fantasy, a genre he helped resurrect as a serious form of modern literature.

 

Tolkien was born in Bloemfontein, South Africa. He showed early promise as a linguist, inventing his own alphabets and languages, and won a scholarship to Oxford University. At Oxford he studied Old and Middle English and Old Norse and invented two “elvish” languages. Soon after graduating in 1915, Tolkien enlisted in the British army, but after four months in the World War I trenches, he developed trench fever and was sent home in 1916 for a lengthy recuperation. War, he later said, deepened and sobered his imagination and stimulated his love of fantasy. While hospitalized in 1917 he began The Silmarillion, the first expression of his desire to create his own world, with its own peoples, languages, and history. The Silmarillion, which remained unpublished until 1977, presents the mythological beginnings of Middle-earth.

 

Tolkien continued his scholarly work while writing fantasies. From 1920 to 1925 he taught at the University of Leeds, and in 1925 he became professor of Anglo-Saxon at Oxford University. From 1945 to 1959 he served as Merton Professor of English at Oxford. As a scholar Tolkien theorized about the meaning of fantasy and argued for the importance of such medieval fantasies as Beowulf and the Arthurian legend Sir Gawain and the Green Knight. He also translated or edited editions of these works. In the essays “Beowulf: The Monsters and the Critics” (1936) and “On Fairy-Stories” (1939), Tolkien claimed that the mythological imagination, which invents fantasy realms and beings, enriches the spirit and touches on basic truths in a manner akin to religion.

 

The Silmarillion was edited by Tolkien’s son Christopher and published after the author’s death. Other Tolkien works edited by Christopher Tolkien and published posthumously include Unfinished Tales (1980) and The Return of the Shadow (1989), which contains early versions of The Lord of the Rings.

 

The Fellowship of the Ring, the first of three motion pictures based on Tolkien’s novel The Lord of the Rings, was released in 2001. The second movie, The Two Towers, appeared in 2002, and a third film, The Return of the King, was scheduled for release in December 2003.

 

 

Microsoft ® Encarta ® Reference Library 2004. © 1993-2003 Microsoft Corporation. All rights reserved.

 

 

 

English novelist J. R. R. Tolkien created an enduring body of work that includes the novel The Hobbit (1937) and the trilogy The Lord of the Rings (1954-1955). These books are set in a fantasy world called Middle Earth. The Hobbit centers around the small and timid Bilbo Baggins who, lured into a treasure-hunting adventure, finds a ring that makes its wearer invisible. In The Lord of the Rings, Bilbo’s nephew Frodo gains possession of the ring and battles Sauron, a demonic being who desires control over all Middle Earth.

© 1993-2003 Microsoft Corporation. All rights reserved.

 

 

 

British author J. R. R. Tolkien wrote the fantasy tale The Hobbit in 1937 as a children’s book. The sequel, a three-volume set entitled The Lord of the Rings, written between 1954 and 1955, tells a tale of good against evil in the fantastic setting of Tolkien’s imaginary Middle Earth.

© 1993-2003 Microsoft Corporation. All rights reserved.

 

 

 

 

Faithless is he that says farewell when the road darkens.

 

J. R. R. Tolkien (1892 - 1973)

South African-born British scholar, philologist, and writer.

The Lord of the Rings

Microsoft ® Encarta ® Reference Library 2004. © 1993-2003 Microsoft Corporation. All rights reserved.

 

 

 

 

 

Where iss it, where iss it: my Precious, my Precious? It's ours, it is, and we wants it.

 

J. R. R. Tolkien (1892 - 1973)

South African-born British scholar, philologist, and writer.Gollum, searching for the ring of power.

The Lord of the Rings

Microsoft ® Encarta ® Reference Library 2004. © 1993-2003 Microsoft Corporation. All rights reserved.

 

 

 

 

 

One Ring to rule them all, One Ring to find them,

One Ring to bring them all and in the darkness bind them.

 

J. R. R. Tolkien (1892 - 1973)

South African-born British scholar, philologist, and writer.

The Lord of the Rings

Microsoft ® Encarta ® Reference Library 2004. © 1993-2003 Microsoft Corporation. All rights reserved.

[brave]

Mάλιστα... κοντεύετε να γράψετε τον άρχοντα των δαχτυλιδιών (και που?... στο ice tea που εκτός οτι δεν έχει XP, αν δε μεταφερθεί θα φάει και κανα σβήσιμο), ενώ η απάντηση στην "απορία" του Κώστα είναι μόλις 39 λέξεις

Οπως στη Σκανδιναβική παράδοση τα Τρολς είναι Γίγαντες που άντεξαν τις μάχες, αλλα παραμορφώθηκαν και γίναν κάτι άλλο, έτσι και τα Ορκς είναι ξωτικά που βασανίστηκαν και μεταλλάχθηκαν σε είδος χωρίς καμία λογική απο το Σάροουμαν και τον (ξέχασα το όνομα του άλλου μάγου) ΤΕΛΟΣ

 

 

Φυσικά και δεν αποτελούν "κανονική" φυλή, και είναι φτιαγμένα και "προγραμματισμένα" να υπηρετίσουν το Σώρον... Τωρα αν ήταν Γκολεμ ή ρομποτ, παλι θα το έβρισκες ρατσιστικό?

Edited January 4, 2006 by brave

[Βάρδος]

Επειδή είναι αδύνατον να απαντήσω σε όλους ξεχωριστά, απαντώ συμπυκνωμένα.

 

Όταν λέμε για ρατσισμό, μιλάμε για τα νοήματα που περνάει το έργο του Τόλκιν σε εμάς τους ανθρώπους του πλανήτη Γη. Ένα το κρατούμενο.

 

Τα ορκ, τα ξωτικά, οι νάνοι, και τα διάφορα μπούμπουρου είναι, κατ'ουσίαν, άνθρωποι, απλά το ένα έχει πιο μακρείς χαυλιόδοντες, το άλλο είναι ψηλό, το άλλο κοντό, άλλο έχει τη μία νοοτροπία, άλλο έχει την άλλη νοοτροπία κτλ. Είναι καρικατούρες ανθρώπων και ανθρώπινων συμπεριφορών. Γιατί όλα αυτά είναι πλάσματα με λογική' δεν είναι άλογα ζώα. Κι επιπλέον, ένας συγγραφέας άνθρωπος σιγά μη μπορούσε να σκεφτεί μια φυλή ανώτερη του ανθρώπου, από τη στιγμή που δεν μπορεί να τη συλλάβει ο εγκέφαλός μας. Επομένως, κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί: φτιάχνει φυλές ανθρωποειδείς. Δεύτερο το κρατούμενο.

 

Το συμπέρασμα είναι πως, ναι, υποτίθεται ότι στον κόσμο του Τόλκιν υπάρχει αυτή η "πραγματική" ανωτερότητα/κατωτερότητα κάποιων φυλών, όπως και η "πραγματική" τάση προς το καλό ή προς το κακό.

 

Πίσω στη Γη, όμως...

 

...αυτά είναι μαλακίες. Δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Το έργο του Τόλκιν δεν αντανακλά την πραγματικότητα, αλλά ένα ρατσιστικό καθρέπτισμα της πραγματικότητας. Γι'αυτό λέμε ότι είναι ρατσιστικό. Δεν είναι ρατσιστικό, φυσικά, μέσα στον ίδιο του τον κόσμο, όπου ισχύει η ανωτερότητα των φυλών που έχει επινοήσει. Είναι ρατσιστικό γιατί δείχνει μια νοοτροπία απόλυτου και πραγματικού ρατσισμού: δηλαδή, ότι όντως υπάρχουν ανώτερες και κατώτερες φυλές.

 

Ένα έργο που δεν είναι ρατσιστικό περιέχει ρατσιστικά φαινόμενα, για να μας δείξει την ασχήμια του ρατσισμού. Δείχνει, πχ, πώς υποφέρει ένα ορκ στα χέρια των ανθρώπων. Ένα έργο που είναι ρατσιστικό δεν περιέχει φαινόμενα ρατσισμού. Πχ, το ορκ σφάζεται ως "απόλυτα κακό και αποτρόπαιο" χωρίς δεύτερη σκέψη. Το πρώτο έργο σε προβληματίζει πάνω στο ρατσισμό (αναρωτιέσαι, τελικά, ποιος έχει το δίκιο), το δεύτερο έργο είναι απόλυτο και ξεκάθαρο (δεν αναρωτιέσαι' είναι κάτι που θα έγραφε ένας εθνικοσοσιαλιστής για να προωθήσει τα πιστεύω του --και, όχι, δεν αποκαλώ τον Τόλκιν "εθνικοσοσιαλιστή", ένα παράδειγμα φέρνω).

[The Blackcloak]

Παίδες τα ξωτικά είχαν όλες αυτές τις ιδιότητες που αναφέρετε, αλλά δεν είχαν κάτι που είχαν οι άνθρωποι κι ήταν 1000 φορές καλύτερο: την προσαρμοστικότητα. Ας μην ξεχνάμε ποιον "δε σηκώνει" η Μέση Γή στο τέλος της Τρίτης Εποχής και ποιος παίρνει τα πλοία να φύγει για το Άμαν, συχνά αδιαφορώντας για την τύχη των άλλων, όπως καθαρά λέει ο ξωτικοάρχοντας(Χάλντιρ νομίζω) που συναντούν στην αρχή του ΆτΔ τα Χόμπιτ.

Να σημειώσω πως ο ίδιος ο Τόλκιν αργότερα είπε πως δε συμφωνούσε με την ιδέα ότι τα όρκ είναι διεφθαρμένα ξωτικά και σκεφτόταν να την αλλάξει (στο κάτω κάτω αυτή σύμφωνα με τα γραφόμενα είναι μία μόνο εκδοχή της προέλευσής τους).

 

Αλλά ακόμα κι αν ισχύει είναι ξεκάθαρο από τη συμπεριφορά των όρκ πως ΔΕΝ είναι άλογες πολεμικές μηχανές, απόλυτα εξαρτημένες από τη βούληση του κυρίου τους...

 

Οι Ντούνεντάϊν δεν έδειχναν ότι είναι ανώτεροι για τον απλό λόγο ότι όταν το έδειξαν στην ιστορία τους με υπεροψία και ιμπεριαλιστικές τάσεις (Αρ- Φαραζόν και άλλοι) άρχισε η παρακμή, αφού ναι μεν είχαν πλεονεκτήματα, αλλά τα συνόδευαν και μεγαλύτερες ευθύνες απέναντι στους θεούς και τους άλλους ανθρώπους...

 

Το περασμένο μεγαλείο θα το καταλάβαινα αν στηριζόταν στη σκέψη ή τον πολιτισμό, αλλά εδώ το στηρίζει καθαρά στο αίμα κι αυτό είναι ρατσιστικό στοιχείο. Τέλος.

Edited January 4, 2006 by The Blackcloak

[Atrelegis]

Έχει καταντήσει γραφικό πλέον...τουλάχιστον να το μεταφέρετε στο σxετικό θέμα στο κανονικό forum.

 

Και Raspk, σταμάτα να ανεβάζεις βιογραφίες στο forum. Κανείς δε θέλει να διαβάζει κατεβατά.

[Sabrathan]

Πωπω... αν είναι να μην μπορούμε να δεχτούμε την διαφορετικότητα σε έναν άλλο κόσμο φαντασίας, τότε ΟΚ, ας κάτσουμε να ψάχνουμε παντού για ρατσιστικά νοήματα. Εγώ όμως σας λέω πως και τα μισά κλασικά παραμύθια να ψάξετε θα βρείτε όλα τα κακά των κολάσεων με αυτήν την λογική. Φαίνεται πως ή είμαι τυφλός σε αυτά τα νοήματα οικιοθελώς (το οποίο μάλλον δεν ισχύει), ή απλά είμαι ικανός να αποδεχτώ και να θαυμάσω το ότι απλά δεν είναι τα πράγματα όπως είναι στην γη.

 

Blackcloak, μην ξεχνάς στο τέλος ποιος ήταν ο σωτήρας των στρατών της Μέσης Γης, ο Άρχοντας των Ντούνεντειιν. Τα ξωτικά φεύγουν επειδή "πέρασε ο καιρός τους"/"κουράστηκαν"/"καλούνται πίσω στο Βάλινορ". Αν αυτό θες να το πεις έλλειψη προσαρμοστικότητας, OKAY, αλλά και πάλι δεν αναιρεί το ότι είναι πιο παλιό είδος, ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ από τον άνθρωπο.

 

Βάρδε, είναι καρικατούρες των ανθρώπων, κατά κάποιο τρόπο. Αλλά δηλαδή αν ήταν σαν τα Άλιεν, δεν θα είχες πρόβλημα να υποθέσω; Ή μήπως στο Starship troopers όπου εκεί πραγματικά έδειξε τι εστί ρατσισμός, έστω και μεταξύ των ειδών.

 

"Δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Το έργο του Τόλκιν δεν αντανακλά την πραγματικότητα, αλλά ένα ρατσιστικό καθρέπτισμα της πραγματικότητας. Γι'αυτό λέμε ότι είναι ρατσιστικό. Δεν είναι ρατσιστικό, φυσικά, μέσα στον ίδιο του τον κόσμο, όπου ισχύει η ανωτερότητα των φυλών που έχει επινοήσει. Είναι ρατσιστικό γιατί δείχνει μια νοοτροπία απόλυτου και πραγματικού ρατσισμού: δηλαδή, ότι όντως υπάρχουν ανώτερες και κατώτερες φυλές."

 

Ναι -αλλά- για όσους ΔΕΝ είναι ρατσιστές ο ρατσισμός τελικά σημαίνει την ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΗ αντίληψη πως υπάρχουν ανώτερες και κατώτερες φυλές. Επιμένεις φυσικά να συνδιάζεις τα είδη πέρα των ανθρώπων με άλλες φυλές ανθρώπων αντί για Μαγικά Πλάσματα, και επειδή εμπλέκονται με τους ανθρώπους και τον κόσμο τους περισσότερο από τις κλασικές νεράιδες και τους νάνους άλλων παραμυθιών, είναι ρατσιστικό. Ξαναρωτάω κάτι που όλοι σας βολικότατα αγνοήσατε πριν: συμπεριφέρεσαι ρατσιστικά στο μυρμιγκι 'η την μαϊμού όταν δεν της συμπεριφέρεσαι όπως σε έναν άνθρωπο; Δεν είσαι ρατσιστής αφού η απάντηση προφανώς είναι αρνητική; Ή μήπως για οποιονδήποτε λόγο (και δεν με νοιάζει ποιος λόγος είναι αυτός, γιατί σύμφωνα με την λογική σας, όποιες διαφορές και αν έχουν τα είδη, δεν έχει σημασία, πρέπει να είναι όλα ίσα), είναι όντως ΚΑΤΩΤΕΡΑ -είδη- (και ΟΧΙ φυλές), και έτσι συμπεριφερόμαστε; Φυσικά υπάρχουν οι εξαιρέσεις αυτών που φροντίζουν την ζωή του μικρότερου εντόμου σαν να είναι πολύτιμη, ΑΛΛΑ δεν τους φέρονται πλήρως σαν άνθρωποι διότι... δεν -είναι- στο επίπεδο (εξέλιξης, αν προτιμάτε, αν και αυτό δεν ισχύει, απλά έτσι είναι το είδος τους) των ανθρώπων. Αν θέλει κανείς μπορεί και να φιλοσοφίσει με τον σκύλο του. Δεν νομίζω πως θα λάβει καμία απάντηση. Αν ο Τόλκιεν ήθελε να ικανοποιήσει κάποια έμφυτη του ανάγκη για ρατσισμό, ακόμα και έτσι εμένα δεν μου λέει τίποτα ρατσιστικό στο έργο του. Οπότε, δεν υφίσταται κάποιο ρατσιστικό μύνημα.

 

Δεν ΕΧΟΥΜΕ διαφορετικά "είδη" ανθρωποιειδών στην γη. Στην Μέση Γη υπάρχουν. Οι διαφορές δεν είναι μόνο θέμα του πόσο κοντός ή ψηλός είναι. Το ένα είναι ένα ευλογημένο, ΜΑΓΙΚΟ είδος πνευμάτων που ζει για ΠΑΝΤΑ. Το άλλο είναι κάτι τέτοιο αλλά με χαρακτηριστικά που πηγάζουν από την πέτρα. Ίσως τα Χόμπιτς να είναι πιο κοντά στους ανθρώπους, αλλά και πάλι δεν είναι ίδιοι, ούτε σωματικά, ούτε στην ΣΚΕΨΗ, ούτε στο πνεύμα. Κάποιος ανέφερε μυθολογικά πλάσματα: γιατί με αυτά δεν ειπώθηκε ποτέ τίποτα περί ρατιστικών μυνημάτων; Σας παρακαλώ προσφέρατε έστω ένα αντεπιχείρημα σε όλα αυτά γιατί δεν μου αρέσει να επαναλαμβάνομαι ούτε να με αγνοούν.

 

"Αλλά ακόμα κι αν ισχύει είναι ξεκάθαρο από τη συμπεριφορά των όρκ πως ΔΕΝ είναι άλογες πολεμικές μηχανές, απόλυτα εξαρτημένες από τη βούληση του κυρίου τους..."

 

Και όμως ήταν, από επιλογή τους. Ας πρόσεχαν. Διάβασε PLEASE το προηγμούμενο μου ποστ για μια υπερπλήρης ανάλυση της οποιασδήποτε πιθανότητας να γινόταν κάτι διαφορετικό και γιατί δεν έγινε αυτό και γιατί δεν βρίσκω ούτε στάλα ρατσισμού σε οποιαδήποτε περίπτωση.

Edited January 4, 2006 by Sabrathan

[Βάρδος]

Ο τιτλος τα λεει ολα.Συνεχιστε την ενδιαφερουσα συζητηση απο το σπαμ φορουμ.Καποιος καλος μοδερατορας να φερει τα σοβαρα ποστ εδω,τηρωντας μια σειρα ωστε να βγαζουν νοημα.

 

Ουφ...

 

Τα μετέφερα όλα.

 

heiron, μισώ.

 

Για όσους δεν ξέρουν, αυτή η συζήτηση άρχισε από ΕΔΩ. Αλλά, επειδή μια σοβαρή κουβέντα δεν έχει θέση στο Ice Tea Shop, τη φέραμε σ'ετούτο εδώ το αποτρόπαιον μέρος.