Παραισθήσεις επιθυμιών

[Throgos]

Νοστάλγησα ανόθευτες αλήθειες

που να μην έχουν φύγει – παρελθούσες –

και που να μην ανήκουν

σε μια άπιαστη και μακρινή ιστορία.

 

Πεθύμησα εμπειρίες που χαράζουν

- γλυκά ή και δυσάρεστα – δε μ’ ένοιαξε ποτέ,

αρκεί να πλάθουν την ωμή ψυχή

κι ας μην την ομορφαίνουν.

 

Ορέχτηκα ηδονή και απολαύσεις

και πάθος για ζωή, κι ανακαλύψεις

κι ας πέφτουν πίσω μου κατολισθήσεις·

ορέχτηκα ανείπωτα οράματα.

 

Κι όμως! Τα λόγια πάγωσαν

ξάφνου μπροστά στα χείλη

κι όλες οι οπτασίες – γλυκές, μαγευτικές –

έγιναν γκρίζα σκόνη.

 

Μα είχαν ήδη ανάψει

την άκρη απ’ το φιτίλι...

[Nienna]

I know the feeling... I know it all too well.

Θα σε παρηγορούσε αν σου έλεγα πως κάποτε σταματάς να θέλεις κι άλλο για λίγο; Πως κουράζεσαι, πως θέλεις μόνο να μπεις κάτω απ' το νερό και να μείνεις εκεί, ν' ακους το κύμμα εκ των έσω; Φυσικά δεν κρατάει πολύ, κι είναι μάλλον ασχημότερο του να θέλει κανείς κι άλλο - και το διαδέχεται, συνήθως, ακόμα μεγαλύτερη θέληση. Ζωή. Το καλό είναι πως μπορείς να την πάρεις όπως θέλεις... Παρ' την κάπως απ'όλα. Εννοώ να γελάς, να κλαις. Το είχες γράψει κι εσύ κάπου. Το ίδιο. Για να μην σταματήσεις να γράφεις (ποιήματα), και γιατί δεν μπορείς να μην κλαις. Εξ' άλλου άναψε το φυτίλι, τώρα να το σβήνουμε πρόωρα είναι ανούσιο και κατά της γατίσιας (και ανθρώπινης) περιέργειας...

 

Όπως καταλαβαίνεις νοηματικά μου άρεσε και με άγγιξε. Μορφολογικά έχεις γράψει και καλύτερα και νομίζω πως το ξέρεις, κάτι δεν κλειδώνει τέλεια στους συνδυασμούς λέξεων και στο μέτρο.