Το ξύπνημα

[Sonya]

Ο Μορφέας, αόρατος μέσα στον κόσμο των θνητών, έσκυψε πάνω απ' την κοπέλα που είχε μόλις κλείσει τα μάτια της, είχε κουλουριαστεί όσο μπορούσε κάτω απ' τα σκεπάσματα που δεν ήταν αρκετά για να την προστατέψουν απ' το τσουχτερό κρύο και παρακαλούσε, κλαίγοντας σχεδόν, για λίγη ζέστη και για λίγο φως. Φοβόταν το σκοτάδι, το σώμα της πονούσε απ' την παγωνιά, κάθε μυς της έτρεμε.

"Κοιμήσου" ψιθύρισε στοργικά ο θεός "κοιμήσου μικρή μου. Το ξέρω πως κρυώνεις, πως πονάς, πως φοβάσαι, αλλά αφέσου σε μένα κι εγώ θα σου χαρίσω ό,τι ποθείς, το βασίλειό μου ολόκληρο."

Με τα αιθέρια δάχτυλά του χάιδεψε τα μαλλιά της απαλά, μέχρι που η κοπέλα ένιωσε να βυθίζεται, να χάνεται και μετά να πετάει. Άκουσε γύρω της μελωδίες, ένιωσε τον ζωοδότη ήλιο να ζεσταίνει το παγωμένο της σώμα μέχρι μέσα στην ψυχή της, μύρισε λουλούδια. Τα πόδια της πάτησαν ξυπόλητα σε παχύ χορτάρι. Ακόμα και με κλειστά τα μάτια ήξερε πού ήταν, είχε πάει τόσες φορές σ' αυτό το μέρος. Για την ακρίβεια, αυτό το μέρος ήταν δικό της, ολοδικό της, καταδικό της. Της το είχε χαρίσει ο θεός που αγαπούσε και που την αγαπούσε, κόντρα σ' όλους τους νόμους των θνητών και των αθανάτων. Είχε καιρό να πάει. Τελευταία ο Μορφέας ερχόταν όλο και σπανιότερα. Είχε στην πλάτη του τα όνειρα όλου του κόσμου κι επιπλέον η Θανή, η αδελφή του, που είχε καταλάβει το δεσμό του με την Δομηνίκη, του είχε ξεκαθαρίσει ότι την επόμενη φορά που θα παρέβαινε τον Νομο, θα έπαιρνε την καλή του μια και καλή και θα την έστελνε με τον Άδη στα Ηλύσια Πεδία.

 

Η Δομηνίκη τα ήξερε όλα αυτά, ο αγαπημένος της δεν της έλεγε ποτέ ψέμματα. Πονούσε που δεν μπορούσε να γίνει τίποτα για να τους βοηθήσει, αλλά ήταν το τίμημα που ήξερε πως έπρεπε να πληρώνει για να είναι μαζί του, ένα τίμημα που πλήρωνε εδώ και καιρό. Οι μέρες και οι νύχτες της δεν ήταν άλλο από αναμονή για εκείνη τη νύχτα που θα μπορούσε να έρθει. Υπέμενε τη ζωή για τα όνειρα. Και πάντα, όποτε ένοιωθε πως ερχόταν σ' αυτό το μέρος, η καρδιά της φτερούγιζε τόσο δυνατά που φοβόταν πως θα ξυπνούσε απ' τους χτύπους της. Πάντα άνοιγε με λαχτάρα τα μάτια για να τρέξει στον Μορφέα της. Πάντα ένοιωθε να στροβιλίζεται μέσα στην αγάπη του πριν καν τον δει, νοιώθοντας την παρουσία του και μόνο.

 

Αυτή τη φορά ήταν αλλιώς. Η Δομηνίκη δίσταζε ν' ανοίξει τα μάτια της, ένιωθε κάτι διαφορετικό γύρω της. Αιστάνθηκε ένα παγωμένο χέρι ν' αγγίζει την καρδιά της και μέσα της μια καμπανούλα ηχούσε προειδοποιητικά για κάτι. Περπάτησε με κλειστά μάτια και όταν κατάλαβε ότι είχε φτάσει μπροστά του, τα άνοιξε. Και κατάλαβε.

 

Ο Μορφέας στεκόταν μπροστά της, πανέμορφος όπως πάντα. Χαμογελούσε, αλλά τα μάτια του δεν φεγγοβολούσαν μόνο αγάπη, όπως τις άλλες φορές. Μέσα τους υπήρχε πίκρα, θλίψη και πόνος. Την αγκάλιασε και την φίλησε, όπως πάντα, μόνο που είχε περισσότερο πάθος, μια ανάγκη, μια πείνα στο φιλί του. Μετά, σιωπηλά, περπάτησαν μέσα στον όμορφο κάμπο που της είχε φτιάξει κι έκατσαν ανάμεσα στα λουλούδια.

 

"Αγάπη μου..." της ψιθύρισε.

Πνίγοντας τα δάκρυα που αγωνίζονταν να ξεπηδήσουν απ' τα μάτια της, γύρισε και τον κοίταξε και κατάφερε να χαμογελάσει.

"Είναι το τέλος, έτσι δεν είναι;"

"Δομηνίκη..."

"Όχι, όχι, μην μου εξηγήσεις... ξέρω, τόσες φορές το 'χουμε συζητήσει. Καταλαβαίνω, πραγματικά καταλαβαίνω. Είναι το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε."

"Δεν... δεν μπορώ άλλο. Δεν αντέχω να μη σε έχω όταν σε θέλω, να πρέπει να περιμένω πότε θα λείπει η Θανή, πότε..."

Σήκωσε το χέρι της και του έκλεισε το στόμα.

"Αγάπη μου, έτσι ήταν απ' την αρχή. Το ήξερες και το ήξερα. Το ξέραμε ότι κάποτε θα τελείωνε. Είσαι θεός κι είμαι θνητή και δεν μπορούμε να τ' αλλάξουμε αυτό. Έτσι ήταν κι έτσι θα είναι."

"Δεν το θέλω, το ξέρεις πως δεν θ' αντέξω."

"Είναι καλύτερα, όμως, έτσι. Θα πονέσουμε κι οι δυο, αλλά θα περάσει ο πόνος. Κάποια στιγμή θα περάσει."

Έμειναν σιωπηλοί και χαμήλωσαν τα μάτια. Ο Μορφέας ένοιωθε να έχει κιόλας μετανοιώσει που πήρε αυτή την απόφαση, όσο κι αν ήξερε πως ήταν το καλύτερο που θα μπορούσε να γίνει. Για κείνον τα πράγματα ήταν δυσκολότερα. Ήταν η πρώτη φορά που είχε ερωτευτεί και θα είχε μπροστά του αιώνες πόνου και αναμνήσεων. Ενώ η Δομηνίκη, με τη δύναμη που η φύση έχει χαρίσει στους θνητούς, θα το ξεπερνούσε και θα συνέχιζε, μέχρι που θα γινόταν για κείνη μια ανάμνηση, ένα... όνειρο. Η ειρωνία τον έκανε να δακρύσει.

"Όχι, μην κλαις, μην κλαις αγάπη μου."

"Δεν αντέχω να σε χάσω. Το ξέρω ότι εγώ το αποφάσισα, αλλά δεν το αντέχω."

"Μα δε θα με χάσεις. Θα μου στέλνεις όνειρα και μπορεί κάποια φορά να σε δω κιόλας."

"Αλλά δεν θα είναι το ίδιο. Εσύ θα συνεχίσεις, θα βρεις κάποιον θνητό και τα φτιάξεις μια νέα ζωή. Εγώ θα μείνω στα όνειρα."

Η Δομηνίκη χαμογέλασε πικρά.

"Μόνο στα όνειρά μου ήσουν πάντα, ούτως ή άλλως. Δεν ήταν σχέση αυτό, μόνο... διάλειμμα από την πραγματικότητα."

"Όμως σ' αγαπώ."

"Κι εγώ εσένα."

"Και τώρα;"

"Τώρα... αποχαιρετιόμαστε, υποθέτω. Εγώ ξυπνάω κι εσύ... εσύ γυρνάς στα όνειρά σου."

"Και θα είναι το τέλος;"

"Ή η αρχή για κάτι διαφορετικό."

Ο Μορφέας την αγκάλιασε και τη φίλησε για μια τελευταία φορά, ευχόμενος να μπορούσε να κρατήσει για πάντα αυτή η στιγμή. Έκλαιγε, ένοιωθε να καίνε τα σωθηκά του, να ξεριζώνεται η ίδια του η ύπαρξη απ' το σώμα του. Όσο είχε ακόμα τη δύναμη, πριν η φωνή που του έλεγε ότι είναι λάθος τον νικήσει, την έστειλε πίσω στο σώμα της κι έμεινε μόνος, μέσα στο όνειρο που είχε φτιάξει για κείνη και που χωρίς εκείνη δεν είχε νόημα. Έκλαψε για την κατάρα που εκείνος, ο θεός του ονείρου, δεν είχε το δικαίωμα να ονειρευτεί, να ζήσει τ' όνειρό του, έκλαψε μέχρι που ένοιωσε ότι θα 'σπαγε η ψυχή του.

"Αντίο..." ψιθύρισε στο όνειρό του.

Η Δομηνίκη ξύπνησε στο παγωμένο δωμάτιο και παραδόθηκε κι εκείνη, η λογική, η δυνατή, στα δάκρυα. Πίσω στην κάθε μέρα, χωρίς ελπίδα, χωρίς όνειρο, στερημένη απ' τη ζεστασιά της προσμονής, έκλαιγε για όσα είχαν ειπωθεί και για όσα δεν θα λέγονταν ποτέ.

"Ούτε στα όνειρα πια... ούτε κει δεν υπάρχει πια αγάπη... ελπίδα... αντίο, αντίο αγάπη μου" ψιθύρισε ανάμεσα στα δάκρυά της.

 

Λίγο τα μάτια μου να κλείσω θέλω

να ονειρευτώ ό,τι πια δεν έχω

μα δεν τολμώ, φοβάμαι, δεν μπορώ

το τέλος του ονείρου μου να δω...

[Nihilio]

Πιστεύω ότι θα ταίριαζε περισσότερο στις Ιστορίες Φαντασίας. Επίσης μου θύμισε πολύ Sandman.

 

Τώρα για την ιστορία, είνια αρκετά καλή, τυπική Sonya, με όμορφα δωσμένους διαλόγους και συναισθήματα, αλλά νομίζω λείπει κάτι που θα την έκανε ακόμα καλύτερη, κάτι που δεν μπορώ να διακρίνω τι ακριβώς είναι (κατατοπιστικότατος ), πιθανότατα λίγες περισσότερες περιγραφές, κάποιες εξηγήσις για το τι συμβαίνει, κάτι λιγότερο αφηρημένο. Μπορεί όλα αυτά να γίνονται σε όνειρο, χρειάζεται όμως λίγο λιγότερο ονειρική προσέγγυση η ιστορία.

[Bardoulas©]

Κατά την ταπεινή μου άποψη, αυτό που λείπει λέγεται μάλλον ζωντάνια και δυναμικότητα. Σαν ιδέα, η ιστορία είναι πάρα πολύ καλή. Στην υλοποίηση χάνει λίγο. Ας πούμε, σε κανένα σημείο του κειμένου δεν καταλαβαίνω ότι ο Μορφέας είναι Θεός. Εντάξει, το αναφέρεις, αλλά μέσα από το κείμενο δε φαίνεται ιδιαίτερα. Επίσης αυτό που είπε ο Nihilio ότι δεν φαίνεται ιδιαίτερα τι είναι όνειρο και τι πραγματικότητα. Κάνεις την περιγραφή στην πρώτη παράγραφο και μετά αναλώνεις όλη την ιστορία στο διάλογο. Είχα συνηθίσει στο por una cabeza τις πολύ έντονες περιγραφές κυρίως των συναισθημάτων αλλά και του χώρου.

 

Τι μου άρεσε.

Μην το θάβω τελείως το κείμενο. Όπως είπα, η ιδέα είναι καταπληκτική. Το γεγονός ότι ο Θεός φαίνεται να είναι ο αδύναμος της ιστορίας είναι επίσης ωραίο στοιχείο. Όπως και το φινάλε είχε κάτι από...Sonya.

 

Σε γενικές γραμμές καλή ιστορία.

[Βάρδος]

Χριστίνα, κάνω κριτική σε ιστορία σου. Σημείωσε. :Ρ

 

Λοιπόν. Συμπαθητική ιστορία, και, όπως είπε κι ο Μιχαήλ Άγγελος από πάνω, μου θυμίζει υπερβολικά Sandman (αν και πιστεύω ότι παρατηρώ και κάτι αυτοβιογραφικό στο όλο θέμα, για το οποίο ο άλλος πρέπει να σε ξέρει για να το καταλάβει-- και δε μιλάω άλλο ). Δημιουργεί την ανάλογη συναισθηματική φόρτιση μέσα σε λίγες λέξεις, κι αυτό είναι καλό. Ο διάλογος δε μου πολυάρεσε. Θες να είμαι απόλυτα ειλικρινής; Μου φάνηκε ότι βγήκε από κάποιο υπερβολικό ρομάντζο. ("Ω αγάπη μου, Ρωμαίο..." κτλ) Ήταν ζωντανός, ήταν γρήγορος, αλλά ήταν υπερβολικά μελώ για τα γούστα μου.

 

Ένα άλλο πράγμα που παρατήρησα είναι ότι, μέχρι ένα σημείο, το κείμενο είναι γραμμένο από την ΟΓ της Δομηνίκης. Αλλά, μετά, το γυρίζεις ξαφνικά στην ΟΓ του Μορφέα, και οι σκέψεις και τα συναισθήματα της Δομηνίκης περνάνε στην αφάνεια. Αυτό φαίνεται παράξενο, γιατί... ποιος είναι τελικά ο πρωταγωνιστής αυτής της ιστορίας; Είναι μικρή, για να σηκώνει δύο πρωταγωνιστές, αλλά, αν ήθελες να τους κάνεις και τους δύο εξίσου σημαντικούς, τότε πιστεύω ότι θα έπρεπε και στην αρχή να έχουμε, ίσως, μια σκηνή με τον Μορφέα και, οπωσδήποτε, στο τέλος θα έπρεπε να έχουμε και αρκετή ΟΓ της Δομηνίκης.

 

Επίσης, αυτό--

 

Λίγο τα μάτια μου να κλείσω θέλω

να ονειρευτώ ό,τι πια δεν έχω

μα δεν τολμώ, φοβάμαι, δεν μπορώ

το τέλος του ονείρου μου να δω...

 

--ποιος το λέει, ή ποιος το σκέφτεται; Έτσι όπως στο τέλος έχει μεταπηδήσει από ΟΓ σε ΟΓ, δεν είναι ξεκάθαρο.

 

 

Πάμε και σε μερικές τεχνικές λεπτομέρειες.

 

Ο Μορφέας, αόρατος μέσα στον κόσμο των θνητών, έσκυψε πάνω απ' την κοπέλα που είχε μόλις κλείσει τα μάτια της, είχε κουλουριαστεί όσο μπορούσε κάτω απ' τα σκεπάσματα που δεν ήταν αρκετά για να την προστατέψουν απ' το τσουχτερό κρύο και παρακαλούσε, κλαίγοντας σχεδόν, για λίγη ζέστη και για λίγο φως.

 

 

Τι είν'αυτά;

 

Μετά "τα μάτια της" θέλεις τελεία, όχι κόμμα.

 

"Κοιμήσου[,]" ψιθύρισε στοργικά ο θεός[,] "κοιμήσου μικρή μου.

 

 

Κόμματα στους διαλόγους.

 

Η Δομηνίκη τα ήξερε όλα αυτά[·] ο αγαπημένος της δεν της έλεγε ποτέ ψέμματα.

 

Άνω τελεία.

 

Πνίγοντας τα δάκρυα που αγωνίζονταν να ξεπηδήσουν απ' τα μάτια της, γύρισε και τον κοίταξε[,] και κατάφερε να χαμογελάσει.

 

Κόμμα.

 

 

 

Ντάξει, είναι λεπτομέρειες τα περισσότερα (εκτός από τα δύο πρώτα). Αλλά γενικά το κείμενό σου είναι καλογραμμένο, οπότε αυτά βρήκα. :Ρ

 

 

 

Να γίνεις ακόμα καλύτερη.

[Nienna]

Σαν ιδέα μου φαίνεται όμορφη, αν και όντως θυμίζει (πολύ) Sandman, ειδικά την ιστορία της Neida - η οποία είναι από τις αγαπημένες μου ιστορίες ever. Θνητή με Θεό, αδύνατη ένωση, καταστροφή.

 

Σαν υλοποίηση μου φαίνεται πρόχειρη και γρήγορη. Έχεις γράψει σαφώς καλύτερα. Αυτό το σενάριο έχει να δώσει τόσο πολύ συναίσθημα, κι αυτή η έλλειψη περιγραφών, η έλλειψη βάθους στον διάλογο, το κλέβει. Θα ήθελα να δω την ιστορία πιο καλογραμμένη, πιο προσεγμένη. Δεν ανατρίχασα, ενώ το θέμα είναι προφανές πως με τα μυαλά που 'χω, θα μ' έκανε να κλαίω αν ήταν γραμμένο πιο ζωντανά.

 

Επίσης θέλω να σου επιστήσω την προσοχή σε κάτι. Τα αυτοβιογραφικά στοιχεία έχουν αρχίσει να φαίνονται υπερβολικά καθαρά, το μοτίβο της "λογικής", "δυνατής" γυναίκας που βιώνει τον ανείπωτο πόνο του άπιαστου υπάρχει σε κάθε ιστορία σου. Το ξέρω πως σε στοιχειώνει, αλλά μην το αφήσεις να καταλάβει όλη σου τη δημιουργία.

[Sonya]

Για την πρόχειρη γραφή έχετε όλοι δίκιο, όντως το 'γραψα χωρίς σχεδόν να το καταλαβαίνω (φαίνεται κι απ' την ώρα, ε; ) και το πόσταρα χωρίς καν να το κοιτάξω. Απλά βγήκε. Υπόσχομαι να στρώσω τα πισινά μου και να το ρετουσάρω εντός των ημερών, οπότε και να ανεβάσω τη νέα, βελτιωμένη έκδοση (Αταλάντη, πάρε τα softex σου ).

 

Λοιπόν, το όλο κόνσεπτ είναι όντως ότι αυτός που θα περίμενε κανείς να είναι ο δυνατός, είναι όντως ο αδύναμος, αλλά, Αταλάντη, οφείλω αυτή τη φορά να μη σου επιτρέψω να με δώσεις έτσι στεγνά!

 

Η Δομηνίκη ξύπνησε στο παγωμένο δωμάτιο και παραδόθηκε κι εκείνη, η λογική, η δυνατή, στα δάκρυα

 

Είναι λίγο ειρωνικό αυτό το κομμάτι, δείχνει πόσο αδύναμη είναι στην ουσία της και πόσο δυνατή θέλει να δείξει για να μην καταρρεύσει ο καλός της. Όταν μένει μόνη της, του δίνει και νοιώθει στο κλάμα.

 

Κώστα, εσύ σχολιάζεις δικό μου κείμενο;;; Ουάου! Λοιπόν, για τους μελό διαλόγους δεν έχω να πω τίποτα, θα τους δεις στη βελτιωμένη έκδοση. Τώρα, για την οπτική γωνία, δεν ήθελα να έχει μια ξεκάθαρη οπτική γωνία, ήθελα και τους δύο, αλλά λόγω και του περασμένου της ώρας δεν μου βγήκε όπως το φανταζόμουν. Θα φανεί καλύτερα στο ρετουσάρισμα. Το τελευταίο κομμάτι δεν το λέει κανείς, είναι κάτι σαν έμμετρο συμπέρασμα ενός ουδέτερου παρατηρητή. Βαριέμαι να κάνω παρατηρήσεις στις παρατηρήσεις σου, θα τις λάβω υπόψιν κατευθείαν στη διόρθωση.

 

Έχει κάτι από Sandman (το μοναδικό κόμικ που αγόρασα στην ενήλικη ζωή μου), για την ακρίβεια ο Μορφέας μου είναι αυτή η εικόνα του Sandman, το σημείο βασικά που (αν θυμάται κανείς ελέφαντας) στέκεται θλιμμένος και κρατάει στην παλάμη του τα συντρίμμια του πύργου του. Αυτή η εικόνα ουσιαστικά γέννησε την ιστορία.

 

Αυτά τα ολίγα, μένω στην υπόσχεσή μου να το βελτιώσω, να βάλω περισσότερα συναισθήματα και σκέψεις και καλύτερα δοσμένους χαρακτήρες και διαλόγους. Αναμείνατε το νέο κείμενο εντός των ημερών.

[Arion_Mandrake]

Εποικοδομητική κριτική στην -πολλά υποσχόμενη- βελτιωμένη version. Προς το παρόν θεωρώ ότι κακώς το ανέβασες σ'αυτή του τη μορφή.

 

Έχω ιδέα για sequel:P