Every day's parody

[Rikochet]

End of pain –

the outer noise irrelevant.

Lungs breathe hell,

living,

the wounds are severe,

it is not mere luck

that brought us here –

 

A voice from above

shatters mental halls

Reason’s bullets ricochet

on a paradox wall

 

A psalm of million voices

yet one chorus remains

Failure’s sounds echo

through colossal rains

they can – they taste – Perdition

yet one chorus remains.

 

Ignorance

trying to rearrange

this inner architecture

our insanity’s lecture.

We sing for the masses

the ears that won’t hear,

the brains that will not

will not understand

that our words are only

an acceleration of

[Cliché ashes snuffed

through noses bleeding]

every day’s parody –

tragedy –

 

We accelerate your

end.

[Nienna]

Indeed, we accelerate our end by living. Anything else though, would be a sign of mere weakness and lack of curiosity...

 

Μου αρέσει πολύ το τέλος - σου έχω πει πολλές φορές για τα τέλη σου, ε; - και το "chorus". Επίσης πολύ καλό είναι και το "they can - they taste - Perdition", είναι εξαιρετικό στο άκουσμα και προκαλεί τον αναγνώστη να νοιώσει τη γεύση.

Η self reference μ' έκανε να χαμογελάσω - όχι να γελάσω. Ο Rikochet (ricochet) είναι μέσα στο ποίημα. Ξαναλέω, δεν μου φάνηκε αστείο. Ίσα ίσα, είτε ήταν συνειδητό είτε όχι, μου φάνηκε ενδιαφέρον. Άλλος ένας τρόπος να βάλει κανείς τον εαυτό του μέσα στο έργο του. Τέτοιους συνειρμούς έκανα, τέτοιο χαμόγελο.