Write off #24 (Nihilio vs heiron)

[Βάρδος]

edit 7/1/09: ένδειξη poll Nihilio 2 Heiron 2

 

 

Βάρδιος Πρόλογος

Στον αέρα, μπροστά από τον μάγο, αιωρείτο μια πόρτα. Έμοιαζε να είναι καμωμένη από φωσφορίζον κυανοπόρφυρο κρύσταλλο. Αλλά δεν ήταν κρύσταλλο. Ήταν η επιδερμίδα του κόσμου. Και η πόρτα δεν ήταν πόρτα. Ήταν πληγή.

 

Ο μάγος είχε τα χέρια του δίαπλατα ανοιχτά, υποτονθορύζοντας λόγια στην Αρχαία Ραλιανή. Τα δαχτυλίδια που γέμιζαν τα λεπτά του χέρια άστραφταν με όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου, και με χρώματα που κανείς δε θα μπορούσε να κατονομάσει.

 

Ο μάγος ολοκλήρωνε μια επίκληση, και πίσω απ'το κρύσταλλο της πόρτας μια μορφή φάνηκε, μικρή σαν μύγα. Αρχικά, έμοιαζε με αντανάκλαση πάνω σε καθρέφτη, αλλά, ύστερα, άρχισε να μεγαλώνει. Πλησίαζε, σταδιακά. Το μέγεθός της αυξανόταν, ολοένα και περισσότερο. Η μορφή ερχόταν από μεγάλη απόσταση. Και δεν ήταν μύγα. Ήταν φίδι... Όχι, δεν ήταν φίδι. Ήταν κάτι άλλο, με ουρά αλλά και με πόδια, και φτερά, και μάτια: πολλά, πολλά μάτια, που στραφτάλιζαν, και το χρώμα τους φαινόταν, ακόμα και πίσω από το κρύσταλλο της πόρτας, ακόμα και πίσω από το δέρμα του κόσμου. Ήταν το μόνο χρώμα που διακρινόταν, πέραν από το μαύρο της μορφής του εξώτερου δαίμονα. Ένα βαθύ χρώμα: γκρίζο, μεταλλικό, σαν αυτό μιας ατσάλινης λεπίδας.

 

Ο μάγος είχε τα μάτια του κλειστά· δεν είχε ακόμα δει τι είχε καλέσει. Το πλάσμα κοπάνησε το κρύσταλλο, κι αυτό ράγισε, μ'ένα δυνατό κρότο. Τα βλέφαρα του μάγου, τώρα, άνοιξαν. Άλλο ένα χτύπημα από το πλάσμα, και το κρύσταλλο έσπασε.

 

Ο μάγος δεν πρόλαβε να ουρλιάξει. Το ακέφαλο κουφάρι του σωριάστηκε στο βραχώδες έδαφος, εκτοξεύοντας αίμα από τον λαιμό...

Edited January 7, 2009 by Nienor

[heiron]

Και ναι!Θα αιφνιδιασω τον αντιπαλο μου με μια αστραπιαια κινηση!

Μπορω να κανω attachment-επιτελους-την ιστορια μου...Ειναι μια ιστορια που θιγει θεμα απο ενα τοπικ(της Νιεννα!!!),εχει πλασμα που επινοηθηκε στο πρωτο μητινκ που πηγα-την ανοιξη-,και εχει και εναν Κακο...γουελ,θα δειτε.Με περιτυλιγμα Ηρωικης Φαντασιας...

 

Οποιαδηποτε ομοιτητα με προσωπα και καταστασεις...ειναι συμτωματικη!

Να μου φερθειτε με φροντιδα και προδερμ.Ειναι το πρωτο μου write off και μαλιστα απεναντι στον αηττητο Τιποτενιο!!!

 

Παμε: Ο_άρ_οντας_του_Κενού.doc

[Nihilio]

Εγώ θα αργήσω λιγουλάκι να απαντήσω. Εξεταστική και άλλα γραπτά.

[Nihilio]

1,800 λέξεις με πάρα πολλή καθυστέρηση:

--------

Στον αέρα, μπροστά από τον μάγο, αιωρείτο μια πόρτα. Έμοιαζε να είναι καμωμένη από φωσφορίζον κυανοπόρφυρο κρύσταλλο. Αλλά δεν ήταν κρύσταλλο. Ήταν η επιδερμίδα του κόσμου. Και η πόρτα δεν ήταν πόρτα. Ήταν πληγή.

 

Ο μάγος είχε τα χέρια του διάπλατα ανοιχτά, υποτονθορύζοντας λόγια στην Αρχαία Ραλιανή. Τα δαχτυλίδια που γέμιζαν τα λεπτά του χέρια άστραφταν με όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου, και με χρώματα που κανείς δε θα μπορούσε να κατονομάσει.

 

Ο μάγος ολοκλήρωνε μια επίκληση, και πίσω απ'το κρύσταλλο της πόρτας μια μορφή φάνηκε, μικρή σαν μύγα. Αρχικά, έμοιαζε με αντανάκλαση πάνω σε καθρέφτη, αλλά, ύστερα, άρχισε να μεγαλώνει. Πλησίαζε, σταδιακά. Το μέγεθός της αυξανόταν, ολοένα και περισσότερο. Η μορφή ερχόταν από μεγάλη απόσταση. Και δεν ήταν μύγα. Ήταν φίδι... Όχι, δεν ήταν φίδι. Ήταν κάτι άλλο, με ουρά αλλά και με πόδια, και φτερά, και μάτια: πολλά, πολλά μάτια, που στραφτάλιζαν, και το χρώμα τους φαινόταν, ακόμα και πίσω από το κρύσταλλο της πόρτας, ακόμα και πίσω από το δέρμα του κόσμου. Ήταν το μόνο χρώμα που διακρινόταν, πέραν από το μαύρο της μορφής του εξώτερου δαίμονα. Ένα βαθύ χρώμα: γκρίζο, μεταλλικό, σαν αυτό μιας ατσάλινης λεπίδας.

 

Ο μάγος είχε τα μάτια του κλειστά· δεν είχε ακόμα δει τι είχε καλέσει. Το πλάσμα κοπάνησε το κρύσταλλο, κι αυτό ράγισε, μ'ένα δυνατό κρότο. Τα βλέφαρα του μάγου, τώρα, άνοιξαν. Άλλο ένα χτύπημα από το πλάσμα, και το κρύσταλλο έσπασε.

 

Ο μάγος δεν πρόλαβε να ουρλιάξει. Το ακέφαλο κουφάρι του σωριάστηκε στο βραχώδες έδαφος, εκτοξεύοντας αίμα από τον λαιμό...

 

 

***

 

Ο αδερφός Γουλιέλμος και οι τέσσερις ακόλουθοί του κατέβηκαν από την βάρκα, αποχαιρετώντας τον βαρκάρη που τους μετέφερε ως το μικρό νησάκι απέναντι από την πόλη της Σιραμίνα. Οι αναφορές τους έλεγαν ότι στις σπηλιές του κρυβόταν ο αποτρόπαιος δαίμονας που είχαν έρθει να εξορίσουν στον Λάκκο από τον οποίο βγήκε.

Ο μοναχός ήταν ένας λιπόσαρκος άντρας με ξυρισμένο κεφάλι, γαλάζια μάτια, αυστηρό βλέμμα και γερακίσια μύτη και η παρουσία του και μόνο μαγνήτιζε το βλέμμα έτσι όπως μόνο η Χάρη του Δημιουργού μπορούσε να το κάνει. Ήταν ένας από τους καλύτερους κυνηγούς του Τάγματος της Λόγχης, του δεύτερου μεγαλύτερου τάγματος Ιεροεξεταστών της Αστάρτια.

Οι τέσσερις ακόλουθοί του ήταν σχετικά νεαροί δόκιμοι που τον ακολουθούσαν για να αποκτήσουν εμπειρία σε εξορκισμούς. Δύο από αυτούς, ο Αντώνιος και ο Αύγουστος συμμετείχαν για πρώτη φορά σε κυνήγι. Και ήταν τυχεροί που τους καθοδηγούσε ένας τόσο ισχυρός κυνηγός όσο αυτός. Οι άλλοι δύο, ο Φραγκίσκος, ένας μοναχός που τον συνόδευε για πρώτη φορά, και ο Ριχάρδος, ο προσωπικός γραμματέας του, προστατευόμενός του και ο μόνος ίσως από τους τέσσερις που ο Ιεροεξεταστής πίστευε ότι είχε μέλλον στο Κυνήγι.

Ο Αντώνιος, αν και κατείχε εξαιρετικές γνώσεις πάνω σε θεολογικά ζητήματα δεν ήταν καθόλου πρακτικός. Είχε μέλλον στη γραφειοκρατική οργάνωση του σώματος, αλλά δε θα άντεχε περισσότερα από δύο τρία Κυνήγια. Μπορεί να τα παρατούσε και μετά το σημερινό. Ο Αύγουστος πάλι είχε εξαιρετική ευφυία και πείσμα, αλλά του έλειπε η πνευματική ισχύς που απαιτείται από έναν Ιεροεξεταστή για να υποτάξει τα δαιμόνια. Ο Φραγκίσκος ήταν αρκετά ισχυρός αλλά και υπερβολικά απρόσεκτος για να τα βγάλει πέρα στα πολύπλοκα τελετουργικά των εξορκισμών. Πιθανότατα δε θα επιζούσε πολλών κυνηγιών. Μόνο ο Ριχάρδος είχε την πνευματική δύναμη, την οξύνοια και τις γνώσεις για να τα καταφέρει.

Συνήθως σε τέτοια κυνήγια, με τόσους αδύναμους κρίκους, υπήρχε κι ένας δεύτερος Ιεροεξεταστής, αλλά του Γουλιέλμου του άρεσε να δουλεύει μόνος. Δεν χρειαζόταν κανένα να τον βοηθάει, ούτε καν ακολούθους, μπορούσε μόνος του να τα βάλει και με τους πιο ισχυρούς δαίμονες, πόσο μάλλον με κάποιο ον που όλα τα στοιχεία έδειχναν ότι δεν ήταν ιδιαίτερα ισχυρό.

Η ομάδα των ιεροεξεταστών δεν έχασε χρόνο με άσκοπες μελέτες του χώρου: με μεθοδικές κινήσεις οι τέσσερις βοηθοί άρχισαν να χαράζουν στην άμμο της παραλίας πολύπλοκα σύμβολα μαγικής ισχύος κάτω από την αυστηρή επιτήρηση του ανώτερού τους. Μόλις τελείωσαν έκατσαν σιωπηλοί στις κορυφές του τετράγωνου που είχαν χαράξει στην άμμο, στο εσωτερικό του οποίου εφάπτονταν μια σειρά από τεμνόμενους κύκλους και ξεκίνησαν να προσεύχονται. Στον κεντρικό κύκλο πήγε και στάθηκε όρθιος ο Ιεροεξεταστής, έτοιμος να ξεκινήσει το τελετουργικό του εξορκισμού.

"Με τη Χάρη του Δημιουργού καλώ το Δώρο του στον άνθρωπο" ξεκίνησε να ψάλει ο Αδερφός Γουλιέλμος στην γλώσσα των απόκρυφων ιερατικών κειμένων.

"Ευλογημένο το Όνομά Του που μοίρασε στα τέκνα Του" απάντησαν εν χωρώ οι δόκιμοι.

"Ας γίνει φάρος για τα Πνεύματα του Σκότους"

"Φως που τυφλώνει όσους στο Φως Του γύρισαν την πλάτη"

Η άμμος γύρω από τον Ιεροεξεταστή είχε αρχίσει να στροβιλίζεται στον αέρα, καθώς η ψυχική δύναμή του συγκεντρωνόταν σε μια πολύ ισχυρή αύρα.

"Φως που καλεί κοντά τους Έκπτωτους"

"Φως που σώζει με την Χάρη Του"

Ο Ιεροεξεταστής έβλεπε την αγωνία στα πρόσωπα των ακολούθων του. Σύντομα ο δαίμονας θα ήταν ανάμεσά τους.

"Καλώ σε Τέκνο έκπτωτο!"

"Καλούμε σε στη σωτηρία σου"

Μια αχνή μορφή σχηματίστηκε στον αέρα, μια οφιοειδής μορφή που τους πλησίαζε με ταχύτητα.

"Σάρκας δεσμά δε τους κρατάνε"

"Μα του Δημιουργού το Δώρο τους ορίζει"

Το άυλο φίδι τους πλησίαζε με τρομερή ταχύτητα, κατευθυνόμενο προς τον Ιεροεξεταστή στο κέντρο του τετραγώνου.

"Δύναμη αποζητώ στη Χάρη Του."

"Η Χάρη Του σώζει τους πιστούς."

Ο αέρας σφύριξε, καθώς το πλάσμα μπήκε στο τετράγωνο και τους κύκλους στο εσωτερικό του. Στόχος του ο Ιεροεξεταστής.

Ο Αδερφός Γουλιέλμος όμως δεν έκατσε άπρακτος. Με ένα πλάγιο άλμα βγήκε από τον κεντρικό κύκλο, κλείνοντας έτσι το πρώτο από τα φράγματα που θα έκλειναν το πνεύμα μέσα του.

"Αμήν" ολοκλήρωσε την προσευχή του. Είχε μπροστά του αρκετό χρόνο για να στείλει τον δαίμονα από εκεί που ήρθε. Συγκεντρώθηκε στον πρώτο από τους ψαλμούς του Εξορισμού. Άνοιξε το στόμα του για να τον απαγγείλει, όταν μια κραυγή πόνου τον διέκοψε.

Ο Αντώνιος κειτόταν αιμόφυρτος στο έδαφος, ξεσκισμένος από τα νύχια του πλάσματος, αφήνοντας με δυσκολία τις τελευταίες του πνοές. Το φράγμα είχε αποτύχει να το συγκρατήσει.

Οι υπόλοιποι τρεις βοηθοί ξαφνιάστηκαν με τον θάνατο του αδερφού τους. Πρώτος συνήλθε ο Φραγκίσκος, υψώνοντας γύρω του ένα αμυντικό φράγμα, κάτι που δεν τον προστάτεψε, καθώς το φίδι χάθηκε για μια στιγμή και εμφανίστηκε γύρω του, ξεσκίζοντάς τον, αγνοώντας την μαγική του άμυνα.

Ο Ριχάρδος κατευθύνθηκε δίπλα στον Ιεροεξεταστή, ελπίζοντας ότι θα μπορούσε να κάνει κάτι για να τους σώσει. Ήταν και ο επόμενος που πέθανε, όταν το φίδι πέρασε με καταπληκτική ευκολία και τις άμυνες του Γουλιέλμου, σκοτώνοντάς τους και τους δύο δίχως ίχνος ελέους.

Μόνο ο Αύγουστος είχε μείνει ζωντανός, παρατηρώντας τους συντρόφους του να πεθαίνουν ο ένας μετά τον άλλο. Αυτός είχε μείνει τελευταίος και ο Κάλαχραντ τον καλούσε δίπλα του. Τι θα μπορούσε να είναι αυτός ο δαίμονας που ξεπερνάει τα φράγματά μας, αναρωτιόταν επίμονα.

Το αγόρι προσπάθησε με αργές προσεχτικές κινήσεις να απομακρυνθεί, καθώς το φίδι έδειχνε να τον προσέχει για πρώτη φορά. Το χέρι του έσφιγγε το μαχαίρι του, λες και θα μπορούσε να τον βοηθήσει. Ήταν χαμένος.

Το φίδι τινάχτηκε προς το μέρος του, εξαφανίστηκε για μια στιγμή και εμφανίστηκε ξανά από πίσω του, γδέρνοντάς τον με τα νύχια του. Πώς μπορούσε να αγνοεί τον χώρο;

Και τότε η απάντηση ήρθε στο μυαλό του νεαρού μοναχού, με τη μορφή ενός από τα απαγορευμένα ξόρκια που είχε διαβάσει κάποτε στα κρυφά. Ήταν ένα ξόρκι που πολύ συχνά χρησιμοποιούσαν οι μάγοι για να κρύβουν αντικείμενα, μια συμφωνία με τα πνεύματα που κατοικούσαν στον Χώρο ανάμεσα στους χώρους, το Αλλού. Πλάσματα που όχι μόνο αγνοούσαν τον χώρο όπως τον ξέρουμε, αλλά ήταν η πλήρης αντίθεσή του και έτρεφαν ένα μίσος για αυτόν, σε βαθμό που να καταστρέφουν ότι υλικό εισέβαλε στον κόσμο τους.

Και τώρα ένα από αυτά είχε περάσει το φράγμα και του ξέσκιζε τη σάρκα, με μια φρενίτιδα που θα ταίριαζε σε οποιαδήποτε ύπαρξη που θα βρισκόταν σε έναν κόσμο τόσο άγνωστο στον δικό του. Έπρεπε κάπως να μετριάσει τον θυμό του, ή έστω να του δώσει κάτι οικείο για να το απασχολήσει.

Και τότε τα λόγια του ξορκιού επέστρεψαν στο μυαλό του. Το μαχαίρι βρισκόταν στο χέρι του. Το πνεύμα δίπλα του, έτοιμο για την επόμενη επίθεσή του. Τα λόγια βγήκαν από το στόμα του Αύγουστου. Το χέρι του πρότεινε το μαχαίρι προς το φίδι. Το φίδι πήρε το μαχαίρι και το φύλαξε μέσα του. Η συμφωνία έκλεισε επιτυχώς.

Ο νεαρός, μη πιστεύοντας ότι τα κατάφερε κατευθύνθηκε προς την ακτή. Το αίμα του έτρεχε ποτάμι από τις πληγές του. Ο βαρκάρης θα αργούσε να έρθει. Μην έχοντας άλλη ελπίδα, έριξε στη θάλασσα ένα κούτσουρο και πιάστηκε από πάνω του, ελπίζοντας ότι θα κατάφερνε να φτάσει στην απέναντι ακτή.

***

Πήγαιναν πέντε χρόνια από τότε που ο γερο-Άστηρ πήγε τους Ιεροεξεταστές στο καταραμένο νησί και έλπιζε να μη χρειαστεί να ξαναπατήσει εκεί στη ζωή του. Αλλά ο νεαρός που τον είχε επισκεφτεί νωρίτερα εκείνη την ημέρα του έδινε πάρα πολλά λεφτά για να το κάνει, λεφτά που θα ήταν τρελός αν αρνιόταν. Το ίδιο τρελός με το να τον πήγαινε βέβαια, αλλά καλύτερα τρελός με παραδάκι, σκέφτηκε.

Η βάρκα προσάραξε στο νησί και ο νεαρός πήδηξε στα βράχια της ακτής. Ίσιωσε το καπέλο του και προχώρησε προς την αμμουδιά που εκτεινόταν λίγο πιο πέρα.

Το νησί έφερνε στον Αύγουστο πολλές αναμνήσεις και σίγουρα όχι ευχάριστες. Πριν χρόνια είχε παγιδέψει εδώ κάτι επικίνδυνο, κάτι που δεν ανήκε στον κόσμο αυτό και που υποχρέωσή του ήταν να το στείλει από εκεί που ήρθε.

Η παρουσία του πλάσματος του έγινε αμέσως αντιληπτή: στεκόταν στο ίδιο σημείο που πριν από πέντε χρόνια του είχε αναθέσει να φυλάει το μαχαίρι του.

Ήρθες, του είπε μέσα στο μυαλό του.

"Ναι," απάντησε ο μάγος

Με παγίδεψες εδώ τόσα χρόνια. Ελευθέρωσέ με.

"Ίσως το κάνω."

Τι εννοείς;

"Θα σε βοηθήσω να γυρίσεις από εκεί που ήρθες," έκανε μια μικρή παύση, "αλλά υπό έναν όρο."

Θες κάποια συμφωνία, παρατήρησε το πλάσμα.

"Ναι. Γνωρίζεις νομίζω εσύ και ο λαός σου την Συμφωνία του Φυλάγματος και τους κανόνες της. Θα ήθελα να την επεκτείνουμε."

Πώς;

"Θέλω να επιστρέφεις μεταφέρεις από και προς το χέρι μου ότι σου δείχνω."

Αρκεί να μην βρίσκεται στα χέρια άλλου, ξέρεις τους κανόνες.

"Φυσικά"

Για ποιες συνθήκες θα ισχύει;

"Όταν στο ζητάει ο Αύγουστος Μπρόντλεϋ."

Σύμφωνοι. Ελευθέρωσέ με τώρα.

Ο Αύγουστος άπλωσε το χέρι του και πήρε το μαχαίρι από το πλάσμα που άυλο στεκόταν μπροστά του. Τα πρώτα λόγια ενός ξορκιού του άρχισαν να βγαίνουν από τα χείλη του. Με το μαχαίρι άρχισε να χαράζει τον αέρα. Μια τομή άρχισε να σχηματίζεται στον αέρα, μια τομή από την οποία έτρεχαν υγροί κρύσταλλοι σαν γαλαζοκόκκινο αίμα. Στην αρχή ήταν μερικά εκατοστά μακριά και όλο και μάκραινε, φτάνοντας τελικά να έχει μήκος το ύψος ενός ανθρώπου.

Το οφιοειδές πλάσμα υλοποιήθηκε πάλι και μπήκε στην πύλη, η οποία αμέσως μετά έκλεισε. Ο μάγος κοίταξε την πληγή στον φλοιό της πραγματικότητας να επουλώνεται. Χωρίς να πει άλλη κουβέντα πήρε το δρόμο για τα βραχάκια. Φτάνοντας εκεί γύρισε και κοίταξε το νησί, έσφιξε το μαχαίρι στο χέρι του και το πέταξε στη θάλασσα. Ύστερα μπήκε στην βάρκα και έκανε νόημα στον βαρκάρη να φύγουν.

[heiron]

Ο_άρ_οντας_του_Κενού.doc

Τα πονηρα κυκλωματα του Τιποτενιου χαλασαν το ατατσμεντ.

Παρτε το ξανα με την ελπιδα να δουλευει.

[Nienor]

Heiron από μένα, λέω να μη σχολιάσω ακόμα κανονικά γιατί ψηφίζω πρώτη (χμμμ... δεύτερη μάλλον απλά μίλησα πρώτη) για να μην επιρρεάσω.

[heiron]

Οι αλλοι δυο που ψηφισαν,μπορουν να πουν δυο λογακια τουλαχιστον;

 

Και...ελπιζω να ψηφισουν κι αλλοι.Απο τη στιγμη που πηρα 1 τουλαχιστον ψηφο ειμαι οκ!