Nienna Posted January 25, 2006 Share Posted January 25, 2006 (edited) Ο Βάρδος είπε: Την καλή τέχνη την κάνεις νηφάλιος, όταν δεν είσαι φορτισμένος αρνητικά από καταστάσεις. Εγώ είπα: Διαφωνώ καθέτως με το Βάρδο στο "την καλή τέχνη την παράγεις όταν είσαι νηφάλιος". Κατ' αρχήν δεν υπάρχει "νηφάλιος", είναι μύθος. Πάντα κάτι νοιώθουμε, κι αν δεν νοιώθαμε τίποτε δεν θα ήμασταν άνθρωποι. Το συναίσθημα είναι το μεγαλύτερο εργαλείο της τέχνης, με συναίσθημα μόνο προκαλείς συναίσθημα στο κοινό, αλλοιώς το αποτέλεσμα βγαίνει κούφιο. Αν δεν νοιώθαμε τίποτε, δεν θα γράφαμε και τίποτε, μην περιμένεις ποτέ να είσαι "νηφάλιος" για να γράψεις. Κι ο Βάρδος απάντησε: Όταν λέω νηφάλιος, εννοώ να έχουν κατασταλάξει κάποια πράγματα μέσα σου και να μπορείς να τα γράψεις με ωριμότητα, όχι ακατέργαστα όπως σου έρχονται. Αν θες, άνοιξε ένα άλλο τόπικ γι'αυτό, να το συζητήσουμε. Έχει ενδιαφέρον. Λοιπόν; Ποια είναι η γνώμη σας επί του θέματος; Έχω την εντύπωση πως το "ποσοστό" συναισθήματος που χρειάζεται για ένα καλό αποτέλεσμα διαφέρει από τέχνη σε τέχνη. Εκ πείρας ξέρω πως αν δεν υπάρχει συναισθηματική φόρτιση (συναισθήματα δεν είναι μόνο ο έρωτας ή ο θυμός, υπάρχουν άπειρα, και δεν έχουν όλα ονόματα), είναι αδύνατον να γράψει κανείς ποίηση. Ακόμα και ένα καθαρά φιλοσοφικό π.χ. ποίημα, θα χρειαστεί φόρτιση για να "εκραγεί", για να βγει έξω, δεν χρειάζεται να είναι ερωτικό η angsty. Φυσικά αυτό το συναίσθημα πρέπει να στραφεί όλο προς την κατεύθυνση του ποιήματος, κοινώς να μην εκφραστεί αλλιώς, παρά μόνον μέσω του ποιήματος. Εκτός αν "περισσεύει", και αφού τελειώσει το γράψιμο, έχει κι άλλο - αν και σε τέτοιες περιπτώσεις συνήθως περισσεύει και η έμπνευση, οπότε γράφει κανείς κι άλλο. Πάντως, όλη αυτή η "τροχαλία" που χρειάζεται να ενεργοποιηθεί για να στραφεί το συναίσθημα προς την κατάλληλη κατεύθυνση χρειάζεται κάποιον έλεγχο, τουλάχιστον για αρχάριους. Αν το να εκφράζεσαι κατ' αυτόν τον τρόπο έχει γίνει κομμάτι της ζωής σου, τότε ο "μηχανισμός" αυτός δουλεύει πρακτικά από μόνος του. Στην πεζογραφία αυτό το περί φόρτισης δεν ισχύει. Για να γράψει κανείς ένα πεζό, ιδίως μεγάλο, χρειάζεται οργάνωση, χρειάζεται να υπάρχει μια αποθήκη συναισθήματος και ιδεών η οποία να "ενεργοποιείται" όταν θα στρωθεί ο συγγραφέας να γράψει. Αν υπάρχει μεγάλη συναισθηματική φόρτιση, η οργάνωση πάει περίπατο, και συνήθως γράφει κανείς απλώς σημειώσεις. Για τα μικρά, ατμοσφαιρικά διηγήματα το "ποσοστο" είναι κάπου στη μέση. Φυσικά όλα αυτά είναι καθαρά υποκειμενικά, κρίνω με βάση εμένα και μερικά άτομα με τα οποία έχω συζητήσει το θέμα. Στην ζωγραφική (και οποιαδήποτε άλλη οπτική μορφή τέχνης), το συναίσθημα χρειάζεται μόνο στην αρχή, στη σύλληψη της ιδέας. Μετά πρέπει να δουλέψει κανείς σαν σκυλί, και να τελειώσει αυτό που άρχισε, είναι τεχνικό θέμα. Φυσικά πρέπει ως τότε να έχει προλάβει να αγαπήσει έστω και λίγο το έργο που φτιάχνει, γιατί αλλιώς δεν θα το τελειώσει ποτέ, αλλά αυτό είναι άλλο είδος συναισθήματος, δεν είναι κάτι εξωτερικό, δεν είναι ένα ερέθισμα που γεννά το έργο, είναι η αφοσίωση στο ίδιο το έργο. Στο τραγούδι απ' την άλλη πρέπει να προσέχει κανείς τι ακριβώς νοιώθει και γιατί. Αν νοιώθει για λάθος λόγους (κοινώς όχι για το ίδιο το κείμενο/μουσική), συνήθως υπάρχει πρόβλημα. Το υπερβολικό συναίσθημα παίρνει τον έλεγχο και η τεχνική πάει περίπατο - τουλάχιστον στους αρχάριους. Από την άλλη, η έλλειψη ειλικρινούς συναισθήματος δεν θέλετε να ακούσετε πώς ακούγεται (ναι, εννοώ απαίσια). Υποθέτω βέβαια πως αν φτάσει κανείς στο σημείο της "απόλυτης ευχέρειας" - αν γίνει δηλαδή αυτή η μορφή τέχνης φυσικός τρόπος έκφρασης του εκτελεστή, τότε είναι πολύ δύσκολο να "σπάσει" λόγω υπερβολικού συναισθήματος, το συναίσθημα τότε λειτουργεί μόνο θετικά, κοινώς. Η ηθοποιία είναι επίσης ένα άλλο κεφάλαιο. Χρειάζεται δουλειά και συγκέντρωση κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας, της έρευνας, της εκμάθησης του ρόλου, αλλά την ώρα της παράστασης απαιτεί ειλικρινές συναίσθημα. Παρατηρώ πως μιας και το έντονο, ατίθασο συναίσθημα είναι βραχύβιο, έχει να κάνει κυρίως με τις άμεσες μορφές τέχνης, αυτές που δεν χρειάζονται πολύ χρόνο, κατά κάποιον τρόπο. Επίσης παρατηρώ πως οι performing arts γενικώς, χρειάζονται δουλειά - αφοσίωση - κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας, και σταθερή ροή αρκετά έντονου συναισθήματος κατά τη διάρκεια της όποιας παράστασης. Από την άλλη, οι πιο "αργές" μορφές τέχνης (ζωγραφική, συγγραφή) χρειάζονται μια ιδέα, μια σπίθα στην αρχή, και στη συνέχεια τρέφονται από τα όσα έχει ζήσει ο καλλιτέχνης ως τότε, όσα έχει δει, δεν χρειάζονται ένταση άμεσα, μόνο την αφοσίωση και την υπομονή του. Είμαι βέβαιη πως κάποιος, κάπου, κάποτε έχει γράψει όλα αυτά που προσπάθησα να πω εδώ με σαφώς καλύτερο και επιστημονικότερο τρόπο, but here you are. Edited January 25, 2006 by Nienna Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
heiron Posted January 25, 2006 Share Posted January 25, 2006 Μολις ειδα την πρωτη ερωτηση ειπα "Μας δουλευει;"... Εννοειται οτι τα συναισθηματα με πρωτο και καλυτερο τον ερωτα ειναι η πηγη της δημιουργιας σε καθε εκφανση της.Οχι μονο στις γνωστες Τεχνες. Γιατι και στη δολεια του καθενα χρειαζεται "μερακι" για να γινει σωστα.Ναι,υπαρχουν και οι ψυχροι επαγγελματιες αλλα ακομη κι αυτοι κατι νιωθουν.Ισως ειναι απλα η χαρα της αποκτησης χρηματων αλλα ,να, εδω εχουμε τον ερωτα για το χρημα! Δεν ειναι αναγκη να αισθανεσαι εκεινη τη στιγμη κατι συγκεκριμενο. Ο Ανθρωπος ειναι πυκνωτης συναισθηματων, μπορει να γραψει πχ για εναν ερωτα που ειχε πριν απο χρονια, για τους γονεις που εχασε οταν ηταν παιδια. Ναι, ο χρονος αποδυναμωνει την ενταση αλλα ανα πασα στιγμη μπορει να βγει το φορτιο που ειναι αποθηκευμενο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Μελδόκιος Posted January 25, 2006 Share Posted January 25, 2006 Φυσικά και είναι απαραίτητο το συναίσθημα στην τέχνη, αλλά εγώ το εννοώ αλλιώς. Συμφωνώ ότι στόχος είναι να βγει ένα κείμενο δυνατό και συναισθηματικά φορτισμένο. Αηδιάζω όμως στην ιδέα του να γράφεις όταν είσαι εσύ συναισθηματικά φορτισμένος. Σε τέτοια κείμενα, μου φαίνεται πως το αποτέλεσμα ναι μεν είναι έντονο, αλλά θα είναι επίσης εντελώς επιφανειακό. Ίσως βγει κλαψιάρικο, χαζοχαρούμενο, εσωστρεφές, εφηβικό, υπερβολικό. Πρώτα πρώτα να διαχωρίσουμε δυο πράγματα: Τη γενική συναισθηματική φόρτιση (πχ με παράτησε η γκόμενα, είμαι στις μαύρες μου και θα γράψω ένα ποίημα γι’ αυτό), και τη συναισθηματική φόρτιση που έρχεται κατά τη δημιουργική διαδικασία, λόγω της Αγίαc Πόρωσηc. Εγώ τη διαδικασία τη βλέπω ως εξής: Είσαι νηφάλιος. Είσαι στη σπάνια κατάσταση του να βαριέσαι υπερβολικά, αλλά τόσο ακριβώς ώστε να μπορείς να γράψεις κάτι. Αρχίζεις το γράψιμο λοιπόν, λίγο μετά πωρώνεσαι, το θέμα σου γίνεται έμμονη ιδέα, η συναισθηματική φόρτιση έρχεται σταδιακά και συμβαδίζοντας απόλυτα με το γραπτό, στο οποίο έχεις στρέψει όλη την προσοχή σου. Σκοπός δεν είναι να ζορίσεις το κείμενο για να του εμφυσήσεις συναίσθημα πετώντας το στα μούτρα του. Το κείμενο αν το αφήσεις ήσυχο να κάνει τη δουλίτσα του, θα αποκτήσει συναίσθημα, ίσως το κλέψει ύπουλα από το υποσυνείδητο σου χωρίς καν να το πάρεις χαμπάρι, αλλά θα το κάνει δικό του. Όταν είσαι σε νηφάλια κατάσταση, το κείμενό σου έχει πολύ πιο ευαίσθητους δέκτες. Θα αφομοιώσει καλύτερα μια ψυχολογική / συναισθηματική λεπτομέρεια, που αλλιώς θα ξέφευγε. Θα ήταν σα να προσπαθείς να ακούσεις το φτερούγισμα της μύγας σε συναυλία των anal cunt. Τέλος πιστεύω πως όταν γράφεις νηφάλιος, σέβεσαι το γραπτό σου. Το αναγνωρίζεις ως αυθύπαρκτη οντότητα. Δε ξέρω, αλλά τουλάχιστον εγώ το θεωρώ σημαντικό αυτό. Θέλω το κείμενο φαινομενικά να μη σχετίζεται με τον συγγραφέα του, να είναι αυτόνομο. Είναι σαν το παιδί σου, που έχει κληρονομήσει από το dna σου, αλλά παρ’ όλα αυτά είναι ένα ξεχωριστό άτομο, το υγιές είναι να διαμορφώσει τη δικιά του προσωπικότητα, όχι να του την επιβάλλεις. Αυτά από μένα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted January 25, 2006 Share Posted January 25, 2006 Θα συμφωνήσω με το Μελδόκιο, εμπνέεσαι φορτισμένος, υλοποιεις νηφάλιος. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Deodonus Posted January 25, 2006 Share Posted January 25, 2006 (edited) Χμμ... γενικά συμφωνώ με το όλο κλήμα. Απλά μου ήρθαν μερικές σκόρπιες σκέψεις και θέλω απλά να τις παραθέσω λίγο χίμα: Οι Ιμπρεσσιονιστές και οι Εξπρεσσιοσιντές (κοντά στην αρχή του 20ου αι.) προσπαθούσαν με τα έργα τους (μιλάω πιο πολύ για τους μουσικούς) να καταγράψουν την έμνευση αυθόρμητη, χωρίς την επεξέργασία του νου, που κατά την γνώμη τους έβαζε το έργο μέσα σε "καλούπια" και το αλλιώνει, ούτως ώστε να μπορέσουν να διεισδήσουν στο βάθος του υποσυνειδήτου. Τα κινήματα κρατήσαν λίγο, γιατί τόσο οι συνθέτες όσο και οι ακροατές δεν αντέχαν αυτή την εξωτερίκευση. Οι performing arts, έχουν την ιδιαιτερότητα, ότι ο καλλητέχνης καλείται να εκφράσει ξένα αισθήματα. Πρέπει δηλαδί να "συντονίσει" τα αισθήματά του με αυτά που ο συνθέτης/θεατρικός συγγραφέας/χορογράφος/κλπ ήθελε να δείξει. Αυτό δεν χρειάζεται οπωσδήποτε ιδιαίτερη έμπνευση από τον εκτελεστή, καθώς μπορεί να είναι απλά "φορέας" των συναισθημάτων. Η έμνευση, είναι τα συναισθήματά του εκείνα που θα "συντονιστούν" (καθώς είναι παραπλήσια) με εκείνα του έργου και θα μεγενθήνουν το αποτέλεσμα. Την μουσική (όπου ξέρω καλύτερα) υπάρχουν δύο είδη σύνθεσης: στο ένα περιγράφεις κάτι (περιγραφική και προγραμματική μουσική), στο άλλο τίποτα, η "τέχνη για την τέχνη" (απόλυτη μουσική, π.χ. ένα κονσέρτο). Από την δεύτερη έχω καταλάβει ότι τα συναισθήματα που σου προκαλεί η μουσική, η ζωγραφική και γενικά η τέχνη, δεν "περιγράφουν" απαραίτητα, δεν μεταφέρονται απαραίτητα με λόγια, μπορείς να τα νιώθεις χωρίς όμως να μπορείς να τα εξηγήσεις. Συμφωνώ ότι στόχος είναι να βγει ένα κείμενο δυνατό και συναισθηματικά φορτισμένο. Διαφωνώ. Στόχος είναι να βγεί ένα κείμενο με τον τρόπο και τα ιδανικά του κάθε ποιητή. Υπήρχαν εποχές που το συναίσθημα έπρεπε να κατακρατηθεί και να μετριαστεί στην φόρμα και στην δομή για να προκύψει το "ιδανικό", για την εποχή του, ποίημα. Τέλος, το ποίημα μπορεί να έχει μια "ολοκληρωμένη" έμπνευση (ότι δηλ. μόλις σου έρθει να το γράψεις, σε αντίθεση με το βιβλίο π.χ.), παρ'όλ'αυτά δεν σημαίνει ότι πρέπει πάντα να μένει στο αυθόρμητο: χρειάζεται επι πλέον δουλειά και προσπάθεια ούτως ώστε να το καλυτερεύσεις. Υπάρχουν ποιητές που κάθονται πάνω από τρεις-τέσσερεις στροφές μέεεερες, ίσως και μήνες. Αυτά... Edited January 25, 2006 by Deodonus Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Amandel Posted January 25, 2006 Share Posted January 25, 2006 Για μένα οτιδήποτε προκύπτει από τέχνη, είτε είναι συγγραφή είτε είναι μουσική είτε ένα ποιήμα, προκύπτει από μια συναισθηματική κατάσταση ως επι το πλείστον. Αλλά μπορεί να ναι κιόλας, γιατί 9 στις 10 φορές που πιάνω να γράψω κάτι είμαι επηρεασμένη από κάποια συναισθηματική κατάσταση. Το νηφάλιος που λέτε το καταλαβαίνω περισσότερο με τον όρο συγκεντωμένος σε αυτό που προσπαθείς να δημιουργήσεις, αυτό που θες να βγάλεις από μέσα σου. Αν το σκεφτεί κανείς, το συναίσθημα επηρεάζει και υποσυνείδητα. Το να βαριέται κανείς και να αρχίσει έτσι casually να γράφει και να κυριευθεί από το συναίσθημα, χμ, δε ξέρω είναι λίγο odd. Ίσως να γίνεται στο γράψιμο μιας ιστορίας, αλλά για άλλες τέχνες δε ξέρω. Ειδικά πχ στην Ζωγραφική οι περισσότεροι ζωγράφοι δεν λειτουργούν έτσι. Πάρτε για παράδειγμα τον Πικάσο. Αν δεν ένοιωθε δεν ζωγράφιζε. Και ποτέ δεν ήταν νηφάλιος. Μπορεί να ναι άσχετο αυτό που λέω, αλλά η διαδικασία που περιγράφεις Μελδόκιε μου θυμίζει περισσότερο "παραγωγή" ενός διηγήματος. Δε ξέρω, σα να γράφει ο Φοίβος στίχους για την Βανδή ! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted January 25, 2006 Share Posted January 25, 2006 Λοιπόν. Εγώ θα σας πω από τις εμπειρίες μου ως συγγραφέας λογοτεχνίας. Με ποίηση δεν έχω ασχοληθεί ιδιαίτερα. Παλιότερα, κάμποσες φορές έπιανα τον εαυτό μου να γράφει κάτι ενώ ήμουν συναισθηματικά φορτισμένος: είτε ήμουν τσαντισμένος, είτε με προβλημάτιζε κάτι, είτε απλά πολύ ενθουσιασμένος. Είναι η φάση που θέλεις, απλά, να τα ρίξεις όλα πάνω στο χαρτί, να τα εξωτερικεύσεις κάπου. Αυτή είναι μια καλή στιγμή να γράψεις ημερολόγιο --και ημερολόγιο ποτέ δεν ήταν στο στιλ μου να γράφω. Όσες φορές έχω γράψει λογοτεχνία έτσι φορτισμένος, βγαίνει στην καλύτερη περίπτωση δευτέρας κατηγορίας μπαρούφα. Γιατί, βέβαια, όταν το έκανα αυτό, δε σκέφτομουν ούτε χαρακτήρες όπως θα έπρεπε, ούτε πλοκές, ούτε τίποτα. Πέταγα απλά τις αηδίες που είχα μέσα μου, σαν να ήταν τόσο σημαντικές... που, τελικά, δεν ήταν. Όταν έχω, όμως, κατασταλάξει. Όταν έχω μαζέψει σκέψεις και συναισθήματα, και είμαι νηφάλιος και μπορώ να σκεφτώ καθαρά, τότε είμαι σε θέση να γράψω. Όταν παραμερίζω αυτά που συμβαίνουν τώρα και μπορώ να κοιτάζω το διαχρονικό, την ουσία των πραγμάτων, όχι την επιφάνεια. Για να γράψεις, πρέπει να καταδύεσαι στην ουσία και να παρουσιάζεις την επιφάνεια, γιατί μόνο τότε η επιφάνεια θα είναι στέρεα, έχοντας κάποια βάση. Τώρα, μπορεί καθαρά να πει κάποιος: Μαλακίες λες. Και πού φαίνονται όλα αυτά; Η απάντηση: Δεν φαίνονται στον απλό παρατηρητή. Αλλά, για να δημιουργήσεις, πρέπει να τα έχεις ξεκαθαρισμένα μέσα σου. Έτσι, αρχίζεις να φτιάχνεις την ιστορία από τα βασικά της στοιχεία, και φορτίζεσαι από την ίδια τη διαδικασία της δημιουργίας. Άμα δε σε φορτίζει η ίδια η διαδικασία της δημιουργίας, γάμα τα, θα βαρεθείς και θα το παρατήσεις. Ο καλλιτέχνης δεν είναι κανένας σοφός ή φοβερά αισθηματίας --αυτά είναι λαϊκοί μύθοι. Ο καλλιτέχνης είναι απλά ένας άνθρωπος που έχει την αρρώστια να γουστάρει πραγματικά την ίδια την τέχνη που κάνει. Η τέχνη είναι παιδί του. Είναι πολλά παιδιά του. Ο Μελδόκιος έβαλε το μαχαίρι στο κόκαλο, μα τις γαμημένες τις μύγες που τον περιστοιχίζουν! Τώρα, για τις άλλες τέχνες... Πραγματικά, αν ο ηθοποιός σκέφτεται ότι τον παράτησε η γκόμενά του, τη στιγμή που βγαίνει στη σκηνή, δεν πιστεύω ότι θα μπορεί να αποδώσει. Όχι, πρέπει να απομακρύνει από μέσα του την τσαντίλα, τη συναισθηματική φόρτιση, και να μπει στο πετσί του ρόλου του, να φορτιστεί από την ίδια του την τέχνη. Αυτό πιστεύω και για τους υπόλοιπους καλλιτέχνες: μουσικούς, ζωγραφούς, ποιητές, κτλ. Δεν είμαι ούτε ηθοποιός, ούτε μουσικός, ούτε ζωγραφός, ούτε ποιητής. Συγγραφέας είμαι, και αυτή είναι μόνο η άποψή μου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Μελδόκιος Posted January 25, 2006 Share Posted January 25, 2006 Το να βαριέται κανείς και να αρχίσει έτσι casually να γράφει και να κυριευθεί από το συναίσθημα, χμ, δε ξέρω είναι λίγο odd. Ίσως να γίνεται στο γράψιμο μιας ιστορίας, αλλά για άλλες τέχνες δε ξέρω.Ειδικά πχ στην Ζωγραφική οι περισσότεροι ζωγράφοι δεν λειτουργούν έτσι. Πάρτε για παράδειγμα τον Πικάσο. Αν δεν ένοιωθε δεν ζωγράφιζε. Και ποτέ δεν ήταν νηφάλιος. Χεχεχε. Ο καθένας με τον τρόπο του. Εγώ μια ζωή τη βαρεμάρα πολεμάω ότι κι αν κάνω. Πάντως, ειδικά για να ζωγραφίσω, πρέπει να βαριέμαι σε ελεεινό βαθμό. Λίγο πριν τον θάνατο κάτι. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted January 25, 2006 Author Share Posted January 25, 2006 (edited) Ο Deodonus είπε: Οι performing arts, έχουν την ιδιαιτερότητα, ότι ο καλλητέχνης καλείται να εκφράσει ξένα αισθήματα. Πρέπει δηλαδί να "συντονίσει" τα αισθήματά του με αυτά που ο συνθέτης/θεατρικός συγγραφέας/χορογράφος/κλπ ήθελε να δείξει. Βάρδε είπες: Τώρα, για τις άλλες τέχνες... Πραγματικά, αν ο ηθοποιός σκέφτεται ότι τον παράτησε η γκόμενά του, τη στιγμή που βγαίνει στη σκηνή, δεν πιστεύω ότι θα μπορεί να αποδώσει. Όχι, πρέπει να απομακρύνει από μέσα του την τσαντίλα, τη συναισθηματική φόρτιση, και να μπει στο πετσί του ρόλου του, να φορτιστεί από την ίδια του την τέχνη. ----- Μα ποιος σου είπε βρε Βάρδε πως μιλάει κανείς για τα συναισθήματα-με-παράτησε-η-γκόμενα* του όποιου καλλιτέχνη; Ποιος σου είπε πως μόνο "δικά μας" συναισθήματα χρησιμοποιούμε στην τέχνη μας, τέλος πάντων; Δεν μίλησα ποτέ για "δικά μας". Υπάρχει η ταύτιση, υπάρχει ο συντονισμός. Δεν εμπνεόμαστε μόνο από τις δικές μας εμπειρίες, ή μάλλον καλύτερα, δεν είναι οι μόνες μας εμπειρίες οι προσωπικές... Εμπειρία είναι και το "ξένο" συναίσθημα το οποίο προσλαμβάνουμε μέσα από τέχνη άλλων, ειδικά αν ερμηνεύει κανείς τέχνη άλλων κάνοντας... τέχνη, το πράγμα περιπλέκεται. *κι έχω πει εκατό φορές πως έρωτας/πάθος/θυμός δεν είναι όλη η γκάμα των συναισθημάτων του ανθρώπου. Edited January 25, 2006 by Nienna Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted January 25, 2006 Share Posted January 25, 2006 Δε μου το είπε κανένας. Παράδειγμα έφερα, για να διευκρινίσω τι εννοώ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted January 25, 2006 Author Share Posted January 25, 2006 Να κι ένας σχετικός διάλογος που έγινε στο msn μεταξύ εμού και του Deodonus: (εγώ είμαι το Queen of Loss και ο Deodonus είναι το AVRI SACRA FAMES) 25/1/2006 11:53:25 πμ The Queen of Loss AVRI SACRA FAMES ειδικα οταν ερμηνευεις εργα αλλων 25/1/2006 11:53:29 πμ The Queen of Loss AVRI SACRA FAMES πρεπει να ταυτιστεις 25/1/2006 11:53:33 πμ The Queen of Loss AVRI SACRA FAMES να δουλεψεις για να ταυτιστεις 25/1/2006 11:53:37 πμ The Queen of Loss AVRI SACRA FAMES και οταν παιζεις, να νοιωθεις 25/1/2006 11:53:43 πμ The Queen of Loss AVRI SACRA FAMES αυτο που θες να εκφρασεις 25/1/2006 11:53:47 πμ The Queen of Loss AVRI SACRA FAMES αλλοιώς βγαίνει κρύο 25/1/2006 11:53:53 πμ The Queen of Loss AVRI SACRA FAMES σαν να παίζεις στη Λάμψη 25/1/2006 11:53:59 πμ AVRI SACRA FAMES The Queen of Loss μπα, μην το λες....δεν σου έχει τύχει να ακούσεις/τραγουδίσεις ένα κομμάτι που στην αρχή να σου είναι αδιάφορο και μετά να σου αρέσει? 25/1/2006 11:54:11 πμ The Queen of Loss AVRI SACRA FAMES ή σαν κατι αγορακια με καλες φωνες σε ηχογραφησεις που ακουγονται λες και τα εβαλε με το ζορι η μαμα τους 25/1/2006 11:54:12 πμ The Queen of Loss AVRI SACRA FAMES 25/1/2006 11:54:37 πμ The Queen of Loss AVRI SACRA FAMES μου έχει τύχει, αλλά έγινε μια διαδικασία μέσα μου για να μου αρέσει 25/1/2006 11:54:51 πμ The Queen of Loss AVRI SACRA FAMES πριν από αυτό, δεν βγαίνει τίποτα καλό νομίζω 25/1/2006 11:54:55 πμ The Queen of Loss AVRI SACRA FAMES βγαίνει μια 'κασσέτα' 25/1/2006 11:54:59 πμ The Queen of Loss AVRI SACRA FAMES κατι λιγο ψυχρο 25/1/2006 11:55:00 πμ The Queen of Loss AVRI SACRA FAMES νομιζω 25/1/2006 11:55:20 πμ The Queen of Loss AVRI SACRA FAMES ας παρουμε ενα παναπλο παραδειγμα 25/1/2006 11:55:24 πμ The Queen of Loss AVRI SACRA FAMES διαβαζεις ενα κειμενο, οκ; 25/1/2006 11:55:29 πμ The Queen of Loss AVRI SACRA FAMES στο σχολειο πχ 25/1/2006 11:55:32 πμ The Queen of Loss AVRI SACRA FAMES μας εβαζαν να διαβαζουμε 25/1/2006 11:55:38 πμ The Queen of Loss AVRI SACRA FAMES πες πως ειναι ενα ειδος ερμηνειας η αναγνωση 25/1/2006 11:55:53 πμ AVRI SACRA FAMES The Queen of Loss ε, δεν μπορύμε πάντα να είμαστε στο 100%...ειδηκά άμα είσαι και επαγγελματίας...έρχονται και φορές που πρέπει να ερμηνεύσεις κομμάτια που σου είναι αδιαφορα 25/1/2006 11:55:54 πμ The Queen of Loss AVRI SACRA FAMES αν σε εβαζαν να διαβασεις ενα ασχετο κειμενο που το βλεπεις για πρωτη δευτερη φορα 25/1/2006 11:55:58 πμ The Queen of Loss AVRI SACRA FAMES και το εγραψε ενας μαλακας 25/1/2006 11:56:11 πμ The Queen of Loss AVRI SACRA FAMES δε θα βγει τοσο καλο οσο αν διαβαζεις εναν συγγραφεα που θαυμαζεις 25/1/2006 11:56:15 πμ The Queen of Loss AVRI SACRA FAMES και που τον νοιωθεις 25/1/2006 11:56:17 πμ The Queen of Loss AVRI SACRA FAMES αυτο λεω εγω 25/1/2006 11:58:47 πμ AVRI SACRA FAMES The Queen of Loss δηλαδί, που δεν συμφωνείς με τον μελδόκιο? στο δεύτερο "είδος έμπνευσης"? 25/1/2006 11:59:45 πμ The Queen of Loss AVRI SACRA FAMES στο ότι αν σέβεσαι την τέχνη σου πρέπει να την κάνεις νηφάλιος, βασικά 25/1/2006 11:59:53 πμ The Queen of Loss AVRI SACRA FAMES δεν με πείθει, πώς το λένε 25/1/2006 12:00:02 μμ The Queen of Loss AVRI SACRA FAMES άλλο προσεκτικός 25/1/2006 12:00:06 μμ The Queen of Loss AVRI SACRA FAMES και τεχνικός, και σωστός 25/1/2006 12:00:08 μμ The Queen of Loss AVRI SACRA FAMES άλλο νηφάλιος 25/1/2006 12:00:15 μμ The Queen of Loss AVRI SACRA FAMES δεν πιστεύω στο 'νηφάλιος' βασικα... 25/1/2006 12:00:20 μμ The Queen of Loss AVRI SACRA FAMES ποτέ δεν είμαστε 'νηφάλιοι' 25/1/2006 12:00:26 μμ The Queen of Loss AVRI SACRA FAMES και ποτέ δεν νοιώθουμε 'τίποτα' 25/1/2006 12:00:35 μμ The Queen of Loss AVRI SACRA FAMES εκτός από την ώρα του διαλογισμού, αν κάνουμε 25/1/2006 12:00:37 μμ The Queen of Loss AVRI SACRA FAMES 25/1/2006 12:00:53 μμ The Queen of Loss AVRI SACRA FAMES αν υπαρχει στιγμη που νοιωθεις το 'τιποτα' 25/1/2006 12:00:58 μμ The Queen of Loss AVRI SACRA FAMES ειναι η παυση πριν την εκρηξη 25/1/2006 12:01:06 μμ The Queen of Loss AVRI SACRA FAMES η πριν τη σταθερη ροη του οποιου συναισθηματος 25/1/2006 12:02:32 μμ AVRI SACRA FAMES The Queen of Loss "Αηδιάζω όμως στην ιδέα του να γράφεις όταν είσαι εσύ συναισθηματικά φορτισμένος. Σε τέτοια κείμενα, μου φαίνεται πως το αποτέλεσμα ναι μεν είναι έντονο, αλλά θα είναι επίσης εντελώς επιφανειακό. Ίσως βγει κλαψιάρικο, χαζοχαρούμενο, εσωστρεφές, εφηβικό, υπερβολικό." Εγώ συμφωνώ...όταν γίνεται κάτι και "ταράζονται τα αισθήματα σου" δεν μπορείς απευθείας να αρχίσεις να γράφεις. Χρειάζεται να πάρεις μια βαθειά ανάσα, να ηρεμίσεις λίγο, ουτως ώστε να μπορέσει να λειτουργίσει και το μυαλό, να συνεργαστεί με το συναίσθημα και να γράψεις. Βέβαια, το πόσο θα δουλέψει ή όχι το μυαλό, είναι στα κριτήρια της κάθε εποχής 25/1/2006 12:04:05 μμ The Queen of Loss AVRI SACRA FAMES εγώ διαφωνώ 25/1/2006 12:04:11 μμ The Queen of Loss AVRI SACRA FAMES ανάλογα με το πόσο συχνά γράφεις 25/1/2006 12:04:16 μμ The Queen of Loss AVRI SACRA FAMES το πόσο έμπειρος είσαι 25/1/2006 12:04:40 μμ The Queen of Loss AVRI SACRA FAMES αν είσαι έμπειρος γράφεις κανονικά και φορτισμένος 25/1/2006 12:04:48 μμ The Queen of Loss AVRI SACRA FAMES και μάλιστα με μεγαλύτερη έμπνευση 25/1/2006 12:04:59 μμ The Queen of Loss AVRI SACRA FAMES αν είσαι σχετικά αρχάριος και έχεις γραψει 5 φορες ολες κι ολες 25/1/2006 12:05:11 μμ The Queen of Loss AVRI SACRA FAMES και εχεις φορτιστει ΠΟΛΥ εξ΄ισου λιγες φορες 25/1/2006 12:05:19 μμ The Queen of Loss AVRI SACRA FAMES τοτε ειναι φυσικό να μην μπορείς να το ελέγξεις 25/1/2006 12:05:24 μμ The Queen of Loss AVRI SACRA FAMES καταλαβαίνεις τι εννοώ; 25/1/2006 12:05:47 μμ The Queen of Loss AVRI SACRA FAMES όσο πιο πολλά νοιώθεις, όσο πιο πολλά αντέχεις, κι όσο πιο πολύ γράφεις 25/1/2006 12:06:01 μμ The Queen of Loss AVRI SACRA FAMES τόσο πιο ευκολο ειναι να εκμεταλλευτεις την εμπνευση οσο ειναι νωρις 25/1/2006 12:06:06 μμ The Queen of Loss AVRI SACRA FAMES οχι οσο ΛΑΜΒΑΝΕΙΣ input 25/1/2006 12:06:10 μμ The Queen of Loss AVRI SACRA FAMES αμέσως μετά 25/1/2006 12:06:19 μμ The Queen of Loss AVRI SACRA FAMES μετά το γεγονός, ταινία, μουσική που σε άγγιξε 25/1/2006 12:06:28 μμ The Queen of Loss AVRI SACRA FAMES όσο όμως είναι ακόμα ζεστό 25/1/2006 12:06:41 μμ The Queen of Loss AVRI SACRA FAMES αν κρυώσει χάνει την αλήθεια του, εκτός αν εχεις τρομερη μνημη 25/1/2006 12:06:47 μμ The Queen of Loss AVRI SACRA FAMES τελικά μάλλον είναι στον άνθρωπο... 25/1/2006 12:07:13 μμ The Queen of Loss AVRI SACRA FAMES το πόσο αυθορμητος ειναι και το τι ειδους αντιμετωπιση εχει γενικώς όσον αφορά το συναίσθημα σαν συναίσθημα 25/1/2006 12:07:29 μμ The Queen of Loss AVRI SACRA FAMES προτού καν επεξεργαστούμε το τι το κάνει αυτό το συναίσθημα μετά... 25/1/2006 12:11:27 μμ AVRI SACRA FAMES The Queen of Loss είναι όντως στον άνθρωπο ----- Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted January 25, 2006 Share Posted January 25, 2006 Λοιπόν, ας τα πάρουμε ένα ένα... Θ' αρχίσω με τη μουσική, ως ευρύτερη έννοια, καθώς έχει και παρακλάδια: υπάρχει η σύνθεση και η ερμηνεία. Για να συνθέσει κάποιος κάτι, πρέπει να υπάρχει έμπνευση, δηλαδή εν μέρει συναισθηματική φόρτιση. Πρέπει να υπάρχει ένα τσακμάκι το οποίο θα κάνει το τσαφ που θα γεννήσει την έμπνευση. Στην πορεία, βέβαια, η έμπνευση από μόνη της δεν πρόκειται να κάνει τίποτα. Χρειάζεται "νηφαλιότητα" και τεχνική προκειμένου αυτό το συναίσθημα, αυτή η έμπνευση να μπορέσει να αποδωθεί με τρόπο κατανοητό για τον ακροατή, δηλαδή η μελωδία να μπορέσει να είναι τόσο ξεχωριστή, όσο και το συναίσθημα που την γέννησε, να περνάει μέσα απ' τον ερμηνευτή στον ακροατή. Και ερχόμαστε στην ερμηνεία: ο ερμηνευτής προφανώς έχει ως πηγή έμπνευσής του την ίδια τη μελωδία, δηλαδή το συναίσθημα του συνθέτη. Αυτό, εν μέρει, φιλτράρεται και μέσα απ' τη δική του οπτική γωνία και μέσα απ' τα δικά του συναισθήματα, αλλά αυτό πρέπει να γίνεται στον ελάχιστο δυνατό βαθμό. Ο ρόλος του ερμηνευτή είναι να περάσει το συναίσθημα του συνθέτη στον ακροατή κι όχι τα δικά του συναισθήματα. Άρα εκείνος πρέπει να είναι προσωπικά συναισθηματικά ουδέτερος για να μπορέσει να αποδώσει το συναίσθημα κάποιου άλλου. Το ίδιο, λίγο πολυ, ισχύει και για τον ηθοποιό και τον συγγραφέα. Ο συγγραφέας είναι αυτός που βάζει συναίσθημα στον ρόλο (όχι απαραίτητα το δικό του συναίσθημα) κι ο ηθοποιός αυτός που καλείται να αποστασιωποιηθεί απ' τον εαυτό του για να αποδώσει αυτό το συναίσθημα. Ο συγγραφέας γενικά, προκειμένου να μπορεί να διαχειρίζεται πολλές ψυχολογίες και πολλούς ρόλους ταυτόχρονα, είναι απαραίτητο να είναι ο ίδιος συναισθηματικά ουδέτερος. Να μπορεί να μπαίνει σε κάθε χαρακτήρα κι όχι μόνο σ' αυτόν που ταιριάζει στη δική του ψυχοσύνθεση. Αλλιώς αυτό που θα βγει θα είναι υποκειμενικό και μονομερές. Άρα η νηφαλιότητα επιβάλλεται. Το σωστό είναι να μην γράφει κάτι όταν είναι φορτισμένος, αλλά να μπορεί να θυμηθεί συναισθήματα που είτε έχει βιώσει είτε έχει δει άλλους να βιώνουν, προκειμένου να τα ανακαλέσει την κατάλληλη στιγμή και να δημιουργήσει "ζωντανούς" χαρακτήρες. Ο ποιητής είναι ο πιο συναισθηματικά φορτισμένος. Η ποίηση είναι η πιο ελεύθερη έκφραση, εκτός κι αν ο ίδιος ο δημιουργός θέλει να την βάλει στο καλούπι του μέτρου ή της ρίμας. Αυτό το τελευταίο είναι απαραίτητο για τον στιχουργό, αλλά γενικά ο ποιητής δεν δεσμεύεται. Ανάλογα με την εμπειρία, την ευρηματικότητα και την τεχνική του, το ποίημα θα είναι περισσότερο ή λιγότερο "καλό", αλλά σε κάθε περίπτωση, η ποίηση είναι η πιο συναισθηματικά αυθεντική έκφραση. Αυτά τα ολίγα, για τις τέχνες με τις οποίες έχω ασχοληθεί... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted January 25, 2006 Author Share Posted January 25, 2006 (edited) Ο ρόλος του ερμηνευτή είναι να περάσει το συναίσθημα του συνθέτη στον ακροατή κι όχι τα δικά του συναισθήματα. Άρα εκείνος πρέπει να είναι προσωπικά συναισθηματικά ουδέτερος για να μπορέσει να αποδώσει το συναίσθημα κάποιου άλλου. Το ίδιο, λίγο πολυ, ισχύει και για τον ηθοποιό και τον συγγραφέα. Ο συγγραφέας είναι αυτός που βάζει συναίσθημα στον ρόλο (όχι απαραίτητα το δικό του συναίσθημα) κι ο ηθοποιός αυτός που καλείται να αποστασιωποιηθεί απ' τον εαυτό του για να αποδώσει αυτό το συναίσθημα. Ο συγγραφέας γενικά, προκειμένου να μπορεί να διαχειρίζεται πολλές ψυχολογίες και πολλούς ρόλους ταυτόχρονα, είναι απαραίτητο να είναι ο ίδιος συναισθηματικά ουδέτερος. Η συναισθηματική προσαρμοστικότητα και η δυνατότητα ταύτισης που πρέπει να έχει ο ηθοποιός και ο συγγραφέας, δεν αποτελούν "συναισθηματική ουδετερότητα". Είναι απλώς χαρακτηριστικά ενός "ανοικτού" ανθρώπου, που δεν φοβάται να βιώσει, να δεχτεί μέσα του, και να εκφράσει συναισθήματα που δεν είναι αυστηρά "δικά του". Edited January 25, 2006 by Nienna Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
darky Posted January 25, 2006 Share Posted January 25, 2006 Για την πεζογραφία αποκλειστικά: Συμφωνώ με Μελδόκιο, Bardo και Sonya(για τα περι πεζογραφίας που έγραψε ο καθένας). Προσωπικά έχει τύχει και έχω συγκινηθεί στην πορεία από τις μαλακίες που γράφω ή έχω υποβάλει τον εαυτό μου σε αυτήν την κατάσταση. Και μπορώ μόνο να ελπίζω ότι το συναίσθημα αυτό θα μεταδοθεί και σε ανθρώπους διαφορετικούς από μένα όταν το διαβάζουν. Όμως υπάρχει ένα πρόβλημα εδώ. Υπάρχουν συναισθήματα που είναι θετικά και είναι καλό να τα νοιώθει κανείς. Αλλά για να γράψω κάτι θλιβερό ή συγκινητικό πρέπει πρώτα να στενοχωρήσω τον εαυτό μου. Αλλιώς θα βγει πλαστικό τελείως. Και ω ρε πούστη όταν θέλω να γράψω τρόμο πρέπει να τρομάξω τον εαυτό μου. Και τέλοσπάντων μερικές φορές μού φαίνεται δεν αξίζει να χαλάω τον εαυτό μου για να βγει κάτι περισσότερο αληθινό. Με συγκεκριμένες τεχνικές που ανακαλύπτεις ή μαθαίνεις μπορείς να μεταδώσεις το συναίσθημα χωρίς να το νοιώσεις. Το οποίο ίσως είναι απάτη, αλλά για το ζώο τον αναγνώστη και πολύ του είναι. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted January 25, 2006 Share Posted January 25, 2006 Και ακόμα κι αν το νιώθεις εκείνη τη στιγμή, δεν είναι σίγουρο ότι θα μπορείς να το εκφραστείς, darky. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted January 25, 2006 Share Posted January 25, 2006 Η συναισθηματική προσαρμοστικότητα και η δυνατότητα ταύτισης που πρέπει να έχει ο ηθοποιός και ο συγγραφέας, δεν αποτελούν "συναισθηματική ουδετερότητα". Είναι απλώς χαρακτηριστικά ενός "ανοικτού" ανθρώπου, που δεν φοβάται να βιώσει, να δεχτεί μέσα του, και να εκφράσει συναισθήματα που δεν είναι αυστηρά "δικά του". Η διαχείριση είναι ουδέτερη. Σαφώς και, προκειμένου να μπορέσεις να χρησιμοποιήσεις ένα συναίσθημα, πρέπει να το έχεις βιώσει πριν ή να έχεις την απαραίτητη φαντασία του πώς θα ήταν, αλλά τη στιγμή εκείνη που πρέπει να το αποτυπώσεις και να το μεταδώσεις, οφείλεις να αποστασιωποιηθείς απ' αυτό, να το δεις "αντικειμενικά", για να μεταφέρεις όχι το συναίσθημα το ίδιο, αλλά την έκφραση εκείνη που θα το γεννήσει στον αναγνώστη. Για να το καταφέρεις αυτό, οφείλεις να αναγνωρίσεις "λογικά" το συναίσθημα και να χρησιμοποιήσεις με σύνεση. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted January 25, 2006 Share Posted January 25, 2006 Εγώ λέω να το πιάσω λίγο από αλλού. Μιλώντας καθαρά για συγγραφή, νομίζω πως κακώς φτιάχνουμε μια διάσταση και λέμε "από δω οι συγγραφείς κι από κει οι ηθοποιοί". Ειδικά όταν γράφεις παίζει ρόλους και μάλιστα πολλούς μαζεμένους ρόλους στις περισσότερες περιπτώσεις. Για να τους αποδόσεις αυτούς τους ρόλους ανακαλείς συναισθήματα (δικά σου, ξένα, άσχετο από ποιες καταστάσεις τα μάζεψες, μια φορά τα έχεις μαζέψει από κάπου, ενυπάρχουν σε σένα). Οπότε, υποκριτική είναι κι αυτό, σε πολύ μεγάλο βαθμό, αλλά με άλλο τρόπο. Αντι να βγαίνουν τα συναισθήματα που εκφορτίζεις την συγκεκριμένη στιγμή στις κινήσεις και τη χροιά της φωνής σου, γράφονται στο χαρτί. Όταν έχω, όμως, κατασταλάξει. Όταν έχω μαζέψει σκέψεις και συναισθήματα, και είμαι νηφάλιος και μπορώ να σκεφτώ καθαρά, τότε είμαι σε θέση να γράψω. Όταν παραμερίζω αυτά που συμβαίνουν τώρα και μπορώ να κοιτάζω το διαχρονικό, την ουσία των πραγμάτων, όχι την επιφάνεια. Για να γράψεις, πρέπει να καταδύεσαι στην ουσία και να παρουσιάζεις την επιφάνεια, γιατί μόνο τότε η επιφάνεια θα είναι στέρεα, έχοντας κάποια βάση. Τώρα, μπορεί καθαρά να πει κάποιος: Μαλακίες λες. Και πού φαίνονται όλα αυτά; Η απάντηση: Δεν φαίνονται στον απλό παρατηρητή. Αλλά, για να δημιουργήσεις, πρέπει να τα έχεις ξεκαθαρισμένα μέσα σου. Με αυτό εδώ συμφωνώ, το βρίσκω καλοδιατυπομένο και ξεκάθαρο, μου συμβαίνει κι εμένα σε πολλές περιπτώσεις και δε θα μπορούσα να το εξηγήσω καλύτερα. Είναι όμως πολλές φορές που "αυτό που σου φταίει" και δε βγαίνουν αυτα που θες στο χαρτί σου, είναι το ότι είσαι υπερβολικά φορτισμένος από κάποια κατάσταση ή έστω σκέψεις. Επίσης, σιγά που δε φαίνονται. Φαίνονται και παραφαίνονται, εγώ τουλάχιστον τα βλέπω και με ενοχλούν όταν τα βλέπω, οπότε όταν τα ανακαλύπτω σε δικά μου κείμενα εξοργίζομαι. Φαίνεται όταν δεν ξέρεις για τι πράγμα μιλάς, φαίνεται πιο καθαρά κι από το να είσαι ανορθόγραφος ή από το να γράφεις χρωματιστά. Απλά υπάρχουν άνθρωποι που έχουν μάθει να κουλαντρίζουν τις σκέψεις τους σε στιγμές φόρτισης κι άλλοι που πρέπει πρώτα να ηρεμίσουν, να συνέλθουν, να βάλουν μια τάξη στο χάος. Εγώ ανήκω στη δεύτερη κατηγορία, γιαυτό και προτιμώ να κρατάω σημειώσεις όταν φουντώνω και να γράφω όταν ωριμάσει κάτι μέσα μου. Όμως θεωρώ πως έχει να κάνει καθαρά τον άνθρωπο και τον τρόπο που έχει μάθει να λειτουργεί (όχι μόνο στη δημιουργία, γενικά) κι όχι με τις μορφές της τέχνης, ούτε με τα υποείδη της λογοτεχνίας. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Orpheus Posted January 26, 2006 Share Posted January 26, 2006 Έγραφα - είχα γράψει - κάτι, αλλά έκλεισα το παράθυρο καταλάθος! Εν συντομία, γενικά συμφωνώ με τη Nienna. Για τη ζωγραφική, όταν ζωγραφίζω φατσούλες παίρνω την έκφραση που προσπαθώ να ζωγραφίσω - το είχε παρατηρήσει μια συμμαθήτριά μου και είχαμε γελάσει αρκετά. [φατσούλες όπως στα κόμιξ που έχω ανεβάσει, που δε χρειάζονται ιδιαίτερη... μετα-εργασία ] Για τη μουσική (τραγούδι) χρειάζεται τόσο στην όπερα όσο και στην όχι-όπερα αντίστοιχη προεργασία με αυτήν του ηθοποιού, με περισσότερη ( ή το ίδιο πολλή; ) σημασία στη γνώση της 'πλοκής', μουσικά, του έργου και του τι 'ρόλο' [δηλ. τι εργαλείο ώθησης της υπόθεσης προς τα μπρος, ουσιαστικά] παίζει κάθε στιγμή ο συγκεκριμένος μουσικός. Περί της ουδέτερης διαχείρησης, κάτι τέτοιο για άλλους λόγους είχε πει η δασκάλα του τραγουδιού μου - έχουμε "το ψεύτικο συναίσθημα" γιατί με το αληθινό κλείνει ο λαιμός. Αλλά δεν νομίζω πως είναι ακριβώς αλήθεια αυτό, έχω την υποψία ότι μπορεί να μην ισχύει πάντα ή για όλους. Προσωπικά όταν τραγουδάω είμαι φορτισμένος. [είχα γράψει πιο πολλά εδώ αλλά τώρα βαριέμαι να τα ξαναγράφω...] Οι Μούσες μαζί σας, -Ορφέας Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted January 26, 2006 Author Share Posted January 26, 2006 (edited) Luth, είπες ότι: Η διαχείριση είναι ουδέτερη. Σαφώς και, προκειμένου να μπορέσεις να χρησιμοποιήσεις ένα συναίσθημα, πρέπει να το έχεις βιώσει πριν ή να έχεις την απαραίτητη φαντασία του πώς θα ήταν, αλλά τη στιγμή εκείνη που πρέπει να το αποτυπώσεις και να το μεταδώσεις, οφείλεις να αποστασιωποιηθείς απ' αυτό, να το δεις "αντικειμενικά", για να μεταφέρεις όχι το συναίσθημα το ίδιο, αλλά την έκφραση εκείνη που θα το γεννήσει στον αναγνώστη. Για να το καταφέρεις αυτό, οφείλεις να αναγνωρίσεις "λογικά" το συναίσθημα και να χρησιμοποιήσεις με σύνεση. Χμμ, για άλλο πράγμα μιλούσα εγώ, η απάντησή σου μου φαίνεται, εχμ, άσχετη. Αλλά θα απαντήσω σε αυτήν. α) Το να αναγνωρίζεις λογικά ένα συναίσθημα δεν σημαίνει πως δεν μπορείς να το βιώσεις κιόλας. β) Η έκφραση που θα το γεννήσει στον αναγνώστη είναι η ίδια η οποία αυθεντικά θα προκαλούνταν από αυτό, ίσως με μια δόση υπερβολής ή απλά στυλιζαρίσματος. Γιατί να κάνεις τον κόπο να το αναγνωρίσεις, να το πετάξεις έξω και να το μιμηθείς, ενώ μπορείς να το δεχτείς, να το νοιώσεις (role play for Christ's sake!) και να το βγάλεις αυθεντικά προσθέτοντας απλά όσο στυλιζάρισμα χρειάζεται, αν χρειάζεται; Πάνω στο β). Δοκίμαστε να χαμογελάσεις ειλικρινά για ένα λεπτό. Φωτεινά, όμορφα, μεταδίδοντας τη χαρά ενός ειλικρινούς χαμογέλου σε κάποιον άλλο, ή ακόμα και στον καθρέφτη σου. Δεν θα περάσει πολλή ώρα μέχρι να σκεφτείς όντως κάτι χαρούμενο, κι αυτό που θα σκεφτείς είναι αυτό που θα φωτίσει το χαμόγελο. Το ίδιο πράγμα γίνεται με όλα τα συναισθήματα. Κιάρα: Δεν θα μπορούσα να συμφωνώ παραπάνω. Ορφέα: Ναι, είσαι φορτισμένος, φαίνεται, και κάνει τη διαφορά. Edited January 26, 2006 by Nienna Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted January 26, 2006 Share Posted January 26, 2006 Νιέννα, δε νομίζω ότι η Σόνια λέει κάτι το τόσο διαφορετικό. Κι αυτή για role play μιλάει, και συμφωνώ με όσα λέει. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sabrathan Posted January 26, 2006 Share Posted January 26, 2006 (edited) Ελπίζω να συνειδητοποιείτε όλοι πως ο,τι λέτε είναι "σωστό" για τον καθένα και για ξεχωριστές "ομάδες" ανθρώπων, έτσι; Edited January 26, 2006 by Sabrathan Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted January 26, 2006 Share Posted January 26, 2006 Ελπίζω να συνειδητοποιείτε όλοι πως ο,τι λέτε είναι "σωστό" για τον καθένα και για ξεχωριστές "ομάδες" ανθρώπων, έτσι; Τι εννοείς; Ότι ο καθένας αναφέρεται σε άλλη μορφή τέχνης; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted January 26, 2006 Author Share Posted January 26, 2006 (edited) Νιέννα, δε νομίζω ότι η Σόνια λέει κάτι το τόσο διαφορετικό. Κι αυτή για role play μιλάει, και συμφωνώ με όσα λέει. To role play δεν είναι συναισθηματικά ουδέτερο, ούτε αποστασιοποιημένο. Αν είναι αυτά τα πράγματα, τότε είναι απλώς κακό role play. To ξαναλέω, δεν εννοώ πως δεν είναι αποστασιοποιημένο από το συναίσθημα του ίδιου του Κωστάκη εκείνη τη στιγμή, εννοώ πως δεν είναι αποστασιοποιημένο από τα ίδια τα συναισθήματα του χαρακτήρα! O Sab μάλλον εννοεί αυτό που λέει η Κιάρα και αυτό στο οποίο καταλήξαμε στον msn διάλογο με τον Deodonus. Δηλαδή το "Είναι στον άνθρωπο τελικά.". Edited January 26, 2006 by Nienna Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sabrathan Posted January 26, 2006 Share Posted January 26, 2006 Uh huh. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted January 26, 2006 Share Posted January 26, 2006 To role play δεν είναι συναισθηματικά ουδέτερο, ούτε αποστασιοποιημένο. Αν είναι αυτά τα πράγματα, τότε είναι απλώς κακό role play. To ξαναλέω, δεν εννοώ πως δεν είναι αποστασιοποιημένο από το συναίσθημα του ίδιου του Κωστάκη εκείνη τη στιγμή, εννοώ πως δεν είναι αποστασιοποιημένο από τα ίδια τα συναισθήματα του χαρακτήρα! Μα εννοείται πως πρέπει νάχεις μπει στο πετσί του χαρακτήρα, για να τον αποδώσεις σωστά. Δε διαφωνώ σχετικά με αυτό, και ούτε νομίζω και η Σόνια. Το θέμα είναι, το αποδίδεις παρορμητικά ή αφότου έχεις κατασταλάξει; Εκεί πιστεύω ότι είναι και η διαφωνία, και βέβαια είναι και ζήτημα αντίληψης, όπως λέει κι ο Sab. Αν και, προσωπικά, δε μπορώ να φανταστώ έναν ώριμο συγγραφέα να γράφει παρορμητικά, αλλά τέσπα... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.