Nienor Posted January 26, 2006 Share Posted January 26, 2006 Κώστα, αυτό έλεγα και προηγουμένως. Το ίδιο νομίζω πως λέει κι η Αταλάντη. Ότι δηλαδή η φάση είναι το αν έχεις μάθει, εσύ, σαν άνθρωπος (όταν λέω "εσύ" ο όποιος εσύ προφανώς) να διαχειρίζεσαι την παρόρμησή σου. Όχι μονάχα όταν δημιουργείς, αλλά και στις υπόλοιπες παραμέτρους της ζωής. Το να το κάνω εγώ αυτό, μου φαίνεται εξωφρενικό (υποθέτω σχεδόν όσο κι εσένα), απλά υπάρχουν άλλοι άνθρωποι που λειτουργούν διαφορετικά όταν είναι φορτισμένοι με ένταση και μπορούν να τη διοχετεύουν σωστά. Πολλές φορές μια μορφή έντασης συναισθημάτων την έχεις ζήσει τόσες φορές που όταν έρχεται άλλη μία, την αναγνωρίζεις και ίσως να ξέρεις και τη να την κάνεις. Να ξέρεις που οφείλεται, τι κρύβει πίσω της ... δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Έτσι, υπάρχουν άνθρωποι που αυτό το έχουν σε μεγαλύτερο βαθμό, άλλοι που το έχουν σε πολύ μικρότερο κι άλλοι που δεν το έχουν καθόλου. Είναι καθαρά προσωπικό θέμα. Δε νομίζω δηλαδή πως μπορούμε να του βάλουμε μια ταμπέλα και να πούμε "να, ένας τρόπος υπάρχει μόνο και είναι αυτός", επειδή προτιμάμε τον έναν ή τον άλλο τρόπο σαν ξεχωριστά άτομα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted January 26, 2006 Share Posted January 26, 2006 Λοιπόν, αυτό τον καιρό που κάνω θέατρο, έχω τη χαρά να έχω έναν φοβερό δάσκαλο, ο οποίος στο μάθημα μας αλλάζει ψυχολογία και διάθεση ανά δευτερόλεπτο και έμαθα ένα πολύ χρήσιμο πράγμα: υπάρχουν δύο τρόποι να βιώσεις και να αποδώσεις ένα συναίσθημα: εγκεφαλικά και ψυχικά. Όταν το αποδίδεις εγκεφαλικά, το αναγνωρίζεις, το αναλύεις στα επιμέρους συναισθήματα και τις πιθανές εκφράσεις τους και το αποδίδεις με δύο, τρεις, πέντε, δέκα τρόπους. Δάσκαλος και κοινό (συμμαθητές) σου λένε ποιός τρόπος ήταν ο καλύτερος. Με το που το αποδώσεις, γίνεσαι μετά αμέσως ο εαυτός σου, χωρίς κανένα κατάλοιπο του συναισθήματος. Όταν, όμως, το βιώνεις και το αποδίδεις ψυχικά, όταν δηλαδή μπαίνεις ολόκληρος στο συναίσθημα και το αφήνεις να σε φάει για να το νοιώσεις, και δεν μπορείς να το αποδώσεις με πάνω από έναν τρόπο (τον δικό σου και μόνο) και σε κουράζει ψυχικά, αφήνοντάς σου όλη του την ενέργεια. Χώρια που σου κολλάει ότι επειδή το βίωσες, το απέδωσες ντε και καλά τέλεια και ουσιαστικά δεν βελτιώνεσαι στην ηθοποιία... Πάνω κάτω το ίδιο ισχύει και για τον συγγραφέα, ο οποίος επίσης πρέπει να κάνει rp για όλους τους χαρακτήρες του χωρίς να καταντήσει σχιζοφρενής, πράγμα το οποίο θα γίνει αν τους βιώσει ψυχικά κι όχι εγκεφαλικά.... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted January 26, 2006 Author Share Posted January 26, 2006 Τους καταλαβαίνω πολύ καλά τους δυο τρόπους που λες, βγάζουν ξεκάθαρα νόημα. Αλλά βέβαια συμφωνώ με την Κιάρα, είναι ανάλογα στον άνθρωπο. Μερικοί είναι ήδη σχιζοφρενείς... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
brave Posted January 26, 2006 Share Posted January 26, 2006 Επειδή σχεδόν πάντα όσα γράφω είναι απεικονίσεις των σκέψεών μου -άλλοτε καμουφλαρισμένες κι άλλοτε όχι- μάλλον τείνω να συμφωνίσω με την Αταλάντη. Φυσικά αυτό που έχω καταλάβει (και μάλλον εδώ μέσα το έχω καταλάβει αυτό) είναι πως για ένα έργο δε φτάνει να πετέξεις τις εμπνεύσεις σου σε ενα χαρτί, όμως μετά χρειάζεται αρκετή "χαμαλοδουλειά " (κοινώς διορθώσεις), και σε αυτή τη φάση πρέπει να είσαι αρκετά νηφάλιος κι όχι δημιουργικός. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Isis Posted January 27, 2006 Share Posted January 27, 2006 Δε μπορώ να πω πως έχω κάτι εντελώς νέο να προσθέσω σε όσα ήδη έχουν ειπωθεί. Αυτό που μπορώ να πω από προσωπική εμπειρία - το οποίο και στηρίζει πλήρως την άποψη του Μελδόκιου - είναι πως, όσες φορές προσπάθησα να γράψω επηρεασμένη από κάποιο έντονο συναίσθημα, κατέληξα στο να παράγω ένα κραυγαλέο υστερικό εξάμβλωμα το οποίο θύμιζε (στην καλή περίπτωση) ύφος σαπουνόπερας με κάτι από Φώσκολο. Το ίδιο κείμενο, με προσεκτική διόρθωση επόμενη μέρα, έδωσε τροφή για κάτι σαφώς καλύτερο. Η φόρτιση, δηλαδή, έδωσε το έναυσμα για να ακολουθήσει η ηρεμία και να το διορθώσει! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted January 27, 2006 Share Posted January 27, 2006 Sonya, νομίζω ότι ακούω τον εαυτό μου να μιλάει. Λοιπόν, αυτό τον καιρό που κάνω θέατρο, έχω τη χαρά να έχω έναν φοβερό δάσκαλο, ο οποίος στο μάθημα μας αλλάζει ψυχολογία και διάθεση ανά δευτερόλεπτο και έμαθα ένα πολύ χρήσιμο πράγμα: υπάρχουν δύο τρόποι να βιώσεις και να αποδώσεις ένα συναίσθημα: εγκεφαλικά και ψυχικά. Όταν το αποδίδεις εγκεφαλικά, το αναγνωρίζεις, το αναλύεις στα επιμέρους συναισθήματα και τις πιθανές εκφράσεις τους και το αποδίδεις με δύο, τρεις, πέντε, δέκα τρόπους. Δάσκαλος και κοινό (συμμαθητές) σου λένε ποιός τρόπος ήταν ο καλύτερος. Με το που το αποδώσεις, γίνεσαι μετά αμέσως ο εαυτός σου, χωρίς κανένα κατάλοιπο του συναισθήματος. Όταν, όμως, το βιώνεις και το αποδίδεις ψυχικά, όταν δηλαδή μπαίνεις ολόκληρος στο συναίσθημα και το αφήνεις να σε φάει για να το νοιώσεις, και δεν μπορείς να το αποδώσεις με πάνω από έναν τρόπο (τον δικό σου και μόνο) και σε κουράζει ψυχικά, αφήνοντάς σου όλη του την ενέργεια. Χώρια που σου κολλάει ότι επειδή το βίωσες, το απέδωσες ντε και καλά τέλεια και ουσιαστικά δεν βελτιώνεσαι στην ηθοποιία... Κι εγώ αυτό πιστεύω. Ανάλυση και διακλάδωση σκέψης πάνω στο πώς αντιδρά ο καθένας, πώς σκέφτεται, πώς συμπεριφέρεται. Πάνω κάτω το ίδιο ισχύει και για τον συγγραφέα, ο οποίος επίσης πρέπει να κάνει rp για όλους τους χαρακτήρες του χωρίς να καταντήσει σχιζοφρενής, πράγμα το οποίο θα γίνει αν τους βιώσει ψυχικά κι όχι εγκεφαλικά.... Κι άμα μέσα σε ένα έργο έχεις να αποδώσεις πάνω από δέκα χαρακτήρες, που ο καθένας είναι διαφορετική προσωπικότητα από τον άλλο, ε, ναι σίγουρα θα τρελαθείς, προσπαθώντας να ταυτιστείς απόλυτα με όλους. Άσε που δεν γίνεται να ταυτιστείς με ορισμένους χαρακτήρες όσο κι αν θέλεις. Αυτοί οι χαρακτήρες, όμως, μπορεί νάναι πολύ σημαντικοί για το έργο σου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.