Επιστροφή

[brave]

Όνομα Συγγραφέα: Νικος "brave" Σιμος

Είδος: ηρωική φαντασίa/ τρόμος

Βία; ;όπως το πάρει κανείς

Σεξ; μπα δεν δενει με τιποτα στην ιστορια

Αριθμός Λέξεων:μόλις 608

Αυτοτελής; Ναι, εντελώς snap διήγημα

Σχόλια : οι εικόνες είναι "λιγάκι" σκληρές...

 

 

Ένιωσα πόνο κι άνοιξα απότομα τα μάτια, και είδα το σαμάνο με ένα μαχαίρι να χαράζει ρούνους θεραπείας σε όλο μου το κορμί.

Σκάλιζε το σώμα μου ενώ εγώ δεν μπορούσα ούτε να κουνηθώ. Ήθελα να του ξεριζώσω το κεφάλι.

Ψηνόμουν στον πυρετό, και βογγούσα. Ήμουν σε μια κατάσταση μεταξύ σκέψεων και ονείρου, όμως δεν είχα δύναμη ούτε να μιλήσω ούτε να κουνηθώ.

Θυμόμουν κάπως το βασιλιά που με κάρφωσε με το σπαθί πριν τον κόψω κυριολεκτικά στα δύο.

Όμως ακόμη και αυτές οι θολές σκέψεις εξαφανίστηκαν όταν ένιωσα ένα οξύ ανυπόφορο πόνο στους λαγόνες μου.

Ξέρω πως ούρλιαξα αλλά δεν άκουσα την φωνή μου.

Ένιωσα τα δόντια μου να τρίζουν από το σφίξιμο.

Μπροστά μου απλώνονταν τώρα μαύρες ομίχλες που γίνονταν όλο και πιο πυκνές.

Έμοιαζαν με βαριά σύννεφα καταιγίδας, και μερικές φορές έβλεπα και αστραπές.

 

Άνοιξα τα μάτια. Βρισκόμουν ξαπλωμένος πάνω σε ανθρώπινα κόκαλα .

Ένιωσα ρίγος και σηκώθηκα απότομα όρθιος ενώ η καρδιά μου σφυρηλατούσε το στήθος μου .

Το μέρος ήταν ένας τεράστιος κρατήρας με διάμετρο αρκετά χιλιόμετρα, και ήταν γεμάτο με δισεκατομμύρια σκορπισμένους σκελετούς και σπασμένα κόκαλα, κι εγώ ήμουν μόνος, γυμνός και ματωμένος πάνω τους.

Ο ουρανός ήταν γκρίζος χωρίς να φαίνεται κάπου πιο φωτεινός ή πιο σκοτεινός, και έκανε το τοπίο να δείχνει ακόμη πιο μακάβριο.

Προσπάθησα να τρέξω, αλλά στο πρώτο κιόλας βήμα παραπάτησα κι έπεσα πάνω στα κόκαλα που πατούσα.

Ήθελα να ουρλιάξω αλλά μάλλον δεν το έκανα, έκλεισα τα μάτια και προσπάθησα να σηκωθώ, ενώ ο τρόμος που ένιωθα ήταν ανείπωτος .

Ένιωσα ένα χέρι να με αρπάζει σφιχτά από τον ώμο και να με βοηθάει να σηκωθώ.

“Ούλουφγκ! Κι εσύ εδώ” ; Ήταν ο Γιόριγκ ο τοξότης, και στο πρόσωπό του διέκρινα κάτι σαν μια ανεπαίσθητη χαρά που με έβλεπε.

Ξεροκατάπια, αλλά κι εγώ ένιωσα κάπως πιο βολικά που τον είδα –όσο βολικά φυσικά μπορεί να νιώσει κάποιος σε ένα τέτοιο μέρος, και κατάφερα να ρωτήσω τραυλίζοντας “τι είναι το εδώ”; Έτρεμα γιατί κατά βάθος ήξερα την απάντηση.

Πριν ο τοξότης μιλήσει, σχεδόν από το πουθενά εμφανίστηκαν –αν κι έδειχναν να έρχονται από κάπου έχοντας κάνει αρκετή πεζοπορία- ο Ούρβιν κρατώντας στον ώμο του το βαρύ τσεκούρι του κι ο Ζερντ, και στα βήματά τους ακουγόταν ανατριχιαστικά το κροτάλισμα των κόκαλων που διαλύονταν κάτω από τις μπότες τους. Δε μου χρειαζόταν πλέον να ακούσω την απάντηση.

Ο Ζερντ είχε ακόμα τα σπλάχνα του χυμένα έξω από τη βαριά του γούνα ενώ από την καρδιά του τεράστιου Ούρβιν προεξείχε ένα κομμάτι από το βέλος που τον είχε σκοτώσει στην πρώτη επίθεση όταν ήμασταν ακόμη έξω από την πύλη.

“Ώστε εδώ είναι ο τόπος των νεκρών” ψέλλισα και ένιωθα να παγώνω από τον τρόμο.

Ο Γιόριγκ έγνεψε καταφατικά έχοντας πάρει μια έκφραση σοβαρότητας και σήκωσε λίγο τον αλυσιδωτό του θώρακα, να μου δείξει τη δική του πληγή κάτω από το στομάχι που έχασκε δείχνοντας τα σπλάχνα του.

Ο Ζερντ με κοίταξε με κάποιο ακαθόριστο τρόπο σαν να με μισούσε “Εσύ όμως γιατί είσαι εδώ ”;

Μου φάνηκε πολύ περίεργη η ερώτησή του. Οι άλλοι δυο πολεμιστές τον κοίταξαν με απορία, αλλά μετά από μια στιγμή ένιωσα πως η ερώτησή του ήταν το πιο λογικό πράγμα που είχα ακούσει σε όλη μου τη ζωή.

Ένιωσα να ζαλίζομαι, και επανέλαβα την ερώτηση στον εαυτό μου “γιατί είμαι εδώ”;

Επανέλαβα ουρλιάζοντας “Γιατί είμαι εδώ”;

Από τη ζάλη έχασα κάθε επαφή με το κορμί μου και έπεσα κάτω, και τα σπασμένα κόκαλα μου τρύπησαν τις σάρκες. Έσφιξα όλους τους μύες του κορμιού μου από τον πόνο, ενώ με τύλιξαν πάλι μαύρες ομίχλες.

Κάποια στιγμή εξοικειώθηκα με τον πόνο και άνοιξα τα μάτια.

“Επέστρεψες”! μου είπε ο σαμάνος που έδειχνε πιο κουρασμένος από ποτέ.

[Βάρδος]

Καταφέρνεις να μας μεταφέρεις στον κόσμο του χαρακτήρα σου, χρησιμοποιώντας τις αισθήσεις του. Γράφεις τι παρατηρεί πρώτα, τι ακούει πρώτα, και επεκτείνεσαι. Καλό αυτό.

 

Πάλι, θέλεις κάποια δουλειά στις παραγράφους, αν και είναι κάπως καλύτερες απ'ό,τι στο προηγούμενο.

 

Δε χρειάζεται όλα τα λόγια των χαρακήρων να μπαίνουν με πλάγια γράμματα. Πλάγια γράμματα βάζεις μόνο όταν κάποιος τονίζει μια λέξη ή μια φράση, όταν η φωνή του αλλοιώνεται, όταν ουρλιάζει, κτλ. Πχ, εδώ --Επανέλαβα ουρλιάζοντας “Γιατί είμαι εδώ”; -- καλά έκανες και έβαλες πλάγια γράμματα. Σε όλα τα άλλα δε χρειάζονται. Είναι άσκοπα, γιατί δεν δείχνουν κάτι.

 

Ήμουν σε μια κατάσταση μεταξύ σκέψεων και ονείρου

 

Δεν το λέμε αυτό, γιατί, εξάλλου, το όνειρο δεν ακυρώνει τη σκέψη' το μυαλό συνεχίζει να λειτουργεί.

 

Ήμουν σε μια κατάσταση μεταξύ ύπνου και ξύπνιου

ή

 

Ήμουν σε μια κατάσταση μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας

 

Ένιωσα πόνο κι άνοιξα απότομα τα μάτια, και είδα το σαμάνο με ένα μαχαίρι να χαράζει ρούνους θεραπείας σε όλο μου το κορμί.

 

Αυτός ο τύπος χαράζει, με μαχαίρι, πράγματα επάνω σε έναν τραυματισμένο άνθρωπο που ψήνεται στον πυρετό; ΟΚ, είναι μαγεία, αλλά, και πάλι, προσωπικά δε μου φαίνεται πιστευτή μαγεία. Αν έλεγες ότι γράφει επάνω του ρούνους με κάρβουνο, ή με κάποιο μαγικό μελάνι, θα ήταν πιο πιστευτό, για τον πιο απαιτητικό αναγνώστη.

 

ενώ η καρδιά μου σφυρηλατούσε το στήθος μου .

 

...σφυροκοπούσε, δεν σφυρηλατούσε. Είναι άλλο πράγμα τελείως.

 

να μου δείξει τη δική του πληγή κάτω από το στομάχι που έχασκε δείχνοντας τα σπλάχνα του.

 

Το ίδιο ρήμα δύο φόρες; Χμμ...

 

...να μου δείξει τη δική του πληγή κάτω από το στομάχι, η οποία έχασκε, αποκαλύπτοντας τα σπλάχνα του.

[gema]

Αυτός ο τύπος χαράζει, με μαχαίρι, πράγματα επάνω σε έναν τραυματισμένο άνθρωπο που ψήνεται στον πυρετό; ΟΚ, είναι μαγεία, αλλά, και πάλι, προσωπικά δε μου φαίνεται πιστευτή μαγεία. Αν έλεγες ότι γράφει επάνω του ρούνους με κάρβουνο, ή με κάποιο μαγικό μελάνι, θα ήταν πιο πιστευτό, για τον πιο απαιτητικό αναγνώστη.

 

 

Μαχαίρι =αίμα = κάθαρση = λύτρωση

 

Σωστά χρησιμοποίησε μαχαίρι.

 

Άλλωστε αυτό είναι απλός το μέσο. Η μαγεία είναι οι Ρούνοι. Η γνώση του σχεδιασμού τους, της κατανόησης τους και της χρήσης τους. Η επιμέρους συγκέντρωση δύναμης με την χρήση των απόκρυφων σχημάτων με την υπό βοήθεια του αγνού αίματος, του νέκταρ της ζωής.

[Βάρδος]

Ίσως. Αλλά απλά είπα πώς μου φάνηκε εμένα. Δεν είπα ότι είναι αντικειμενικά λάθος. Εμένα, προσωπικά, δε μου άρεσε, that's all.

[heiron]

Eχει δικιο ο gema.Εχω ακουσει για τελετες παρομοιες με αυτη που περιγραφει ο brave αν και βεβαια δε νομιζω να ειχαν αναλογη επιτυχια.

Βεβαια μερικες φορες βοηθουσαν...αφαιμαξη κι ετσι.

Κατα τα αλλα θα συμφωνησω με τις παρατηρησεις του Βαρδου.

[brave]

χμ... Κώστα το συγκεκριμένο σημείο στέκει ιστορικά όπως λέει κι ο Χείρων,(Βικινγκς, Κέλτες, Ρως κτλ) και ήταν κλασικότατος τρόπος θεραπείας για βαριες παθήσεις.

Το αν είχαν επιτυχίες ή όχι, χμμμ... φαντάζομαι πως είχαν κάποια αποτελέσματα για να εξακολουθούν να το ασκούν και να το πιστεύουν (δεν εχει σημασία αν η μαγεια δουλεύει μέσω αυθυποβολής ή μέσω κάτι άλλο... το θέμα είναι πως πρέπει να υπήρχε αποτέλεσμα, αλλα αυτό δεν είναι επι του θέματος)

Παντως είχε πολύ πλάκα ο τρόπος που έκανες το σχόλιο... μου ήρθε στο μυαλό σαν εικόνα να εισαι εσύ με γουρλωμένα τα μάτια απέναντι σε ένα Σαμάνο του 4ου 5ου αιώνα που κάνει αυτή την τελετή μέσα σε μια καλύβα της εποχής.

Edited January 27, 2006 by brave

[Βάρδος]

Πράγματι, δε θα ήθελα να δω πώς θα ήταν ο ασθενής μετά από αυτή την απόπειρα μαχαιρώματος.

 

Έχεις κάποιο link που να αναλύει αυτή τη θεωρία με ιστορική βάση; Γιατί βάσει απλής ιατρικής, σίγουρα δε στέκει. Βάσει μεταφυσικής, δεν ξέρω...

[brave]

λινκ? μα ακόμα και στην Εδδα γράφει για τον τροπο που χαραζει κάποιος ρουνους (ακόμα και ο ιδιος ο Οντιν χαραξε στη γλώσσα του Μπαλντερ και στις οπλές του Σλαιπνιρ)

Κάπου υπάρχει κι ένας στίχος (στην ποιητική εδδα ενοώ) που λεει για "αποστολές αυτοκτονίας" που πριν τη μαχη ο πολεμιστης "χαραζει στο στήθος του ρουνικά θανάτου",

Κάπου (νομίζω σε βιβλίο Γερμανικής ιστορίας) αναφέρει ακριβώς το παραπάνω που περιγράφω στην ιστορία....

Ποιος μιλησε για "Ιατρική πλευρα?" φυσικά για "μεταφυσικό φαινόμαινο" μιλάμε (ίσως και αυθυποβολή... ενισχυτή αυτοπεποίθησης κτλ)

Αν θες στοιχεια ψάξε για runes/magic ή viking magic therapy και θα βραις αρκετα πράγματα που μάλλον θα σε αφήσουν αναυδο....στοιχεια υπάρχουν μπολικα πάντως...

(σκέψου να περιέγραφα τιποτα πιο brutal σαν το "μαρτύριο του αετού" που κάναν οι δρυίδες)

 

Απόπειρα μαχαιρώματος είναι για σενα, για κάποιον που ζούσε σε εκείνη την εποχή δεν ήταν έτσι.

 

...ίσως κάποτε να περάσει η "μοδα" των τατου, και κάποιοι να θεωρούν πως εμείς ήμασταν "μαζόχες", και πως ενα τατου ήταν απόπειρα φόνου!

 

 

Α και κάτι που ξέχασα να σχολιάσω

Αν έλεγες ότι γράφει επάνω του ρούνους με κάρβουνο, ή με κάποιο μαγικό μελάνι, θα ήταν πιο πιστευτό, για τον πιο απαιτητικό αναγνώστη.

 

αλλα θα φαινόταν εντελώς ηλίθιο σε κάποιο γνώστη της βόρειας παράδοσης, αφου το αιμα ειναι ο σωστος τρόπος κι οχι το μελανι ή το κάρβουνο...

Edited January 28, 2006 by brave

[Βάρδος]

OK, brave. Αν πιστεύεις ότι αυτό είναι καλύτερο για την ιστορία σου, δεν ήθελα να σε προσβάλλω. It's your story, anyway. Την κάνεις ό,τι θέλεις.

 

 

[Bardoulas©]

Χμμμ... Brave...

 

Τώρα με έκανες να σκέφτομαι την προοπτική να ποστάρω τη μοναδική σειρά ιστορίων επικής φαντασίας που έχω γράψει!

 

Μου άρεσαν πολύ οι περιγραφές. Γενικά είναι έτσι όπως πιστεύω ότι πρέπει να είναι οι επική φαντασία γραμμένη. Ωμή (ρεαλιστική δηλαδή, μη γίνει επιτηδευμένα σπλάτερ) και τελείως διαφορετική από τη σημερινή πραγματικότητα. Επίσης θα συμφωνήσω με το Βάρδο που λέει Καταφέρνεις να μας μεταφέρεις στον κόσμο του χαρακτήρα σου, χρησιμοποιώντας τις αισθήσεις του. Γράφεις τι παρατηρεί πρώτα, τι ακούει πρώτα, και επεκτείνεσαι. Καλό αυτό.

 

Τι δε μου άρεσε

Δεν έχει να κάνει με την τεχνική, αλλά με μια ιδέα (που δεν ξέρω κατά πόσο ισχύει και σαν μύθος): στον κόσμο των νεκρών, οι νεκροί είναι όπως έφυγαν από τον κόσμο των ζωντανών. Με τ' άντερα χυμένα έξω. Λίγο όχι και τόσο τιμητικό για τους νεκρούς κατ' εμέ. Σίγουρα βοηθά στο να καταλάβει ο αναγνώστης πού βρέθηκε ο ήρωας, αλλά όταν το διάβασα με ξένισε λίγο. Βέβαια, δε χαλάει την ιστορία. Απλά πιστεύω ότι μπορεί να τη βελτιώσει

[brave]

Βαρδουλα, το "λάθος" (αλλα έτσι μου βγήκε) είναι πως ο πρωταγωνιστής δεν έπρεπε να βρεθεί εκεί αφού πέθανε τιμημένα. Ο τόπος είναι η Χελλ, οπου στέκει να είναι περίπου έτσι, και εκεί πάνε αυτοί που έχουν βρει μή ηρωικό θάνατο ή που έχουν δειλιάσει στη μάχη, οπότε δεν υπάρχουν τιμές για αυτούς τους ανθρώπους. Είναι κάτι σαν τον Αδη των Ελλήνων περίπου.

Οι υπόλοιποι μπορεί όντως να μη θέλαν να συμμετέχουν στην επίθεση, οπότε λογικά βρεθήκαν εκεί, όμως ο πρωταγωνιστής αφού έπεσε με το σπαθί στο χέρι σκοτώνοντας ένα βασηλια, λογικά έπρεπε να παει στη Βαλχάλα.

Το οτι δεν εχει θέση εκει όμως το συνηδειτοποιεί και ο ίδιος.

Βαρδε, φυσικά και δεν είπα πως ήταν προσβολή, απλά μου έκανε λιγάκι εντύπωση που δεν ήξερες απο Βορά τη στιγμή που είσαι αρκετα ψαγμενος στο Φαντεσυ. Θεωρώ τουλάχιστο -προσωπική γνώμη- πως το φαντεσυ έχει αρκεςτη σχεση με τη βόρεια παραδοση.

[Βάρδος]

Απλά δεν έχω ξανακούσει αυτή τη θεραπεία με το μαχαίρι και τους ρούνους.

 

Κοίτα... έχω μια θεωρία για το πώς θα μπορούσε να είναι γραμμένο χωρίς να με χαλάει. Θέλεις να την ποστάρω; (Το ρωτάω γιατί είσαι και περίεργος. :Ρ j/k)

[brave]

Απλά δεν έχω ξανακούσει αυτή τη θεραπεία με το μαχαίρι και τους ρούνους.

 

Απλά μου φάνηκε παράξενο γιατι είναι απο τα βασικά...

 

Κοίτα... έχω μια θεωρία για το πώς θα μπορούσε να είναι γραμμένο χωρίς να με χαλάει. Θέλεις να την ποστάρω;

 

Φυσικά, γιατί όχι?

Πάντα με ενδιαφέρει να βλέπω γραπτά μου διορθωμένα απο άλλους (και δε θυμαμαι να ειχα πει ποτε οχι σε κατι τετοιο)

 

(Το ρωτάω γιατί είσαι και περίεργος. :Ρ j/k)

 

αν ενωεις πως εχω περιέργεια, ναι έχω ανω του μέσου όρου.

αν εννοείς παραξενιές, δε νομίζω.

[Bardoulas©]

Οπότε στη Βαλχάλα πηγαίνουν οι ήρωες και στη Χελλ οι "ρόμπες"; Κανά βιβλιαράκι που να περιέχει συνοπτικά (ή τουλάχιστον όχι πολύ βαριά) τη σκανδιναβική μυθολογία;

[brave]

Οπότε στη Βαλχάλα πηγαίνουν οι ήρωες και στη Χελλ οι "ρόμπες"; Κανά βιβλιαράκι που να περιέχει συνοπτικά (ή τουλάχιστον όχι πολύ βαριά) τη σκανδιναβική μυθολογία;

 

 

Οχι ακριβώς οι ρόμπες, αλλα αυτοι που αποφασιζουν να πεθανουν σαν πολεμιστες και δε διακρινονται στο τελος. Οι υπηρετες ας πουμε και οι κατώτεροι πηγαινουν στο Θορστενχαιμ που ειναι το παλάτι του Θωρ (που είναι προστάτης των αδυνάμων)

"Οχι πολύ βαρύ" είναι το δίτομο "Σκανδιναβική μυθολογία" έτσι για αρχή.

[Βάρδος]

ΟΚ. Εγώ, πάντως, Νίκο δεν έχω ξανακούσει τίποτα γι'αυτή τη θεραπεία σε μύθους που έχω διαβάσει. Μάλλον μου έχει ξεφύγει, γιατί δεν είμαι μανιώδης με τους μύθους.

 

Λοιπόν. Επί του προκειμένου. Εκείνο που με χαλάει είναι το πώς το παρουσιάζεις. Η περιγραφή του. Δεν δείχνεις ότι τα χαραγμένα από μαχαίρι ρουνικά τον θεραπεύουν.

 

Ορίστε ένα παράδειγμα περιγραφής που θα μου άρεσε (θα πίστευα ότι το δείχνει σωστά, δηλαδή, κατά τη γνώμη μου). Τη γράφω σε 3ο πρόσωπο.

 

Ο σαμάνος έσκυψε πάνω από τον τραυματισμένο πολεμιστή που ψηνόταν στον πυρετό. Τράβηξε ένα τελετουργικό μαχαίρι από τη ζώνη του και, μουρμουρίζοντας, άρχισε να τον χαράζει. Διέγραψε ρούνους επάνω στην εμπύρετη σάρκα του, σκίζοντάς την στο στέρνο, στους βραχίονες, και στην κοιλιά: στριφτά, γωνιώδη σχήματα που αλληλοτέμνονταν, που περιέκλειαν το μεγάλο τραύμα στα πλευρά του πολεμιστή μέσα σ'ένα αριστοτεχνικά καμωμένο πλαίσιο.

 

Ο τραυματισμένος άντρας βογγούσε μέσα στο παραλύρημά του, καθώς το αίμα του έρεε από τα σχησίματα που είχε κάνει ο σαμάνος. Έμοιαζε ετοιμοθάνατος, και ο γέροντας από πάνω του φαινόταν να προσπαθεί να επισπεύσει το θάνατό του.

 

Μετά, όμως, κάτι απρόσμενο συνέβη. Καθώς τα μουρμουρητά του σαμάνου έφταναν στο τέλος τους, οι σχηματισμένοι από αίμα ρούνοι άρχισαν να λαμπυρίζουν, με μια αργυρή ακτινοβολία, η οποία γινόταν ολοένα και δυνατότερη. Έφτασαν στο σημείο να μοιάζουν με φλέβες ασημιού επάνω στον πολεμιστή... και το τραύμα στα πλευρά του άρχισε να κλείνει, σταδιακά, ώσπου εξαφανίστηκε. Και, μαζί μ'αυτό, εξαφανίστηκαν κι οι ασημένιες φλέβες από πάνω του, αφήνοντας πίσω τους μονάχα μαύρα αποτυπώματα, που θα τον συντρόφευαν για όλη την υπόλοιπή του ζωή.

 

Δε σου λέω, προφανώς, ότι έπρεπε να γραφτεί ακριβώς έτσι. Αλλά πιστεύω ότι μια περιγραφή για το πώς όντως συμβαίνει αυτή η θεραπεία θα έπειθε περισσότερο τον αναγνώστη.

 

 

 

Και το fantasy δε σχετίζεται με καμία συγκεκριμένη μυθολογία, μην κρανιοπαθήσω.

[brave]

ναι, ενδιαφέρον ο τρόπος που το παρουσιάζεις. Και δείχνει πιο "φαντασυ".

αν κάτσει και επεξεργαστω την ιστορία ίσως να βάλω λίγο "παραμυθένιο" στοιχείο, ίσως όχι... δεν ξέρω (βασικά μολις γυρισα απο ταξίδι και περιμενω μια πιτσα που ηδη εχει αργήσει..)

 

αλλα θα κολλήσω περισσότερο στο

Και το fantasy δε σχετίζεται με καμία συγκεκριμένη μυθολογία, μην κρανιοπαθήσω.

Μα το μεγαλύτερο μέρος του φάντεσυ εκει βασίζεται... Απο τον Κοναν που βασίζεται σε όλες σχεδόν τις μυθολογίες, μέχρι τον Αρχοντα που έχει καθαρα Βορεια παράδοση (και όλα τα μετα-αρχοντα που βρίσκουμε στον Ανούβη)