Rikochet Posted June 27, 2004 Share Posted June 27, 2004 (edited) Καταρχάς θέλω να ευχαριστήσω τον Βάρδο για την ιστοριούλα που μας διηγήθηκε στο irc, που μου έδωσε έμπνευση και ιδέες όχι μόνο για αυτό το διήγημα, αλλα και για έναν κόσμο που ξεκινώ να φτιάχνω. A big thanx! Αυτό είναι ο πρόλογος, και ΝΑΙ είναι μικρό! Γατοφαντασίες: Συνομιλία με ένα Γάτο - Αποκάλυψη μιας διαφορετικής πραγματικότητας Πρόλογος Άλλη μια μέρα είχε πάει ΣΚΑΤΑ εξαιτίας της κακοτυχίας μου. Τα σουβλάκια που έφαγα το μεσημέρι ήταν απαίσια, έχασα τα εισιτήρια για μια παράσταση στο Λυκαβυττό, και ο υπολογιστής μου κάηκε απο μια απότομη αυξομείωση της τάσης του ρεύματος. Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω πως χάθηκαν τα 120 megabyte υλικού που μετα κόπων και βασάνων είχα συγκεντρώσει. Και σαν να μην έφταναν αυτά, λόγω κακής συνεννόησης με την παρέα μου, έφυγα πρώτος απο το κλαμπ που είχαμε πάει, νομίζοντας οτι με περίμεναν στον σταθμό, ενώ είχαν πάει τουαλέτα. Αφού περίμενα κανα μισάωρο στη στάση Πανόρμου του μετρό, νευριασμένος αποφάσισα να γυρίσω με τα πόδια σπίτι μου. Οι βόλτες πάντα μου άρεσαν και με κάλμαραν, και ένας περίπατος στην σκοτεινή, κοιμισμένη Αθήνα θα ήταν ό,τι πρέπει. Αρχικά περπατούσα νευρικά, θυμωμένα, κλωτσώντας τα εδώ και εκεί σκορπισμένα σκουπιδάκια και καταριώντας την τύχη μου. Όμως η γλυκιά δροσούλα που διαπότιζε τον αέρα, σε συνδιασμό με τους ήχους της πόλης που μόλις που ακούγονταν, και ο ασυννέφιαστος ουρανός άρχισαν να μου "δανείζουν" λίγη απο την εξωτική, σχεδόν απόκοσμη ηρεμία τους. Περπατούσα για πολλή ώρα, προσπαθώντας να αδειάσω απο κάθε σκέψη το μυαλό μου. Είχα ξεχάσει οτι ο προορισμός μου έπρεπε να είναι το σπίτι, έτσι προχωρούσα, και προχωρούσα...Είχα γίνει ένα με τη νύχτα, καθώς περνούσα απο σκοτεινά σοκάκια, πάρκα, κυβοειδείς πολυκατοικίες. Αναπάντεχα, άκουσα ένα περίεργο, πρωτάκουστο ήχο. Ήταν ένας συνδιασμός γουργουρητού, νιαουρίσματος και ψαλμωδίας. Έστρεψα το βλέμμα μου προς την κατεύθυνση ωπου ακουγόταν αυτό το πράγμα, και διστακτικά προχώρησα προς τα εκεί. Ήταν ένα συνηθισμένο σοκάκι...ή μάλλον έτσι νόμιζα... Παρατηρώντας το λίγο καλύτερα, διαπίστωσα οτι το φεγγαρόφως, ενώ θα έπρεπε να λούζει το δρομάκι με το φώς του, εμποδιζόταν απο κάτι. Μια σουβλιά στο κεφάλι με έκανε να βγάλω ενα σιγανό βογκητό. Μερικά βήματα ακόμα, με έφεραν μέσα στο αλλότριο σκοτάδι του σοκακίου. Ένα σκοτάδι, που έμοιαζε ζωντανό, έτσι όπως κινούνταν, ελισσόταν και στροβιλιζόταν. Άλλη μια σουβλια με έκανε να γονατίσω για μερικές στιγμές. Ο ήχος είχε σταματήσει να ακούγεται. Η ησυχία που επικρατούσε με τρόμαζε. Εκεί, γονατισμένος μέσα στο σοκάκι, ένιωθα λες και κάτι με είχε απογυμνώσει, αφήνοντας ακάλυπτη την ίδια μου την ψυχή. Ένιωθα σαν το παιδάκι, που φοβισμένο απο το σκοτάδι, θέλει να τρέξει στην ασφαλή αγκαλιά της μητέρας του, αλλα δεν μπορεί. Μου ήρθε να κλάψω...Τότε ο ήχος ξανακούστηκε. Το σκοτάδι διαλύθηκε αποκαλύποντας μου την πηγή του ήχου, φανερώνοντας μου ένα θέαμα που με έκανε να μείνω εμβρόντητος: Μια γάτα, με στιλπνό γκρίζο τρίχωμα, καθόταν σε ένα κάδο σκουπιδιών, και είχε ακουμπησμένο στα πόδια της ένα βιβλίο στο μέγεθος της. Φόραγε γυαλιά μυωπίας, ενώ το κεφάλι της κοσμούσε ένα μπλέ καπέλο που σχημάτιζε κώνο, διακοσμημένο με κίτρινα αστεράκια. Απο το στόμα της έβγαινε αυτός ο ήχος, ενώ η ουρά της, κουνιόταν στο ρυθμό του περίεργου "ψαλμού" της. Το μυαλό μου μου έλεγε οτι αυτό δεν μπορεί να υπάρχει, τα μάτια μου όμως το έβλεπαν. Ένιωθα λες και το πίσω μέρος του κεφαλιού μου ήταν συνδεδεμένο μέ κάτι, ένας δεσμός που ετοιμαζόταν να διαλυθεί. Τα μάτια μου γούρλωσαν, το στόμα μου έμεινε ορθάνοιχτο. Ο δεσμός έσπασε, τραντάζοντας όλο το είναι μου. Έκανα εμετό, ξανα και ξανά, αδειάζοντας το στομάχι μου απο ό,τι είχα φάει ή πιεί εκείνη τη μέρα. Ζεστό αίμα έτρεξε απο τη μύτη μου, λερώνοντας το κατάλευκο πουκάμισο μου. Η γάτα δεν φαινόταν να περισπάται απο τη δουλειά της. Ύστερα απο λίγο, ο "ψαλμός'' σταμάτησε. Η γάτα με κοίταξε, ίσιωσε το καπέλο της, και έβγαλε τα γυαλιά της για να τα καθαρίσει. Ήταν γενικά πολύ ωραία, αλλα τα μάτια της ήταν απίστευτα. Μέσα τους καθρεφτιζόταν απέραντη σοφία, αντίληψη χίλιες φορές ανώτερη απο τη δική μου. Έκλεισε το βιβλίο, και με ένα αστραπιαίο σάλτο βρέθηκε μπροστά μου. Φαινόταν να τη διακατέχει η ίδια αμηχανία που διακατείχε εμένα. Τι θα μπορούσα να πω σε μια γάτα; Αφού κοιταχτήκαμε για λίγο, εκείνη ξερόβηξε: "Χμ, χμ...Καλησπέρα.." Η φωνή της ήταν γλυκερή, φανέρωνε ενεργητικότητα και καλοσύνη. Σαστισμένος απάντησα: "Ε...Καλησπέρα...". "Ωραία νύχτα σήμερα, ε;" αποκρίθηκε. Δεν ήμουν στα καλά μου...Έλεγα καλησπέρα σε μια γάτα; Σε μια γάτα με γυαλιά και καπέλο; Μην μπορώντας να σκεφώ τίποτα καλύτερο, ένευσα καταφατικά. "Ονομάζομαι Τρίξις ο Τρίτος. Εσύ;" Έχει και όνομα! Συστήνεται κιόλας! Μήπως θα μου βγάλει και το καπέλο; Αλλα στο κάτω κάτω, τι είχα να χάσω; "Ε...Εμένα με λένε Γιάννη. Οι φίλοι με φωνάζουνε Τζόνι." "Χάρηκα" μου είπε και μου χάρισε ένα εγκάρδιο χαμόγελο, ενώ πρότεινε το πόδι του. Εγώ του έδωσα το δείκτη μου. Η πατούσα του ήταν απαλή σαν το πιο φίνο βελούδο. Αυτό πήγαινε πολύ για μια νύχτα! Χειραψία με έναν γάτο, που έχει και όνομα! Είχα δει αρκετά, και ήταν κάτι παραπάνω απο όσο το απαγκιστρωμένο μυαλό μου μπορούσε να αντέξει για την ώρα. Έτσι γονατισμένος όπως ήμουν, έκλεισα τα μάτια μου, και, λες το έκανα συνειδητά, λιποθύμησα. Edited June 27, 2004 by Rikochet Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted June 27, 2004 Share Posted June 27, 2004 Ε ρε κόσμο που έχουν καταστρέψει οι γάτες. Αναμένουμε συνέχεια! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted June 29, 2004 Share Posted June 29, 2004 http://php.indiana.edu/~adashiel/wod/archi...atguardian.html για γατοπαίχνιδο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Rikochet Posted June 29, 2004 Author Share Posted June 29, 2004 ΔΕΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ! Αυτα που γράφει εκεί ήταν πάνω κάτω ΑΚΡΙΒΩς η ιδέα μου.... Ούτε το είχα διαβάσει πουθενά... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted June 29, 2004 Share Posted June 29, 2004 Καλά, αυτό --Cats are the sworn Guardians of humanity from all supernatrual threats-- δεν είναι και τόσο πρωτότυπη ιδέα, ούτως ή άλλως. Σχεδόν όπου υπάρχουν γάτες, φύλακες των ανθρώπων είναι. Εκτός κι αν είναι κακιές, όπως στην ταινία Cats & Dogs (;), οπότε ήθελαν να καταστρέψουν τους ανθρώπους. Ωραία ιδέα για rpg, όμως: θα το παίξω κάποια στιγμή. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tetartos Posted September 5, 2008 Share Posted September 5, 2008 OK, καταλαβαίνω την απογοήτευση, όταν μια ιδέα σου την έχουν κλέψει... χρονοταξιδιώτες από το παρελθόν, αλλά η ιστορία εξακολουθεί να έχει ενδιαφέρον! Οι περιγραφές του πώς ένιωθε ο πρωταγωνιστής (σαν παιδάκι, ο δεσμός που σπάει) μου άρεσαν πολύ. Και το ύφος ήταν ευχάριστο. Κρίμα που δεν έχει συνέχεια... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.