trillian Posted February 25, 2006 Share Posted February 25, 2006 Όνομα Συγγραφέα: Αλεξάνδρα Είδος: φαντασοειδές Βία; όχι Σεξ; όχι Αριθμός Λέξεων: 565 Αυτοτελής; Ναι Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια χώρα μακρινή, ζούσε μια κοπελίτσα. Δεν ήταν ούτε φτωχή, ούτε πλούσια, ούτε χαζή αλλά ούτε και ιδιοφυία, ούτε άσχημη, αλλά ούτε και όμορφη. Ζούσε με τους γονείς της σε μια συνηθισμένη πόλη, σε ένα συνηθισμένο σπίτι, μια συνηθισμένη ζωή. Το όνομά της ήταν Λαρέθια. Δεν ήταν δυστυχισμένη, αλλά ούτε και ευτυχισμένη. Όμως…είπα πως ζούσε μια συνηθισμένη ζωή; Ναι, ίσως…φαινομενικά. Βλέπετε η Λαρέθια είχε το εξής χαρακτηριστικό: ονειρευόταν. Πολύ. Ονειρευόταν ό,τι δε μπορούσε να ζήσει, ό,τι θα ήθελε να ζήσει. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι δε ζούσε, αλλά ονειρευόταν. Όνειρα ζωντανά, τόσο ζωντανά, που την κρατούσαν κι εκείνη ζωντανή. Δεν ονειρευόταν μόνο στον ύπνο της. Για την ακρίβεια, τα όνειρα που έβλεπε στον ύπνο της ήταν χλωμά και άχρωμα μπροστά σε αυτά που έπλαθε η φαντασία της την ημέρα. Τι σημασία είχε αν οι μέρες ήταν ανιαρές και ανούσιες, όταν με τη φαντασία της μπορούσε να τις κάνει μαγικές; Και γινόντουσαν μαγικές. Μην υποτιμάτε τη δύναμη της φαντασίας. Ό,τι έχει να δώσει η ζωή σε έναν άνθρωπο, η Λαρέθια το έπαιρνε από τη φαντασία της. Όταν ονειρευόταν, η Λαρέθια ζούσε. Και η υπόλοιπη ζωή της περνούσε σα σε όνειρο. Όμως ο καιρός περνά. Και η μικρή Λαρέθια κάποτε μεγάλωσε. Και μια μέρα αποφάσισε ότι δεν ήθελε πια τα όνειρά της. Ήθελε να γίνει κι αυτή όπως όλοι, ήθελε να ζει και όχι να ονειρεύεται ότι ζει. Πίστεψε ότι τα όνειρά της της στερούσαν τη ζωή. «Δεν είναι σωστό αυτό» σκέφτηκε. «Δε μου φτάνουν πια τα όνειρα. Θέλω να ζήσω». Μακάρι να μπορούσα να πω ότι η Λαρέθια επισκέφτηκε κάποιο μάγο, ο οποίος, αφού την προειδοποίησε για τις συνέπειες, της έκανε ένα ξόρκι, δέσμευσε τα όνειρα της σε ένα μπουκάλι και πληρώθηκε για τον κόπο του. Αλλά δυστυχώς δε μπορώ. Κανένας μάγος, ούτε ο ίδιος ο μάγος των βασιλέων δε θα μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο. Η Λαρέθια πάλεψε μόνη της τα όνειρά της- και ήταν μια σκληρή μάχη, γιατί τα όνειρα δύσκολα πεθαίνουν. Αλλά τελικά πέθαναν, γιατί δεν υπάρχει ισχυρότερο ξόρκι από αυτό που κάνει κανείς στον εαυτό του. Κι έτσι η Λαρέθια απαρνήθηκε τα όνειρά της. Κοίταξε τη ζωή της χωρίς τα φίλτρα της φαντασίας. Και τρομοκρατήθηκε. Γιατί, όπως είπαμε ήδη, δεν ήταν ούτε πλούσια, ούτε φτωχή, ούτε ιδιοφυία αλλά ούτε και χαζή, ούτε όμορφη αλλά ούτε και άσχημη. Έγινε όμως δυστυχισμένη. Είχε αποφασίσει να ζήσει, αλλά είδε ότι η ζωή την προσπερνούσε, ακριβώς όπως εκείνη προσπερνούσε τη ζωή τόσα χρόνια. Δεν είχε χώρο για κείνη. Και τότε η Λαρέθια έκλαψε πικρά για την επιλογή της. «Ήταν καλύτερα όταν ονειρευόμουν ότι ζούσα, παρά τώρα που ζω» σκεφτόταν. «Φαίνεται ότι τα όνειρά μου ήταν η μόνη μου δυνατότητα να ζήσω». Αλλά δε μπορούσε να γυρίσει πίσω, δε μπορούσε να ανακαλέσει το ξόρκι. Πλέον τα μόνα όνειρα που έβλεπε ήταν όταν κοιμόταν. Και η Λαρέθια αποζητούσε τόσο τα παλιά της όνειρα, που σιγά σιγά άρχισε να κοιμάται περισσότερο. Από 7 ώρες την ημέρα σε 9, από 9 σε 12, από 12 σε 16….και στο τέλος 24. Οι γονείς της έκλαψαν, προσπάθησαν να την ξυπνήσουν, να την κάνουν να ζήσει, αλλά όλα ήταν μάταια. Αυτή τη φορά η Λαρέθια είχε κάνει το ξόρκι του ύπνου στον εαυτό της. Δεν υπήρχε τίποτα που να μπορούσε να την ξυπνήσει πλέον. Δε μπόρεσε να αναστήσει τα παλιά της όνειρα, αλλά ούτε και ζούσε πια. Κι ίσως να ήταν καλύτερα έτσι. Μέσα στον αιώνιο ύπνο της, στο παιδικό της κρεββάτι, φαίνεται πιο ευτυχισμένη παρά ποτέ. Κοιμωμένη. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted February 25, 2006 Share Posted February 25, 2006 Πολύ καλό, Αλεξάνδρα, και όμορφα γραμμένο. Μου έφερε στο μυαλό το τέλος του Neverwhere, για το οποίο σου είχα μιλήσει και τις προάλλες. Μου πέρασε το ίδιο συναίσθημα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted February 26, 2006 Share Posted February 26, 2006 Όντως πολύ καλό! (Πολλές Λαρέθιες, κι όλες θα χρειαστούμε πρόζακ πριν το τέλος. Καταλαβαίνω απόλυτα τι λες, εν ολίγις.) Δεν είμαι σε θέση αυτή τη στιγμή να σου πω για τη γραφή (ίσα που κρατάω τα μάτι αμου ανοιχτά) θα το κάνω όμως, με την πρώτη ευκαιρία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
King_Volsung Posted February 27, 2006 Share Posted February 27, 2006 Πολύ όμορφη ιστορία trillian. Από την αρχή κιόλας, εκεί που λέει "Βλέπετε η Λαρέθια είχε το εξής χαρακτηριστικό: ονειρευόταν." με γράπωσε δυνατά και το διάβασα... μονορούφι. Βοήθησε και το μικρό του μέγεθος, γιατί αν ήταν μεγαλύτερο δε θα είχε όρεξη να το διαβάσω τέτοια ώρα. Πάντως μου θυμίζει Το Πινέλο μου. Νομίζω πολλοί εδώ στο sff κρύβουμε μια Λαρέθια μέσα μας, είτε μικρή είτε μεγάλη. Ελπίζω μόνο να βρούμε κάποτε τη σωστή λύση σ'αυτό το πρόβλημα γιατί θα τυρανιόμαστε πολύ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
trillian Posted February 28, 2006 Author Share Posted February 28, 2006 Ευχαριστώ πολύ για τα σχόλια παιδιά Eιλικρινά Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
heiron Posted February 28, 2006 Share Posted February 28, 2006 Εχουν γραφτει αρκετα σε παρομοια θεματολογια...Παντως ηταν ευχαριστο στην αναγνωση.Επισης ειχε καποια...ανατροπη να το πω?Στροφη?Αυτο του δινει αλλη γοητεια. Τωρα,λαθη ειχε πολυ λιγα...ειναι και μικρο.Πχ: "από 12 σε 16….και στο τέλος 24." Τελεια και ξεκινας με μικρο...Χε,χε!Σ'επιασα! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted February 28, 2006 Share Posted February 28, 2006 Λέω να σου πω μερικά τώρα που έχω λίγο χρόνο Βασικά, όντως δεν έχει λάθη ή πράγματα που να χτυπάνε άσχημα, μόνο κάνα δυο τύπογραφικά και κάποιες προτάσεις έχω ως προς αυτό. Λοιπόν... «Δε μου φτάνουν πια τα όνειρα. Θέλω να ζήσω». Θα μπορούσες να τονίσεις το, "ζήσω" (italics) αφού έτσι κι αλλιώς δε χρειάζοταν να κόψεις την πρόταση στα δύο. Α! κι η τελίτσα από τη μέσα πλευρά Η Λαρέθια πάλεψε μόνη της τα όνειρά της- και ήταν μια σκληρή μάχη, γιατί τα όνειρα δύσκολα πεθαίνουν. εδώ δε νομίζω πως χρειάζεσαι την ("-") παύλα. Το γενικότερο στυλ του κειμένου έχει τέτοιες λεπτομεριούλες, οι οποίες δεν περιορίζονται σε παύλες, άρα νομίζω πως κι εδώ είναι περριτή. και σταματάω με τις διαδικαστικές αηδιούλες (είτε έτσι είτε αλλιώς το ίδιο θα μου άρεσε )για να σου πω και το μόνο που θεωρώ όντως σημαντικούλι: Αλλά τελικά πέθαναν, γιατί δεν υπάρχει ισχυρότερο ξόρκι από αυτό που κάνει κανείς στον εαυτό του. Εδώ, καταλαβαίνω σίγουρα τι λες, αλλά σε ξέρω, και είμαι σίγουρη πως γι αυτό καταλαβαίνω, γιατί γνωρίζω εσένα κι όχι επειδή φαίνεται στο κείμενο. Αυτή η ατάκα βασικά, είναι η θέση σου απέναντι στο υλικό που διαχειρίζεσαι εδώ. Τουλάχιστον ως τέτοια την αναγνωρίζω. Και θα έπρεπε να είναι σαφής και προσεγμένη, όσο η υπόλοιπη ιστορία (αν όχι περισσότερο). Για να σου εξηγήσω τι εννοώ: Τι ξόρκι είναι αυτό? Είναι ένα ξόρκι που σκοτώνει όνειρα? Κι αν ναι, αυτό είναι τελικά που λες? Όχι. Λες πολλά πράγματα παραπάνω. Κι αν καταλαβαίνω καλά, μιλάς για την αυτο-ανθυποβολή του μυαλού, ή των "θέλω" του ανθρώπου επάνω στη συμπεριφορά και τις πράξεις του, επάνω και στο κορμί του το ίδιο. Κι όλο αυτό περιέχει με διάφορους τρόπους το υπόλοιπο νόημα του κειμένου. Γιαυτό θα την ήθελα τη συγκεκριμένη φρασούλα περισσότερο πάγια, με λίγη περισσότερη σκέψη πίσω της. Ταύτα, δεσποινίς μου. Σου είπα ήδη πόσο πολύ μου άρεσε Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
month Posted March 5, 2006 Share Posted March 5, 2006 Μου άρεσε αρκετά και θα έλεγα ότι περνάει όμορφα αυτό που θέλει να πει. Εύγε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted February 21, 2008 Share Posted February 21, 2008 Κι έτσι η Λαρέθια απαρνήθηκε τα όνειρά της. Κοίταξε τη ζωή της χωρίς τα φίλτρα της φαντασίας. Και τρομοκρατήθηκε. Γιατί, όπως είπαμε ήδη, δεν ήταν ούτε πλούσια, ούτε φτωχή, ούτε ιδιοφυία αλλά ούτε και χαζή, ούτε όμορφη αλλά ούτε και άσχημη. Έγινε όμως δυστυχισμένη. Είχε αποφασίσει να ζήσει, αλλά είδε ότι η ζωή την προσπερνούσε, ακριβώς όπως εκείνη προσπερνούσε τη ζωή τόσα χρόνια. Δεν είχε χώρο για κείνη. Και τότε η Λαρέθια έκλαψε πικρά για την επιλογή της. «Ήταν καλύτερα όταν ονειρευόμουν ότι ζούσα, παρά τώρα που ζω» σκεφτόταν. «Φαίνεται ότι τα όνειρά μου ήταν η μόνη μου δυνατότητα να ζήσω». Αλλά δε μπορούσε να γυρίσει πίσω, δε μπορούσε να ανακαλέσει το ξόρκι. Πιστεύω στα όνειρα και στην επιμονή μας σε αυτά όσο ο καθένας. Να μην εξαφανίζουμε ποτέ το παιδί που έχουμε μέσα μας, και να μην ντρεπόμαστε να διατηρούμε μια κάποια αθωώτητα. Και σε ποιο βαθμό θα έπρεπε να έχουμε και κάποια επαφή με την πραγματικότητα, για να αντέχουμε ενάντια στα στοιχεία, είναι άσχετο επί του παρόντος. Γιατί όμως πήρα στραβά αυτό το διήγημα; "Ήταν καλύτερα όταν ονειρευόμουν ότι ζούσα, παρά τώρα που ζω";!!!! Ποιος θα μπορούσε να το πει αυτό; Εγώ που προτιμούσα παιδί να κάθομαι κολλημένος μπροστά στην τηλεόραση αντί να πηγαίνω έξω στη γειτονιά να παίξω, να κάνω φίλους; (Ήταν όντως τρομακτικό. Τα παιδιά ήταν κακά και με πλήγωναν. Έκανα πολύ καλό στον εαυτό μου για αργότερα, για την ενήλικη μου ζωή μα την αλήθεια!) Θα μπορούσε να το πει ένας ναρκομανής που μετάνιωσε την απεξάρτηση; Όποιος προτιμάει την μαστούρα ενός matrix; Ίσως κάπου βγήκε λάθος η διατύπωση ή είναι το αναγνωστικό μου τσιπάκι λάθος. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Neminefir Posted February 21, 2008 Share Posted February 21, 2008 Πολύ όμορφο, απλό, ξεκάθαρο, χωρίς αχρείαστα στολίδια. Περνάει με επιτυχία τα νοήματά του, παρά το μικρό μέγεθος. Εύγε και καλή συνέχεια. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
odesseo Posted February 21, 2008 Share Posted February 21, 2008 (edited) Γιατί όμως πήρα στραβά αυτό το διήγημα; "Ήταν καλύτερα όταν ονειρευόμουν ότι ζούσα, παρά τώρα που ζω";!!!!... Ίσως κάπου βγήκε λάθος η διατύπωση ή είναι το αναγνωστικό μου τσιπάκι λάθος. Φίλε Ντίνο, με μια πρώτη ματιά είχα κι εγώ μια παρόμοια αίσθηση με τη δική σου. Όμως όταν διάβασα τη σύντομη επιχειρηματολογία σου (αυτή που παραλείπω με αποσιωπητικά στο quote) αισθάνθηκα την ανάγκη να αλλάξω για λίγο στρατόπεδο και να δω με συμπάθεια τη θέση του συγγραφέα. Νομίζω, λοιπόν, ότι η προτίμηση της ζωής στο όνειρο από τη ζωή στην πραγματικότητα δικαιολογείται αν δώσεις βάρος στον όρο ζωή και όχι στο δίπολο "όνειρο-πραγματικότητα". Βέβαια αυτό θα φαινόταν καλύτερα εάν η διατύπωση ήταν π.χ. κάπως έτσι "Ήταν καλύτερα τότε που ζούσα στο όνειρο, παρά τώρα που ζω στην πραγματικότητα". Στην πραγματεία του Meditationes, ο Descartes περιγράφει ακριβώς τη λογική δυσκολία του να αναγνωρίσει εάν υπάρχει εν εγρηγόρσει ή σε όνειρο (π.χ. έναν Matrix κόσμο). Δεν είμαι πολύ σίγουρος πόσοι από μας έχουμε θεμελιωμένη συναίσθηση ότι ζούμε εν εγρηγόρσει κι όχι σε έναν ονειρικό κόσμο. Αν όμως υποθέσουμε ότι ξαφνικά ανακαλύπτουμε ότι ζούμε όλοι μας σε έναν Matrix κόσμο, τι θα έλεγες σε κάποιον που ζει μέσα στο δικό του όνειρο, όπως το θέλει ο ίδιος; Για την ιστορία καθαυτή: η γεύση που μου άφησε είναι πικρή, ίσως γιατί με προκαταλαμβάνει ως αναγνώστη, υποστηρίζοντας εμμέσως ότι το να ζεις την πραγματικότητα είναι ο μοναδικός τρόπος να ζεις. Edited February 21, 2008 by odesseo Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sylook Posted February 21, 2008 Share Posted February 21, 2008 Όντως πολύ όμορφο. Εύγε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sylook Posted February 21, 2008 Share Posted February 21, 2008 Στην πραγματεία του Meditationes, ο Descartes περιγράφει ακριβώς τη λογική δυσκολία του να αναγνωρίσει εάν υπάρχει εν εγρηγόρσει ή σε όνειρο (π.χ. έναν Matrix κόσμο). Δεν είμαι πολύ σίγουρος πόσοι από μας έχουμε θεμελιωμένη συναίσθηση ότι ζούμε εν εγρηγόρσει κι όχι σε έναν ονειρικό κόσμο. Αν όμως υποθέσουμε ότι ξαφνικά ανακαλύπτουμε ότι ζούμε όλοι μας σε έναν Matrix κόσμο, τι θα έλεγες σε κάποιον που ζει μέσα στο δικό του όνειρο, όπως το θέλει ο ίδιος; Ελπίζω να μην εκτροχιάζω το thread αλλά πρόσφατα διάβασα ένα καταπληκτικό διήγημα που πραγματεύεται το ζήτημα της πραγματικότητας και θέλω να το μοιραστώ μαζί σας. Θα σας βάλει σε πολλές σκέψεις καθώς είναι περισσότερο τεχνο-μελλοντολογική φιλοσοφία παρά fiction. http://qntm.org/?responsibility Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
trillian Posted February 21, 2008 Author Share Posted February 21, 2008 Καταρχάς να σας ευχαριστήσω που την ξεθάψατε αυτήν την ιστοριούλα Ντίνο μου, πολύ φοβάμαι ότι θα πρέπει να σου ζητήσω επεξήγηση Ξέρω τι εννοούσα εγώ με την ατάκα, αλλά δεν κατάλαβα έτσι όπως το λες τι κατάλαβες εσύ. Για την ιστορία καθαυτή: η γεύση που μου άφησε είναι πικρή, ίσως γιατί με προκαταλαμβάνει ως αναγνώστη, υποστηρίζοντας εμμέσως ότι το να ζεις την πραγματικότητα είναι ο μοναδικός τρόπος να ζεις. Well... η αλήθεια είναι ότι ναι, αυτό υποστηρίζει η ιστορία εδώ που τα λέμε. Η φαντασία και τα όνειρα έχουν απίστευτες δυνατότητες και περιθώρια, αλλά μπορούν να ισοφαρίσουν ποτέ την εμπειρία; Το θέμα είναι τι κάνεις όταν η "πραγματικότητα" δεν στα φέρνει όπως τα θες :tongue: Αλλά ούτως ή άλλως αυτή η ιστορία γράφτηκε σε περίεργη φάση (δεν ξέρω αν είναι πασιφανές :tongue:) και η αλήθεια είναι ότι δεν θα την έλεγα "ιστορία" ακριβώς, περισσότερο κάτι σαν "σκέψεις-σε-αφηγηματική-μορφή." Και πάλι ευχαριστώ για τα σχόλια Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted February 21, 2008 Share Posted February 21, 2008 Ντίνο μου, πολύ φοβάμαι ότι θα πρέπει να σου ζητήσω επεξήγηση Ξέρω τι εννοούσα εγώ με την ατάκα, αλλά δεν κατάλαβα έτσι όπως το λες τι κατάλαβες εσύ. Η αγωνία μου είναι πως η ζωή, η αληθινή ζωή περνάει και χάνεται, και αυτός που ονειρεύεται πως ζει χάνει τα σημαντικά. Για να σου πω τι κατάλαβα δηλαδή: Φαντάσου έναν άνθρωπο που δεν βγαίνει από το σπίτι και όλη μέρα αυνανίζεται μπροστά σε Playboy και άλλα πορνοπεριοδικά, φαντασιώνοντας πως έχει σχέση με όλες αυτές τις χάρτινες γυναίκες. Δε λέει να βγει έξω, να πάει σε κανένα μπαράκι, να γνωρίσει έναν άνθρωπο με σάρκα και οστά, να κάνει κουβέντα και ίσως να γνωρίσει τον αληθινό έρωτα. Και ας πούμε πως κάνει το πρώτο βήμα. Πετάει στα σκουπίδια τα περιοδικά και πάει στο μπαράκι. Και τρώει μια επώδυνη χιλόπιτα. Είναι μια απόρριψη που οι χάρτινες γυναίκες δεν θα του έδιναν ποτέ. Και αναφωνεί αυτός "Ήταν καλύτερα όταν ονειρευόμουν ότι ζούσα, παρά τώρα που ζω." Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
trillian Posted February 21, 2008 Author Share Posted February 21, 2008 Ε δε λέμε και κάτι διαφορετικό - το ότι αυτό κάνει η ηρωίδα δε σημαίνει ότι αυτό ήθελα να περάσω ως "σωστό" Για την ακρίβεια, αυτό, δε νομίζω ότι ήθελα να "περάσω" κάτι μ' αυτό το κείμενο, μάλλον ήθελα να βγάλω κάτι από πάνω μου, ας πούμε. Οπότε μη μου δίνετε πολλή σημασία :tongue: Υποθέτω όμως ότι η αντίδρασή σου ήταν η "σωστή" - "Τι κάνεις βρε βλαμένη, πας και κοιμάσαι; Wake up and smell the roses" :tongue: Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.