Ρέι Μπράντμπερι (Ray Bradbury)

[volyros]

 

Και ομως δεν προσεξα καθολου λαθος,εχουν βγαλει Ντοστογεφσκι,καμι,τον υπεροχο Γκατσμπυ μεχρι και Σοπενχαουερ!!Τωρα σε τι μεταφρασεις δεν εχω ιδεα!

Ναι είχες δίκιο. Έχουν όλα αυτά τα βιβλία που είπες και πολλά ακόμα...

Και τα εχουν σε τιμες 3-5 ευρω στο παζαρι που σου ειπα.Αφου γεμισα ενα καλαθι με ολα τους στην πρωτη βολτα μου και τα ξαναφησα πισω στην δευτερη μεχρι να μαθω αν ειναι καλες οι συγκεκριμενες εκδοσεις γιατι πρωτη φορα τις εβλεπα.Αν κρινω παντως απο τα σχολια εδω δεν βλεπω και πολυ ικανοποιηση..

[BladeRunner]

Πρώτα-πρώτα δίνω το link που οδηγεί στο σχόλιο που έγραψα για το καταπληκτικό Φαρενάιτ 451, που διάβασα τον Φεβρουάριο του 2013. 

Πάει και αυτή η εκκρεμότητα. Τώρα σχόλιο για τα Χρονικά του Άρη, που μόλις τελείωσα:

Με το Φαρενάιτ 451 ο καταπληκτικός Μπράντμπερι κατάφερε να με κάνει οπαδό του και με τα Χρονικά του Άρη, το δεύτερο βιβλίο του που διαβάζω, επιβεβαιώνει ότι πρόκειται για έναν πραγματικά μοναδικό συγγραφέα.

Τι σχόλιο να γράψω για το καταπληκτικό αυτό βιβλίο; Τι να πρωτοπώ για την γραφή, τις ιδέες, τους προβληματισμούς, την μαγεία; Ας αρχίσω από τα εύκολα: Δεν πρόκειται για μυθιστόρημα, αλλά για ιστορίες που συνδέονται μεταξύ τους και έχουν να κάνουν με τον αποικισμό του Κόκκινου Πλανήτη από τους ανθρώπους. Οι πρώτες εξερευνητικές αποστολές δεν είχαν ιδιαίτερη επιτυχία, για τον έναν ή τον άλλο λόγο, με το πέρασμα του καιρού όμως και με την έντονη επιμονή του ανθρώπου για να επιτύχει τον στόχο του, καταφέραμε και τον αποικίσαμε τον άτιμο. Με το βιβλίο αυτό βλέπουμε όλη την διαδικασία του αποικισμού, από την αρχή μέχρι το τέλος, μέσω διαφόρων καταστάσεων και με την συμμετοχή πολλών διαφορετικών χαρακτήρων.

Με τις ιστορίες αυτές ο Ρέι Μπράντμπερι κατάφερε να θίξει πολλά ζητήματα που έχουν να κάνουν με τον ανθρώπινο πολιτισμό και ειδικότερα με το ον που λέγεται άνθρωπος. Θα συναντήσετε μπόλικους κοινωνικούς προβληματισμούς, με τον μανδύα όμως επιστημονικής φαντασίας. Πως αντιδρά ο άνθρωπος σε νέο περιβάλλον; Πως αντιμετωπίζει τα προβλήματα που συναντά; Πως φέρεται απέναντι σε τοπικούς πληθυσμούς, που αποτελούνται από όντα εντελώς ξένα προς αυτόν; Αλλάζει ο άνθρωπος; Αφήνει πίσω όλα του τα κουσούρια ή όπως ήταν στην Γη, έτσι θα είναι και στον Άρη; Και πολλά άλλα. 

Από κει και πέρα, η γραφή είναι τρομερή, μοναδική, μαγευτική. Από ιστορία σε ιστορία αλλάζει κάπως το ύφος, ανάλογα με αυτά που ήθελε να θίξει ο Μπράντμπερι κάθε φορά, οπότε υπάρχουν και οι ανάλογες αλλαγές συναισθημάτων, πότε το χιούμορ είναι πιο έντονο και η ιστορία πιο ευχάριστη, πότε όμως τα αισθήματα μελαγχολίας και μοναξιάς βγαίνουν στο προσκήνιο. Πραγματικά, αν το βιβλίο δεν άξιζε να διαβαστεί για τις ιδέες και τους προβληματισμούς, τότε σίγουρα θα άξιζε να διαβαστεί αποκλειστικά και μόνο για την τρομερή γραφή του.

Αυτά είχα να πω. Δίκαια το βιβλίο αυτό είναι πλέον κλασικό και ανήκει σε πολλές λίστες με τα καλύτερα του είδους, θεωρώ μάλιστα ότι ακόμα και αν κάποιος δεν είναι φαν της επιστημονικής φαντασίας, πρέπει οπωσδήποτε να διαβάσει το βιβλίο αυτό, για τις ιδέες, τα ζητήματα που θίγει και την απίστευτη γραφή. Στο Φαρενάιτ 451 έβαλα πέντε αστεράκια, το ίδιο θα κάνω και εδώ, και είμαι σίγουρος ότι με το πέρασμα του χρόνου και με το διάβασμα περισσότερων βιβλίων του, ο Μπράντμπερι θα μπει στην λίστα με τους αγαπημένους μου συγγραφείς...

9.5/10

Edited October 21, 2017 by BladeRunner

[Δημήτρης]

Συμφωνώ λέξη προς λέξη με όλα όσα έγραψες, αλλά θα σταθώ στη τελευταία σου πρόταση. Εύχομαι και ελπίζω να γίνει ένας από τους πολύ αγαπημένους σου συγγραφείς όταν με το καλό διαβάσεις περισσότερο, αν και είμαι σίγουρος. Ο Μπράντμπερι διαθέτει ένα υπέροχο, μελαγχολικό στυλ που μ' έχει κάνει να τον αγαπήσω και να ξεκινώ κάθε τι δικό του με ένα αίσθημα προσμονής, που τρέφω για πολύ λίγους άλλους.

 

Είχα την τύχη ύστερα από πολύ ψάξιμο να βρω όλα που έχουν μεταφραστεί στα Ελληνικά. Και αν και με γλυκοκοιτάζουν επίμονα από την βιβλιοθήκη μου, δεν διαβάζω ωστόσο παραπάνω από ένα κάθε χρόνο για να μην μου τελειώσουν γρήγορα. Αν και δεν ξέρω για πόσο καιρό ακόμη θα καταφέρνω να αντιστέκομαι στον πειρασμό   

Edited January 9, 2015 by Δημήτρης

[elgalla]

Λατρευτός μου συγγραφέας και του έχω πολύ μεγάλη αγάπη. Κάθε βιβλίο του που διάβασα έγινε αμέσως αγαπημένο, για διαφορετικούς λόγους καθένα. Ακολουθούν δύο αρκετά μεγάλα reviews που έχω γράψει, το πρώτο για το From the Dust Returned, πριν το θάνατό του, και το δεύτερο για το Martian Chronicles, μετά το θάνατό του. 

 

 

 

Τιμημένος με το Εθνικό Βραβείο για Εξαιρετική Προσφορά στα Αμερικανικά Γράμματα, πολυδιαβασμένος και πολυβραβευμένος, με δικό του αστέρι στο Hollywood, δική του τηλεοπτική σειρά, βιβλία μεταφερμένα σε ταινίες και συνεργασίες με σκηνοθέτες του βεληνεκούς του Francois Truffaut και του John Huston, δεν υπάρχουν και πολλά πράγματα που μπορεί κανείς να πει σχετικά με το ποιος είναι ο Ray Bradbury και τι έχει προσφέρει στη λογοτεχνία. Ένας από τους ελάχιστους εναπομείναντες εν ζωή σπουδαίους δημιουργούς της γενιάς του, έχει κερδίσει με την αξία του χαρακτηρισμούς όπως “ο μεγαλύτερος παραμυθάς της Αμερικής” και επηρέασε με το έργο του όλους όσους ήρθαν μετά από αυτόν. Έχει γράψει με εξίσου μεγάλη επιτυχία επιστημονική φαντασία, φανταστικό και τρόμου και ανέκαθεν είχε μια άνεση στο πάντρεμα των ειδών ή στο να περνάει από το ένα στο άλλο -κάτι που αποδεικνύει περίτρανα πως το μεγάλο ταλέντο δεν περιορίζεται από τόσο ανούσια πράγματα όπως ταμπέλες και απλώς υπάρχει. Στα 91 του χρόνια πια, έχει δώσει στο speculative fiction όσα πολύ λίγοι άλλοι και συνεχίζει να δίνει, ακάθεκτος και ανεμπόδιστος από τη δική του ηλικία και τις νέες μόδες που επικρατούν πλέον στο είδος. Είναι ο παππούς που κάθε ένας από εμάς θα ήθελε να έχει, μόνο και μόνο για να τον ακούει να του λέει ιστορίες.

 

Πόσον καιρό του παίρνει να γράψει ένα βιβλίο; Εξαρτάται το βιβλίο, απαντάει ο ίδιος στο επίγραμμα του “From the Dust Returned”. Το συγκεκριμένο γεννήθηκε μέσα του όταν ήταν εφτά χρονών, ξεκίνησε να γράφεται, αρχικά σε μορφή διηγημάτων το 1945 και δημοσιεύτηκε, τελικά, το 2001 σε μορφή μυθιστορήματος, όταν πλέον ήταν 80 ετών, δηλαδή.

 

Το “From the Dust Returned” καταπιάνεται με την οικογένεια Elliott, μια οικογένεια παράξενων, απέθαντων πλασμάτων με κάθε είδους περίεργη ή αλλοπρόσαλλη δύναμη που μπορεί κανείς να βάλει με το νου του, οι οποίο μπορεί να είναι και βρικόλακες, αλλά μπορεί και όχι. Είναι πλάσματα του μύθου και του θρύλου, φαντάσματα και σκιές, το υλικό του σκοταδιού και των εφιαλτών, σε μια οικογένεια που η καταγωγή της προέρχεται από τη μητέρα της Νεφερτίτης και συνεχίζει μέχρι ένα απροσδιόριστο “σήμερα”. Είναι τα τέρατα που κρύβονται στις ντουλάπες, τα τρολ κάτω από τις γέφυρες, τα απομεινάρια των αρχαίων Φαραώ και τα μακρινά ξαδέρφια του Βλαντ του Παλουκωτή. Είναι η μαγεία στον κόσμο και είναι ό,τι μας τρομάζει. Αλλά πεθαίνουν. Μπροστά στην ανθρώπινη λογική που απορρίπτει το θρύλο και τη δυσειδαιμονία, μπροστά στην έλλειψη πίστης σε οτιδήποτε, η Οικογένεια εγκαταλείπει την Ευρώπη σιγά-σιγά, καθώς το νόημα της ύπαρξής της χάνεται. Μέσα στο αρχαίο Σπίτι, το γεμάτο σκοτεινές, αραχνιασμένες γωνίες, φέρετρα και άμμους της Αιγύπτου, η Οικογένεια μαζεύεται την παραμονή του Halloween για να συζητήσει τη μοίρα της και το πώς θα σώσει και θα διατηρήσει την απέθαντη ύπαρξή της. Όλα αυτά θα καταγράψει ο θνητός, υιοθετημένος γιος της οικογένειας, ο δεκάχρονος Timothy που αφέθηκε στην πόρτα τους ως βρέφος με ένα καρτελάκι που δήλωνε την ιδιότητά του: “Ιστορικός”.

 

Έτσι, από τη μία έχουμε το μικρό παιδί που θέλει να γίνει σαν την Οικογένεια και από την άλλη την Οικογένεια που την βαραίνουν οι αιώνες κι ο επικείμενος χαμός της να τον προτρέπει να ζήσει τη ζωή του στο μεγαλείο της και να πεθάνει και να παραμείνει νεκρός. Από τη μία έχουμε τον παιδιάστικο ενθουσιασμό, τη φρέσκια ματιά, την ικανότητα να ανακαλύπτεις μαγεία στα πάντα και από την άλλη έχουμε την κόπωση των χρόνων, τις θυσίες, τις εκπτώσεις που χρειάζεται να κάνουμε, την απελπισμένη προσπάθεια να διατηρήσεις κάτι που πεθαίνει -μιας και ο χαμός είναι, τελικά, η μοίρα όλων των πραγμάτων. Όπως έλεγε κι η Death στο “Sandman” σε κάποιον που έζησε χίλια χρόνια και απορούσε γιατί ήταν τόσο λίγο...”You got what everybody gets. You got a lifetime”.

 

Έχουμε τον Bradbury της νιότης, που πούλαγε ιστορίες για 15 και 20 δολλάρια, να γράφει με μια ποιητική φρενίτιδα κι έναν παροξυσμό από εικόνες και λέξεις οι οποίες σου ανατινάζουν το μυαλό με τη δύναμη και την ομορφιά τους. Κι έχουμε τον Bradbury των 80 ετών, με το δικό του τέλος αναπόφευκτα να πλησιάζει, να γράφει για το θάνατο με τρόπο σπαραχτικό και ταυτόχρονα απίστευτα ελπιδοφόρο, τον Bradbury που δείχνει στους πάντες ότι είναι ακόμη εδώ, μαζί μας, ότι ακόμη έχει ιστορίες να μας πει και το ταλέντο του δεν στέρεψε ούτε μειώθηκε στο ελάχιστο. Έχουμε τον Bradbury τον αιώνια αισιόδοξο, του οποίου τόσες και τόσες ιστορίες περιστρέφονται, τελικά από το πώς ο θάνατος είναι κάτι για το οποίο δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, αλλά ο τρόπος με τον οποίο θα ζήσουμε είναι κάτι για το οποίο μπορούμε να κάνουμε τα πάντα.

 

Κι από μια λίγο διαφορετική οπτική – χωρίς να ξέρω αν διαβάζω εδώ περισσότερα από όσα υπάρχουν, αλλά δεν το θεωρώ ιδιαίτερα πιθανό – έχουμε έναν μεγάλο συγγραφέα να αναγνωρίζει μία από τις μεγαλύτερες πληγές που μαστίζουν το είδος του σήμερα, να νοσταλγεί και να μας προτρέπει, στο τέλος του βιβλίου, να ακούσουμε. Τα μυθικά πλάσματα που χάνουν τη μυθική τους υπόσταση καθώς το genre fiction μετατρέπεται σε genreless, τα πλάσματα που μας τρόμαζαν κάποτε να γίνονται ακίνδυνα μέσα στο μυαλό μας κι αυτό να τα σκοτώνει, πραγματικά και συμβολικά, είναι αναμφίβολα κάτι που έχει σχέση με την ηλικία και με το πώς, καθώς μεγαλώνουμε, αποβάλλουμε τη μαγική σκέψη που έχουμε ως παιδιά. Αλλά πέρα από αυτό, είναι ένα συχνά παρατηρήσιμο φαινόμενο του σύγχρονου speculative fiction, που αναλώνει τους θρύλους και τους εφιάλτες σε εφηβικά και μετεφηβικά ρομάντζα χωρίς ουσία και τους σερβίρει σε ακίνδυνο περιτύλιγμα για όλη την -αγία- οικογένεια.

 

Τους δολοφονούμε, μας λέει ο Bradbury, με έναν λυρισμό και μια παιδική νοσταλγία που δεν μπορείς παρά να τον ακούσεις και να τον πιστέψεις. Τους δολοφονούμε και δεν υπάρχει γυρισμός. Οι εφιάλτες μας γίνονται ακίνδυνοι, σαν τον θείο Einar του βιβλίου που παντρεύεται και βολεύεται και χάνει την ικανότητά του να πετάει τη νύχτα και χρησιμοποιεί τα φτερά του για να κάνει αέρα στα παιδιά της γυναίκας του τις ζεστές μέρες του καλοκαιριού. Κι όμως, πώς ένα τέτοιο πλάσμα θα μπορούσε να ξεχάσει ποτέ τον αέρα και την ελευθερία του και να μην αισθάνεται παγιδευμένο και ανήμπορο σε μια τέτοια ύπαρξη; Δεν θα μπορούσε, είναι η απάντηση του Bradbury. Δεν είναι στη φύση του κι αν του στερήσεις τη φύση του, τότε τι θα απομείνει από αυτό;

 

Δεν μπορώ να πω αν είναι το καλύτερο βιβλίο του Ray Bradbury ή μέσα στα καλύτερα. Αυτό που ξέρω είναι ότι, όπως κάθε μυθιστόρημα και κάθε διήγημά του που έχω διαβάσει, βρήκε ένα ξεχωριστό σημείο μέσα μου και ρίζωσε εκεί. Και όπως και κάθε ένα από τα άλλα δύο σπουδαία του βιβλία, το “Fahrenheit 451” και το “Something Wicked this Way Comes”, καταπιανόταν με κάτι τελείως διαφορετικό, ήταν γραμμένο με διαφορετικό τρόπο, αν και πάντα αναγνωρίσιμο ως Bradbury. Και, σίγουρα, είναι τόσο δύσκολο να το κατατάξεις και να πεις είναι τρόμου ή είναι φαντασίας. Είναι ένα μελαγχολικό, γοτθικό παραμύθι για την απώλεια και το θάνατο, για τη λήθη και τη μαγεία που χάνεται από τον κόσμο όσο η τεχνολογία και η λογική εξαπλώνονται και ταυτόχρονα είναι ένα μπουκάλι στον ωκεανό με μια ελπίδα κλεισμένη μέσα, μια νότα αισιοδοξίας για την ομορφιά της ζωής, την αξία των μικρών πραγμάτων και τη δύναμη που έχουμε, τελικά, να διατηρούμε τη μαγεία ζωντανή, αρκεί μόνο να το πάρουμε απόφαση.

 

Καθώς ένα νέο κυνήγι μαγισσών ξεκινάει εις βάρος της Οικογένειας, συνειδητοποιούμε, τελικά, πως ό,τι κι αν γίνει και όπως κι αν η εισβολή της λογικής ή οι τάσεις της λογοτεχνίας τα καταντήσουν, τα πλάσματα αυτά επιβιώνουν και είναι εξίσου ικανά όπως πάντα να ξυπνήσουν τον τρόμο που καραδοκεί μέσα μας γιατί μιλάνε σ' ένα αρχέγονο κομμάτι του εαυτού μας που θυμάται τις παγωμένες νύχτες πριν την ανακάλυψη της φωτιάς, όταν οι σκιές έμοιαζαν να σε κυνηγάνε και το σκοτάδι να σε τυλίγει καταπίνοντας κάθε φως και αίσθηση ασφάλειας και τεράστια, άγρια σαρκοβόρα τριγύριζαν τόσο κοντά σου που μπορούσες να ακούσεις την ανάσα τους στο λαιμό σου.

 

Αλλά πάνω και πέρα από οτιδήποτε άλλο, το “From the Dust Returned” είναι ένα μεγάλο, ειρωνικό χαμόγελο σε όλους όσους πιστεύουν πως οι συγγραφείς της γενιάς του Bradbury δεν έχουν να μας πουν τίποτα σήμερα ή πως η ιδιοφυία χάνεται με τα χρόνια, σε όλους όσους νομίζουν πως εξέλιξη ενός είδους σημαίνει εκφυλισμός του και σε όσους θεωρούν πως οι κλασικοί είναι τετριμμένοι και έχουν ξεμείνει από ιδέες. Τέλος, είναι ένα σχολείο για όλους τους σύγχρονους συγγραφείς που πιστεύουν ότι η συγγραφή είναι γκλαμουριά και δόξα, ότι πρέπει να δίνεις στον αναγνώστη αυτό που θέλει κι όχι αυτό που έχεις μέσα σου. Όχι, τους λέει ο Bradbury, το να είσαι συγγραφέας σημαίνει να θες να λες ιστορίες αληθινές και να εκτίθεσαι και να βγάζεις τον εαυτό σου εκεί έξω για να τον δει όλος ο κόσμος και να ξέρεις πως ίσως κάποτε σε αναγνωρίσουν, ίσως όχι, αλλά δεν είναι αυτό που έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία, τελικά, είναι όχι πόσα λεφτά θα βγάλεις και πόσο θα λιποθυμάνε τα κοριτσόπουλα στην αναφορά του ονόματός σου. Αυτό που έχει σημασία είναι να φτιάξεις ιστορίες που θα αντέξουν στο χρόνο και είτε σε δέκα χρόνια είτε σε εκατό, θα εξακολουθούν να μας λένε αλήθειες για το ποιοι είμαστε και το τι κάνουμε σ' αυτόν τον κόσμο.  

 

 

 

 

Η πρώτη έκδοση του "The Martian Chronicles" δημοσιεύτηκε το 1950 - πάνω από εξήντα χρόνια πριν, δηλαδή. Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα σε μορφή διηγημάτων, όσο περίεργο κι αν μπορεί να ακούγεται κάτι τέτοιο. Η ιστορία που αφηγείται ο Ray Bradbury είναι μια ιστορία για την αποίκιση των Γήινων στον Άρη, για την εξολόθρευση των γηγενών Αρειανών και για την καταστροφή της Γης. Είναι, επίσης, μια ιστορία για την ανθρώπινη αλαζονεία, για τα εύθραυστα όνειρά μας και για την προκατάληψη. Είναι μια υπαρξιακή αναζήτηση και είναι ένα μήνυμα ελπίδας. Είναι ένα μελαγχολικό παραμύθι. Αλλά, ταυτόχρονα, είναι και ο αντικατοπτρισμός της σκληρής πραγματικότητας που όλοι γνωρίζουμε όμως οι περισσότεροι αγνοούμε. Είναι ένα καλειδοσκόπιο από ιδέες και εικόνες, επαναστατικό όχι μόνο από άποψη περιεχομένου, αλλά και από άποψη μορφής. Φυσικά, ο Ray Bradbury δεν ήταν ο πρώτος ή ο μοναδικός που έγραψε μια συλλογή διηγημάτων που στη βάση της δημιουργεί μια ενιαία ιστορία, οπότε δεν είναι αυτή η επανάσταση στη φόρμα στην οποία αναφέρομαι.  Το πραγματικά θαυμάσιο και μαγευτικό στο "The Martian Chronicles" είναι πως η φόρμα του είναι καλειδοσκοπική. Φαντάζομαι πως αυτός είναι ένας όρος που μόλις εφηύρα, αλλά ευελπιστώ πως μέσα στις επόμενες παραγράφους θα βγάλει νόημα το γιατί. Εξάλλου, πάντα μου άρεσε να ονοματίζω μοτίβα που διέκρινα σε βιβλία.

 

Ο παππούς στην ιστορία "Night Meeting", λέει στον νεαρό Tomas πως ο Άρης είναι ένα καλειδοσκόπιο, κάτι που επιβεβαιώνεται ξανά και ξανά όσο κανείς προχωρά το βιβλίο. Ένα καλειδοσκόπιο είναι φτιαγμένο με τέτοιο τρόπο ώστε, όταν το κινεί κανείς, να εμφανίζονται διαφορετικά συμμετρικά μοτίβα. Λειτουργεί χάρη στην αντανάκλαση του φωτός πάνω σε μικρά κομμάτια γυαλιού και κάτοπτρα και χρησιμοποιείται, ως επί το πλείστον, σαν παιδικό παιχνίδι. Πώς μπορούν να εφαρμόζονται οι αρχές αυτές σε ένα λογοτεχνικό έργο, θα αναρωτιέστε σίγουρα. Κι αν τα μοτίβα είναι κάτι του οποίου τη λειτουργία δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς σε μια ιστορία, οι αντανακλάσεις είναι ίσως ελαφρώς δυσκολότερο. Για να το κάνω ακόμη πιο περίπλοκο, θα σας πω ότι αυτές οι δύο βασικές αρχές απαντώνται σε πολλαπλά επίπεδα. Δεν διαφέρει πολύ από την περιστροφή ενός καλειδοσκόπιου, στην πραγματικότητα: μετακινώντας το καλειδοσκόπιο, βλέπεις διαφορετικά μοτίβα. Παρομοίως, μεταβαίνοντας από ένα επίπεδο ανάγνωσης σε ένα άλλο, είσαι σε θέση να αναγνωρίσεις διαφορετικά μοτίβα στο "The Martian Chronicles". Πάμε, λοιπόν, να δούμε πώς λειτουργούν τα καλειδοσκοπικά μοτίβα στα διαφορετικά επίπεδα του βιβλίου.

 

Σε προσωποκεντρικό επίπεδο, οι Αρειανοί έχουν τη δυνατότητα να αλλάζουν τη μορφή τους ανάλογα με τις επιθυμίες του ατόμου που έχουν απέναντί τους. Χάρη στις αυξημένες τηλεπαθητικές ικανότητες που διαθέτουν, αντικατοπτρίζουν -κυριολεκτικά- τις σκέψεις των άλλων. Στην ιστορία "The Martian", ο πρωταγωνιστής Αρειανός εμφανίζεται με τις μορφές αγαπημένων ατόμων των Γήινων των οποίων συναντά. Άλλοτε ως γιος, άλλοτε ως σύζυγος, αδερφός, κόρη ή εραστής, φοράει τα πρόσωπα άλλων προκειμένου να κορέσει τη δική του ανάγκη για συντροφικότητα και αγάπη. Στην ιστορία "The Third Expedition", οι Αρειανοί χρησιμοποιούν την ίδια αυτή ικανότητα σαν όπλο εναντίον των κατακτητών Γήινων, με αποτέλεσμα την τελική αποτυχία της τρίτης αποστολής στον Άρη.

 

Σε πλανητικό επίπεδο, ο Άρης αντικατοπτρίζει τα όνειρα και τις επιθυμίες των κατοίκων του. Οι πανέμορφες και εύθραυστες πόλεις των Αρειανών θρυμματίζονται σαν γυαλί μπροστά στη βαρβαρότητα των Γήινων σε ιστορίες όπως οι "And The Moon Be Still As Bright" και "The Off Season", συμβολίζοντας την κατάρρευση ενός ολόκληρου πολιτισμού που, εξαιτίας της ανθρώπινης αλαζονείας και κατακτητικής μανίας, χάνεται για πάντα. Από την άλλη, ιστορίες όπως οι "Interim" και "The Naming of Names" δείχνουν πώς οι Γήινοι που αποικούν στον Άρη τον μετατρέπουν  σταδιακά σε μια αντανάκλαση της Γης, εξαλείφοντας κάθε δείγμα των πρότερων κατοίκων του πλανήτη. Οι Γήινοι πηγαίνουν στον Άρη με σκοπό να ξεκινήσουν μια νέα ζωή, αλλά καταλήγουν να ζουν ακριβώς την ίδια εξαιτίας της ανικανότητάς τους να δεχτούν ή να προσαρμοστούν σε οτιδήποτε διαφορετικό.

 

Σε επίπεδο ιστορίας, όπως είπα και στην αρχή, το "The Martian Chronicles" είναι ένα μυθιστόρημα αποτελούμενο από διηγήματα. Το κάθε διήγημα δεν είναι παρά μια εικόνα, μια στιγμή μέσα στο χρόνο, όμως, ο συνδυασμός όλων τους δημιουργεί ένα ενιαίο μοτίβο, ένα χρονικό, όπως ισχυρίζεται και ο ίδιος ο τίτλος. Κάθε ιστορία μόνη της δεν είναι παρά ένα μικροσκοπικό θραύσμα από γυαλί, αλλά η συνολική ανάγνωση τα μετατρέπει σε έναν εξαίσιο και συμμετρικό πίνακα.

 

Σε επίπεδο μυθολογίας, υπάρχουν τόσες πολλές αναφορές σε άλλα έργα του Bradbury που δεν θα έφτανε ο χώρος ή ο χρόνος για να τις καταγράψει κανείς όλες. Ακολουθούν μερικές, ενδεικτικά:

 

 

Η ιστορία "The Martian" θυμίζει πολύ την ιστορία "The Visitor", από το "The Illustrated Man". Στη μία περίπτωση, έχουμε τον Αρειανό ο οποίος χάρη στις τηλεπαθητικές του ικανότητες προσφέρει στους ανθρώπους την ικανοποίηση του να βλέπουν ξανά αγαπημένα τους πρόσωπα, χαμένα από χρόνια. Στην άλλη περίπτωση, έχουμε τον Αρειανό να επισκέπτεται μια αποικία αρρώστων σε τελικό στάδιο και, χάρη στις τηλεπαθητικές του ικανότητες, να τους χαρίζει την ψευδαίσθηση ψεύτικων παραδείσων. 

Η ιστορία "Usher II" συνδέεται απευθείας με ένα από τα γνωστότερα έργα του Ray Bradbury, το "Fahrenheit 451". Όπως και εκεί, έτσι και εδώ, έχουμε να κάνουμε με έναν κόσμο στον οποίο τα βιβλία είναι απαγορευμένα και καίγονται από τους πυροσβέστες. Για όσους δεν έχουν διαβάσει το "Fahrenheit 451" (κάντε το! τώρα!), να αναφέρω πως, αν ακούγεται περίεργο στα ελληνικά είναι ακριβώς λόγω γλώσσας. Το αγγλικό "fireman", που μεταφράζουμε στα ελληνικά ως "πυροσβέστης", στην κυριολεξία θα σήμαινε "άνθρωπος της φωτιάς" και ο Bradbury παίζει ακριβώς με αυτή τη διττή έννοια στο "Fahrenheit 451". 

Η ιστορία "Way In The Middle Of The Air", που περιγράφει πώς όλοι οι μαύροι φεύγουν από τη Γη και μετοικούν στον Άρη προκειμένου να γλιτώσουν από την προκατάληψη, θα μπορούσε κάλλιστα να είναι το πρώτο μέρος της ιστορίας "The Other Foot" από το "The Illustrated Man", όπου, μετά την καταστροφή της Γης εξαιτίας ενός πυρηνικού πολέμου, οι εναπομείναντες λευκοί κάτοικοι ζητούν την άδεια να προσγειωθούν στον Άρη και οι μαύροι ετοιμάζονται να τους ανταποδώσουν την προκατάληψη αυτή εφαρμόζοντας ένα νέο Apartheid -θαυμάσια η σκηνή όπου σημαδεύουν τα πίσω καθίσματα των λεωφορείων με την ένδειξη "για λευκούς". 

Η ιστορία "There Will Come Soft Rains" περιγράφει ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι στον Άρη που, χάρη στην ανεπτυγμένη τεχνολογία, μοιάζει να έχει δική του ζωή. Η περιγραφή του σπιτιού θυμίζει άμεσα την περιγραφή του σπιτιού της οικογένειας Elliott στα "The October Country" και "From The Dust Returned". Επίσης, η αναφορά στο παιδικό δωμάτιο με τις οθόνες που προβάλλουν εναλλακτικές πραγματικότητες παραπέμπει στην ιστορία "The Veldt", επίσης από το "The Illustrated Man", όπου η φαντασία δύο παιδιών, μετατρέπει την ψηφιακή ζούγκλα του παιδικού τους δωματίου σε πραγματική, καταλήγοντας στο θάνατο των γονιών τους στα δόντια ψηφιακών/πραγματικών λιονταριών. 

 

Τέλος, σε επίπεδο είδους, το "The Martian Chronicles" αντικατοπτρίζει πολλά άλλα λογοτεχνικά έργα και συγγραφείς, είτε μέσω άμεσων αναφορών σε αυτούς είτε μέσω επιρροών. Το "Usher II" είναι περίτρανο παράδειγμα τέτοιων αναφορών, με τον Mr. Stendhal να φέρνει στη ζωή τις ιστορίες του Poe -κυριολεκτικά. Ποιήματα του Byron και της Teasdale παίζουν σημαντικότατο ρόλο σε ιστορίες όπως οι "Ylla", "And The Moon Be Still As Bright" και "There Will Come Soft Rains". Οι επιρροές των βιβλίων του Edgar Rice Burroughs με πρωταγωνιστή τον John Carter όχι μόνο είναι εμφανέστατες, αλλά και επιβεβαιωμένες από τον ίδιο τον Ray Bradbury. 

 

Έχω διαβάσει πολλά έργα του Bradbury και τα έχω αγαπήσει όλα. Καθένα τους βρήκε το δρόμο του μέσα μου και καθένα τους βρήκε τη δική του, ξεχωριστή θέση. Διαβάζω fantasy με πολύ μεγαλύτερη ευχαρίστηση απ΄ότι διαβάζω sci-fi σε γενικές γραμμές. Επομένως, το να λέω πως θεωρώ το "The Martian Chronicles" το καλύτερο βιβλίο του δεν είναι κάτι που λέω αλόγιστα. Λατρεύω το "Fahrenheit 451". Λατρεύω το "Something Wicked This Way Comes", το "From The Dust Returned", το "Illustrated Man". Το "Fahrenheit 451", δε, ήταν ένα από τα βιβλία που μου άλλαξαν τη ζωή. Αλλά ετούτο εδώ το μικροσκοπικό, θαυμάσιο βιβλίο με κέρδισε τόσο ολοκληρωτικά και απόλυτα που απέκτησε επάξια τη θέση του αγαπημένου μου στη λίστα. Δεν ξέρω αν είναι αντικειμενικά το καλύτερο. Υπάρχει, αλήθεια, κάποια τέτοια αντικειμενική αλήθεια όταν πρόκειται για τέτοια βιβλία; Το μόνο που ξέρω είναι πως εξήντα χρόνια μετά παραμένει εξίσου επίκαιρο, φιλοσοφικό, σπαρακτικό και ελπιδοφόρο όσο όταν γράφτηκε. 

[BladeRunner]

Ξέρει κανείς τι παίζει με αυτό;

 

 

Θέατρο σκιών

 

Νέες ιστορίες στην μνήμη του Ray Bradbury

Σελίδες: 552, Τιμή: 17-10%=15,30€

 

Από τις εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές.

 

Κυκλοφορεί, θα κυκλοφορήσει; Υπάρχει σε διάφορα ηλεκτρονικά βιβλιοπωλεία, όμως δεν υπάρχει σ'αυτό των εκδόσεων Συμπαντικές Διαδρομές. Επίσης είναι ανεβασμένο στο site της Πρωτοπορίας, αλλά δεν είναι άμεσα διαθέσιμο! Ρωτάω γιατί με ενδιαφέρει πολύ!

Είναι η μετάφραση αυτού του βιβλίου: Shadow Show

Edited January 10, 2015 by BladeRunner

[Δημήτρης]

 

Ξέρει κανείς τι παίζει με αυτό;

 

 

Θέατρο σκιών

 

Νέες ιστορίες στην μνήμη του Ray Bradbury

Σελίδες: 552, Τιμή: 17-10%=15,30€

 

Από τις εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές.

 

Κυκλοφορεί, θα κυκλοφορήσει; Υπάρχει σε διάφορα ηλεκτρονικά βιβλιοπωλεία, όμως δεν υπάρχει σ'αυτό των εκδόσεων Συμπαντικές Διαδρομές. Επίσης είναι ανεβασμένο στο site της Πρωτοπορίας, αλλά δεν είναι άμεσα διαθέσιμο! Ρωτάω γιατί με ενδιαφέρει πολύ!

Είναι η μετάφραση αυτού του βιβλίου: Shadow Show

 

 

Πρώτη φορά το βλέπω. Πρέπει όταν πάω Πρωτοπορία να θυμηθώ να ρωτήσω τι παίζει γιατί εννοείται ότι μ' ενδιαφέρει και εμένα πολύ. Απ' ότι καταλαβαίνω πάντως δεν είναι βιβλίο του Ρέι Μπράντμπερι, αλλά συλλογικό έργο συγγραφέων που εμπνεύστηκαν από αυτόν.

[heiron]

 

TABLE OF CONTENTS

Sam Weller and Mort Castle - Introduction

Ray Bradbury - Second Homecoming

Neil Gaiman - The Man Who Forgot Ray Bradbury

Margaret Atwood - Headlife

Jay Bonansinga - Heavy

Sam Weller - The Girl In The Funeral Parlor

David Morrell - The Companions

Thomas F. Monteleone - The Exchange

Lee Martin - Cat on a Bad Couch

Joe Hill - By The Silver Water Of Lake Champlain

Dan Chaon - Little America

John McNally - The Phone Call

Joe Meno - Young Pilgrims

Robert McCammon - Children Of The Bedtime Machine

Ramsey Campbell - The Page

Mort Castle - Light

Alice Hoffman - Conjure

John Maclay - Max

Jacqueline Mitchard - Two Of A Kind

Gary Braunbeck - Fat Man And Little Boy

Bonnie Jo Campbell - The Tattoo

Audrey Niffenegger - Backwards In Seville

Charles Yu - Earth: (A Gift Shop)

Julia Keller - Hayleigh's Dad

Dave Eggers - Who Knocks?

Bayo Ojikutu - Reservation 2020

Kelly Link - Two Houses

Harlan Ellison - Weariness

 

Κάποια δυνατά ονόματα μέσα αλλά τους περισσότερους δεν τους ξέρω. έχει και Μπράντμπερι αλλά μόνο ένα διήγημα.

[Tiessa]

Ο Μπράντμπερι είναι ένας από τους συγγραφείς που με έχουν διχάσει. Τα μισά του έργα μού αρέσουν καταπλητικά και τα άλλα μισά καθόλου.

Ξεκίνησα με πολύ αρνητική (και πολύ αιρετική για πολλούς) άποψη για τα Χρονικά του Άρη. Το βιβλίο που αγαπούν οι περισσότεροι, εμένα δεν μου άρεσε καθόλου.

Πολλά χρόνια μετά (και αφού είχα δει την ταινία) λάτρεψα το Φαρενάιτ 451.

Με πήγε στα πάνω και στα κάτω με διάφορα διηγήματα σε συλλογές του.

Αγάπησα το Dandelion Wine. Θαύμασα το Something Wicked this Way Comes.

Και μόλις λίγα λετπά νωρίτερα τελείωσα το The Machineries of Joy, το οποίο ξεκίνησε πολύ άσχημα για μένα με το ομώνυμο διήγημα (φαινόταν τόσο απίστευτα και θλιβερά παλιωμένο -προσοχή, δεν λέω παλιομοδίτικο- για τα γούστα μου), παλαντζάρισε δώθε-κείθε με αρκετά που μου άρεσαν και αρκετά που δεν μου άρεσαν, αλλά στην τελική έκλεισα το βιβλίο, με μια αίσθηση μελαγχολίας και χαμένης αθωότερης εποχής. Στην τελική δηλαδή, το πρόσημο ήταν θετικό.

Δεν ξέρω τι θα γίνει όταν θα πιάσω άλλο βιβλίο του. Το σίγουρο είναι ότι θα ξαναπιάσω.

[BladeRunner]

Το Δένδρο των Αγίων Πάντων

Μετά τα καταπληκτικά "Φαρενάιτ 451" και "Χρονικά του Άρη", αυτό είναι το τρίτο βιβλίο του Ρέι Μπράντμπερι που διαβάζω. Υφολογικά είναι εντελώς διαφορετικό από τα προηγούμενα, μιας και πρόκειται ουσιαστικά για ένα παραμύθι φαντασίας για μικρούς και μεγάλους, που έχει να κάνει με την γιορτή του Χάλογουιν.

Οχτώ παιδιά βγαίνουν ντυμένα με τις στολές τους στους δρόμους της μικρής τους πόλης, για σκανδαλιά ή κέρασμα, και πέφτουν πάνω στον μυστηριώδη κύριο Μάουντσραουντ, ο οποίος με κάποιον τρόπο τα ταξιδεύει ανά τους αιώνες σε διάφορες χώρες, προς αναζήτηση ενός καλού τους φίλου, του Πίπκιν, αλλά και του πραγματικού νοήματος του Χάλογουιν.

Το βιβλίο δεν διαβάζεται για την πλοκή του, αλλά για την απίθανη, ποιητική γραφή του Μπράντμπερι, με τις πανέμορφες περιγραφές και παρομοιώσεις, και φυσικά για την νοσταλγική διάθεση για την παιδική ηλικία και την γιορτή του Χάλογουιν. Είναι ένα πολύ ιδιαίτερο και εξαίσια γραμμένο παραμύθι, γεμάτο φαντασία και συναίσθημα, που προτείνεται να διαβαστεί τόσο από μικρούς όσο και από μεγάλους, κατά προτίμηση φωναχτά, δίπλα σε τζάκι τον χειμώνα.

8/10

Edited October 21, 2017 by BladeRunner

[elgalla]

Έγραψα ακριβώς τα ίδια στο Goodreads όταν το διάβασα! Το Something Wicked This Way Comes το έχεις διαβάσει; Είναι στο ίδιο ύφος αλλά με πολύ περισσότερο βάθος και πλοκή.

[Δημήτρης]

Ύστερα από αρκετά χρόνια ξαναδιάβασα το ''Φαρενάιτ 451''. Ή μάλλον τώρα που το ξανασκέφτομαι το διάβασα για πρώτη φορά γιατί η προηγούμενη ήταν στη πολύ κακή μετάφραση του Παρά Πέντε, ενός εκδοτικού οίκου που γενικά έχει καλές μεταφράσεις. Όχι όμως και στη προκειμένη.

 

Η ιστορία είναι λίγο- πολύ γνωστή. Βρισκόμαστε σ' ένα μελλοντικό, εφιαλτικό κόσμο όπου τα βιβλία είναι απαγορευμένα. Ως μέσο ελέγχου των μαζών και όποιος συλλαμβάνεται να τα κατέχει, τα βλέπει να γίνονται παρανάλωμα του πυρός πακέτο με το σπίτι του. Την δουλειά αυτή έχουν αναλάβει οι λεγόμενοι πυρονόμοι και είναι μέσα από την αφήγηση ενός τέτοιου που εξελίσσεται η ιστορία. Πορωμένος και φανατισμένος, θα δει την ζωή του να αλλάζει ύστερα από την γνωριμία του με δύο ανθρώπους. Μία γνωριμία που θα τον κάνει να αρχίσει να αμφιβάλλει για τα πιστεύω του και να αναρωτιέται αν η αλήθεια είναι άραγε διαφορετική απ' όλα όσα ήξερε μέχρι τότε.

 

Ενώ η ιδέα είναι μεγαλεπήβολη και συνάμα απλοϊκή, υπάρχει ωστόσο κάτι το ακαθόριστο που με έκανε να μην μπορώ να ευχαριστηθώ το βιβλίο όσο θα ήθελα. Ίσως το παράξενο γράψιμο που σύναδε μεν με το ύφος, πλην όμως με ξένισε. Αυτό φυσικά σε τίποτα δεν μειώνει την τεράστια και δεδομένη αξία αυτού του must read της επιστημονικής (και όχι μόνο) φαντασίας. Απλά κάτι δεν έκατσε καλά μέσα μου και αυτό είναι όλο  Ενισχύοντας έτσι την πεποίθηση μου ότι αυτός ο κατά τ' άλλα αγαπημένος μου συγγραφέας μου αρέσει περισσότερο στα διηγήματα. Ίσως να πιάσω καμία συλλογή του πριν από το κλείσιμο της χρονιάς για να ''αποζημιωθώ''.

Edited July 21, 2015 by Δημήτρης

[OxAp0d0]

Διάβασα το Something Wicked πρόσφατα και έμεινα έκπληκτος με τον τρόπο γραφής του Bradbyry, με τις περιγραφές και το λυρισμό του. Στα υπ' όψιν έχω βάλει να βρω το Φαρενάιτ στα Αγγλικά, θυμάμαι πως μου είχε αρέσει όταν το διάβασα παλιά, αλλά δε θυμάμαι να μου έκανε εντύπωση η γραφή, οπότε ίσως να χάνει αρκετά στη μετάφραση.

[elgalla]

Αυτό εδώ είναι το δώρο του Neil Gaiman για τον Ray Bradbury για τα 90στά του γενέθλια. Απολαύστε και συγκινηθείτε.

 

https://www.youtube.com/watch?v=2bdkE6DquWg

Edited November 19, 2015 by elgalla

[Augustinee]

Πόσο χαίρομαι που βλέπω άτομα που αγαπάνε τον Ray όπως εγώ, δεν μπορείτε να φανταστείτε. Τα τελευταία χρόνια είμαι μεγάλη fan του, έγινε ο λόγος να αγαπήσω την επιστημονική φαντασία και ειδικά στη λογοτεχνία (που παλια τη σνόμπαρα όσο δεν  πάει). Η πρώτη μου επαφή ήταν με το "The Martian Chronicles" που ομολογώ ότι έπαθα τη πλάκα μου, και με τον τρόπο γραφής του και με τη σκέψη του γενικά, συνέχισα με το " Fahrenheit 451" και το "The Illustrated Man" που εντάξει όπως και να το δεις είναι βιβλιάρες και τώρα διαβάζω το "The October Country"-- είναι καταπληκτικό παιδιά! Αυτός ο άνθρωπος έχει τόσο τέλειες ιδέες, χρησιμοποιεί τόσο υπέροχα θέματα, ειλικρινά δεν παύει να με εκπλήσσει! 

Edited December 1, 2015 by Augustinee

[Augustinee]

Ο Μπράντμπερι είναι ένας από τους συγγραφείς που με έχουν διχάσει. Τα μισά του έργα μού αρέσουν καταπλητικά και τα άλλα μισά καθόλου.

Ξεκίνησα με πολύ αρνητική (και πολύ αιρετική για πολλούς) άποψη για τα Χρονικά του Άρη. Το βιβλίο που αγαπούν οι περισσότεροι, εμένα δεν μου άρεσε καθόλου.

Πολλά χρόνια μετά (και αφού είχα δει την ταινία) λάτρεψα το Φαρενάιτ 451.

Με πήγε στα πάνω και στα κάτω με διάφορα διηγήματα σε συλλογές του.

Αγάπησα το Dandelion Wine. Θαύμασα το Something Wicked this Way Comes.

Και μόλις λίγα λετπά νωρίτερα τελείωσα το The Machineries of Joy, το οποίο ξεκίνησε πολύ άσχημα για μένα με το ομώνυμο διήγημα (φαινόταν τόσο απίστευτα και θλιβερά παλιωμένο -προσοχή, δεν λέω παλιομοδίτικο- για τα γούστα μου), παλαντζάρισε δώθε-κείθε με αρκετά που μου άρεσαν και αρκετά που δεν μου άρεσαν, αλλά στην τελική έκλεισα το βιβλίο, με μια αίσθηση μελαγχολίας και χαμένης αθωότερης εποχής. Στην τελική δηλαδή, το πρόσημο ήταν θετικό.

Δεν ξέρω τι θα γίνει όταν θα πιάσω άλλο βιβλίο του. Το σίγουρο είναι ότι θα ξαναπιάσω.

Αγαπώ όσο δεν πάει το Martian Chronicles και θα ήθελα να μου πεις γιατί δεν σου άρεσε. Ξέρεις τι, ίσως είναι και ο τρόπος γραφής του. Σε πολλούς δεν αρέσει που είναι τόσο ποιητικός και μεστός, σε άλλους αρέσει (όπως εμένα για παράδειγμα). Παρόλα αυτά όσο και να τον αγαπώ, σε μια συζήτηση που είχα με μια γνωστή μου που τον έχει διαβάσει συμφωνήσαμε στο ότι σε πολλές ιστορίες ξεκινάει τόσο δυναμικά και κάπου στη μέση το χάνει. Εντάξει, το Machineries of Joy δεν το έχω διαβάσει, ούτε και τα Dandelion Wine και Something Wicked this Way Comes, αλλα θα το ήθελα πολύ. 

Και π.χ το Φάρεναιτ αν και σαν ιδέα μου άρεσε πολύ, δεν με συγκίνησε τόσο όσο το The Martian ή το The Illustrated Man. Γούστα θα μου πεις

[Tiessa]

 

Ο Μπράντμπερι είναι ένας από τους συγγραφείς που με έχουν διχάσει. Τα μισά του έργα μού αρέσουν καταπλητικά και τα άλλα μισά καθόλου.

Ξεκίνησα με πολύ αρνητική (και πολύ αιρετική για πολλούς) άποψη για τα Χρονικά του Άρη. Το βιβλίο που αγαπούν οι περισσότεροι, εμένα δεν μου άρεσε καθόλου.

[...]

 

Αγαπώ όσο δεν πάει το Martian Chronicles και θα ήθελα να μου πεις γιατί δεν σου άρεσε. Ξέρεις τι, ίσως είναι και ο τρόπος γραφής του. Σε πολλούς δεν αρέσει που είναι τόσο ποιητικός και μεστός, σε άλλους αρέσει (όπως εμένα για παράδειγμα). Παρόλα αυτά όσο και να τον αγαπώ, σε μια συζήτηση που είχα με μια γνωστή μου που τον έχει διαβάσει συμφωνήσαμε στο ότι σε πολλές ιστορίες ξεκινάει τόσο δυναμικά και κάπου στη μέση το χάνει. Εντάξει, το Machineries of Joy δεν το έχω διαβάσει, ούτε και τα Dandelion Wine και Something Wicked this Way Comes, αλλα θα το ήθελα πολύ. 

Και π.χ το Φάρεναιτ αν και σαν ιδέα μου άρεσε πολύ, δεν με συγκίνησε τόσο όσο το The Martian ή το The Illustrated Man. Γούστα θα μου πεις

 

 

Καμιά φορά είναι δύσκολο να εξηγήσεις, αλλά υποθέτω ότι το ένα ίσως έχει να κάνει με τη γραφή που ήταν πολύ ποιητική για τα τότε γούστα μου -η οποία όμως μού άρεσε πάρα πολύ σε άλλες ιστορίες του όπως π.χ. το Dandelion Wine ή το Something Wicked this way comes (αλλά αυτά τα έχω διαβάσει πολύ πρόσφατα).

Το άλλο μάλλον έχειότε να κάνει με το ότι όταν το διάβασα είχα άλλη εικόνα για την επιστημονική φαντασία. Την ήθελα πιο επιστημονική. Μεχρι τότε είχα διαβάσει μόνο Ασίμοφ και Κλαρκ και ήθελα ρομπότ και διαστημόπλοια.

Δεν ξέρω τι θα συνέβαινε αν το διάβαζα τώρα. (Τότε ήμουνα δεκαεφτά και τώρα είμαι πενήντα τριών, οπότε είμαι ουσιαστικά άλλος άνθρωπος). Ωστόσο, αυτό που σου μένει είναι εκείνη η πρώτη αίσθηση που για μένα δεν ήταν αυτό που περίμενα. Από την άλλη πάλι, πιθανόν να είναι και αυτό που λες: διαφορετικά γούστα.

[Old man & SiFi]

 

 

 

 

Το άλλο μάλλον έχειότε να κάνει με το ότι όταν το διάβασα είχα άλλη εικόνα για την επιστημονική φαντασία. Την ήθελα πιο επιστημονική. Μεχρι τότε είχα διαβάσει μόνο Ασίμοφ και Κλαρκ και ήθελα ρομπότ και διαστημόπλοια.

Δεν ξέρω τι θα συνέβαινε αν το διάβαζα τώρα.

Το ίδιο έλεγαν κάποτε και άλλοι και δεν θεωρούσαν τον Bradbury συγγραφέα ΕΦ. Πιστεύω ότι γράφει πότε ΕΦ (451), πότε fantasy, μερικές φορές κάτι ανάμεσα, αλλά πάντα με μεγάλη τρυφερότητα. Θα σου πρότεινα να διαβάσεις  ξανά κάποια διηγήματα, νομίζω ότι θα αλλάξεις γνώμη.

[nikosal]

Τότε ήμουνα δεκαεφτά και τώρα είμαι πενήντα τριών, οπότε είμαι ουσιαστικά άλλος άνθρωπος.

Πω πω, σαν να λέμε τριπλασιάστηκες!

[Augustinee]

 

 

Ο Μπράντμπερι είναι ένας από τους συγγραφείς που με έχουν διχάσει. Τα μισά του έργα μού αρέσουν καταπλητικά και τα άλλα μισά καθόλου.

Ξεκίνησα με πολύ αρνητική (και πολύ αιρετική για πολλούς) άποψη για τα Χρονικά του Άρη. Το βιβλίο που αγαπούν οι περισσότεροι, εμένα δεν μου άρεσε καθόλου.

[...]

 

Αγαπώ όσο δεν πάει το Martian Chronicles και θα ήθελα να μου πεις γιατί δεν σου άρεσε. Ξέρεις τι, ίσως είναι και ο τρόπος γραφής του. Σε πολλούς δεν αρέσει που είναι τόσο ποιητικός και μεστός, σε άλλους αρέσει (όπως εμένα για παράδειγμα). Παρόλα αυτά όσο και να τον αγαπώ, σε μια συζήτηση που είχα με μια γνωστή μου που τον έχει διαβάσει συμφωνήσαμε στο ότι σε πολλές ιστορίες ξεκινάει τόσο δυναμικά και κάπου στη μέση το χάνει. Εντάξει, το Machineries of Joy δεν το έχω διαβάσει, ούτε και τα Dandelion Wine και Something Wicked this Way Comes, αλλα θα το ήθελα πολύ. 

Και π.χ το Φάρεναιτ αν και σαν ιδέα μου άρεσε πολύ, δεν με συγκίνησε τόσο όσο το The Martian ή το The Illustrated Man. Γούστα θα μου πεις

 

 

Καμιά φορά είναι δύσκολο να εξηγήσεις, αλλά υποθέτω ότι το ένα ίσως έχει να κάνει με τη γραφή που ήταν πολύ ποιητική για τα τότε γούστα μου -η οποία όμως μού άρεσε πάρα πολύ σε άλλες ιστορίες του όπως π.χ. το Dandelion Wine ή το Something Wicked this way comes (αλλά αυτά τα έχω διαβάσει πολύ πρόσφατα).

Το άλλο μάλλον έχειότε να κάνει με το ότι όταν το διάβασα είχα άλλη εικόνα για την επιστημονική φαντασία. Την ήθελα πιο επιστημονική. Μεχρι τότε είχα διαβάσει μόνο Ασίμοφ και Κλαρκ και ήθελα ρομπότ και διαστημόπλοια.

Δεν ξέρω τι θα συνέβαινε αν το διάβαζα τώρα. (Τότε ήμουνα δεκαεφτά και τώρα είμαι πενήντα τριών, οπότε είμαι ουσιαστικά άλλος άνθρωπος). Ωστόσο, αυτό που σου μένει είναι εκείνη η πρώτη αίσθηση που για μένα δεν ήταν αυτό που περίμενα. Από την άλλη πάλι, πιθανόν να είναι και αυτό που λες: διαφορετικά γούστα.

 

Ναι ακριβώς και ειδικά αυτό που λες ότι αφού είχες διαβάσει συγγραφείς όπως ο Arthur C. Clarke που ειναι άλλο στυλ sci-fi και έφτιαξες μια τέτοια αρχική εικόνα, ε λογικό να μη σου πολυάρεσε. Και εγώ που ξεκίνησα Bradbury,στην αρχή ήμουν επιφυλακτική με το να πιάσω συγγραφείς που γράφουν για εξωγηίνους κλπ, ώσπου διάβασα το A Princess of Mars του Burroughs και ήταν υπέροχο και τελικά αποφάσισα ότι όντως μου αρέσουν και τα πιο "κλασσικά" επιστημονικής φαντασίας αν θες. Τελικά το απογείωσα με Doctor Who(  ) ένας λόγος παραπάνω που δηλώνω sci-fi fan σήμερα, χαχα! 

 

 

 

 

 

Το άλλο μάλλον έχειότε να κάνει με το ότι όταν το διάβασα είχα άλλη εικόνα για την επιστημονική φαντασία. Την ήθελα πιο επιστημονική. Μεχρι τότε είχα διαβάσει μόνο Ασίμοφ και Κλαρκ και ήθελα ρομπότ και διαστημόπλοια.

Δεν ξέρω τι θα συνέβαινε αν το διάβαζα τώρα.

Το ίδιο έλεγαν κάποτε και άλλοι και δεν θεωρούσαν τον Bradbury συγγραφέα ΕΦ. Πιστεύω ότι γράφει πότε ΕΦ (451), πότε fantasy, μερικές φορές κάτι ανάμεσα, αλλά πάντα με μεγάλη τρυφερότητα. Θα σου πρότεινα να διαβάσεις  ξανά κάποια διηγήματα, νομίζω ότι θα αλλάξεις γνώμη.

 

Ακριβώς αναμιγνύει διάφορα είδη, είτε dark fantasy με horror (π.χ October Country) είτε dystopian (π.χ Fahrenheit 451) και για αυτό είναι και πιο ιδιαίτερος από άλλους. 

[Mictantecutli]

Επειδή λίγο που έψαξα, είδα ότι έχουν κυκλοφορήσει και βιβλία του την δεκαετία του 70 και δεν υπάρχουν vivlionet προφανώς, υπάρχει κάπου μία πλήρης λίστα με όλα τα βιβλία του στα Ελληνικά;

[Δημήτρης]

Επειδή λίγο που έψαξα, είδα ότι έχουν κυκλοφορήσει και βιβλία του την δεκαετία του 70 και δεν υπάρχουν vivlionet προφανώς, υπάρχει κάπου μία πλήρης λίστα με όλα τα βιβλία του στα Ελληνικά;

 

Ίσως να υπάρχουν και άλλα, αλλά δεν νομίζω. Σε περίπτωση πάντως που κάποιος γνωρίζει ας πει, γιατί μ' ενδιαφέρει και εμένα:

 

- Πέθανε ο Σκύλος, κατά τ' άλλα όλα καλά (Άγρα)

- Τα Χρονικά του Άρη (Άγρα)

- Φαρενάιτ 451 (Άγρα)

- Φαρενάιτ 451- διασκευή σε κόμικ (Μεταίχμιο)

- Το Μεγάλο Ταξίδι στο Χρόνο (Επιλογή/ Θύραθεν) 

- Κάτι Κολασμένο έρχεται προς τα εδώ (Αίολος)

- Κρασί από Πικραλίδα (Καστανιώτης)

- Το Δέντρο των Αγίων Πάντων (Μαγικό Κουτί και Fata Morgana)

- Στα Χρόνια των Πυραύλων (Συμπαντικές Διαδρομές)

- Ο Θάνατος είναι Μοναχική Υπόθεση (Απόπειρα)

- Ο Εικονογραφημένος Άνθρωπος (Απόπειρα)

- Το Δ του Διαστήματος (Αντίκοσμοι)

- Το Τέλος της Αρχής (Η. Μανιατέα)

- Το Τέλος του Κόσμου (Κάκτος)

- Εφιάλτες από το Διάστημα (Κάκτος)

- Καλειδοσκόπιο (Δεν αναφέρονται οι εκδόσεις)

Edited January 30, 2016 by Δημήτρης

[Mictantecutli]

 

Επειδή λίγο που έψαξα, είδα ότι έχουν κυκλοφορήσει και βιβλία του την δεκαετία του 70 και δεν υπάρχουν vivlionet προφανώς, υπάρχει κάπου μία πλήρης λίστα με όλα τα βιβλία του στα Ελληνικά;

 

Ίσως να υπάρχουν και άλλα, αλλά δεν νομίζω. Σε περίπτωση πάντως που κάποιος γνωρίζει ας πει, γιατί μ' ενδιαφέρει και εμένα:

 

- Πέθανε ο Σκύλος, κατά τ' άλλα όλα καλά (Άγρα)

- Τα Χρονικά του Άρη (Άγρα)

- Φαρενάιτ 451 (Άγρα)

- Φαρενάιτ 451- διασκευή σε κόμικ (Μεταίχμιο)

- Το Μεγάλο Ταξίδι στο Χρόνο (Επιλογή/ Θύραθεν) 

- Κάτι Κολασμένο έρχεται προς τα εδώ (Αίολος)

- Κρασί από Πικραλίδα (Καστανιώτης)

- Το Δέντρο των Αγίων Πάντων (Μαγικό Κουτί και Fata Morgana)

- Στα Χρόνια των Πυραύλων (Συμπαντικές Διαδρομές)

- Ο Θάνατος είναι Μοναχική Υπόθεση (Απόπειρα)

- Ο Εικονογραφημένος Άνθρωπος (Απόπειρα)

- Το Δ του Διαστήματος (Αντίκοσμοι)

- Το Τέλος της Αρχής (Η. Μανιατέα)

- Το Τέλος του Κόσμου (Κάκτος)

- Εφιάλτες από το Διάστημα (Κάκτος)

- Καλειδοσκόπιο (Δεν αναφέρονται οι εκδόσεις)

-Τα δίδυμα φεγγάρια του Άρη(Μπουκουμάνη)

 

Πρόσθεσα ένα που ξέχασες

[Δημήτρης]

 

 

Επειδή λίγο που έψαξα, είδα ότι έχουν κυκλοφορήσει και βιβλία του την δεκαετία του 70 και δεν υπάρχουν vivlionet προφανώς, υπάρχει κάπου μία πλήρης λίστα με όλα τα βιβλία του στα Ελληνικά;

 

Ίσως να υπάρχουν και άλλα, αλλά δεν νομίζω. Σε περίπτωση πάντως που κάποιος γνωρίζει ας πει, γιατί μ' ενδιαφέρει και εμένα:

 

- Πέθανε ο Σκύλος, κατά τ' άλλα όλα καλά (Άγρα)

- Τα Χρονικά του Άρη (Άγρα)

- Φαρενάιτ 451 (Άγρα)

- Φαρενάιτ 451- διασκευή σε κόμικ (Μεταίχμιο)

- Το Μεγάλο Ταξίδι στο Χρόνο (Επιλογή/ Θύραθεν) 

- Κάτι Κολασμένο έρχεται προς τα εδώ (Αίολος)

- Κρασί από Πικραλίδα (Καστανιώτης)

- Το Δέντρο των Αγίων Πάντων (Μαγικό Κουτί και Fata Morgana)

- Στα Χρόνια των Πυραύλων (Συμπαντικές Διαδρομές)

- Ο Θάνατος είναι Μοναχική Υπόθεση (Απόπειρα)

- Ο Εικονογραφημένος Άνθρωπος (Απόπειρα)

- Το Δ του Διαστήματος (Αντίκοσμοι)

- Το Τέλος της Αρχής (Η. Μανιατέα)

- Το Τέλος του Κόσμου (Κάκτος)

- Εφιάλτες από το Διάστημα (Κάκτος)

- Καλειδοσκόπιο (Δεν αναφέρονται οι εκδόσεις)

-Τα δίδυμα φεγγάρια του Άρη(Μπουκουμάνη)

 

Πρόσθεσα ένα που ξέχασες

 

 

Είναι ''Τα Χρονικά του Άρη'' με άλλο τίτλο. Οι τίτλοι και οι εκδόσεις ενδέχεται να διαφέρουν ιδίως σε παλαιότερες κυκλοφορίες. 

[Δημήτρης]

Νέος Μπράντμπερι που περνάει στα διαβασμένα με το ''Κρασί από Πικραλίδα''.

 

Καλοκαίρι! Θεέ μου, τι ωραία λέξη! Γεμάτη υπέροχα χρώματα, ήχους και οσμές. Και υποσχέσεις για μία αιωνιότητα θαυμάτων και ξεγνοιασιάς στα μάτια του δωδεκάχρονου Ντάγκλας Σπόλντιγκ που θα δει την ζωή του να αλλάζει άρδην. Γιατί ναι μεν το καλοκαίρι που θα αφήσει πίσω την παιδική του ηλικία θα αποδειχθεί μαγικό, συνάμα όμως και αλλόκοτο. 

 

Πολλά και περίεργα θα λάβουν χώρα σ' εκείνη την μικρή πόλη του Ιλινόις το 1928. Ένας κοσμηματοπόλης που θα προσπαθήσει να φτιάξει μία μηχανή της ευτυχίας. Ένας δημοσιογράφος που θα ανακαλύψει πολλά κοινά και θα κάνει νοερά ταξίδια με μία υπέργηρη γυναίκα. Ένας ηλικιωμένος συνταγματάρχης πραγματική μηχανή του χρόνου που σε κίνδυνο της υγείας του, θα ακούσει τον ήχο ενός πράσινου τραμ χιλιόμετρα μακρυά. Ο Μοναχικός, μία τρομαχτική φιγούρα που στοιχειώνει τις νύχτες στη κοντική ρεματιά. Η απώλεια της προγαγιάς και ενός παιδικού φίλου. 

 

Αυτός είναι ο Μπράντμπερι. Δεν μιλάει για μεγαλεπήβολες, δυσνόητες καταστάσεις. Αλλά για μικρά, απλά, καθημερινά πράγματα. Που μπορεί να φαντάζουν αδιάφορα, όμως μόνο τέτοια δεν είναι όντας κρύβοντας μέσα τους την ομορφιά όλου του κόσμου. Αρκεί να έχει κανείς καρδιά μικρού παιδιού για να μπορεί να τα ανακαλύψει    Και όλα αυτά διανθισμένα με το σαγηνευτικό του γράψιμο που κάνει τον αναγνώστη να αισθάνεται νοσταλγία για καταστάσεις που ουδέποτε έχει βιώσει. Προσόν που μόνο ένας γεννημένος παραμυθάς μπορεί να ισχυριστεί ότι κατέχει. Και ο Μπράντμπερι σίγουρα είναι ένας τέτοιος. 

Edited August 18, 2016 by Δημήτρης

[parak]

Οι "μεγαλεπήβολες, δυσνόητες καταστάσεις." ειναι επισης για την καρδια ενος μικρου παιδιου που μεγαλωνει και κοιταει τον κοσμο γυρω του προσπαθωντας να καταλαβει τι γινεται. Ειναι η αναζητηση του μυστηριου του κοσμου πριν μεγαλωσει πολυ και τα παρατησει απογοητευμενος. Οι μικρες καταστασεις ειναι η δικαιολογια του καθημερινου μεσηλικα μεσου ανθρωπακου που "κερδος ποτε μα απο μαθηματα χορτατος". Ο Bradbury δυστυχως ηταν πολυ αμερικανος.