Σκιές (Εισαγωγή + Κεφάλαιο 1)

[RObiN-HoOD]

Σκιές

 

 

Εισαγωγή

Λύγισα. Δεν άντεξα. Στην πραγματικότητα έπεσα. Γλίστρησα, όπως ένα χέρι σπρώχνει ένα ποτήρι και αυτό σέρνεται και γωνιοπλαγεί στην άκρη ενός τραπεζιού, όπου τελικά πέφτει, δακρύζοντας το υγρό του περιεχόμενο και σπάει. Σπάει σε χίλια κομμάτια που εκρήγνυνται όπως τα θραύσματα από τις πύρινες πέτρες λάβας των τιτάνων και ξεσκίζουν τα πόδια μου. Χίλιες κραυγές, χίλιες γρατσουνιές, κομμάτια γυαλιού μέσα στη σάρκα να προσπαθούν να γίνουν ένα. Ένα και το αυτό.

 

Η πραγματική ιστορία μου δεν είναι όμως έτσι. Αυτός είναι ο μύθος. Είναι η φαντασία μια εικονικής απεικόνισης ενός θολού ματιού, μιας σκιάς που πέρασε κατά λάθος από ένα παράλληλο χωροχρόνο. Πως μπορεί μια ψυχή να δει καθαρά τη ζωή μου μέσα από ένα καθρέφτη; Πώς είναι δυνατόν την ίδια στιγμή που εγώ ψυχορραγώ, κάπου αλλού να γεννιέμαι; Να δημιουργούμαι, να υπάρχω;

 

Κεφάλαιο 1

Τέλος πάντων, δεν είχε χρόνο να παίζει με το φως. Οι σκιές σούφρωσαν μιας και η κλωστή που ενώνει τη μια με το άλλο δεν είναι πολύ λεπτή, παρά μόνο ασπρόμαυρη. Ο θάνατος του ενός η ζωή του άλλου. Ένα παιχνίδι νεκρανάστασης κάθε μέρα, κάθε στιγμή.

 

Ο Άρον δεν άντεξε να ανοιγοκλείνει τα μάτια του και έτσι αποφάσισε ότι δεν είχε άλλη επιλογή αλλά να σταματήσει. Τα έκλεισε. Πίστευε ότι έτσι θα τα ξεκούραζε και εάν ήθελε οποιαδήποτε στιγμή με μια μικρή σύσπαση των μυών του θα τα τίναζε να δούνε το φως ξανά. Μα ... μάταια. Τα μάτια του δεν άνοιγαν, και η καρδία του ράγισε. Ιδρώτας, κρύος και γρήγορος άρχισε να κυλά στο ζεστό πρόσωπό του. Θα είχε αυτό που ονομάζανε αρρώστια. Μια από αυτές τις μορφές που δεν ήξεραν τι να κάνουν και που το Βιβλίο των Σκιών δεν είχε οδηγίες για τον εξαγνισμό της.

 

Οι ακατονόμαστες κινήσεις του σώματος, οι σφαδαγμοί, οι βουβές φωνές και τα τινάγματα δεν μπορούσαν παρά να μαρτυρούν τον πόλεμο στον οποίο το σώμα βρισκότανε. Το κρεβάτι που κειτόταν ο Άρον είχε αρχίσει να τρίζει μετά από τόσες μέρες άγχους και ταραχής που είχε υποστεί. Υπήρχαν ώρες που φοβόσουν πιο πολύ αν θα τον βρουν στο πάτωμα, μέσα στο αίμα του, πνιγμένο ή νεκροζώντανο χειροπόδαρα δεμένο πάνω στο κρεβάτι, το κρεβάτι των βασανιστηρίων του, που κανείς δεν είχε καταλάβει ότι το είχε διαλέξει ο ίδιος.

 

Είχε κάνει πολλές κακές επιλογές ο Άρον. Από μικρός είχε ένα διαφορετικό τρόπο σκέψης και ομιλίας στους τριγύρω του. Λίγοι ήταν αυτοί που αναγνώριζαν ότι η Τέχνη είναι αυτή που του ταιριάζει. Άλλωστε δεν ήξεραν οι περισσότεροι και αυτοί που έβλεπαν προτιμούσαν να εθελοτυφλούν για να γλιτώσουν τα χειρότερα. Όμως τελικά δεν έγινε έτσι.

 

*

 

Ήταν το ξημέρωμα της έβδομης νύχτας ... όχι μέρας ... όχι νύχτας ... δεν ξέρω πια. Έχω μπερδευτεί και ο ίδιος. Δεν θυμάμαι. Με έχουν κάνει να μην θυμάμαι. Με έχουν ξεχάσει.

 

*

 

Ο Κίρκος, μέλος της Βασιλικής οικογένειας των Ραζίων, ωχροί στο χρώμα της ανοικτο-κόκκινης επιδερμίδα τους, ήταν Πρώτος Δάσκαλος του Άρον. Ήταν αυτός που τόλμησε να μυήσει τον ξένο στην Τέχνη. Αυτός που δοκίμασε, έπεισε και πέτυχε να συμπεριλάβει το Άρον μέσα στο Βασιλικό Κύκλο. Το γεγονός αυτό ήταν το σημάδι που θέλανε οι άλλοι για να αρχίσουν να σχεδιάζουν και να σκάβουν, ψυχή ψυχή, μια πύλη που στο τέλος δεν θα μπορούσε κανείς να κλείσει. Οι Πρώτοι Δάσκαλοι ήταν αυτοί που είχαν την ολοκληρωτική εξουσία πάνω στον μαθητή και που στο τέλος αυτοί κρίνανε εάν ήταν έτοιμοι να αναλάβουν καθήκοντα ισάξια τους μέσα στον Κύκλο.

 

Οι μέρες και οι νύχτες διάβαιναν τον δρόμο τους, ο χρόνος περνούσε και ο Άρον μάθαινε όπως όλοι οι προηγούμενοι μαθητές. Όχι όπως όλοι, περισσότερο. Δεν μάθαινε μόνο αλλά ύφαινε τις γνώσεις που του μετέφεραν με τέτοιο τρόπο που στο τέλος κάθε μαθήματος προσέθετε κάτι καινούργιο. Μάθαινε και στον κάθε δάσκαλο κάτι νέο. Κάτι που δεν γνώριζε ο δάσκαλος, κάτι που τους έκανε όλους καχύποπτους. Όλους εκτός από τον Πρώτο.

 

Ο Κίρκος είχε ανακαλύψει τον Άρον και έτσι όλοι νομίζανε ότι δεν ήταν καλά. Ότι τον είχε επηρεάσει ο ξένος και ότι κάτι έτρεχε. Όμως οι εξετάσεις αποδείξανε για πολλοστή φορά ότι δεν είχε τίποτα. Τίποτα που γνώριζαν, πολλά που καλά κρατούσε μυστικά. Πονηρός ήταν και πονηρός θα μείνει για πολύ ακόμα. Κανείς τους δεν ξέρει ότι το μυαλό δεν κρύβει μόνο όσα δείχνει αλλά πολλά μυαλά, που δεν μπορεί κανείς να ξεκλειδώσει χωρίς τη κρίση του. Πόσοι από αυτούς ξέρουν ότι στις σκιές γίνεται ένα και το αυτό με το οτιδήποτε; Μοιράζεται πολλά περισσότερα από το χρώμα τους και η κάλυψη δεν βοηθάει μόνο για να γλιστράει κανείς όπου το σώμα δεν χωρά να μπει, αλλά κάθε φορά που αγκαλιάζει τις σκιές αυτές δίνουν, αφήνουν δώρα.

[Nienor]

Το ξαναδιάβασα κανα δυο πέντε φορές, τελικά και συνεχίζει να μη μ'αρέσει το "τελοσπάντων" στην αρχή. Τέλοσπάντων άσχετο....

 

Η "εισαγωγή" είναι μια πολύ ωραία εισαγωγή. Τραβηχτική, δεν αποκαλύπτει τίποτα επί του παρόντος, είναι από αυτές που υποθέτω θα λατρέψω όταν θα δέσεις την υπόλοιπη ιστορία και θα αποκτήσει νόημα.

 

Κατά τα άλλα, δείχνει να μπορεί να προχωρήσει με πολύ ενδιαφέρον τρόπο, έχει ζουμί και μ'αρέσει που την πηγαίνεις (μάλλον) ανάστροφα. Θέλει -όχι χτένισμα απλώς- μια πρώτη γερή διόρθωση να βγάζει νόημα αφενός και μετά χτενίσματα. Λίγη προσοχή στην έξοδο των σκηνών, ίσως, αν και είναι αρκετά νωρίς γιαυτό.

 

 

Περιμένω το 2ο, εναγωνιωδώς!

[month]

Αρκετά ωραίο θα έλεγα. Μπορεί να γίνει κάτι μεγαλύτερο. Είναι σε εμβρυική κατάσταση ακόμα, οπότε θα ήθελα να το δώ να μεγαλώνει. Αναμένω.

[tetartos]

Τι κατάλαβα: Θα μας διηγηθείς την ιστορία ενός χαρισματικού αλλά επικίνδυνου μαθητή και τη σχέση του με μια πύλη σε έναν παράλληλο χωροχρόνο.

Τι δούλεψε καλά: Το ξεκίνημα με φορτισμένες περιγραφές με έβαλε για τα καλά στην ιστορία. Ο συνδυασμός "χωροχρόνου", "Σκιών" και της εγγενούς τάσης σου για φιλοσοφία μου υπόσχεται μια ενδιαφέρουσα ιστορία! Η περιγραφή του πρωταγωνιστή σου είναι ασαφής αλλά ταυτόχρονα engaging ώστε να με κάνει να θέλω (επιτέλους) να τον γνωρίσω, να καταλάβω ποιος είναι.

Τι δε δούλεψε καλά: Η σύνταξή σου είναι δύσκολη π.χ. οι φράσεις "Τέλος πάντων, δεν είχε χρόνο να παίζει με το φως. Οι σκιές σούφρωσαν μιας και η κλωστή που ενώνει τη μια με το άλλο..." και "Τίποτα που γνώριζαν, πολλά που καλά κρατούσε μυστικά." είναι το λιγότερο δυσκολονόητες. Επίσης, στο σημείο της δεύτερης αυτής φράσης αλλάζεις τον αόριστο σε ενεστώτα - και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί.

Πρόταση: Στο τέλος της ανάγνωσης είμαι ακριβώς στη φάση που χρειάζομαι να μάθω αρκετά και συμπαγή πράγματα για τον χαρακτήρα και για την ιστορία. Και περιμένω, και περιμένω, και περιμένω... 2 χρόνια έχουν περάσει