Rikochet Posted March 15, 2006 Share Posted March 15, 2006 (edited) Alfred Lord Tennyson - Blow, Bugle, Blow THE splendour falls on castle walls And snowy summits old in story: The long light shakes across the lakes, And the wild cataract leaps in glory. Blow, bugle, blow, set the wild echoes flying, Blow, bugle; answer, echoes, dying, dying, dying. O hark, O hear! how thin and clear, And thinner, clearer, farther going! O sweet and far from cliff and scar The horns of Elfland faintly blowing! Blow, let us hear the purple glens replying: Blow, bugle; answer, echoes, dying, dying, dying. O love, they die in yon rich sky, They faint on hill or field or river: Our echoes roll from soul to soul, And grow for ever and for ever. Blow, bugle, blow, set the wild echoes flying, And answer, echoes, answer, dying, dying, dying. --- Για να δούμε τι θα κάνετε εδώ, επίδοξοι μεταφραστές μου! Edited March 15, 2006 by Rikochet Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted March 16, 2006 Share Posted March 16, 2006 (edited) Άτιμε, άτιμε Ρίκο, με πόρωσες. Με κατέκλυσε η Ιερά [ή μήπως είναι Αγία;] Πόρωcic, η λεγόμενη και Μελδοκική, και έπεσα πάνω στο ποίημα με πάθος, και προπαντός*, και να τι του 'κανα: Αlfred Lord Tennyson - Πνεύσε, τρομπέττα, πνεύσε Η λάμψη πέφτει στων κάστρων τους τοίχους, και σε χιονάτες κορφές, γέρικες, με ιστορία: Το φως μακραίνει τρεμοπαίζοντας, διασχίζει τις λίμνες, και ξέφρενος ο καταρράχτης σκιρτά, μεγαλειώδης. Πνεύσε, τρομπέττα, πνεύσε, κάνε την άγρια ηχώ σου να πετάξει, πνεύσε τρομπέττα· απάντα, ηχώ, αργοσβήνοντας, σβήνοντας. Aφουγκράσου, άκου! Άκου πόσο λεπτά και καθαρά, και καθαρότερα, κι ακόμα πιο καθάρια, και πιο μακρυά πηγαίνει! Πόσο γλυκά και πέρα από γκρεμούς κι υψώματα, το κέρας της Ξωτικοχώρας ανεπαίσθητα, απαλά ηχεί! Πνεύσε, κι ας ακούσουμε τις μαβιές κοιλάδες ν' απαντούν: Πνεύσε, τρομπέττα· απάντα, ηχώ, αργοσβήνοντας, σβήνοντας. Άκου, αγαπημένη, σβήνει στον αλαργινό, πλούσιο ουρανό, λιγοθυμά σε λόφους, ή ποτάμια, ή κάμπους: Κυλά η ηχώ μας, απ' τη μια ψυχή σ' άλλη ψυχή γλυστρά, και πάντα μεγαλώνει, πάντα, και για πάντα. Πνεύσε, τρομπέττα, πνεύσε, κάνε την άγρια ηχώ σου να πετάξει, κι απάντα, ηχώ, απάντα αργοσβήνοντας, σβήνοντας. ----- * για να πιάσετε αυτό το in-joke, διαβάστε Χειμωνά, το "Ο γιατρός Ινεότης". Υ.Γ. Μπορεί και να το αλλάξω κάπως αργότερα, τώρα είμαι ακόμα υπό την επήρρεια της πόρωσης. Edited March 16, 2006 by Nienna Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Rikochet Posted March 16, 2006 Author Share Posted March 16, 2006 (edited) Alfred Lord Tennyson – Σάλπισε, σάλπιγγα, σάλπισε ΣΤΟΥΣ τοίχους του κάστρου η λάμψη πέφτει και σε κατάλευκες, αρχαίες κορφές: Πέρα απ’ τις λίμνες το φως τρεμοπαίζει κι ο άγριος καταρράχτης με μεγαλείο σκιρτά. Σάλπισε, σάλπιγγα, σάλπισε, σ’ άγριο πέταγμα στείλ’ την ηχώ σου, Σάλπισε, σάλπιγγαּ αποκρίσου ηχώ, σβήνοντας, σβήνοντας, σβήνοντας. Αφουγκράσου! άκου πόσο λεπτή, καθαρή - λεπτά, καθαρά, ξεμακραίνει! Γλυκά, μακριά από γκρεμούς και πλαγιές των αερικών τα βούκινα αχνοσαλπίζουν! Σάλπισε, κι ας απαντήσουν τα πορφυρά λαγκάδια: Σάλπισε, σάλπιγγαּ αποκρίσου ηχώ, σβήνοντας, σβήνοντας, σβήνοντας. Ω αγάπη, ξεψυχά στον πλούσιο ουρανό σου, Σβήνει σε ποτάμια, λιβάδια και λόφους: Από ψυχή σε ψυχή η ηχώ μας κυλά, και μεγαλώνει, συνεχώς μεγαλώνει. Σάλπισε, σάλπιγγα, σάλπισε, σ’ άγριο πέταγμα στείλ’ την ηχώ σου, Κι αποκρίσου ηχώ, αποκρίσου, σβήνοντας, σβήνοντας, σβήνοντας. Edited March 16, 2006 by Rikochet Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.