Bardoulas© Posted July 10, 2004 Share Posted July 10, 2004 Το έχω σκεφτεί αρκετό καιρό αυτό το θέμα: τι μπορεί να βοηθήσει ώστε να γράψουμε μια ιστορία και να αρέσει. Πως μπορεί να βελτιωθεί κάποιος; Εδώ λοιπόν παραθέτω μερικές ιδέες που χρησιμοποιώ και στην πράξη. · Η μέθοδος του ξεκαθαρίσματος (ή πως να μη χάσουμε το μπούσουλα) Είναι βασικό να έχει κάποιος βασικές ιδέες και να τις αναπτύσσει και να τις ολοκληρώνει, παρά να ξεκινά να γράφει και όπου βγάλει (βέβαια και αυτό είναι τεχνική, αλλά προσωπικά δεν τη συνιστώ) Δημιουργία ενός πλάνου λοιπόν που να περιλαμβάνει όσο το δυνατόν περισσότερες πληροφορίες. πχ αν ο κεντρικός μας ήρωας λέγεται Μήτσος να έχουμε φανταστεί με τι μοιάζει ο Μήτσος (ψηλός, κοντός, κλπ) ποια τα χαρακτηριστικά του (κοινωνικός, διεστραμμένος, κλπ). Αυτό βοηθά να κατανοήσει καλύτερα ο αναγνώστης τι έχουμε στο μυαλό μας και εμάς να μη χανόμαστε. Μπορεί να γράψουμε ότι ο ήρωάς μας είναι αλλεργικός στις μπίρες στο πρώτο κεφάλαιο και να κλείνουμε το όγδοο λέγοντας «Χτυπά ο Μήτσος μια μπίρα και συνεχίζει το δρόμο του» · Να μαθαίνουμε από τα λάθη μας (και από τα λάθη των άλλων, δεν προλαβαίνουμε να τα κάνουμε όλα μόνοι μας) Υπάρχουν πολλά sites που φιλοξενούν ερασιτεχνικές ιστορίες. Διαβάστε τες και διαβάστε και τα σχόλια που έχουν κάνει οι υπόλοιποι γι’ αυτές. Έτσι είναι πιο εύκολο να αποκτήσει κανείς μια σφαιρική άποψη για το ποια είναι τα κοινά λάθη και να τα αποφύγει. · Λογοτεχνικές τεχνικές Τι είναι το οξύμωρο σχήμα; Σε τι βοηθά; Ο εγκιβωτισμός; Το αφηγηματικό επίπεδο; Σίγουρα δεν έχουμε βγάλει όλοι θεωρητική κατεύθυνση (μερικοί ούτε που ξέρουν τι είναι η θεωρητική) αλλά όλοι πάνω κάτω ξέρουμε τι είναι. Λίγη θεωρία βοηθά να καταλάβουμε πως λειτουργεί μια τεχνική και πώς να την αξιοποιήσουμε. · Τι γράφουμε τελικά; Μου έχει συμβεί συχνά να έχω γράψει κάτι και να το διαβάσω μετά από αρκετό χρονικό διάστημα. Άλλες φορές λέω «Μα τι γράφω εδώ;» και το πετάω στα σκουπίδια. Άλλες φορές το αντίθετο. Σίγουρα δεν είναι η καλύτερη μέθοδος για να βελτιώσεις ένα κείμενο, αλλά με έχει βοηθήσει αρκετά. · Practice makes perfect Στην τελική η συγγραφή για τους περισσότερους από εμάς είναι χόμπι. Αν σταματούσαμε στην πρώτη ‘πατάτα’ τότε δεν θα είχε και νόημα πχ. να παίζουμε μπάσκετ. Όσο πιο πολύ γράφεις τόσο πιο πολύ βελτιώνεσαι. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted July 10, 2004 Share Posted July 10, 2004 Συμφωνώ με αυτά που λες, αλλά δε νομίζω ότι είναι παράγοντες για το αν θα αρέσει στο ευρύ κοινό μια ιστορία. Είναι παράγοντες για το αν κάτι θα είναι καλογραμμένα --ειδικά αυτά για τους χαρακτήρες, ότι δεν μπορείς στην αρχή, πχ, να γράφεις ότι σιχαίνεται τη μπίρα αλλά μετά ότι "ήπιε μια μπίρα κι έφυγε". Το ίδιο ισχύει και για τον κόσμο όπου κινούνται οι χαρακτήρες: δεν μπορείς να φάσκεις και να αντιφάσκεις. Αλλά... Όλα αυτά δεν είναι απαραίτητο ότι θα κάνουν το ευρύ κοινό να γουστάρει αυτό που γράφεις. Μπορεί να γράψεις κάτι πραγματικά πρωτότυπο, που μάλιστα ανοίγει καινούργιους δρόμους στη Φαντασία. Πόσοι νομίζεις θα το εκτιμήσουν; Δυστυχώς, ελάχιστοι. Αν, απ'την άλλη, γράψεις μια στερεοτυπική πατάτα με ξωτικά, νάνους, και κακά ορκ, και έναν αρχιήρωα ο οποίος μεγαλώνει στο κατσικοχώρι του, μαθαίνει να μάχεται στο δάσος των ξωτικών και οι νάνοι τού σφυρηλατούν ένα μαγικό σπαθί για να πολεμήσει τα ορκ, τότε η ιστορία σου έχει μεγαλύτερες πιθανότητες να αρέσει στο ευρύ κοινό. Sad but true. Το ευρύ κοινό δεν εκτιμά την καλή λογοτεχνία. Όχι πάντα, τουλάχιστον. Όχι τις περισσότερες φορές. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted July 11, 2004 Share Posted July 11, 2004 Αν βέβαια γράψεις μία ιστορία για φαλλοκρατικά ξωτικά, δειλούς νάνους, αιμοσταγείς ανθρώπους και ταλαίπωρα, καταπιεσμένα ορκς (καλικάντζαροι μήπως, μιας και πρόκειται για την παλαιοαγγλική λέξη για το αντίστοιχο του λατινικού daemon;), ίσως και να έχεις ακόμα περισσότερη επιτυχία! Σοβαρά τώρα, ένας κόσμος που μου άρεσε από κάποιες απόψεις πάρα πολύ είναι το Sovereign Stone: ιαπωνοπρεπή ξωτικά, μογγολοειδείς νάνοι, πολλές φυλές ανθρώπων που δεν αναφέρθηκαν (ινδιανοπρεπείς, δυτικοευρωπαιοπρεπείς, βορειοευρωπαιοπρεπείς, κλπ.), και ορκς που δεν είναι απλώς κτήνη αλλά είναι και εξαίρετοι ναυτικοί! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted July 11, 2004 Share Posted July 11, 2004 Σοβαρά τώρα, ένας κόσμος που μου άρεσε από κάποιες απόψεις πάρα πολύ είναι το Sovereign Stone: ιαπωνοπρεπή ξωτικά, μογγολοειδείς νάνοι, πολλές φυλές ανθρώπων που δεν αναφέρθηκαν (ινδιανοπρεπείς, δυτικοευρωπαιοπρεπείς, βορειοευρωπαιοπρεπείς, κλπ.), και ορκς που δεν είναι απλώς κτήνη αλλά είναι και εξαίρετοι ναυτικοί! <{POST_SNAPBACK}> Παρ'όλ'αυτά, εξακολουθεί να ανακυκλώνει παλιές και βαρετές ιδέες και φυλές. Γιατί να ασχοληθείς με κάτι τέτοιο και να μην ασχοληθείς με ένα πιο πρωτοποριακό fantasy; Όπως, πχ, το Malazan Book of the Fallen; Ή, για να κινηθούμε σε πιο περιέργους χώρους, το Book of the New Sun; Εγώ, αληθινά, δεν μπορώ να καταλάβω τι βρίσκει κανείς στα παλιά στερεότυπα. Πολλά, μάλιστα, είναι ανόητα. Για παράδειγμα, τα ξωτικά είναι "ξωτικά" μόνο στο όνομα, και, κατά τα άλλα, είναι άνθρωποι, απλά πιο λιγνοί και κομψοί, οι οποίοι είναι, συνήθως, καλύτεροι στη μαγεία, ζουν στα δάση, και είναι "καλοί". Αλλά όχι, δεν τους λέμε "ανθρώπους", τα λέμε "ξωτικά"... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Bardoulas© Posted July 11, 2004 Author Share Posted July 11, 2004 Μια λέξη δε φτάνει για να περιγράψεις το ξωτικό. Ο καθένας μπορεί να δώσει τη δική του ερμηνεία. Αν έχεις φαντασετεί στο μυαλό σου ένα ξωτικό και το περιγράψεις, δεν ανακυκλώνεις παλιά στερεότυπα. Απλώς στηρίζεσαι σ'αυτά. Είναι η διαφορά μεταξύ επιρροής και αντιγραφής. Right? Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted July 11, 2004 Share Posted July 11, 2004 Right. Εγώ αναφέρομαι στα ξωτικά που είναι, κατά κύριο λόγο, αντιγραφές από τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών. Γιατί, φυσικά, στις παραδόσεις υπάρχουν χίλιες-δύο ερμηνείες για το τι εστί "ξωτικό". Αλλά πάντα είναι κάτι το (ε)ξωτικό. Αλλιώς, έτσι οπως παρουσιάζονται συνήθως, γιατί να μην είναι άλλη μια φυλή ανθρώπων; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted July 11, 2004 Share Posted July 11, 2004 γιατί είναι elfs και όχι feys ίσως... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted July 11, 2004 Share Posted July 11, 2004 γιατί είναι elfs και όχι feys ίσως... <{POST_SNAPBACK}> Υπάρχουν δεκάδες ερμηνείες για τη λέξη "elf" στα αγγλικά. Μπορεί να είναι οτιδήποτε, αν κοιτάξεις σε θρύλους και μύθους. Είναι ακριβώς το αντίστοιχο των δικών μας "ξωτικών". Αλλά το γενικότερο θέμα που θίγω στο συγκεκριμένω thread (παρότι έχω ξεφύγει λιγάκι :-Ρ αλλά αυτό δε νομίζω ότι πειράζει από τη στιγμή που προωθείται υγιής διάλογος) είναι η έλλειψη δημιουργικότητας σε ένα λογοτεχνικό είδος που αφορά κατά κύριο λόγο τη δημιουργικότητα. Βλέπεις να παίρνουν τη συνηθισμένη μακαρονάδα και ο καθένας να ρίχνει μια διαφορετική σάλτσα. Ε, μπλιάχ! Δε θα έτρωγα από έναν μάγειρα που φτιάχνει μόνο μακαρονάδες. Θέλω να διαβάσω για κάτι καινούργιο, κάτι δημιουργικό, κάτι που να με κάνει να πω "Κοίτα τι σκέφτηκε, ο κερατάς!" Γιαυτό, άλλωστε, διαβάζω Φαντασία. Αλλιώς, θα διάβαζα βαρετές mainstreamιές. Την ίδια δουλειά κάνουν: ανακυκλώνουν τον ίδιο και τον ίδιο κόσμο, τις ίδιες και τις ίδιες ιδέες. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted July 16, 2004 Share Posted July 16, 2004 (edited) Υπάρχουν δεκάδες ερμηνείες για τη λέξη "elf" στα αγγλικά. Μπορεί να είναι οτιδήποτε, αν κοιτάξεις σε θρύλους και μύθους. Είναι ακριβώς το αντίστοιχο των δικών μας "ξωτικών".Αλλά το γενικότερο θέμα που θίγω στο συγκεκριμένω thread (παρότι έχω ξεφύγει λιγάκι :-Ρ αλλά αυτό δε νομίζω ότι πειράζει από τη στιγμή που προωθείται υγιής διάλογος) είναι η έλλειψη δημιουργικότητας σε ένα λογοτεχνικό είδος που αφορά κατά κύριο λόγο τη δημιουργικότητα. Βλέπεις να παίρνουν τη συνηθισμένη μακαρονάδα και ο καθένας να ρίχνει μια διαφορετική σάλτσα. Ε, μπλιάχ! Δε θα έτρωγα από έναν μάγειρα που φτιάχνει μόνο μακαρονάδες. Θέλω να διαβάσω για κάτι καινούργιο, κάτι δημιουργικό, κάτι που να με κάνει να πω "Κοίτα τι σκέφτηκε, ο κερατάς!" Γιαυτό, άλλωστε, διαβάζω Φαντασία. Αλλιώς, θα διάβαζα βαρετές mainstreamιές. Την ίδια δουλειά κάνουν: ανακυκλώνουν τον ίδιο και τον ίδιο κόσμο, τις ίδιες και τις ίδιες ιδέες. <{POST_SNAPBACK}> Να συμπληρώσω εδώ ότι τα elves όπως τα ξέρει ο πολύς κόσμος είναι αυτά που έχει η Σκανδιναβική μυθολογία (Με ενδιαφέρουσα παρατήρηση ότι ΟΎΤΕ τα μαύρα ξωτικά είναι κάτι το πρωτότυπο, αφού είναι πλάσματα της ίδιας κοσμογονίας - νομίζω λέγονται Swartalfen, το οποίο αν δεν απατώμαι και από τις γνώσεις μου στα γερμανικά σημαίνει όντως «μαύρα ξωτικά». Ν' αναφέρω ότι Σκανδιναβοί - Γερμανοί - Άγγλοι έχουν κάνει πολλές πολιτιστικές ανταλλαγές μεταξύ τους.), έχοντας άντε και κάποια στοιχεία των ιρλανδικών Ghaele Sidhe (προφέρεται «Γαίελε Σσύ» αν δεν κάνω λάθος). Η λέξη elf αναφέρεται σε fae στην αγγλική μυθολογία, ανώ το ίδιο ισχύει και για τους νάνους, τα γνωμικά (τα οποία προέρχονται από την κεντρική και λίγο την ανατολική Ευρώπη, και είναι εκείνοι οι μικροσκοπικοί νάνοι με τα τεράστια κωνικά κόκκινα καπέλα που οι παλαιότεροι από εμάς θυμούνται από τα παιδικά βιβλία και εκπομπές που κυκλοφορούσαν όταν είμασταν ακόμα πιτσιρίκια, άντε απλώς παιδιά!), καθώς και οι/τα goblins kobolds duergar (είδος μοχθηρών νάνων της σκοτσέζικης μυθολογίας, απ' όπου και προέρχεται το όνομα) wyverns drakes orks (παλαιοαγγλική μορφή του orc, σημαίνει ότι και το daemon) Για να είμαι ειλικρινής, το προηγούμενο σχόλιο μου είχε μια δώση ειρωνίας. Αυτά που πραγματικά λάτρεψα στο συγκεκριμένο κόσμο είναι κυρίως η ιδιαοτερότητα της μαγείας, όπου όποιος θέλει μπορεί να μάθει αλλά είναι απίστευτα δύσκολο να γίνεις καλός σε αυτή, οι κληρικοί (πρακτικά, κληρικούς έχουν μόνο οι άνθρωποι, άντε περίπου και τα ορκς) δεν παίρνουν μαγικές δυνάμεις από τους θεούς αλλά είναι στην ουσία μάγοι που κυρήττουν, καθώς επίσης και οι Dominion Lords και οι Vyrkul. Γινόμενος πολύ κακός, να σημειώσω ότι έχω την εντύπωση πως αυτή η τελευταία λεξούλα πρέπει να σημαίνει σε κάποια ανατολικοευρωπαϊκή γλώσσα «βρυκόλακας» - αυτά. Edited July 16, 2004 by RaspK FOG Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Elsanor Posted July 18, 2004 Share Posted July 18, 2004 Σας προτίνω να διαβάσετε το βιβλίο του Ναούμ Θεοδοσιάδη "ξωτικά" από εκδόσεις Αρχέτυπο. Λέει αρκετά πράγματα για το πώς θεωρούν τα ξωτικά διάφοροι λαοί και παραδόσεις. Συγγνώμη για το spam Βάρδουλα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted July 19, 2004 Share Posted July 19, 2004 No spam at all --είναι σχετικό με το θέμα. Το έχω κι εγώ το εν λόγω βιβλίο. Και, πράγματι, αν το ανοίξει κάποιος θα δει τι είναι τα ξωτικά... σε όλες τις Χ^V μορφές τους. ;) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Bardoulas© Posted July 19, 2004 Author Share Posted July 19, 2004 Ε όχι και σε όλες τις μορφές τους....Δεν έχω δώσει στον κόσμο ακόμα τη δική μου εκδοχή B) Βάρδος: Αυτό ήταν spam, αλλά θα το παραβλέψω... για τώρα. :-Ρ Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
darky Posted July 23, 2004 Share Posted July 23, 2004 Περί βελτίωσης : Δε μπορεί κανείς να γράψει 'εμπορικά'. Γράφεις όπως γράφεις γιατί είσαι αυτός που είσαι. Υπάρχουν πολλά περιθώρια βελτίωσης, αλλά στο τέλος πάλι θα γράφεις όπως γράφεις. Έχει σχέση με το χαρακτήρα, και καθώς αυτός αλλάζει όσο μεγαλώνεις και η γραφή θα αλλάξει. Θα είναι μια πιο ώριμη εκδοχή όμως του πως γράφεις. Περί Ελφ : Νάνων και λοιπά. Στη μυθολογία υπάρχουν ως υπερφυσικά όντα. Ο Τολκιν πρωτοτυπεί(εκτός κι αν υπάρχει κάτι παλιότερο που αγνοώ) φτιάχνοντας κοινωνίες από αυτά τα πλάσματα(ή και έθνη). Απλά είχε και πολύ 'υλικό' να αντλήσει από την υπάρχουσα μυθολογία για να περιγράψει αυτά τα πλάσματα από το να δημιουργήσει καινούρια δικά του. Τα χόμπιτ νομίζω ότι είναι αρκετά πιο πρωτότυπες δημιουργίες από όλα τα άλλα στα έργα του Τόλκιν. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
The Blackcloak Posted October 12, 2004 Share Posted October 12, 2004 Τα χόμπιτ νομίζω ότι είναι αρκετά πιο πρωτότυπες δημιουργίες από όλα τα άλλα στα έργα του Τόλκιν. Και όμως...Ούτε τα χόμπιτ τα εμπνεύστηκε μόνος του ...Έχω διαβάσει σε ένα βιβλίο με ουαλλικούς θρύλους μια ιστορία στην οποία ενα παιδάκι, ο Ελίντυρ, μπαινει σε κόσμο κάτω από τη Γή και φτάνει "στη Χώρα των Μικρούληδων" , οι οποίοι Μικρούληδες είναι μικροσκοπικά πλάσματα με ανθρώπινη εμφάνιση, που τρέφονται μόνο με γαλακτοκομικα και χόρτα, δε λατρεύουν κανένα θεό παρά μόνο την Αλήθεια και δε λένε ποτε ψέματα...Έρχονται συχνά στον Επάνω Κόσμο και παρατηρούν τους Μεγάλους Ανθρώπους, τους οποίους θεωρούν "άστατους και ψεύτες" . Είναι πολύ ικανοι στην απόκρυψη και συνήθως μένουν κρυμμενοι απ' τα μάτια των Μεγάλων Ανθρώπων...Μήπως σας θυμίζουν κάτι ; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted October 12, 2004 Share Posted October 12, 2004 Σας προτίνω να διαβάσετε το βιβλίο του Ναούμ Θεοδοσιάδη "ξωτικά" από εκδόσεις Αρχέτυπο. Λέει αρκετά πράγματα για το πώς θεωρούν τα ξωτικά διάφοροι λαοί και παραδόσεις.<{POST_SNAPBACK}> Αν δεν έχει μέσα τα Svartalfen (Trow) και τα Dokkalfen (Drow) δεν αξίζει. Οι εκδοχές των λέξεων είναι στη Νορβηγική και στη Σκωτική εντός παρενθέσεως. Τέλος, θα σας φέρω στο επόμενο meeting τα βιβλία Faeries και Good Faeries & Bad Faeries του Brian Froud (το πρώτο είναι αποκλειστικά σε σκίτσο Alan Lee!). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.