Ο ΘΡΥΛΟΣ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ

[Guest silversoldier]

Ο ΘΡΥΛΟΣ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ

 

Μέρες, σαν τις μέρες μας, θυμίζουν

κάτι όνειρα τρελά,

γεμάτα ήρωες και μάχες θρυλικές.

Μα για πες μου που χάθηκες,

στις αρχαίες Αλυκές;

Στους τόπους εκείνων των γενναίων,

που έγνεψαν και λάτρεψαν σπουδαίες ιστορίες,

και όμως μόνο στο νου ήταν σπουδαίες,

μόνο στις σκέψεις των αλαργινών πουλιών

που θάρρεψαν πως η αλήθεια έπαιξε

τόσες ζωές στη μοίρα.

 

Και ποιο το νόημα, των τόσων προσευχών

σε άγνωστους θεούς

που από μέθη και μόνο προσκυνούν,

μιας ξαφνικής κι αιώνιας χαράς.

Μα στα σκοτεινά, κάποιος στα αστέρια περπατά

και γνέθει τα όνειρα, λες και η αγάπη του

απλώθηκε στον κόσμο και έσμιγε

εικονίζοντας στον ίσκιο της

πραγματικό θεό.

Έτσι οι μόνοι ήρωες, οι μόνοι θαρραλέοι

αποκρίθηκαν στο λόγο

και ένα δρόμο πήραν μοναχοί,

έλαμψαν και στο φως το λαμπρό χάθηκαν.

 

Κάποιος είπε έπειτα, πως φάνηκαν κάπου να μιλούν,

και κόσμο να βοηθούν,

και όλοι απόρησαν στο φόβο και μια ύπουλη ευχή.

 

Ένας μετά έφυγε, και πορεύθηκε ελπίζοντας

το μυστικό να βρει, στη γη που κάποτε άγγιξε.

Έτσι με μια λόγχή, άγνωστη, χάθηκε στο χρόνο!

[Nienna]

Και πάλι, υπάρχει το ίδιο πρόβλημα που υπάρχει σχεδόν σε όλα τα γραπτά σου. Δεν υπάρχει συνοχή, δεν υπάρχει δέσιμο, δεν βγάζει κάποιος κάτι όταν το διαβάζει. Βγάζει μόνο ό,τι ακριβώς του λένε οι λέξεις. Δεν έχει αυτό που λέμε 'πολλές αναγνώσεις'. Διαβάζοντας, βλέπω τι ήθελε να πει το ποιητικό εγώ, και μάλιστα το βλέπω και σπασμένο. Δεν βλέπω κάτι παραπάνω, δεν ταυτίζομαι, δεν προβάλλω τα της ψυχής μου πάνω στο ποίημα - δηλαδή δεν πετυχαίνει το στόχο του. Ένα δοκίμιο δεν οφείλει να έχει πολλές αναγνώσεις. Ένα ποίημα το οφείλει, εκτός αν θέλει ο ποιητής να το θυσιάσει στο βωμό της αμεσότητας, και ν' αγγίξει αλλοιώς τον αναγνώστη. Αλλά αυτό δεν είναι ούτε άμεσο... Είναι βαρυφορτωμένο με τόνους ηχηρές, μεγάλες λέξεις που απλώς προσανατολίζουν, κι έχει και μερικά λαθάκια στίξης και σύνταξης [είμαι σίγουρη πως θα τα βρεις μετά από μερικές αναγνώσεις, δεν θα κάτσω να τα αναφέρω ένα-ένα], που δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο την επικοινωνία του με τον αναγνώστη.

Edited April 4, 2006 by Nienna

[Guest silversoldier]

Nienna προφανώς δε σου αρέσει, και δε σε αδικώ! Γιατί ούτε και 'μένα μου άρεσε...

 

Ωστόσο το θέμα που έθιξες περι μη περιεχομένου ή ότι δεν πετυχαίνει το στόχο του έχεις περίπου δίκιο, άπλα για 'μένα δεν πέτυχε τον στόχο του! Αυτό που θέλει να αγγίζει περισσότερο την ελληνική λογοτεχνία αλλαζοντας με μεταφορά τους στίχους ενός έλληνα ποιητή που διάβαζα στη τρίτη λυκείου.

 

"Στα σκοτεινά προχωρούν οι ήρωες,

στα σκοτεινά προχωρούνε."

 

Και μεταφορά έγγειται στο εξής, αυτοί τη φορά οι ήρωες δεν είναι οι αφανείς ήρωες ενός πολέμου ή μίας εποχής αλλά οι "Άγιοι", οι άνθρωποι δηλαδή που θυσίασαν τον εαυτό τους όχι για ένα έθνος ή κάποια ομάδα ανθρώπων αλλά για το θεό, και κατα προέκταση για τον καθένα μας...

 

Περαίτερω δεν επεκτείνομαι αλλά έχοντας υπόψη αυτά σε παρακαλώ ξαναδιάβασέ το, και πές μου!

[Nienna]

Είχα διαβάσει τον υπότιτλο [ο οποίος λέει σε λίγότερα λόγια τα πράγματα που αναφέρεις στην απάντησή σου], το σχόλιό μου το έγραψα έχοντας υπ' όψην το θέμα που ήθελες να αγγίξεις. Το πρόβλημα δεν είναι στην ιδέα, δεν κριτικάρω ιδέες [ή μάλλον το κάνω, αλλά σπάνια, και ακόμα σπανιότερα στην ποίηση], τη δομή και τη μορφή του κριτικάρω, το λόγο του. Έχει ασυνταξίες, λογικά κενά, δεν υπάρχει σύνδεση μεταξύ όλων των προτάσεων κτλ., αυτό είναι το κύριο πρόβλημα. Το θέμα είναι προσωπικό πράγμα, για ό,τι θέλει ο καθ' ένας γράφει. Το αν αγγίζει τους άλλους είναι άλλο θέμα.