Throgos Posted April 12, 2006 Share Posted April 12, 2006 Όνομα Συγγραφέα: Θρώγκος Είδος: τρόμος Βία; Ελάχιστη Σεξ; αχαλίνωτο - όχι Αριθμός Λέξεων: 1.535 Αυτοτελής; Πιθανότατα Σχόλια:Σχολιάστε εσείς Σ’ ένα απ’ τα πιο ανήλιαγα και σκοτεινά κελάρια που βρίσκονταν στα υπόγεια της μεγαλόπρεπης έπαυλης της οικογένειας Φρίνσκο, ήταν φυτεμένες σε μια πήλινη γλάστρα μερικές χαρούμενες μπιγκόνιες. Είχαν βαθιές ρίζες, γερούς πρασινωπούς βλαστούς και υγιή φύλλα, αν και ήταν λίγο χλωμές στην όψη· δεν είχαν όμως καθόλου άνθη, και αυτό ήταν που στεναχωρούσε περισσότερο την γριά-Αλόνα. Ήταν ο μόνος άνθρωπος σ’ εκείνο το σπίτι που ενδιαφερόταν για κείνες· κάθε πρωί ερχόταν μ’ ένα σκουριασμένο ποτιστήρι στο ένα χέρι και μια λάμπα λαδιού στο άλλο, λαχανιασμένη απ’ το κατέβασμα της σκάλας. Πότιζε το χώμα με προσοχή, κι έπειτα φρόντιζε τα φυτά και αφαιρούσε τα ξερά φύλλα από τον μίσχο. Πριν φύγει, κατέβαζε την λάμπα που βρισκόταν κρεμασμένη σ’ ένα γάντζο στο ταβάνι, κρεμούσε την καινούρια, και έφευγε βιαστική για να συνεχίσει τις δουλειές του σπιτιού, τις οποίες έπρεπε να κάνει ως υπηρέτρια των αυστηρών μα τίμιων Φρίνσκο. Η λάμπα είχε αρκετό λάδι για να καίει όλη μέρα, όμως έσβηνε αργά το απόγευμα, αφήνοντας το κελάρι στο σκοτάδι· η γριά Αλόνα είχε υπολογίσει έτσι την ποσότητα του λαδιού ώστε να μην χρειάζεται να κατεβαίνει και το βράδυ στο κελάρι ώστε να σβήνει την λάμπα. Ήταν ήδη αρκετά ηλικιωμένη για να ανεβοκατεβαίνει κάθε λίγο και λιγάκι τις σκάλες, και εξ’ άλλου είχε πολλές δουλειές στο σπίτι, και οι Φρίνσκο ήταν αυστηροί με τους υπηρέτες τους όταν αυτοί χασομερούσαν. Και έτσι, οι μπιγκόνιες μεγάλωναν λίγο-λίγο κάτω από το φως της λάμπας κατά τη διάρκεια της μέρας και βυθισμένες στο σκοτάδι τη νύχτα. Απ’ ότι φαίνεται όμως, η ταπεινή λάμπα λαδιού δεν ήταν ικανή να τους δώσει αρκετή ζωή ώστε να ανθίσουν, και έτσι παρέμεναν πράσινες και ίσως ολίγον ωχρές. Ο αέρας του κελαριού όμως δεν ήταν ίδιος με τον καθαρό αέρα της εξοχής, και οι σκιές που άπλωνε γύρω της η λάμπα ήταν περίεργες και διεστραμμένες, ενώ το φως της ήταν διαθλασμένο απ’ το γυαλί. Ακόμα και όταν η λάμπα που έλαμπε αλλόκοτα έσβηνε, το κελάρι βυθιζόταν σ’ ένα περίεργο ημισκόταδο που παλλόταν απ’ τα υπόγεια ρεύματα αέρα στα κελάρια, και έβριθε νυχτερινής ζωής, κυρίως παράνομης· ποντίκια και άλλα τρωκτικά ανεβοκατέβαιναν τα ράφια και τα ερμάρια, βγαίνοντας απ’ τις χαραμάδες της χτιστής πέτρας. Οι μπιγκόνιες λοιπόν, παρά την υγεία τους και την πρασινάδα τους, είχαν κάτι αλλόκοτο και τρομερό αποτυπωμένο στα φύλλα τους, κάτι στη στάση του βλαστού τους που θα έκανε κάποιον να κάνει τρομακτικούς συνειρμούς με αποκρουστικές μορφές. Πολύ συχνά οι κηλίδες πάνω στους μίσχους και τα φύλλα έμοιαζαν να σε κοιτούν περιεργαστικά κι επίμονα, και όταν ένα ρεύμα αέρα κινούσε τις μπιγκόνιες, αυτές φαίνονταν να χορεύουν κάποιο αρχέγονο τελετουργικό χορό, σείοντας τις καμπύλες τους, και με μάτια γουρλωμένα από την έκσταση. Όταν όμως έμπαινε η γριά Αλόνα στο δωμάτιο, τα φυτά έμοιαζαν να λουφάζουν και να αποκτούν πιο γήινη μορφή, κι εκείνη έτσι και αλλιώς δεν μπορούσε να προσέξει πολλά λόγω της αδύναμής της όρασης. Έτσι δεν έπαυε το σιγομουρμούρητο τραγούδι της όταν έμπαινε από τις σκάλες, ούτε το έβαζε στα πόδια κατά την έξοδό της, όπως ίσως θα έκανε κάθε τρομοκρατημένος άνθρωπος που είχε ξυπνήσει μέσα του ένας αρχέγονος φόβος. Μάλλον ήταν η απουσία οποιουδήποτε πλάσματος που παραμόρφωνε τις αθώες μπιγκόνιες· είχαν αποκτήσει κάτι το εξωκοσμικό, λες και εξωγήινες καμπύλες ή πολλαπλές διαστάσεις τις άγγιζαν όταν κανείς δεν πλησίαζε, και περιελίσσονταν στα κενά ανάμεσα στα φύλλα τους. Ήταν θρασύδειλες· αυτό ήταν μια αλήθεια. Αλλά μέρα με τη μέρα άρχισαν να αποκτούν περισσότερο θάρρος, και να επιδεικνύουν τους εαυτούς τους όσο μπορούσαν, και σε όσους μπορούσαν. Μια μέρα η γρια Αλόνα χάθηκε· ο Καμάλι Φρίνσκο, ο κύριος του σπιτιού, νευρίασε πολύ, γιατί νόμιζε πως είχε αθετήσει τις υποχρεώσεις της για μια βόλτα στην εξοχή. Και όσο εκείνη δεν εμφανιζόταν, τόσο έμπαινε στο μυαλό του η ιδέα να την απολύσει, ή τουλάχιστον να την τιμωρήσει παραδειγματικά, αν μετάνιωνε αληθινά. Οι υπηρέτες δεν πρέπει να αφήνονται εκτός της αυστηρής επιτήρησης, και πρέπει συνέχεια να είναι στη γραμμή, αλλιώς αλληλοεπηρεάζονται και αδιαφορούν για την εργασία τους. Είναι θέμα πειθαρχίας, και θέμα τιμιότητας στην εργασία του καθενός. Έτσι όπως ο ίδιος ήταν πιστός στις υποχρεώσεις του και στα καθήκοντά του, έτσι και οι υπηρέτες έπρεπε να είναι το ίδιο άριστοι. Εν τω μεταξύ ο ήλιος άρχισε να γέρνει πάνω από την παλιά έπαυλη, και τότε όλοι άρχισαν να ανησυχούν. Ο κύριος Φρίνσκο ήταν ακόμα θυμωμένος, αλλά η Λούπε, η καμαριέρα, και ο Γκρότο, ο μάγειρας, ανησυχούσαν πολύ, γιατί η καημένη η Αλόνα ήταν μεγάλη σε ηλικία και είχε προβλήματα με τα πόδια της. Είχαν καθίσει όλοι στη σάλα και άκουγαν το μεγάλο εκκρεμές να χτυπά επίμονα, όταν η Λούπε πετάχτηκε πάνω με έκπληξη. «Μα πώς δεν το σκέφτηκα! Η Αλόνα πάντα πήγαινε το πρωί να ποτίσει εκείνες τις απαίσιες μπιγκόνιες στο υπόγειο! Μπορεί να έπαθε κάτι, οι σκάλες είναι απότομες εκεί κάτω!» φώναξε, και τράβηξε τον Γκρότο από το μανίκι για να έρθει μαζί της. Ο κύριος Φρίνσκο και η κυρία Κουνάνα ακολούθησαν με γρήγορα βήματα πίσω από τον παχουλό μάγειρα. Με μια λάμπα στο χέρι κατέβηκαν τα σκοτεινά σκαλιά, και έφτασαν μέχρι το κελάρι. Ο χώρος ήταν σκοτεινός και κρύος, και ακουγόντουσαν ήχοι από ποντίκια και τρωκτικά. Για μια στιγμή δίστασαν να προχωρήσουν πιο πέρα από την βάση της σκάλας, φοβισμένοι από την όψη της γλάστρας με τις μπιγκόνιες. Όμως έτρεξαν μόλις είδαν μια άμορφη μάζα στο πάτωμα μπροστά απ’ το φυτό. «Αλόνα!» φώναξε η Λούπε, και έτρεξε να δει τι είχε πάθει. Το πρόσωπό της ήταν χλωμό, αλλά ανέπνεε κανονικά, και οι δυο υπηρέτες την σήκωσαν στα πόδια της. Εκείνη συνήλθε, και τους κοίταξε τρομαγμένα· δεν είπε τίποτα παρά έκανε ένα νεύμα προς τη σκάλα, και άρχισε να περπατάει αδύναμα με τη βοήθειά τους. Όταν πια ανέβηκαν τη σκάλα, και η Αλόνα είχε καθίσει στον αναπαυτικό καναπέ και είχε πιεί ένα δυναμωτικό τσάι, ο κύριος τη ρώτησε τι ακριβώς είχε γίνει στο υπόγειο· η Αλόνα όμως αρκέστηκε στο να πει «Λιποθύμησα, τίποτα άλλο», πράγμα που κάλυψε τον κύριο Φρίνσκο, αλλά δεν ικανοποίησε την περιέργεια της Λούπε. Γι’ αυτό εκείνη λίγο αργότερα, όταν δεν ήταν οι κύριοι μπροστά, πλησίασε την Αλόνα και την σκούντηξε: «Γιατί λιποθύμησες στο υπόγειο, Αλόνα;» Εκείνη γύρισε και κοίταξε την Λούπε με ένα βλέμμα γεμάτο τρόμο και απέχθεια· «Δεν ξέρω. Ήταν πολύ απότομο, και θυμάμαι κάποιες μπερδεμένες εικόνες, μπορεί να τα έβγαλα και όλα απ’ το μυαλό μου, αλλά μου φάνηκε ότι οι μπιγκόνιες γύρισαν – πραγματικά – και μου μίλησαν. Μου έλεγαν «Αλόνα....έλα.....έλα πιο κοντά....» κι εγώ κατάφερνα να υπερνικήσω την τρομάρα μου και πλησίασα. Τότε ξαφνικά είδα κάτι αλλόκοτες τρομακτικές οπτασίες, ένιωσα τέτοιο τρόμο που τα ‘φτυσα. Ακόμα έχω ένα βάρος μέσα μου, έναν φόβο που δεν έχει όνομα.» Η Λούπε συνέχισε να την κοιτάει προσηλωμένη· «Καημένη μου, θα παράφαγες μάλλον χθες το βράδυ και το σκοτάδι σου έκανε παιχνίδια. Άντε, πήγαινε να ξεκουραστείς καλύτερα μήπως και συνέλθεις, θα κάνω εγώ τις δουλειές που έχουν μείνει.» Έτσι η Αλόνα πήγε να κοιμηθεί με το μυαλό της ακόμα μπερδεμένο και μια περίεργη αίσθηση μουδιάσματος. *** Το επόμενο πρωί η Αλόνα σηκώθηκε νωρίς κεφάτη, ντύθηκε και πήγε όπως συνήθως στην κουζίνα, γέμισε ένα ποτιστήρι και πήρε και μια λάμπα. Στην πόρτα όμως που οδηγούσε στο υπόγειο σταμάτησε ξαφνικά, και της ήρθαν στο μυαλό γεγονότα που είχαν γίνει την προηγούμενη μέρα· για μια στιγμή δίστασε, αλλά τελικά αποφάσισε ότι δεν έτρεχε τίποτα, και άνοιξε διάπλατα την πόρτα. Τα ημισκότεινα σκαλιά φάνηκαν να κατεβαίνουν προς το υπόγειο· πήρε μια βαθιά ανάσα και άρχισε να κατεβαίνει. Στη μέση της σκάλας φάνηκε η γλάστρα, και οι μπιγκόνιες, που σάλευαν ανεπαίσθητα στα υπόγεια μουχλιασμένα ρεύματα αέρα. Για μια στιγμή η Αλόνα έμεινε κοιτώντας υπνωτισμένη τον τρελό χορό των βλαστών και των φύλλων, που όσο περνούσε η ώρα της φαινόταν και πιο φρικώδης. Το πιτσίλισμα όμως του νερού που έσταζε από το γερμένο ποτιστήρι στο δεξί της χέρι την έκανε να συνέλθει, και κατέβηκε τη σκάλα. Καθώς όμως προχωρούσε προς τη μεριά της γλάστρας, τ’ αυτιά της άρχισαν να βουίζουν, και γύρω της απλώθηκε μια κόκκινη ομίχλη· το ποτιστήρι και η λάμπα έπεσαν απ’ τα χέρια της, και απλώθηκε ένα βαρύ σκοτάδι. Ήχοι θροΐσματος ακούστηκαν, και κάτι συρσίματα στο βάθος, ενώ μια περίεργη αίσθηση κλεισούρας την κατέλαβε. Προσπάθησε να γυρίσει προς την σκάλα και να τρέξει, αλλά συνειδητοποίησε πως όπου και να γυρνούσε ήταν το ίδιο πράγμα, σαν να μην υπήρχε διάσταση του χώρου. Προσπάθησε να φωνάξει· «Βοήθ....!» μα κάτι της έπνιγε το λαιμό, σαν να είχε εισβάλλει ένα αέριο στα πνευμόνια της. Τότε ακούστηκε ένας απαίσιος ήχος σαν τίναγμα χιλίων αλυσίδων πάνω από ένα χάος, σαν να λυγίζουν και να σκίζονται ταυτόχρονα χιλιάδες μεταλλικές ράβδοι, και όλα σκοτείνιασαν. *** Η Λούπε, καθώς ετοίμαζε το πρωινό της κυρίας στην κουζίνα, ατενίζοντας τα ηλιόλουστα χωράφια του κτήματος των Φρίνσκο, άκουσε έναν ανεπαίσθητο ήχο κάπου στο βάθος, που φαινόταν να προέρχεται από το υπόγειο. Ανησυχώντας για την γρια-Αλόνα που μάλλον είχε ξανακατέβει στο υπόγειο για την καθημερινό πότισμα, άφησε βιαστικά το μαχαίρι και το ψωμί, και πήγε προς την πόρτα του υπογείου, η οποία ήταν παραδόξως κλειστή. Την άνοιξε, κατέβηκε γρήγορα τη σκάλα, και αντίκρισε ένα πολύ παράξενο θέαμα: μπροστά στη γλάστρα βρίσκονταν παραπεταμένα τα ρούχα της Αλόνας, ένα ποτιστήρι με χυμένο το περιεχόμενο και μια λάμπα σπασμένη. Στη γλάστρα με τις μπιγκόνιες όμως, ακριβώς πάνω από τα παραπεταμένα αντικείμενα, υπήρχε ένα και μοναδικό μεγάλο άνθος, που σάλευε στον εκστατικό χορό του υπόγειου ανέμου... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted April 12, 2006 Share Posted April 12, 2006 Είναι πολύ έντονες οι αναφορές σε Lovecraft, τόσο έντονες που ξέρω τι να περιμένω, και δεν τρομάζω, δεν με βάζεις καν στην ατμόσφαιρα... Κάτι φταίει, 'δίνεις' τη λύση και το τέλος συνέχεια, την προδίδεις. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Throgos Posted April 12, 2006 Author Share Posted April 12, 2006 ίσως φταίει ότι ήταν προσχεδιασμένη και δεν ήρθε αυθόρμητα. Από την πρώτη στιγμή ήξερα το τέλος - αλλά έτσι είναι και στον Λάβκραφτ στα περισσότερα διηγήματά του. Απλά πειραματίστηκα με αυτή την μορφή - όπως ο Λάβκραφτ βάζει συνήθως τον αφηγητή να διηγείται μετά τον χρόνο της ιστορίας, με αποκορύφωμα το τέλος, έτσι κι εγώ προϊδεάζω συνεχώς τον αναγνώστη για το τί πρόκειται να συμβεί. Μα ούτε κι εγώ τρομάζω με τον Λάβκραφτ ξέρω από την αρχή ότι κάτι απαίσιο, αποκρουστικό κι ανείπωτο θα συμβεί στο τέλος Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Balidor Posted April 12, 2006 Share Posted April 12, 2006 Xaxaxax Τελείως Λάβκραφτιανό... Το σιχάθηκα, απαίσιο... θυμησέ μου γι αυτήν την αποτυχία να σου πάρω ένα μπουκέτο με σατανόμορφες μαργαρίτες, να τις μαδάς και να λές: "Με τρώνε ή δεν με τρώνε. με τρώνε ή δεν με τρώνε ... Συνέχησε έτσι Ντανταισμένε ντούντ ! ! ! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
heiron Posted April 13, 2006 Share Posted April 13, 2006 Ο ανειπωτος τρομος που δεν μπορω να περιγραψω... Καλος Θρογκος.Καλυτερος απο πρηγουμενα εργα σου και λιγοτερο χαοτικος ντανταιστης!Χε,χε... Ναι,εχει εντονες Λαβκραφτικες αναφορες,και σε καποια σημεια το υφος αλλαζει χωρις λογο.Βασικα,δεν πειραζει που ξερουμε οτι κατι φρικτο θα συμβει στο τελος,ιστορια τρομου ειναι... Δινεις λιγο αποτομα το τελος,αλλα σε μια συντομη ιστορια ειναι μαλλον συνηθισμενο φαινομενο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Balidor Posted April 13, 2006 Share Posted April 13, 2006 Βασικά αυτο με την καθαρεύουσα (πιστευω) ειναι λόγω της παιδείας του, της πόρωσης, με το Ντανταιστικό κλίμα των κειμένων του, το κάνει μοναδικό απο άλλα παρόμοια έργα κάποιου άλλου συγγραφέα, δηλαδή.. ξεχωρίζει Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted April 13, 2006 Share Posted April 13, 2006 Εδώ είσαι πιο μαζεμένος από ότι συνήθως, αν και τα ντανταϊστικά σου σου ξεφεύγουν εδώ κι εκεί. Συμπαθητική ιστορία, ιδίως η ιδέα με τα λουλούδια στο υπόγειο είναι πολύ καλή, αν και η υλοποίηση δεν δημιουργεί την ατμόσφαιρα που θα χρειαζόταν. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted June 6, 2006 Share Posted June 6, 2006 Άραγε έχει δει κανείς το Μαγαζάκι του τρόμου? Έχει ένα αθώο λουλούδι που τρώει ανθρώπους! είναι μια υπέροχη ταινία του Κόρμαν (με τον Τζακ Νίκολσον πιτσιρικά) την οποία μου τη θυμίζει πολύ αυτό εδώ, εκτός από Λάβκραφτ. Ο λόγος σου μου φαίνεται άρτιος, ρέει μια χαρά κι είναι "έντεχνος", ούτε και λιτός αλλά ούτε παραστολισμένος. Οι εικόνες επίσης. Μας δείχνεις ακριβώς αυτό που θέλεις να δούμε, δηλαδή τους φαίνεται πως έχεις επιλέξει τις λέξεις σου με προσοχή, τις έχεις δει πρώτα εσύ και μας τις μεταφέρεις. Η αφήγηση σκαλώνει λιγάκι εκεί που χάνουνε τη γριά για πρώτη φορά, ίσως τραβάει λίγο με την επανάληψη του γεγονότος και εκεί που μας έχεις πείσει πως είμαστε μέσα σε έναν εφιάλτη που είναι έτσι κι έτσι κι έτσι, μπουπ, πέφτει η ιστορία η κανονική και σε βγάζει έξω για να την παρακολουθήσεις. Ίσως ήθελε λίγη προσοχή αυτό το σημείο. Κατά τα άλλα δε με χάλασε διαβάζοντας την, μπορώ να πω ότι την διασκέδασα αρκετά και ναι, προφανώς, θα γίνει κάτι πολύ άσχημο στο τέλος, το οποίο μάλλον το υποψιαζόμουνα από την αρχή (λόγω της ταινίας κυρίως) αλλά δε με πειράζει καθόλου αυτό. Ίσα ίσα, το χρίσκω πιστό ως προς τη γραφή το ότι μας προδιαθέτεις εξ αρχής για αυτό που θα ακολουθήσει και δεν "παίζεις" μαζί μας, αλλά απλά μας αφηγήσε την ιστορία. Εννοώ, φαίνεται πως είναι θέμα επιλογής και δε βλέπω να δημιουργεί προβλήματα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Celestial Posted June 6, 2006 Share Posted June 6, 2006 Άραγε έχει δει κανείς το Μαγαζάκι του τρόμου? Έχει ένα αθώο λουλούδι που τρώει ανθρώπους! είναι μια υπέροχη ταινία του Κόρμαν (με τον Τζακ Νίκολσον πιτσιρικά) την οποία μου τη θυμίζει πολύ αυτό εδώ, εκτός από Λάβκραφτ. το δε μιουζικαλ ειναι ενα βηματακι παραπανω ωραια η ιστοριουλα αλλα θα συμφωνισω οτι κανει εκα καπως κοφτο περασμα..... εμενα μου αρεσε παρ ολλα αυτα Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
month Posted June 7, 2006 Share Posted June 7, 2006 Για να πώ την αλήθεια, δεν μου είπε και τίποτα. Μόνο το όλο σκηνικό "παραλίγο να με φάνε τα λουλούδια μια φορά, αλλά πάω σαν τον βλάκα και τα φροντίζω ακόμα, παρόλο που μου ουρλιάζει το μυαλό μου ότι είμαι ηλίθιος με χίλια" με ψιλοξενέρωσε. Γιατί δηλαδή να μην φάει έναν υπηρέτη που είπε ότι η γρα λέει βλακίες και πήγε να το αποδήξει; Αυτό θα ήταν καλύτερο πιστεύω. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Deodonus Posted November 20, 2006 Share Posted November 20, 2006 Τώρα διάβασα την ιστορία. Μου αρέσει. Θα ήθελα ίσως ένα πιο πολύ παιχνίδισμα με τις λέξεις (που πολύ καλά ξέρεις να κάνεις εσύ) ή/και λίγο πιο σκοτεινό κλήμα ή μυστήριο. Αλλά γενικά μου άρεσε. Θα συμφωνίσω ότι "κόβεται" κάπως η ιστορία με την επανάληψη της καθόδου. Λόβκραφτ δεν έχω διαβάσει, αλλά έχω δει το Μαγαζάκι του Τρόμου. Παραδόξως, στην αρχή που το διάβαζα, ήθελα να είχε μια πιο "τρυφερή" κατάληξη και να μην ήταν τρόμου. Αυτά Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
darky Posted April 24, 2007 Share Posted April 24, 2007 Έκαψα τρεις χιλιάδες εγκεφαλικά κύτταρα από τον τίτλο. Μου απομένουν πεντε έξι όχι χιλιάδες αλλα κύτταρα σκέτα για να εκπληρώνω τις βασικες μου ζωτικες λειτουργίες απο εδώ και πέρα. Η ιστορία απ' την άλλη ήταν σα να την έγραψες με ένα νεροπίστολο στον κρόταφο, αλλά και πάλι καλή είναι. Έχει μπράτσα. Σηκώνει το βάρος της τουλάχιστον, αλλαμεχριεκει. Υπάρχει μεν η ανεπαίσθητη ειρωνία απέναντι στο συγκεκριμένο στυλ γραφής αλλά είναι πολύ ανεπαίσθητη και δεν γνωρίζω και κατά πόσο είναι ηθελημένη. Ή μπορεί να είναι και η ιδέα μου και κάτι τέτοιο να μην υπάρχει καν. Νομίζω. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tetartos Posted November 25, 2008 Share Posted November 25, 2008 Μια από τις ιστορίες της ανθολογίας, που όμως δεν ξέρω κατά πόσο τροποποιήθηκε κατά την διαδικασία της έκδοσης. Ένας τίτλος που τράβηξε το ενδιαφέρον, ένα ύφος "διαφορετικό", μια διήγηση που δε μου δημιούργησε τρόμο αλλά ένα ενδιαφέρον, δυσάρεστο συναίσθημα. Το τέλος προβλέψιμο, αλλά όχι ακριβώς με τη μορφή που ήρθε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
helena Posted November 30, 2008 Share Posted November 30, 2008 πολυ μου αρεσε αυτη η ιστορια. εδωσες πολυ δυναμη στα φυτα και μου αρεσε η προσωποποιηση τους και ειδικα το τελος ηταν εκπληκτικο. οσο για την ατμοσφαιρα με τα σκοταδια και το υπογειο κλασικος τρομος Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
vkarg Posted July 11, 2009 Share Posted July 11, 2009 Λοιπόν σαν ιδέα πιστεύω ότι ήταν καλή, μα συνεχώς σαμποτάριζες τον εαυτό σου, βάζοντας κάτι σπόιλερς "να" με το συμπάθειο, γι αυτό δεν την ευχαριστήθηκα την ιστορία. Από κει και πέρα, ενώ μου άρεσε το λυρικό σου ύφος μου το χάλασες λίγο με κάτι φράσεις του στιλ "ένιωσα τέτοιο τρόμο που τα ‘φτυσα". All in all, πιστέυω ότι είχες καλές προθέσεις αλλά ίσως και λόγω πειραματισμού κάπου το έχασες! ;) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.