Socrates Drank the Conium

[BunnyDee]

Όνομα Συγγραφέα: Mel

Είδος: επιστημονική φαντασία (αγγλικα)

Βία; Όχι περιγραφομενη

Σεξ; Όχι αλλα ο πρωταγωνιστης ειναι ολιγον ομοφυλοφιλος, αν δε σας πειραζει ;)

Αριθμός Λέξεων: 1395 το ιδιο το κειμενο, αλλα αν το διαβασετε παρακαλω δωστε βαση και στα συνοδευτικα σχολια

Αυτοτελής; Ναι, αλλα οχι τελικη

Σχόλια:

Ας θεσω παλι τη θεση μου, μιας και δεν ξερω αν διαβαζουν ολοι ολα τα θεματα... Την ιστορια αυτη την ειχα γραψει πριν πολυυυ καιρο, οταν εγραφα ακομα διηγηματα, και συγγνωμη που ειναι στα αγγλικα ενω το φορουμ ειναι ελληνικο, αλλα τη βρηκα προσφατα στο σκληρο μου, κι αφου ξεπερασα το αρχικο σοκ του "πωπω πως εγραφα ετσι, κανεις δε γραφει με τετοιον τροπο γραμμα, ποσο μαλλον σε τετοια περιπτωση, και το ξεκαρφωτο exposition που δε βγαινει φυσικα, απλα "για να ειπωθει η ιστορια", χτυπαει κοκκινο...

Αλλα η "ιδεα" ειναι το θεμα μου εδω. Το plot, το τι γινεται/εγινε, που θελω να το δωσω ΠΟΛΥ αλλιως, σε ενα 40λεπτο περιπου spec script, τηλεοπτικο, που θα αρχιζει "στο παρελθον" της στιγμης της ιστοριας και θα μας γνωριζει τους χαρακτηρες, θα πηγαινει στο "παρελθον" της "αληθινης μας" ιστοριας, και θα τελειωνει περιπου λιγο μετα απο τη στιγμη στην οποια γραφεται. Οποιος ενδιαφερεται μπορω να του πω περισσοτερα, εχω ηδη ενα step outline του "τι γινεται" στο σεναριο αυτο, και εχω αναπτυξει περισσοτερο το επιστημονικο της setting και τις υποθεσεις/θεωριες κλπ οσον αφορα το ταξιδι στο χρονο που εχει ο κοσμος που αναφερω. Να μη σας δωσω spoilers βεβαια τωρα, αλλα αμα θελει κανεις να του πω - εδω θα ειμαι μαλλον.

 

Με λιγα λογια θελω απλα τη γνωμη σας αν αξιζει τον κοπο προσαρμογης σε "αληθινη ιστορια" και σε τετοια μορφη. Ναι, θα δινεται πολυ καλυτερα, αλλα για τους χαρακτηρες και τα τεκταινομενα μπορειτε νομιζω να παρετε ηδη μια ιδεα, κι ας προκειται να αναπτυχθουν περισσοτερο μετα, "βγαζουν ηδη καποιο νοημα", κι αν θελετε να μου πειτε.

 

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

Socrates Drank the Conium

 

It’s funny what conversation can do… especially when you don’t speak the language well enough in the first place. And, I understand, how could you have learned it anyway? Ancient Greek pronunciation had remained lost in the centuries, long before we were born, centuries before the Historical Foundation was in fact founded.

I don’t blame you for what came to pass. It’s humanity’s fault, as it always is, never missing its cue to forget or to overlook something important, never hesitating before it hinders its own greatest achievements. It is these achievements that made things more complex in the first – or last – place, anyway… we should have known.

We weren’t allowed to change history; everyone had warned us about the possible repercussions of such actions, and it’s something a schoolchild knows about in the first place. Why in the Universe would you ever propose something so stupid? I mean, I know he was by far your most beloved historical personality, I get it that far. I remember how you used to rave about him back in the Academy and made me read Plato’s accounts of their conversations – they seemed a lot like the ones we had back then, don’t you think?

It’s why I fell in love with you in the first place, you see. You were one of those rare thinkers one only finds once in each historical era, and, if you want to know, I knew that from day one. I never mentioned it, naturally, always raving about your good looks and dress sense, dandies that we are, but still, looks aren’t everything, not even for me.

So we found ourselves, following your ‘brilliant plan’, in Socrates’ prison cell, didn’t we? Thanks to the 22nd century wonder that is the Rewinder, with me cursing our placement test scores that gave us access to the Foundation’s resources under my breath – and you trying to convince him not to drink the wretched poison. Well, he wouldn’t listen, what did you think he’d do? I counted the moments, and then the hours, as he tried to explain how it’s our duty to follow the laws of our establishment even if we disagree – I’d heard it, and I’d read about it, almost a million times before, but he made his point so clearly then, I couldn’t help but swallow my human pride and agree.

But you would remain unmoved by his lectures, having gotten to know him better than his closest friends did, through your age-long obsession. You wanted him to live, to come back with us, holding on to some weird, unfounded hope for some reason I have yet to understand. He, being the great man he is, did the same thing we were taught he would do. And, you know what? That for me is a true mark of greatness: A man so sure of his decisions, that he would act in the exact same way, no matter how many chances he may be given to do the opposite.

I can still see the two of you, right before my eyes. You held his dead body, in tears, when he proved that he was as headstrong as you are, and I must admit I felt a pinch of envy. It can be said that you cared about him more than you did about me, but that is of no consequence at the moment. What matters is that your obsession held us there for way longer than can be judged as “inconsequential”. You mourned for days, unable to get over his loss, unable to erase the image of that empty shell, the one that once contained one of the greatest minds and souls that had ever lived, from your memory.

And then you found Plato. You realised he felt the same way, that his loss was as great as yours. You told him of his destined role, and he accepted it gladly. Your discussions gave him a newfound purpose. He gave you a newfound strength of will. You did, of course, get over it with time, but I was there to see you broken, and that is something I cannot live with.

You needn’t have showed him our vessel, Atlantis, and the little contraptions that, to his eyes, seemed like exquisite technological wonders, no matter how dependent on them we ourselves have grown. You needn’t have told him of the world back in our time – I saw the look in his eyes, he could never have kept it to himself like you asked him to.

It’s a good thing he was unable to grasp the concept of ‘coming back from the future’. We were safe in that respect at least. But you even went and told him that we were Historical Foundation agents, a piece of information that is never to be revealed to outsiders, no matter how close you are to them. Especially to historical subjects of his importance and influence… You swore an oath, you buffoon, so how could you have ignored it?

I know what you’re thinking. You keep saying that humanity should use the power that is bestowed upon it, across space and time, instead of providing this knowledge and power to a select few from our own time. You’ve had this insolent notion of sharing our information and awareness with all people throughout time, uniting them and enlightening them, for so long, that I sincerely can’t remember you without it. But still, the world is not ready for it yet; and I sincerely don’t know if it ever will.

You knew you could never convince the Board to see your point, even though you came back through your own free will for the trial. You’re not stupid, just an incurable idealist. You knew you’d end up convicted to the ultimate penalty, that I would sit here writing my last letter to you and dreading the thought of never seeing you again alive, but you wouldn’t listen. Your words, ‘I owe it to him’, still break my heart upon recollection.

And I checked. Plato’s texts haven’t changed a bit. We merely inspired the myth of Atlantis… You know, the same Atlantis our ship was named after anyway. Nothing has gone wrong. I have no idea if it’s his naïve understanding of what we told him, or his attempt to share the knowledge with the rest of the world without breaking his promise to you. I don’t even know if it’s some strange time loop which we are part of without realising it, or some sort of time adjustment of the sort our teachers theorised about in college.

It makes some sense, but it’s also painfully ironic… Our vessel disappeared into the sea indeed, and we came from an advanced civilisation which was since long lost, so many centuries separating us from his own time. It’s literal, but it’s also a myth - a myth that would remain unexplained until now. So, nothing changed, and we may have ourselves brought to light some pure evidence of something that is but a theory right now – remember how we dreamed about lucky, insightful research like this when we were younger? But this has made no difference to the Board. They still remain fixed to their rules and regulations, unmoved by my pleas and your rhetorics.

No, I won’t try to convince you to escape. You know you could if you wanted to, having connections everywhere imaginable and being too precious an asset to the Foundation for them to disregard losing you. I’ll just give you a single promise, of the only kind I suppose you would appreciate: I will record every single thing I can recall about you, about your teachings and preachings both here and back there, and offer your spirit to generations to come, just in case they can grow a tiny bit wiser, enough for your death not to have been in vain.

I bid you farewell now, my personal Socrates. I hope you can see the connection between the two of you, present through time itself. And I hope against hope that the connection itself is not the sole reason for your fate. And lastly, I sincerely hope that he will be there waiting for you, if there is such a thing as the afterlife, and if indeed it is something that transcends space and time.

 

Forever yours,

 

Your personal Plato.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

Να ειδοποιησω οτι βασιζεται σε ενα παραδοξο του χωροχρονου (οτι δηλαδη ο χρονος ειναι ενιαιος, "αυτοδιορθωνεται" με λουπες, οπου ο,τι εχει παει καποιος απ το μελλον και το εχει αλλαξει στο παρελθον "εχει ηδη γινει" στον "ενιαιο χωροχρονο"), που στον κοσμο αυτο ακομα ειναι μια υποθεση, αλλα δεν εχει αποτολμησει κανεις να το δοκιμασει, να αλλαξει δηλαδη το "παρελθον", και το ταξιδι στο χρονο ειναι ακομα κατι σχετικα φρεσκο για την ανθρωποτητα και ευαισθητο, ελεγχεται στενα απο αρμοδιους οργανισμους κλπ, και η θεωρια αυτη δε μπορει αρα να αποδειχθει μεχρι καποια στιγμη στην ιστορια μας - οπου δε δινεται αμεσα βαση οπως θα δειτε στη θεωρια αυτη, αλλα η αντιστοιχια του ηρωα με τον Πλατωνα ειναι περιπου το "ναι, πεθαινει "αδικα" για να μεινει πιστος σε αυτα που πιστευει, αλλα ακριβως επειδη δε μπορουν να χαθουν οι γνωσεις που θα προσεφερε η υπαρξη του στην ανθρωποτητα, ο ηρωας μας θα πρεπει να διαδοσει και να "συνεχισει" το εργο του γιατι πιστευει σ αυτον". Και ναι, στο σεναριο βγαινει καλυτερα ολο αυτο απ' ο,τι στην ιστορια, μεσα και απο συζητησεις και subtext και "εικονα". Αλλα η αλλη βοηθεια που χρειαζομαι ειναι το αν μια τετοια θεση σας φαινεται "λαθος", ξεπερασμενη, cliche η οτιδηποτε.

[RaspK]

Οι σημειώσεις που παραθέτεις μου είναι γνωστές από συζητήσεις που έχω κάνει επί του θέματος, και μπορώ να πω ότι το κείμενο, αν κι έχει κάποιες αδυναμίες στις οποίες προσδίδεις τεραστιώδεις διαστάσεις, είναι πάρα πολύ καλό. Ελπίζω σε συζήτηση επί αυτής σου της δουλειάς!

[BunnyDee]

Ευχαριστω για τα σχολια σου... Τεραστιωδεις διαστασεις η οχι, το θεμα ειναι οτι η ιστορια παει να μεταφερθει σε εντελως αλλο μεσο και layout και ακομα και μεγαλυτερο σχετικα "timeline" (ξεκιναει απο τοτε που οι 2 τους διαβαζουν, ερωτευονται και δινουν εξετασεις να μπουν στο Historical Foundation, δειχνει με μεγαλυτερο build up το τι γινεται στο παρελθον οπου γυριζουν και γιατι/πως παιρνουν τις αποφασεις που παιρνουν, και καταληγει οταν ο "Πλατωνας #2" μας διαδιδει στον κοσμο την αποδειξη της θεωριας αυτης περι χρονου (που ως τωρα, ε, κι εγω δε θα ρισκαρα να αποδειξω κατι τετοιο, ακομα και απειροελαχιστη να ηταν η πιθανοτητα δημιουργιας "νεου συμπαντος", να μη μπορω να γυρισω στην εποχη μου η και να μπορω με καποιον τροπο, να εχουν αλλαξει με το butterfly effect τραγικα τα πραγματα απο τοτε επειδη αλλαξα κατι) και γενικα διαδιδει το "διδαγμα" του δευτερο-Σωκρατη φιλου του μεσα απ αυτο.

Δεν ειναι λοιπον τοσο "πωπω ειναι τραγικο", οσο "πωπω, για να στεκει ως ιστορια, να βγαζει νοημα και να λεει αυτο που θελω χωρις να βγαινει βεβιασμενα, πρεπει να της αλλαξω τα φωτα". Εξ' ου και οι "τεραστιωδεις διαστασεις" των προβληματων που αναγνωριζω σ αυτην - δεν ειναι θεμα του ποσο θα σταθει ο αναγνωστης σε καθε μια, αλλα του ποσο εγω θα πρεπει να ασχοληθω για να το κανω "σωστοτερα".

 

Αληθεια σε ποιες απ τις σημειωσεις αναφερεσαι, και τι εχεις συζητησει; Περι του ολου "time loop" θεματος, οτι ο χρονος δηλαδη ειναι μια ενιαια μοναδα;

Ναι, ειναι μια θεωρια που εχει συζητηθει, ως πιθανοτητα περισσοτερο, αλλα ζουμε σε μια εποχη οπου η κβαντικη φυσικη εχει το πανω χερι ως "διαδεδομενη και trendy".

Και σε ενα βαθμο, ναι, μπορεις να πεις πχ οτι "μα και η παρατηρηση επηρεαζει", αλλα υποτιθεται οτι σε εναν τετοιο κοσμο ο πρωτος που θα εφηυρε το ταξιδι στον χρονο, ε, παρατηρησε, και δεν εγινε τιποτα. Ως εκει δηλαδη ειναι σιγουροι οτι ειναι ασφαλεις, και το ταξιδι στο χρονο εχει αποκτησει κοινωνικα ρολο ιστορικης παρατηρησης/καταγραφης, γιατι, ναι, φοβουνται να πειραματιστουν ακομα με κατι αλλο, γι αυτο και το Historical Foundation εχει επιβαλει τοσο βαρεις νομους και απολυτους, αλλα απολυτα λογικους. Και αυτη τη "λογικη βαση" των νομων αυτων βλεπει και σεβεται ο "νεο-Σωκρατης" μας, και γι αυτο δεχεται την (βαρια) ποινη του στο τελος, γιατι σκεψου αν ειχε αδικο τελικα, τι κακο θα μπορουσε να κανει στο μεγαλυτερο μερος του ανθρωπινου timeline... Και θα μπορουσε καλλιστα να ειχε αδικο, δεν το ελαβε αυτο υποψιν του, ρισκαρε ολα αυτα για εναν τυπο της αρχαιοτητας - δεν ειναι "σωστο" πραγμα να κανεις, και επρεπε οπως το εβλεπε κι ο ιδιος να τιμωρηθει, κι ας ηταν τυχερος... Αχ βαχ...

 

Ευχαριστω παντως που το διαβασες, κι αφου εχεις ξανασυζητησει καποια πλευρα του (γιατι εχει χρονικη/επιστημονικη εικασια/science fiction πλευρα, love story επι δυο (νεο-Πλατωνας με νεο-Σωκρατη, νεο-Σωκρατης με Σωκρατη), πολιτικο δραμα, "ηθικο διδαγμα" σε σχεση με το "αν κανουμε ενα λαθος ακομα κι αν ξερουμε οτι το κανουμε" και αναλυση του νομικου "ακραιου" συστηματος και της επιστημονικης μεθοδου αποδειξης ) θα με ενδιεφερε να δω αν/που συμφωνεις/διαφωνεις/το βρισκεις ξαναειδωμενο.

 

Και ναι, μια χαρουλα το ειχα γραψει τοτε που δεν ηθελα να προσφερει κατι στον κοσμο, γι αυτο που ειναι. Το ιδιο και τα blogposts μου, αλλα δεν αποφερουν τιποτα, και εχουν ολα "πραγματα που θα μπορουσαν να διορθωθουν / να ειπωθουν καλυτερα". Αυτο που θελω απο δω ειναι μαλλον να δω αν αυτο που εχει να πει αυτη η ιστορια αξιζει / εχει "δικιο" / ειναι passe κλπκλπ. Και ισως και καποια προταση για "κατι να συμπεριλαβω"/"καπου να σταθω".

Ακομα και gay-bashing περιμενα, η και φιλοσοφικη συζητηση για τον ιδιο τον Σωκρατη και για το "εθνικο μας χρεος" η ακομα και το "μα δεν ηταν τοσο καλος ανθρωπος ο Σωκρατης, ο Πλατωνας μετεδιδε και ακραιες πολιτικες αποψεις"... Ηθικα δηλαδη, θεματολογικα, οτιδηποτε που ισως να με προετοιμαζε για το ποιες πλευρες του θεματος να εδινα "σωστα" αν ηταν "πονεμενο θεμα" ωστε να "με πιασει" ο αλλος που το βλεπει. Και τα λοιπα.

[RaspK]

Πρώτον, δε θα δεις gay-bashing κείμενο εκ μέρους μου: στο θέμα για μια ερωτική σκηνή/σκηνή αγάπης στο Εργαστήρι, έγραψα για δυο λεσβίες. Άσε που η γραφή σου σε αυτόν τον τομέα μου αρέσει πολύ...

 

Σε ζητήματα χωροχρόνου, υπάρχουν μυριάδες θεωριών. Οι 2 πιο βαρύγδουπες είναι η μεταστροφή του χωροχρόνου προς αποφυγή παραδόξων (αν αλλάξεις κάτι, αλλάζει ο κόσμος για να μην αλλάξουν όσο το δυνατό λιγότερο σε σχέση με το μέλλον από τ' οποίο προήλθες), και η δημιουργία νέου χωροχρονικού συνεχούς προκειμένου να επέλθει η αλλαγή χωρίς επεμβάσεις. Αν θα ήθελες, νομίζω ότι είναι συζητήσεις που έχουν ενδιαφέρον σα θέμα στην Επιστήμη/Φιλοσοφία. Γιατί δεν ανοίγεις θέμα εκεί;

[BunnyDee]

Καλη ιδεα, θα ηθελα να συζητησω, εστω και speculatively, τη θεωρια αυτη του "ενιαιου χρονου" γιατι σε καμμια περιπτωση δεν ειναι απο τις πιο διαδεδομενες στην "κβαντικη εποχη" (τα Pants of Time του Pratchett δινουν και παιρνουν στο χωρο, και ειναι για μενα και υπεροχος ορος γι αυτο το speculated φαινομενο σε "απλο, γραμμικο, μονοδιαστατο" επιπεδο "για να συνεννοουμαστε" και τον χρησιμοποιω συνεχεια ;) )

 

Οσο για το gay-bashing θεμα, ε, δε μιλουσα για σενα ουτε για καποιον συγκεκριμενο... απλα γραφω ενα τετοιο ζευγαρι οπως θα εγραφα ενα οποιοδηποτε αλλο, οποιασδηποτε σεξουαλικης προτιμησης, 2 ανθρωπους που τυχαινει να θαυμαζονται και να αγαπιουνται γι αυτο που ειναι, και φοβηθηκα μηπως μια τετοια αντιμετωπιση ξενισει καποιους - μιλαμε για ενα μελλον οπου οι ομοφυλοφιλοι θα εχουν γινει αποδεκτοι πλεον "απο τις μερες μας", και ο λογος που θα διαλεξω να τους γραψω δε θα ειναι για να εξιδανικευσω ενα τετοιο μελλον (αν ηταν να κανω κατι τετοιο, κι εγω για λεσβιες μαλλον θα εγραφα ;) ) περα απο το θεμα της "κοινωνικης αντιμετωπισης της ομοφυλοφιλιας" οπου την θελω και την περιμενω πολυ πιο ωριμη και inconsequential και χωρις σχετικα taboo στην κοινωνια σε καμμια 100αρα ξερωγω χρονια απο σημερα, γενικα στον κοσμο.

Αν και ναι, βλεπω τη σκηνη τους μπροστα μου οσο τη γραφω και μου φαινεται λιγο σα να βγηκε απ το Queer as Folk (την τηλεοπτικη σειρα) και νοιωθω οτι η επιλογη και μονο ενος τετοιου ζευγαριου σε κατι που θα δει ο κοσμος "στο σημερα" κι ας μιλαει για ενα "υποθετικο μελλον" μπορει να δωσει περισσοτερο βαρος καπου που για μενα οταν το εγραφα "δεν ηταν το θεμα" (απλα μου ταιριαζε περισσοτερο οι χαρακτηρες να ειναι αρσενικοι, και μου ταιριαζε και το επιπεδο θαυμασμου και connection του ενος με τον αλλο να φτανει στο ερωτικο...). Ειναι δυσκολο να ζεις στο σημερα και να γραφεις για ενα υποθετικο αυριο αλλωστε... Εχει ποσοστα wishful thinking και αναλογα μ αυτα κρινεσαι με τα σημερινα δεδομενα γμτ... (οχι οτι με σταματαει αυτο ;) )

[RaspK]

Πρώτον, ξεκίνα εκείνο το θέμα που σου είπα. Τον όρο από Pratchett που παραθέτεις δεν τον έχω συναντήσει!

 

Αλήθεια, θα γίνω αδιάκριτος: γιατί, αν εκθείαζες την ομοφυλοφιλία, θα έγραφες για λεσβίες;!

[BunnyDee]

Θα ξεκινισω λοιπον το θεμα λιαν συντομως, παραθετοντας και τα δικα σου σχολια αμα δε σε πειραζει ως βαση.

 

Ο ορος απο Pratchett αφορα το θεωρητικο φαινομενο οπου ενα "νεο συμπαν" δημιουργειται απο τη στιγμη που αλλαζει κατι, εχοντσς το ενα που ηταν η προηγουμενη εξελιξη της παρουσας χρονικης στιγμης ως ενα "μπατζακι του παντελονιου" και το νεο συμπαν που δημιουργειται ως αποτελεσμα της αλλαγης ως το αλλο "μπατζακι" - αν δεν κανω λαθος ο ορος ειναι απο το Science of Discworld το πρωτο, αλλα εχει χρησιμοποιηθει νομιζω και στο Thief of Time, και παρωδει το κλασσικο αναλογο σχεδιαγραμμα σε βιβλια δημοφιλους επιστημης που οντως, στην απλοποιημενη του αυτη εκφανση (γιατι ναι, δημιουργουνται απειρα συμπαντα υποτιθεται με βαση τις απειρες αλλαγες και πιθανοτητες ανα πασα στιγμη). Και πρεπει να το εχω χρησιμοποιησει τοσες φορες στο λογο μου που μολις μετα βιας θυμαμαι οτι "δεν ειναι κοινη εκφραση" και ειμαι 60% σιγουρη μονο οτι εχει αναφερθει στα συγκεκριμενα βιβλια και οχι σε καποια αλλα του Pratchett - ειναι χρησιμο παντως να εχεις μια φραση να περιγραφει το φαινομενο / τη θεωρια αυτη.

Αλήθεια, θα γίνω αδιάκριτος: γιατί, αν εκθείαζες την ομοφυλοφιλία, θα έγραφες για λεσβίες;!

Οχι αν την εκθειαζα (...πως μπορεις να εκθειασεις αλλωστε μια επιλογη που ειναι για τον καθενα ξεχωριστα να την ασπαστει η οχι; ;) ) - αν ενεργουσα με "wishful thinking", να γραψω ξερωγω σαν παιδακι-που-φαντασιωνεται η τελοσπαντων βαζοντας κατι στην ιστορια επειδη "θα ηθελα να το δω" σαν συναισθηματικη η και σεξουαλικη φαντασιωση. Ναι, σε ενα βαθμο στη συγγραφη ολοι αυτο κανουν, γραφουν και φανταζονται εναν κοσμο που εχουν φτιαξει οι ιδιοι κι εχουν θεσει τα δεδομενα του, ειναι οι ιδιοι "ο θεος", αλλα το θεμα πιστευω ειναι να μη βαζει καποιος κατι στην ιστορια του μονο και μονο "επειδη θα ηθελε να το δει" αλλα να εξυπηρετουν ολα εναν σκοπο στην ιστορια, κατι που θες να πεις.

 

Και ναι, ειμαι bisexual, Kinsey 4, κι ας ειναι αρσενικος αυτος που εχω επιλεξει για συντροφο μου. Γενικα με τραβαει περισσοτερο η ιδεα μιας κοπελας απο οτι ενος αγοριου (κι ας θεωρω τον συγκεκριμενο ανωτερο απο τον πληθυσμο της γης ολοκληρης για μενα αυτη τη στιγμη ;) ). Αλλα σπανιως με κοπελες που εχω συναναστραφει η "ερθει σε επαφη" τις θαυμαζα ως ανθρωπους και προσωπικοτητες με τον ιδιο τροπο που εχω θαυμασει τους αναλογους ανδρες. Εχω δει σ αυτους αλλα χαρακτηριστικα προσωπικοτητας, και μαλλον γι αυτο ηθελα κι οι δυο αυτοι "εντονοι χαρακτηρες" στην ιστορια να ειναι αρσενικοι. Και ναι, ομοφυλοφιλοι, "σε κεινο το μελλον δεν εχει σημασια", ειναι 2 ανθρωποι που νοιωθουν κατι ο ενας για τον αλλο (ο ενας ισως λιγοτερο απο τον αλλο, αλλα συζητιεται).

 

Στον κοσμο μας εχω "φαει στη μαπα" το ποσο επηρεαζει η ιδεα της ομοφυλοφιλιας τον καθενα - και δε μιλαω μονο για προκαταληψεις η gay bashing, αλλα ακομα και για το γεγονος οτι "επηρεαζει τον καθενα" λιγοτερο η περισσοτερο, αρνητικα η θετικα - η κολλητη μου νοιωθει λιγο περιεργα καθε φορα που εχω αναφερει κατι για καποια κοπελα μπροστα της, η υπαρχουν αρσενικα που εχουν "χαρει" με την προτιμηση μου αυτη λες και σημαινει οτι θα παμε για τριο... Η και οσον αφορα gay φιλους μου, λιγοι απο τους υπολοιπους μπορουν πραγματικα να φερθουν οπως θα φερονταν σε καποιον αλλο αμα μαθουν οτι ο ταδε "προτιμαει τα αγορακια"...

Αλλα γενικα στη ζωη μου εχω φροντισει να μην επηρεαζομαι απ αυτο, και να θεωρω το τι επιλεγει ο καθενας για το κρεβατι του, η το με ποιον/ποιους επιλεγει να "δεθει συναισθηματικα" δικο του θεμα και εντελως μα εντελως υποκειμενικο και υπερανω κρισης τριτου.

 

Μεγαλο θεμα παντως αυτο...

[RaspK]

Ναι, καταλαβαίνω τι εννοείς με το... πανταλόνι τώρα.

 

Όσον αφορά την ομοφυλοφιλία ή την αμφιφυλοφιλία, είναι, όντως, λίγο ιδιότυπη κατάσταση για τον περισσότερο κόσμο. Από την άλλη, κι εδώ είναι το αστείο, έχει να κάνει με τον άνθρωπο. Δεν μπορώ να φανταστώ πως θα μπορούσε να είναι για κάποιον αμφιφυλόφιλο, αλλά μου την έχει πέσει άντρας μετά από απλή συζήτηση - ούτε καν μπορώ να φανταστώ αν πίστεψε ότι έδωσα κάποια αφορμή ή αν απλώς «βάρεσε στα τυφλά!» Ακόμα, όμως, το σκέφτομαι και κάπου γελάω... Και, πίστεψε με, μόνο πρόβλημα δεν έχω με τις σεξουαλικές προτιμήσεις των άλλων.

 

Αυτό που μου προκαλεί ενδιαφέρον είναι το πόσος κόσμος έχει πειραματιστεί με τη σεξουαλικότητά του στις μέρες μας - αρκετοί γνωστοί μου, ας πούμε!