Nienor Posted April 15, 2006 Share Posted April 15, 2006 (edited) Πρόλογος: Η κοπέλα είχε τα πόδια μέσα στο νερό της λιμνούλας κι ακουμπούσε τα χέρια πίσω της, στο χώμα, για να στηρίζεται. Το φουστάνι της ήταν μαζεμένο ψηλά στα γόνατά της για να μη βρέχεται. Ο άντρας, δίπλα της, έβγαζε τα ρούχα του και τα πετούσε στο πλάι. Τα πόδια του πονούσαν αφάνταστα ενώ οι πληγές στο στέρνο του, γυάλιζαν στο φεγγαρόφωτο από το υγρό ακόμη αίμα επάνω τους. Μέσα στη λίμνη κάτι τάραξε τα νερά, μακριά τους. Κανείς τους δε φάνηκε να του δίνει σημασία. Ο άντρας έβγαλε τέλος το παντελόνι του και βούτηξε στο νερό. Η δροσιά ήταν καλοδεχούμενη και αναζωογονητική. 2.000 λέξεις, 2 εβδομάδες: είθισται Καλή συγγραφή! Συμμετέχει μία ιστορία: Αλκέβεραν - Balidor Edited December 22, 2021 by Ghost Προστέθηκε η μία ιστορία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Balidor Posted May 2, 2006 Share Posted May 2, 2006 (edited) Αλκέβεραν Μέρος 1ο Η πρώτη αναμέτρηση… Όνομα Συγγραφέα: Δημητρης Balidor Κουτσομιχάλης Είδος: φαντασία σκέτο (και γω δεν ξρω τι βγηκε) Βία; Μπαααααααααα... σιγα τ'αυγά Σεξ; Ούτε λίγο στήθος Αριθμός Λέξεων: 2.000 (πάνω κάτω, χωρις τις σημειώσεις) Αυτοτελής; (Οχι) (δεν ξέρω πιο μέρος ακριβώς είναι) Σχόλια: (Κλασσικό είδος, ες τα κλισέ και άθλιο.. αυτάαααααααααααααααααα) Η κοπέλα είχε τα πόδια μέσα στο νερό της λιμνούλας κι ακουμπούσε τα χέρια πίσω της, στο χώμα, για να στηρίζεται. Το φουστάνι της ήταν μαζεμένο ψηλά στα γόνατά της για να μη βρέχεται. Ο άντρας, δίπλα της, έβγαζε τα ρούχα του και τα πετούσε στο πλάι. Τα πόδια του πονούσαν αφάνταστα ενώ οι πληγές στο στέρνο του, γυάλιζαν στο φεγγαρόφωτο από το υγρό ακόμη αίμα επάνω τους. Μέσα στη λίμνη κάτι τάραξε τα νερά, μακριά τους. Κανείς τους δε φάνηκε να του δίνει σημασία. Ο άντρας έβγαλε τέλος το παντελόνι του και βούτηξε στο νερό. Η δροσιά ήταν καλοδεχούμενη και αναζωογονητική. *** Συνέχεια *** Η μυρωδιά και η γεύση του αίματος κυλούσαν αργά αργά προς κάθε κατεύθυνση στα νερά της λίμνης. Στην απέναντι όχθη τα χαλκοπράσινα φύλλα του κέδρου είχαν κερδίσει τη μάχη με το φως του φεγγαριού, μην αφήνοντας το να περάσει…Μια σκιά σύρθηκε μέχρι την αρχή του νερού θυμίζοντας μεγάλο ανθρωπόμορφο φίδι. Τον τύλιξε η οσμή του φρεσκοχυμενου αίματος. Άγγιξε με τα χέρια του την επιφάνεια της λίμνης και ύστερα τα έφερε στο στόμα του δοκιμάζοντας το, για σιγουριά τοποθέτησε και μια μικρή σταγόνα στο ‘Σιτζτεκ’. «Αυτός είναι…» ψιθύρισε χαμηλόφωνα καθώς έβλεπε τα χαρακτηριστικά του σώματός να διαγράφονται κάτω από το φως του ήλιου. Κοίταξε και την πριγκίπισσα Νέλβια, κοίταξε τους γλουτούς της και σκεφτόταν τι θα της έκανε όταν σκότωνε τον Κέλεβαν τον αδερφό και προστάτη της. Θα σκότωνε τον μαλάκα που την προστάτευε, και θα βίαζε αυτήν και όλη την περηφάνια του χαμένου της Βασιλείου αλλά και θα έδειχνε πόσο εύθραυστες είναι οι γυναίκες και μη ικανές να κρατάν την εξουσία. Έτσι ήταν στην Aλκέβεραν, ο θρόνος πέρναγε από μάνα στην κόρη και οι άντρες υπήρχαν για να προστατεύουν και να τιμάν τις αφέντρες και γυναίκες τους. Ήταν τότε, πριν διακόσια πενήντα περίπου χρόνια , που η βασίλισσα Άνθραρελ με την γυναικεία πονηριά της θόλωσε τα μυαλά ενός ολόκληρου έθνους, έκανε την δολοφονία του άντρα της να φαίνεται σαν ένα ατύχημα και έδωσε την εξουσία και την δύναμη, με πολύ ύπουλο τρόπο, στις γυναίκες. Κανείς δεν κατάλαβε με τον τρόπο που πέρασε αυτή η συνήθεια. Στο τέλος όμως, όταν οι άνδρες συνειδητοποίησαν την αλλαγή στον τρόπο ζωής κανείς δεν μπορούσε και δεν τόλμαγε να αντιδράσει και αντισταθεί, μερικοί μόνο, αλλά με έναν περίεργο τρόπο, όλοι σώπαιναν. Βγάζει το μικρό σπαθί που είχε στην ζώνη του, και άφησε το μαχαίρι που βρισκόταν πίσω στην πλάτη του για παν ενδεχόμενο στην θέση του. Με τον ήχο του σπαθιού ο Κέλεβαν πετάχτηκε από το νερό, η υποψία για έναν εχθρό τον τρόμαξε τρομερά, προσπαθούσε ταυτόχρονα να βρει το σπαθί του και να προσδιορίσει την θέση και την ταυτότητα του εχθρού. Ο Ντίνλιαρ έκανε ένα δυνατό βήμα στην άκρη της όχθης έτσι ώστε να κάνει αισθητή την παρουσία του, η Νέλβια τρόμαξε ακόμα περισσότερο με τον απαλό θόρυβο του νερού της λίμνης στην απέναντι όχθη, όταν επίτηδες πάτησε δυνατά ο Ντίνλιαρ όταν βγήκε από τις σκιές του κέδρου. «Θα μπορούσες με ένα βέλος να είσαι ήδη σκοτώσει Κέλεβαν. Αν και άντρας που τριγυρνάει από μικρός κάτω από τα φουστάνια των γυναικών, είσαι άξιος αντίπαλος, το γνωρίζω πολύ καλά αυτό, γι αυτό και θα αναμετρηθούμε σαν άντρες» «Ναι αλλά η ανδρεία φίλε μου δεν αποδεικνύεται σε μία μάχη όπου ο ένας εκ των δύο είναι ήδη πληγωμένος.» φόρεσε σχετικά ήρεμα, για να εντυπωσιάσει, το παντελόνι του και πήρε το σπαθί του. Το σπαθί με τη λεπτή λεπίδα, τα χαραγμένα γράμματα στο κάτω μέρος της λεπίδας. Η μεγαλοπρέπεια αυτής και της λαβής αποδείκνυαν την θέσης του ως ο ακόλουθος και προστάτης της Βασιλικής οικογένειας της Αλκέβεραν. Ακούμπησε την άκρη της λεπίδας στο στήθος του, επάνω στις πληγές του, ύστερα η Νέλβια χαμήλωσε το βλέμμα της και ανοιγόκλεισε τα χείλη της. Μόλις τελείωσε, μια μικρή λάμψη φάνηκε στην άκρη του σπαθιού του Κέλεβαν, το αίμα σταμάτησε να τρέχει και οι πολύ μικρές πληγές έκλεισαν, όχι όμως όλες. «Τουλάχιστον εμένα δεν με βοηθάει μια γυναίκα.» «Αφού το ξέρεις κι εσύ, στον κόσμο μας, έχουν μεγαλύτερη πνευματική δύναμη από μας» «Ναι αλλά εμείς μιλάμε με το σπαθί.» «Δεν θα σε αφήσω να την πειράξεις.» «Επειδή είναι γυναίκα ή επειδή είναι η μοναδική πριγκίπισσα που έχει μείνει από μια βασιλεία που πεθαίνει;» «Επειδή είναι αδερφή μου.» «Ανόητε…» με το τέλος της λέξης πιάνει το σπαθί με τα δύο χέρια και προχωράει προς το μέρος του Κέλεβαν. *** «Καλημέρα Κέλεβαν, τι κάνεις;» του λέει ο Ντίνλιαρ καθώς του πετάει το μικρό σπαθί, το οποίο ήταν φτιαγμένο από ξύλο, μπροστά στα πόδια του. Ο δάσκαλος τους, ο πλέον ηλικιωμένος Φρέλνιρ, είχε δώσει το σήμα να ξεκινήσουν την καθημερινή τους προπόνηση. Ο Κέλεβαν αν και γιος της βασίλισσας ήταν απλώς ένα αγοράκι σαν όλα τα άλλα, έκανε την προπόνησή του στην αυλή του παλατιού, κοιμόταν μαζί με τα υπόλοιπα αγόρια, η μόνη διαφορά είναι ότι έτρωγε το μεσημέρι και το βράδυ μέσα στο παλάτι με την βασίλισσα και την αδερφή του κι όχι στο σπίτι που ήταν όλα τα αγόρια μαζί. Πολλές όμως οικογένειες στην Αλκέβεραν έδιναν τους πρωτότοκους γιους τους στην υπηρεσία της Βασίλισσας για να ξεφύγουν από χρέη ή από το χαράτσι των φόρων. Έτσι ήταν και ο Ντίλνιαρ, η τελευταία δόση ενός δανείου. Κανείς δεν του το είπε αυτό όταν 8 χρονών τον πήγαν στο παλάτι για στρατιώτης, η μόνη έγνοια του, με τον συναγωνισμό που του διδάξανε, ήταν αν θα καταφέρει να γίνει πιο γρήγορα φρουρός της βασίλισσας πριν τον προλάβει ο Κέλεβαν ή τα άλλα αγόρια. Ο Φρέλνιρ έδωσε το σήμα για να σταματήσουν την άσκηση και ο άτυπος αγώνας τους είχε λήξει ισόπαλος. Στην συνέχεια το καθημερινό πρόγραμμα εμπεριείχε, ξεκούραση όλο το απόγευμα μαζί με παιχνίδι και μελέτη στα μαθήματα της αριθμητικής και των τεχνών, πριν φάνε για βράδυ και πάνε για ύπνο. Αυτό έκαναν μέχρι τα 16 τους έτη, μέχρι τότε κανένα αγόρι δεν έβγαινε από το παλάτι. Μόλις ο Ντίλνιαρ έκλεισε τα 16 αποφάσισε να πάει για την πρώτη βόλτα του στην πόλη. Είχε ακούσει για ποτά και μαγαζιά που μαζεύονταν οι άντρες μόνοι τους, μαγαζιά που ο νόμος δεν τους επέτρεπε να λειτουργούν, αλλά όπως και σε κάθε κοινωνία, δεν λειτουργούν όλα με τον νόμο. Εκεί ήταν που συνάντησε και τον Μπένροβαρ. Καθώς του σερβίριζαν το πρώτο ποτό καθόταν δίπλα του, μαζί του μοιράστηκε την πρώτη ξινίλα που ένιωσε από το ζεστό λίνκι που ήπιε καθώς ήταν και οι πρώτες κουβέντες που μοιράστηκε με έναν άνθρωπο έξω από το παλάτι. Και αυτές που θα το έκαναν να μισήσει την ζωή εκεί μέσα. «Είσαι κι εσύ στρατιωτάκι εεεε;» Είπε με καχυποψία ο Μπένροβαρ και ο Ντίλνιαρ απόρησε. Με αδιακρισία είχε καρφωμένο το βλέμμα του στο μανίκι του νεαρού άμαθου στρατιώτη… «Έχεις ξεχάσει την τσάντα σου μισάνοιχτη και είδα μέσα το ενεργειακό σπαθί που σας δίνουν εκεί πέρα καθώς και την μπλούζα από 'Μίνκερνετ'.» έτσι με μια ενστικτώδη κίνηση έκρυψε τα πράγματα πιο καλά και έκλεισε την τσάντα του. «Σε λυπάμαι, όπως λυπάμαι και σιχαίνομαι κάθε άμοιρο σκουληκάκι που κάνει ότι του λέει μία γυναίκα» και με αυτά τα λόγια ο Ντίνλιαρ ένιωσε ένα σπαθί να τρυπάει την περηφάνια που είχε χτίσει την καρδιά του και τον γέμιζε με ζωή. «Δεν χρειάζεται να απορείς, διότι ούτε ο ίδιος θα ξέρεις γιατί βρίσκεσαι στην θέση αυτή, ούτε ποιος είναι ο σκοπός σου, ούτε καν αν σου δόθηκε η επιλογή να ακολουθήσεις το δρόμο του ‘σκυλιού’.» Ένα κύμα θυμού διαπέρασε το δέρμα του νεαρού ‘σκυλιού’ όπως τον αποκαλούσε ο αναρχικομπεκρής μεσήλικας που είχε δίπλα του. «Και τι ξέρεις εσύ για μένα ή για τις επιλογές μου.» ο θυμός ξεθύμανε λίγο όταν είδε τον Μπένροβαρ να μην ταράζεται και πολύ από την έκρηξη οργής του νεαρού. «Ξέρω ότι σου έχουν πει ότι είσαι πολύ δυνατός, ότι μπορείς να γίνει ο φρουρός της βασίλισσας. Ότι φυσικά είσαι εκλεκτός και γι αυτό είσαι μέσα στο παλάτι.» «Ωραία και εσένα πιο είναι το πρόβλημά σου;» ο Ντίνλιαρ ήθελε να κρατήσει την θέση του ως ο θυμωμένος και ήθελε να έχει το πάνω χέρι σε ενδεχόμενο καβγά… «Ότι σου λένε ψέματα, ότι οι γονείς σου είχαν οικονομικά προβλήματα, και αφού ήσουν ο πρωτότοκος γιος τους σε έστειλαν για να γλιτώσουν από τους φόρους. Υπακούς και υπηρετείς μια βασίλισσα η οποία δεν έχει να σου προσφέρει τίποτα παραπάνω από μια εφόρου ζωής σκλαβιά. Είσαι ένα πιόνι στο παιχνίδι εξουσίας κάποιας κυρίας, η οποία θα ήταν ένα φύσημα μπροστά στην δύναμη του σπαθιού σου, αλλά παρόλ’ αυτά αντί κάποιος να την βγάλει από την μέση, έχει ΑΝΤΡΕΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΧΟΥΝ» ο τόνος της φωνής του ήταν τόσο έντονος και με μίσος που οι μισοί από το μαγαζί γύρισαν και τον κοίταξαν με ένα βλέμμα φόβου και οι υπόλοιποι που δεν κοίταξαν σχηματίστηκε στα χείλη τους ένα χαμόγελο ικανοποίησης. Όλος ο κόσμος του γκρεμίστηκε, ότι είχε μάθει και είχε διδαχθεί ήταν ένα ψέμα, από τότε η εκπαίδευσή του συνεχίστηκε στον καταυλισμό που είχε στηθεί από τους ανθρώπους που αποτελούσαν τον ‘Λόχο’. Εκπαίδευση αποκλειστικά για τις σωματικές ικανότητες του και τίποτα όσο αφορούσε το πνεύμα. *** Με την πρόταση είναι ‘αδερφή μου’, του ήρθε στο μυαλό η εικόνα της Νέλβια, όταν ήταν εκείνη 11 και ο Ντίνλιαρ 15, να φέρνει σε αυτόν και στον αδερφό της απογευματινό μαζί με ένα μπουκέτο λουλούδια για να στολίσει το δωμάτιό τους στο μικρό στρατόπεδο που ήταν μέσα στο κάστρο. «Πρέπει να πεθάνει και να λήξει αυτή η αδικία. Ήρθε ο καιρός να ξαναγίνουν τα πράγματα όπως παλιά.» « Δεν θα αλλάξει τίποτα. Ο κόσμος θα παραμείνει ο ίδιος και το ξέρεις.» ο Κέλεβαν προσπαθούσε να αποφύγει την αιματοχυσία αν και ήξερε ότι ήταν μάταιη η προσπάθειά του, ήταν αποφασισμένος. «Θυμάσαι τι έλεγε ο δάσκαλό μας ο Φρένλιρ; …» αποκρίθηκε ο Ντίλνιαρ «…αυτός που ατενίζει τα φεγγάρια θα προσπαθήσει να ανέβει το βουνό για να το φτάσει, αλλά όποιος ονειρεύεται τον ήλιο, θα φτάσει ως τα φεγγάρια για να τον ακουμπήσει. Έτσι κι εγώ θα φτάσω το φεγγάρι με το να σε σκοτώσω.» Η Νέλβια, χαμήλωσε το βλέμμα της καθώς είδε τον Ντίνλιαρ να τρέχει γρήγορα πάνω στον παιδικό του φίλο. Κάθε βήμα στην άκρη της λίμνης, κάθε ανάσα που έπαιρνε ο Ντίνλιαρ, και κάθε φορά που έσφιγγε τα δάχτυλά του στο σπαθί, η καρδιά της νεαρής πριγκίπισσας πόναγε όλο και πιο πολύ, τρομαγμένη έκλεινε όλο και πιο δυνατά τα μάτια της. Με τις μικροκαμωμένες παλάμες των χεριών της κάλυψε τα αυτιά της έτσι ώστε να μην ακούσει αυτό που φοβόταν ότι θα γίνει. Όταν κατάλαβε ότι ο Ντίνλιαρ ήταν λίγα βήματα πριν τον Κέλεβαν, ο οποίος ήταν σε θέση άμυνας, έβγαλε μία κραυγή αγωνίας αλλά και άρνησης. Η κυρά της λίμνης εισάκουσε την κραυγή και ενστερνίστηκε την αγωνία της πριγκίπισσας Νέλβια. Μία μάζα νερού σηκώθηκε ανάμεσα στους δύο παλιούς φίλους. Μέχρι να προλάβει ο Ντίνλιαρ να κάνει ένα ακόμη βήμα, το τοίχος από το νερό ανατινάχθηκε με μία εκτυφλωτική λάμψη ισάξια με αυτή της ανατολής του ηλίου, με μία δύναμη ισάξια των καλύτερων πολεμιστών της Αλκέβεραν. Οι δύο, πλέον, εχθροί με την βοήθεια του πνεύματος της λίμνης βρέθηκαν μερικά μέτρα, γι ακόμη μία φορά, μακριά. Η Νέλβια, μόλις συνειδητοποίησε τι είχε γίνει άφησε ένα δάκρυ να κυλήσει από την εσωτερική κόχη των ματιών της, και όταν αυτά άγγιξαν νωχελικά το έδαφος, τα νερά της λίμνης μέσα σε λίγες στιγμές είχαν ξανά ηρεμίσει. Ως η μόνη που είχε ακόμη τις αισθήσεις της, προσπάθησε να ξυπνήσει τον Κέλεβαν. Ρίχνοντάς του λίγο νερό, εκείνος άνοιξε τα μάτια του και προσπάθησε με την βοήθεια της αδελφής του να περπατήσει μακριά από το συμβάν. « Τίποτα δεν θα γίνει όπως παλιά Κέλεβαν…» ο Ντίνλιαρ, ήταν πεσμένος δίπλα σε έναν βράχο. Ξαπλωμένος πονούσε τρομερά όλο του το σώμα χωρίς να έχει κάποιες εξωτερικές πληγές. Με κλειστά τα μάτια απλά συνέχισε « …ποτέ σε μία κοινωνία δεν θα είναι όλοι ευχαριστημένοι. Έτσι νιώθω κι εγώ, εσύ ήσουν καλομαθημένος πάντα μέσα στα φουστάνια τους, αλλά εγώ ζούσα μέχρι και τα 16 μου σε ένα ψέμα που μου χαρίζατε. Και όλα αυτά γιατί; Για ένα κομμάτι ψωμί, για μερικά κέτζο στερήθηκα την αγκαλιά των γονέων μου. Θα είμαι πάντα εκεί. Να σας πολεμάω.» Ο Κέλεβαν ακούγοντας τα λόγια αυτά, γύρισε το κεφάλι του, η ματιά του γεμάτη με της ραστώνης τα θρύψαλα και τα κομμάτια του πόνου, ξέσπασε με μερικά δάκρυα. Άφησε πίσω τον φίλο του. Στον Κέδρο επάνω ήταν ανεβασμένο ένα μαύρο “γουότστεκ”. Το μηχανικό του μάτι έκανε zoom out από την πλευρά του Κέλεβαν και της αδερφής του και ξεκίνησε να στέλνει τα δεδομένα. Γουότστεκ =Συσκευές/ρομπότ σε σχήμα διάφορων ζώων, έχουν την δυνατότητα παρακολούθησης και αποστολής δεδομένων εικόνας και ήχου. Κέτζο = το βασικό νόμισμα Λίνκι = κρασί με βύνη που κάνει αφρό και έχει γλυκιά γεύση Μίνκερνετ = ύφασμα το οποίο όταν τροφοδοτείται με ενέργεια προφυλάσσει από εξωτερικά χτυπήματα, χρησιμοποιείται από τους στρατιώτες. Σίτζτεκ = Συσκευή αναγνώρησης ταυτότητας προσώπου από το γενετικό υλικό Edited May 2, 2006 by Balidor Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
drowvarius Posted May 2, 2006 Share Posted May 2, 2006 Παιδιά, θέλω μία μικρή παράταση. Δεν είχα χρόνο. Σούβλιζα αρνί βλέπετε. (Ήταν μεγάλο και δεν ψηνότανε γρήγορα). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Balidor Posted May 2, 2006 Share Posted May 2, 2006 Απο μενα κανενα προβλημα.. όσο θες !!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Balidor Posted July 17, 2006 Share Posted July 17, 2006 Είμαι καταδικασμένος να μην κάνω ράιτ όφ... ααααααααααααααααααααααα ααααααααααααααααααααααααα αααααααααααααααααααααααααααα !!!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.