Η Ποιησή μου

[angarato_surion]

Μείνε μακριά.

Μακριά από τους ψεύτες αγγέλους,

και δαίμονες τους.

Αυτοί δεν νοιάζονται για εσε.

Ούτε δεν σε αγαπάν.

 

Απομακρύνσου μακριά,

από τους εκμεταλλευτές σου.

Τους ηγέτες σου.

Στείλε τους μακριά σου,

όσο μπορείς.

Αφάνισε ότι σε κρατά υποταγμένο,

σε αυτούς.

Μείνε μακριά από τους ψεύτες.

Αυτοί παίζουν μαζί σου,

για τον θάνατο σου.

 

Αφάνισε ότι σε κρατά σκλάβο τους.

Στείλε τους στον τάφο τους.

Κάνε το και μείνε ελεύθερος,

κι ήρεμος μακριά από αυτούς.

 

 

19/4/2006 ©Angarato Surion

 

 

 

Τι κι αν

Τον έρωτα ,

κι αν τον κρύβεις.

Το χάδι ,

κι αν δεν το δίνεις.

Την αγάπη μου,

κι αν δεν την θες.

Τι κι αν δε με θες,

ποτέ δεν θα με χάσεις.

Τι κι αν σε θέλω,

εσύ όχι.

Τι κι αν με ξεχνάς,

εγώ δεν σε ξεχνώ.

Κι αν θα σε χάσω,

δεν θα χωρίσουμε.

Το αν σε λατρεύω,

θα το μάθεις.

Κι αν θα σε χάσω,

θα δεν με χάνεις.

©8/3/2006 Angarato Surion

Μην Φοβάσαι τον Θάνατο.

Λατρεμένη μου μαζί για μια ζωή.

Έλα ζωή μου μην φοβάσαι,

να πεθάνεις μαζί μου.

Διότι θα ήμαστε μαζί,

και δεν θα φοβάσαι πια.

 

Σε θέλω πιο πολύ κι απ’ την ζωή μου.

Δεν έχω θλίψη στα μάτια μου,

όσο ήμαστε μαζί.

Για την ζωή που θα χάσω.

 

Εγώ δεν φοβάμαι να πεθάνω μαζί σου.

Διότι θα έχω ότι αγαπώ.

Έλα να γίνομαι ένα για μια,

αιωνιότητα.

Έλα να φύγουμε μαζί.

Από έναν κόσμο που μας μισεί.

 

Δεν θα υπάρχει θλίψη στα μάτια σου,

εκεί που θα πάμε μαζί.

Γιατί θα είμαστε μαζί για μια ζωή.

Για την ζωή που θα χάσεις ,

για να ήμαστε μαζί.

 

22/12/2005 Angarato Surion(Πάρις Κουτσιούκης)

 

 

Ασημένια Ξωτικά Φρουροί

Είδαμε την πρώτη αυγή.

Ερωτευθήκαμε όσο κανείς.

Μάθαμε τον πόνο νωρίς.

Όμορφοι και γενναίοι.

Έξυπνοι κι αθώοι, είμαστε.

Γενναίοι Ασημένιοι Φύλακες, είμαστε.

Εραστές της ομορφιάς.

Γευτήκαμε το δηλητήριο,

της προδοσίας.

Ζήσαμε στον παράδεισο,

για να τον χάσουμε οριστικά.

Βρισκόμαστε εδώ,

μνημεία αναμνήσεων.

Σύντομα ο παράδεισος μας ,

θα είναι δικός μας ξανά.

ΑΑ! Εμείς γιοι των αστεριών,

και του ερωτά.

30/11/2005 Πάρις Κουτσιούκης.

Edited April 24, 2006 by angarato_surion

[angarato_surion]

<h1 style="text-align: center;" align="center">Πεθαμένη Ψυχή</h1>

Μπορείς να δεις τον τάφο μου.

εκεί είναι η ψυχή μου.

Μια ψυχή ελεύθερη από την ζωή.

Ψυχή κοιμισμένη τώρα πια.

Νεκρή από την μοναξιά.

Νικημένη από το βάρος της ζωής.

{Πεσμένο το δάκρυ της καρδιάς μου,

και θυσία το δάκρυ της (ψυχής μου).

Για εσέ αγάπη μου.}

Μπορείς να την δεις.

Να της δώσεις λίγη ευτυχία.

Την έχω χάσει μαζί με έσε.

Που σε αγάπησε σαν θέα.

Πέθανε από την απώλεια σου.

Μακριά από την αγκαλιά σου.

 

Μπορείς να δεις τον τάφο μου.

Με την κουρασμένη μου ψυχή.

Τώρα λάμπει, ξεκουράζεται.

Ξεχνά το πόνο μιας ζωής.

©24/4/2006 Angarato Surion

.

 

 

Παιδια σε αυτο δεν ξερω αν πρεπει να αφεραισω το τμημα που ειναι αναμεσα στις { } ή να το αφήσω.

[angarato_surion]

τα ανυπαρκτα σχολια είναι καλό ή κακό;

[Nihilio]

Όχι απαραίτητα, μερικές φορές αργούν να γίνουν (εγώ πχ δεν τα έχω διαβάσει ακόμα, όταν το κάνω θα γράψω σχετικά)

[angarato_surion]

Α! εντάξει λοιπόν απλώς τρόμαξα μια και οι ιστορίες μου βγαίνουν <<ελατωμτικες>> !!

[Nihilio]

Μείνε μακρυα:

Συμπαθητικό, αν και έχει μικροπροβλήματα. Επαναλαμβάνεις λίγο περισσότερο από όσο θα έπρεπε την λέξη "μακριά", ενώ οι στίχοι

Ούτε δεν σε αγαπάν.

Απομακρύνσου μακριά,

είναι προβληματικοί. Ο πρώτος έχει δύο αρνήσεις (= μια κατάφαση ) και μπορούν να γίνουν ένα ωραιότατο "μηδέ".

 

Τι κι αν:

Δε θα σου πω ότι είναι κοινότυπο, νομίζω το έχεις καταλάβει κι εσύ. Είναι συμπαθητικό στιχάκι κι αυτό, θα γινόταν άνετα μια μπαλάντα, αλλά θέλει ακόμα πολύ δρόμο για να ξεχωρίσει από τη μάζα των ερωτικών στίχων που κατακλίζει την ποίηση/στιχουργική.

 

Μην Φοβάσαι τον Θάνατο:

Εδώ έχεις πάρει μια στροφή, την μεταλλάσεις και την κλωνοποιείς ασύστολα για να βγάλεις ένα ποιήμα. Είναι λίγο βεβιασμένο, το ίδιο νόημα θα έβγαινε πολύ καλύτερα σε ένα τετράστιχο.

 

Ασημένια Ξωτικά Φρουροί:

Εδώ κάτι κάνεις. Πιάνεις αρκετά καλά το θέμα και το αναπτύσεις επιτυχώς. Με 2-3 φτιασιματάκια:

Γενναίοι Ασημένιοι Φύλακες, είμαστε. (το είμαστε όχι απλά περισσεύει αλλά καταστρέφει τον στίχο)

Σύντομα ο παράδεισος μας ,

θα είναι δικός μας ξανά. (δύο φορές το 'μας' ακούγεται άσχημα. Επίσης ο δεύτερος στίχος μπορεί να γίνει "θα είναι ξανά δικός μας" για να ακούγεται, κατά τη γνώμη μου, καλύτερα)

αυτό εδώ θα γίνει ένα αξιοπρεπές ποιήμα.

 

Πεθαμένη Ψυχή:

ΜΗΝ διανοηθείς να βγάλεις το κομμάτι ανάμεσα στις αγκύλες, είναι το καλύτερο ίσως σημείο του ποιήματος. Το υπόλοιπο είναι λίγο προβληματικό, μιας και του λείπει η φαντασία.

 

Γενικά τώρα συνέχισε να γράφεις. Προσπάθησε να βάλεις στα ποιήματά σου κάτι που θα τα κάνει να ξεχωρίσει, διάβασε ποιήση, γράψε ποιήση και όπου σε βγάλει.

[Nienna]

Καλύτερα να τα ποστάρεις ένα ένα. Έτσι υπερφορτώνεις τον αναγνώστη, μπορεί να μην έχει όρεξη να τα διαβάσει όλα μαζί, και ακόμα περισσότερο, να τα σχολιάσει όλα μαζί.

 

Τα διάβασα όλα, μου άφησαν μια αφελή, απλοϊκή γεύση στο στόμα. Πολλές επαναλήψεις 'βαρειών' λέξεων, χιλιοειπωμένα πράγματα [αυτό δεν μας πειράζει, όλοι άνθρωποι είμαστε, δεν περιμένουμε να μας πεις κάτι εξωγήινο], διατυπωμένα με χιλιοχρησιμοποιημένους τρόπους/εικόνες [αυτό εδώ μας πειράζει, το κλειδί είναι να λες τα πράγματα με τον δικό σου, μοναδικό τρόπο, να βρίσκεις μια δική σου 'μαγική' συνταγη].

 

Επίσης, έχεις και απρόσεχτα λαθάκια, π.χ. στον τελευταίο στίχο του δεύτερου ποιήματος λες "θα δε με χάνεις". Πάντως, το χειρότερο πράγμα είναι οι επαναλήψεις όλων αυτών των κλισέ-λέξεων με κλισέ τρόπο. Σκέψου τις ταινίες τρόμου... Αν κάποιος φωνάζει συνέχεια "Μαμά μου, ένας μπαμπούλας, ένα μπαμπούλας!", και αν η κάμερα κάνει κοντινά στη φάτσα του μπαμπούλα, θα τρομάξει κανείς; Βασικά, όχι. Σε τέτοιες ταινίες γελάνε, δεν τρομάζουν. Για να έχει αντίκτυπο αυτό που κάνεις στον αναγνώστη, πρέπει να τον βοηθάς να ταυτιστεί, πρέπει να εμπλέκεσαι μαζί του. Αν θέλεις να νοιώσουν ό,τι νοιώθεις, βρες έναν άλλο τρόπο, δεν θα γίνει επαναλαμβάνοντας διαρκώς λέξεις όπως 'θάνατος', 'έρωτας', 'τάφος', 'πόνος'.

 

Θέλεις δουλειά, αλλά μιας και φαίνεται να το πονάς το θέμα, συνέχισε να γράφεις, πάλεψέ το, και ψάξε για εκείνον τον τρόπο που είναι πραγματικά προσωπικός, δικός σου. Μην περνάς τα όσα νοιώθεις μέσα από φίλτρα, μην ανησυχείς για το αν θα σε καταλάβουν, βγαλ' τα από μέσα σου ατόφια. Δεν έχω τίποτε άλλο να σου πω, αυτή είναι η μία και μόνη συμβουλή που έχω να δώσω σε όποιον ενδιαφέρεται να γράψει ποίηση. Μη φοβάσαι τα πράγματα που βγαίνουν από μέσα σου, δώσε τα στον κόσμο απείραχτα, ωμά, όπως είναι. Μη φοβάσαι τη φόρτιση, και αποτίναξε τα φίλτρα που σου έχουν γίνει συνήθεια. Οι άνθρωποι καταλαβαίνουν τους ανθρώπους...

 

Υ.Γ. Ελπίζω να κατάλαβες ότι δεν τα λέω όλα αυτά για να σε κατακρίνω, ή κάτι τέτοιο. Λέω τη γνώμη μου, και μετά κάποιες συμβουλές που πιστεύω ότι μπορεί να σου φανούν χρήσιμες. Σε παρακαλώ, μην το εκλάβεις ως επίθεση, γιατί δεν είναι.

Edited April 29, 2006 by Nienna

[angarato_surion]

τι ποιηαση να διαβασω δεν ξερω κανεναν ποιητη δεν ξερω καν τι ειδος ποιησης με αρεσει

 

Το στοιχακι που ειναι σε {} αν το αλλαξω σε

Θυσιασμένο το δάκρυ της καρδιάς της.

Το αίμα της.

Για εσέ αγάπη μου.

 

 

 

θα ειναι καλο ή χαλια;

 

θελω ενα μπουκαλι κονιακ!!!

[Nihilio]

Προσωπικά νομίζω ότι το φορτώνεις λίγο παραπάνω από όσο πρέπει.

[angarato_surion]

ποιοι ειναι κλισε τροποι και τι σημαινει κλισε;

[angarato_surion]

<h1 style="text-align: center;" align="center">Πεθαμένη Ψυχή(Έκδοση 2)</h1>

Μπορείς να δεις τον τάφο μου.

εκεί είναι η ψυχή μου.

Ελεύθερη από την ζωή.

Κοιμισμένη τώρα πια.

Μεσα στην μοναξιά.

Νικημένη απ’ της ζωής.

{Πεσμένο το δάκρυ της καρδιάς μου,

και θυσία το δάκρυ της (ψυχής μου).

Για εσέ αγάπη μου.}

Μπορείς να την δεις.

Να την αγγίξεις.

Νιώθεις πως αιμορραγεί.

Σε αγάπησε σαν θέα.

Έπεσε στην λήθη εκ της απωλείας σου.

Μακριά από την αγκαλιά σου.

 

Μπορείς να δεις τον τάφο μου.

Με την κουρασμένη μου ψυχή.

Τώρα λάμπει, ξεκουράζεται.

Ξεχνά το πόνο μιας ζωής.

©24/4/2006 Angarato Surion

.για αυτη την εκδοση τη λετε;

 

 

[Nienor]

τι ποιηαση να διαβασω δεν ξερω κανεναν ποιητη δεν ξερω καν τι ειδος ποιησης με αρεσει

 

Δοκίμασε Καρυωτάκη, από το λίγο που διάβασα υποθέτω θα τον λατρέψεις εξαρχής. Έπειτα θα μπορούσες να διαβάσεις Ρίτσο ίσως και λίγο Βάρναλη. Σου λέω τους "μαύρους" γιατί βλέπω πως μάλλον αυτό σε τραβάει διαφορετικά πρέπει να έχεις διαβάσει αρκετά πράγματα για να βρεις τι είναι αυτό που σ'αρέσει. Επίσης, στην δευτέρα και τρίτη λυκείου έχετε κάτι υπέροχα βιβλία λογοτεχνίας. Αν δεν είσαι σε μια από αυτές τις δύο τάξεις πάρε ένα από αυτά τα βιβλία και διάβασε τα κομμάτια που είναι εκτός ύλης, θα ανακαλύψεις πως κάνουν κι άλλη δουλειά εκτός από το να σου σπάνε τα νεύρα στις οχτό το πρωί.

 

Πάρε κι ένα παράδειγμα για να καταλάβεις τι περίπου σου λέει η Νιέννα:

 

"Λεύκες, γίγαντες καρφωτοί

στα πλάγια του δρόμου,

δέντρα μου, εστέρξατε ο βοριάς

τα φύλλα σας να πάρει.

Σκιές εμείνατε σκιών

που ρέουν στο μέτωπό μου,

καθώς πηγαίνω χάμου εγώ

κι απάνω το φεγγάρι."

Κ. Καρυωτάκης από τη Σκιά των Ωρών

 

Κοίτα το καλά, δες τι κάνει, βρες την εικόνα του και μετά ψάξε για τη δική σου. Επίσης, δες τι νόημα παίρνεις. Αναφέρει έστω και μια φορά τη λέξη "θάνατος"?

 

Καλή συνέχεια.

[angarato_surion]

σε ποια ποιητικη συλογη ειναι ή γενικως πως το λενε το βιβλιο στο οποιο βρησκετε;

γιατι τα βιβλια λογοτεχνιας λυκειου και γυμανσιου δεν ξερω τι απεγιναν μετα το τελειωμα του λυκειου μια και δεν περασα φυλολογικο αλλα μαθηματικο (μην σου πω το μαθημα δεν θυμαμαι πως το ελεγαν με ειχε κανει να συχαθω την λογοτεχνια και για να μεινω ξυπνιος ειχα γραψει μια δικια μου ιστορια, δεν την εχω μεταφερει ποτε σε Η.Υ )

[RaspK]

Θα συμφωνήσω με τη Νιέννα και τη Νίενορ.

 

Μια μικρή συμβουλή στα περί μορφοποίησης: άλλαζε μια φορά γραμμή ανά στίχο και δύο ανά στροφή, γιατί αλλιώς κουράζει. Επίσης, πρόσεξε τους πλεονασμούς και τους ιδιωματισμούς, επειδή μπορεί να ξενίσουν κάπως τον αναγνώστη.

 

Καλή συνέχεια! ;)

Edited April 30, 2006 by RaspK FOG

[Nienna]

'Κλισέ' σημαίνει συνηθισμένος, τετριμμένος, στερεοτυπικός. Για να χρησιμοποιείς στερεότυπα με επιτυχία, πρέπει πρώτα να ξεπεράσεις το στάδιο του να τα χρησιμοποιείς από ανάγκη.

[angarato_surion]

η προτασεις απεχουν 2 γραμμες επειδη τα εκανα copy paste απο το word στο στο οποιο ηταν μια χαρα

[angarato_surion]

<h3 style="margin-left: 0pt; text-align: center; text-indent: 0pt;" align="center">Άνθος της Αυγής. </h3>

Το φως του φεγγαριού φεγγοβολή στα μπλε μάτια της.

Όπου αυτή πατάει λουλούδια βγάζει (όλη) η γη.

Ο αέρας παίζει με τα μαύρα της μαλλιά χορεύοντας.

Τα αστέρια είναι σκοτεινά μπρος το φως των ματιών της.

Τα μαύρα μαλλιά της πέφτουν αγκαλιάζοντας το λυγερό κορμί της.

Ο αέρας ταξιδεύει δίπλα της χαϊδεύοντας τα απαλά μαγούλα της.

Τα γάργαρα νερά ενός ποταμού κυλά στα μάτια της.

Το φεγγαρόφωτο φωτίζει τα μαύρα της μαλλιά , και το λευκό της φόρεμα.

Τα λουλούδια ακολουθούν τα βήμα της στα δάση.

Το άρωμα των λουλουδιών είναι ένα τίποτα μπρος στο άρωμα της.

Τα μαραμένα άνθη , ανθίζουν στο άγγιγμα των χεριών της.

Δίχως κακία ή δόλο είναι ο λογισμός και η καρδιά της.

Ένας κήπος από άνθη είναι η καρδιά της.

Ο ήλιος χαϊδεύει τα ρόδινα χείλη της καθώς ξαπλώνει το κορμί της στην,

σκιά των μεγαλόπρεπων δέντρων.

Η φωνή της ένα τραγούδι που πλανιέται στον ουρανό.

Καλπάζει με γενναιότητα και χάρη στην μάχη.

 

 

Αυτο καλο είναι το ειχα γραψει για εναν απο τους χαρακτήρες μου /

 

 

Τωρα παρτε και ενα αγγλικο για τον χαρακτηρα (angarato surion)

THe Death of The Guaridan of THe Spirits

Can you see my tears?

Can you see my pain in my heart?

Can you see the death of the world?

No leafs, no flowers exist any more.

Can see the teardrop’s of the sky to fall,

From sky’s waterfalls.

 

Wake me up from this nightmare.

Take my hand again and take me in your arms.

Can you feel, death had come in everything?

Because Guardian of The Spirits is away.

My spirit can’t breath alive.

Wake me up from this nightmare.

No flowers smell in gardens.

 

Wake me up from this nightmare.

The Guardian of the Spirits fall in battle,

and this makes me sad.

Guardians of The Sprits come back.

Save us from our doom again.

The land is frozen, everywhere exist death.

No life anymore.

 

When darkness fall look the moon and the stars.

There you will find power to fight and hope to live.

Come Guardian of The Spirits and save this world.

Come Guardian and wake me up from this nightmare.

Come Guardian and give to everything life.

 

©2003 Angarato Surion

 

Για μενα αυτο μου φεναιται οτι ειναι το καλυτερο αγγλικο ποιημα που εχω γραψει ποτε (ή ετσι νομιζω μια και δεν τα θυμαμαι) το ειχα γραψει οταν επαιζα rpg σε φορουμ με κοσμο την μεση γη

[Nienor]

σε ποια ποιητικη συλογη ειναι ή γενικως πως το λενε το βιβλιο στο οποιο βρησκετε;

γιατι τα βιβλια λογοτεχνιας λυκειου και γυμανσιου δεν ξερω τι απεγιναν μετα το τελειωμα του λυκειου μια και δεν περασα φυλολογικο αλλα μαθηματικο (μην σου πω το μαθημα δεν θυμαμαι πως το ελεγαν με ειχε κανει να συχαθω την λογοτεχνια και για να μεινω ξυπνιος ειχα γραψει μια δικια μου ιστορια, δεν την εχω μεταφερει ποτε σε Η.Υ )

 

Εγώ το έχω στα Άπαντα, από τις εκδόσεις Νεφέλη το οποίο έχει τίτλο: "Τα ποιήματα (1913 - 1928)" Τη συλλογή που είναι μέσα το συγκεκριμένο -όπως σου είπα και πάνω- τη λένε Σκιά των ωρών, δεν την έχω μεμονωμένη για να σου πω εκδόσεις και τα τοιάυτα, όμως γενικά ψάχνεις ως εξής: πας σε ένα μεγάλο βιβλιοπωλείο νωρίς (βασικό) για να έχεις ώρα, φροντίζεις να έχεις πάνω σου τουλάχιστον ένα εικοσάρικο, διαβάζεις κομματάκια από μικρά βιβλία αρχικά, βλέπεις ποια σου πάνε και αγοράζεις όσα μπορείς για αρχή.

 

Άνθος της Αυγής: Πρόσεχε τις επαναλήψεις. Είναι τόσο πολλές που χάνω το νόημα κάθε δύο γραμμές.

[angarato_surion]

<h3 style="margin-left: 0pt; text-align: center; text-indent: 0pt;" align="center">Άνθος της Αυγής(Έκδοση 2). </h3>

Το φως του φεγγαριού φεγγοβολή στα μπλε μάτια της.

Όπου αυτή πατάει λουλούδια βγάζει (όλη) η γη.

Ο αέρας παίζει με τα μαύρα της μαλλιά χορεύοντας.

Τα αστέρια είναι σκοτεινά μπρος το φως των ματιών της.

Τα μαύρα μαλλιά της πέφτουν αγκαλιάζοντας το λυγερό κορμί .

Ο αέρας ταξιδεύει δίπλα της χαϊδεύοντας τα απαλά μαγούλα .

Τα γάργαρα νερά ενός ποταμού κυλά στα μάτια .

Το φεγγαρόφωτο φωτίζει τα μαύρα μαλλιά , και το λευκό της φόρεμα.

Τα λουλούδια ακολουθούν το βήμα της στα δάση.

Το άρωμα των λουλουδιών είναι ένα τίποτα μπρος στο άρωμα της.

Τα μαραμένα άνθη , ανθίζουν στο άγγιγμα των χεριών .

Δίχως κακία ή δόλο είναι ο λογισμός και η καρδιά .

Ένας κήπος από άνθη είναι η καρδιά της.

Ο ήλιος χαϊδεύει τα ρόδινα χείλη της καθώς ξαπλώνει το κορμί στην,

σκιά των μεγαλόπρεπων δέντρων.

Η φωνή της ένα τραγούδι που πλανιέται στον ουρανό.

Καλπάζει με γενναιότητα και χάρη στην μάχη.

©18/2/2004 Angarato Surion

 

 

Τώρα είναι καλύτερα;

[angarato_surion]

<h1 style="text-align: center;" align="center">Δυο μέρες μονό.</h1>

Δυο μέρες μονό.

Να πεθαίνω στην αγκαλιά σου.

Ουρλιάζουν λύκοι στους κάμπους.

 

Δυο λεπτά να λάμψουν τα άστρα.

Να αναπνέω το άρωμα απ’ το δάκρυ σου.

Ώσπου να χάσω την αναπνοή μου.

 

Δυο λεπτά να γεμίσει η πανσέληνος.

Λίγες ώρες το πνεύμα να ελευθερωθεί.

Λίγα λεπτά.

Να φύγει από την γή.

 

Αίμα μου να πλημμυρίσει την γή.

Βροχή δακρύων να πλυθεί.

Χώμα να εξαφανιστεί.

©3/5/2006 Angarato Surion(Warewolf)

 

 

 

[Nihilio]

angarato, καλύτερα από εδώ και πέρα να κάνεις ένα topic ανα ποιήμα. Έχουν μαζευτεί πολλά στο topic αυτό και δυσκολεύεται η ανάγνωση.

[Nienna]

Ναι, σου το είχα πει και πριν. Να ποστάρεις με μέτρο, και να κάνεις ένα topic ανά ποίημα, έχει δίκιο ο Nihilio.

Edited May 3, 2006 by Nienna