tsathoggua Posted November 4, 2012 Share Posted November 4, 2012 Θα συνεχίσω με τον "Ενταφιασμό" και θα ήθελα να ρωτήσω: Το "Τένγκου" είναι καλό βιβλίο; Αξίζει να το αγοράσω για την βιβλιοθήκη μου; To Tengu εμένα μου άρεσε. Μέχρι και το τέλος του το θεωρώ αξιοπρεπές. Πάντως περιμένε να διαβάσεις και καμία άλλη γνώμη, τσέκαρε και κανένα review στο amazon και αποφάσισε. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
WolfBack Posted November 4, 2012 Share Posted November 4, 2012 Σ'ευχαριστώ Γιώργο για την απάντηση σου. Έχω ακόμη μερικά βιβλία του Masterton να διαβάσω ακόμη πριν φτάσω και στο Τένγκου. Και σίγουρα θα μπει κι αυτό στην λίστα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oceanborn Posted November 11, 2012 Share Posted November 11, 2012 Διαβασα και το Δαιμονικό Πορτραίτο: Πρόκειται για μια ευχάριστη έκπληξη, καθώς είναι πολύ πάνω από τον μέσο όρο του συγγραφέα σε σύλληψη και διαπραγμάτευση. Είναι δηλαδή από τα πολύ καλά του έργα κατ' εμέ. Η ιδέα στην οποία βασίζεται (ένα πορτραίτο που γερνάει έτσι ώστε να μείνει νέος ο εικονιζόμενος) είναι δάνειο από το "Ντόριαν Γκρέυ" όμως και ο ίδιος ο συγγραφέας δηλώνει ότι πρόκειται για αναφορά σε εκείνη την ιστορία. Και βέβαια υπάρχει αφθονος τρόμος, πολλά σκουλήκια, θυματα που γδέρνονται ζωντανά και άλλα τέτοια ωραία που απαιτούν γερό στομάχι. Το τέλος αυτή τη φορά μου φάνηκε επαρκές. Νομίζω ότι όσοι θέλουν να επιλέξουν μόνο τα πολύ καλά έργα του Μάστερτον, πρέπει να το τιμήσουν κι αυτό. Συνεχίζω με τον "Απόγονο" Επιβάλλεται να το διαβάσω... Ty alien. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted November 13, 2012 Share Posted November 13, 2012 (edited) Τέλος και το Μανιτού: Ενταφιασμός. Σίγουρα πρόκειται για την ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ιστορία τρόμου που έχω διαβάσει ποτέ. Και όπως ίσως έχετε καταλάβει είμαι εκ φύσεως καλοπροεραιτος στη λογοτεχνία και εντοπίζω αρετές ακόμη κι εκεί που δεν υπάρχουν. Αυτό όμως δεν παλεύονταν καθώς καταδεικνύει όλες τις παθογένιες που εντοπίζονται στις ιστορίες του συγγραφέα, αλλά που τουλάχιστον κουκουλώνονται συνήθως με μαεστρία. Εδώ δεν συνέβη κάτι τέτοιο. Πρώτα απ' όλα ο Μάστερτον δεν το έχει καθόλου με τις μεγαλειώδεις ή μεγάλης κλίμακας σκηνές, όπως δράση, μάχες και καταστροφές. Αυτό το πρόβλημα ήταν εμφανές και στο δεύτερο μανιτού. Εδώ όμως οι καταστροφές μεγάλης κλίμακας είναι το κατεξοχήν ζητούμενο της ιστορίας και η τσαπατσούλικη, σχεδόν βιαστική ή αφελής απόδοσή τους είναι εμφανής. Σαν να μην έφταναν αυτά, τα κεφάλαια των καταστροφών τοποθετούνται έπειτα από κάθε δύο κεφάλαια της κανονικής πλοκής και μοιαζουν υπερβολικά ξεκομένα και ασύνδετα (ειδικά στο πρώτο μισό). Η κανονική πλοκή εντομεταξύ, δεν λέει τίποτα από μόνη της. Μοιάζει να μην έχει κατεύθυνση και είναι γεμάτη από ξεκομένο τσαπατσούλικο gore μόνο και μόνο για να δικαιολογήσει το είδος. Το όλο σύνολο μοιάζει με συνοθήλευμα ασύνδετων εικόνων και σκηνών και αποπνέει αφέλεια και παιδικότητα. Αν αναλογιστεί κανείς το βιαστικό τέλος που συνήθως έχουν οι ιστορίες του συγγραφέα, τότε το Μανιτου: Ενταφιασμός είναι ΟΛΟΚΛΗΡΟ ένα τέτοιο παρατεταμένο τέλος. Και τώρα πώς θα συνεχίσω να διαβάζω τις ιστορίες του συγγραφέα μετά από ένα τόσο κακό βιβλίο; Θα προσπαθήσω να βρω κουράγιο και να συνεχίσω με τον "Καθρεφτη" Edited November 13, 2012 by alien666 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
WolfBack Posted November 14, 2012 Share Posted November 14, 2012 Έχεις απόλυτο δίκιο σε όσα γράφεις, Βασίλη. Ο Ενταφιασμός, παρόλο που δεν είναι κουραστικός, σε ορισμένα σημεία είναι γεμάτο τρύπες... Βέβαια, ο Μάστερτον προσπάθησε σ'αυτό το βιβλίο να διορθώσει μερικές παρατυπίες που είχε κάνει στα δύο πρώτα βιβλία της σειράς του Μανιτού. Προσπάθησε να γίνει λιγάκι πιο προσεκτικός με τις περιγραφές του, μάλλον για να βοηθηθεί και λιγάκι η φαντασία του αναγνώστη, αλλά δεν πρόσεξε την πλοκή όσο θα έπρεπε. Βρίσκομαι στα μισά του βιβλίου και δεν γνωρίζω το πως θα εξελιχθεί η όλη ιστορία, αλλα μέχρι στιγμής βλέπω αυτές τις εξάρσεις που αναγράφεις να λαμβάνουν μέρος σαν την συχνότητα των παλμών: Ηρεμία - Ένταση - Ηρεμία - Ένταση κ.ο.κ. Προσπαθεί να περιγράψει κάτι, ενώ θα σε πετάξει αιφνίδια στο αμέσως επόμενο... Εδώ φαίνεται το πως, αφήνοντας το κλειστοφοβικό περιβάλλον, προσπάθησε να καταπιαστεί με ένα επικό βιβλίο, αλλά δεν κατάφερε να πιάσει τον μέσο όρο της περιγραφής κάποιον άλλων συγγραφέων που έχουν ήδη καταπιαστεί και τους έχουμε μάθει απ'αυτού του είδους τις νουβέλες (Stephen King). Αν έδινε λιγάκι περισσότερο προσοχή θα μπορούσε να γίνει καλύτερο. Δεν γνωρίζω αν τελικά άξιζε το επιχείρημα να φτάσει τις 500+ σελίδες... Παρόλ'αυτά, δεν νιώθω να βαριέμαι ώστε να το παρατήσω. Ξέρω πως θα συνεχίσω να το διαβάζω και να "βλέπω" τις εξελίξεις, ακόμη και αν δεν νιώθω την ίδια αγωνία για το τέλος του... 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted November 22, 2012 Share Posted November 22, 2012 Καθρέφτης: Ωραίο το θέμα και η σύλληψη, το χιούμορ είναι από τα δυνατά στοιχεία του συγγραφέα (όπως και στο μανιτού) και οι αναφορές στα παραμυθια της Αλίκης ήταν περυχημένες. Από κει και πέρα τα 2/3 του βιβλίου ήταν άψογα και το υπόλοιπο (προς το τέλος) κατέφυγε στις πατροπαράδοτες εύκολες λύσεις τύπου Μάστερτον, που αγγίζουν την αφέλεια. Και κλείνει με το κλασικό τηλεγραφικό τέλος που μέσα σε 3 σελίδες γίνονται όσα θα έπρεπε να γίνονται σε τουλάχιστον 15. Δεν μπορώ να πω ότι το μετάνιωσα, διότι τα πρώτα 2/3 της ιστορίας ήταν απολαυστικά. Όμως έρχεται το υπόλοιπο που το ρίχνει αισθητά και χάνει την δημιουργική αξία που έχτιζε ως εκεί. Θα συνεχίσω με τη συλλογή διηγημάτων "Σκοτεινό φάσμα" (manitou man) 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted November 26, 2012 Share Posted November 26, 2012 (edited) Σκοτεινό φάσμα (Manitou man): Μια συλλογή από 8 διηγήματα, εκ των οποίων το πρώτο είναι η συνέχεια από το τρίτο μέρος του Μανιτού. Αυτό μου φαίνεται κάπως αντιεμπορικό (δηλαδή αν κάποιος δεν έχει διαβάσει τα τρία μανιτού, δεν πρόκειται να καταλάβει τίποτα) όμως επανέφερε το ενδιαφέρον μου για την εν λόγω σειρά. Ακολουθούν ιστορίες τρόμου (όρμα Τζακ), σκοτεινής φαντασίας (στη χώρα των ξωτικών, ουράνιος επισκέπτης), διαστροφής (ηρωίδα, το μυστικό Σι-ταν), σεξ χωρίς διαστροφή (Αναίς) και κλείνει με το "καρμανιολα" που υπενίσσεται ότι έχει για πρωταγωνιστή τον δράκουλα. Είχαν ενδιαφέρον όλα τους, όμως νιώθω όλο και πιο παρείσακτος στον μη-ατμοσφαιρικό τρόμο που διαφοροποιείται κατά πολύ από το γοτθικό ύφος των κλασσικών συγγραφέων του είδους. Εδώ για παράδειγμα η διαστροφή είναι τόσο ωμή που ξεφέυγει από το ζητούμενο. Αναιρεί το είδος και αποτελεί είδος από μόνη της και δεν μου αρεσει αυτό. Επίσης το σεξ (φυσιολογικό ή μη) παραείναι πολύ για συλλογή σκοτεινών ιστοριών. Αυτά για το συγκεκριμένο πόνημα και στο σημείο αυτό σκοπεύω να κάνω μια διακοπή από το οδοιπορικό μου στο Μάστερτον και να διαβάσω τις ιστορίες που γράφει ο λαός του sff.gr στη βιβλιοθήκη. Τις τρόμου εννοώ. Οταν ξαναπιάσω τον συγγεκριμένο συγγραφέα, θα συνεχίσω με το "αυτοί που ποτέ δεν κοιμούνται". Edited November 26, 2012 by alien666 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Adicto Posted November 26, 2012 Share Posted November 26, 2012 Την συγκεκριμένη συλλογή την είχα βρει πολύ αδύναμη, θυμάμαι ότι την τέλειωσα διαβάζοντας την ψυχαναγκαστικά από ένα σημείο και έπειτα (πράγμα περίεργο για Μαστερτονια) 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
WolfBack Posted December 9, 2012 Share Posted December 9, 2012 Για τον "Ενταφιασμό" δεν έχω να προσθέσω ή να αφαιρέσω κάτι απ'όσα έχει αναφέρει ο φίλος alien666. Σε γενικές γραμμές το όλο βιβλίο μπορεί να χαρακτηριστεί αδύναμο, απότομο σε μερικές στιγμές και δίχως κάποια ουσιαστική ατμόσφαιρα που θα μπορούσε να σε βάλει στο πνεύμα, ειδικά όταν έχεις να παραδώσεις ένα έργο καταστροφής και απόλυτου αφανισμού... Δεν μπορώ να πω ότι δεν ήταν ενδιαφέρον, και δεν του έλειπαν μερικές δυνατές στιγμές με σωστές δόσεις τρόμου και φαντασίας, αλλά θα μπορούσαν να δεθούν καλύτερα με εκείνες τις φαινομενικά ήρεμες σκηνές που ακολουθούσαν την πορεία της υπόθεσης. Μπορεί να είχε περισσότερες περιγραφές απ'όσες μπορούσε να αποδώσει ο Μ. στο Μανιτού, αλλά δεν κατάφερε να κρατήσει την ίδια ατμόσφαιρα με το πρώτο βιβλίο της σειράς. Όσο για το τέλος, για μια ακόμη φορά, ήταν του τύπου: "Αυτό έγινε, αυτό ήταν, καληνύχτα τώρα!" Δύο σελίδες περισσότερες μπορεί να ήταν αρκετές για να κρατήσουν την αγωνία λιγάκι περισσότερο. Γι'αυτόν τον λόγο χάρηκα το υπόλοιπο βιβλίο και τις σκηνές τρόμου... αλλά μέχρι εκεί. Γενικώς θα έπρεπε να παίξει καλύτερα με τις περιγραφές. Θα ήταν δύσκολο σε κάποιους που δεν έχουν καμία επαφή με αυτό το είδους των βιβλίων (φαντασίας / μαγείας / τρόμου) να φτιάξουν την εικόνα που ήθελε να περάσει ο Μ. στους αναγνώστες του. Θα προτιμούσα πράγματα που διαλύονται και αφήνουν κομμάτια πίσω τους, και όχι εκείνα που διαλύονται και εξαφανίζονται ως δια μαγείας... (όσοι το διάβασαν θα κατάλαβαν τι εννοώ...) Θα κάνω κι εγώ ένα διάλειμμα απ'τον Μάστερτον για να πιάσω τον παλιό συμμαθητή μου, τον Αβραάμ Κάουα. Έπειτα απ'αυτόν, ίσως να τον συνεχίσω, αυτή την φορά με τον "Άρχοντα". Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted December 11, 2012 Share Posted December 11, 2012 (edited) Αυτοί που ποτέ δεν κοιμούνται: Αυτό είναι πολύ καλό! Χτίζει επιτυχώς ένα κλίμα τρόμου (τέτοιου τυπου που δεν ξέρεις τι να περιμένεις) και ενώ μαθημένος από τα προηγούμενα έργα του συγγραφέα "κράτησα μικρό καλάθι" σχετικά με το πώς θα εξελιχθεί, μπορώ να πω ότι οι εξηγήσεις ήταν σχεδόν εξίσου μεγαλιώδεις με τις προσδοκίες που καλλιεργούσε. Σχεδόν όμως! (και με βάση αυτά που έχω δει από αυτόν). Διότι η αχίλειος πτέρνα του μάστερτον που είναι ικανη να χαλάσει την ατμόσφαιρα που καλλιεργεί, είναι το στοιχείο του fantasy. Οταν αυτό εισχωρεί, ξαφνικά όλα γίνονται παραμυθένια και χάνεται όλη η σκοτεινή ατμόσφαιρα που δημιουργείται. Εδώ, όπως είπα δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, γι αυτό και θεωρώ ότι πρόκειται για ένα από τα καλά του έργα. Επίσης το τέλος δομείται πολύ καλά και επαρκώς (κάτι που επίσης δεν συμβαίνει συχνά) εκτός από τον επίλογο που είναι αυτό που είπε παραπάνω ο Wolfback. Στο σημείο αυτό, διαπιστώνω ότι τα γούστα μου είναι ταυτόσημα με αυτά του αναγνωστικού κοινού, διότι βλέπω ότι τα δημοφιλή έργα του Μάστερτον (ο άρχοντας του ψεύδους, ο παρίας, οικογενειακό πορτραίτο, αυτοί που ποτέ δεν κοιμούνται και το πρώτο μανιτού) είναι ΟΝΤΩΣ τα καλύτερά του και όλα τα άλλα κατώτερα (περισσότερο ή λιγότερο). Μέχρι στιγμής, από τα λιγότερο γνωστά του, μόνο η σφίγγα διαφοροποιήθηκε στη συνειδησή μου ως πολύ καλό. Χωρίς βέβαια αυτό να σημαινει οτι τα λιγότερο γνωστά του δεν έχουν αρετές. απλώς θα προτιμούσα στη θέση αυτών, να μεταφράζονταν και εκδίδονταν έργα άλλων συγγραφέων, άγνωστων στο ελληνικό κοινό. Εχουν μείνει άλλα 4 βιβλία του Μάστερτον στη βιβλιοθήκη μου ώστε να ολοκηρωθεί αυτό το οδοιπορικο που ξεκίνησα με το έργο του. Συνεχίζω με ένα λιγότερο δημοφιλες του: Την τρομερή ομορφιά!!! Edited December 11, 2012 by alien666 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted December 12, 2012 Share Posted December 12, 2012 Χωρίς βέβαια αυτό να σημαινει οτι τα λιγότερο γνωστά του δεν έχουν αρετές. απλώς θα προτιμούσα στη θέση αυτών, να μεταφράζονταν και εκδίδονταν έργα άλλων συγγραφέων, άγνωστων στο ελληνικό κοινό. Όπως θα σου πουν και άτομα που συνεργάζονται με τους εκδόσεις του Μάστερτον, με τα λιγότερο καλά βιβλία του έβγαινε η "χασούρα" από τα διάφορα διαμάντια αγνώστων που βγάζουν/έβγαζαν κατά καιρούς. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Count Baltar Posted December 12, 2012 Share Posted December 12, 2012 Χωρίς βέβαια αυτό να σημαινει οτι τα λιγότερο γνωστά του δεν έχουν αρετές. απλώς θα προτιμούσα στη θέση αυτών, να μεταφράζονταν και εκδίδονταν έργα άλλων συγγραφέων, άγνωστων στο ελληνικό κοινό. Όπως θα σου πουν και άτομα που συνεργάζονται με τους εκδόσεις του Μάστερτον, με τα λιγότερο καλά βιβλία του έβγαινε η "χασούρα" από τα διάφορα διαμάντια αγνώστων που βγάζουν/έβγαζαν κατά καιρούς. Όπως τα λέει ο Νιχίλιο είναι. Κάθε Μάστερτον (κυριολεκτικά κάθε Μάστερτον) έχει βοηθήσει να εκδοθούν 2-3 τουλάχιστον άλλα διαμάντια "αγνώστων". 4 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted December 12, 2012 Share Posted December 12, 2012 Εντάξει τότε Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Alucard Posted December 12, 2012 Share Posted December 12, 2012 Αυτοί που ποτέ δεν κοιμούνται: Αυτό είναι πολύ καλό! Χτίζει επιτυχώς ένα κλίμα τρόμου (τέτοιου τυπου που δεν ξέρεις τι να περιμένεις) και ενώ μαθημένος από τα προηγούμενα έργα του συγγραφέα "κράτησα μικρό καλάθι" σχετικά με το πώς θα εξελιχθεί, μπορώ να πω ότι οι εξηγήσεις ήταν σχεδόν εξίσου μεγαλιώδεις με τις προσδοκίες που καλλιεργούσε. Σχεδόν όμως! (και με βάση αυτά που έχω δει από αυτόν). Διότι η αχίλειος πτέρνα του μάστερτον που είναι ικανη να χαλάσει την ατμόσφαιρα που καλλιεργεί, είναι το στοιχείο του fantasy. Οταν αυτό εισχωρεί, ξαφνικά όλα γίνονται παραμυθένια και χάνεται όλη η σκοτεινή ατμόσφαιρα που δημιουργείται. Εδώ, όπως είπα δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, γι αυτό και θεωρώ ότι πρόκειται για ένα από τα καλά του έργα. Επίσης το τέλος δομείται πολύ καλά και επαρκώς (κάτι που επίσης δεν συμβαίνει συχνά) εκτός από τον επίλογο που είναι αυτό που είπε παραπάνω ο Wolfback. Στο σημείο αυτό, διαπιστώνω ότι τα γούστα μου είναι ταυτόσημα με αυτά του αναγνωστικού κοινού, διότι βλέπω ότι τα δημοφιλή έργα του Μάστερτον (ο άρχοντας του ψεύδους, ο παρίας, οικογενειακό πορτραίτο, αυτοί που ποτέ δεν κοιμούνται και το πρώτο μανιτού) είναι ΟΝΤΩΣ τα καλύτερά του και όλα τα άλλα κατώτερα (περισσότερο ή λιγότερο). Μέχρι στιγμής, από τα λιγότερο γνωστά του, μόνο η σφίγγα διαφοροποιήθηκε στη συνειδησή μου ως πολύ καλό. Χωρίς βέβαια αυτό να σημαινει οτι τα λιγότερο γνωστά του δεν έχουν αρετές. απλώς θα προτιμούσα στη θέση αυτών, να μεταφράζονταν και εκδίδονταν έργα άλλων συγγραφέων, άγνωστων στο ελληνικό κοινό. Εχουν μείνει άλλα 4 βιβλία του Μάστερτον στη βιβλιοθήκη μου ώστε να ολοκηρωθεί αυτό το οδοιπορικο που ξεκίνησα με το έργο του. Συνεχίζω με ένα λιγότερο δημοφιλες του: Την τρομερή ομορφιά!!! Alien, εγώ πάντως το ευχαριστήθηκα το 'Τρομερή Ομορφιά'. Ήταν το πρώτο βιβλίο που διάβασα για αυτή τη χρονιά και μου άρεσε. Δεν είναι 'Παρίας', ούτε 'Άρχοντας', αλλά το θεωρώ από τα καλά του. Ελπίζω να σου αρέσει. Και εύχομαι όσα είπες για το 'Αυτοί που ποτέ δεν κοιμούνται' να είναι αλήθεια, γιατί με αυτό μάλλον θα κλείσω την χρονιά!!! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted December 21, 2012 Share Posted December 21, 2012 Τρομερή ομορφιά: Αυτό έχει διπλή υπόσταση. Από τη μια μπορεί να το κατατάξει κάποιος στον χώρο του φανταστικού τρόμου και από την άλλη λειτουργεί σαν μια αστυνομική περιπέτεια χωρίς να περιλαμβάνει το στοιχείο του φανταστικού. Το θεωρώ από τα καλά έργα του συγγραφέα και νομίζω ότι του πάει το στυλ του αστυνομικού μυθιστορήματος. Θα μπορούσε να είναι τέλειο, αν στο τέλος δεν κατέφευγε σε κάποια παραδοχή που δεν μου κάθησε καλά. Οχι ότι δεν είχε νόημα, απλώς ήθελε παραπάνω δουλειά για να με πείσει. Χώρια που στις ιστορίες τύπου "ποιος είναι ο δολοφόνος" έχω εξασκηθεί και τον βρίσκω πάντα, όπως έγινε και σε αυτή την περίπτωση. (Απλώς φανταζόμουν ότι οι δολοφόνοι ήταν δύο συνεργάτες πράγμα που θα ήταν πολύ πιο λογικό από τη λύση στην οποία κατέφυγε ο συγγραφέας). Επίσης υπάρχει ο καθιερωμένος θρύλος που αφορά αυτή τη φορά την μάγισσα Μοργκάνα, με τη διαφορά όπως είπα παραπάνω ότι μπορεί να το εκλάβει κάποιος σαν μια "πραγματική" και ρεαλιστική ιστορία. Θα συνεχίσω με το "Αθώο αίμα". 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Anwrimos23 Posted December 21, 2012 Share Posted December 21, 2012 Τρομερή ομορφιά: Αυτό έχει διπλή υπόσταση. Από τη μια μπορεί να το κατατάξει κάποιος στον χώρο του φανταστικού τρόμου και από την άλλη λειτουργεί σαν μια αστυνομική περιπέτεια χωρίς να περιλαμβάνει το στοιχείο του φανταστικού. Το θεωρώ από τα καλά έργα του συγγραφέα και νομίζω ότι του πάει το στυλ του αστυνομικού μυθιστορήματος. Θα μπορούσε να είναι τέλειο, αν στο τέλος δεν κατέφευγε σε κάποια παραδοχή που δεν μου κάθησε καλά. Οχι ότι δεν είχε νόημα, απλώς ήθελε παραπάνω δουλειά για να με πείσει. Χώρια που στις ιστορίες τύπου "ποιος είναι ο δολοφόνος" έχω εξασκηθεί και τον βρίσκω πάντα, όπως έγινε και σε αυτή την περίπτωση. (Απλώς φανταζόμουν ότι οι δολοφόνοι ήταν δύο συνεργάτες πράγμα που θα ήταν πολύ πιο λογικό από τη λύση στην οποία κατέφυγε ο συγγραφέας). Επίσης υπάρχει ο καθιερωμένος θρύλος που αφορά αυτή τη φορά την μάγισσα Μοργκάνα, με τη διαφορά όπως είπα παραπάνω ότι μπορεί να το εκλάβει κάποιος σαν μια "πραγματική" και ρεαλιστική ιστορία. Θα συνεχίσω με το "Αθώο αίμα". Εμένα στο συγκεκριμένο στόρι (Τρομερή Ομορφιά) μου είχε φανεί κάπως αφελές το γεγονός ότι στην πιο άγρια δολοφονία στην ιστορία της Ιρλανδίας, αναμείχθηκε μια άγνωστη-ος χωρίς κανένας να διασταυρώσει τα στοιχεία της, απλά τηλεφωνικά ζήτησαν το όνομα και το επιβεβαίωσαν. , Δηλαδή ΕΛΕΟΣ, από τη μία έχουμε όλες αυτές τις αστυνομικές παπαροσειρές τύπου csi, που από ένα κομμάτι κλωστή ξεσκεπάζουν σπείρα εμπόρων ναρκωτικών στη Σελήνη και από την άλλη τον μπάτσο με τα ντόνατς και τον καφέ τύπου Chief Wiggum, o oποίος είναι τέρμα μπετόβλακας και δεν του καίγεται καρφάκι. Εδώ ακόμα και στην Ελλάδα φαντάζομαι δεν μπορείς να σουλατσάρεις έτσι απλά σε τόπους που έχουν διεπραχθεί ειδεχθή εγκλήματα χωρίς επικυρωμένη ταυτότητα, απλά και μονο λέγοντας ένα όνομα. Κάτι τέτοια με εκνευρίζουν αφάνταστα σε αστυνομικές ιστορίες, όπου είναι απαραίτητη η τρελή ανατροπή με το στανιό, ακόμα και αν πρέπει να βγάλεις όλο το γραφειοκρατικό σύστημα γατάκια που θα τους δούλευε ακόμα και o Jim Carrey στο Ηλίθιος και Πανηλίθιος. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Spyrex Posted December 24, 2012 Share Posted December 24, 2012 Χθες τα ξημερώματα τελείωσα το "Τραύμα". Δεν ξεκινάει δυνατά, αλλά δεν μπορώ να πω ότι το βαριόμουνα κιόλας. Αλλά από την σελ. 110 (το σύνολο σελίδων είναι 175) περίπου και μετά το βιβλίο ζεσταίνει πολύ και απλά το απόλαυσα. Χαίρομαι που μέσα από αυτό το φόρουμ έμαθα για το συγκεκριμένο συγγραφέα. Θα διαβάσω κι άλλα, πολλά βιβλία του. Προς το παρόν έχω διαβάσει δύο δικά του και δεν με έχει απογοητεύσει. 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted December 24, 2012 Share Posted December 24, 2012 Πάντως εμένα το Τραύμα μου φάνηκε μέτριο, αν και ευκολοδιάβαστο. Θα ήθελα περισσότερο βάθος, υποθέτω, γιατί σαν βασική ιδέα δεν είναι καθόλου κακή... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
northerain Posted December 25, 2012 Share Posted December 25, 2012 Hands up ποιός έχει τον Μαστερτον στο facebook του. Μιλάμε για πολύ creepy old guy. 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted December 25, 2012 Share Posted December 25, 2012 Hands up ποιός έχει τον Μαστερτον στο facebook του. Μιλάμε για πολύ creepy old guy. Τι εννοείς; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
northerain Posted December 25, 2012 Share Posted December 25, 2012 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted December 26, 2012 Share Posted December 26, 2012 Ή αυτός έχει ωραίο γούστο, ή όλες όσες τον διαβάζουνε είναι ωραίες Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
northerain Posted December 26, 2012 Share Posted December 26, 2012 Basically ''I'm a 60 year old horror writer, check out this hot bitch that just added me''. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted December 28, 2012 Share Posted December 28, 2012 (edited) Αθώο αίμα: Πρόκειται για κάτι μεταξύ πολιτικού θρίλερ και αστυνομικού, με μεταφυσικές πινελιές όπως εκφράζονται με εμφανίσεις πνευμάτων και μέντιουμ. Παλιά είναι η συνταγή: Αν θέλεις να κάνεις μεταφυσικό κάτι που δεν είναι, χώνεις μέσα ένα μέντιουμ και καθάρισες. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, από τις πρώτες κιόλας σελίδες καλλιεργείται μια ανατροπή, η οποία αποκαλύπτεται στις τελευταίες και ΚΑΝΕΙ ΜΠΑΜ ΑΠΟ ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΟ! ΔΙΑΟΛΕ! Στο τέλος καταργείται κάθε στοιχείο λογικής και αληθοφάνειας στο βωμο ποιου; Του φανταστικού; Μα και το φανταστικό ακόμη διέπεται απο κανόνες. Αλί και τρισαλί, πρέπει να το αφαιρέσω από την μνημη μου. Γιατί ρε Γκράχαμ; Γιατί ρε Γκράχαμ; Συνεχίζω με το Τέγκου και ελπίζω να φάω άλλου τυπου φρίκη εκεί.... Edited December 28, 2012 by alien666 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Adicto Posted December 29, 2012 Share Posted December 29, 2012 Το Τενγκου θα σου αρέσει. Είναι κλασσική Μαστερτονιά, αλλά από τις αρκετά καλές! Ένα από τα 3 αγαπημενα μου από Γκράχαμ! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.