Το κορίτσι με τ' όνειρο

[Nienna]

ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΕ Τ’ ΟΝΕΙΡΟ

 

 

Ι

 

Ξεκίνησα νωρίς, νωρίς, πριν ξημερώσει,

έβλεπα ένα φως χλωμούτσικο, λευκό,

κι έλεγα σ’ όλους:

«ο ήλιος που με περιμένει με στεφάνια θα ‘ναι»,

κι ήταν μια στρόγγυλη σελήνη.

 

Κι όταν ξεκίνησα, είχα στα χέρια

το σταυρό, και το φιλί, σαν ένα,

είχα τα σχέδια εκείνα, να είν’ ο κόσμος καθαρός,

καθάριος και δικός μας, κι ας μην ήξερα

ποιος είσ’ εσύ, κι αν είσαι, και τ’ είναι το μεγάλο εμείς.

 

 

ΙΙ

 

Μόν’ είμαι εγώ, λες, που έκρυψα και τα φτερά,

μόν’ είμαι εγώ που μ’ έκαιγε το φως στα δάκτυλα,

μα όχι στο στόμα,

και που δεν τόλμησα, δεν μπόρεσα να κλείσω, να σφαλίσω

μέσα στα δυο μου χείλη εκείνο το φιλί, για σένα, τον άγνωστο;

 

Ήταν νωρίς, νωρίς σου λέω,

μα με καλούσε ο ήλιος.

Ήταν νωρίς, κι αν ήθελε η ζωή, το φως, κι εσύ

– ο ακόμα αθέατος –

μια μάσκα να φορώ, θα γίνονταν.

 

Είχα το φως παρηγοριά και βάσανο,

μια στα χέρια να με μαυρίζει από τον πόνο,

μια στο λαιμό, μα εκεί με λύτρωνε

σα θαλασσένιο στρείδι λευκό, μα ολοζώντανο, με λύτρωνε·

κάμποσο κατοικούσε εκεί, κι όλοι το παίρναν για γλυκό τραγούδι.

 

Κι αν ήθελες, έλεγα κι έκανα, κι άλλο να μάθω, κι άλλο να λερωθώ,

κι εσύ, κι ο ήλιος, πάντα, και τα στεφάνια του Μάη,

εγώ – για σένα,

εγώ θα τό 'παιρνα μέσα στα χέρια και στα χείλη το χώμα,

θα ζωγράφιζα γραμμές σκληρές, γραμμές άγριου πολέμου

στα μάγουλα,

θα ζούσα μες στη νύχτα, θα μάθαινα να μιλώ

τη γλώσσα τη νέα, την καμμένη από τα πολλά των καιρών,

από τα πολλά, και τα βαρειά, και τ’ άδεια, και τα δύσκολα.

 

 

ΙΙΙ

 

Δεν είμ’ εκείνη πια, δεν έχω τη γροθιά από φως

στο λαρύγγι, ν’ ανοίξει, να γίνει χέρι μαλακό,

να γίνει χάδι, να πετάξει, να κάνει τα πουλιά στον τοίχο·

δεν είμ’ ανέγγιχτη,

δεν είμαι,

δεν είμαι πια σαν τα λευκά λουλούδια –

έχω γλιστρήσει εκεί από κάτω, εκεί, στις ρίζες τους,

στα μαύρα τα υπόγεια τα νερά έχω από καιρό συρθεί

για να βραχώ,

κι έχω λαίμαργα πιει, διψούσα για το φως

κι έπινα το σκοτάδι το μελανό,

έπινα τον καθρέφτη και τ’ αυτάρεσκα μάτια μου,

έπινα και την ελπίδα μέχρι που πια την ξέχασα.

 

Δεν είμ’ εκείνη πια,

ξέρω το φως του φεγγαριού πώς είναι,

πόσο του ήλιου δεν του μοιάζει,

πόσο το χώμα μένει κάτω από τα νύχια όσο και να πλυθείς,

πόσο σκληρά, πόσο άκαρδα το θέλησα το πρώτο εκείνο το φιλί.

 

~

Edited May 16, 2007 by Nienna

[RaspK]

Πολύ έντονος συμβολισμός και μια σειρά από εικόνες που τη μία συνεχίζουν τα σύμβολα και την άλλη θυθίζονται στον υπερρεαλισμό. Τα συναισθήματα θολά ανά φάσεις, αλλά έντονα, μιλούν κυρίως για ένα ψάξιμο, μιά αναζήτηση που οδηγεί σε λάθη, στην απώλεια της αθωότητας.

 

Πολύ καλά δωσμένο σύνολο, και η μελαγχολία ανάμεικτη με βαρυθυμία μεταδίδεται άμεσα, σα νοσταλγία ενός παλιότερου, ίσος καλύτερου εγώ.

 

Ή αυτό, ή γράφω μπούρδες.

[Guest silversoldier]

Ωραίο Νιέννα, αν και με έκανε να τρομοκρατηθώ!!!!

 

Ο λόγος είναι ότι παρουσιάζει μία μόρφή της ζώης που ξεκινάς με αγνά και ελπίδοφόρα όνειρα και στο τέλος δεν τα θυμάσαι, για την ακρίβεια δεν θυμάσαι την αίσθηση των ονείρων σου....

 

φόβος, τρόμος και όχι ελπίδα....το φοβάμαι αυτό!!!!

 

Θα το προτιμούσα με ένα ελπιδοφόρο συμβολισμό στο τέλος....(γνώμη μου)....

 

Καλή σου μέρα!