Κιμ Στάνλεϊ Ρόμπινσον (Κim Stanley Robinson)

[trillian]

Yποθέτω όλοι τον ξέρουμε, αλλά ας τον κουβεντιάσουμε λίγο. Έχω διαβάσει μόνο τον Κόκκινο Άρη (το πρώτο απο την τριλογία με τον ¨Αρη) και τη Χρυση Ακτή. Ο κόκκινος άρης ήταν απλά απιστευτο! Η βασική ιδέα αφορά τον εποικισμό και τη διαμόρφωση (terraforming) του Άρη. Θα περίμενε κανείς ότι υπο τέτοιες δύσκολες συνθήκες αποικισμού, η πολιτική θα αργούσε να εμφανιστεί. Κι όμως...Το βιβλιο προσφέρει κοινωνικούς και περιβαντολλογικούς προβληματισμούς, που σε προβλημάτιζαν όντως, χωρίς να επισκιάζουν την πλοκή, κ-α-τ-α-π-λ-η-κ-τ-ι-κ-ε-ς περιγραφές του Άρη και του περιβάλλοντος, αποτελεσματικότατη ανάλυση χαρακτήρων, και κυρίως, ένας συνδυασμός χαρακτήρων που σπάει κόκκαλα. Κατέληξα να ενδιαφέρομαι έντονα για την κατάληξη της πλοκής, ενώ συνήθως τέτοια πράγματα δε με κρατάνε για πολυ (καθότι η κατάληξη ειναι συνήθως φανερή απο νωρίς ή οι συνθήκες ειναι απολυτα ανιαρές). Γενικά, ένα απιστευτο βιβλιο. Τα υπόλοιπα 2 της σειράς είναι ο Μπλε και ο Πράσινος Άρης (αν θυμάμαι καλά, πάει με αυτη τη σειρά).

 

Η χρυσή ακτή είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Εκτιλίσσεται σε ένα εναλλακτικό μέλλον, όπου ο ψυχρός πόλεμος συνεχίζεται ακόμα. Και πάλι, ενώ θα νόμιζε κανεις ότι έχει διαβάσει ό,τι μπορει να ειπωθει γι αυτό το σεναριο, ο Ρόμπινσον το διαψεύδει. Παρατηρησα ότι η κοινωνική πλευρά που ενσωματώνει στην ιστορια, κάνει τον κόσμο πιο πραγματικό, πιο εφιαλτικό ίσως, γιατί (όπως και στον Άρη) σου δίνει να καταλάβεις ότι όποιες κι αν ειναι οι καταστάσεις, οι άνθρωποι θα ειναι πάντα άνθρωποι, θα κάνουν τα ίδια βλακώδη λάθη και τα ίδια θαύματα.

 

Aπο αυτή την άποψη, φέρνει λιγο σε Λε Γκεν (λόγω των κοινωνικοπολιτικών προβληματισμών) αλλά περισσότερο μου φαίνεται μοιάζει στον Ντικ, καθότι τα βιβλια του δεν ασχολούνται μόνο με αυτά, δε σε κατακλύζει με θεωρίες, ούτε επικεντρώνεται (φανερά) σε αυτές. Αλλα τελικά έχει ένα εντελώς δικό του στύλ, με ένα απιστευτο γράψιμο και γαμάτη γλώσσα. (που πάλι ειναι κάπου ανάμεσα σε Ντικ και Λε Γκεν, κι οπως το σκέφτομαι τώρα, μου φαινεται ότι συνδυάζει τα καλύτερα στοιχεία και των δύο ).

 

Τι άλλο...Α ναι. Discuss .

[Mort13]

Εξαιρετικός συγγραφέας κι από τις λίγες φορές που μπορώ να πω ότι κάποιος ανήκει στους αγαπημένους μου έχοντας διαβάσει μόνο 3 έργα του. Το Red Mars είναι απλά επικό και το The Gold Coast (κι όχι το The Wild Shore που έγραψα κατά λάθος στην κριτική του The Rice of Years and Salt) είναι μια έξοχη ματιά σε ένα όχι τόσο μακρινό μέλλον. Παρεπιμπτόντως, το The Gold Coast είναι το 2ο μέρος μιας χαλαρής τριλογίας (The Orange County trilogy) και μου είχε φανεί περίεργο που οι Εκδόσεις Οξύ το μετέφρασαν έτσι μόνο του... είναι το μόνο βιβλίο για το οποίο έχω συνειδητά σπάσει το ταμπού μου να μην διαβάζω βιβλία που ανήκουν σε ν-λογίες σε λάθος σειρά. Και βέβαια απαιτεί μεγάλη γενναιότητα να είσαι Αμερικάνος και να εκδόσεις ένα βιβλίο που να παρουσιάζει τον Ισλαμικό πολιτισμό ως φυσιολογικό και ανθρώπινο μετά από τα γεγονότα της 11/9, όπως κάνει στο The Years of Rice and Salt.

 

Θα συμφωνήσω ότι κατά κάποιο τρόπο ο Robinson συνδιάζει την πολιτικό-οικολογική συνείδηση της LeGuin με τον κοινωνικό προβληματισμό του Dick.

 

Νομίζω ότι πρώτα είναι ο Πράσινος και μετά ο Μπλε Άρης πάντως. Επίσης έχει γράψει μια συλλογή διηγημάτων, το The Martians, που εμβαθύνει σε γεγονότα και χαρακτήρες από την Mars trilogy.

[trillian]

Παρεπιμπτόντως, το The Gold Coast είναι το 2ο μέρος μιας χαλαρής τριλογίας (The Orange County trilogy)

 

Ναι, ξέχασα να το αναφέρω. Το έλεγε στο επιμετρο, σε μια πάρα πολυ καλή αναλυση παρεπιπτοντως, και μου φάνηκαν πολυ ενδιαφέροντα τα υπολοιπα βιβλια. ¨Οντως ειναι κριμα που δεν τα μεταφράσανε. Αλλά σίγουρα θα πάρω τα υπολοιπα του άρη στα αγγλικά (ξέρω κάποιον που τα διάβασε και επεζησε της εμπειριας, οποτε θα το τολμήσω )

[araquel]

το πρώτο βιβλίο το πήρα από εκδόσεις παρά πέντε (?) όταν ο μαλλιάρης (θεσσαλονίκη) έκανε εκποίηση επειδή άλλαζε κατάστημα. το τριγυρνούσα κανά εξάμηνο και το κυκλοφορούσα ένα ακόμα καλοκαίρι πριν στρωθώ να το διαβάσω.

να πω ότι ο robinson κεντάει, θα είναι understatement της πραγματικής μου άποψης.

 

η υπόθεση έχει ως εξής: η γη αρχίζει να απειλείται σοβαρά από υπερπληθυσμό και οι πόροι αρχίζουν να λιγοστεύουν. ο άρης ετοιμάζεται να αποικιστεί. επιλέγονται 100 άτομα, (κύριοι χαρακτήρες από ηπα, ρωσία και γαλλία), και στέλνονται για εκπαίδευση ώστε να είναι έτοιμοι για να ξεκινήσουν τον αποικισμό στον άρη.

από τη στιγμή που φτάνουν στον άρη, ξεκινάνε τα παιχνίδια πολιτικής στο παρασκήνιο της προσπάθειας γεωποίησης του άρη.

δεν αργεί να ξεπροβάλει μια καινούργια ομάδα, οι κόκκινοι, που πρεσβεύουν τη διατήρηση του άρη ως έχει και την παύση κάθε προσπάθειας γεωποίησης του.

στην απέναντι πλευρά του άξονα έχουμε τους πράσινους, που επιθυμούν να γεωποιήσουν τον άρη, να φτιάξουν έναν καθ'εικόνα και ομοίωση της γης πλανήτη.

κάπου στο ενδιάμεσο αναδύεται μια ομάδα, οδηγούμενοι από την spiritual ecology (σύνδεση πνευματικότητας με τη φύση και την οικολογία, όπως το σύγχρονο κίνημα του νεοπαγανισμού), που ανεξάρτητοι προσπαθούν να απομονωθούν όσο τα πράγματα δυσκολεύουν.

και πίσω στη γη, οι συνθήκες διαβίωσης χειροτερεύουν και οι μεταεθνικές επιχειρήσεις ("φυσική" εξέλιξη των πολυεθνικών) επιθυμούν όσο τίποτα άλλο να απλώσουν τις σφαίρες επιρροής τους στον παρθένο πλανήτη.

και τέλος, όσο περνάνε τα χρόνια και ο πληθυσμός στο νεοαποικημένο πλανήτη μεγαλώνει από καινούργιους αποίκους, έτσι μεγαλώνει και από τα πρώτα άτομα που γενιούνται στον άρη, τους πρώτους πραγματικούς αρειανούς, που βρίσκουν μπροστά το δίλημμα να αυτοοριστούν ως παιδιά αποίκων από τη γη, ή ως αρειανοί.

 

τα βιβλία είναι χωρισμένα σε κεφάλαια, ακολουθώντας την οπτική γωνία ενός προσώπου σε κάθε κεφάλαιο.

ο παρακάτω (χρήσιμος, πολύ χρήσιμος) χάρτης δείχνει την πορεία των βιβλίων, την πορεία του χρόνου σε κάθε κεφάλαιο και το πρόσωπο, μέσα από την οπτική γωνία του οποίου παρακολουθούμε τα γεγονότα.

 

 

και αυτός είναι ο χάρτης του άρη, έτσι όπως καταλήγει να είναι

όπως δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις στις διαφωνίες, έτσι δεν υπάρχουν και στις διαμάχες και συγκρούσεις που προκύπτουν στην πορεία των γεγονότων που εξιστορούνται στα βιβλία. δεν υπάρχει ένας ήρωας, δεν υπάρχουν καλοί και κακοί, και κάτι πολύ σημαντικό για τα βιβλία, δεν υπάρχει προπαγάνδα εναντίον των ρώσων (είναι γραμμένο από πολίτη ηπα).

 

η τριλογία του άρη είναι από τα πιο hardcore sci-i βιβλία που έχω διαβάσει (του πήρε κάποια αρκετά χρόνια έρευνας με τη nasa προτού ξεκινήσει να γράφει τα βιβλία), και από τα πιο ρεαλιστικά βιβλία που αφορούν το μέλλον.

υπάρχει και ένα τέταρτο βιβλίο, the martians, που βρίσκεται ακόμα στη λίστα to read...

ο πράσινος άρης, το δεύτερο βιβλίο στην τριλογία, βρίσκεται στο στάδιο της μετάφρασης και έκδοσης τουλάχιστον 3 χρόνια (δεν ξέρω άμα εκδόθηκε στους 5 μήνες που λείπω), και μάλλον, για να παραφράσω τον douglas adams, θα εκδοθεί οριακά πριν από την πρώτη σάλπιγγα...

[Darkchilde]

Είναι στα αδιάβαστα... και στo Must Read Pile... και τα 4. (Red, Blue, Green Mars & The Martians)

 

Σημειωτέον το Martians είναι short stories με χαρακτήρες που εμφανίζονται στην τριλογία.

[Nirgal]

Είναι κρίμα που ανακάλυψα το SFF αργά, τουλάχιστον όσο αφορά αυτήν την συζήτηση. Παρ’ όλ’ αυτά θα παραθέσω, έστω και μετά από τόσο καιρό που η συζήτηση φαίνεται λήξασα, την άποψή μου.

 

 

Έχω διαβάσει και τα τρία βιβλία της τριλογίας του Άρη.

 

Όπως και οι περισσότεροι στην Ελλάδα, ανακάλυψα την τριλογία από τις εκδόσεις "παρα5", όταν ένας φίλος μου μού δάνεισε το βιβλίο, το οποίο παρεμπιπτόντως δεν το είχε διαβάσει. Εννοείται ότι το «ρούφηξα» και με ενθουσίασε. Μέχρι εκείνη την εποχή ήμουν πιστός οπαδός του Ασίμωφ, αλλά μετά την ολοκλήρωση της Αρειανής τριλογίας το Ρόμπινσον, κατάλαβα ότι υπήρχαν πολλά είδη scifi και πολλοί αριστοτέχνες σε κάθε είδος. Ο Ρόμπινσον αποτελεί για εμένα τον κορυφαίο σε ό,τι έχει να κάνει με την κατάκτηση του διαστήματος και την αποίκιση άλλων πλανητών, (Να σημειώσω ότι αυτόν τον καιρό διαβάζω πολύ Allen Steele και αν και μου αρέσει πάρα πολύ, συγκριτικά με το Ρόμπινσον, γράφει παραμυθάκια –πολύ καλογραμμένα παραμυθάκια είναι η αλήθεια- γύρω από την αποίκιση)

 

 

 

Για όποιον αναρωτιέται, εννοείται ότι ολοκλήρωσα την τριλογία στα αγγλικά, αφού δυστυχώς κανείς εκδοτικός οίκος στην Ελλάδα δεν έχει αξιωθεί να αναλάβει την έκδοση των δύο τελευταίων βιβλίων. (Απλώς ιεροσυλία! Πάντα κατά τη γνώμη μου)

 

Η απίστευτη ιστορία του Ρόμπινσον με ξετρέλανε τόσο πολύ ώστε αγόρασα και τον πρώτο τόμο στα αγγλικά.

 

 

 

Μερικές σχετικές πληροφορίες για την τριλογία :

 

- Ο Ρόμπινσον έκανε δεκαεπτά χρόνια έρευνας για να ολοκληρώσει το έργο του. Η έρευνά του δεν εξαντλήθηκε μονάχα στα πιθανά μελλοντικά τεχνολογικά επιτεύγματα, τα οποία θα μας επιτρέψουν την αποίκιση και γεωμορφοποίηση του Άρη (επιτεύγματα στην αστροφυσική, την μοριακή βιολογία, την ιατρική, την γεωλογία, την γεωπονία), αλλά (ίσως ακόμα πιο ενδιαφέρον, πάντοτε κατά τη γνώμη μου), στις πιθανές αρχιτεκτονικές αρχές που θα μπορούν να εφαρμοστούν σε ένα διαφορετικό περιβάλλον, τις διαφορετικές κοινωνικές δομές που θα προκύψουν, καθώς και τις διαφορετικές οικονομίες. Ειδικά στα δύο τελευταία ζητήματα, τα βιβλία παρουσιάζουν απίστευτο ενδιαφέρον στο πως εξελίσσονται.

 

- Κάποτε παρευρέθηκα σε μια συζήτηση σε «επιστημονικό καφενείο», με θέμα την αποίκιση άλλων πλανητών, στην οποία ομιλητής ήταν ο Σιμόπουλος του Ευγενίδειου Ιδρύματος. Ο Σιμόπουλος είχε αναφερθεί στην τριλογία του Ρόμπινσον, λέγοντας ότι είναι ένα από τα σημαντικότερα έργα φαντασίας που έχουν ασχοληθεί τόσο σοβαρά με την αποίκιση.

 

- Έχει αναφερθεί ως σχόλιο ότι «όσοι άνθρωποι στο μέλλον αποτελέσουν το πρώτο κύμα αποίκισης του Άρη, απαιτείται να έχουν διαβάσει αυτήν την τριλογία πρώτα».

 

 

 

Κατά τη γνώμη μου αποτελεί το σημαντικότερο έργο σχετικά με την προσπάθεια του ανθρώπου να μεταπηδήσει σε κάποιον άλλο πλανήτη και αυτό γιατί είναι μια ιστορία που τοποθετείται στο πολύ κοντινό μας μέλλον και το κάνει με απίστευτη αληθοφάνεια.

 

 

 

Για όποιον μπορεί να διαβάσει στην αγγλική γλώσσα το προτείνω ανεπιφύλακτα.

 

Μακάρι να το δούμε κάποτε και στα ελληνικά. (Αν μάθαινα ότι γίνεται κάποια απόπειρα μετάφρασής του, ευχαρίστως θα συνέβαλλα)

 

 

[Stanley]

Kim Stanley? Copyright, anyone?

[BladeRunner]

Θα ήθελα να κάνω μια ερώτηση. Το Κόκκινος Άρης είναι αυτοτελές ή χρειάζονται απαραίτητα και τα άλλα δυο βιβλία της σειράς;

[nikosal]

Κάπου ανάμεσα. Ως ιστορία έχει μια αυτοτέλεια. Τελειώνει κάπου και οι ήρωές του κάτι γίνονται. Αλλά ο αναγνώστης θέλει προφανώς να διαβάσει το επόμενο της σειράς για να δει την εξέλιξη της κοινωνίας που χτίζεται στον Κόκκινο Άρη.

 

Πάντως και εγώ μόνο τον Κόκκινο έχω διαβάσει για την ώρα.

[DinoHajiyorgi]

Θα ήθελα να κάνω μια ερώτηση. Το Κόκκινος Άρης είναι αυτοτελές ή χρειάζονται απαραίτητα και τα άλλα δυο βιβλία της σειράς;

Ο "Κόκκινος Άρης" του Kim Stanley Robinson. Σα να σου βγάζει τέσσερις φρονημίτες και να σου σφραγίζει δέκα κουφάλες ο καλύτερος οδοντίατρος της πιάτσας. Αλλά χωρίς αναισθητικό.

 

Κάπου αλλού είχα γράψει ένα ποστ για τους λόγους, δεν θυμάμαι που. Βαριέμαι να τους επαναλαμβάνω.

 

Αν διαβάσεις το πρώτο, θα ξέρεις σίγουρα αν θέλεις να διαβάσεις και τα άλλα.

Edited August 2, 2011 by DinoHajiyorgi

[Nirgal]

Ο "Κόκκινος Άρης" του Kim Stanley Robinson. Σα να σου βγάζει τέσσερις φρονημίτες και να σου σφραγίζει δέκα κουφάλες ο καλύτερος οδοντίατρος της πιάτσας. Αλλά χωρίς αναισθητικό.

 

Αυτό είναι και καλό και κακό σχόλιο;

 

Το πρώτο βιβλίο πιστεύω ότι απλώς σε βάζει στο κλίμα. Σίγουρα μπορεί να διαβαστεί μόνο του, αλλά στο τέλος αφήνει ένα κενό. Αν δεν διαβαστούν και τα επόμενα, μένεις με μια άισθηση ανεκπλήρωτου, κάτι σε τρώει.

[DinoHajiyorgi]

Το πρώτο βιβλίο πιστεύω ότι απλώς σε βάζει στο κλίμα. Σίγουρα μπορεί να διαβαστεί μόνο του, αλλά στο τέλος αφήνει ένα κενό. Αν δεν διαβαστούν και τα επόμενα, μένεις με μια άισθηση ανεκπλήρωτου, κάτι σε τρώει.

Εμένα δεν με έφαγε τίποτα. Με το που το τέλειωσα ένιωσα ανακούφιση. Δεν ξαναγυρνώ εκεί με τίποτα.

 

Να εξηγήσω, γιατί βαριέμαι να δω που είχα γράψει την γνώμη μου, ήταν σαν να παρήγγειλα ένα μακρύ σάντουιτς hot-dog, όπου το λουκάνικο αντιπροσωπεύει πλοκή και υπόθεση. Κι αυτό με ενδιαφέρει. Και το λουκάνικο ήταν χωρισμένο σε πολλά μικρά κομματάκια που τα έβρισκα πότε-πότε ως έκπληξη. Μπούκωσα σε ψωμί, ντομάτα, μαρούλι. Αν ήθελα σάντουιτς βετζετέριαν τότε δεν θα είχα πρόβλημα. Εγώ χτυπιόμουν για το πότε ο @#$%& τύπος θα πλήρωνε για το έγκλημα που διαπράττει στο ξεκίνημα της ιστορίας, και ο συγγραφέας με φλόμωνε στα διαδικαστικά των εργασειών του Άρη. Δεν με ενδιαφέρει και δεν γουστάρω να διαβάζω επιστημονικές πραγματείες. Είναι άλλων αναγνωστών ηδονές αυτά. So, no thank you.

[Nirgal]

ok, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα, αλλά δεν εξηγείς αν το

να σου βγάζει τέσσερις φρονημίτες και να σου σφραγίζει δέκα κουφάλες ο καλύτερος οδοντίατρος της πιάτσας. Αλλά χωρίς αναισθητικό.

είναι τελικά θετικό ή αρνητικό σχόλιο.

 

Προφανώς εσένα δεν σου άρεσε το πρώτο βιβλίο και έμαθες διαβάζοντάς το

αν θέλεις να διαβάσεις και τα άλλα.

αλλά το σχόλιο με τους φρονιμίτες με μπέρδεψε λιγάκι...

 

Τέλος, οφείλω να πω πως ειδικά στο τρίτο βιβλίο της σειράς υπήρξαν αρκετά σημεία στα οποία δεν υπήρχε η πλοκή που αναζητούν κάποιοι. Ομολογώ ότι κι εγώ δυσκολεύτηκα να τα ξεπεράσω.

Το ίδιο, όμως συνέβη και όταν διάβαζα το "Έγκλημα και τιμωρία" του Ντοστογιέφσκι. Αυτό, βέβαια, σε καμία περίπτωση δεν με οδηγεί στο να συμπεράνω ότι έχασα το χρόνο μου επειδή ο τρόπος γραφής δεν είναι της αρεσκείας μου.

Ο "Κόκκινος Άρης" πραγματεύεται την αποίκιση ενός πλανήτη και το κάνει με τον πλέον αληθοφανή τρόπο. Όλα όσα συμβαίνουν στους διάφορους πρωταγωνιστές είναι το μέσο με το οποίο ο συγγραφέας μας παρουσιάζει μια πιθανή ιστορία αποίκισης, μια όσο γίνεται πιο ρεαλιστική ιστορία αποίκισης, σύμφωνα με τις γνώσεις που έχουμε σήμερα.

Προσωπικά δεν έδωσα και πολύ σημασία στο περιτύλιγμα, αλλά αυτό δε σημαίναι ότι όλοι έχουν τις ίδιες προσδοκίες από τα βιβλία που διαβάζουν.

Παραδέχομαι ότι έχω μεγάλη μανία με αυτό που ονομάζουμε "Κατάκτηση του Διαστήματος" και γι' αυτό το συγκεκριμένο έργο με ενθουσίασε.

[DinoHajiyorgi]

ok, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα, αλλά δεν εξηγείς αν το

να σου βγάζει τέσσερις φρονημίτες και να σου σφραγίζει δέκα κουφάλες ο καλύτερος οδοντίατρος της πιάτσας. Αλλά χωρίς αναισθητικό.

είναι τελικά θετικό ή αρνητικό σχόλιο.

 

Το είπα όπως το βίωσα. Δεν αντιλέγω ότι ο συγγραφέας είναι μάστορας, αλλά υπέφερα στην ανάγνωση του. Αξιόλογο έργο, σίγουρα όμως όχι για τα γούστα μου.

[nikosal]

Σε όλο το ρεαλισμό του Κόκκινου Άρη (και είναι πράγματι ένα έργο που δίνει σημασία στο ρεαλισμό) υπήρχε μια πλευρά που συνεχώς μου φαινόταν μη ρεαλιστική: Η πολύ γοργή αύξηση του πληθυσμού του, οι αποστολές τεράστιου αριθμού μεταναστών και επιπλέον η λογιστική (όπως λέμε) υποστήριξή τους, με τρόφιμα και μηχανήματα, την ίδια στιγμή που ο αποστολέας (η Γη) κατέρρεε.

[Adicto]

Άσχετο, αλλά διαβάζοντας το ποστ του Νικοσαλ το σκέφτηκα... Πως αποδίδεται στα Ελληνικά ο ορος logistics; Έχω σπουδάσει logistics στην Αγγλία ο αθεόφοβος, μα πραγματικά δεν ξέρω πως αποδίδεται με μία λέξη στα Ελληνικά!

[BladeRunner]

Άσχετο, αλλά διαβάζοντας το ποστ του Νικοσαλ το σκέφτηκα... Πως αποδίδεται στα Ελληνικά ο ορος logistics; Έχω σπουδάσει logistics στην Αγγλία ο αθεόφοβος, μα πραγματικά δεν ξέρω πως αποδίδεται με μία λέξη στα Ελληνικά!

 

 

 

Χα, αυτό που σπουδάζω (όχι στην Αγγλία βέβαια). Διοίκηση Συστημάτων Εφοδιασμού. Έτσι λέγεται στα ελληνικά.

[Adicto]

Εφοδιασμό και Μέριμνα το λένε στο στρατό. Αλλά με μία λέξη; Εδώ σας θέλω...

[nikosal]

Υποστήριξη;

[odesseo]

Επιμελητεία (το ξέρω, ακούγεται κάπως απαρχαιωμένο)

Edited August 11, 2011 by odesseo

[anmuil]

Το the years of salt and rice φαινεται ενδιαφέρον.

 

 

 

[fotisk]

Είμαι και εγώ εις εκ των φανατικών οπαδών του Robinson, και εχω διαβάσει τον Κόκκινο Άρη και τη Χρυσή Ακτή (στα ελληνικά προφανώς).

Κατανοώ απόλυτα γιατί δεν έχουν μεταφραστεί και τα άλλα δύο βιβλία της τριλογίας του "Άρη" - δεν είναι ένα εμπορικό βιβλίο ουτε στα πλαίσια της

"παραλογοτεχνίας" που και καλά είναι η SF.

Σαφώς επιστημονικό, απαιτεί την προσοχή του αναγνώστη και όσο ευρύτερο το γνωστικό του πεδίο τόσο μεγαλύτερη η απόλαυση που θα του προσφέρει.

Όσοι αναζήτησαν μια "εύκολη διαδρομή", με περιπέτεια και ένα ακόμα page turner προφανώς απογοητεύτηκαν. Ο όγκος εξάλλου του έργου το καθιστά -για τα ελληνικά δεδομενα-

αντιεμπορικό. Συνεπεία αυτού, ο μεγάλος όγκος των αναγνωστών SF θα.... φιλτραριστεί.

Δεν συζητάω τώρα για τους αναγνώστες της "σοβαρής" λογοτεχνίας, όπου αρέσκονται στην κατανάλωση "ρεαλιστικών" μυθιστορημάτων (έρωτες και πάθη διαζευγμένων νοικοκυρών κ.ο.κ.) - εκ των

πραγμάτων θα μείνουν μακριά απο τέτοιου είδους πονήματα.

Ως εκ τούτου, ο ένας και μοναδικός τόμος της τριλογίας θα πρέπει να είναι υπερ-αρκετός για τα δεδομένα της μικρής, ιλαρής, τριτοκοσμικής χώρας στην οποία τυγχάνει να κατοικούμε

(ευτυχώς υπάρχει το Amazon και αγόρασα τους άλλους 2 τόμους από εκεί).

[Nihilio]

Εγώ διάβασα πρόσφατα τη Χρυσή Ακτή και κάτι μου λέει ότι θα πιάσω και τον Κόκκινο Άρη σύντομα. Η γραφή του Robinson είναι εντυπωσιακή και, κάτι πολύ σημαντικό για συγγραφέα Spec Fic, δε σε αφήνει λεπτό να αμφιβάλλεις ότι δεν ξέρει για τί μιλάει.

Πολυεπίπεδο βιβλίο, "σκληρή" ΕΦ που δεν το δείχνει πουθενά και που δε σταματάει στιγμή να είναι ανθρωποκεντρική. Η κοινωνία που περιγράφεται τόσο όμορφα μέσα από την οικογένεια ΜακΦέρσον (ο πατέρας μηχανικός σε εταιρεία αμυντικών συστημάτων, ο γιος παιδί της χαμένης γενιάς μιας Αμερικής που στηρίζεται στον πόλεμο για να αποφύγει τη χρεωκοπία και ακτιβιστής κατά της Αμυντικής Βιομηχανίας) και η εταιρική διαπλοκή με τις περίπλοκες ίντριγκες που όμως αρκεί ένας απλός άνθρωπος για να χαλάσει. Αν το βρείτε σε κανένα βιβλιοπωλείο τσιμπίστε το, είναι πολύ παλιό (από τα πρώτα που έβγαλε νομίζω το Οξύ) και αξίζει την ανάγνωση.

[Δημήτρης]

Εγώ διάβασα πρόσφατα τη Χρυσή Ακτή και κάτι μου λέει ότι θα πιάσω και τον Κόκκινο Άρη σύντομα. Η γραφή του Robinson είναι εντυπωσιακή και, κάτι πολύ σημαντικό για συγγραφέα Spec Fic, δε σε αφήνει λεπτό να αμφιβάλλεις ότι δεν ξέρει για τί μιλάει.

Πολυεπίπεδο βιβλίο, "σκληρή" ΕΦ που δεν το δείχνει πουθενά και που δε σταματάει στιγμή να είναι ανθρωποκεντρική. Η κοινωνία που περιγράφεται τόσο όμορφα μέσα από την οικογένεια ΜακΦέρσον (ο πατέρας μηχανικός σε εταιρεία αμυντικών συστημάτων, ο γιος παιδί της χαμένης γενιάς μιας Αμερικής που στηρίζεται στον πόλεμο για να αποφύγει τη χρεωκοπία και ακτιβιστής κατά της Αμυντικής Βιομηχανίας) και η εταιρική διαπλοκή με τις περίπλοκες ίντριγκες που όμως αρκεί ένας απλός άνθρωπος για να χαλάσει. Αν το βρείτε σε κανένα βιβλιοπωλείο τσιμπίστε το, είναι πολύ παλιό (από τα πρώτα που έβγαλε νομίζω το Οξύ) και αξίζει την ανάγνωση.

 

Αυτό αν δεν κάνω λάθος δεν είναι το δεύτερο μέρος μίας τριλογίας;

[Nihilio]

Εγώ διάβασα πρόσφατα τη Χρυσή Ακτή και κάτι μου λέει ότι θα πιάσω και τον Κόκκινο Άρη σύντομα. Η γραφή του Robinson είναι εντυπωσιακή και, κάτι πολύ σημαντικό για συγγραφέα Spec Fic, δε σε αφήνει λεπτό να αμφιβάλλεις ότι δεν ξέρει για τί μιλάει.

Πολυεπίπεδο βιβλίο, "σκληρή" ΕΦ που δεν το δείχνει πουθενά και που δε σταματάει στιγμή να είναι ανθρωποκεντρική. Η κοινωνία που περιγράφεται τόσο όμορφα μέσα από την οικογένεια ΜακΦέρσον (ο πατέρας μηχανικός σε εταιρεία αμυντικών συστημάτων, ο γιος παιδί της χαμένης γενιάς μιας Αμερικής που στηρίζεται στον πόλεμο για να αποφύγει τη χρεωκοπία και ακτιβιστής κατά της Αμυντικής Βιομηχανίας) και η εταιρική διαπλοκή με τις περίπλοκες ίντριγκες που όμως αρκεί ένας απλός άνθρωπος για να χαλάσει. Αν το βρείτε σε κανένα βιβλιοπωλείο τσιμπίστε το, είναι πολύ παλιό (από τα πρώτα που έβγαλε νομίζω το Οξύ) και αξίζει την ανάγνωση.

 

Αυτό αν δεν κάνω λάθος δεν είναι το δεύτερο μέρος μίας τριλογίας;

Ναι, αλλά είναι θεματική τριλογία, δηλαδή και τα τρία βιβλία είναι αυτοτελή, σε διαφορετικά μελλοντολογικά σενάρια, όμως παραμένει κοινός ο τόπος (η κομητεία Οραντζ της Καλλιφόρνια) και το αρχέτυπο του πρωταγωνιστή (νεαρός που νιώθει αποκομμένος από τον κόσμο και αναζητά τον εαυτό του).