Κιμ Στάνλεϊ Ρόμπινσον (Κim Stanley Robinson)

[Δημήτρης]

Αυτό αν δεν κάνω λάθος δεν είναι το δεύτερο μέρος μίας τριλογίας;

Ναι, αλλά είναι θεματική τριλογία, δηλαδή και τα τρία βιβλία είναι αυτοτελή, σε διαφορετικά μελλοντολογικά σενάρια, όμως παραμένει κοινός ο τόπος (η κομητεία Οραντζ της Καλλιφόρνια) και το αρχέτυπο του πρωταγωνιστή (νεαρός που νιώθει αποκομμένος από τον κόσμο και αναζητά τον εαυτό του).

 

Α μάλιστα, στέκεται και μόνο του λοιπόν. Ωραία θα το έχω στο νου μου αν το πετύχω πουθενά να το πάρω. Πάντως είναι απίστευτο να το σκέφτεται κανείς, να εκδοθεί δηλαδή πρώτα το ...δεύτερο μέρος μίας σειράς

[BladeRunner]

Πάντως είναι σπάνιο βιβλιαράκι στα ελληνικά, και χαίρομαι πάρα πολύ που το βρήκα με 5,50 ευρώ.

[anmuil]

5,50 στα ελληνικά, ανάθεμα σε το πήρες από το παζάρι, σωστά; τέλος πάντων θα συμφωνήσω στο οτι είναι πολύ άβολο να αναγκάζεσαι να ψάχνεις τα υπολοιπα μέρη σειρών στα αγγλικά, καλή ώρα οπώς συμβαίνει με αυτη την τριλογία.

[heiron]

Fingers crossed, να πάει καλά το πράμα. Η τριλογία του Αρη του Κιμ Στάνλεη Ρόμπινσον μεταφέρεται στη μικρή οθόνη.

 

http://io9.com/at-long-last-kim-stanley-robinsons-mars-trilogy-is-bec-1639413250?utm_campaign=socialflow_io9_twitter&utm_source=io9_twitter&utm_medium=socialflow

[Διγέλαδος]

Ναι! Τα κατάφερα! Το τελείωσα! :yahoo:

Εντάξει δεν ήταν και λίγο πράγμα. Ειδικά στη μέση φαινόταν ατελείωτο σαν τα τοπία του Άρη.
Αλλά αυτό που με κράτησε και με εξέπληξε θετικά ήταν οι χαρακτήρες του βιβλίου και ο τρόπος γραφής. Δηλαδή η μετάθεση της οπτικής γωνίας από τον έναν ήρωα στον άλλο. Με αυτόν τον τρόπο οι χαρακτήρες φαινόντουσαν πιο ρεαλιστικοί γιατί βλέπαμε για παράδειγμα πως ένας ήρωας σκεπτόταν και αντιδρούσε και πως τον έβλεπε ένας άλλος ήρωας που μπορεί να το έβλεπε ως ελάττωμα ή σαν κάτι καλό. Συγκινητικές στιγμές και αστείες. Είχε μέσα την πολιτική, θρησκείες, ιδεολογίες, ίντριγκες, την κρίση στη Γη. Δηλαδή τι άλλο να θέλει κανείς; Α ναι, μια τηλεοπτική σειρά!

Εδώ πως ήταν ο διαστημικός σταθμός:

 

http://imgur.com/a/7wBjf

 

Και λεπτομερείς αναλύσεις περισσότερο πάνω στους χαρακτήρες:

 

• 'Red Mars' Book Club Part V: Destroyer of Worlds
• 'Red Mars' Book Club Part IV: The Art of the Possible
• 'Red Mars' Book Club: Evolution and Engineering
• 'Red Mars' Book Club Part II: Hearts and Heads
• 'Red Mars' Book Club Part I: Escape Velocity
• http://thinkprogress.org/alyssa/2011/07/15/260811/red-mars-book-club-part-vi-water-and-the-rock/

[heiron]

Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου τελικά και διάβασα το Ο κόκκινος Άρης του Κιμ του Στάνλεη του Ρόμπινσον.

Η αλήθεια είναι ότι απογοητεύτηκα. Αισθανόμουν άνετος και δεν ανησυχούσα για τις σειρήνες σχετικά με το μεγάλο ινφοντάμπιν. Τελικά ναι μεν δεν χάθηκα αλλά κάπου κουράζει, κάπου είναι επίδειξη γνώσεων. Το κάνει και στην αφήγηση και μέσα από το στόμα των ηρώων. Και καλά, είναι επιστήμονες οπότε υποτίθεται δικαιολογείται, σωστα; Λάθος. Γιατί είναι επιστήμονες διαφόρων κλάδων και δεν σημαίνει ότι όλοι τους είναι άνετοι με τα πάντα. Αλλά οκ, ας πούμε ότι πολλοί όροι περνάνε στην κουβέντα και την καθημερινότητα γιατί υπάρχει διαρκής επαφή και τριβή με διάφορες επιστήμες. Μια που ανέφερα τους χαρακτήρες. Δεν λέω, αρκετά ρεαλιστικοί οι περισσότεροι, ωραίοι τύποι κάποιοι, σπαστικοί κάποιοι άλλοι κτλ αλλά ενώ έχω μόλις τελειώσει την ανάγνωση δεν αισθάνομαι δεμένος με κανέναν. Όλοι τους ήταν β ρόλοι, δεν με άγγιξαν καθόλου σαν αναγνώστη.

Το γράψιμο ήταν σχετικά καλό αλλά ούτε την ομορφιά της ΛεΓκεν έχει ούτε την γαμάτη τρέλα του Ντικ. Θεματικά να το δεχτώ ότι  θυμίζει κάπως την Ούρσουλα με την έννοια ότι θίγει επιστημονικά θέματα αρχικά-και μάλιστα οικολογικά κτλ που παίζουν και στην Ούρσουλα αρκετά- καταλήγωντας σε πιο κοινωνικοπολιτικά θέματα. Με τον Ντικ η σχέση είναι μικρότερη, έως αμελητέα.

Κάτι που μου έκανε θετική εντύπωση είναι οι αναφορές ως φόρος τιμής μάλιστα σε πλήθος έργων ΕΦ. Από Μπάροους και Μπράντμπερι μέχρι Κλαρκ και Χέρμπερτ. Μέσα από τις διάφορες εθνότητες που παρουσίασε πάντως φάνηκε μεν ότι το πάλεψε αλλά ήταν αναπόφευκτο να βγάλει μερικά στερεότυπα. Επίσης, ενώ αναφέρει ξεχωριστά τους Ελβετούς(και τους Ρώσους αλλά οκ, αυτοί συνήθως πάνε χώρια) αναφέρει τους υπόλοιπους Ευρωπαίους σαν ένα γκρουπ..."Ευρωπαίοι". Θέλω να πω, στις μέρες μας ζούμε την κόντρα μεταξύ όχι απλά Ευρωπαίων αλλά του πυρήνα της ΕΕ. Και σίγουρα από ιδιοσυγκρασία, οργάνωση κτλ δε νομίζω ότι μπορούν να μπούνε στο ίδιο γκρουπ οι Γερμανοί και οι Έλληνες πχ, ούτε οι Βούλγαροι με τους Ιρλανδούς ξέρω γω.

 

Συνοψίζω:

Πολλές πληροφορίες που καταντάνε κουραστικές, πολλοί χαρακτήρες που όμως δεν σε κάνουν να δεθείς μαζί τους, μεγάλη έκταση αναγκαστικά για να προχωρήσει χρονικά η ιστορία κι όλα αυτά κάνουν τις εκπληκτικές ιδέες και την καλή πρόζα να μην αρκούνε. Έργο σταθμός αλλά δεν μου πολυάρεσε.

Edited February 5, 2015 by heiron

[Tiessa]

1.  Μια που ανέφερα τους χαρακτήρες. Δεν λέω, αρκετά ρεαλιστικοί οι περισσότεροι, ωραίοι τύποι κάποιοι, σπαστικοί κάποιοι άλλοι κτλ αλλά ενώ έχω μόλις τελειώσει την ανάγνωση δεν αισθάνομαι δεμένος με κανέναν. Όλοι τους ήταν β ρόλοι, δεν με άγγιξαν καθόλου σαν αναγνώστη.

Το γράψιμο ήταν σχετικά καλό αλλά ούτε την ομορφιά της ΛεΓκεν έχει ούτε την γαμάτη τρέλα του Ντικ.

 

2. Κάτι που μου έκανε θετική εντύπωση είναι οι αναφορές ως φόρος τιμής μάλιστα σε πλήθος έργων ΕΦ. Από Μπάροους και Μπράντμπερι μέχρι Κλαρκ και Χέρμπερτ. Μέσα από τις διάφορες εθνότητες που παρουσίασε πάντως φάνηκε μεν ότι το πάλεψε αλλά ήταν αναπόφευκτο να βγάλει μερικά στερεότυπα..

 

Συνοψίζω:

Πολλές πληροφορίες που καταντάνε κουραστικές, πολλοί χαρακτήρες που όμως δεν σε κάνουν να δεθείς μαζί τους, μεγάλη έκταση αναγκαστικά για να προχωρήσει χρονικά η ιστορία κι όλα αυτά κάνουν τις εκπληκτικές ιδέες και την καλή πρόζα να μην αρκούνε. Έργο σταθμός αλλά δεν μου πολυάρεσε.

 

1. Αυτό! Μπράβο. Κι έλεγα τόσον καιρό ότι μόνο εγώ φταίω που δεν ταυτίστηκα με κανέναν.

 

2. Ναι. Και αυτό. Επίσης συμφωνώ.

 

Πολύ σοβαρή δουλειά, αλλά δεν αφήνει όλους τους αναγνώστες το ίδιο ικανοποιημένους.

[Nirgal]

Είχα ξεχάσει να το αναφέρω, αλλά, μιας και το θυμήθηκα σήμερα, το παραθέτω.

 

Πριν αρκετούς μήνες είχα διαβάσει το Lucky Strike. Μικρή νουβέλα του Ρόμπινσον. Εναλλακτική ιστορία σχετικά με τον ατομικό βομβαρδισμό της Χιροσίμα. Φεύγει νεράκι και στο τέλος (προσωπικά) μένει μια γλυκόπικρη γεύση.

 

Η ιστορία είναι καταπληκτική, η έμπνευση και η ιδέα πολύ δυνατή, και το μήνυμα ξεκάθαρο, αν και κάποιοι ίσως κατηγορήσουν τον Ρόμπινσον για διδακτισμό. Προσωπικά δεν μπορώ να δω κάποιο άλλο τέλος, κάποια άλλη εξέλιξη της πλοκής που να κρύβει το μήνυμα της ιστορίας και να αφήνει τον αναγνώστη να αναρωτηθεί. Ο Ρόμπινσον φαίνεται πως δεν έγραψε την ιστορία για να χαϊδέψει τα αυτιά, ούτε για να κεντρίσει τη φαντασία του αναγνώστη και να τον αφήσει να εικάσει τι έγινε μετά το τέλος. Γράφει γιατί θέλει να πει τη γνώμη του, να δηλώσει τα πιστεύω του και την άποψη που έχει γύρω από τις δυνατότητες που έχει ο καθένας από εμάς.

 

Η ταύτιση με τον πρωταγωνιστή γίνεται εύκολα και τα διλήμματά του είναι ξεκάθαρα, λογικά και απτά. Μέχρι το τέλος κάποιοι αναγνώστες ίσως καταφέρουν να κρατήσουν κάποια ελπίδα, αλλά η κατάληξη της ιστορίας δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετική (πικρό αίσθημα). Λίγες επιπλέον πληροφορίες στις τελευταίες σελίδες προσφέρουν ελπίδα (γλυκό αίσθημα), αλλά μέχρι εκεί. Η ιστορία είναι παράλληλα ελπιδοφόρα όσο και σκληρή.

 

Στην έκδοση που το διάβασα (αγγλόφωνη), συμπεριλαμβάνεται ένα καταπληκτικό δοκίμιο του συγγραφέα γύρω από τις αρχικές συνθήκες που οδηγούν σε συγκεκριμένα αποτελέσματα, όπως αυτά εξετάζονται κάτω από το πρίσμα της ιστορικής επιστήμης (ή ανάλυσης). Στο τέλος του βιβλίου παραθέτεται και μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη του συγγραφέα.

 

Στο σύνολό του πάρα πολύ καλό και ενδιαφέρον ανάγνωσμα. Σε όποιον αρέσει ο συγγραφέας, δεν θα απογοητευτεί.

[Mhtsos]

Τελείωσα το Red Mars πριν λίγες μέρες.

 

Ξεκινάμε με την γκρίνια:

 

Θα έλεγα ότι ο συγγραφές ξέρει καλά(ή "καλά") το επιστημονικό κομμάτι του θέματος, τουλάχιστον με τις διαθέσιμες πληροφορίες του μακρινού 1993, αλλά στην τελική δεν το δένει πολύ καλά πάντα. Σε φάσεις φαίνεται ότι το παπαγαλίζει ,όπως ο φο σπασίκλας του σχολείου και απασχολεί παραγράφους ολόκληρες με περιττές πληροφορίες και δεκάδες ορολογίες που δεν έχουν καμία ή ελάχιστη σχέση με την πορεία του βιβλίου.

Προσωπικά, ως μεγάλος geek της Επιστήμης δεν είχα ιδιαίτερο πρόβλημα στην αρχή, αλλά από ένα σημείο και μετά κουράζει αρκετά διότι δεν βλέπεις να βγάζει πουθενά. 

 

Οι χαρακτήρες είναι αρκετά προβλέψιμοι και κάπως στατικοί, διότι υποτίθεται ότι ζουν 30-40 χρόνια στον πλανήτη,δίχως επιστροφή στην Γη και για δεκαετίες περιορισμένοι σε ελάχιστες εγκαταστάσεις, αλλά οι χαρακτήρες τους δεν έχουν μεγάλες μεταβολές.Μιλάμε για μια εμπειρία που είναι πολύ δύσκολο να ποσοτικοποιηθεί και σίγουρα θα έχει τεράστιες επιπτώσεις στην συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων. Αυτό δεν φαίνεται γενικά,αν και σωστά αναφέρει πολλάκις την "ασθένεια" των περιορισμένων χώρων στο πρώτο μέρος του βιβλίου.

Όλοι φαίνονται σαν κομπάρσοι και κανένας δεν ξεχωρίζει. Οι "κακοί" και οι καλοί τελείως αδιάφοροι και γενικά τους "χάνεις" στο δεύτερο μέρος του βιβλίου που όλα γίνονται αχταρμάς και χάνονται τελείως στο υπόβαθρο.

Προσωπικά με φάνηκε ότι οι χαρακτήρες ήταν δευτερευούσης σημασίας στην πλοκή, ακόμη και εκείνοι που έλαβαν τις αποφάσεις. Η πλοκή θα μπορούσε να λάβει χώρα ακόμη και με random πρόσωπα με ονόματα όπως "λευκός άντρας Α" ,"ασιάτης Β" κ.ο.κ. με καμία αλλαγή στην ατμόσφαιρα του βιβλίου.

 

Επίσης με έκανε μεγάλη εντύπωση που το 0.38g δεν είχε φυσιολογικές επιπτώσεις στους χαρακτήρες. Ως συγγραφέας hard-Scifi και δεδομένου ότι μέχρι τα 90s είχαν καταγραφεί πολλές επιπτώσεις της μικροβαρύτητας στους αστροναύτες. Αναφέρει ότι εξασκούνται συχνά, αλλά αυτό αποδεδειγμένα είναι απλά μια επιβραδυντική μέθοδος και όχι λύση. Μετά από δεκαετίες στον Άρη σίγουρα θα είχαν μεγαλύτερες επιπτώσεις.

 

Η περιγραφή του πλανήτη είναι πολύ καλή,όπως και των περισσότερων οχημάτων. Βέβαια η γαιωμηχανική που αναφέρει είναι μάλλον υπερβολικά γρήγορη(ίσως τάξεις μεγέθους γρηγορότερη από ότι ρεαλιστικά πρέπει να περιμένουμε). 

Άλλο που χτυπάει πολύ είναι η deus ex των 3D printers(ή όπως αλλιώς τους αναφέρει στο βιβλίο,δεν θυμάμαι τον όρο που βάζει). Σε μέρες κυριολεκτικά έχουν παράγει εκατοντάδες τόνους υλικού και χημικών από την (μηδαμινή) ατμόσφαιρα και το έδαφος. Θα μπορούσε να το αλλάξει αυτό, αλλά υποθέτω ότι δεν ήθελε να βρει κάτι άλλο.

 

Πάμε και στο μέρος του βιβλίου που πραγματικά βαρέθηκα όσο λίγα. Οι πολιτικές-σοφιστικέ αμπελοφιλοσοφίες κάνουν θραύση, παντού και πάντα και συνήθως κουράζουν πολύ. Δεν ξέρω,αλλά ποτέ δεν πήρα στα σοβαρά τις θεωρίες που αναπτύσσει στο βιβλίο του, αν και σε μερικά σημεία έχει δίκιο και βασίζεται σε IRL παρατηρήσεις ομάδων ανθρώπων.Ίσως δεν το έχει απλά. 

 

Στα καλά τώρα:

 

Μπορεί να έχει δασκαλίστικο και σπασικλιάρικο ύφος, αλλά έχει ψαχτεί πολύ με την Επιστήμη. Στα περισσότερα σημεία χρησιμοποιεί σωστά τις καταστάσεις και τις μηχανές που απαιτούνται για τέτοιες "περιπέτειες" και δίνει απαράμιλλο ρεαλισμό στο βιβλίο. Πολύ καλύτερο από ότι έχω διαβάσει μέχρι τούδε.

 

Από χαρακτήρες δυστυχώς δεν με έμεινε κανένας και ποτέ δεν νοιάστηκα για κανέναν. Πάμε παρακάτω.

 

Η πλοκή ήταν γενικά γραμμική και καλή. Μπορείς να δεις ξεκάθαρη εξέλιξη της κατάστασης, αν και στο fast-forward όπως έγραψα πριν και είναι όλα σωστά δομημένα από κοινικοπολιτικής άποψης. Η τεχνολογία επίσης συμβαδίζει,σε γενικές γραμμές, με την πορεία του βιβλίου.

Μόνα κουλά η 3D printing τεχνολογία και η αντι-γεροντολογική θεραπεία που ξεπήδησε στο άσχετο δίχως λόγο μόνο και μόνο για να δώσει βάση στους σχεδόν αιωνόβιους(κακοφτιαγμένους)υπερ-δραστήριους και disease-free χαρακτήρες. 

 

 

Σε γενικές γραμμές θα έλεγα ότι είναι πολύ καλό βιβλίο,κλασσικό παρά τα αρκετά προβλήματα του και θα διαβάσω σίγουρα και τα άλλα δύο του βιβλία.

 

Btw:http://www.scientificamerican.com/article/what-will-it-take-for-humans-to-colonize-the-milky-way1/

 

Ο λόγος που θυμήθηκα να γράψω για το βιβλίο και να κάμω τούτο το review.

Πληροφοριακά δεν συμφωνώ πάντως με το άρθρο, τουλάχιστον όχι στα περισσότερα διότι δεν λαμβάνει καθόλου υπ' όψην τις μελλοντικές "αιφνίδιες" αλλαγές στην Επιστήμη-τεχνολογία που θα κάνουν δυνατά κάποια που θεωρεί "αδύνατα",όπως ακριβώς ήταν οι προβλέψεις για το εάν καταφέρει κάποτε ο άνθρωπος να φτάσει στο διάστημα ή να μιλήσει από αποστάσεις που δεν φτάνει η ανθρώπινη φωνή...

Edited January 18, 2016 by Mhtsos

[BladeRunner]

Lucky Strike

Πρώτη επαφή με το έργο του Κιμ Στάνλεϊ Ρόμπινσον και δηλώνω εξαιρετικά ικανοποιημένος. Πρόκειται για μια εναλλακτική ιστορία του βομβαρδισμού της Χιροσίμα, στην οποία ένα πλήρωμα μη δοκιμασμένων ανδρών σε ένα μη δοκιμασμένο σκάφος φορτωμένο με θανατηφόρο φορτίο, αναλαμβάνει μια αποστολή που μπορεί να αλλάξει την πορεία της ιστορίας. Όμως τα πράγματα δεν πάνε ακριβώς όπως θα ήθελαν οι πολεμοχαρείς στρατηγοί... Πραγματικά, το δυνατό στοιχείο της νουβέλας αυτής είναι η οξυδερκής και ρεαλιστική γραφή του Ρόμπινσον, ο οποίος καταφέρνει να περάσει πολλά μηνύματα σε λίγες σελίδες, ενώ παράλληλα προσφέρει και μια ενδιαφέρουσα και αρκετά δυνατή ιστορία που ίσως όλοι θα ελπίζαμε να ήταν αληθινή. Εξαιρετικές περιγραφές σκηνικών και καταστάσεων, φοβερή ατμόσφαιρα, ενδιαφέρουσες σκέψεις και μια κάποια φιλοσοφική διάθεση, και όλα αυτά σε λίγες σελίδες. Γι'αυτό και βάζω πέντε αστεράκια (τεσσεράμισι για την ακρίβεια), γιατί ο τρόπος γραφής του συγγραφέα πραγματικά με εντυπωσίασε και με συνεπήρε. 

9/10

[rolandofgileaad]

On 2/5/2015 at 10:46 PM, heiron said:

Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου τελικά και διάβασα το Ο κόκκινος Άρης του Κιμ του Στάνλεη του Ρόμπινσον.

Η αλήθεια είναι ότι απογοητεύτηκα. Αισθανόμουν άνετος και δεν ανησυχούσα για τις σειρήνες σχετικά με το μεγάλο ινφοντάμπιν. Τελικά ναι μεν δεν χάθηκα αλλά κάπου κουράζει, κάπου είναι επίδειξη γνώσεων. Το κάνει και στην αφήγηση και μέσα από το στόμα των ηρώων. Και καλά, είναι επιστήμονες οπότε υποτίθεται δικαιολογείται, σωστα; Λάθος. Γιατί είναι επιστήμονες διαφόρων κλάδων και δεν σημαίνει ότι όλοι τους είναι άνετοι με τα πάντα. Αλλά οκ, ας πούμε ότι πολλοί όροι περνάνε στην κουβέντα και την καθημερινότητα γιατί υπάρχει διαρκής επαφή και τριβή με διάφορες επιστήμες. Μια που ανέφερα τους χαρακτήρες. Δεν λέω, αρκετά ρεαλιστικοί οι περισσότεροι, ωραίοι τύποι κάποιοι, σπαστικοί κάποιοι άλλοι κτλ αλλά ενώ έχω μόλις τελειώσει την ανάγνωση δεν αισθάνομαι δεμένος με κανέναν. Όλοι τους ήταν β ρόλοι, δεν με άγγιξαν καθόλου σαν αναγνώστη.

Το γράψιμο ήταν σχετικά καλό αλλά ούτε την ομορφιά της ΛεΓκεν έχει ούτε την γαμάτη τρέλα του Ντικ. Θεματικά να το δεχτώ ότι  θυμίζει κάπως την Ούρσουλα με την έννοια ότι θίγει επιστημονικά θέματα αρχικά-και μάλιστα οικολογικά κτλ που παίζουν και στην Ούρσουλα αρκετά- καταλήγωντας σε πιο κοινωνικοπολιτικά θέματα. Με τον Ντικ η σχέση είναι μικρότερη, έως αμελητέα.

Κάτι που μου έκανε θετική εντύπωση είναι οι αναφορές ως φόρος τιμής μάλιστα σε πλήθος έργων ΕΦ. Από Μπάροους και Μπράντμπερι μέχρι Κλαρκ και Χέρμπερτ. Μέσα από τις διάφορες εθνότητες που παρουσίασε πάντως φάνηκε μεν ότι το πάλεψε αλλά ήταν αναπόφευκτο να βγάλει μερικά στερεότυπα. Επίσης, ενώ αναφέρει ξεχωριστά τους Ελβετούς(και τους Ρώσους αλλά οκ, αυτοί συνήθως πάνε χώρια) αναφέρει τους υπόλοιπους Ευρωπαίους σαν ένα γκρουπ..."Ευρωπαίοι". Θέλω να πω, στις μέρες μας ζούμε την κόντρα μεταξύ όχι απλά Ευρωπαίων αλλά του πυρήνα της ΕΕ. Και σίγουρα από ιδιοσυγκρασία, οργάνωση κτλ δε νομίζω ότι μπορούν να μπούνε στο ίδιο γκρουπ οι Γερμανοί και οι Έλληνες πχ, ούτε οι Βούλγαροι με τους Ιρλανδούς ξέρω γω.

 

Συνοψίζω:

Πολλές πληροφορίες που καταντάνε κουραστικές, πολλοί χαρακτήρες που όμως δεν σε κάνουν να δεθείς μαζί τους, μεγάλη έκταση αναγκαστικά για να προχωρήσει χρονικά η ιστορία κι όλα αυτά κάνουν τις εκπληκτικές ιδέες και την καλή πρόζα να μην αρκούνε. Έργο σταθμός αλλά δεν μου πολυάρεσε.

Προσυπογράφω, πάρα πολλές -ανούσιες και κουραστικές για τον αναγνώστη λογοτεχνίας - λεπτομέρειες, πήδαγα παραγράφους...